راز انقراض فرقه رجوی
تاریخ انتشار: ۱۰ آبان ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۹۸۱۳۷۳۰
منافقین در آلبانی در حال منقرض شدن هستند و آنها حتی حق بچه دار شدن ندارند و مشتی پیرمرد و پیرزنِ درمانده کارشان این است که با اکانتهای فیک علیه ایران صبح تا شب در فضای مجازی فعالیت داشته باشند.
به گزارش مشرق، اسارتگاه اشرف در عراق، اسکانی موقت در فرانسه و سپس کمپی محصور در روستایی در نزدیکی تیرانای آلبانی سرنوشت دهههای اخیر فرقه رجوی است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
شبکه ۴ لندن در گزارشی که البته کلیات آن سال گذشته پخش شده بود رازهایی ناگفته از زندگی غیر طبیعی هواداران مریم رجوی را باز گو میکند و در این بین از انقراض منافقین در آلبانی پرده بر میدارد، منافقینی که در قبرستانهای حومه آلبانی به خاک سپرده میشوند و با توجه به این که حق فرزند آوری ندارند جایگزینی هم برای آنها در کمپ نیست.
بیشتر بخوانید: همراهی کاخ الیزه با منافقین در فاجعه ۷ تیر ۱۳۶۰در بخشی از این مستند برای اولین بار تصاویر هوایی از اردوگاه منافقین در آلبانی منتشر میشود که حاکی از ساخت و سازهای وسیع این گروه منفور در حومه آلبانی است. خبرنگار انگلیسی در این خصوص میگوید که این بزرگترین ساخت و ساز صورت گرفته توسط این سازمان است.
ساخت و سازهایی که پول آن توسط دلارهای آمریکایی و سعودی انجام گرفته و کاملا از آن حفاظت میشود به طوری که وقتی راوی این مستند در محدوده هزار متری کمپ قرار میگیرد و تعدادی از افراد با خشونت مانع او میشوند و با این که کارت خبرنگاری خود را به آنها نشان میدهد آنها او را تروریست ایرانی میخوانند و به فیلم بردار و مترجم این گروه مستند حمله میکنند!
بیشتر بخوانید: نگاهی به حمایتهای فرانسه از سازمان تروریستی منافقیناین گروه مستند در قسمت دیگری از گزارش خود به سراغ فردی به نام «حسن» که شخصی قابل اعتماد برای منافقین بوده و بخشی از فعالیتهای فضای مجازی آنها را برعهده داشته است میروند. یکی از وظایف حسن در گروهک منافقین ساختن اکانتهای فیک است به این منظور که حمایتهای مردم ایران از مریم رجوی را گسترده نشان بدهد، حسن به آنها میگوید: «من باید با اکانتهای جعلی و نه اکانتهای واقعی در حمایت از مریم رجوی پست ارسال میکردم»
لجن پراکنیهایی که تازگی ندارد و بیش از این نیز تصاویری از حضور چندین پیرمرد و پیرزن منافق نشان داده شد که مشغول هشتگ زنی علیه جمهوری اسلامی بودند در همین زمینه حدود دو سال قبل روزنامه خراسان در گزارشی اختصاصی با عنوان «جلادهای هشتگ ساز» در این باره نوشته بود: «از سولههای تروریسم سایبری منافقین تصاویری به دست آمده که در آن مشتی پیرمرد و پیرزنِ درمانده مجبورند صبح تا شب در فضای مجازی فعالیت داشته باشند. روال کار آنها به این شکل است که از ابتدای ساعت اداری آموزش میبینند و سپس از ظهر شروع به فضاسازی در فضای مجازی میکنند. در انتهای شب نیز بازخورد کار روزمره خود را مرور و سوژههایی را که باید برای لجن پراکنی علیه جمهوری اسلامی در روز بعد کار کنند، بررسی میکنند.»
اما نکتهای که در این مستند تازگی دارد اذعان خبرنگار انگلیسی به بن بست منافقین است، خبرنگار شبکه ۴ لندن از رنجهای بسیار منافقین در این کمپها میگوید و این که آنان رو به انقراض هستند: «آنها در این کمپها درد میکشند، از آن جایی که افراد حاضر در این کمپ حق بچه دار شدن را ندارند، نسل جدیدی نیز وجود ندارد.» گروه مستند سپس به قبرستانی متروکه در نزدیکی کمپ منافقین در آلبانی میروند که بسیاری از افراد منافقین بر سر کهولت سن و بیماری مرده اند. مردگانی که هیچ جایگزینی برای آنها در اردوگاه منافقین وجود ندارد و باید آن را پایان خط منافقین و انقراض آنها دانست.
منبع: روزنامه خراسانمنبع: مشرق
کلیدواژه: کرونا اعتراضات آمریکا قره باغ منافقین مریم رجوی انگلیس فرانسه مسعود رجوی لندن عراق جمهوری اسلامی کمپ منافقین منافقین در آلبانی فضای مجازی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.mashreghnews.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «مشرق» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۹۸۱۳۷۳۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«تاولهای سرخ» در انتظار حمایت است/روایتی ازبمباران شیمیایی نودشه
مختار شکری پور کارگردان مستند «تاولهای سرخ» درباره تولید این مستند که درباره بمباران شیمیایی شهر نودشه از توابع شهرستان پاوه است به خبرنگار مهر گفت: از آنجا که خودم اهل نودشه هستم و از نزدیک، هم شاهد بمباران بودم و هم شاهد رنج و شرایط مصدومان، چند سالی بود که فقط منتظر فرصتی برای تولید این مستند بودم اما این فرصت در سال ۱۳۹۵ که توانستم دوربینی بخرم مهیا شد چون تهیه مصاحبهها زمان زیادی میبرد و حتی هنوز چند مصاحبه هم مانده که انجام دهم تا مستند تکمیل شود.
