دوگانگی «ما» در عصر کرونا/ بحران کرونا جهان را از فردگرایی نجات خواهد داد؟
تاریخ انتشار: ۳ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۰۷۶۰۷۹
یمارستان‌ها به احتمال این صحنه‌ها را زیاد به خود دیده‌اند. حال و روز کسی که از فرط خون‌ریزی، از آب منع شده و در عطش می‌سوزد. آدم‌هایی که آب برایشان نجات‌دهنده‌ایست که در عین حال می‌تواند دستشان را در دست سرد و سخت مرگ بگذارد. انسان عصر کرونا، بیماریست در جدال بین مرگ و زندگی. کسی که "دیگران" برایش حکم آب را دارند برای بیماری که خون بسیار از بدنش رفته باشد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
دوگانگی ما در ارتباط با دیگران مفهومی است که در عصر کرونا با آن روبروییم. از طرفی سرنوشت و سلامت افراد به یکدیگر وابسته شده و از سوی دیگر هرکس می‌تواند عامل انتقال ویروس و حتی مرگ دیگری باشد. این روز‌ها افراد برای ادامه زندگی به یکدیگر پیوند خورده‌اند و درست به همین دلیل هم باید از هم دوری کنند. کرونا ما را در دوری از یکدیگر به هم پیوند داده. این دوگانگی روابط انسانی در عصر کرونا ابعاد متفاوتی دارد. از یک سمت دوری انسان‌ها از یکدیگر و خلاصه شدن روابط به دیدار در دنیای مجازی می‌تواند زندگی انسان‌ها در جهان پسا کرونا را تغییر دهد و از سوی دیگر با پیوند خوردن مرگ و زندگی افراد به یکدیگر، شاید این ویروس بتواند جهان مدرن را از بن‌بست فردگرایی و منیت نجات دهد. فیلسوفان و اندیشمندان بسیاری از زمان شیوع کرونا درباره ابعاد و زوایای مختلف زندگی در این دوران گفته و نوشته‌اند. جورجیو آگامبن، فیلسوف و نویسنده معاصر ایتالیایی در همین باره می‌نویسد: «روابط انسانی تخفیف یافته است. دیگر همسایگی بی‌معنی است. شما باید از عزیزان‌تان دوری کنید. حتی مرده‌های ما از مراسم خاکسپاری و سوگواری محروم شده‌اند و معلوم نیست چه اتفاقی برای اجساد عزیزان‌مان می‌افتد. جامعه‌ای که تنها ارزش موجود آن «زنده ماندن» است و برای دستیابی به آن از باقی حقوق و ارزش‌هایش صرف‌نظر کرده چگونه جامعه‌ای است؟ در مواجهه با کرونا، حکومت‌ها از ادبیات رزمی استفاده می‌کنند، اما باید توجه داشت که اگر این جنگ باشد، یک جنگ داخلی است! در این جنگ، دشمن درون بدن انسان‌هاست و دیگر انسان‌ها، نه همنوعان ما، که ناقلان ویروس هستند که همانطور که در جنگ با ترور از تروریست‌ها اجتناب می‌شود باید از آنها دوری کرد.» روی نگران کننده دوگانگی روابط انسانی در روزگار شیوع کرونا، گرفتار شدن در حباب پر جاذبه و البته ملال‌آور دنیای مجازی است. گسترش تکنولوژی در دنیا اگرچه مزایای بسیاری با خود داشته، اما انسان امروزی را در دام وابستگی به خود گرفتار کرده، تا حدی که ادامه زندگی در کشور‌های توسعه یافته غربی وابسته به گسترش تکنولوژی است. شیوع کرونا و دوری اجتناب‌ناپذیر افراد از یکدیگر این سوال بزرگ را مطرح کرد که سلطه بی‌وقفه و همه جانبه تکنولوژی بر زندگی انسان‌ها، که امروز انسان شرقی هم از آن رهایی ندارد، توانایی بلعیدن روابط حقیقی و باکیفیت انسانی را خواهد داشت؟ آگامبن نیز در نوشته خود درباره آینده دنیای کرونازده می‌نویسد: «آنچه نگران کننده است، فقط وضع اکنون ما نیست، بلکه مهم‌تر از حال، پیامد‌های آینده آن است. همانطور که جنگ‌ها مجموعه‌ای از میراث‌هایی مشتمل بر تکنولوژی منحوس (از سیم خاردار گرفته تا پایگاه‌های هسته‌ای) برای صلح به جا گذاشتند، نیز بسیار محتمل است که حتی پس از این دوران که در آن دولت‌ها به بستن دانشگاه‌ها و مدارس و ارائه کلاس‌های درس به صورت آنلاین برای تأمین سلامت اقدام کردند، مردم همین رویه زندگی را ادامه دهند یعنی دیگر ملاقات‌های حضوری و گفتگو‌های سیاسی و فرهنگی را به یک سو نهند و به رد و بدل کردن پیام‌های دیجیتال بسنده کنند. هر جا که ممکن و میسر باشد ماشین را جایگزین هر ارتباطی- هر سرایتی- بین انسان‌ها کنند.» دوگانگی ارتباطات امروز البته روی دیگری هم دارد. فردگرایی که یکی از اصلی‌ترین پایه‌های جهان مدرن است، مدت‌هاست باعث شده تا انسان مدرن در تمام شئون زندگی، اولین و مهمترین کانون توجهش را تنها به "خود" اختصاص دهد. اصالت سود که یکی از عوامل اساسی کمرنگ شدن انسانیت و عدالت در جهان امروز محسوب می‌شود هم در پی همین فردمحوری مدرن ایجاد شده است. جایی که مهمترین ارزش برای انسان‌ها موفقیت، ثروت، بهره‌مندی و حتی زنده‌ماندن خود است و نه دیگران. شیوع ویروس کرونا اگرچه جلوه‌های واضح‌تری از این انسان‌محوری را در هجوم افراد به یکدیگر در فروشگاه‌ها یا در قطع خدمات درمانی و بهداشتی به سالمندان در بعضی کشور‌ها و نمونه‌هایی از این دست روشن کرد؛ در عین حال به انسان مدرن نشان داد که حیات و بقای او وابسته به دیگرانی است که تا امروز عمدتا در ابعاد مختلف زندگی‌اش، مگر برای سود فردی، نقشی نداشته‌اند. دکتر خسرو باقری استاد فلسفه دانشگاه تهران بحران کرونا را متحول کننده معرفت‌شناسی می‌داند و معتقد است: «کرونا "من" را به "ما" بدل ساخت و ثابت کرد سرنوشت همه انسان‌ها، مانند تاروپودی درهم پیچیده است و اینطور نیست که اگر کسی گلیم خویش را از آب برگیرد، بتواند در گوشه عزلتی، مأوی بگیرد و در حباب بسته خویش زندگی کند.»
منبع: خبرگزاری دانشجو
کلیدواژه: کرونا مدرنیته ارتباطات آگامبن فلسفه عصر کرونا انسان ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۰۷۶۰۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
حلقه‌ای برای زندگی در فضا | در این ابرسازه حیات جریان خواهد داشت
به گزارش همشهری آنلاین، بسیاری از دانشمندان و کارشناسان امر بر این باورند که زمانی خواهد رسید که انسان باید از سیاره خود خارج شود و در جایی دیگر از این عالم هستی زندگی کند. اگرچه، هنوز دورنمای ترسناکی را برای خانه خاکی‌مان نمی‌توانیم تصور کنیم، اما سال‌هاست که عده‌ای به‌دنبال این رفته‌اند تا زندگی در فضا را ترسیم کنند. به‌همین منظور، ابرسازه‌هایی عظیم طراحی شده‌اند که البته در حد همان طرح هم باقی مانده‌اند.
