علل و عوارض گرایش کودکان به ,وسایل آرایشی چیست؟/آرایش در کودکی و بحران هویت در بزرگسالی
تاریخ انتشار: ۴ آبان ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۴۹۵۹۷۴
گروه خانواده ـ زهره سعیدی: متاسفانه در این دوره آرایش کردن نه تنها برای جوان جلوه کردن مسن تر ها، بلکه یک عادت بین جوانان هم شده است. استفاده از لوازم آرایش نه فقط بین بانوان، بلکه بین دختر بچه ها و پسرها هم به تقلید از مادرانشان دیده می شود. تمایل به آرایش کردن باعث می شود که بچه ها زودتر به بلوغ برسند و در نتیجه با مشکلات زیادی که بار روانی منفی برایشان دارد، مواجه شوند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
خیلی وقت ها دیده می شود که خود مادران، در ایامی مثل جشن تولدها ، مناسبت های مختلف و حتی مهمانی رفتن دخترانشان را آرایش می کنند یا از لوازم زیبایی دخترانه مثل گیره های سر یا کش و تل سر برای پسرانشان استفاده می کنند. اینکار علاوه بر اینکه ممکن است باعث بحران هویت بچه ها شود، حمله به حریم کودکی آنها است چرا که زیبایی طبیعی بچه ها را زیر سوال می برد و ناخودآگاه به بچه می آموزد که تو خودت زیبا نیستی بلکه باید برای زیباتر شدن تلاش کنی و زیبایی و خوشگلی مهمترین ارزش تو محسوب می شود.
اگر بچه ها خودشان به سمت لوازم آرایشی جذب می شوند، ناشی از جاذبه هایی است که وسایل برای کشف محیط اطراف آنها دارد. بچه ها دوست دارند همه چیز را لمس و با حواس پنجگانه تجربه و آن را آزمون و خطا کنند اما این بدین معنی نیست که استفاده از لوازم آرایش برای بچه ها بدون اشکال است.
شما فرض کنید دختر چهار یا پنج ساله ای دارید که از شما می خواهد برایش لوازم آرایش بخرید یا رژلب را به او بدهید تا روی لبش بزند، شما هم درخواستش را رد میکنید، یا اینکه مدام سر کیف شما می رود و خود را آرایش می کند، بعد شما که اخم می کنید به شما می گویید که چرا اجازه ندادید و شما هم سخنرانی میکنید که چون خوب نیست و بد است و آرایش برای خانم ها است ، نه دختر کوچولوها ، تو کوچولو هستی و نباید صورتت را رنگ کنی ، اما آیا او متقاعد می شود؟ آیا دختر چهار ـ پنج ساله این حرف ها را می فهمد؟ پس راه درست چیست؟
در این زمینه با خانم دکتر نسیم نوری، روانشناس و مشاور خانواده پیرامون عوارض و علل آرایش کردن بچه ها و همینطور وظایفی که والدین در این زمینه بر عهده دارند، به گفت وگو نشستیم که در ادامه می خوانید:
*خانم دکتر به عنوان سوال نخست بفرمایید که چه علل و عواملی باعث می شود که بچه ها به سمت لوازم آرایشی برای زیباتر جلوه دادن خود بروند، آیا خود بچه ها در این زمینه به بلوغ فکری رسیده اند یا تحت تأثیر دیگران ممکن است چنین کارهایی را انجام دهند؟
نخستین دلیلی که می توان برای این امر برشمرد، ممکن است کنجکاوی ذاتی کودک برای کشف دنیای اطراف خود باشد. حال سوال این است که چنین چیزی طبیعی است؟ بله این امر کاملا طبیعی است و جزو مراحل رشد محسوب می شود و والدین نباید بترسند و برخوردهای خشونت آمیزی داشته باشند.
اما دلیل دوم ممکن است الگوگیری های کودکان از بزرگسالان یا همسالانی باشد که در برابر آنها بچه ها اقدام به آراستن خود می کنند. یعنی دختر بچه ، مادری دارد که برای هر میهمانی آرایش می کند، او هم می بیند و این الگوگیری در او ایجاد می شود.
دلیل سوم القای بیش از حد فرهنگ درون خانواده بر ضرورت زیبایی و تاکید بیشتر بر ارزش گذاری فردی به زیبایی نسبت به ارزش های اخلاقی است. در صورتی که فرهنگ درون خانواده توجه به ظاهر صرف باشد، چنین امری طبیعی است.
