به نقل از «خبرگزاری میزان»

آخرین خبر‌ها از سینما در روزی که گذشت

تاریخ انتشار: ۳ آبان ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۷۵۰۲۸۸

سینمای ایران طی ماه‌های گذشته با اخبار و حواشی فراوانی روبرو بوده است، چرخه اکران با توقف طولانی مدت روبرو شده و از سویی تولیدات سینمایی نیز اختلالات فراوانی را تجربه کرده اند. حال بعد از تعطیلات دهه ماه محرم بار دیگر سینماها بازگشایی خواهند شد، سینمایی که ماه‌های نگران کننده‌ای را پشت سر گذاشته و امیدی به ادامه سال جاری ندارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

خبرگزاری میزان - سینمای ایران طی ماه‌های گذشته با اخبار و حواشی فراوانی روبرو بوده است، چرخه اکران با توقف طولانی مدت روبرو شده و از سویی تولیدات سینمایی نیز اختلالات فراوانی را تجربه کرده اند. حال بعد از تعطیلات دهه ماه محرم بار دیگر سینماها بازگشایی خواهند شد، سینمایی که ماه‌های نگران کننده‌ای را پشت سر گذاشته و امیدی به ادامه سال جاری ندارد.

سینما، اما از تیر ماه ۹۹ با بازگشایی سالن‌ها روبرو شد، اتفاقی که توانست در بدو امر امید تازه‌ای به علاقمندان به این هنر ببخشد، اما در نهایت با موج دوم بیماری بار دیگر هنر هفتم با افت در عرصه تولید و نمایش روبرو شد.

بیشتر بخوانید: برای مشاهده آخرین اخبار از سینمای ایران اینجا کلیک کنید

فیلم کوتاه «چوپان» آماده نمایش در جشنواره‌های داخلی و خارجی

فیلم کوتاه «چوپان» تازه‌ترین ساخته رحمان پولادیان براساس داستان چوپان دروغگو برای حضور در جشنواره‌های داخلی و خارجی آماده نمایش شد.

«چوپان» به نویسندگی و کارگردانی رحمان پولادیان و تهیه‌کنندگی مشترک علی غلام‌حسینی و رحمان پولادیان در شهرستان سمیرم فیلمبرداری شد.

«چوپان» چهارمین فیلم کوتاه این کارگردانی است که بر اساس داستان «چوپان دروغگو» نوشته شده و برای ارایه در جشنواره‌های داخلی و خارجی آماده نمایش شده است.

در خلاصه داستان فیلم آمده است: چوپان دروغ نمی گفت اما…

رحمان پولادیان دانش آموخته کارشناسی ارشد تهیه‌کنندگی تلویزیون است و حدود هفده سال در عرصه کارگردانی و بازیگری تئاتر و فیلم کوتاه فعالیت دارد ،او تاکنون فیلم‌های کوتاه «آخرین انتظار»، «سو تفاهم» و «شبی در طهران» را کارگردانی کرده و در فیلم‌های «ایستاده در غبار»، «ماجرای نیم روز»، «پاریس تهران» و «شیشلیک» به عنوان بازیگر حضور داشته است.

فیلمبرداری «چشم‌های بی‌سرمه» به نیمه رسید

فیلمبرداری «چشم‌های بی‌سرمه» که چندی پیش در همدان آغاز شده بود، به نیمه راه رسید.

در این فیلم که در روستای فسیجان همدان تولید می‌شود، بازیگرانی چون ثریا قاسمی، علیرضا جلالی تبار، لیلا بوشهری، کیانوش گرامی، شهاب شادابی، بهنام شعبانی مهر، آنیتا معتمدی نیا، پیمان آزاد، اسماعیل نورآبادی، هانیه عظیمی پناه، محسن بی ریبی، مانی حقگو کلیشمی و منیژه فرجاد پور به ایفای نقش پرداخته اند.

