به نقل از «ناطقان»

تاریخچه باشگاه پرسپولیس تهران

تاریخ انتشار: ۷ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۴۴۸۰۴۳

باشگاه فوتبال پرسپولیس باشگاه فوتبالی ایرانی است که در سال ۱۳۴۲ در شهر تهران، پایتخت ایران تاسیس شده و از باشگاه های زیر مجموعه باشگاه فرهنگی ورزشی پرسپولیس است. ناطقان: باشگاه شاهین در تیر ماه سال ۱۳۲۱ شمسی شروع بکار کرد و برای اولین بار این باشگاه فوتبال را به صورت نوشتاری و با تهیه جزوه های اموزشی به علاقمندان خویش یاد داد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

از سوی ديگر باشگاه پرسپولیس در سال ۱۳۴۲ بدست علی عبده و به وسیله شرکت« سی.آر.سی» تشکیل شد.


 

این باشگاه نخست در رشته بولینگ فعالیت میکرد ولی یک تیم فوتبال هم تأسیس گردید تا پرسپولیس در فوتبال هم تیم داری کند. در آن سالها رقابت اصلی در فوتبال بین باشگاه های شاهین و تاج بود ولی به علت محبوبیت زیاد باشگاه شاهین در بین عامه مردم و با دستور مقامات حکومت پهلوی در پایان باشگاه شاهین منحل شد.

 

با رایزنی های عبده با پرویز دهداری( مربی شاهین) و مسعود برومند( سرپرست شاهین)، بیشتر بازیکنان باشگاه شاهین به پرسپولیس پیوستند و سبب شهرت و محبوبیت آن شدند. دهداری مربی و برومند سرپرست پرسپولیس شدند و باشگاه توانست در مسابقه ها رده بندی دسته های کشور در گروه خود اول شود و به بالاترین دسته لیگ فوتبال ایران راه یابد. آنها در مسابقه های قهرمانی آسیا( مسابقاتی که بین تیمهای ایرانی برای شرکت در جام باشگاه های آسیا برگزار گردید) هم قهرمان شدند و بعنوان اولین نماینده ایران به جام باشگاه های آسیا رفتند.

 

در سال ۱۳۴۸، محمود خیامی، مدیر کارخانه ایران ناسیونال که از هواداران شاهین بود تصمیم گرفت برای تبلیغ خودروی تازه تولید پیکان از بازیکن های پرسپولیس استفاده کند و بعد از امضای پروتکل همکاري با عبده بازیکن های پرسپولیس به صورت دسته جمعی به باشگاه پیکان کوچیدند و با این تیم موفق به کسب مقام قهرمانی در جام جام باشگاه های تهران ۱۳۴۸ شدند، در حالیکه پرسپولیس در جایگاه یازدهم قرار گرفت.

 

یک سال بعد بازیکنان به پرسپولیس بازگشتند و تحت رهبری حسین فکری، بعد از تاج در جای دوم جام باشگاه های تهران ۱۳۴۹ قرار گرفتند. در همین سال دست پرسپولیس از جام منطقه ای هم کوتاه ماند.



 
باشگاه پرسپولیس در دهه ۱۳۵۰ تا انقلاب

در سال ۱۳۵۰، پرسپولیس تحت مربيگری آلن راجرز در دومین دوره جام منطقه ای به قهرمانی رسید. در این سال پرسپولیس با ۱۳ پیروزی و ۱ شکست از ۱۴ بازی جام منطقه ای ایران ۱۳۵۰ به اولین قهرمانی تاریخ خود رسید. یک سال بعد، عبده اعلام کرد باشگاه پرسپولیس حرفه‎ای است و بازیکنانش تنها در بازی‎های حرفه ای شرکت خواهند کرد. بنابراین بازیکنان به دو گروه تقسیم شدند و عده‎ای در تیم حرفه‎ای و تعدادی در تیم اماتور عضویت یافتند.

 

در آن سال مسابقه های فوتبال کشوری در ایران برگزار نگردید، و پرسپولیس که در جام باشگاه های تهران ۱۳۵۱ با تیم آماتورهایش شرکت نموده بود، در بین ۱۶ تیم در جای یازدهم قرار گرفت.