وی ادامه داد: هر بار که با مصدومان و شرایطشان مواجه میشدم و روایتهایشان را میشنیدم، بیشتر ترغیب میشدم که مستندی درباره این فاجعه که در حد گستره و عمق آن دیده نشد، بسازم. جالب است جدای از مساله ادای دین، این ماجرا بسیار پتانسیل مستند شدن داشت چون روایت افراد صدمه دیده خیلی فضاساز بود و وقتی در ذهن به هم کاتشان می دادم، مطمئن بودم که خیلی جذاب و سینمایی خواهد بود و مستندی بدیع شکل خواهد گرفت.
شکریپور درباره ایده محوری داستان توضیح داد: ابتدا قصد داشتم ماجرا از طریق روایت یکی از جانبازان که شاعر فولکلور است و آواز هم میخواند اما اکنون صدایش را و همین طور چشمانش را به دلیل شیمیایی شدن از دست داده است، پیش ببرم ولی جز یک بار در حد یک مصاحبه حاضر نشد خیلی همکاری کند چون نه وضعیت خودش و نه شرایط زندگی اش چندان مناسب نیست که وقت زیادی در اختیار بگذارد و فرصتش را به پروژه اختصاص دهد، من نیز نمیتوانستم هزینهای برایش در نظر گیرم. اتفاقا یکی از خواستههای شورای تولید مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی که چند سال قبل طرح مستند را برای حمایت به آنها ارایه دادم و مورد تایید قرار نگرفت این بود که وی محور مستند باشد که امکان پذیر نشد. به همین دلیل قصد دارم با ایدهای کلیتر و مبتنی بر روایت همه مصدومان از ابعاد مختلف این رویداد و عواقب آن این مستند را بسازم چون هر کدام از این آدمها داستان منحصربه فردی دارند. چارچوب مستند شکل گرفته و کافی است که شرایط تدوین آن که مستلزم هزینه و یک حمایت کننده است، مهیا شود.
این روزنامه نگار و مستندساز درباره چالش هایی که برای ساخت مستند پیش رویش قرار دارد، عنوان کرد: تولین این مستند چالش های زیادی دارد. نداشتن امکانات حرفهای برای بازسازی صحنهها یکی از این چالش ها است. یکی دیگر از چالش ها عدم همکاری است. برای نمونه قصد بازسازی صحنهای در درمانگاه نودشه را داشتم که ماجرای کور شدن و تاول زدن مصدومان در لحظات اولیه صدمه را بازسازی کنم ولی درخواستم به دلیل عدم موافقت دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه به نتیجه نرسید و این در صورتی بود که از واحد سمعی و بصری وزارت بهداشت حاضر بودند که به من نامه دهند اما مسؤول درمانگاه گفت که مسؤولان بهداشت استان که دانشگاه علوم پزشکی کرمانشاه است مجوز این کار را به من نمی دهد از این رو من هم قید ساخت این صحنه ها را، که بار بصری و همچنین واقعیت نگارانه ماجرا را ارتقا می داد، زدم. در واقع چالش اصلی نداشتن اسپانسر و عدم اطمینان از سرمایهگذاری شخصی است.
شکری پور افزود: یکی دیگر از چالشهای این مستند و در کل مستندسازی، نداشتن و کمبود منابع تصویری لازم است. بیکیفیت بودن تصاویر و فیلمها همواره مستندسازان را در ترسیم فضای بصری دچار چالش میکند. من نیز در این مستند با این چالش مواجه هستم چون عکس های این واقعه موجود نیست و از عکاس قدیمی شهر هم پی گیری کردم که گفت به دلیل بمباران و آلوده بودن محیط به مواد شیمیایی نتوانسته از بمب ها و مصدومان عکس بگیرد. البته برای یافتن افراد صدمه دیده هیچ مشکلی ندارم چون همه آنها را از نزدیک میشناسم و هر بار که به نودشه که زادگاهم است، می روم با همه در ارتباط هستم و اکثرا هم همکاری خوبی با من داشته و دارند. البته یکی از این جانبازان به نام حبیب الله یعقوبی حدود ۲ سال پیش به دلیل ضایعات شیمیایی شهید شد و متأسفانه با چند تن دیگر هم به دلیل شدت بیماری شان موفق به انجام مصاحبه نشدم که بر اثر همین ضایعات شهید شدند.
وی در پایان صحبتهایش متذکر شد: در سال جدید قصد نهایی کردن ساخت این مستند را دارم و امیدوارم که حمایت کنندهای پیدا شود که همکاری آن، مستلزم افتادن در بوروکراسی زمانبر و فرسوده کننده اداری و سنگ اندازی های ناامیدکننده نشود!
نودشه از توابع شهرستان پاوه واقع در منطقه هورامان، یک روز پس از حلبچه و بار دوم هم در چهارم فروردین ۱۳۶۷ بمباران شیمیایی شد. در همان روزهای اول حدود ۱۳ نفر بر اثر شدت جراحات شهید و بیش از ۱۰۰ نفر هم مصدوم شدند و همراه مصدومان حلبچه به بیمارستانهای تهران و شیراز منتقل و برخی هم برای مداوا به خارج از کشور اعزام شدند.
کد خبر 6060094 آروین موذن زاده