هدایتگری کمرنگ آییننامه ارتقای اساتید / ارزشیابی دانشجویان راه حل قطعی سنجش کیفیت تدریس نیست
تاریخ انتشار: ۵ آذر ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۰۹۸۶۸۰
اعتراض بسیاری از کارشناسان به آییننامه ارتقای اساتید ما را بر آن داشت، تا به بررسی ایرادات ماده آموزشی این آییننامه و چالش‌هایی که برای اساتید دانشگاهی ایجاد کرده است، بپردازیم.
به گزارش خبرنگار دانشگاه خبرگزاری دانشجو، فرزانه کرمی_ آموزش از وظایف اصلی دانشگاه‌هاست، در واقع استاد مهمترین رکن آن و کلید شکوفا کردن توانایی انسان‌ها محسوب میشود.بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
همچنین متقاضی ارتقاء باید حداقل ۱۶ امتیاز برای دست یابی به رتبه دانشیاری و ۱۷ امتیاز برای ارتقاء به مرتبه استاد تمامی در بخش کیفیت آموزش کسب کند، نکته قابل تامل در بخش امتیازدهی به میزان کیفیت تدریس اساتید دانشگاهی مربوط به چگونگی ارزیابی این کیفیت میشود، زیرا بر اساس آییننامه ارتقاء اعضای هیئت علمی، اساتید دانشگاهی امتیاز کیفیت تدریس را از طریق نمره ارزشیابی صورت گرفته توسط دانشجویان در پایان هر ترم به دست می‌آورند. این در حالی است که مولفه‌های دیگر همچون به روز رسانی محتوای درسی با توجه به گسترش علم، خلاقیت در روش‌ها و فنون تدریس و ... را به خودی خود و از طریق مشاور تربیتی که وظیفه سنجش میزان یادگیری دانشجویان را برعهده دارد و ضرورت آن در دانشگاهها احساس میشود مورد توجه قرار نمی‌دهند! این موضوع نشان دهنده آن است که کاربرگ‌های ارزیابی دانشجویان نه تنها دریافت امتیاز رعایت نظم انضباط اساتید بلکه تمام امتیاز کیفیت تدریس را نیز در برگرفته‌اند!
آییننامه ارتقاء اساتید همانطور که گفته شد تنها به مولفه کیفیت تدریس منتهی نمی‌شود و مولفه کمیت تدریس را نیز با خود دارد. بر این اساس اعضای هیئت علمی آموزشی تحت نظارت وزارت علوم باید حداکثر ۱۵ امتیاز و حداقل ۵ امتیاز برای ارتقاء به مرتبه‌های مختلف علمی از طریق پر کردن موظفی تدریس کسب کنند. همچنین سقف دریافت امتیاز از تدریس در واحدهای مختلف دوره کاردانی، کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری حرفه‌ای و تخصصی حداکثر ۳۰ امتیاز اعلام شده است. در این میان اعضای هیئت علمی پژوهشی نیز باید ۱۵ امتیاز از کمیت تدریس و ۸ امتیاز از کیفیت تدریس بر اساس کاربرگ‌های ارزیابی دانشجویان و ۵ امتیاز از سرپرستی پروژه‌های کارشناسی به دست آورند که سرجمع امتیاز‌ها برای ارتقاء ۲۰ امتیاز میشود. این اختلاف امتیاز و نحوه سنجش اساتید پژوهشی نیز خود بیانگر بی‌توجه‌ای به کیفیت تدریس اعضای هیئت علمی است که موجبات تحلیل‌رفتگی دانشجویان را به همراه دارد. کاهش ۳۰ امتیازی ماده آموزشی مغفولیت به بار آورد از طرفی همواره اعلام شده است که تحقیق و تدریس در دانشگاهها از اهمیت یکسانی برخوردار است، اما نیم نگاهی به آییننامه ارتقای اساتید و وجود سقف ۴۰ امتیاز برای ماده آموزشی که پیش از آن ۷۰ امتیاز داشته و در اصلاحیه جدید آییننامه ۳۰ امتیاز از آن کسر شده است در مقابل ماده پژوهشی که برای آن سقفی در نظر گرفته نشده است؛ گویای آن خواهد بود که نه تنها وزارت علوم اهمیت یکسانی به امر آموزش و پژوهش نداده است بلکه با نحوه امتیازبندی‌ها و سنجش کیفیت تدریس اساتید، سبب شده است تا آموزش به طور کلی مغفول بماند. تغییر آییننامه ارتقاء اعضای هیئت علمی وزارت علوم طی سال‌های ۹۵ و ۹۰
علاوه بر موارد گفته شده دو مولفه تألیف یا تدوین کتب چاپی و ارج نهادن به امر آموزشی و شاگرد پروری نیز از دیگر مواردی بود که از ماده آموزشی آییننامه ارتقاء حذف شد و بیش از پیش این ماده را به سمت کمیت‌گرایی سوق داده است.