عوامل پشت دوربین عبارتند از: تهیه کننده: علیرضا نظارت، نویسنده و کارگردان: حسین گنج خانی، مدیر فیلمبرداری: رضا ریوندی، طراح صحنه: ابوالفضل افشار، طراح گریم: صوفیا نساجی، مدیر صدابرداری: علیرضا شامحمدی، مدیر صحنه: مجتبی آذری، طراح لباس: المیرا عزیزی، نورپرداز: ابراهیم زعفری، برنامه ریز: پریسا سهراب فر، دستیار اول کار گردان: پوریا خشابی زاده، مدیر تولید: محمد جواد سیانکی، جانشین تهیه: ابوالفضل سرلک، جانشین تولید: حسین جعفری عاقل، عکاس: علی احتشامی، سرپرست گروه کارگردانی: راضیه جعفری عاقل، مدیر تدارکات: یوسف ضیغمی.

فیلم کوتاه «زمین شماره اس ۷» به جشنواره‌ای در اسپانیا می‌رود

فیلم کوتاه «زمین شماره اس ۷» ساخته‌ آبتین سرابی پس از شرکت در بخش مسابقه‌ جهانی جشنواره‌ لوکارنو و حضور در جشنواره‌ ژنو، به شصت و دومین جشنواره جهانی زینه‌بی بیلبائو راه یافت. این فیلم محصول مشترک «کریستالید دیفوزیون» و «استر کریتیو پیکچرز» است و مشکلات کارگران را با سبکی شاعرانه به تصویر می‌کشد.

جشنواره زینه‌بی بیلبائو که یکی از جشنواره‌های معتبر فیلم اروپا در زمینه فیلم های مستند و کوتاه به ‌شمار می‌رود که واجد شرایط اسکار، بفتا، گویا و مورد تایید فدراسیون بین‌المللی اتحادیه‌های تهیه‌کنندگان فیلم (فیاپف) است که برنده جایزه بزرگ آن برای رقابت جایزه اسکار معرفی می‌شود.

این فیلم کوتاه مستند-تجربی ۲۸ دقیقه‌ای محصول مشترک فرانسه، ایران و سنگال است.

سایر عوامل «زمین شماره اس ۷» عبارتند از نویسنده، کارگردان و مدیر فیلمبرداری: آبتین سرابی، صدابردار: جاکوب وینر، موسیقی: کریستف رضاعی، طراح صدا: ترنت هدایتی، اشعار: سهراب سپهری، مشاور امور بین‌الملل: قصیده گلمکانی، با حمایت Institut français - Le Fresnoy - DRAC

جشنواره زینه‌بی بیلبائو سیزدهم تا بیستم نوامبر برابر با ۲۳ تا ۳۰ آبان در شهر بیلبائوی اسپانیا برگزار می‌شود.

انیمیشن ایرانی برنده جشنواره سن‌دیه‌گو آمریکا شد

این استاپ موشن سه‌دقیقه‌ای با تکنیک خمیری (clay motion) ساخته شده و موضوع آن همکاری و صلح جهانی برای مقابله با کروناست.

مانیان هنرمند جوان ایرانی که دانش آموخته انیمشن از دانشگاه سوره‬ در مقطع کارشناسی ارشد و گرافیک از دانشکده هنر و معماری در مقطع کارشناسی است، پیش از این نیز موفق به دریافت جایزه گلدن مورف از استودیو آردمن انگلستان در سال ۲۰۱۹ شده بود.

استاپ موشن یکی از روش های تولید پویانمایی (انیمیشن سازی) است که در آن شیئی را فریم به فریم حرکت داده و تصویر آن را توسط دوربین ضبط می کنند. از توالی این تصاویر به نظر می رسد که شیء به خودی خود در حال حرکت است. عروسک هایی با مفاصل متحرک یا عروسک های ساخته شده با خمیر در این روش کاربرد زیادی دارند.

جشنواره بین‌المللی فیلم سن دیه گو/San Diego International Film Festival ۲۰۲۰ از ۱۵ تا ۱۸ اکتبر (۲۴ تا ۲۷ مهر) برگزار شد و هیئت داوران جشنواره، این فیلم را از میان بیش از ۱۱ هزار اثری برگزید که از سوی هنرمندان ۷۵ کشور ارسال شده بود.

بخش فیلم چالش قرنطینه/ Quarantine Film Challenge به عنوان بخشی جنبی در این جشنواره برای سال جاری با همکاری فیلم کنسرسیوم و جشنواره بین المللی فیلم سن دیه‌گو درنظر گرفته شد.

