تصاویر بزرگترین دره منظومه شمسی | گرند کانیون مریخ دانشمندان را شگفتزده کرده است
تاریخ انتشار: ۲ مرداد ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۵۵۶۷۰۷۰
به گزارش همشهری آنلاین و به نقل از ساینس آلرت، هنگامی که این مدارگرد در مدار مریخ در حال حرکت بود، یک جفت شیار را در سطح سیاره شکار کرد که بخشی از دره مارینر (Valles Marineris) به نام گرند کانیون مریخ را تشکیل میدهند.
نسخه زمینی گرند کانیون در مقابل نسخه مریخی آن با این شکل و شمایل شبیه درهای برای مورچهها است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
دره ماینر با طول ۴۰۰۰ و عرض ۳۲۰ کیلومتر تقریبا ۱۰ برابر طولانیتر و ۲۰ برابر گستردهتر از سیستم دره عمیقی است که در آمریکای شمالی وجود دارد. زمین چیزی در مقایسه با این دره ندارد که این ویژگی را به شدت برای دانشمندان سیارهشناسی جالب کرده است.
مطالعه دقیق جزئیات این ساختارهای طبیعی باورنکردنی میتواند به دانشمندان در درک زمینشناسی و تاریخ مریخشناسی کمک کند.
بهعنوان مثال، به نظر میرسد که مریخ اکنون از نظر زمینساخت (تکتونیکی) منقرض شده است. پوسته آن در یک لایه مجزا ترکیب شده است که درون سیاره را در برمیگیرد. این برخلاف زمین است که پوسته آن به صفحاتی تقسیم شده که میتوانند به اطراف جابجا شوند که طیف وسیعی از پیامدها را به همراه دارد.
دانشمندان فکر میکنند دره ماینر زمانی شکل گرفت که مریخ دارای صفحات تکتونیکی بود. تحقیقات اخیر نشان داده است که سیستم دره در نتیجه شکاف در حال گسترش بین صفحات، مدتها پیش شکل گرفته است. این امر دره ماینر را بسیار جالب میکند.
کد خبر 692688 برچسبها مریخ خبر مهم نجوم - سیاره - ستاره فضاپیما - کاوشگر فضا - توریسم - سفرمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: مریخ خبر مهم نجوم سیاره ستاره فضاپیما کاوشگر فضا توریسم سفر
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۵۵۶۷۰۷۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اگر اندازه سیاره زمین دو برابر بود چه میشد؟
بسیاری از افراد، نقطه عطف پیشرفت بشر را گام نهادن نیل آرمسترانگ بر سطح ماه میدانند. اما دونالد پتیت (Donald Pettit)، فضانورد ناسا و مهندس شیمی مخالف این موضوع است. به گفته وی: «اولین نقطه عطف پیشرفت بشری خیلی قبلتر اتفاق افتاد؛ رسیدن به مدار زمین اولین قدم بزرگ انسان بوده است.»
به گزارش «زیسان» به نقل از راز بقا، رسیدن به مدار زمین، حدود ۴۰۰ کیلومتر آنطرفتر، برابر با نیمی از کل انرژی لازم برای رسیدن به سطح مریخ است. مسافت بین زمین و ماه تنها بخشی از مسافت لازم برای رسیدن به مدار زمین است. دلیل این امر شدت گرانش زمین است؛ و به گفته فیزیکدانان کمی سهلانگاری در این مسئله باعث سقوط سفینه فضایی میشود.
برای غلبه بر گرانش و بالا بردن راکت در فضا، هشتاد تا نود درصد از جرم راکتهای فعلی صرف حمل سوخت میشود! طبق گفته پتیت، این بدان معنی است که نشستن در بالای یک راکت، خطرناکتر از نشستن بالای یک بشکه بنزین است. حمل سوخت توسط راکت همچنین باعث کمبود محل کافی برای غذا، کامپیوتر، آزمایشات علمی و فضانوردان میشود. با وجود این مشکلات، باید خود را خوش شانس بدانیم. به گفته پتیت: «اگر شعاع سیاره ما بزرگتر از این بود، شاید در یک نقطه از زمین راکتها دیگر نمیتوانستند از چنگ نیروی گرانش زمین بگریزند و سقوط میکردند.» سپس او با استفاده از معادله راکت چایکوفسکی، آن نقطه را محاسبه کرد.
فرض کنید راکتی با ۹۶ درصد سوخت و تنها ۴ درصد وزن داشته باشیم، همچنین سوخت را هیدروژن-اکسیژن در نظر بگیریم که هم اینک سوختی با بیشترین انرژی برای یک سفینۀ حامل انسان است. با قرار دادن این اعداد در معادله، میتوانیم سرعت گریز محاسبه شده را به شعاع سیارهای معادل ِ آن تبدیل کنیم. این شعاع گریز حدود ۹۶۸۰ کیلومتر است و از آنجایی که شعاع زمین ۶۶۷۰ کیلومتر است، در صورتی که سیاره ما ۵۰ درصد بزرگتر بود (با حفظ همان چگالی)، نمیتوانستیم راکتی را به فضا بفرستیم.
گفتههای پتیت نکات خوبی دارد. اول اینکه، با توجه به موفقیت آمیز بودن راکتها، اما برای انتقال انسان به فضا چندان موفقیتآمیز نبوده است؛ و در صورت امکان، باید تکنولوژیهای جدیدی برای نیل به این هدف بیابیم؛ که در برخی از روشها و فیلمهای علمی- تخیلی، پیشنهاد شده است. چند مورد از این روشها هم آزمایش شده و به تفصیل شرح داده شدهاند.
دوم اینکه، ایجاد پایگاه پرتاب در ماه ایدۀ جذابی است، زیرا سرعت گریز ماه تنها ۲۱.۳ درصد زمین است و نسبت به زمین، به هزینه و تکنولوژی کمتری نیاز دارد. بهره برداری سکوی پرتاب در ماه در حال حاضر شاید دور از ذهن باشد، اما با پیشرفت در پرینتهای سه بعدی و پردازش بر روی مواد این سکو خیلی راحتتر میتواند ایجاد شود.
با این همه، برای ایجاد آن، باید بیشتر مواد لازم برای سفینههای خود را از خود ماه و یا اشیاء فضایی نزدیک به ماه مانند دنباله دار یا سیارکها بدست آوریم. فرضیه دیگر این است که از ماه به عنوان یک “ایستگاه سوخت گیری” استفاده کنیم، چرا که میتوان یخهای ذخیره در ماه را به سوخت هیدروژن-اکسیژن تبدیل کرد. طبق گفتههای پتیت هم اینک گرانش زمین، ما را در خود محبوس کرده و تا به این لحضه تمامی فرضیهها و راهحلهایمان به نتیجهای نرسیده است، با اینحال با پیشرفت تکنولوژی احتمال فرار از این حقیقت ِ دیرینه امکان دارد.
منبع: بیگ بنگ
tags # زمین سایر اخبار (تصاویر) چند سال پس از مردن انسانها زمین چه شکلی خواهد بود؟ آیا حیوانات هم از آمیزش جنسی لذت میبرند؟ اگر ماه به زمین برخورد کند چه میشود؟ (عکس) انسانهای امروز چقدر شبیه نئاندرتالها هستند؛ از دماغ بزرگ تا کشیدن سیگار!