 

در آن دوره پرسپولیس در ورزشگاه اختصاصی خویش موسوم به ورزشگاه آپادانا تمرین می‎کرد و عبده برای فعال نگه‎داشتن تیم اصلی، باشگاه‎های صاحب نامی مانند سائوپائولو و چلسی را برای بازي دوستانه به تهران آورد. ولی در سال ۱۳۵۲ به علت عدم وجود زیرساخت‎های فوتبال حرفه‎ای در ایران و اعتراض خسروانی به آتابای، رییس وقت فدراسیون فوتبال ایران عبده بعد از فروش ورزشگاه باشگاه فعالیت حرفه‎ای پرسپولیس را منحل کرد. پرسپولیس در این سال‎ها، کم‎کم از مکتب شاهین فاصله گرفت.

 

جام تخت جمشید در سال ۱۳۵۲ بازگشایی شد. در ۵ دوره ای که از این جام برگزار گردید، پرسپولیس همواره از بهترین تیمها بود و به ۲ قهرمانی( ۱۳۵۲ و ۱۳۵۴) و ۳ نایب قهرمانی( ۱۳۵۳، ۱۳۵۵ و ۱۳۵۶) رسید. جام تخت جمشید ۱۳۵۷ هم در حال انجام بود که با اتفاق افتادن انقلاب نیمه کاره ماند. پرسپولیس در این جام با یک امتیاز کم تر از شهباز دوم بود.پرسپولیس تا آخر جام تخت جمشید پرافتخارترین باشگاه فوتبال ایران بود.

 
 
باشگاه پرسپولیس پس از انقلاب و دهه ۱۳۶۰

پس از انقلاب، باشگاه تحت‌تأثیر آن قرار گرفت و لیگ کشوری فوتبال ایران منحل شد. بسياري از بازیکنان تیم عوض شدند، ولی توانستند در جام شهید اسپندی( ۱۳۵۸) قهرمان شوند. با شروع جنگ ایران و عراق و دهه ۱۳۶۰، لیگ فوتبال سراسری ایران هم چنان تعطیل بود( تا سال ۱۳۶۸ که جام قدس برگزار شد) و پرسپولیس تنها در جام باشگاه های تهران شرکت می کرد.

 

این باشگاه در ۱۰ دوره برگزاری این جام در دهه ۶۰، به ۷ قهرمانی و ۲ نایب قهرمانی دست یافت. در سال ۱۳۶۶، پرسپولیس در کنار قهرمانی در جام حذفی تهران و جام باشگاه های تهران، موفق به کسب نخستین قهرمانی خویش در جام حذفی ایران هم گردید تا در یک سال ۳ جام بگیرد.

 
باشگاه پرسپولیس دهه ۱۳۷۰

دهه ۱۳۷۰، برای باشگاه موفقیت آمیز بود و با یک قهرمانی در جام برندگان جام آسیا شروع شد. پرسپولیس در ۱۰ دوره جام آزادگان شرکت کرد و به ۴ قهرمانی و ۳ نایب قهرمانی دست یافت. این باشگاه در این سالها از پایه های اصلی تیم ملی فوتبال ایران بود، تا جایی که در جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه ۹ نفر از ۲۲ بازی کن ایران در آن هنگام عضو این تیم بودند. پرسپولیس در این دهه به ۲ قهرمانی جام حذفی و ۳ بار سومی جام باشگاه های آسیا هم دست یافت.

 

 

 
باشگاه پرسپولیسدهه ۱۳۸۰

با شروع دهه ۱۳۸۰، لیگ برتر فوتبال ایران راه اندازی گردید و پرسپولیس در اولین دوره آن قهرمان شد. فصل بعد، پرسپولیس از اولین دوره لیگ قهرمانان آسیا حذف گردید و در لیگ نتایج خوبی نگرفت.

 

این سالها شروع دورانی بود که سال نامه رسمی باشگاه آنرا « دوران جدال با بحران» نامیده است، تا جایی که پرسپولیس حتی مقام ۹ام لیگ را هم تجربه کرد. دو فصل بعد، پرسپولیس بعد از ۶ سال دوری از جام در جام خلیج فارس ۸۷- ۱۳۸۶ به قهرمانی رسید. پرسپولیس با برد در هفته پاياني ۸۷- ۸۶ برابر سپاهان بعد از ۶ سال اولین قهرمانی اش را کسب کرد و این دهه را با دو قهرمانی پیاپی در جام حذفی( ۸۹- ۱۳۸۸ و ۹۰- ۱۳۸۹) به پایان برد.