جشنواره فیلم سن‌دیه‌گو به روایت صفحه ویکی‌پدیای این جشنواره از سال ۲۰۰۱ پایه‌گذاری شد و بزرگ‌ترین جشنواره مستقل در کالیفرنیای آمریکاست که پاییز هر سال به همت بنیاد فیلم سن‌دیه‌گو برگزار می‌شود. این جشنواره یک‌دهه بعد از آغاز تغییراتی اساسی کرد و از سال ۲۰۱۲ با مدیریت جدید و برای رقابت با جشنواره‌های مستقلی مانند ساندنس/ Sundance و تریبیکا/ Tribeca به کار خود ادامه داد.

این جشنواره در سال جاری برای هماهنگی با شرایط همه‌گیری عالم‌گیر کرونا ضمن کوتاه کردن روزهای برگزاری از شش روز به چهار روز، تجربه جدیدی را برای علاقه‌مندان به سینما رقم زدند و بخش‌های نمایشی جشنواره را به صورت سینماخودرو و مجازی برگزار کردند. این جشنواره در سال جاری میزبان ۱۱۵ فیلم از ۶۰ کشور جهان از جمله فیلم های مستند، کوتاه و داستانی بود.

اولین حضور بین‌المللی فیلم سینمایی «تومان» در فستیوال «شب‌های سیاه تالین»

فیلم سینمایی «تومان» ساخته مرتضی فرشباف و به تهیه‌کنندگی سعید سعدی در اولین حضور بین‌المللی خود در بخش مسابقه اصلی بیست و چهارمین جشنواره فیلم «شب‌های سیاه تالین» که از ۲۳ آبان تا ۹ آذرماه در کشور استونی برگزار خواهد شد، به نمایش در می‌آید.

این جشنواره معتبر الف جهانی به صورت حضوری و آنلاین برپا خواهد شد. مرتضی فرشباف در سال ۱۳۹۴ با فیلم «بهمن» نیز در بخش مسابقه اصلی تالین حضور داشته است. عرضه و پخش بین‌المللی فیلم «تومان» بر عهده محمد اطبایی (مستقل‌های ایرانی) است.

میرسعید مولویان، مجتبی پیرزاده، پردیس احمدیه، ایمان صیادبرهانی و حامد نجابت، گروه بازیگران «تومان» را تشکیل می‌دهند.

در خلاصه داستان این فیلم آمده است: داود و عزیز، کارگران کارخانه شیر هستند که برای رسیدن به موقعیت مالی و اجتماعی بهتر، به برنده شدن در شرط‌بندی مسابقات اسب‌دوانی و فوتبال، دل بسته‌اند.

انتهای پیام/

 

برچسب ها: سینمای ایران سینما

منبع: خبرگزاری میزان

کلیدواژه: اینجا سینمای ایران سینما بین المللی فیلم سینمای ایران فیلم کوتاه روبرو شد سال جاری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۷۵۰۲۸۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

فیلم سینمایی آپاراتچی ،روایتی از سینما برای سینما

آپاراتچی تازه‌ترین روایت سینما از سینما است و آنچه این فیلم را از دیگر آثار مشابه در این زمینه متمایز می‌کند، پرداختن به سینمای مردمی است و تقابل آشکاری که این نوع از سینما با دو جریان تحجر و شبه روشنفکری دارد.

آپاراتچی داستانی اقتباسی از کتابی به همین نام است درباره جوانی به نام جلیل که عشق به سینما او را با مشکلات زیادی رو به رو می‌کند. آپاراتچی درامی کمدی است که به شیرینی از وقایع تلخ دهه 60 ایران و تقابل دو جریان تحجر و شبه روشنفکری صحبت می‌کند؛ بدون آنکه دچار شعارزدگی شود و یا حقیقت را سانسور کند. بازی بازیگران خوب است و انتخاب لوکیشنی بجز تهران مخاطب را از کلیشه‌هایی نجات می‌دهد که غالب فیلم‌های سینمایی تولیدشده در سال‌های اخیر سعی دارند از دهه 60، فضای فرهنگی آن دوران و حتی آدم‌هایش به ما تحمیل کنند.