شاید یک جنگ هستهایمیزان سلاح‌های هسته‌ای تولیدشده در جهان به‌اندازه‌ای است که می‌تواند کره‌زمین را چندین و چند بار به‌طور کامل متلاشی کند. برخی از دانشمندان بر این باور هستند که یک جنگ هسته‌ای می‌تواند حیات بشر را بر روی سیاره غیرممکن یا دست‌کم دشوار کند. بنابراین، وقتی زمین با این تهدید بزرگ روبرو شد، زمان آن رسیده که به فضا برویم و آنجا زندگی کنیم.
زندگی معلقابرسازه فضایی «حلقه بیشاپ» یکی از طرح‌های مطرح در زمینه فضاپیمایی و مهاجرت انسان به فضا به‌حساب می‌آید. به عبارت دیگر، نوعی زیستگاه فضایی دوار فرضی است که ابتدا در سال ۱۹۹۷ توسط دانشمندی به نام «فارست بیشاپ» از موسسه مهندسی مقیاس اتمی پیشنهاد شد.
ایده اصلی ابرسازه فضایی، ساخت یک سازه فضایی بزرگ در مدار زمین یا سیاره‌های دیگر است که به‌عنوان یک محیط زندگی و کشتزار برای انسان‌ها عمل کند. تصور می‌شود که این ابرسازه‌ها می‌توانند از منابع طبیعی خورشید، مانند نور و انرژی، بهره ببرند و از طریق فناوری‌های پیشرفته، مثل پانل‌های خورشیدی، انرژی لازم برای حیات و فعالیت‌های مختلف را فراهم کنند. علاوه بر این، محیط زندگی در این ابرسازه‌ها می‌تواند از جنبه‌های مختلفی مانند کشتزارها، فضاهای اجتماعی، و تجهیزات تفریحی تشکیل شده و زندگی اجتماعی و فرهنگی متنوعی را برای ساکنان فراهم کند.
ویژگیهااین طرح با طرح‌های کلاسیک تولید شده در دهه ۱۹۷۰ توسط جرارد کی اونیل و ناسا تفاوت دارد، زیرا از نانولوله‌های کربنی به‌جای فولاد استفاده و امکان ساخت زیستگاه بسیار بزرگ‌تر را فراهم می‌کند. در پیشنهاد اولیه، این زیستگاه تقریبا هزار کیلومتر در شعاع و ۵۰۰ کیلومتر عرض خواهد بود که شامل ۳میلیون کیلومتر مربع فضای زندگی است.
یکی از مهمترین ویژگی‌های این ابرسازه‌ها، امکان ایجاد یک محیط زندگی کاملاً بسته و مستقل از محیط خارجی است. این به انسان‌ها اجازه می‌دهد تا در محیط‌هایی که در شرایط زمینی غیرممکن است، مانند فضا، زندگی کنند. مکان‌های متعددی برای ایجاد ابرسازه بیشاپ مطرح شده، اما هنوز هیچ طرح رسمی و موفقیت‌آمیزی در این زمینه اجرا نشده است. این ایده‌ها همچنان در دست مطالعه و تحقیقات محققان و علاقه‌مندان به فضاپیمایی و کاوش فضایی است و امکان دارد در آینده به واقعیت تبدیل شوند.
بیشتر بخوانید:
شگفت‌انگیز ؛ مثل حجم آب زیر زمین ابرسازه‌های دیگرطرحهای متفاوت دیگری نیز برای ساخت یک ابرسازه معلق در فضا توسط گروه‌ها و سازمان‌های مختلف ارائه شده است. از جمله این ابرسازه‌ها می‌توان به «کره دایسون»، «جهان حلقه‌ای»، «مغز ماتروشکا» و «مغز مشتری» اشاره کرد. اینها نیز ویژگی‌هایی مشابه با حلقه بیشاپ دارند و برای زندگی در فضا به مدت نامحدود طراحی شده‌اند.
کد خبر 843973 برچسب‌ها ناسا نجوم - سیاره - ستاره فضاپیما - کاوشگر فضا حیات فرازمینی
مدارس شرق کرمان چهارشنبه غیرحضوری شد