حواسی که کرونا آنها را به طور دائم مختل می کند +روش درمان
تاریخ انتشار: ۱ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۴۶۵۷۴۲
به گزارش جام جم آنلاین، همه چیز از ماه های اول همه گیری کرونا شروع شد؛ از بی طعم شدن غذاها و متوجه نشدن انواع بوها. این ها بلاهایی بود که به سر مبتلایان به کرونا می آمد. تازه چند ماهی از شیوع کووید گذشته بود که به مرور علائم جدیدی از ابتلا به این ویروس رمزگشایی شد که یکی از آنها از بین رفتن بویایی و چشایی بود و شماری از بیماران کرونایی تا مدت ها از این عارضه رنج می بردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
بسیاری از آنها بلافاصله بعد از بهبودی، دوباره بویایی و چشایی خود را به دست می آوردند؛ برخی تا چند ماه مزه و بوی غذاها را متوجه نمی شدند و عده کمی هم برای همیشه از این حس محروم می شدند
اما این تازه شروع ماجرا بود و محققان به این نتیجه رسیدند که کرونا تنها اعصاب مربوط به بویایی و چشایی را از کار نمی اندازد بلکه تمام حواس چندگانه را درگیر می کند که در برخی موارد ممکن است تا آخر عمر باقی بماند.
کاهش شنوایی
بسیاری از مبتلایان به ویروس کرونا پس از بهبودی، عوارضی از کاهش شنوایی را تجربه کرده اند. به گفته محققان، کاهش شنوایی در حدود 8 درصد بیماران مبتلا به کرونا مشاهده شده و این در حالی است که 15 درصد از بهبودیافتگان کرونا هم از وزوز گوش شکایت می کنند.
مکانیسم دقیق این علائم به درستی مشخص نیست اما این بیماری می تواند شیپور استاش را که گوش میانی را به گلو مرتبط می کند، تحت تأثیر قرار دهد. با بروز هرگونه عفونت ویروسی، شیپور استاش دچار اختلال در عملکرد می شود که باعث تجمع مایع در گوش میانی می شود.
این فرآیند مانند یک کاهنده مکانیکی روی پرده گوش عمل می کند. زمانی که کرونای فرد بهبود می یابد، شیپور استاش خشک شده و شنوایی در بیشتر موارد به حالت طبیعی خود بازمی گردد اما این بهبودی کامل ممکن است حدود دو هفته به طول بیانجامد. در این مدت، مصرف ضداحتقان های خوراکی و استفاده از اسپری استروئیدی بینی به تخلیه مایع کمک می کند.
اما در این میان، چنانچه ویروس به اعصاب حسی در گوش میانی یا بخش حلزونی گوش آسیب وارد کند، کاهش شنوایی ناگهانی ممکن است رخ دهد که در بعضی موارد به صورت دائمی است. البته آسیب دیدگی اعصاب شنوایی به درستی مشخص نیست و حتی ممکن است باعث بروز اثرات التهابی و آسیب به عروق خونی کوچک شود.
گوش داخلی اندام بسیار حساسی است که تا حد زیادی مستعد ابتلا به مشکلات و التهاب عروق کوچک است و به همین دلیل مشکلاتی نظیر کاهش شنوایی یا وزوز گوش در ارتباط با کرونا بروز می کند.
تاری دید
برخی مبتلایان به کرونا مشکلاتی از بینایی را گزارش کرده اند. حساسیت به نور، چشم درد و تاری دید از جمله اختلالات چشمی هستند که در بیماران مبتلا به کرونا قابل مشاهده است.
محققان در مطالعه ای که روی 400 بیمار کرونایی بستری در بیمارستان انجام دادند، دریافتند که 10 درصد از آنها از اختلالات چشمی شامل التهاب ملتحمه، تغییرات بینایی و حساسیت های چشمی رنج می بردند. وجود حجمی از ویروس داخل چشم ها عامل بروز علائم چشمی می شود ، اما این بدان معنا نیست که وجود ویروس در چشم به طور قطع موجب بروز علائم چشمی می شود.
همچنین، ویروس SARS-CoV-2 خطر بروز لخته های خونی را در بدن از جمله عروق خونی موجود در شبکیه افزایش می دهد که همین امر باعث تاری دید یا درجاتی از کاهش بینایی می شود.