 
دهه نود و برگشت پرسپولیس دوران طلایی

در دهه ۹۰ ولی یک بار ديگر باشگاه پرسپولیس به روزهای اوج خویش برگشت و همراه با برانکو ایوانکوویچ سرمربی کروات خود سه قهرمانی پیاپی لیگ برتر، سه قهرمانی پی درپی سوپرکاپ و یک قهرمانی جام حذفی را به دست آورد تا از این بابت رکورد جدیدی را در فوتبال کشورمان از خویش به جای بگذارد. اکنون پرسپولیس با یحیی گل محمدی سرمربی جدید خود این شانس را خواهد داشت تا برای چهارمین سال پی درپی قهرمان لیگ برتر شود و برگ زرین دیگری را به تاریخ پر از افتخار پرسپولیس اضافه کند.



 
افتخارات پرسپولیس

پرسپولیس در ادوار لیگ ۹ قهرمانی و ۸ نایب قهرمانی بدست آورده است.

 
مکان فعلی باشگاه پرسپولیس

باشگاه فرهنگی ورزشی پرسپولیس تهران ( سالن و مجموعه ورزشی) در محله ونک تهران و نوری واقع شده است. این مجتمع یکی از سیزده سالن و مجموعه ورزشی در محله ونک تهران میباشد.

 
برچسب ها: باشگاه ، پرسپولیس ، ناطقان ، تاریحچه

منبع: ناطقان

کلیدواژه: باشگاه پرسپولیس ناطقان جام باشگاه های تهران باشگاه پرسپولیس باشگاه فوتبال نایب قهرمانی فوتبال ایران باشگاه شاهین قرار گرفت جام حذفی حرفه ای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت nateghan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ناطقان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۴۴۸۰۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

تاریخچه روابط اردن و رژیم صهیونیستی

خبرگزاری مهر، گروه بین الملل: در جریان حمله تنبیهی جمهوری اسلامی ایران به رژیم صهیونیستی، اردن نیز در کنار آمریکا، انگلیس و فرانسه، تلاش کرد با موشک‌ها و پهپادهای ایران مقابله کند. لحاظ نمودن برخی مواضع پیشین اردن و همچنین سخنانی که پس از این رویداد در دیدار بین وزرای امور خارجه تهران و امان در شهر نیویورک رد و بدل شد، نشان می‌دهد که حکومت پادشاهی اردن، پیام مخالفین داخلی را دریافت کرده و می‌داند که اقدامات موذیانه رژیم صهیونیستی درباره همراهی اردن، چه هزینه‌هایی دارد.

توجه جدید به نقش اردن در معادلات منطقه یک بار دیگر افکار عمومی کشورهای منطقه را با این پرسش روبرو کرد: در تاریخچه کوتاه مناسبات اردن و منطقه، باید چه مواردی را لحاظ کنیم و چه ادراکی از رویکردهای سیاسی اردن داشته باشیم؟ در پاسخ به این سوال، لازم است قبل از هر چیز، به این موضوع پرداخته شود که اردنِ تحت زمامداری عبدالله دوم، تفاوت‌هایی با اردنِ دوران پدر او یعنی ملک حسین دارد و این کشور، حالا در موازنات سیاسی و امنیتی منطقه، درک روشن‌تری از قدرت سیاسی و دفاعی جمهوری اسلامی ایران دارد و با آن که از دیرباز همچون مصر، روابط رسمی با رژیم صهیونیستی برقرار کرده اما تمایل دارد در جبهه کشورهای منطقه باقی بماند.

یک تاریخچه، یک موقعیت ویژه

مطالعه فراز و نشیب‌های تاریخ اردن، نشان دهنده اهمیت نقش عوامل خارجی در بزنگاه‌های حساس مرتبط با سرنوشت این کشور است.

