به نقل از «ايتنا»

اطلاعات کامل در باره تلسکوپ فضایی جیمز وب و ماموریتش

تاریخ انتشار: ۵ دی ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۳۹۹۱۴۷۵

ایتنا - تلسکوپ فضایی ۱۰ میلیارد دلاری جیمز وب ناسا در طی مأموریتی حماسی برای مطالعه جهان اولیه به فضا پرتاب شد. در روز ۴ دی ۱۴۰۰ مطابق با ۲۵ دسامبر سال ۲۰۲۱  میلادی، یک موشک آریان ۵ از فرودگاه فضایی اروپا واقع در گویان فرانسه، در ساعت ۹:۲۰ صبح به وقت محلی پرتاب شد که حامل تلسکوپ فضای «جیمز وب» بود.
این پرتاب، علاوه بر تلسکوپ فضایی، امیدها و رویاهای بی‌شمار مربوط به ستاره‌شناسان، اخترفیزیکدانان و دانشمندان سیاره‌ای در سراسر جهان را با خود به فضا برد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 
به گزارش ایتنا و به نقل از Space، گفته می‌شود که اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، این تلسکوپ عظیم به اولین ستاره‌ها و کهکشان‌های کیهان چشم خواهد دوخت، جوّ سیارات بیگانه را استشمام خواهد کرد و طی پنج تا ده سال آینده، انواع دیگری از کارهای جالب و اثربخش را انجام خواهد داد.
 
این تلسکوپ فضایی در آسمانی ابری و بر فراز گویان اوج گرفت و حدود نیم ساعت بعد، از موشک ساخته شده توسط آریاناسپیس جدا شد. هنگام پرتاب، و همزمان با دریافت نماهایی زنده از وب که نشان می‌داد این تلسکوپ در فضا در حال باز کردن آرایه خورشیدی خود است، صدای شادی و نشاط بود که از همه جا بلند می‌شد. صدای یک کنترل‌گر پرواز Arianespace آریانسپیس در پخش زنده ناسا به گوش می‌رسید که می‌گفت: «ادامه بده، وب، ادامه بده!»
 
بیل نلسون (مدیر ناسا) هفته گذشته گفته بود: «این مأموریتی بی‌نظیر است؛ مأموریتی شگفت‌انگیز، اگر نگوییم طاقت‌فرسا؛ چرا که به ما کمک خواهد کرد درک بهتری از جهش کوانتومی داشته باشیم و پی ببریم که چه کسی هستیم، چگونه به اینجا رسیده‌ایم، چه هستیم و تکامل چگونه انجام گرفت».
 
جاناتان گاردنر (معاون ارشد پروژه وب از ناسا) می‌گوید: «وب پیچیده‌ترین پروژه‌ای است که ناسا تاکنون انجام داده و مسلماً بزرگ‌ترین پروژه در زمینه علوم محض است که ایالات متحده تاکنون به انجام رسانده است».
 
گفتنی است بیش از سه دهه کار بر روی وب انجام گرفته است. آغاز این پروژه در سپتامبر ۱۹۸۹ بود؛ یعنی زمانی که گروهی از ستاره‌شناسان در مؤسسه علمی تلسکوپ فضایی بالتیمور گرد هم آمدند تا درباره جانشین احتمالی تلسکوپ فضایی هابل به بحث بپردازند.
 
جالب آنکه در آن زمان هابل هنوز پرتاب نشده بود؛ اما با توجه به اینکه برنامه‌ریزی و ساخت تلسکوپ‌های فضایی بزرگ به زمان زیادی نیاز دارد، جامعه نجوم می‌بایست یک یا دو دهه از زمان جلوتر فکر کند.
 
هابل در ماه آوریل سال ۱۹۹۰ با موفقیت به مدار زمین پرتاب شد، اما به زودی مشخص شد که یک جای کار مشکل دارد: نخستین تصاویری که این تلسکوپ به زمین مخابره کرد، تا حد ناامیدکننده‌ای مات و مبهم بودند. بدین ترتیب، همین امر موجب شد تا در برنامه‌ریزی برای نسل بعدی تلسکوپ‌ها، دقت بیشتری به عمل بیاید.
 