در صورت ابتلا به کرونا و تجربه اختلالات چشمی و تغییرات بینایی، بلافاصله با چشم پزشک مشورت کنید. برخی انواع کاهش بینایی بسته به میزان آسیب وارده به چشم، با داروهای موجود قابل درمان هستند.
سوزن سوزن شدن و بی حسی
یکی دیگر از حواسی که تحت تأثیر ویروس کرونا قرار می گیرد، حس لامسه است و در بیماران مبتلا، علائم عصبی دائمی و پایدار ایجاد می کند. محققان در بررسی های خود حدود 100 فرد مبتلا به کرونا را با علائم این بیماری مورد مطالعه قرار دادند و دریافتند که حدود 60 درصد از آنها بین 6 تا 9 ماه بعد از شروع علائم دچار بی حسی و سوزن سوزن شدن اندام ها داشتند.
گاهی این علائم به کل بدن انتشار می یابد و برخی مواقع، تنها در نقاطی مانند دست ها یا پاها بروز می کنند. مکانیسم دقیق این علائم به درستی مشخص نشده اما به نظر می رسد علت اصلی آن التهاب و عفونت موضعی همراه با ویروس کووید در اعصاب است.
در بیشتر موارد، این بی حسی و سوزن سوزن شدن به مرور زمان از بین می رود اما در برخی موارد هم با بعضی داروها شامل «گاباپنتین» قابل درمان است که برای جلوگیری از بروز حملات صرع و تسکین دردهای عصبی تجویز می شود.
کاهش بویایی و چشایی
به گزارش nationalgeographic، کاهش بویایی و چشایی شناخته شده ترین علائم حسی در مبتلایان به کرونا به شمار می رود. از دست رفتن این دو حس حتی پیش از شیوع همه گیری کرونا هم وجود داشت اما کارشناسان معتقدند درصد افرادی که اختلال عملکرد یا از دست دادن بویایی را به دلیل ابتلا به کرونا تجربه می کنند بسیار بیشتر از دیگر انواع عفونت هاست.
مطالعه روی 8000 بیماری مبتلا به کرونا در سال 2020 نشان داد که 41 درصد از این افراد کاهش بویایی و 38 درصد نیز کاهش چشایی را تجربه کردند. به طورکلی، دو نوع اصلی از دست دادن بویایی وجود دارد؛ یکی از دست دادن بوی هدایت کننده زمانی رخ میدهد که احتقان یا انسداد بینی مانع از عبور مولکول های بو به حفره بینی شود. از دست دادن عصب حسی بویایی شامل آسیب یا اختلال در اعصاب بویایی است که در ابتلا به کرونا رخ می دهد.
بازگرداندن بویایی
بسیاری از مبتلایان به کرونا علائم بویایی ندارند اما از بین رفتن یا کاهش بویایی ناشی از آسیب سلول های صافی است که در بینی زندگی می کنند و مستعد ابتلا به عفونت های ویروسی هستند.
با بهبودی افراد مبتلا به کووید، سلول های زایشی وارد عمل شده و سلول های عصبی عملکردی جدیدی می سازند. این فرآیند به افراد امکان می دهد که طی 6 تا 8 هفته پس از ابتلا به عفونت، بویایی خود را بازیابند؛ اما این فرآیند در همه مبتلایان اتفاق نمی افتد.
از اینرو، پزشکان در این گروه از بیماران با استفاده از استروئیدهای سیستمیک یا موضعی سعی می کنند بویایی را به بیماران برگردانند و آنها گهگاه بوها را احساس می کنند که شامل تماس مکرر با روغن هایی است که رایحه های متفاوتی دارند. این کار همان فیزیوتراپی بویایی است.
درواقع کاری که پزشکان یا بیماران در فیزیوتراپی بویایی انجام می دهند این است که سیستم بویایی را در معرض این قبیل بوها قرار می دهند و به مغز کمک می کنند تا ارتباطات جدیدی ایجاد کند.
هنگامی که آسیب به سلول های عصبی وارد شود، با این کار می توان به افراد کمک کرد تا بتوانند حس بویایی خود را دوباره به دست آورند. با از دست رفتن و کاهش بویایی، حس چشایی هم دچار اختلال می شود و نمی توانند تفاوت بین مزه ها را تشخیص دهند. با بازگشتن حس بویایی، به طورطبیعی، حس چشایی هم برمی گردد.