خاندان هاشمی که خود را به آل قریش نسبت می‌دهند و مدت‌ها کنترل مکه و حجاز را در دست داشتند، رابطه‌ای دور و دراز با بریتانا داشته‌اند. شریف حسین مشهور به حسین الهاشمی، پس از دو رویداد مهم جنگ جهانی اول و نابودی امپراتوری عثمانی، قدرت بیشتری به دست آورد. فرزندان او به نام‌های شریف علی، عبدالله و فیصل، در حجاز، عراق و اردن در همسویی با سیاست‌های بریتانیا، قدرت فراوانی به دست آوردند. اما عراق، سرزمین اعدام و خلع قدرت ابنای هاشمی بود و بعدها تنها یکی از آنان به نام عبدالله اول، در اردن صاحب قدرت شد. پس از او فرزندش طلال بن عبدالله و پس از او ملک حسین حکومت را در دست گرفتند و هم اکنون، ملک عبدالله ثانی فرزند ملک حسین، به عنوان پادشاه اردن شناخته می‌شود.

با آنکه خاندان هاشمی در مسیر کنترل کامل مکه و مدینه، از خاندان سعودی شکست خورده بودند، بریتانیا از همکاری با آنها صرف نظر نکرد و در سال ۱۹۲۱ میلادی کنترل نیمه‌ خودگردان خاور رود اردن یا «فرا-اردن» را به این خاندان سپرد. پس از جنگ جهانی دوم، عبدالله بن الحسین امیرِ فرا اردن به عنوان نخستین حاکم «پادشاهی اردن هاشمی» لقب گرفت. اردن از همان دوران، محدودیت‌ها و تنگناهای جغرافیایی خاصی داشت و در در سال ۱۹۶۵، بین اردن و عربستان سعودی تبادل زمین صورت گرفت. به این ترتیب، اردن بخشی از مناطق بیابانی را در ازای یکی از مناطق ساحلی در نزدیکی عقبه واگذار کرد. در جنگ ژوئن ۱۹۶۷ میلادی، اردن به همراه سوریه، مصر و عراق ۱۹۶۷ علیه اسراییل شرکت کرد. در طی این جنگ، کرانه باختری و شرق بیت‌المقدس به اشغال اسراییل درآمد و بخش غربی آن از قبل تحت تصرف رژیم صهیونیستی بود. در سال ۱۹۸۸ میلادی، اردن از کلیه ادعاهای خود نسبت به کرانه باختری صرف نظر کرد.

در سال ۱۹۹۴ میلادی، بیل کلینتون رییس جمهور وقت آمریکا، بین ملک حسین شاه اردن و اسحاق رابین نخست وزیر رژیم صهیونیستی نشست و آنها را تشویق کرد تا پیمان صلحی را امضا کنند که بعدها، صلح اسراییل و اردن یا پیمان وادی عربه خوانده شد. بدین ترتیب، اردن پس از مصر، دومین کشور عربی و اسلامی است که روابط عادی با رژیم صهیونیستی را رقم زده است.

عمده‌ترین چالش‌های اردن

موضوعاتی همچون ورود بیش از دو میلیون آواره فلسطینی، سوری و عراقی به اردن در چند دهه گذشته، رویداد سپتامبر سیاه یا نزاع سنگین بین اردن و سازمان آزادیبخش فلسطین (ساف) و نیز همراهی گهگاهی اردن با سوریه و عراق در تحرکات عربی، نشان دهنده برخی چرخش‌های سینوسی در سیاست خارجی اردن است چرا که اردن از نظر جغرافیایی در منطقه‌ای ناآرام با منافع متضاد متعدد قرار دارد. این کشور باید روابط پیچیده‌ای با کشورهای همسایه، قدرت‌های بزرگ و بازیگران منطقه‌ای داشته باشد. حفظ یک رویکرد متعادل به اردن اجازه می‌دهد تا از تشدید تنش‌ها جلوگیری کند و از امنیت خود محافظت کند. اما در مجموع، سیاست‌های اردن درباره فلسطین، بارها تحت عنوان نگرش سازشکارانه، مورد انتقاد قرار گرفته است.

اردن در جوار خلیج عقبه، اقتصاد پویا و قدرتمندی ندارد و برخلاف کشورهای حاشیه خلیج فارس، توان مالی بالایی ندارد. اردن برای تامین نیازهای انرژی داخلی خود به شدت به واردات انرژی متکی است. امنیت انرژی به ویژه با توجه به محدودیت منابع طبیعی و آسیب پذیری کشور در برابر اختلالات عرضه، یک نگرانی مهم است. از این گذشته، از حیث منابع آب شیرین، اردن یکی از فقیرترین کشورهای جهان است. در همین حال، بحران پناهجویان، چالش ‌های مرتبط با خدمات اجتماعی، فشار اقتصادی، خطرات امنیتی و اثرات جمعیتی را برای امان به همراه آورده است. مدیریت جمعیت پناهندگان یک نگرانی ژئوپلیتیکی برای اردن است که پیامدهایی برای ثبات منطقه‌ای و انسجام داخلی دارد.