بیشتر بخوانید زارع: یکسان‌انگاری اعضای هیئت‌های علمی در آییننامه ارتقای اساتید / دانشجو، ابزاری برای تولید مقاله اساتید!
مخبر: آییننامه ارتقای اساتید بسیار خسته کننده است / به کمی‌گرایی دچار شده‌ایم؛ باید انعطاف پذیر تدوین شود
ارزشیابی دانشجویان تنها راه سنجش کیفیت تدریس نیست باوجود اختلاف نظر‌های زیادی که درباره استفاده از نظرات دانشجویان برای ارزشیابی از استادان وجود دارد، این روش کاربرد زیادی یافته و برای ارزشیابی استادان در سطوح متفاوت آموزش عالی مورد استفاده قرار گرفته است. از نظرسنجی‌ها نیز برای دادن بازخورد به استادان به منظور آگاهی آنان از طرز فکر و نگرش دانشجویان نسبت به خود، و تصمیم گیری درباره مسائلی همچون ارتقاء استفاده میشود. بسیاری از اساتید معتقد هستند، این ارزشیابی زمانی می‌تواند برای مقاصدی همچون تصمیم‌گیری شغلی مورد استفاده واقع شود که نتایج آن با نتایج حاصل از روش‌های دیگر برای بررسی میزان کیفیت تدریس مورد ارزیابی قرار گیرد. درحالی که اغلب استادان دانشگاهی بر این باور هستند که دانشجویان به دلیل نداشتن آگاهی لازم از فرایند تدریس، سوگیری و همچنین به دلیل اینکه تحت تاثیر عواملی همچون شهرت استاد، ویژگی‌های، چون سخت و آسان‌گیری و طرز برخورد و صفات و ویژگی های شخصیتی و محیطی قرار می‌گیرند؛ از توانایی قضاوت درست برای ارزشیابی برخوردار نخواهند بود؛ بنابراین بسیاری از آنها بر این باور هستند که از این ارزشیابی صرفا می‌توان برای اصلاح کار استاد دانشگاه استفاده کرد، نوعی که از آن به «ارزش یابی تکوینی» یاد می‌کنند و معتقد هستند این ارزشیابی زمانی می‌تواند برای مقاصدی همچون تصمیم‌گیری شغلی مورد استفاده واقع شود که نتایج آن با نتایج حاصل از روش‌های دیگر برای بررسی میزان کیفیت تدریس مورد ارزیابی قرار گیرد. بیشتر بخوانید موسوی: اساتید جای پرداختن به مسائل کشور، مقاله چاپ می‌کنند!
فقهی: لزوم تفکیک آییننامه ارتقای اساتید در دانشگاهها و پژهشکده‌ها
بنابراین سنجش کیفیت تدریس از طریق منابع چندگانه همچون مواد درسی، دانشجویان شامل دانشجویان فعلی، سال آخر و فارغ التحصیل شده، خود ارزیابی استاد، کارپوشه تدریس، و نیز مشاهدات همکاران و مدیران و مشاوران آموزشی می‌تواند انجام شود.
