به نقل از «فارس»

ناگفته های جنگ های تاریخ آمریکا

تاریخ انتشار: ۹ مهر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۴۷۸۳۶۲

گروه غرب از نگاه غرب خبرگزاری فارس: از هنری جیمز نقل است که یک بار گفته است: «اگر اروپا را بخراشید، تاریخ را خواهید یافت. اگر ایالات متحده آمریکا را بخراشید، جغرافیا را پیدا خواهید کرد.» این فقدان یک نگاه مشترک به تاریخ در آمریکا، امروز به روشن ترین شکل خود را در اعتراضات نسبت به بی عدالتی عمیقا ریشه دار نژادی و مباحث مربوط به زدودن یادبودها و اسامی بازمانده از دوران کنفدراسیون که به احترام رهبران سیاسی نژادپرست برپا شده اند خود را نشان می دهد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در مقایسه با دیگران، تاریخ مشترک آمریکاییان بسیار کوتاه است. کسانی که آمریکای شمالی را مستعمره خود کرده– و بعدها به آن مهاجرت کردند- انگیزه های متنوع مذهبی، سیاسی یا اقتصادی داشتند. اما عملا در تمام موارد، آنها از گذشته خود می گریختند.
با ورود آنها به دنیای جدید، مستعمره نشینان وارد یک تاریخ یا فرهنگ بومی نشدند. آمریکاییان بومی کوچ نشین، فاقد ساختار و منزوی بودند و تماس اندکی با مستعمره نشینان انگلیسی یا هلندی داشتند که مستعمرات خود را در زمین هایی که آنجا را مناسب می دانستند بر پا کرده بودند و به شکل موثری دکمه «بازتنظیم» تاریخ خود را فشار دادند.
با این حال داستان پیچیده تر از این است. در اوایل قرن هفدهم وقتی که تنباکو به عنوان یک محصول با ارزش در ویرجینیا ظاهر شد، مستعمره نشینان بردگانشان را از آفریقا می خریدند. بردگان  آفریقایی  از بیخ و بن از تاریخ خود کنده شدند، اما تجربه آنها از دنیای جدید با تجربه مالکان برده دارشان بسیار متفاوت بود.
این بدان معناست که وقتی ایالات متحده در قرن هجدهم به استقلال رسید، فاقد یک بنیان مشترک بود. به تعبیر توکویل ایالات متحده دیر و بدون تاریخی در ابتدای پیدایش خود به دنیا آمد. در واقع این کشور هیچ حافظه مشترکی برای سخن گفتن از آن نداشت، تا اواخر قرن نوزدهم که جرج بنکرافت – از جهتی به تعبیر جیل لپور با هدف تبدیل کردن یک دولت به یک ملت دولت – یک تاریخ برای این کشور نوشت.
اما ایالات متحده همچنان فاقد نوعی ستون های اسطوره ای ملت شدن بود: یک منشا مشترک، یک گذشته مشترک و یک مسیر مشترک از گذشته به زمان حال. و افراد یا جوامع  تمایل به نادیده گرفتن چیزی دارند که فاقد آن هستند. به همین دلیل است که اگرچه آمریکاییان اغلب چند اسطوره تاسیسی معدود را بیان می کنند، اما دورنمای تاریخی به ندرت در گفتمان عمومی یا شعارهای سیاسی خود را نشان می دهد، حال در گفتگوهای روزمره که به جای خود.
این وضعیت به بالاترین سطوح تصمیم سازی منتقل شده است که پیامدهای جدی خود را نیز داشته است. سیاست خارجی را در نظر بگیرید. تاریخ ویتنام – از کشمکش های آن با چین در قرن ها پیش گرفته تا مقاومت در برابر فرانسوی ها در ابتدای دهه 1920 – باید حتما روسای جمهور جان اف کندی و لیندون جانسون را ترغیب می کرد تا در برابر شرکت در جنگ ویتنام مقاومت کنند. به همین ترتیب تاریخ افغانستان – که با فهرستی طولانی از مهاجمان خارجی شروع می شود که در برابر جغرافیای این کشور سر تسلیم فرود آورده اند- باید به پرزیدنت جرج دبلیو بوش نشان می داد که راه انداختن یک جنگ تمام عیار در این کشور بی ثمر است. در هر دو مورد، رهبران آمریکایی و مشاورانشان از این تاریخ آگاه بوده اند، اما آن را نادیده گرفته اند.

