به نقل از «جام جم آنلاین»

کرونا با اقتصاد آمریکا چه کرد؟ (+نمودار)

تاریخ انتشار: ۸ آبان ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۷۹۵۹۳۰

در ابتدای دوره ریاست جمهوری دونالد ترامپ اقتصاد آمریکا در وضعیت نسبتا پایداری قرار داشت. نرخ بیکاری حدود ۴.۷ درصد و رشد سالانه تولید ناخالص داخلی سالانه ۲.۵ درصد بود.  با این حال بدهی ملی بالاترین سطح خود از دهه ۵۰ میلادی را تجربه می‌کرد.

به نظر می‌رسد شانس با ترامپ همراه بود و تا پیش از همه گیری ویروس کرونا از این رشد اقتصادی بهره برد اما برخی نمودار‌ها نشان می‌دهد که با شیوع این ویروس اقتصاد در دوران ترامپ شرایط وخیمی پیدا کرده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با نگاهی به چند نمودار می‌توان وضعیت شاخص‌های اقتصادی مختلف در دوران ترامپ را با دیگر روسای جمهور مقایسه کرده و به نتیجه‌گیری در مورد آن رسید.

همان طور که این نمودار مرتبط با درصد ایجاد شغل نشان می‌دهد تا پیش از شیوع ویروس کرونا وضعیت پایداری در این حوزه وجود داشته است اما کرونا ضربه سنگینی به روند ایجاد شغل در این کشور زده است. ۱۵ درصد مشاغل آمریکا ظرف دو ماه از بین رفته و ترامپ صاحب رکورد بدترین سقوط ایحاد شغل جدید شده است.

در نمودار نرخ بیکاری نیز ترامپ وضعیت خوبی ندارد و همان طور که مشخص است، با وجود این که ترامپ در یکی از بهترین وضعیت‌های بیکاری فرمان اقتصاد آمریکا را بر عهده گرفت، نرخ بیکاری در اثر ویروس کرونا تا ۱۴.۷ درصد نیز رشد داشت و در دوران هیچ رییس جمهوری این میزان از رشد بیکاری وجود نداشته است.

بازار مسکن یکی دیگر از حوزه‌های مورد بررسی است که با وجود بحران کرونا کاهش نداشته است. یکی از دلایل این مساله نرخ پایین سود بانکی و نیز همه‌گیر شدن کار از خانه است که باعث شده خرید خانه در اطراف شهرها بیشتر شده و در اثر آن نرخ مسکن بالاتر رود. بنابراین قسمت مسکن از زمان روی کار آمدن ترامپ تا کنون ۲۱ درصد افزایش داشته است.

یکی دیگر از نمودارهای مورد بررسی در دوران ترامپ به بدهی آمریکا مربوط است. نسبت بدهی به تولید ناخالص داخلی آمریکا حالا به بیشترین حد از جنگ جهانی دوم به بعد رسیده است. در زمان روی کار آمدن ترامپ نسبت این بدهی ۷۶ درصد بود اما اکنون به ۱۰۵ درصد رسیده است.

منبع: جام جم آنلاین

کلیدواژه: ترامپ اقتصاد کرونا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۷۹۵۹۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جزئیات جدید از مذاکرات ایران و آمریکا به روایت ظریف

آفتاب‌‌نیوز :

محمدجواد ظریف، وزیر پیشین وزارت امور خارجه برای بررسی شرایط سیاست خارجی ایران در سال ۱۴۰۲ به گفتگو پرداخته است.

بخش‌های مهم این گفتگو را در ادامه می‌خوانید:

دنیا دیگر دنیای دوقطبی نیست، حتی موضوع قطبی بودن در جهان با چالش جدی رو به رو است؛ لذا باید این واقعیات را درک کرد. مهمترین عامل در نظام قطبی عامل وفاداریست و ما هنوز بر اساس این تصور به نظرم توهمی از روابط جهانی داریم و عمل می‌کنیم. بعد خیلی زود دلسرد می‌شویم که چرا روس‌ها یا چینی‌ها با ما اینگونه رفتار کردند؟ در صورتی که اگر درست تشخیص دهیم که امروز مبانی رفتار در روابط جهانی چگونه است حتماً نه چنین توقعاتی را خواهیم داشت، نه اقداماتی می‌کنیم که ایجاد چنین توقعاتی برای ما بکند. نه خودمان را فدا برای کسی می‌کنیم و نه توقع داریم که آن‌ها برای ما این کار را بکنند.

باید روابط سازنده با همه کشور‌ها داشته باشیم. معتقدم که بدون روابط سازنده نه با شرق می‌توانیم رابطه خوبی داشته باشیم نه با غرب. یعنی بدون اینکه با غرب رابطه داشته باشیم نمی‌توانیم با شرق رابطه داشته باشیم و برعکس هم همینطور است.

