به نقل از «اندیشه قرن»

کودکان به عنوان متفکران مستقل | روانشناسی امروز

تاریخ انتشار: ۲۲ دی ۱۴۰۳ | کد خبر: ۴۳۱۰۲۰۴۲

پدر و مادر شدن نه تنها سفری است برای پرورش و راهنمایی فرزندانمان، آماده سازی آنها برای زندگی بزرگسالی، بلکه مسیری است که در آن اقتدار ما مورد آزمایش و پرسش قرار می گیرد. به عنوان والدین، ما اغلب نقش شخصیت‌های اقتدار را بر عهده می‌گیریم که ساختار و راهنمایی برای فرزندانمان فراهم می‌کنند. با این حال، درک این نکته ضروری است که کودکان تنها بسط های خودمان نیستند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آنها متفکرانی مستقل هستند و هویت خود را با به چالش کشیدن قدرت ما کشف می کنند. در پست این ماه، من پنج راه را برای کمک به والدین برای درک فرآیندهایی که توسط کودکان اقتدار خود را به چالش می کشند، ارائه می کنم. به یاد داشته باشید که به چالش کشیدن قدرت والدین به کودکان اجازه می دهد تا شخصیت خود را توسعه دهند و همچنین هویت خود را تعریف و ایجاد کنند.

۱. توسعه مهارت های تفکر انتقادی. وقتی کودکان اقتدار ما را به چالش می کشند، شروع به رشد مهارت های تفکر انتقادی می کنند. با زیر سوال بردن قوانین و جستجوی توضیحات، آنها یاد می گیرند که موقعیت ها را تجزیه و تحلیل کنند، دیدگاه های مختلف را در نظر بگیرند و اعتبار قوانین، انتظارات و دستورالعمل ها را ارزیابی کنند. این فرایند تفکر مستقل را پرورش می دهد و می تواند به کودکان کمک کند تا نظرات، ارزش ها و باورهای شخصی خود را شکل دهند.

۲. کشف ارزش های شخصی. از طریق عمل به چالش کشیدن قدرت ما، کودکان ارزش ها و باورهای خود را کشف می کنند. همانطور که قوانین یا انتظارات را زیر سوال می برند، شروع به شناسایی ایده هایی می کنند که در سطح شخصی با آنها طنین انداز می شود. با درگیر شدن در بحث و مناظره با والدین خود، کودکان شروع به درک و توسعه یک قطب نمای اخلاقی و احساس درستکاری می کنند.

۳. ابراز فردیت. به چالش کشیدن اقتدار والدین به کودکان اجازه می دهد تا فردیت خود را ابراز کنند و حس قوی از خود را در خود پرورش دهند. وقتی کودکان نظرات و ترجیحات خود را بیان می کنند، شروع به درک این موضوع می کنند که افکار و احساسات آنها اهمیت دارد. این توانمندسازی به آنها کمک می کند تا هویت خود را شکل دهند و اعتماد به نفس خود را ایجاد کنند و آنها را قادر می سازد تا با اصالت در جهان حرکت کنند.

۴. پرورش مهارت های حل مسئله. وقتی کودکان اقتدار ما را به چالش می کشند، با موانع و درگیری هایی مواجه می شوند که نیاز به حل مسئله دارد. آنها یاد می گیرند که مذاکره کنند، مصالحه کنند و راه حل هایی را در راستای نیازها و ارزش های خود بیابند. این فرآیند تاب آوری، انضباط شخصی، سازگاری و توانایی تفکر خلاقانه در مواجهه با مشکلات و چالش ها را تقویت می کند.

۵. ایجاد اعتماد والدین و فرزند. به چالش کشیدن قدرت والدین می تواند پیوند بین والدین و فرزندان را تقویت کند. وقتی والدین با صراحت و احترام به سؤالات فرزندشان پاسخ می دهند، محیطی از اعتماد و احترام بی طرف ایجاد می شود. این اعتماد کودکان را تشویق می کند تا در صورت نیاز از والدین خود راهنمایی بگیرند و در عین حال استقلال خود را حفظ کنند و در نهایت رابطه والد و فرزندی سالم تری ایجاد کنند.

