به نقل از «قدس آنلاین»

آداب زیارت امام رضا(ع) از نگاه آیت الله بهجت

تاریخ انتشار: ۳۱ خرداد ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۳۰۶۸۳۳

حجت الاسلام علی بهجت گفت: پدرم می فرمود که امام رضا(ع)، امام حاضر و ناظر است و باید توجه داشته باشیم که از لحظه ای که قصد زیارت می کنیم مورد توجه و نگاه این امام هستیم و این موضوع تنها منحصر به محدوده حرم نیست. پس باید مراقب رفتار و اعمال خود درتمام اوقات باشیم.

حجت الاسلام علی بهجت در گفتگو با خبرنگار قدس آنلاین به مناسبت فرارسیدن دهه کرامت و در آستانه میلاد امام رضا(ع)، به بخشی از آداب و رسوم زیات ثامن الحجج(ع) که مدنظر آیت الله بهجت بود پرداخت و عنوان کرد: از نگاه پدرم، معرفت ریشه و بنیان گذار وتغذیه کننده تمام عمل هاست.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ملاک ارزش تمام کارها میزان معرفت انسان ها است. معرفت هر اندازه باشد عمل انسان هم با او بالا و پایین می رود.

وی ادامه داد: امامان معصوم در اوج قله معرفت هستند و باهمین معرفت ها و با عمل به دستورات الهی به مقام امامت و وصایت رسیده اند، پس آنها بعد از وفات، حیات بسیار بالاتری از حیات خود در زندگی دنیوی خواهند داشت.

وی باذکر این نکته که امام رضا(ع) اکنون حیات بسیار بالاتری را دارند و به طور کامل اعمال و رفتار ما را نظاره گر هستند، ابراز داشت: به همین دلیل است که وقتی از منزل به قصد زیارت می خواهیم خارج شویم، او ما را می بیند و هوایمان را دارد تا به حرم برسیم. در حرم هم ما را می بیند و هم صدایمان را می شود چون حی و حاضر است.  

حجت الاسلام علی بهجت متذکر شد: زائری که به این یقین و باور رسیده است که امام حی و حاضر است و تمام رفتار و اعمال ما را مشاهده می کند بسیار حالات متفاوتی نسبت به زائری دارد که تصور می کند، امام به رغم داشتن شخصیتی والا، اما هزاران سال پیش فوت کرده و از دنیا رفته و تنها برای احترام به او راهی زیارت می شود.

وی تصریح کرد: اگر زائر بداند زیارت به این معنی است که تو او را ببینی و او تو را می بیند، متوجه خواهد شد که علاوه بر اینکه باید بر پاکی ظاهر خود کوشا باشد باید باطن خود را هم با خواندن دعا یا قرائت قرآن و گفتن اذکر، تمیز کند. به دلیل اینکه می خواهیم به زیارت امام حی و ناظر برویم و او توانایی دارد که باطن ما را هم ببیند، باید ناپاکای هایمان را از بین ببریم.

وی در ادامه به نقل قولی از آیت الله بهجت پرداخت و اظهار کرد: پدرم می فرمودند  که از همان لحظه ای که به قصد زیارت راه می افتی، با ذکری مناسب باید بدنت را تطهیر نمایی و مغز جانت را شستشو دهی و بدان که ازهمان جا امام(ع) درحال مشاهده تمام رفتار و تصمیم گیری های تو هستند. باید بدانیم که در مسیر زیارت هم در حضور امام رضا(ع) هستیم و این حضور تنها منحصر به بودن در حرم مطهر نیست.

فرزند آیت الله بهجت درادامه تشریح نظر آن مرجع فقید درخصوص زیارت امام رضا(ع) بیان داشت: باید هم تطهیر ظاهر و هم تطهیر باطن نماییم. در مسیر مودب و موقعر و به ذکری مشغول باشیم. نباید از شمس الشموس(ع) غافل شویم و باید مراقبت کنیم که گناهی از ما سر نزند. وقتی به حریم حرم رسیدیم باید ذکر را تغییر داده و تقویت کرده و وقتی به درب صحن می رسیم باید مقداری توقف کرده و برای ورود اجازه بخواهیم و با مراجعه به درون ببینیم که از ما راضی است یاخیر؟ مثل اینکه می خواهی به نزد شخص زنده ای بروی هر دری که قصد عبور داری باید اجازه بگیری. هر چه نزدیکتر به مضجع مبارک می رسی باید ذکر را قوی تر کنی و کنار درب اصلی حرم که می ایستی بیشتر توقف کن وباتمام وجود اجازه بخواه، به دلت رجوع کن ببین به تو اجازه داده اند؟

