به نقل از «فارس»

آرزوهای بر باد رفته

تاریخ انتشار: ۷ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۴۵۲۲۰۷

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: تا زمان همه گیری کووید19 بسیاری از مردم در جهان در حال توسعه احساس خوبی نسبت به آینده خود داشتند. به طور کلی کشورهای در حال توسعه به سرعت از رکود بزرگ سال های 10-2009 بهبود یافته بودند و بسیاری از آنها – به خصوص در آفریقا و آمریکای لاتین- در حال بهره مندی از مزایای تقاضای همواره رو به افزایش چین برای نفت، مواد معدنی و محصولات کشاورزی بودند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

  آمال و آرزوهای این مردم هر روز بیشتر می شد.
اما در آمریکا اینگونه نبود، کشوری که مزایای رشد اقتصادی از دهه 1980 به سمت ثروتمندانی هدایت شده بود که پیشاپیش ثروتمند بودند و طبقه متوسط و فقرا هر چه می گذشت بیشتر از قافله عقب می ماندند. بسیاری از تحلیلگران ظهور راست پوپولیست و انتخاب دونالد ترامپ به ریاست جمهوری آمریکا در سال 2016 را نشانه ای از این گرایش ها می دانند. در حالی که طبقه متوسط کوچک شده بود، گروه فزاینده ای از سفیدپوستان طبقه مزدبگیر به دامان یاس می افتادند. بسیاری از آنها به دلیل از دست رفتن مشاغل ناشی از جهانی سازی، اهمال دولت در مواجهه با همه گیری داروهای مخدر، برنامه های اجتماعی فاقد بودجه کافی و حتی خود سرمایه داری سود محور به خشم آمده و مستاصل شده بودند. (یک استثنای جالب توجه در این بیماری که متوجه طبقه مزدبگیر شده را باید در میان سیاهپوستان و لاتین تباران جستجو کرد که با از میان برداشتن شکاف بین خود با سفیدپوستان طبقه مزد بگیر، نسبت به آینده واقع بین تر شده بودند.)
پایان این آمال و آرزوهای روز افزون در آمریکا به کندی و طی دوره ای چند دهه ای فرارسید، یعنی پس از دوران شکوفایی بعد از جنگ که نهادهای سیاسی دیرینه و هنجارهای تثبیت شده سیستم لیبرال دمکراسی آمریکایی به نسبت بهبودپذیر شدند. اما در قرن حاضر  پیوستگی اجتماعی (دست کم برای سفیدپوستان) و حس مشترک پیشرفت اخلاقی شروع به افول کرد و هر چه گذشته بدنه جامعه را در برابر میل به پوپولیسم نالیبرال (یا بدتر از آن) آسیب پذیرتر شد.