 
در زیر آینه طلایی، پنج لایه مواد نقره‌اندود قرار دارند که به‌عنوان یک محافظ در برابر تابش آفتاب عمل می‌کنند؛ بدین شکل که نور و گرما را منعکس می‌کنند تا حسگرها را به طرز باورنکردنی سرد نگه دارند.
 
تصمیم برای طراحی اولیه نسل جدید تلسکوپ تا سال ۱۹۹۶ تقریباً به قوت خود باقی بود. در آن زمان، محققان تخمین زدند که این رصدخانه قدرتمند حدود یک میلیارد دلار هزینه خواهد داشت و در اوایل سال ۲۰۰۷ راه اندازی خواهد شد.
 
اما تا سال ۲۰۱۰، هزینه مورد انتظار برای ساخت تلسکوپ جدید تا حدود ۵ میلیارد دلار بالا رفت و زمان پرتاب آن سال ۲۰۱۴ اعلام شد. این تلسکوپ جدید در سال ۲۰۰۲ و به افتخار رئیس وقت ناسا در زمان مأموریت آپولو، «جیمز وب» نامیده شد.
 
همیشه قرار بود که وب، ماشینی فوق‌العاده بزرگ و پیچیده باشد. به عنوان مثال، این تلسکوپ باید دمای ابزارهای علمی خود را تا حد بسیار زیادی پایین نگه می‌داشت، چرا که هرگونه گسیل حرارتی قابل توجه از آنها، باعث زمین‌گیر شدن سیگنال‌های فروسرخ ضعیفی می‌شد که وب به‌دنبال آنها بود. دمای هدف برای این رصدخانه، نزدیک به منفی 220 درجه سلسیوس است که این فضاپیما از طریق یک راهبرد دوجانبه به آن دست خواهد یافت.
 
بخشی از این راهبرد، استفاده از یک محافظ خورشیدی پنج‌لایه است و هر صفحه آن به اندازه یک زمین تنیس است. بخش دیگر، پارامتر مکان است؛ در واقع قرار است وب در فاصله یک‌ونیم کیلومتری از سطح زمین قرار داشته باشد که به نقطه ۲ لاگرانژی خورشید-زمین یا L2 موسوم است.
 
آنچه که این مدار را ممتاز می‌سازد، این است که تلسکوپ می‌تواند همزمان با گردش به دور خورشید، همراستا با زمین قرار داشته باشد. این امر باعث می‌شود محافظ خورشیدی بزرگ این ماهواره، از تلسکوپ در برابر نور و گرمای خورشید و زمین (و همینطور ماه) محافظت به عمل بیاورد. نقطه L2 آنقدر دور است که فضانوردان نمی‌توانند به آنجا بروند؛ از این‌رو وب در آنجا تنها خواهد بود.
 
در مورد آینه جیمز وب باید گفت که از ۱۸ بخش شش‌ضلعی تشکیل شده که هریک از برلیوم ساخته شده و با لایه نازکی از طلا پوشیده گشته است. وزن ترکیبی این ۱۸ تکه بر روی زمین، ۶۲۵ کیلوگرم است و نزدیک به ۳۶۰ کیلوگرم کمتر از آینه اصلی یک‌تکه هابل وزن دارند و سطح گردآوری نور آن نیز تنها یک‌ششم وب است.
وزن کلی جیمز وب بر روی زمین، ۶ هزار و ۵۰۰ کیلوگرم است؛ یعنی کمی سنگین‌تر از نصف هابل).
 
اکنون وب در فضاست؛ اما پیش از آنکه این تلسکوپ غول‌پیکر بتواند مأموریت علمی خود را شروع کند، کارهای زیادی باید انجام شوند. برای مثال، شاید یک ماه طول بکشد تا وب به نقطه L2 برسد. این سفر برای تیم وب، پر از ماجراجویی خواهد بود.
 
شاید حساس‌ترین بخش این مأموریت، باز شدن محافظ خورشیدی باشد که قرار است در نخستین هفته پس از پرتاب انجام شود. مقامات ناسا می‌گویند سامانه محافظت خورشیدی دارای ۱۴۰ سازوکار بازشونده، ۷۰ قطعه مونتاژی لولا، ۴۰۰ پولی، ۹۰ کابل و هشت موتور برای استقرار است که همگی باید به‌طور صحیح عمل کنند تا پنج غشای نازک، گسترده شوند.
 