حجت الاسلام علی بهجت به نقل خاطره ای از دوران حیات آیت الله بهجت پرداخت و یادآور شد: جوانی بود که در روضه ها هفتگی در منزل آیت الله بهجت شرکت می کرد، اما چند جلسه ای غایب شد. پس از مدتی آمد و به پدرم گفت که من مشهد بودم و نائب الزیاره شما، آیت الله بهجت گفتند که آیا موفق شدی حضرت را زیارت کنی؟ آن جوان ابتدا جا خورد و پدرم دوباره پرسید توفیق یافتی که خود حضرت را زیارت کرده و توفیق دیدار با امام رضا(ع) را یافتی؟ گفت: نه آقا، من همین بارگاه و صحن و ایوان را دیدم، آقا به او گفتند: آیا در خواب هم نتوانستی حضرت را ببینی؟ گفت: نه در بیداری و نه در خواب. آیت الله بهجت به او گفتند که پس چگونه می توانیم به تو زائر امام رضا(ع) بگوییم.

فرزند آیت الله بهجت در ادامه به نقل خاطره ای دیگر از پدرگرامی خود پرداخت و عنوان کرد: آیت الله فهری زنجانی با آیت الله بهجت از دوران جوانی، دوستی و رفاقت داشته اند و در زمان تحصیل به حجره ایشان رفت و آمد داشته و با او معاشرت می کرد. آیت الله فهری می گفت که زمانی به مشهد مشرف شده بودم، متوجه شدم که آیت الله بهجت هم در مشهد حضور دارند. به محضر ایشان رفتم و به ایشان گفتم که ما باهم دوست و رفیق بودیم و به شما علاقه داشتم و به دیدنتان می آمدم، نمی دانم من چه گناهی مرتکب شده ام، که اینقدر با شما فاصله گرفتم، شما در آسمان سیر می کنید و من در زمین ام.   بسیاری مقامات را طی کرده اید و من اینجا رها شده ام.

وی افزود: دیدم آیت الله بهجت هم متاثر شدند و سرشان را به پایین گرفتتند. به ایشان گفتم که عمر من گذشته است و ناتوان هستم. اکنون اگر راه را هم نشانم بدهی خودم توانایی ندارم آن را طی کنم. دستم را هم بگیری نمی توانم همراهیت کنم. عمر من گذشته است. اما اکنون مهمان شما هستم. از اینجا بیرون نمی روم تا یکی از عنایاتی که حضرت به شما داشته را برای من تعریف کنی که حداقل بدام که دیگران چه می بینند و می شنوند.

حجت الاسلام بهجت بیان کرد: آقا چشمانش را دوباره به زمین دوخت و پس از لحظه ای فرمود: یکبار که مشرف شدم حضرت مرا پذیرفت و محیط شکافته شد و او مرا به نزد خود برد. امام رضا(ع) به من ۱۰ مطلب فرمود و من فقط یک مطلب آن را برای شما بازگو می کنم. حضرت به من فرمود مگر می شود کسی به ما پناه بیاورد و ما پناهش ندهیم. آیت الله بهجت به همین اکتفا کرد و آن آقا بسیار منقلب شد و رفت.

وی اظهار داشت: کسی که بخواهد امام رضا(ع) را درک کند باید معرفت به او پیدا کند، باید قدر وجود حضرت رضا(ع) را بداند، هر روز با سلام و با نشانی از حضرت او را ببیند و قدم بردارد. باید سعی کند که زیارت را به زیارت واقعی نزدیک کند و به حضور در نزد ثامن الجج(ع) برساند.

وی بااشاره به این نکته که زائر نباید زیارت را شرطی کند و به امام بگوید که حال که به زیارت تو آمده ام، تو نیز اینکار را برای من انجام بده، تصریح کرد: معصومین(ع) براحوال زائر واقف هستند. از حضرت برای تمام مومنین و مومنات درخواست کند و نه فقط برای خودش، مثلا اگر خانه می خواهد بگوید ای امام رضا(ع) واسطه بین من و خداوند بشو و تمام مومنان بی خانه را صاحب خانه کن، نه اینکه حال که من به زیارتت آمده ام هرچه سریعتر این موارد را اجابت کن. کاری نکند که به ناراحتی امام رضا(ع) منجر شود. اگر به زائران و مهمانان حضرت خدمت کرده و به آنها توجه داشته باشد، آنگاه مورد توجه حضرت نیز قرار می گیرد.