آپاراتچی همچنین در چهل و دومین جشنواره فیلم فجر با استقبال مخاطبان مواجه شد و توانست سیمرغ بلورین و جایزه ویژه کارگردانی بخش نگاه نو را از هیئت داوران دریافت کند. به بهانه اکران نوروزی و آغاز اکران‌های مردمی فیلم آپاراتچی، به معرفی و بررسی این فیلم می‌پردازیم:

خلاصه و داستان

داستان فیلم آپاراتچی درباره یک نقاش ساختمان جوان به اسم جلیل است که سواد و تحصیلات ندارد اما شیفته سینما است و بعد از تجربه ساخت چند فیلم سوپر هشت (فیلمی که با دوربین‌های سوپر هشت میلی متری فیلمبرداری شده است)، به دنبال تولید فیلمی سینمایی است که او را به رویای دیرینه‌اش، یعنی سیمرغ بلورین برساند.

این فیلم اقتباسی آزاد از کتاب آپاراتچی، نوشته روح‌ الله رشیدی است که در دهه 60 می‌گذرد و در کنار قصه اصلی، رویدادهای اجتماعی این دوره از جمله جنگ تحمیلی و ترور را به تصویر می‌کشد.

قاضی نوری که از شخصیت‌های مخوف شهر است، ترور می‌شود و جلیل رشیدی تصمیم می‌گیرد با ساختن فیلمی از زندگی نوری، شانس خود را برای راه یافتن به جشنواره فیلم فجر و دریافت سیمرغ امتحان کند.

جلیل طائفی یا همان جلیل فیلم آپاراتچی

شخصیت جلیل رشیدی برگرفته از کارگردانی به نام جلیل اسد طائفی است که ساکن تبریز است. آقا جلیل سواد خواندن و نوشتن نداشته اما به دلیل علاقه فراوان به فیلمسازی، یک دوربین عکاسی می‌خرد و با همکاری گروهی از دوستانش (جوانان توحید) چند فیلم کوتاه تولید می‌کند که از جمله آن‌ها می‌توان به فیلم نوری در تاریکی اشاره کرد. وی تا کنون 120 فیلم ساخته که تقریباً 80 تا از آن‌ها از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مجوز پخش گرفته‌اند.

برخی معتقدند جلیل طائفی را می‌توان به عنوان یک بنیاد سینمایی کامل در نظر گرفت؛ چرا که تمامی مراحل تولید و اکران فیلم‌ها را شخصا جلو می‌برد. او حتی برای نهادها و سازمان‌ها اقدام به بلیت ‌فروشی می‌کرد تا سرمایه اولیه خودش را به دست بیاورد. برخی از دوستان جلیل که در گذشته مقابل دوربین او می‌رفتند، اکنون جزو پیشکسوتان سینمای تبریز هستند؛ افرادی همچون رضا ناجی، کریم هاتف و جواد درخشان

بازیگران و عوامل

تورج الوند، فاطمه مسعودی‌فر و رضا ناجی در کنار بازیگرانی، چون هومن برق‌نورد، بهنام تشکر، امید روحانی، وحید مبصری، امین گلستانه، حسین عابدینی، ولی فروتن و علیرضا استادی در این فیلم ایفای نقش کرده‌اند.

قربانعلی طاهرفر کارگردان و سجاد نصراللهی‌نسب تهیه‌کننده آپاراتچی هستند.

کارگردان فیلم آپاراتچی

قربانعلی طاهرفر در سال متولد ۱۳۵۱ تبریز و در حال حاضر عضو شورای بررسی فیلم و فیلمنامه همین استان است. او از سال ۱۳۶۱ وارد انجمن سینمای جوان شده و در سال ۱۳۷۲ اولین فیلم خود را با نام خاک آشنا ساخته است. طاهرفر در سال ۱۳۷۵ اولین مجموعه تلویزیونی خود را با موضوع کودک و نوجوان، به نام «سحرخیزان کوچک» تولید نموده و «ترمینال غرب»، ازجمله آثار اوست که فانوس هفتمین جشنواره عمار را کسب کرده است.

