به نقل از «ایرنا»

راهجیری، آموزش در خوشنویسی را با جدیت انجام داد

تاریخ انتشار: ۲۲ اردیبهشت ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۱۸۸۸۹۱۳

به گزارش عصر چهارشنبه خبرنگار فرهنگی ایرنا، سیدمجتبی حسینی دراین پیام آورده است: استاد راهجیری آنچه را از استادان بزرگ خوشنویسی آموخته بود و حاصل سال ها پژوهش خود را بی دریغ به جوانان آموزش داد و

در تداوم جریان خوشنویسی موثر بود. استاد راهجیری دغدغه و نگاه جامعی به مسایل و تاریخ هنر خوشنویسی داشت و از همین نگاه است که آموزش و پژوهش را با حمیت و جدیت همراه با خوشنویسی و کتابت آثار انجام داد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

سال ها خوشنویسی کرد اما همیشه به چرایی و چگونگی در خوشنویسی هم اندیشید و درباره آن پژوهش کرد.

معاون امور هنری وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی در ادامه این پیام نوشته است: استاد راهجیری خوشنویس ارزشمند و گرانقدری است چنانکه استادش علی اکبر کاوه لقب زُبدَه الکُتّاب را به او داد، در آموزش هم هنرمندانی را پرورش داد که مسیر خوشنویسی را با آموزه ها و کندوکاوهای خود پیش ببرند و گنجینه پژوهش های استاد هم تا همیشه برای خوشنویسی و فرهنگ و هنر ایران ماندگار است.

حسینی در پایان این پیام نوشته است: درگذشت استاد راهجیری را به خانواده گرامی اش، هنرمندان خوشنویس و دوستداران فرهنگ و هنر کشور تسلیت می گویم و برای آن زنده یاد نکونام علو درجات را از درگاه خداوند متعال خواهانم.

راهجیری،حلقه اتصال سنت در زمانه ما بود

هادی مظفری مدیرکل هنرهای تجسمی درگذشت استاد علی راهجیری از بزرگان هنر خوشنویسی ایران را به خانواده ایشان و اهالی فرهنگ و هنر و جامعه خوشنویسان تسلیت گفت.

وی در این پیام راهجیری نوشته است: هنرمندان خوشنویسی که محضر استادان بزرگ گذشته را درک کرده اند، حلقه اتصال سنت در زمانه ما هستند. استاد علی راهجیری در مکتب استادانی هنر آموخت که نامشان فخر خوشنویسی ارجمند ایران است.

در گذشت استاد راهجیری این خوشنویس بلند مرتبه که شاگردان بسیاری را نیز آموزش داد، تألم و درد فراوانی برای جامعه هنری ایران به جای گذاشت. برای خانواده محترم استاد راهجیری صبر و آرامش آرزومندم و فقدان او را به هنرمندان خوشنویس و اهالی فرهنگ و هنر تسلیت می گویم و از خداوند متعال برای او نامی نیک و درجاتی اعلا خواهانم. 

 استاد علی راهجیری خوشنویس پیشکسوت ٢١ اردیبهشت ١٤٠٠ در سن  ۸۳ سالگی درگذشت. وی در سال ۱۳۱۷ در محله سبزه میدان رشت دیده به جهان گشود و در مکتب استادان بزرگ خوشنویسی همچون زرین‌خط، محمّد فرزیب، ابوالفضل موسوی کجوری، حسن و حسین میرخانی و علی ­اکبر کاوه پرورش یافت. او سالیان متمادی در انجمن خوشنویسان ایران به تعلیم هنرجویان پرداخت و خوشنویسان فراوانی از آموزه‌های این استاد بهره بردند.

راهجیری علاوه بر مهارت در خوشنویسی، در زمینه تحقیق و پژوهش نیز فعال بود و از آثار پژوهشی او می‌توان کتاب‌های «تذکره خوشنویسان معاصر»، «تاریخ مختصر خط»، «سیر خوشنویسی در ایران»، «زندگانی و آثار عمادالکتّاب» و «تذکره خوشنویسان ایران» را  نام برد. او کتاب‌های دیگری نیز نوشته بود که فرصتی برای انتشار نیافته بودند، از جمله  کتاب «ادب‌التعلیم» که به گفته خود استاد انتشار آن می‌تواند نمونه‌ای بی‌نظیر از نکات خوشنویسی نستعلیق در اختیار مخاطبان قرار دهد زیرا شامل نکاتی است که از هشت استاد بزرگ خود فراگرفته ‌است و تجربیات خود را نیز به آن افزوده‌ است.