انتهای پیام/

منبع: قدس آنلاین

کلیدواژه: زیارت امام رضا ع آیت الله بهجت آداب زیارت دهه کرامت آیت الله بهجت امام رضا ع

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۳۰۶۸۳۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

جمع کردن کتب ضلال، گاهی اثر عکس دارد!

به گزارش «مبلغ»، استاد ابوالقاسم علیدوست هم مقبول سنتیها و هم مورد اعتنای نواندیشان است. او نواندیشی است که پایگاه سنتی خود را نیز حفظ کرده است. همین امر موجب شده است تا نظرات نوگرایانه وی کمتر با اعتراض و مخالفت جدی روبرو شود. این استاد خارج فقه و اصول حوزه علمیه قم اما به مقتضای ورودی که سالهاست به فقه‌های معاصر داشته است، بارها با اندیشه‌های مخالف روبرو شده و مناظرات متعددی را با مخالفین فکری خود انجام داده است. همین امر او را یکی از بهترین افراد برای گفتگو پیرامون شیوه صحیح برخورد با اندیشه‌های مخالف قرار داده است.

شبکه اجتهاد نوشت: با استاد ابوالقاسم علیدوست عضو هیئت امنای پژوهشگاه فرهنگ و اندیشه اسلامی، درباره سیره اهل بیت در برخورد با اندیشه‌های مخالف گفتگو کردیم. او در این گفتگو، ضمن تأکید بر لزوم تحمل آرای مخالف اما ممانعت از نشر کتب ضلال را مقتضای حکم عقل دانست! رئیس انجمن فقه و حقوق حوزه علمیه قم، مدتی است که صریح و بی‌پرده نظرات خود را ابراز می‌کند. او در این گفتگو نیز این رویه جدید خود را نقض نکرد.

اهل‌بیت علیهم السلام با اندیشه‌های مخالف چگونه برخورد می‌کردند؟

وقتی فرمایشات و سیره‌ معصومین را رصد می‌کنیم می‌بینیم که اگر با یک اندیشه مخالف مواجه می‌شدند که واقعاً اندیشه و در حد یک تفکر بود، اگر قابل‌ترمیم بود ترمیمش می‌کردند و اگر نیازمند تکمیل بود، تکمیل می‌نمودند. اگر نیاز به توضیح بود، توضیح می‌دادند و نهایتاً اگر جایی می‌بایست رد کنند، رد می‌کردند. ما برای همه این‌ها نمونه داریم. آنچه خیلی روشن و درخشنده است مناظراتی است که اهل‌بیت علیهم‌السلام داشتند. به عنوان نمونه، ابن‌ابی‌العوجاء یک ماتریالیست است ولی وقتی‌ با بعضی از شاگردان کم‌تحمل امام مواجه می‌شود اعتراض می‌کند و می‌گوید: ما می‌رویم پیش جعفر بن محمد و راحت صحبت می‌کنیم و حضرت گوش می‌کند و جواب می‌دهد. اصل خدا را زیر سؤال می‌بریم ولی ایشان جواب می‌دهد.

یا وقتی‌ با آن اندیشه غلط دزدی که دزدی می‌کرد و بخشی از آن را به گمان ثواب، صدقه می‌داد روبرو شدند، حضرت توضیح می‌دهد و آیه «انما یتقبل الله من المتقین» را یادآور می‌گردد. البته اگر جایی باشد که فتنه باشد و برای امام معصوم احساس فتنه شود ممکن است برخورد تندتری هم داشته باشند اما آنچه غالب، عرف و هنجار بوده، تمسک و توسل به عنصر توضیح، ترمیم، تکمیل و رد اندیشه در حد بیان اندیشه خودشان بوده است.