منبع: خبرگزاری دانشجو
کلیدواژه: آیین نامه ارتقاء اساتید وزارت علوم وزارت بهداشت کیفیت آموزشی آیین نامه ارتقاء اعضای هیئت علمی آیین نامه ارتقاء اساتید آیین نامه ارتقای اساتید اعضای هیئت های علمی اساتید دانشگاهی کیفیت تدریس وزارت بهداشت آیین نامه برای ارتقاء ماده آموزشی وزارت علوم دانشگاه ها امر آموزش ۴۰ امتیاز بر اساس
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۰۹۸۶۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
آشغال‌های دوست داشتنی
زهرا رفیعی در همشهری آنلاین نوشت: به‌زودی هفته زمین پاک (هفته اول اردیبهشت) فرا می‌رسد و مانند سال‌های قبل، مواجهه با معضل کیسه‌های پلاستیکی به چند تیزر و تابلوی تبلیغاتی محدود میشود. تا همین چند سال پیش، وقتی پای صحبت فعالان حوزه پسماند می‌نشستید، می‌گفتند که برای این مسئله قانون نداریم. حالا با گذشت بیش از ۲ سال از تصویب «آییننامه کاهش مصرف کیسه‌های پلاستیکی» برای اجرای آن اقدامات اساسی نشده است. کیسه پلاستیکی به‌دلیل وزن کم آن برای بازیافت‌کننده هیچ جذابیتی ندارد؛ در نتیجه، با وجود پرمصرف بودنش، جز آسیب زیست‌محیطی هیچ عایدی‌ای برای انسان و محیط‌زیست ندارد.
در نشستی که به این منظور در سازمان حفاظت محیط‌زیست برگزار شد، نماینده وزارت صمت به‌عنوان مجری قانون اعلام کرد که این آییننامه ابلاغ شده و لازم‌الاجراست و فروشگاه‌ها موظف به پاسخگویی به سازمان تعزیرات هستند. مسئولان سازمان حفاظت محیط‌زیست معتقد بودند که دغدغه اصلی‌شان «فعلا» کاهش ورود پلاستیک به مراکز دفن زباله است و ترجیح می‌دهند همچنان کار فرهنگی انجام دهند و نمایندگان فروشگاه‌های زنجیره‌ای ضمن اینکه کاهش مصرف پلاستیک را جزو مسئولیت اجتماعی خود می‌دانستند معتقد بودند اگر قرار است قانونی الزامی شود، باید همزمان در کل فروشگاه‌های زنجیره‌ای و سوپرمارکت‌ها اجرا شود. درحالی‌که تحقیقات دانشمندان ایرانی نشان می‌دهد میکروپلاستیک‌ها حتی سر از قنات‌های کویر مرکزی ایران درآورده‌اند، به‌نظر می‌رسد اجرا شدن قانون کاهش مصرف کیسه‌های پلاستیکی محدود به مناسبت‌های تقویمی بزگداشت محیط‌زیست شده است.
قانون در مورد کیسه پلاستیکی چه میگویدبراساس ماده ۳ آییننامه کاهش مصرف پلاستیک که در پاییز ۱۴۰۱ به تصویب رسید، سازمان حفاظت محیط‌زیست به دولت پیشنهاد داد با هدف کاهش تولید پسماند و محدود نمودن تولید، توزیع و مصرف کیسه‌های پلاستیکی این کار‌ها صورت گیرد:
- ممنوعیت توزیع رایگان کیسه‌های پلاستیکی به جز میوه‌فروشی‌ها
- ممنوعیت توزیع کیسه‌های پلاستیکی نازک با ضخامت کمتر از ۲۵میکرون
- ممنوعیت توزیع کیسه‌های پلاستیکی نازک با ضخامت کمتر از ۶۰میکرون در فروشگاه‌های زنجیره‌ای
- استفاده از سیاست‌های تشویقی برای استفاده مجدد مشتریان از اقلام سازگار با محیط‌زیست
- الزام تولیدکنندگان به افزایش ضخامت کیسه‌های پلاستیکی، دستکش و سفره یک‌بار مصرف
بدیهی انگاشتن عرضه کیسه پلاستیکی در خرید‌ها از زمانی شروع شد که فروشگاه‌های زنجیره‌ای در سراسر کشور توسعه یافتند. نگرانی اصلی نمایندگان فروشگاه‌های زنجیره‌ای این است: چه‌کسی می‌خواهد نخستین قدم را بردارد؟ مردم عدم‌عرضه کیسه پلاستیکی را به‌حساب سودجویی فروشگاه می‌گذارند. اگر همگی به‌طور همزمان شروع کنیم، مردم راحت‌تر می‌پذیرند، مثل الزامی که برای خرید کیسه پلاستیکی نان صرفا از طریق کارتخوان نانوایی گذاشته شد. یک روز صبح بدون هیچ استثنایی قانون اجرا شد. از آنجا که فروشگاه‌های زنجیره‌ای تنها ۱۵ درصد از سهم خرده‌فروشی را دارند، بدون همراهی سوپرمارکت‌ها به‌عنوان ۸۵ درصد سهم بازار سنتی خرده‌فروشی کنترل مصرف کیسه‌های پلاستیکی امکان‌پذیر نیست. اگر آنها با این قانون همراهی نکنند، فروشگاه‌های زنجیره‌ای در بازار رقابتی خرده‌فروشی ضرر خواهند کرد؛ در غیراین‌صورت حذف کیسه پلاستیکی با برخورد تند مردم مواجه میشود.