چالش‌های پادشاه اردنی – انگلیسی

عبدالله بن حسین متولد سال ۱۹۶۲ میلادی پس از مرگ پدرش در سال ۱۹۹۹ میلادی به قدرت رسید. او از طرف مادر نَسَب انگلیسی دارد و تحصیلات متوسطه و دانشگاهی را در انگلیس و آمریکا به پایان رسانده است. ملک عبدالله ثانی، روابط نزدیکی با ارتش انگلیس دارد و در سال ۱۹۸۰ میلادی، دانشجوی دانشکده افسری سلطنتی سندهرست شد و با درجه ستوان دوم وارد سواره ‌نظام سلطنتی شد. ملک عبدالله در هنگ زرهی سواره‌نظام سبک، دارای درجه سرهنگی و جانشین فرمانده سواره‌ نظام سلطنتی انگلیس است. البته مدتی هم در دانشکده روابط بین‌ الملل دانشگاه جرج ‌تاون تحصیل کرده است.

هم ملک حسین و هم خلف او یعنی ملک عبدالله دوم، پیچیدگی‌های روابط اردن و اسراییل را بر اساس چشم‌انداز ژئوپلیتیکی و پویایی منطقه‌ای به طور متفاوتی بررسی کرده‌اند. ملک حسین که از سال ۱۹۵۲ میلادی تا سال ۱۹۹۹ میلادی و به مدت ۴۷ سال در رأس قدرت قرار داشت، به دنبال موازنه بین منافع داخلی و منطقه‌ای بود و درگیر مذاکرات محرمانه با اسراییل شد و نهایتا پیمان صلح را در سال ۱۹۹۴ امضا کرد. ملک عبدالله دوم نیز با حفظ روابط دیپلماتیک با اسراییل به میراث پدرش ادامه داده است. با این حال، دوران سلطنت او به ویژه در دوره‌های تشدید درگیری در مناقشه اسراییل و فلسطین، شاهد تنش‌هایی بوده است. ملک عبدالله دوم نیز نسبت به سیاست‌های اسراییل به ویژه در مورد وضعیت بیت المقدس و رفتار با فلسطینی‌ها ابراز نگرانی کرده است.

ملک حسین در دوران حکومت خود رویکرد محتاطانه‌ای را در رابطه با ایران در پیش گرفت. ملک حسین به دنبال حفظ رویکرد متعادل در روابط خود با ایران بود. او در برخورد با دولت ایران محتاط بود و اغلب اتحاد اردن با کشورهای عرب خلیج فارس و قدرت‌های غربی را در اولویت قرار می‌داد. ایران در دوران ملک حسین، تغییرات سیاسی مهمی از جمله انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ را پشت سر گذاشت و به دنبال آن، موازنات قدرت منطقه‌ای تغییر کرد و ایران به عنوان یک بازیگر اصلی در منطقه ظاهر شد.

ملک حسین پادشاه سابق اردن از جمله حامیان و رفقای منطقه‌ای محمد رضا پهلوی به شمار می‌رفت وی همچنین از حمله صدام به ایران حمایت کرد. اما ملک عبدالله دوم، به این جمع بندی رسید که حفظ ثبات و همکاری منطقه‌ای در گرو روابط نزدیک با ایران است و با وجود مخالفت آشکار اسراییل و آمریکا، در سال ۱۳۸۱ به تهران سفر کرد.

رویدادهای شش ماه گذشته، به ویژه خوانش هوشمندانه جمهوری اسلامی ایران درباره چند و چون حمایت از آرمان فلسطین، اردن و کل منطقه را با واقعیت نوینی روبرو کرده و شواهد نشان از آن دارند که اردن نیز قدرت و جدیت جمهوری اسلامی ایران در مواجهه با زیاده خواهی رژیم صهیونیستی را درک کرده و پس از این، درک روشن تری نسبت به موقعیت منطقه ای ایران و فلسطین خواهد داشت.

کد خبر 6083204