استاد علی‌اکبر کاوه پس از دیدن چند صفحه از مثنوی لیلی و مجنونِ مکتبی شیرازی به قلم کتابت علی راهجیری، در ذیل آن مرقومه‌ لقب زبده‌الکُتاب را به او اعطا کرد. دانش و اطلاعات استاد راهجیری درباره تعلیم نستعلیق و شناخت ابزار خوشنویسی به گونه‌ای بود که از او با عنوان دانشنامه خوشنویسی یاد می‌کردند. مردادماه ۱۳۹۸ مراسم نکوداشت استاد علی راهجیری به پاس چند دهه آموزش و پژوهش در عرصه خوشنویسی، در موزه خوشنویسی ایران برگزار شده بود.

برچسب‌ها هنرهای تجسمی معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مدیرکل هنرهای تجسمی خوشنویسی

منبع: ایرنا

کلیدواژه: هنرهای تجسمی معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مدیرکل هنرهای تجسمی هنرهای تجسمی معاونت امور هنری وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی مدیرکل هنرهای تجسمی خوشنویسی اخبار کنکور استاد علی راهجیری استاد راهجیری فرهنگ و هنر

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.irna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایرنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۱۸۸۸۹۱۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

یادداشت| پیمانه‌ای که پُر شد

استاد اسلامی ندوشن از نام‌آوران کامروایی بود که پیمانه زندگی‌شان پُر و پیمان بوده، از مصادیق اعلای بزرگانی که زیست تام و مرگ به‌هنگام داشته‌اند. - اخبار فرهنگی -

به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، احمدرضا بهرام‌پور، پژوهشگر و منتقد ادبی، در یادداشتی به‌مناسبت دومین سالروز درگذشت زنده‌یاد محمدعلی اسلامی ندوشن، یادی کرده است از خدمات این استاد بنام به فرهنگ و ادبیات ایران. یادداشت بهرام‌پور را می‌توانید در ادامه بخوانید: 

حقوق خوانده‌بود اما جانش سرشته‌با ادبیات و سرشار از مطالعاتِ فرهنگی بود. همچون چخوف که تناقضِ میانِ شغلِ پزشکی و هنرِ خویش را در عبارتی جاودانه‌کرده‌بود، او نیز می‌گفت حقوق عیال و ادبیات محبوبه‌ من است! ادب‌دوستی‌ِ خویش را بیش‌‌تر مرهونِ خاله‌اش می‌دانست؛ خاله‌ای تنها که در خردسالی او را با آثارِ سعدی، این «شیخِ همیشه‌شاب» آشناکرده‌بود. جیمز جویس نیز میلِ بیمارگونهٔ خویش به داستان‌نویسی را متاثّر از عمهٔ قدّیسه‌مانندِ خود می‌دانست؛ عمه‌ای که جویس را در خردسالی به تماشای تابلوی «روزِ قیامت» می‌بُرد.

استاد اسلامی گرچه مردی اروپا رفته، پاریس‌دیده‌ و شرق‌ و غرب‌گردیده‌ بود، اما دلی داشت که همواره در ایران بود و برای آن دُختِ پری‌وار می‌تپید. درک و دریافت‌ام از مطالعهٔ مستمرِ آثار استاد را اگر بخواهم در چند واژه خلاصه‌کنم، این‌ کلیدواژه‌ها است: خردگرایی، مداراگری، فرهنگ‌مداری و اندیشیدن به سرشتِ ایران و سرنوشتِ ایرانی.

اسلامی ندوشن در آینه خاطرات شاگردان/ او بزرگتر از نامش بود!

استاد اسلامی مردِ «دیده‌ور»ی بود و هرگز فریبِ «افسانه و افسونِ» زمانه را نخورد. سال‌های جوانی‌اش را شعر سرود، گاه نیز البته به‌تفاریق و ازسرِ تفنّن، داستان و نمایشنامه نوشت. اما شغلِ شاغلش نقدِ ادب و فرهنگِ ایران بود. و ادبیات فارسی را بیش‌تر ازمنظر و زوایای انسانی و اخلاقی‌اش، پژوهید و تحلیل‌کرد. بی‌گمان نقدِ ادبیِ ما بسیار وامدارِ ایشان است و تاریخِ شاهنامه‌پژوهی و حافظ‌شناسی نیز آراء‌شان را ازیادنخواهدبرد.