قطعا کشورهایی که هم تاریخ طولانی تری دارند و از نظر تاریخی پیشرفته ترند، خود را در جنگ های طولانی و خسته کننده به گل نشسته می یابند؛ ماجراجویی های مصیبت بار فرانسه در ویتنام و الجزایر یک مورد از این کشورهاست. و هیچ تضمینی وجود ندارد که یک آمریکای برخوردار از آگاهی تاریخی عمیق تر، می توانست از اشتباه های خود در ویتنام یا افغانستان اجتناب کند.
اما بدون تاریخ، آمریکاییان چیزی را از دست می دهند و به نظر می رسد که آن را احساس هم می کنند. آنها گاهی اوقات تاریخی را که فاقد آن هستند اختراع می کنند و افراد یا رویدادها را اغلب مدت ها بعد از زنده بودن یا وقوع آنها به مجسمه ها، گرامیداشت ها و یادبودهای مختص به خود تغییر شکل می دهند. تقریبا تمام مجسمه هایی که در گرامیداشت چهره های کنفدراسیون در سراسر جنوب آمریکا نصب شده اند – و تعداد آنها بیشتر از 700 مورد است- بعد از دوران بازسازی اقتصادی و در زمانی بسیار متاخرتر یعنی در دهه 1950 برافراشته شده اند.
امروز آمریکاییان به خصوص در ارتباط با مسئله نژاد، به شکل فزاینده ای ناهمگونی داستان هایی را که برایشان گفته اند تشخیص می دهند و به آن اشاره می کنند. این آگاهی است که سوخت برخوردهای سیاسی، ایدئولوژیک، مذهبی و قومیتی امروز را بر سر حقیقت- و معنای- گذشته آمریکا فراهم می کند.
تناقضات تاریخی فعلی عمدتا برخاسته از جنگ داخلی و برده داری هستند. اما این تناقضات از این دو دوره بسیار فراتر می روند و شامل کشتار آمریکاییان بومی، اردوگاه های متمرکز مخصوص ژاپنی ها در خلال جنگ جهانی دوم و قانون اخراج چینی ها نیز می شود.
یک میدان بازی مهم برای این جنگ های تاریخی، کتاب های درسی مدارس است. برای مثال در برخی از مناطق تحصیلی، بر اساس قانون کتاب های تاریخ مدارس از تصدیق اینکه جنگ داخلی در اصل بر سر برده داری– به خصوص تمایل به حفظ سیستم اقتصادی که بستگی به نیروی کار اجباری داشته – در گرفته است منع شده اند. کتاب های درسی این مناطق بر این اصرار دارند که این جنگ در واقع بر سر حقوق  ایالت ها آغاز شده است.
اسطوره سازی از جنگ آلامو در سال 1836 نیز به همین اندازه محل منازعه بوده است. در تگزاس این داستان به نمادی از به اصطلاح مقاومت «قهرمانانه» جنگجویان آزادی تگزاسی در برابر سرکوب و تلاش آنها در جهت استقلال از مکزیک تبدیل شده است. و این چیزی است که مدت های طولانی است در مدارس این ایالت آموزش داده می شود.
اما این تفسیر چیزی را که مدافعان آلامو برای آن می جنگیدند نادیده می گیرد: یک جمهوری مستقل که در آن حقوق مربوط به بردگان خودشان را داشته باشند.(در آن زمان بیشتر از یک چهارم جمعیت انگلیسی زبان این ایالت  بردگان بودند و این میزان رو به افزایش نیز بود.) در واقع این «قهرمانان» فرضی اکثرا مزدورانی بودند که به درخواست های تاجران برده نیواورلئان و قطعا پرزیدنت اندرو جکسون پاسخ داده بودند که در نهایت به دنبال ضمیمه کردن این اراضی بودند.
به همین دلیل بود که در سال 2018 گروه های کاری مرکب از آموزگاران و مورخان توصیه کردند که هیئت مدیره تحصیلات ایالت تگزاس عبارت «قهرمانی» را از کتاب های درسی پایه هفتم حذف کند. اما بعد از مباحث طولانی و پر شور و حرارت این عبارت حفظ شد. از جمله کسانی که فشار شدیدی در برابر این درخواست اعمال کردند، گرگ ابوت فرماندار تگزاس بود.
هرچند از این جهت هیچ چیز تغییر نکرده است وقتی که تاریخ  ارزش جنگیدن را پیدا می کند، به همان وضعی که هست باقی می ماند. و مهم آنکه این جنگ همچنان که در گذشته شاهد بودیم، اکنون به جای محافل دانشگاهی در بدنه اصلی رسانه ها، سیاست و فرهنگ آمریکایی رخ می دهد. باید امیدوار بود که مباحث فعلی  از منازعات حزبی معمول فراتر رود و به جای آن مدافع ظهور تاریخ به روایت آمریکایی شود.

نویسنده: خورخه کاستاندا (Jorge G. Castañeda) وزیر امور خارجه پیشین مکزیک و استاد دانشگاه نیویورک

منبع: https://b2n.ir/481950

انتهای پیام.