همچنین نویسندگی و کارگردانی ۶ فیلم بلند،‌ کارگردانی بیش از ۱۰ فیلم کوتاه  و ۸ مجموعه تلویزیونی نیز در کارنامه او به چشم می‌خورد. کارگردانی و تهیه کنندگی بیش از ۶۶ مجموعه مستند و ده‌ها فیلم مستند، و نگارش ده‌ها فیلمنامه از دیگر فعالیت‌های هنری‌اش محسوب می‌شود. طاهرفر در دوره هفتم و نهم جشنواره مردمی فیلم عمار عضو هیئت‌داوران بخش فیلمنامه بوده است.

قربانعلی طاهرفر، کارگردان تبریزی فیلم آپاراتچی است که در هفتمین دوره جشنواره مردمی فیلم عمار، فانوس بهترین فیلم را برای سینمایی «ترمینال غرب» دریافت کرد. به گفته سازندگان فیلم آپاراتچی، مجری طرح این فیلم، مسعود ملکی، اصرار داشته که کارگردان اثر اهل تبریز باشد.

جایزه ها و افتخارات فیلم آپاراتچی

جایزه ویژه هیئت داوران در بخش بهترین کارگردان نگاه نو (فیلم‌های اول) | چهل و دومین جشنواره فیلم فجر – ۱۴۰۲

نقد و بررسی

فیلم سینمایی آپاراتچی یک کمدی درام است و علی رغم جدیت سوژه (همچون سکانس‌های مربوط به تشییع پیکر شهید و یا نماز جمعه)، مخاطب را به خنده وامی‌دارد. با این حال قربانعلی طاهرفر، کارگردان آپاراتچی، معتقد است با وجود موقعیت‌های کمدی در دل کار، این فیلم کمدی نیست؛ بلکه این موقعیت‌ها به زعم بیننده شیرین خواهند بود. شاید یکی از دلایل اینکه از دیدن آپاراتچی خسته نمی‌شویم یا نمی‌توانیم آن را دوست نداشته باشیم هم، همین باشد.

آپاراتچی فیلمی نیست که کسی بتواند از آن بدش بیاید. فیلم به‌وضوح از جذابیت نوستالژی‌ها بهره می‌گیرد اما در روزگاری که فیلم‌های نوستالژیک سینمای ایران بسیار پرتعداد شده‌ آنچه آپاراتچی را متفاوت می‌کند، اولا بخشی از نوستالژی‌های جامعه ایران است که سراغ آن رفته یعنی شهرستان‌ها و روستاهای دور از مرکز و ثانیا نوع نگاهی است که به آن نوستالژی‌ها دارد. فیلم از بعضی مناسبات آن دوران انتقاد می‌کند اما برخلاف نمونه‌هایی که در فضای هم‌عصر آن قصه می‌گویند با نگاه طبقه متوسط امروزی، مناسبات دیروز را قضاوت نمی‌کند و حتی تا آخرین لحظه حرمت نسل پدران را نگه می‌دارد. آپاراتچی یکی از شیرین‌ترین فیلم‌های سینمای ایران است که درباره عشق به خود سینما ساخته شده‌ است.

اعضای واحد تاریخ شفاهی در دفتر جبهه مطالعات فرهنگی انقلاب اسلامی در تبریز، پروژه‌ای را برای ضبط و جمع‌ آوری تاریخ شفاهی مربیان پرورشی این شهر در دهه 60 آغاز می‌کنند. پس از آنکه در طول این مصاحبه‌ها، نام فیلم «نوری در تاریکی» به عنوان فیلمی که در مدارس اکران می‌شد، توسط اکثر مربیان تکرار می‌شود، تیم پژوهش دست به کار می‌شود تا کارگردان گمنام این فیلم را پیدا کند.

نتیجه ساعت‌ها گفتگو با آقای جلیل طائفی می‌شود کتاب «آپاراتچی» که روح الله رشیدی مطالب آن را گردآوری کرده است. حسین تراب نژاد، نویسنده فیلم آپاراتچی، بعد از مواجهه با این کتاب به فکر نوشتن فیلمنامه‌ای بر پایه آن می‌افتد؛ آن هم به سبب اتفاقات منحصر به فردی که آقا جلیل پشت سر گذاشته؛ از جمله تلاش‌های او برای گرفتن مجوز، دستگیرشدن توسط کمیته و البته نام بردن از او در آنتن بی بی سی! و اینگونه فیلم سینمایی آپاراتچی ساخته می‌شود.