بخش خصوصی در سال‌های بعد از ابلاغ آییننامه تلاش کرده است با عرضه کیسه‌های پارچه‌ای زمینه را برای کاهش مصرف پلاستیک آماده کند، کیسه‌هایی در اندازه‌ها و طرحهای مختلف به همراه لوگوی فروشگاه. این کار اگرچه با استقبال مردم شروع شد، ولی به‌دلیل گران شدن پارچه با محدودیت ادامه یافت. یکی از پیشنهاد‌های نمایندگان فروشگاه‌های زنجیره‌ای توسعه فرهنگ استفاده از کیسه‌های دسته‌دار الیاف مصنوعی است که تا میشود و به اندازه کف دست درمی‌آید. در آلمانی به این کیسه‌های خرید تاشو، تشه (tasche) می‌گویند و در هر خانه‌ای چند تایی از آنها یافت میشود. برخی نیز به جای جاکلیدی از آن استفاده می‌کنند که همیشه همراهشان باشد. در واقع از آنجا که در این کشور از کیسه پلاستیکی استفاده نمی‌شود، مردم یاد گرفته‌اند که از این کیف‌های تاشوی سبک استفاده کنند. اگر اجرای این آییننامه اجباری شود و خریداران یاد بگیرند که پای صندوق برای کیسه‌های پلاستیکی پول بپردازند، می‌توان انتظار داشت که روزی مصرف کیسه‌های پلاستیکی خرید به صفر برسد.
حرف آخر را فاطمه کریمی، معاون راهبری و برنامه‌ریزی اداره کل محیط‌زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران، در این نشست زد. او از تجربه ۱۳ ساله میادین میوه و تره‌بار شهرداری تهران در اجرای انواع و اقسام روش‌ها به‌منظور کاهش مصرف پلاستیک حرف زد و گفت: آییننامه هیئت دولت در مورد کاهش مصرف کیسه‌های پلاستیکی تکلیف قانونی است و دستگاه‌های خصوصی و عمومی باید آن را اجرا کنند. تجربه ما در شهرداری تهران و به‌دنبال آن در میادین میوه و تره‌بار و شهروند نشان داد تا زمانی که شهروندان نخواهند برای حفظ سلامتی خود هزینه کنند، راه به جایی نخواهیم برد. مردم باید بدانند که کیسه پلاستیکی تبدیل به میکروپلاستیک میشود و به سلامت شهروندان آسیب وارد می‌کند. شهرداری تهران به‌عنوان مسئولیت اجتماعی خود، در این سال‌ها با راه‌اندازی کارخانه تولید کیسه پلاستیکی تجزیه‌پذیر، الزام به کاهش ۲۰ درصدی کیسه‌های پلاستیکی، ایجاد صندوق سبز، ارائه کیسه‌های پارچه‌ای با قیمت مناسب و... و. سعی کرد تا حدودی فرهنگسازی کند، ولی به‌نظر من به اندازه کافی زمان برای آزمون و خطا داشته‌ایم و الان نیاز است با عزم بیشتری این آییننامه را در سراسر کشور اجرایی کنیم.
۵۶ هزار تن: پسماند روزانه کشور
۱۲ درصد: پسماند پلاستیکی
۲۱ تن: میزان مصرف کیسه پلاستیکی در میادین تره‌بار تهران
۱۸۵ هزار تن: تولید سالانه پلاستیکی که قابلیت بازیافت ندارد
۴۰۰ میلیون تن: تولید سالانه پلاستیکی در جهان
۷۴ کشور: ممنوعیت کامل مصرف پلاستیک
۳۶ کشور: پرداخت هزینه کیسه‌های پلاستیکی
سایر اخبار
اساسنامه سازمان ملی سنجش و ارزشیابی نظام آموزش کشور پس از نوبت اول کنکور سراسری ابلاغ میشود