چهارم ایجاد شرایط و محیط تشویق کودک به استفاده از لوازم آرایش توسط اطرافیان برای زیباتر کردن کودک باید مدنظر قرار بگیرد. پنجم سهولت دسترسی کودک به لوازم آرایشی بزرگ ترها و در اختیار قرار دادن آنها توسط اطرافیان از علل مهم گرایش کودکان در آینده نزدیک به این لوازم است.
*خانم دکتر این مورد پنجم که فرمودید، در خیلی خانواده ها دیده می شود که والدین در این زمینه سهل گیری می کنند، چنین سهل گیری در خانواده ها چه دلائلی می تواند داشته باشد؟
ببینید، متاسفانه گاهی والدین برای ساکت کردن مقطعی و زودهنگام کودکان خود در سنین پایین تر لوازم آرایشی خود را به عنوان اسباب بازی در اختیار کودک قرار می دهند و بعدها مشاهده می شود احتمال استفاده خودسرانه و دست زدن به لوازم ارایشی مادر بدون حضور والدین افزایش می یابد. والدین باید بدانند که لوازم آرایش برای ساکت کردن و سرگرمی بچه ها اسباب بازی نیست! عواقب زیادی دارد.
علاقه کودک به بزرگتر نشان دادن خود و همانند سازی با مادر و همینطور واکنش های غلط والدین به کنجکاوی های ساده و ناهشیارانه کودک از لوازم آرایش نیز می تواند از علل گرایش به این امر باشد
همچنین علاقه کودک به بزرگتر نشان دادن خود و همانندسازی با مادر نیز می تواند از علل مهم دیگر در نظر گرفته شود. واکنش های غلط والدین به کنجکاوی های ساده و اولین استفاده های ناهشیارانه کودک از لوازم آرایش می تواند از علل مهم دیگر باشد. استفاده از واژه های «چه زیبا شدی» و خندیدن به کودک و تعریف این مطلب برای دیگران در برابر کودک می تواند جنبه تشویقی برای افزایش احتمال استفاده های بعدی کودک از این لوازم آرایشی باشد. البته واکنش های خشونت آمیز و غیرمنطقی و تنبیه کودک در این زمینه نیز نه تنها موثر نیست بلکه خطرات جدی به همراه خواهد داشت.
* عوارض آرایش زودرس کودکان در زندگی فعلی و آینده زندگی آنان چیست؟ برخی خانواده ها این روزها اعتقادی ندارند که آرایش کردن مضراتی برای خود و بچه هایشان دارند به همین دلیل هم هست که نوجوانان زیادی را می بینیم که از سنین پایین به رنگ کردن مو یا آرایش صورت و ناخن به طور مداوم و طبیعی می پردازند.
اولین مشکلی که در این زمینه وجود دارد افزایش احتمال ابتلا به بیماری های پوستی و بروز واکنش های حساسیتی است که به علت ظرافت و لطافت پوست کودکان در پی استفاده مکرر از لوازم آرایش بالا می رود.
افزایش احتمال «بحران هویت» و «سردرگمی» نقش در بزرگسالی از عوارض مهم و جدی است.
*در این زمینه بیشتر برایمان توضیح می دهید؟
ببینید، کاهش اعتماد به نفس و باور به نیاز همیشگی به تغییر خود برای پذیرفته شدن در دنیای بیرونی و ارتباطات اجتماعی در پی استفاده کودکان از لوازم آرایش در سنین پایین دیده شده است. با آرایش، عزت نفس کودک و نوجوان تهدید می شود چون ناخودآگاه تشویق اطرافیان در او این امر را القا می کند که بدون استفاده از این لوازم آرایش زیبا و پذیرفتنی نخواهد بود. همچنین افزایش احتمال بلوغ زودرس نیز می تواند تهدید جدی بعدی باشد که باید در نظر داشت.