نقد فیلم سینمایی آپاراتچی از دیدگاه منتقدان:

سید مهرزاد موسوی

فیلم آپاراتچی همان جنس فیلم ارگانی (به قول امیر قادری؛ سینمای نفتی) است که در شرایط ایده‌آل باید باشد! حالا اینکه در شرایط ایده‌آل باید فیلم ارگانی داشته باشیم یا نه، بحث دیگری است… یعنی فیلمی که اگرچه موضوعی خاص را سوژه کرده ولی -مثل بی‌نهایت فیلم ارگانی مشابه- پول را دور نریخته است. هم ارزان‌ساز است و هم می‌تواند مقداری از سرمایه هزینه‌شده را برگرداند. از سویی، در شهر و لهجه محل ساختش متوقف نشده و با اینکه در تبریز می‌گذرد ولی بیشترِ فیلم لهجه ترکی لحاظ شده و دیالوگ‌های محدود ترکی دارد.

ایده ابتدایی فیلم آپاراتچی، پرداخت آن و اغلب بازی‌ها خوب یا قابل قبولند، به‌خصوص که در انتهای فیلم، نقبی هم به منبع اقتباس اصلی می‌زند و مستند بودنش را به رخ می‌کشد. فیلم بی‌ادعایی که نباید انتظار زیادی هم از آن داشت. کاش کارگردان فیلم‌اولی (که انصافا این فیلم برای اولین تجربه سینمایی، قابل قبول است) در فیلمنامه و اجرا، به شوخی‌های بیشتر و متنوع‌تر و گره‌گشایی قوی‌تری فکر می‌کرد تا اثر اولش با همه این داشته‌های مثبت، شایسته‌تر توصیه و تماشا شود.

محمد تقی‌زاده

آپاراتچی عجیب‌ترین فیلم این سال‌های سینمای ایران است؛ گاهی آنقدر دم دستی و ساده و ابلهانه به نظر می‌رسد که تماشاگران جدی‌تر سینما را پس می‌زند و در مقابل حرف‌ها و مضامینی را روایت می‌کند که از به روزترین چالش برانگیزترین و پیچیده‌ترین مسائل سیاسی اجتماعی ایران بعد از انقلاب است‌.

تصویر شهید نوری و تشابهات آن با ایت الله خلخالی و تداعی و موضعی که فیلم از اعدام نشان می‌دهد در نوع خود کم‌نظیر است. فیلم در انتها به مردم و عاشقان سینما تقدیم می‌شود اما در موارد زیادی مواضع حاکمیتی غلیظ و سنگینی را در قامت شوخی و سادگی مطرح می‌کند تا آپاراتچی، از عجیب‌ترین و در عین سادگی پیچیده‌ترین فیلم‌های این سال‌ها باشد.

آراز مطلب‌زاده

در میان حجم انبوهی از فیلم‌های متبختر ارگانی و فیلم‌های حقیر بیش بها داده شده «آپاراتچی» فیلمی است بی‌ریا، متواضع و تاحدی دلنشین در رثای عشق به سینما. فیلم با لحنی شیرین و خودمانی _ خواسته یا ناخواسته_ به بازخوانی دهه 60 پرداخته است. قهرمان فیلم در دل هیاهوهای دهه 60 به دنبال معشوق خود، سینماست و در پی این هدف به هر روشی متوسل می‌شود تا خانواده، جامعه و حاکمیت این عشق را به رسمیت بشناسند. عشقی سحرآمیز که قادر است آدم‌ها، روابط و باورها را دگرگون سازد و گفتمان دگماتیک حاکم بر آن سال‌ها را دستخوش انعطاف کند. فیلم در این مسیر ابدا به ورطه نوستالژی‌پروری نمی‌افتد، ارجاعاتی خوشایند و دقیق به سینمای ایران و جهان دارد و با خلاقیتی کمیاب با مفاهیمی مقدس مثل شهید شوخی می‌کند. البته آپاراتچی خالی از ایراد نیست. ایراد عمده‌اش هم به بحران هویت بومی/زبانی‌اش بازمی‌گردد. فیلم اگر به زبان ترکی ساخته می‌شد و از عناصر جغرافیایی و هویتی آذربایجان بهره‌های بهتری می‌جست، قطعا نتیجه‌ مطلوب‌تر می‌شد. با این حال همچنان هم جزء انگشت‌شمار آثار جشنواره است که مخاطب را آزار نمی‌دهد، به شعورش توهین نمی‌کند و تا پایان در سالن سینما نگهش می‌دارد.