آیا اینکه هیچ معصومی مجازات مرتد را اجرا نکرد را می‌توان از ادله عدم جواز مجازات مرتد قلمداد کرد؟

صرف عدم اجرا، دلیل بر رد یک گزاره نیست. اگر در یک فرآیند صحیح و مجتهدانه به این برسیم که مرتد با معنایی که دارد و جریانی که پشت ارتداد بوده و قرآن اشاره می‌کند، مجازات آن اعدام است ولی معصوم این کار را انجام ندهد، نمی‌توانیم بگوییم پس این گزاره غلط است؛ اما یک‌چیز را می‌توانیم بگوییم و آن اینکه زمان و مکان بر روی مجازات مخصوصاً مجازات سنگین می‌تواند خیلی تأثیر بگذارد؛ یعنی اگر پیامبر مجازات مرتد را اجرا نکرده باشد، در زمان حضرت امیر علیه‌السلام اجرا نشده باشد و در زمان حکومت امام حسن علیه‌السلام نیز انجام نشده باشد، پس معلوم می‌شود که اجرای حد، از یک مؤلفه‌هایی متابعت می‌کند که باید آنها را در اجرای حکم در نظر بگیریم.

در زمان اهل‌بیت مثلاً در زمان امام علی علیه‌السلام، کسانی که به امام نسبت الوهیت دادند. آیا امیرالمؤمنین علیه‌السلام با آن‌ها برخوردی داشتند؟

نقل شده است که حضرت در مقابل کسانی که معتقد به خداانگاری ایشان بودند برخورد سختی کردند. بخاری نقل می‌کند که حضرت امیر علیه‌السلام آنها را سوزاندند. البته این را از منبعی نقل می‌کند که حتماً جعل بنی‌عباس است؛ چون در آنجا می‌گوید که ابن عباس به امیر علیه‌السلام گفت: اگر پیامبر بود این کار را نمی‌کرد، یعنی این‌ها می‌خواهند یک ستایشی از ابن عباس بکنند و یک منقبتی را برای حضرت امیر داشته باشند، درحالی که این چنین نیست؛ زیرا اولاً ابن عباس ادب دارد. رابطه او با امیرالمؤمنین، رابطه استاد و شاگردی است و لذا این کار را نمی‌کند. به‌هرحال ما باید زندگی حضرت امیر را در یک پکیج و دریک بسته مطالعه کنیم و مطالعه زندگی حضرت امیر علیه‌السلام در یک بسته و در یک نظام حلقوی و کنار هم، این را رد می‌کند.

با توجه به احکامی نظیر حرمت نشر کتب ضاله و مجازات مرتد در تراث فقهی اسلامی، آیا اساساً می‌توان به شیوه برخورد حاکمان جور با اهل‌بیت اعتراض کرد؟

چه ربطی دارد؟ آیا معارف اهل‌بیت، کتب ضلال بوده است و آیا آن‌ها اهل‌بیت را مرتدان از دین به‌حساب می‌آوردند؟ توجه داشته باشید. ممکن است حاکمان جور، مثل یک شیعه منصف معتقد به مثلاً عصمت یا امامت نبوده باشند اما اهل بیت را به‌عنوان‌ انسان‌های امین و انسان‌های صادق می‌دانستند. اگر یک کسی مثل منصور دوانقی پیدا می‌شود و خبیثانه امام را به شهادت می‌رساند، آن‌یک حرف دیگر است؛ اما حتی او هم نگفت امام مرتد یا منشأ افکار ضلال است.

یک نکته‌ را خیلی باید توجه کنیم و آن اینکه متأسفانه مشکل کشور ما است این است که مبارزه با اندیشه، گاهی تبدیل می‌شود به مبارزه با صاحب اندیشه؛ یعنی اگر من بخواهم کسی را نقد کنم، نمی‌آیم کتابش را نقد کنم، نمی‌آیم پایان‌نامه‌اش را نقد کنم، بلکه می‌آیم خودش را نقد می‌کنم، در حالی که این کار بسیار بد است. حالا یک کسی کتاب ضلالی دارد. بسیار خب، باید کتابش را جمع کرد. البته اگر جواب بدهد. گاهی وقت‌ها هم برعکس جواب می‌دهد؛ اما آیا باید خودش را اعدام کرد؟ به نظر می‌رسد هیچ ملازمه‌ای بین این دو وجود ندارد. بلکه باید خودش را هدایت و دلالت کرد. حالا اگر به یک جاهای خطرناکی برسد، این‌یک حرف دیگر است.