* خانم دکتر پسر بچه های زیادی را هم می بینیم این روزها به سمت مدلینگ و مدل های مختلف مو و آرایش صورت روی می آورند، آیا پسربچه ها هم گرایش به لوازم آرایشی پیدا می کنند و در این زمینه زمینه والدین چه وظیفه ای دارند؟
بله، این امر گاهی در پسربچه ها هم دیده می شود. پسربچه ها نیز گاهی رفتارهایی مغایر با جنسیتشان ممکن است داشته باشند. رفتارهایی از قبیل تمایل به آرایش کردن، یا رغبت به بودن در جمع زنان و عدم تمایل به همراهی با پدر از مواردی است که در برخی پسربچه ها به چشم می خورد.
تمایل به آرایش کردن، رغبت پسر بچه ها برای بودن در جمع زنانه و عدم تمایل به همراهی با پدر از جمله مواردی است که ممکن است در پسران هم دیده شود
باید والدین به این رفتارها در کودک خود توجه کنند و پیگیری جدی برای اصلاح آن داشته باشند. این رفتارها امکان دارد تبعات و پیامدهای ناخوشایندی را در زندگی شخصی و اجتماعی آینده پسران به همراه داشته باشد. در این وضعیت باید برای اصلاح این رفتارها با صحبت کردن ، توضیح دادن تفاوت های رفتاری زنان و مردان، این مشکل را در ذهن کودک حل کرد. در صورتی که این توانایی و مهارت در والدین کم شود، باز هم این مشکلات در کودک ادامه پیدا کرد، خانواده ها باید از روانشناسان در این حوزه کمک بگیرند.
* راهکارهای جلوگیری از روی آوردن کودکان به انجام آرایش چیست ؟
برای کاهش تمایل به آرایش در کودکان و نوجوانان بهتر است بزرگترها در حضور کودک انجام به خودآرایی را به حداقل برسانند و کودک را کمتر همراه با خود به مراکز آرایشی ببرند. لوازم آرایشی در منزل نباید در در دسترس آزادانه کودکان قرار گیرد و باید احترام به حریم شخصی والدین و بزرگترها به کودک آموزش داده شود.
*به طور عملی مادرها چه کارهایی می توانند در این زمینه انجام دهند؟
برای بچه ها با زبان کودکانه توضیح داده شود که این کار مخصوص بزرگترها است و در هر حیطه سنی انجام کارهای مخصوص به آن سن باید انجام شود. در نظر داشتن فاصله سنی با والدین در ذهن کودک و روشن کردن این مطلب با زبانی ساده و کودکانه برای کودکان مهارتی است که والدین باید آن را بیاموزند
*پس منع آرایش نباید به صورت مستقیم باشد؟
خیر، منع آرایش نباید به صورتی انجام شود که کودک لجباز و حریص شود و در پی مخفی کاری برای انجام آن شود. قانع سازی باید با ظرافت کامل و با مهارت انجام شود و کودک از عوارض انجام کار خود آگاه شود، برای مثال به کودک گفته شود که آرایش کردن امکان دارد به سلامتی اش آسیب برساند، با لطافت و مهربانی کامل باید به او گفته شود که بدون آرایش زیباتر هستی و این آرایش، مانع دیدن چهره زیبای اصلی تو می شود.
به طور مداوم می بایست به فرزندتان بگویید که خودش زیبا و دوست داشتنی است و باید خودش را همانگونه که هست، دوست بدارد. در این صورت رغبت او به آرایش کردن کمتر می شود
نکته دیگر هم این است که به صورت مکرر در زمان های مختلف به او اعتماد به نفس دهید و تلقین کنید که او زیبا و دوست داشتنی است و باید خودش را همانگونه که هست، دوست بدارد. اگر کودک همچنان اصرار داشت، والدین برای او چارچوبی تعیین کنند و باید به او بفهمانند که این کار مخصوص بزرگترهاست و او هم روزی بزرگتر خواهد شد و استفاده مناسب از این لوازم را خواهد داشت.
*بچه ها خیلی وقت ها با همان شیرین زبانی به بزرگترها می گویند که مثلا چرا فلان فرد یا فلان بچه یا بزرگسال پس آرایش کرده و من نمی توانم این کار را انجام دهم. در این طور مواقع چه باید پاسخ داد؟
به بچه باید گفته شود که اگر در اطراف او کسانی را می بیند که آرایش می کنند، این افراد بزرگسال چون نشاط پوست شان با افزایش سن از بین می رود، سعی می کنند مقداری آرایش کنند که چهره شان بی روح نباشد و نشاط جوانی را پیدا کند، اما آرایش کردن برای بچه ها و نوجوان ها خوب نیست.
