به نقل از «عصر ایران»

اعتراض جاماندگان به عدم دریافت یارانه ۱۰۰ هزارتومانی کرونا

تاریخ انتشار: ۷ دی ۱۳۹۹ | کد خبر: ۳۰۴۶۸۲۱۳

از کارافتادگان و مستمری بگیران زیر حداقل بگیر از عدم دریافت یارانه کرونا ناراضی هستند.   به گزارش ایلنا، درحالیکه دولت و وزارت رفاه، شراط دریافت یارانه صد هزار تومانی را بیمه بودن و شغل و درآمد ثابت داشتن دانسته، افراد مختلفی که هریک به نوعی مستمری‌بگیر سازمان تامین اجتماعی محسوب می‌شوند، در تماس‌ها و پیام‌های مکرر، نسبت به عدم دریافت یارانه ۱۰۰ هزار تومانی کرونا اعتراض کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این گروه‌ها از عدم تعلق یارانه انتقاد دارند که دو نمونه از این انتقادات در زیر آورده می‌شود: زنی سرپرست خانوار با ماهی یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان درآمد! زنی سرپرست خانوار که مستمری همسرش را با ۱۵ سال سابقه کار دریافت می‌کند، می‌گوید: مستمری دریافتی من حدود یک میلیون و ۵۰۰ هزار تومان است اما با این حال، یارانه ۱۰۰ هزار تومانی را به من نداده‌اند.   این زن سرپرست خانوار که یک فرزند محصل در خانه دارد، با بیان اینکه دریافت ۱۰۰ هزار تومان برای چهار ماه متوالی می‌توانست کمی از بار هزینه‌های تحصیل فرزندم بکاهد، خود را متعلق به پایین‌ترین دهک‌های درآمدی کشور می‌داند و می‌گوید: بسیاری از افرادی که به ظاهر درآمد ثابت ندارند و شغل ثابتی هم ندارند، ممکن است چند برابر من عایدی ماهانه داشته باشند؛ من در دور و بر خودم کسانی را می‌شناسم که فقط خرید و فروش می‌کنند؛ از گوشی گرفته تا خط تلفن همراه؛ اما یارانه هم می‌گیرند؛ این افراد بیمه ندارند اما مستحق هم نیستند.   او با بیان اینکه نه همسان‌سازی و نه افزایش مستمری‌ها نتوانسته من را به خط فقر نزدیک کند؛ ادامه می‌دهد: وضعیت معیشتی آدمهایی مثل من که زیر حداقل بگیر محسوب می‌شوند، اصلاً مناسب نیست؛ چه کسی مستحق تر از من و امثال من برای دریافت یارانه؟! از کارافتاده‌ای با ماهی کمتر از دو میلیون تومان مستمری ماهانه! حمید یک کارگر از کارافتاده است که به دلیل حادثه کار، از کارافتاده شده و سالهاست که مستمری ازکارافتادگی می‌گیرد؛ درآمد او نیز ماهانه کمتر از دومیلیون تومان است اما یارانه ۱۰۰ هزار تومانی کرونا را نگرفته است. حمید نیز نسبت به معادلات پرداخت یارانه انتقاد دارد و می‌گوید: کار من یدی و بدنی بوده و بنابراین بعد از ازکارافتادگی، دیگر نمی‌توانم شغلی داشته باشم؛ من تحصیلات دانشگاهی ندارم که بتوانم کار پشت میزنشینی پیدا کنم و از کارافتادگی برایم مساله نباشد؛ من دیگر نمی‌توانم کار کنم و تنها منبع درآمد من همین مستمری ناچیز ماهانه است؛ چرا به من یارانه نمی‌دهند و از من حمایت نمی‌کنند؟ چه کسی به کارگر ساده‌ای که از کارافتاده باشد و توان کار نداشته باشد، کار می‌دهد و او را استخدام می‌کند؟!   او ادامه می‌دهد: باید مستمری ازکارافتادگی به اندازه‌ای باشد که بتوان با آن هزینه‌های زندگی را تامین کرد؛ حالا که اینگونه نیست، لااقل در پرداخت یارانه‌ها و حمایت ها، من و امثال من را خط نزنند! من علیرغم بیمه بودن و درآمد ثابت داشتن، متعلق به پایین‌ترین دهک‌های درآمدی هستم و فکر نمی‌کنم از من مستحق‌تر هم باشد!   