منبع: فارس

کلیدواژه: آمریکا مهاجرت جنگ آمریکای شمالی ایالات متحده شده اند

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۴۷۸۳۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

استفاده از هنرمندان برای معرفی تاریخ در مناطق کم‌برخوردار

مراسم اختتامیه نمایشگاه بناهای تاریخی ایران در حالی برگزار شد که مدیرعامل صندوق توسعه و احیا بر روی این نکته تأکید کرد که از ظرفیت هنرمندان برای معرفی آثار تاریخی در مناطق کم‌برخوردار کشور می‌توان استفاده کرد. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرگزاری تسنیم، مراسم اختتامیه نمایشگاه بناهای تاریخی ایران با حضور مدیرعامل و رئیس هیئت‌مدیره صندوق توسعه صنایع دستی و فرش دستباف و احیا و بهره برداری از اماکن تاریخی در عمارت شاپوریه برگزار شد.

در این مراسم شهاب طلایی شکری با قدردانی از خانه هنر دل افکن که با دعوت از هنرمندان نسبت به برگزاری نمایشگاه بناهای تاریخی ایران اقدام کرد، اظهار داشت: موضوع صنایع دستی و بناهای تاریخی یکی از محورهای اصلی و فلسفه وجودی صندوق احیا و توسعه است.رویکرد ما نیز همواره این بوده که حمایت های متفاوتی داشته باشیم.

وی با بیان اینکه نوع کار ما در صندوق توسعه و احیا، مشارکت مردم در امر احیا بناهای تاریخی بوده است افزود: بسیاری از بناهای تاریخی از جمله کاروانسراها که به بخش خصوصی واگذار شده در راستای توجه به احیا این مکان ارزشمند تاریخی است.

مدیرعامل صندوق توسعه و احیا به شعار روز جهانی بناهای تاریخی اشاره کرد و گفت: یکی از آن، رفع تعارضات جوامع محلی است، و بر ابن باوریم تا جامعه محلی نداشته باشیم که خودش میراثش را حفظ کند دولت نمی‌تواند با حفاظت و نظارت‌های فیزیکی کاری را انجام دهد.

حمایت هنرمندان اصفهان از عملیات "وعده صادق"

طلایی شکری با تاکید بر اینکه حافظ اصلی میراث فرهنگی مردمی هستند که در محدوده و در جوار یک اثر تاریخی قرار دارند خاطرنشان کرد: عدم آگاهی مردم از اهمیت بناهای تاریخی سبب ایجاد تعارضاتی برای کشور و میراث فرهنگی در بسیاری از استان‌های کشور شده و مردم ارزش بناهای تاریخی را نمی‌دانند. عدم آگاهی‌ها کم‌کاری ما است که هویت‌ها و دارایی‌ها را در بخش میراث معرفی نکردیم، هویت‌هایی که می‌تواند ارزش‌آفرین و حتی درآمدزا باشد. 

وی افزود: امروز بسیاری از کاروانسراهایی که ثبت جهانی شده‌اند چون برخی در دل کویرند راه دسترسی ندارند و همواره شاهد تخریب این آثار ارزشمند هستیم که بدون شک معرفی این بناها با مشارکت هنرمندان و همکاری مردم می‌تواند از تخریب‌ها جلوگیری کند.

مدیرعامل صندوق توسعه احیا گفت: آماده همکاری و ایجاد بسترسازی برای گروه‌های مختلف هنری از جمله خانه هنر دل افکن در معرفی بیشتر آثار و بناهای تاریخی ایران به ویژه نقاط کمتر برخوردار کشور هستیم. بسیاری از خانه‌های تاریخی در نقاط مختلف کشور و تهران وجود دارد که به بهانه برگزاری نمایشگاه های مختلف فرصتی فراهم می‌شود که مردم با این بناها آشنا شوند.

در این مراسم مریم دل افکن مدیر برگزاری نمایشگاه بناهای تاریخی ایران نیز با قدردانی از حمایت مدیرعامل و سایر مسئولان صندوق توسعه و احیا در برگزاری این نمایشگاه اظهار داشت: نمایشگاه بناهای تاریخی ایران آغازی خوب برای معرفی بناهای تاریخی فراموش شده بود و می‌توان با بهره‌گیری از هنر این آثار ارزشمند را احیا و مرمت کرد.

دل افکن گفت: در نمایشگاه آثار بناهای تاریخی ایران حدود 50 هنرمند آثار خود در روزهای 30 و 31 فروردین را در رشته‌های مختلف هنری از جمله مجسمه‌سازی، صنایع دستی، دیجیتال آرت، نقاشی خط، نقاشی با مداد رنگی، رنگ روغن، آبرنگ و پاستل، با موضوع بناهای تاریخی به نمایش گذاشتند.

مدیر مجموعه هنری دل افکن برای برگزاری نمایشگاه‌ها در مناطق کمتر برخوردار کشور که آثار و بناهای تاریخی آن در حال فراموشی و تخریب‌اند اعلام آمادگی کرد.

وی بیان کرد: خانه هنری دل‌افکن و هنرمندان آن این ظرفیت و توانمندی را برای نقش آفرینی در معرفی و فرهنگسازی اهمیت بناهای تاریخی ایران دارند.

انتهای پیام/