در صورت مشاهده آرایش زیاد در پسران یا رفتارهای پسرانه در دختران و آرایش کردن زیاد دختران که بیش از 6 ماه به طول انجامید حتماً به یک روانشناس مراجعه کنید و ریز رفتارهای کودک خود را توضیح دهید. دکتر روانشناس کودک و یا بازی درمانگر برای بچه ها در این زمینه می تواند به شما راهکارهای مناسبی دهد.
انتهای پیام/
منبع: فارس
کلیدواژه: ارایش کردن کودک فرزندپروری تربیت صحیح لوازم آرایش تمایل به آرایش افزایش احتمال آرایش کردن لوازم آرایشی دیده می شود برای بچه ها خانواده ها خانم دکتر پسربچه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.farsnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فارس» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۴۹۵۹۷۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
پرتناقض‌ترین سن کودک کدام است؟
آفتاب‌‌نیوز :
در این بازه سنی والدین با احساسات متنوعی سر و کار خواهند داشت. چالش اصلی کودکان 3 تا 4 ساله، افزایش کنترل خود روی عواطف فردی و ارتقا سطح استقلال به شمار می رود.
در واقع استقلال برای یک کودک 3 تا 4 ساله مایه مباهات است و حرف اول و آخر را برای وی می‌زند. پدران و مادران کودکان 3 ساله باید به نکات مختلفی توجه کنند. به عنوان نمونه کودک در این سن تمایل زیادی به همکاری و انجام تمام و کمال مسئولیت‌هایی خواهد داشت که گمان می‌کند از پس آنها بر می‌آید. با این حال والدین نباید انتظار همکاری مداوم را از فرزند خود داشته باشند و لازم است کمی واقع گرا باشند.
علاوه بر موارد فوق، کودکان پس از 3 سالگی شروع به درک روابط علت و معلولی خواهند کرد. برای مثال آنها به مرور زمان متوجه می‌شوند که پیامد شیطنت‌های کنترل نشده، تنبیه و یا حذف یک سری از امتیازات خواهد بود.
وی همچنین در می‌یابد که رفتاهای خوب با تشویق و تایید همه جانبه شما همراه می‌شوند. بدخلقی‌های مقطعی و واکنش‌های شدید رفتاری همچنان در این بازه سنی طبیعی و شایع هستند و حتی ممکن است با غر زدن‌های مکرر روزانه نیز روبه‌رو شوید. اما در مجموع کودک به توانایی بهتری در راستای مدیریت نا امیدی، ناراحتی و احساس خشم و عصبانیت خود دست خواهد یافت.
آنها در عین حال با چالشی جدی برای کنترل صحیح خشم و اضطراب مواجه خواهند بود. گاهی اوقات همین موضوع می‌تواند بر قابلیت‌های اجتماعی و مهارت‌های عاطفی فرزندان خردسال تاثیرگذار باشد. با مرور سریع تمامی نکات نام برده می‌توان به راحتی به این نتیجه رسید که تنبیه کودکان 3 الی 4 ساله همانند سایر رده‌های سنی چه به صورت فیزیکی و چه کلامی دستاورد مطلوبی به دنبال نخواهد داشت.
راهبردهای تربیتی و تنبیهی پیشنهادی برای کودک
یکی از مهمترین استراتژی‌های مورد استفاده در خصوص کودکان 3 الی 4 ساله، مشارکت دادن آنها در کمک به انجام امور داخلی خانه یا تعریف یک سری مسئولیت‌های مشخص به شمار می‌رود. این وظایف باید تناسبی منطقی با شرایط سنی فرزندان داشته باشند و بتوانند در توسعه یکی از مهارت‌های زندگی یا آموزش نکته‌ای ویژه به کودک نقش اساسی ایفا کنند.
البته گفتنی است که نباید به هیچ عنوان کودک را به واسطه عدم پیگیری درخواست مطرح شده از جانب شما و همکاری لازم مجازات کنید. کار مورد نظر را با زبانی ساده به فرزندتان توضیح دهید و از سعی و تلاش وی برای انجام صحیح آن قدردانی به عمل آورید.