این تجربه درس هایی را برای کشورهای در حال توسعه به همراه دارد. افت آمال و آرزوها نه تنها نسبت به سلامت و رفاه فردی، بلکه نسبت به توانایی یک جامعه برای ساخت و حفظ هنجارها و نهادهای دمکراتیک امری نامطلوب است.
رشد اقتصادی در جهان در حال توسعه برای بیشتر از یک نسل به طور کلی قدرتمندتر و پایدارتر از رشد اقتصادی در آمریکا بوده. چین و هند در دهه 1990  قد برافراشتند و اکثر دیگر مناطق در حال توسعه نیز از جمله – و مهم تر از همه – آفریقای زیر صحرا تا اوایل سال 2000 از الگوی آنها تبعیت کردند. این رشد آنقدر قدرتمند بوده تا ده ها میلیون نفر را از فقر مطلق (دستمزد 1.90دلاری در هر روز) بیرون بکشد، با این حال ضرورتا جای گرفتن آنها را در طبقه متوسط تضمین نکرده است. بلکه طبقه جدید و گسترده ای از «تقلاگران» پدید آمده که خانواده هایشان  هر نفر 4 تا 10 دلار در روز درآمد داشتند.
اگرچه جایگاه این تقلاگران بهتر از فقراست، ولی باز هم فاقد چک های حقوق ماهانه یا بیمه اجتماعی هستند و در نتیجه  در برابر شوک های  غیرمترقبه ای همچون یک بحران سلامتی یا از دست رفتن ناگهانی شغل آسیب پذیر هستند. بیشتر آنها خود اشتغال یا کارگران غیررسمی در بخش های مواد غذایی، حمل و نقل (رانندگان بدون وسیله نقلیه) و خرده فروشی هستند در مراکز شهری رو به گسترش دارند. این جمعیت که شامل بیش از سه میلیارد نفر در کشورهای در حال توسعه می شود، همزمان هم در جستجوی آینده ای بهتر روحیه بلندپروازانه تری دارند و هم در هول و ولای خطر همیشگی سقوط دوباره در فقر هستند.
در طول زمان رشد اقتصادی باعث ورود برخی از این تقلاگران (محتمل تر از همه آن عده که از تحصیلات راهنمایی برخوردارند) به یک طبقه متوسط بزرگ و به سرعت رو به رشد با درآمدهای روزانه 10 تا 50 دلار در روز شده است. با این حال خانوارهای تقلاگر  بخش عمده ای از طبقه مزدبگیر را در جهان در حال توسعه تشکیل می دهند و حدود 60 درصد جمعیت را به خود اختصاص داده اند و در کنار آن، خانوارهای طبقه متوسط نیز 20 درصد و گروه در فقر مطلق و ثروتمند نیز به ترتیب حدود 12 و 8 درصد جوامع آنها را تشکیل می دهند. در این میان این خانوارهای تقلاگر و طبقه متوسط جدید هستند که با بزرگ ترین خطر  شوک های اقتصادخرد ناشی از همه گیری کرونا که کشورهای در حال توسعه در حال تجربه آن هستند مواجه اند.
اندی سومنر از کینگز کالج لندن و  همکارانش برآورد می کنند که کووید19 در کشورهای در حال توسعه باعث کاهش 10 درصد تولید ناخالص داخلی سال 2020 شود و حدود 180 میلیون نفر  را به آستانه فقر مطلق 1.990دلاری در هر روز براند.  در حالی که بانک جهانی  بر اساس برآوردهای خود هرچند انقباض در تولید ناخالص داخلی خاص هر کشور را میانگین 5 درصد ذکر می کند، با این حال باز هم هشدار می دهد که 70 تا 100 میلیون نفر ممکن است دچار فقر مطلق شوند.
در عین حال فقیرترین تقلاگران پیش از همه گیری، ممکن است به ناگهان خود را در میان «فقر مطلق» بیابند و تعداد حتی بیشتری از تقلاگران باقی مانده – تقریبا 400 میلیون نفر بر اساس برآوردهای بانک جهانی- در برابر افت شدید درآمدها در دوران اقتصادی رکود فعلی آسیب پذیر شده اند. و 50 میلیون نفر دیگر در خانوارهای طبقه متوسط که احتمالا در حال تبدیل شدن به تقلاگران هستند و تا450 میلیون نفر – معادل بیشتر از کل جمعیت آمریکا- در معرض این خطر قرار دارند.
این وضعیت برای کسانی که به ناگهان شرایط خود را بدتر از آنچه که انتظار داشته اند می یابند، هرچند خودشان هیچ تقصیری در آن ندارند به چه معناست؟ تجربه آمریکای لاتین نشان می دهد وقتی که شهروندان پر سر و صدا و مطالبه گر با افت شدید آمال و آرزوهایشان مواجه می شوند، نتیجه آن تنش و قطب بندی سیاسی از نوعی است که در آمریکا مشاهده می شود. در سال های 15-2014 رشد در سطح این منطقه به شدت پایین آمد و به میانگین زیر 1 درصد در سال رسید که به معنای رشد منفی به نسبت سرانه است. در نتیجه همان وضعیتی که وقتی کیک اقتصادی در حال رشد بود قابل تحمل بود، به ناگهان دیگر غیرقابل تحمل شد.
در پنج سالی که از آن زمان گذشته، اعتراضات گسترده ای در برزیل، بولیوی، شیلی، کلمبیا و اکوادور درگرفته که بیشتر آنها  به دلیل فساد رسمی و امتیازاتی است که حلقه داخلی قدرت از نخبگان سیاسی و شرکتی از آنها بهره مند می شوند.اما تنها شیلی بوده که معترضان در دستیابی به تغییراتی رو به جلو نسبتا موفق بوده اند.
در پرتو کووید19 جهان در حال توسعه در حال تجربه کردن فشارهای سیاسی و مالی شدیدی است. بدون  وجود پول های ملی قابل تجارت، این کشورها نمی توانند برای برآوردن نیازهای عاجل و فعلی خود از شهروندان آینده قرض بگیرند (مشابه کاری که در ایالات متحده و اتحادیه اروپا می شود).
با توجه به وجود خطر افت همبستگی اجتماعی، بی ثباتی سیاسی و بازگشت خودکامگی و پوپولیسم، صندوق بین المللی پول و بانک های چند جانبه باید برنامه های وام دهی بسیار بزرگ تری را برای کشورهای  دارای درآمد متوسط در نظر بگیرند. این وام ها باید ساده و سر راست باشند و برای تامین نیازهای نقدی آنی و تامین این هدف طراحی شده باشند که کودکان خانوارهای فقیر و در تقلا گرسنه نمانند و مجبور به ترک تحصیل ابتدایی نشوند. چنین سرمایه گذاری هایی برای تامین بازده های لازم در سرمایه انسانی آینده که در نهایت توسعه به آن بستگی دارد ضروری است.
دوران بحران کووید19 مقطعی است که لیبرال دمکرات ها در ایالات متحده باید نه تنها در برابر تمامیت گرایی در داخل کشور مقاومت کنند، بلکه برای حمایت بیشتر از کشورهای در حال توسعه نیز دست به لابی گری بزنند. زمانی که مردم به این باور می رسند که چشم اندازهای رو به رشد آنها دیگر وجود ندارد، سیاست می تواند خیلی سریع – با خسارات جانبی برای آزادی های مدنی و فردی- به هرج و مرج و آشفتگی دچار شود.

نویسنده: نانسی بیردسال (Nancy Birdsall) رئیس مرکز توسعه جهانی

منبع: https://b2n.ir/486468

انتهای پیام.

منبع: فارس

کلیدواژه: توسعه رشد اقتصادی ایالات متحده بحران کشورهای در حال توسعه جهان در حال توسعه رشد اقتصادی طبقه متوسط میلیون نفر فقر مطلق همه گیری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۴۵۲۲۰۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رئیس جمهوری با حدود یکصد اتهام/ از رابطه با یک پورن استار تا خارج کردن اسناد طبقه شده

رئیس جمهوری با حدود یکصد اتهام/ از رابطه با یک پورن استار تا خارج کردن اسناد طبقه شده