محمد قربانی

با پارادیزوبازی و معرفی پسرکی شروع می‌شود که می‌خواهد در سال‌های اول پس از انقلاب، درباره یکی از شهدای ترورشده تبریز فیلم بسازد. اما در پایان، فیلم با مرد چاقوکشی بسته می‌شود که به واسطه بازی در نقش شهید، متحول شده است. علت این تشویش و بلاتکلیفی در روایت را باید در حرفی که از سوی سرمایه‌گذاران فیلم به آن تحمیل شده، جست‌وجو کرد. حضرات به دنبال حل مسائل روز در گذشته هستند و سعی می‌کنند فضا و اتفاقات دهه 60 را با نوستالژی‌بازی ماستمالی کنند. چند باری به این مساله اشاره می‌شود که شهید مدنظر، در بین مردم به بی‌رحمی معروف است و او را به‌عنوان قاتل می‌شناسند. درحالی‌که هیچ «مردم»ی در فیلم نمی‌بینیم و ارجاع اثر به مردمی است که در سال ۱۴۰۲ فیلم را تماشا می‌کنند. شخصیت‌ها بی‌آنکه چیزی در فیلم ببینیم، مرتب به موانع فیلمسازی اشاره می‌کنند اما تنها نماینده خشکه‌مذهب‌های ضدسینمای دهه 60، یک پیرمرد چلاق سنتی است که پسرش -نقش اول فیلم- را مرتب از فیلمسازی منع می‌کند. مساله همین‌قدر تقلیل‌یافته و دم‌دستی شده است. حاکمیت کاملا حذف شده و تنها یک امید روحانی پشت‌میزنشین داریم که عکس تارکوفسکی و پاراجانف را پشت سرش زده و جلوی فیلم را می‌گیرد. راست می‌گویید: همه چیز زیر سر پاراجانف بود.

ایمان‌ عظیمی

بالاخره در پنجمین روز از جشنواره‌ فجر چشم‌مان به جمال فیلمی روشن شد که می‌توان روی کیفیت خوبش به اجماع دست یافت. «آپاراتچی» روایت یک جوان عشق سینماست که می‌خواهد شانس خود را برای ساخت فیلم بلند سینمایی در ابتدای شکل‌گیری حکومت جمهوری‌اسلامی امتحان کند و با جادوی سینما ره 100 ساله را یک‌شبه به سامان برساند. فیلم موفق می‌شود با هجو مناسبات موجود در بطن اجتماع آن دوران و همین‌طور افراد سرشناس در دستگاه قضای جمهوری‌اسلامی توقع مخاطب را از تماشای یک اثر موجه و نسبتا خوب برآورده سازد. آپاراتچی به برهه‌ای از زمان اشاره دارد که تکلیف سینمای ایران مشخص نبود و هر دسته و گروهی سعی داشت سازش را در دستگاه خودش کوک کند. عده‌ای با تغییر مضمون فیلم‌هایشان خواستند همان اسلوب فیلمفارسی را به دوران تازه بیاورند و حرف‌شان را به کرسی بنشانند و عده‌ دیگری نیز درصدد صادر کردن نسخه‌ پاراجانف و تارکوفسکی و حقنه‌ آن به ذائقه‌ مخاطب بودند. با فیلمی خوش‌ریتم طرف هستیم که به‌هیچ‌وجه تماشاگرانش را اذیت نمی‌کند و می‌تواند با جلوه‌های صوتی و همین‌طور بازی‌های خوب بازیگرانش تا انتها از مخاطب خنده بگیرد. حرف‌های بیشتر بماند برای اکران عمومی.

فیلم آپاراتچی برای رده سنی بالای 13 سال مناسب است و مفاهیمی از جمله تلاش برای رسیدن به اهداف، هر چند موانع و افراد مختلف اجازه ندهند و همچنین احترام به خانواده، به ویژه پدر در این فیلم به چشم می‌خورد.

نیایش احمدی _ خبرنگار تحریریه جوان قدس