منبع: سیناپرس
منبع: جام جم آنلاین
کلیدواژه: بویایی چشایی کرونا شنوایی تاری دید مبتلایان به کرونا مبتلا به کرونا بویایی و چشایی کاهش شنوایی کاهش بویایی دست دادن
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت jamejamonline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «جام جم آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۴۶۵۷۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
جزییاتی از بیماری ترانه علیدوستی و علل عمده آن | آیا خطرناک است؟
در ۲ روز اخیر جامعه هنری و علاقمندان به سینما برایشان این پرسش مطرح شده است که بیماری ترانه علیدوستی چیست و او در چه مرحلهای از درمان قرار دارد؟
به گزارش همشهری آنلاین، بثورات دارویی همراه با ائوزینوفیلی و علائم سیستمیک یا سندرم DRESS یک واکنش حساسیت شدید به برخی از انواع داروها به شمار میرود. علائم این بیماری شامل تورم پوستی، تب، ناهنجاریهای خونی و درگیری اندامهای مختلف است.
متخصصین این آلرژی نادر دارویی را به طور بالقوه تهدید کننده زندگی میدانند که به دنبال واکنش بیش از حد سیستم ایمنی بدن به برخی داروها رخ میدهد. علائم ممکن است هفتهها پس از شروع داروی مشکل زا توسط فرد تظاهر یابند. درمان اغلب شامل قطع داروهای مشکوک و استفاده از داروهای تعدیل کننده سیستم ایمنی به منظور کاهش علائم است.
سندرم دِرِسسندرم DRESS که تحت عنوان سندرم ازدیاد حساسیت القا شده به وسیله دارو (DIHS) یا سندرم حساسیت به دارو نیز شناخته میشود، یک واکنش شدید به تعدادی از داروهای تجویزی است. متخصصین سندرم DRESS را در قالب یک واکنش ازدیاد حساسیت نوع ۴ طبقه بندی میکنند. این واکنش دارویی جدی، پوست و سایر اندامها را تحت تاثیر قرار میدهد و میزان مرگ و میر آن تا ۱۰ ٪ گزارش شده است.
بر اساس گزارش هیئت آمریکایی استئوپاتیک پوست، بروز کلی سندرم DRESS غیرمعمول است و ریسک ابتلا از ۱ در هر ۱۰۰۰ تا ۱ در هر ۱۰۰۰۰ نفر پس از قرار گرفتن در معرض داروهای محرک متغیر است. این بیماری معمولا ظرف ۲ تا ۶ هفته پس از اولین مواجهه فرد با دارو رخ میدهد و باعث ایجاد ویژگیهای مشخص و در عین حال متغیری میشود که بر پوست و اندامهای متعدد تاثیر میگذارند.
عللسندرم DRESS به دلیل واکنش بیش از حد سیستم ایمنی رخ میدهد که شامل فعال شدن سلولهای T سیستم ایمنی و آزاد شدن سیتوکینها است. با استناد به مقالهای که از طریق وب سایت کتابخانه ملی پزشکی آمریکا قابل دسترسی است، داروهای رایج مرتبط با این سندرم عبارت اند از:
- داروهای ضد تشنج
- داروهای ضد ویروس
- آنتی بیوتیکها
- آلوپورینول
- مگزیلتین
- تثبیت کنندههای خلق و خو و داروهای ضد افسردگی
- عوامل بیولوژیک
شواهد همچنین حاکی از آن است که عوامل دیگری نیز در این امر نقش دارند:
- استعداد ژنتیکی برای ابتلا به سندرم DRESS
- ناتوانی کبد در متابولیسم برخی داروها
فعال شدن مجدد برخی ویروسها مانند ویروس اپشتین-بار (EBV) یا هرپس ویروس انسانی ۶ (HHV۶)
علائمبرخی از افراد ممکن است به سندرم DRESS به عنوان یک واکنش چند سیستمی نگاه کنند. این موضوع بدین واقعیت اشاره دارد که بیماری مذکور میتواند علائم مختلفی به همراه داشته باشد. هرچند بیماران ممکن است علائم متفاوتی را تجربه کنند، نام DRESS از مشخصه تعداد ائوزینوفیلهای بالا، معروف به ائوزینوفیلی، و علائمی که معمولا در بدن ظاهر میشوند، گرفته شده است.
علائم معمول سندرم DRESS عبارت اند از:- تب
- بثورات پوستی یا جوش
- ائوزینوفیلی
- لنفوسیتوز آتیپیک
- تورم غدد لنفاوی
- التهاب اندامهای داخلی
تشخیصسندرم DRESS میتواند با علائم مختلف تظاهر یابد که آن را مشابه بیماریهای دیگر از جمله سلولیت، هپاتیت ویروسی و لوپوس اریتماتوز سیستمیک میسازد. به همین دلیل این بیماری با احتمال بالا برای تشخیص اشتباه رو به رو است.