بعد از شهادت امام حسین علیه‌السلام آمدند در مجلس یزید و گفتند که ما خارجی‌ها را آوردیم. خیلی‌ها هم قبول کردند و سنگ پرت می‌کردند به نیت این‌که خارجی هستند. پس معلوم می‌شود همه مخالفین، اهل بیت را انسان‌هایی پاک و مسلمانانی راستین نمی‌دانستند.

اگر یک‌ حرفی را یک عامی در یک‌ زمان خاصی بزند، نباید این را یک جریان حساب کنیم. من حواسم به این نقض شما بود اما در جهان اسلام، مسلمین، اهل‌بیت را به‌عنوان ناشران افکار ضلال می‌شناختند نه از مرتدان از دین. حالا یک یزیدی که بویی از اسلام ندارد و خودش اجنبی است، یک‌ حرفی برای توجیه کارش زده است که بعداً هم آن نقض می‌کند و اهل بیت را احترام می‌کند، ولی نباید کار او را به عنوان جریان جامعه اسلامی قلمداد کرد. موقعیت اهل بیت در میان مسلمانان به خصوص قرون اول و دوم هجری، به قدری ممتاز بوده است که جا دارد برای آن، یک پایان نامه نگاشته شود.

آیا قول به آزادی بیان با حرمت نشر کتب ضلال سازگار است؟

این خودش یک بحث مستقلی است. من اگر در مقام پاسخ شما بربیایم اولاً شاید مخاطب ما این‌گونه فکر کند که شاید من می‌خواهم از برخی از وضع‌های موجود دفاع بکنم یا می‌خواهم بگویم که هرچه در طول تاریخ رفتار شده درست بوده است. اما قصد من ابدا چنین چیزی نیست؛ اما ببینید در یک بحث دانشگاهی و علمی، آیا ما حق برخورد و مبارزه منطقی با اندیشه و بیان مخالف را داریم یا نداریم؟ گاه کسی مثل عبدالعلی بازرگان می‌گوید ما روایاتمان تازه از قرن سوم نگاشته شده است. خب، این کار یک کتاب سوزی نرم است. می‌دانید که امروزه با کتاب سوزی خشن مواجه نیستیم. نقل است که صلاح‌الدین ایوبی در یک هفته، حمام‌های لبنان را با کتاب‌های شیعه سوزاند و آب حمام‌ها را گرم کرد، ولی الآن اگر کسی این کار را بکند همه او را ملامت می‌کنند، لذا آن شخص می‌آید و می‌گوید اصلاً کتابتی نبوده است و تازه از قرن سوم یا چهارم، ثبت روایات شروع ‌شده است.خب، این حرف، خلاف واقع، خلاف تاریخ و خلاف عقل است.

وقتی این اندیشه پخش شود، بسیاری آن را می‌شنوند اما همه آنها به دنبال جواب نمی‌آیند. این همان مشکلی است که امروز من با امثال دکتر سروش و عبدالعلی بازرگان دارم؛ چرا که مخاطبان ما، عام و خاص من وجه هستند. در اینجا اگر برای کتاب‌های این شخص منحرف، ممنوعیتی ایجاد نشود، باعث انحراف افراد بسیاری می‌شود که به هر دلیل، فرصت شنیدن پاسخ مخالف را ندارند. البته باز هم می‌گویم که منظور من از ممانعت از انتشار، دفاع از هر سانسوری که در کشورهای مختلف انجام می‌شود نیست. بله بهترش این هست که اگر کسی می‌خواهد واقعاً اظهارنظر بکند باید تعهد برای اظهارنظرش داشته باشد. من در جواب آقای سروش که گفت روایات صحیح و معتبر مثل یک انگشتری است در تلی از زباله، مطالبی را گفتم؛ اما ایشان در جمع چه کسانی این حرف‌ها را می‌زند؟ یک عده مهندس، دکتر، دانشجو، طلبه سطح ۲ و ۳، زن و مرد و … . حالا چند نفر از این‌ها می‌روند پیش یک عالم تا به آن‌ها بگوید که آقایان خانم‌ها! ما با عصر پالایش احادیث مواجه هستیم، اهل‌بیت ما احادیث را پالایش کردند و …؟ عده کمی این کار را می‌کنند و بسیاری از آنها از شنیدن پاسخ محروم می‌مانند.