او نیز تاکید می‌کند اگر قرار به برقراری عدالت است، باید از کارافتادگان و مستمری بگیران زیر حداقلی را به حساب بیاورند و از آنها حمایت نقدی بکنند؛ حمید بر این باور است که آمدن کرونا، هزینه زندگی آدم‌هایی مثل او را به شدت افزایش داده اما درآمد این آدمها همچنان ثابت مانده است. کارگران ساختمانی با نیمی از ماه بیکاری! در عین حال، کارگران ساختمانی نیز که به هزار زحمت حق بیمه ماهانه خود را به حساب سازمان تامین اجتماعی واریز می‌کنند –چراکه اگر سه ماه متوالی این حق بیمه را نریزند، بیمه آن‌ها قطع می‌شود و باید مجدداً بروند در صف طولانی متقاضیان بیمه کارگران ساختمانی، آخر صف بایستند و ماه‌ها انتظار بکشند- نسبت به‌عدم دریافت یارانه ۱۰۰ هزار تومانی کرونا انتقاد دارند و می‌گویند: با آمدن کرونا، نرخ بیکاری ما افزایش یافته؛ گاهی بیش از نیمی از ماه را بیکاریم و اگر شانس بیاوریم و کاری پیدا کنیم، باید با دستمزدهای بسیار پایین بسازیم چراکه فرصت‌های شغلی در بخش ساختمان محدود است و متقاضی شغل، بسیار.   همه این گروه‌ها در حالی از دریافت یارانه ۱۰۰ هزار تومانی خط خورده‌اند که دولت، فقط یک شرط ثابت برای دریافت یارانه مشخص کرده: داشتن بیمه، داشتن درآمد ثابت و ماهانه. این در حالیست که سازمان تامین اجتماعی بیمه‌شدگان بسیاری دارد که بیمه هستند ولی یا درآمد ثابت ماهانه ندارند (مانند کارگران ساختمانی در بحران فعلی ساخت و ساز) و یا درآمد ثابت ماهانه دارند اما این درآمد مکفی نیست؛ حتی گروه‌هایی از مستمری بگیران هستند که نصف حداقل مستمری دریافتی دارند و بنابراین، صد هزار تومان یارانه دولت می‌تواند کمک مناسبی برای آن‌ها باشد؛ به خصوص در ایام بحران کرونا که هم هزینه‌های درمان و بهداشت مردم افزایش یافته و هم هزینه‌های مازادِ آموزش مجازی و تهیه تبلت و اینترنت، بر دوش خانوارها تحمیل شده است. صدهزار تومان، وقتی فرصتی نیست! در چنین شرایطی، زنی سرپرست خانوار یا از کارافتاده‌ای که برایش فرصت شغل مجدد نیست و باید با مستمری ناچیز ازکارافتادگی، امور زندگی را اداره کند، نمی‌توانند نسبت به تبعیض درعدم دریافت یارانه بی‌تفاوت باشند؛ آن‌ها بیمه خود را شرط استطاعت کامل نمی‌دانند و به حق براین باور هستند که بسیاری از اقشار اجتماع که بیمه ندارند، گاهاً درآمدهای بسیار بیشتری دارند چرا که از کانال اقتصاد غیررسمی یا مشاغل کاذب و خارج از لیست، کسب روزی می‌کنند و امکان این را دارند که بسیار بیشتر از بیمه شدگان سازمان، پول دربیاورند.   زن سرپرست خانوار که هرگز در عمرش شاغل نبوده می‌گوید: تا زمانیکه همسرم زنده بود، کار می‌کرد و هرجور بود هزینه‌های زندگی تامین می‌شد؛ اما برای من مادر که هیچ شغلی بلد نیستم و هیچ تخصصی ندارم، امکان کسب درآمد نیست؛ آیا دولت نباید از من حمایت کند؟   به گفته او و امثال او، صد هزار تومان پولی نیست اما وقتی چهار ماه به صورت منظم پرداخت شود، می‌توان با آن ماهانه چند کیلو مرغ یا تخم مرغ خرید و به خانه آورد؛ حمید می‌گوید: برای ازکارافتادگانی مثل من، همین پول ناچیز، بازهم «غنیمت» است! برای همین است که نسبت به‌عدم دریافت آن، معترضیم و به شدت انتقاد داریم! لینک کوتاه: asriran.com/003CM1