سهمِ استاد در شکل‌گیری ادبیاتِ تطبیقیِ ایران نیز شایانِ توجه‌ است. استاد اسلامی آثارِ رنگارنگی (شعر و زندگی‌نامه و ...) را به فارسی نیز برگرداند و چندین سفرنامه خواندنی و ماندنی نیز از خود به‌ یادگار نهاد. بسیارند کسانی که از دریچهٔ دل‌انگیزی که او به‌رویشان گشود، با کشورِ شوراها و شهرهای افغانستان و سرزمین چین آشنا شدند.

استاد جستارنویسِ پرکاری نیز بودند و مقالاتِ گوناگون‌شان در برترین مجلات هر دوره («پیامِ نوین»، «یغما»، «نگین»، «هستی» و ...) منتشرمی‌شد. اما اهتمام‌شان در همهٔ این آثارِ گوناگون، معطوف بود به دغدغه‌های ایران‌دوستانهٔ استادی که همیشه و همه‌جا چشمی به تاریخ و فرهنگ سرزمینِ مادری‌اش داشت و به ما نیز یادآورمی‌شد «ایران را ازیادنبریم».

استاد اسلامی به‌خلافِ اغلبِ ادیبان، جان‌مایه و جوهرهٔ آثارِ ادبی را با زبان و بیانی روشن و رسا به مخاطب می‌شناساند. شاهنامه و شعرِ حافظ را با دید و دریافتی روزآمد می‌نگریست. اغلب درپیِ شناساییِ پیامِ انسانی و اخلاقیِ آثار بود. و خود نیز هرگز به جانبِ جدال‌های قلمیِ فرصت‌سوزانه و فرهنگ‌ستیزانه میل‌نکرد.

به‌گمانم در طولِ هزار سالی که از سروده‌شدنِ شاهنامه می‌گذرد، کسی درست‌تر و خوش‌خوان‌‌تر و خلاقانه‌تر از استاد اسلامی و زنده‌یاد شاهرخِ مسکوب «داستانِ داستان‌ها»ی شاهنامه را تحلیل‌ نکرده‌ است. گرچه ایشان ادعایی در حافظ‌پژوهی نداشتند اما چند اثر در این‌ زمینه نیز منتشرکردند و «ماجرای پایان‌ناپذیرِ حافظِ» ایشان از درخشان‌ترین آثار در حیطهٔ حافظ‌پژوهی است.

ایشان بارها در نوشته‌هایشان کسانی را کامیاب خوانده‌اند که پیمانهٔ زندگی‌شان را پُرکرده‌اند و «ذخائر و استعدادِ وجودی‌شان را به‌حدّ‌اعلا شکوفانده‌اند» و به‌قولِ بیهقی «جهان‌خوردند»! ازجمله دربارهٔ بهار نوشته‌اند: «من بهار را مردی کامروا می‌دانم، زیرا از زندگی نترسید و خود را دلیرانه در دهانِ آن انداخت». دربارهٔ اخوان نوشته‌اند: «کوتاه یا بلند، مهم آن است که پیمانه پُر شود؛ و پیمانهٔ اخوان پر بود و پیمان را به آخر رساند». نیز دربارهٔ استاد غلامحسین یوسفی نوشته‌اند: «برسرِهم [...] سعادتمند زندگی کرد [...]. زندگی پاکیزه و باحاصلی را گذراند».*

استاد اسلامیِ ندوشن خود نیز از نامورانِ کامروایی است که پیمانهٔ زندگی‌شان پُر و پیمان بوده‌! از مصادیقِ اعلای بزرگانی که "زیستِ تامّ" و "مرگِ به‌هنگام" داشته‌اند. استاد دور از ایرانِ محبوبشان درگذشتند، اما «پیمانه چو پُر شود چه بغداد و چه بلخ»!

*عبارات نقل‌شده برگرفته از کتابِ «نوشته‌های بی‌سرنوشت»، اثرِ استاد اسلامی ندوشن است.

انتهای پیام/