به منظور تشخیص سندرم DRESS، فرد باید معیارهای زیر را داشته باشد:
- سابقه بستری شدن در بیمارستان
- راش حاد
- واکنشی که احتمالا مرتبط با دارو است
علاوه بر این، سه مورد از چهار فاکتور زیر نیز باید وجود داشته باشند:
- تب بالاتر از ۳۸ درجه سانتیگراد
- بزرگ شدن غدد لنفاوی حداقل در دو محل
- درگیری حداقل یک اندام داخلی
- ناهنجاری در شمارش سلولهای خونی
در این میان محققان ژاپنی نیز مجموعهای از معیارها را پیشنهاد کرده اند که مشابه هستند، اما شامل فاکتور خاص فعال سازی مجدد HHV۶ هم میشود.
درمانتشخیص زودهنگام و قطع فوری دارو از مهمترین عوامل در درمان این بیماری به شمار میروند. این رویکرد ممکن است برای رفع علائم و هرگونه ناهنجاری خونی و همچنین جلوگیری از پیشرفت بیماری کافی باشد.
پس از این مرحله، درمان عمدتا حمایتی است و شامل مدیریت و تسکین علائم میشود. گزینههای مطرح میتوانند متشکل از جایگزینی مایعات، تنظیم دما، تغذیه مناسب، مراقبت از زخم و کنترل عفونت باشند. سایر اقدامات حمایتی هم به اندامهای آسیب دیده بستگی دارند.
کورتیکواستروئیدهای سیستمیک پرکاربردترین درمان برای این بیماری هستند. با این حال، هنوز هیچ اتفاق نظری در مورد دوز ایده آل، زمان و مسیر تجویز وجود ندارد. یک مطالعه در سال ۲۰۱۴ که از طریق سری مجلات انتشارات جان وایلی و پسران قابل دسترسی است، نشان داد که کورتیکواستروئیدهای سیستمیک میتوانند به طور موثر در مراحل اولیه بیماری اقدام به مدیریت آن کنند.
علاوه بر این در مطالعهای دیگر از ناشر بریتانیایی بایومد مرکزی در سال ۲۰۱۸ مشخص شد که ترکیبی از پالس تراپی کورتیکواستروئیدی و کورتیکواستروئیدهای خوراکی، یک درمان موثر برای بیماری محسوب میشود.
سایر درمانهای موثر عبارت اند از:
- سرکوب کنندههای سیستم ایمنی مانند سیکلوسپورین
- کورتیکواستروئیدهای موضعی برای تسکین بثورات پوستی
- ایمونوگلوبولین داخل وریدی
- پلاسمافرزیس
عوارضحتی پس از بهبودی، برخی از افراد ممکن است از پیامدهای طولانی مدت سندرم DRESS رنج ببرند، از جمله آسیب دائمی به اندامها و ایجاد اختلالات خودایمنی.
یک نظرسنجی در سال ۲۰۱۵ نشان داد که اکثر افرادی که از سندرم DRESS بهبود یافته اند به بیماریهای جدیدی مبتلا شده اند. بر اساس پژوهشی دیگر در سال ۲۰۱۷، بیماریهای تیروئید مانند بیماری هاشیموتو، بیماری گریو، و تیروئیدیت بدون درد از جمله شایعترین عوارض طولانی مدت سندرم DRESS هستند.
آسیب اندام ناشی از سندرم DRESS نیز با عوارض طولانی مدت همراه است. افرادی که آسیب شدید کبدی دارند، ممکن است به پیوند کبد نیاز داشته باشند. علاوه بر این افرادی که بیماری کلیوی زمینهای دارند نیز ممکن است به همودیالیز طولانی مدت نیاز داشته باشند.
بیماریهای عفونی یکی دیگر از عوارض شایع مرتبط با سندرم DRESS هستند. مطالعهای در سال ۲۰۱۳ نشان داد افرادی که تحت درمان با کورتیکواستروئید قرار گرفته اند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به بیماریهای عفونی مانند هرپس و ذات الریه باشند.
تمامی این مطالعات از طریق کتابخانه ملی پزشکی آمریکا در اختیار علاقهمندان قرار گرفته اند.