به تکرار و الگو سازی رفتار خوب بپردازید و تا جایی که می‌توانید فرزندتان را مورد تعریف و تمجید قرار دهید. لازم به ذکر است که استفاده از رویکردهای مفرح مانند بازی، قدرت بیشتری در القای الگوهای رفتاری و گفتاری مطلوب در فرزندان خواهد داشت. مثلا می توانید آهنگ مورد علاقه فرزند خود و یا آهنگی دلنشین پخش کنید و از او بخواهید تا پیش از اتمام آن، حداقل 3 مورد از مسئولیت‌های خود را انجام دهد.
اگر به سیستم‌های تشویقی و تنبیهی معتقد هستید، پیامدهای مورد نظر برای رفتارهای اشتباه فرزندان را به صورت مختصر و مفید اجرا کنید و از رویکردهای افراطی به شدت بپرهیزید. برای مثال یک کودک 3 ساله به اندازی بالغ شده است که بتواند تکنیک گوشه نشانی را برای مدت زمانی در حدود 3 دقیقه تحمل کند. توصیه می‌شود در صورت امکان به جای استفاده از سیستم های تنبیهی مانند تکنیک گوشه نشانی، از مسیر پیشگیری مشکلات را پیش از وقوع آنها برطرف کنید.
رفتارهای ممنوع برای والدین
از آن جایی که مهارت‌های شناختی کودکان با فرا رسیدن 3 سالگی دستخوش پیشرفت قابل ملاحظه‌ای می‌شود، اعمال خشونت و تنبیه فیزیکی یا کلامی فرزندان تبعات جبران ناپذیری در آینده آنها خواهد داشت. آسیب به کودکان خصوصا در اشکال جسمانی، به آنها می‌آموزد که چنین رفتارهایی کاملا عادی هستند و خودشان هم می‌توانند در صورت صلاح دید به افراد ضعیف تر زورگویی کنند. والدین باید به طور جدی محتوایی که به فرزند خود آموزش می دهند را بررسی و تجزیه و تحلیل کنند.
در برخی از موارد ممکن است کودک به هیچ عنوان صحبت‌های والدین را گوش ندهد و لجبازی بیشتری از خود نشان دهد. در چنین شرایطی معمولا والدین دچار خشم و عصبانیت می شوند و سعی می کنند با سخن‌رانی‌های طولانی فرزندان را متقاعد سازند. این در حالی است که توصیه می‌شود والدین تا جای امکان از چنین گفت‌وگ‌های دو طرفه و مخربی دوری کنند.
اگر فرزندتان بر منطق خود پافشاری می‌کند و درخواست‌های شما را جدی نمی‌گیرد، بهتر است از عبارات کوتاه استفاده کنید. به بیان دیگر تنها 1 یا 2 کلمه مناسب با بار مفهومی لازم برای تفهیم کودک 3 ساله شما کافی خواهند بود تا وی را از لجاجت مقطعی ناشی از تنش ایجاد شده جدا کنند.
یکی دیگر از مشکلات عمده پدران و مادران در برخورد با کودکان خردسال (3 سالگی به بعد)، عدم وجود صبر و بردباری کافی محسوب می شود. از آن جایی که مغز کودکان همچنان قابلیت دریافت اطلاعات و تجزیه و تحلیل بسیار سریع آنها را ندارد، شاید لازم باشد درخواست خود را چندین بار برای آنها تکرار کنید. تحمل بالا در این مسیر نه تنها ضروری است، بلکه باید تبدیل به یکی از عادات اصلی والدین شود.
در میان موارد مذکور شماری از والدین را نیز می‌توان مثال زد که توجه چندانی به حالات چهره، لحن صدا و هم سطحی فیزیکی با فرزندان خود ندارند. از جمله اصلی‌ترین نشانه‌های احترام والدین به فرزندان، نشستن و یا خم شدن هنگام گفت وگو با کودک محسوب می‌شود. اگر می‌خواهید صحبت شما بیشترین تاثیر ممکن را بر فرزندتان داشته باشد، باید به این موارد جزئی توجه کنید. از حالت چهره گرفته تا لحن صدا و هم سطحی بدن، حتی در موقعیت‌های تنش زا هم به کودکان خردسال احترام بگذارید.
منبع: خبرگزاری ایسنا
دومین جلسه رسیدگی به اتهامات تتلو برگزار شد