استقرار درست بخش ۱۸ آینه‌ای هم کار ساده‌ای نیست. برای آنکه وب بتواند مطابق با برنامه مأموریت خود را انجام دهد، سطح آینه آن باید با دقت ۱۵۰ نانومتر همترازی داشته باشد. جالب است که بدانیم یک تار DNA انسان، تقریباً دو و نیم نانومتر پهنا دارد.
 
گفته می‌شود که یکی از دانشمندان ناسا محاسبه کرده است که سرعت حرکت این آینه‌ها، از سرعت رشد علف کمتر است تا بدین ترتیب از همترازی آنها با دقتی باورنکردنی، اطمینان حاصل شود.
 
البته قسمت‌های دیگری هم هستند که باید کار خود را به درستی انجام دهند؛ یکی از مقامات ناسا می‌گوید برای آنکه این مأموریت با موفقیت انجام شود، پس از پرتاب هنوز هم ۳۰۰ مورد هستند که باید به درستی انجام شوند.
حتی اگر همه چیز هم به درستی پیش برود، نزدیک به شش ماه طول خواهد کشید تا سامانه‌ها و ابزارهای وب همگی آماده به کار شوند و انتظار می‌رود که عملیات علمی معمول، در تابستان سال ۲۰۲۲ آغاز به کار کنند.
 
سپس وب برای انجام پروژه‌های علمی متنوع دانشمندان، دست‌کم پنج سال صرف رصد کیهان خواهد کرد. بیشتر این پروژه‌ها، با اهداف اصلی وب جور در می‌آیند. این اهداف عبارتند از جست‌وجوی نخستین ستاره‌ها و کهکشان‌هایی که پس از مهبانگ شکل گرفتند؛ کمک به درک بهتر تکامل کهکشانی و شکل‌گیری ستارگان و سیارات، و همینطور کمک به شناسایی سامانه‌های سیارات دوردست به‌ویژه سیاراتی که ظرفیت زندگی زمینی را داشته باشند.
 
اما وب هم مانند هابل، یک ماشین فوق‌العاده همه‌کاره است. بنابراین، بدون شک خواهد توانست کارهای بیشتری هم انجام دهد و درک اخترشناسان از منظومه شمسی و کیهان را گسترش خواهد داد؛ آن‌هم به گونه‌ای که بدون کمک وب، نمی‌توانند به طور کامل آنها را درک کنند.
 
یکی از دانشمندان ناسا می‌گوید: «من فکر می‌کنم احتمالاً هیجان‌انگیزترین امور، آنهایی هستند که به آنها فکر نکرده‌ایم؛ اکتشافات کاملاً جدیدی که غیرمنتظره خواهند بود. این، همان هیجان حاصل از پرداختن به علم است».
 

منبع: ايتنا

کلیدواژه: فضا ناسا تلسکوپ فضایی جیمز وب تلسکوپ فضایی جیمز وب

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.itna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ايتنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۳۹۹۱۴۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دلایل فرود نیامدن مجدد انسان روی ماه

فرود آوردن انسان روی ماه همواره آرزوی بزرگ آژانس‌های فضایی بوده است.

به گزارش ایسنا به نقل از اسپیس، بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، مأموریت‌های «آپولو» (Apollo) در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و همه این ماجرا پیش از انفجار فناوری مدرن بود. پس چرا به نظر می‌رسد تلاش‌های کنونی که در برنامه «آرتمیس» (Artemis) ناسا تجسم می‌یابند، تا این اندازه کند، متوقف و پیچیده هستند؟

یک پاسخ آسان برای این پرسش وجود ندارد، اما می‌توان گفت که این کار به پول، سیاست و اولویت‌ها وابسته است.

ابتدا با پول آغاز می‌کنیم. ماموریت‌های آپولو بسیار موفقیت‌آمیز و در عین حال، بسیار گران بودند. ناسا در دوران اوج ماموریت‌های آپولو، حدود پنج درصد از کل بودجه فدرال را مصرف می‌کرد و بیش از نیمی از این بودجه به برنامه آپولو اختصاص داشت. با احتساب تورم، کل برنامه آپولو معادل بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار امروز هزینه داشته است. اگر پروژه «جمنای» (Gemini) و برنامه رباتیک قمری را که پیش‌ساز‌های ضروری آپولو بودند، در نظر بگیریم، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، امروزه ناسا کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف گسترده‌تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد. در طول دهه گذشته، ناسا تقریبا ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است. به طور طبیعی، با هزینه کمتری که برای فرود جدید روی ماه صرف می‌شود، احتمالا حتی با پیشرفت‌های حوزه فناوری هم حرکت کندتری خواهیم داشت.