آیا می‌توان احکامی مثل مجازات مرتد و حرمت نشر کتب ضاله را در زمره احکام حکومتی و غیردائمی معصومین قلمداد کنیم؟

از نظر فنی و فقهی، اگر کسی ادعا کند و از عهده اثباتش بربیاید اشکال ندارد. در این صورت، دیگر حق نداریم ناراحت و عصبانی بشویم و رگ گردنمان ورم بکند که اسلام نابود شد! مگر نگفتند مقدار دیه حکم حکومتی بوده است؟ خب، حالا یک کسی ادعا می‌کند که این احکام هم حکومتی است. اینکه اشکالی ندارد؛ اما نکته‌ای که می‌خواهم به شما بگویم این است که بحث نشر کتب ضلال، یک بحث عقلی است. چرا ما فکر می‌کنیم این را اسلام آورده است؟ این ‌یک بحث عقلی است. درواقع یعنی آسیب زدایی و از بین بردن عوامل گمراه‌کننده. مگر این حکم، اساسا اختصاص به شرع اسلام و تشیع ندارد که بحث از حکومتی یا غیرحکومتی بودن آن مطرح شود بلکه یک حکم عقلی است، لذا این بحث، از اساس، جا ندارد. البته عرض کردم اگر کسی این ادعا را کرد نباید او را تخطئه کرد و گفت تو از دین خارج شدی یا کذا یا کذا.

آیا با احکامی نظیر نجاست کفار که در دنیای فعلی هتک تلقی می‌شود، اساساً امکان مراوده و گفتگو با ادیان وجود خواهد داشت؟

اولاً به‌هرحال پرونده این مسئله قابل بازخوانی است و اگر کسی بازخوانی بکند و بر اساس اقتضائاتی به خلاف این نتیجه برسد نباید ملامتش کرد. لذا اگر ملاحظه کرده باشید من در خیلی از صحبت‌هایم اشاره می‌کنم به فقه تعامل تا تقابل. ممکن است یک گزاره‌ای متناسب با دوران تقابل باشد. این مطلب، جای بحث و گفتگو دارد.

ثانیا: ما نجاست را به معنای پلشتی، پلیدی می‌گیریم و لذا می‌گوییم فلان حیوان چه پلیدی‌ای دارد که نجس است؟ درصورتی‌که نجاست یعنی وجوب اجتناب نه وجود پلیدی در فرد نجس. لذا می‌دانید که خیلی‌ها مثل شیخ انصاری می‌گویند این احکام وضعی هیچ چیزی غیر از تکلیف نیست یا مثل مرحوم امام خمینی در تحریر می‌گوید این‌یک حکم سیاسی است به معنای فاصله گرفتن و اجتناب، نه پلیدی و پلشتی طرف. اگر این‌طور باشد شاید ما نگاهمان به این حکم عوض بشود. من به صورت کلی به شما بگویم: کاری که فقیهان ما در دوران معاصر باید انجام بدهند، قدم برداشتن در مسیر تعامل است. ما اگر توقع داشته باشیم که دیگران با ما تعامل سازنده داشته باشند و هیچ حرکتی در راستای تقابل برندارند ما هم نباید برداریم.

از یک‌ طرف ما می‌گوییم دین را باید گسترش بدهیم و می‌خواهیم با دنیا تعامل داشته باشیم؛ اما مثلاً وقتی با فلان کشور می‌خواهیم مذاکره کرده و با آن‌ها دست بدهیم، میگوییم آقا ببخشید شما نجس هستید! ما نمی‌توانیم با شما دست بدهیم. این جای سؤال دارد که چگونه تعاملی است؟

ما باید ببینیم وقتی می‌خواهیم یک حکمی را اجرا بکنیم چگونه باید اجرا کنیم. من در این کتاب ای که اخیراً مشغول هستم یک بحثی دارم به نام انعطاف در قانون و انعطاف در اجرای قانون؛ یعنی حتی ما ممکن است که یک انعطاف‌ها و ترخیصانی در اجرای قانون داشته باشیم که اگر آن‌ها را اجرا کنیم مطمئن باشیم که به مشکلی بر نخواهیم خورد. بله، بر اساس برخی از فتاوای محدودکننده و اجراهای محدودکننده‌تر، حکم طور دیگری می‌شود، ولی خب، من که مدافع آن فتاوا نیستم. من دفاع از شریعت می‌کنم، نه دفاع از هر فقهی. فقه با شریعت فرق می‌کند. فقه، نظرات بزرگان است اما شریعت، حکم الهی است.

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1898195