تا زمانی که ما با روسیه و چین رابطه نداریم، حتما غرب هم با ما رابطه فراگیر و همه جانبه نخواهد داشت. تا زمانی که در‌ها به روی غرب از سوی ایران بسته باشد، حتما روسیه و چین هم احساس می‌کنند که کنشگر این حوزه هستند و منافعشان را بر ما تحمیل می‌کنند بدون اینکه منافع ما را در نظر داشته باشند.

اگر قرار است جهان جنگ اقتصادی داشته باشد این جنگ باید بین چین و آمریکا باشد.

فرصت مذاکره با آقای ترامپ را ما از دست ندادیم. با همه احترامی که برای دوست و همکار عزیزم آقای احمدی قائل هستم، اعتقاد دارم که نیمی از قضیه را دیده‌اند. چرا که آقای ترامپ یک بخشی از معادله است و کل معادله نیست.

آقای ترامپ حداکثر می‌تواند یک توافق دو صفحه‌ای مثل آن که با کره شمالی امضا کرد را امضا کند. آقای ترامپ نه توانش را داشت و نه ساختار آمریکا اجازه می‌دهد، همانطور که در کره شمالی اجازه ندادند که ایشان وارد یک توافق محتوایی جدید شود.

با توافق دو صفحه‌ای هم هیچ مشکلی از کسی حل نمی‌شود، فقط یک فرصت عکس انداختن فراهم می‌شود که ممکن است برای کره شمالی فرصت خوبی بود؛ چون همیشه رهبران کره شمالی دوست داشتند که با روسای جمهور آمریکا دیده شوند. چون این فرصت را پیدا نمی‌کردند بعد از اینکه روسای جمهور از کاخ سفید خارج می‌شدند معمولاً آن‌ها را دعوت می‌کردند و با آن‌ها عکس یادگاری می‌انداختند؛ لذا این پیروزی برای آن‌ها بود و یک پیروزی هم برای آقای ترامپ بود که خاصیت نارسیستی‌اش را آبیاری کند؛ لذا این قسمت از فرمایش آقای احمدی کاملاً درست است که ترامپ علاقه داشت که این کار را انجام دهد؛ اما قسمت بعدی‌اش که همانطور که در اجلاس ویتنام آمریکا و کره شمالی دیدیم این افراد دیگر هستند که تصمیم می‌گیریم.

آقای ترامپ از بنده چند بار دعوت به مذاکره کرد، ولی ما که اجازه برای مذاکره نداشتیم. اما آقای بولتون در کتاب «اتاقی که در آن اتفاق افتاد» کاملاً تشریح می‌کند که هربار ایشان تا مرز استعفا پیش رفت برای اینکه مانع از مذاکره شود. خیلی هم با آب و تاب توضیح می‌دهد که در هر دو مورد استعفا نامه‌اش را نوشت و وقتی مذاکره صورت نگرفت خیالش راحت شد. اما همین نشان می‌دهد، اگر بنده با آقای ترامپ مذاکره کرده بودم یا آقای دکتر روحانی مذاکره بودند، نهایتاً همین بولتون بودند که باید این مذاکرات را به نتیجه می‌رساندند.

بعضی‌ها ایراد می‌گیرند که آقای بولتون و پومپئو از ابتدای سال ۹۷ وارد کاخ سفید شدند، یعنی از آوریل سال ۲۰۱۸، لذا می‌گویند چرا از دوران آقای تیلرسون استفاده نکردید. من با آقای تیلرسون در جلسه ۵+۱ دیدار داشتم، به هیچ وجه آقای تیلرسون در ظرفیت مذاکره نبود و اعتماد لازم را از سوی آقای ترامپ برای این که مذاکره کند، نداشت. کاملاً مشخص بود و دیدیم که ظرف تقریبا یک سال از دولت آقای ترامپ خارج شد.

من معتقدم که ما اگر تشخیص دهیم که تهدیدی که برای جمهوری اسلامی وجود دارد تهدید امنیتی‌سازی است، در زمین این تهدید بازی نمی‌کنیم؛ لذا می‌توانیم سیاست فعال‌تری را داشته باشیم. البته این به معنا نیست که دست از مخالفت با آمریکا بکشیم، مخالفت با سلطه و مخالفت با استکبار می‌تواند برای کشور یک زمینه قدرتی فراهم کند، با توجه به اینکه الان قدرت دیگر صرفاً قدرت نظامی، سیاسی و اقتصادی نیست. البته قدرت‌های دیگری هم هستند مثل قدرت الهام بخشی.

آن‌هایی که میگویند برجام ایراد داشت خب چرا آمریکا به برجام استناد نکرد، اگر برجام یک طرفه بود آمریکا به یک جمله برجام استناد می‌کرد و از آن خارج می‌شد. آن وقتی که استناد کردند ۱۳ کشور در شورای امنیت علیه‌شان بودند، لذا دوستان ما مقداری به واقعیت‌ها توجه کنند بهتر است.

منبع: اقتصادآنلاین