واقعیت‌های سیاسی کاملا با واقعیت‌های مالی مرتبط هستند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه یک رقابت فضایی بود. این کشور با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به اولین‌ها در فضا، به ویژه فرود آوردن انسان روی ماه رقابت داشت. همان طور که قانون‌گذاران بودجه هنگفت ناسا را تقویت می‌کردند، عموم مردم با این ایده موافق بودند و از آن انرژی می‌گرفتند.

در هر حال، این نوع هزینه‌ها عمیقا ناپایدار بودند. به محض این که آمریکا در رقابت پیروز شد، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به سادگی می‌توان گفت که اراده سیاسی یا عمومی برای صرف کردن این مقدار پول با هدف پرتاب دوم به ماه وجود ندارد.

ترکیب اراده سیاسی کمتر و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور کرد تا تصمیمات مهمی را در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ اتخاذ کند؛ تصمیماتی که هنوز هم روی آرتمیس تأثیر می‌گذارند.

با پایان یافتن برنامه شاتل فضایی، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌های صنعتی و مشارکت‌های موثر در این برنامه چه کنند. آن‌ها تصمیم گرفتند که این زیرساخت را با استفاده مجدد از بسیاری از قطعات شاتل، به ویژه موتور‌ها و جا دادن آن‌ها در برنامه آرتمیس حفظ کنند.

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که درخواست نگه داشتن این زیرساخت‌ها در محل خود و استفاده مهندسان هوافضا از آن‌ها درست بوده، زیرا دقیقا همان پایگاه فنی مورد نیاز برای پرتاب‌های اخیر توسط شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی است.

در نهایت، مفهوم مدرن آرتمیس دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است. برای مثال، تحمل خطر در حال حاضر بسیار کمتر از دهه ۱۹۶۰ است. ماموریت‌های آپولو بسیار خطرناک بودند و احتمال شکست قابل توجهی داشتند. در واقع، چندین ماموریت آپولو با فاجعه روبه‌رو شدند که به شرح زیر هستند.

۱. وقوع آتش‌سوزی در ماموریت «آپولو ۱» که به کشته شدن سه فضانورد منجر شد.

۲. خاموش شدن موتور هنگام ماموریت «آپولو ۶»

۳. نقص کشنده در طراحی که فضانوردان «آپولو ۱۳» را تقریبا در شرف مرگ قرار داد.

۴. فاجعه شاتل فضایی «چلنجر» (Challenger) و شاتل فضایی «کلمبیا» (Columbia)

ناسا، قانون‌گذاران و مردم حاضر نیستند دوباره آن سطح از خطر را بپذیرند؛ به خصوص پس از فاجعه‌های چلنجر و کلمبیا.

انفجار شاتل فضایی «چلنجر»

انفجار شاتل فضایی «کلمبیا»

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را برای فرستادن فضانوردان به سطح ماه به مدت چند ۱۰ ساعت صرف کردند. فضانوردان رفتند، چند نمونه جمع کردند، چند آزمایش ساده ترتیب دادند و بازگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس برای اهداف کاملا متفاوتی طراحی شده‌اند. اول این که فضانوردان قرار است تا یک هفته روی سطح ماه بمانند و این کار نیازمند غذا، آب، سوخت و تجهیزات علمی بیشتری است. دوم اینکه مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک ایده برای آینده تلقی می‌کردند. هدف اصلی، شکست شوروی بود. اکنون پژوهش‌های علمی در مرکز برنامه آرتمیس قرار خواهند گرفت؛ به این معنی که ماموریت مستلزم طراحی طولانی‌تر و پیچیده‌تر است.

در نهایت، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان‌ها به ماه نیست، بلکه آغاز کردن احداث زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آنجاست. همه چیز از مخازن سوخت در مدار گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر پروژه آرتمیس قرار می‌گیرد. این برنامه بسیار شلوغ‌تر است، زیرا یک چارچوب دستیابی به رویا‌ها را برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.