منبع: عصر ایران

کلیدواژه: حمایت معیشتی یارانه ۱۰۰ هزار تومانی دریافت یارانه ۱۰۰ هزار عدم دریافت یارانه کارگران ساختمانی سرپرست خانوار عدم دریافت تومانی کرونا درآمد ثابت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.asriran.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «عصر ایران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۰۴۶۸۲۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رئیس مرکز پژوهش‌های مجلس: برخی خانواده‌ها، به دلیل نداشتن درآمد کافی برای دریافت خدمات سلامت مراجعه نمی‌کنند

به گزارش جماران؛ به نقل از ایلنا، رئیس مرکز پژوهش های مجلس ضمن برشمردن راهکارهایی برای محافظت مالی از خانواده‌ها در برابر مخارج کمرشکن سلامت، گفت: در سال ۱۴۰۰، خانواده‌های ایرانی به میزان ۲.۴۲ درصد با این هزینه‌ها مواجه شده‌اند.

بابک نگاهداری در حاشیه نشست دبیرخانه دائمی مقابله با فقر، فساد و تبعیض، به راهکارهایی برای محافظت مالی در برابر مخارج کمرشکن سلامت در ایران اشاره و اظهار کرد: این مخارج به دلیل بالا بودن سهم پرداخت هزینه‌های سلامت از جیب مردم، پایین بودن ظرفیت درآمدی خانوار، ضعیف بودن سازوکارهای پیش پرداخت و تجمیع ریسک در تأمین مالی مراقبت های سلامت، ایجاد می شود. 

وی بیان کرد: کشورها می‌توانند از طریق گسترش طرح‌های‌ مبتنی‌بر پیش‌پرداخت و کاهش سهم پرداخت از جیب، احتمال بروز هزینه‌های کمرشکن خدمات سلامت را کاهش دهند. البته در کنار آن نیاز است که بسته مزایای بیمه های سلامت و عمق پوشش خدمات نیز مورد توجه قرار گیرد. 

رئیس مرکز پژوهش‌های مجلس با بیان اینکه برخی خانواده‌ها، به دلیل نداشتن درآمد کافی، در زمان مناسب برای دریافت خدمات سلامت مراجعه نمی کنند، افزود: به همین دلیل ممکن است که با مخارج کمرشکن سلامت مواجه نشوند که این موضوع در محاسبات مخارج کمرشکن سلامت در نظر گرفته نمی‌شود؛ بنابراین موضوع مهم در هنگام بررسی روند مواجهه با مخارج کمرشکن سلامت، روند بهره‌مندی از خدمات سلامت است. 

نگاهداری گفت: براساس آمار منتشر شده، در سال ۱۴۰۰، خانواده‌های ایران به میزان ۲.۴۲ درصد با هزینه‌های کمرشکن سلامت مواجه شده اند که این میزان با هدف تعیین شده در برنامه ششم توسعه یک درصد فاصله دارد بنابراین، با وجود تأکید بر محافظت مالی از خانوار در برابر مخارج کمرشکن سلامت در قوانین برنامه‌های توسعه و سیاست‌های کلان، سلامت کشور طی سال‌های گذشته این هدف محقق نشده است.

رئیس مرکز پژوهش‌های مجلس با تأکید بر اینکه دلیل اصلی عدم تحقق سلامت در کشور، بالا بدون سهم پرداخت از جیب خانوار در هزینه‌های سلامت است، گفت: پایداری و افزایش منابع مالی در دسترس عاملی مهم جهت کاهش پرداخت از جیب هزینه‌های سلامت است. همچنین سیاست گذاری برای کاهش هزینه‌های این بخش، نیازمند راهبردهایی برای بهبود همکاری بین بخش های مرتبط از طریق تعیین اهداف و ایجاد چشم انداز مشترک است در این راستا لازم است که نقش متولی گری وزارت بهداشت تقویت شده و سازوکارهای نظارت و ارزیابی سیاست های حمایتی طراحی شود. 

وی با اشاره به نقش رسانه ها و اراده مسئولان برای کاهش هزینه‌های سلامت، گفت: ارائه دهندگان خدمات باید در امر سیاست گذاری در این زمینه مشارکت داشته باشند تا سیاست ها و تصمیمات کلان، در جامعه هدف، اثرگذار باشد. 

رئیس مرکز پژوهش‌های مجلس گفت: پیش بینی تغییرات آینده بخش سلامت و برنامه ریزی برای مراقبت های سلامت مورد نیاز و آگاهانه تصمیم گرفتن درباره این موضوعات، از دیگر ملزومات برای کاهش هزینه‌های سلامت در کشور است. 

وی با اشاره به اهمیت بازنگری و بازتعریف سیاست های حمایتی برای کاهش هزینه‌های سلامت گفت: در این زمینه باید مداخلات هدفمند برای افزایش محافظت مالی از گروه های کم درآمد و آسیب پذیر در برابر هزینه‌های کمرشکن سلامت صورت گیرد. ایجاد نظام داده‌ای پویا و به‌ روز جهت ارزشیابی شاخص‌های تأمین مالی نظام سلامت کشور و آگاهی از تغییرات آینده بخش سلامت و مراقبت‌های سلامت نیز در این زمینه اهمیت ویژه‌ای دارد.