همه ما در مورد “دو نفر وحشتناک” شوخی می کنیم. این دوره اولیه کودکی، در واقع، آگاهی اولیه کودکان را منعکس می کند که آنها خودکار نیستند، اینکه آنها مجبور نیستند دقیقاً آنچه را که از آنها خواسته می شود یا هدایت می شود انجام دهند، بلکه می توانند رفتار خود را خود هدایت کنند. این فرآیند در حال ظهور اولیه پایه‌ای را ایجاد می‌کند که توسط آن کودکان هویت خود را با به چالش کشیدن قدرت ما پیدا می‌کنند. اگرچه ممکن است گاهی اوقات ناراحت کننده باشد، اما برای والدین ضروری است که چالش های فرزندان خود را در برابر اقتدارشان بپذیرند و تشویق کنند. با انجام این کار، به آنها اجازه می‌دهیم مهارت‌های تفکر انتقادی را توسعه دهند، ارزش‌های شخصی را کشف کنند، فردیت خود را ابراز کنند، توانایی‌های حل مسئله را پرورش دهند و پایه‌ای از اعتماد ایجاد کنند. در نهایت، این سفر چالش برانگیز اقتدار والدین، و در برخی موارد اقتدار خارج از خانه، کودکان را قادر می‌سازد تا هویت خود را بیابند و راه را برای تبدیل شدن به متفکران مستقلی که قادر به مشارکت مثبت در جامعه باشند، هموار می‌کند.

والدین و متخصصان، به‌ویژه در این دوران سخت، باید از کاوش و رشد فرزندانمان حمایت کنند، زیرا بدانند که سفر خودیابی آنها بخش اساسی رشد و انتقال آنها از دوران کودکی به بزرگسالی شاد و کاربردی است. به چالش کشیدن اقتدار والدین یکی از فرآیندهای این سفر است.

منبع: اندیشه قرن

کلیدواژه: چالش کشیدن قدرت هویت خود ایجاد کنند ارزش ها

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت andishehqarn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «اندیشه قرن» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۴۳۱۰۲۰۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بی‌توجهی کودکان؛ موثرترین روش‌ها برای جلب توجه و تقویت ارتباط والدین!

به گزارش پایگاه خبری تحلیلی اندیشه معاصر،  هنگامی که یک کودک به توصیه هایتان گوش نمی‌دهد، خشمگین می‌شوید. اگر برای مدت زمانی است که تحت فشار قرار گرفته‌اید – نمی‌توانید کاری مثبت انجام دهید – قطعا این مسئله آزار دهنده خواهد شد.

به گزارش فرارو، نادیده گرفتن در خواست‌ها و دستور العمل‌ها به هیچ عنوان قابل قبول نیست. مهم است که کودک از صحبت‌های شما حرف شنوی داشته باشد، از طرفی نادیده گرفتن توصیه‌ها و راهنمایی‌ها می‌تواند پس از طی زمانی به یک عادت همیشگی در آنان تبدیل شود.

هنگامی که می‌گویید باید در کنارتان حضور پیدا کنند و یا کاری را انجام دهند، و از خودشان توجهی نشان نمی‌دهند و یا طوری عمل می‌کنند که چیزی نشنیده‌اند، باید اقداماتی را در نظر بگیرید. در این مقاله هفت گام مثبت برای این مسئله بیان شده است.

۱ – عوامل حواس پرتی را از بین ببرید

مهم است که بین اعمال خردمندانه و غیر خردمندانه‌ای که به سادگی شنیده نمی‌شوند تمایز قائل شوید. ممکن است هنگامی آنها را صدا می‌زنید، در اتاق شان در حال انجام بازی کامپیوتری باشند و احساسات شان به شدت بر انگیخته شده باشد و به صدا شما توجهی نشان ندهند. یا زمانی که دوچرخه سواری می‌کنند و شما می‌گویید خیلی دور نشوند، اما بر خلاف توصیه تان دور می‌شوند.

قبل از اینکه دستور العمل‌ها را به آنها آموزش دهید، سعی کنید عوامل حواس پرتی را از بین ببرید. تلویزیون را خاموش کنید، صدای شان بزنید و در هنگام صحبت ارتباط چشمی بر قرار کنید. حتی ممکن است لازم باشد در حین مکالمه دست تان را روی شانه‌های شان بگذارید.

سپس مسیر‌های مشخصی بدهید تا کاری که می‌خواهید انجام دهند. با جملاتی کوتاه و ساده کلام را انتقال دهید، چیزی شبیه، “لطفا، اسباب بازی مورد نظرت را انتخاب کن”. با کلامی گویا، صدایی رسا و محکم، اما بی طرف صحبت کنید.

۲ – از کودک خود بخواهید تا دستور العمل‌ها را تکرار کند

با طرح سوالی یا تکرار دوباره دستور العمل ها، اطمینان حاصل کنید مفهوم واقعی در خواست شما را درک کرده است. سوالی مانند “خوب، حالا باید چه کاری انجام دهید؟ ” صبر کنید و توضیحاتش را بشنوید، “قرار است اسباب بازی هایم را جمع کنم تا بتوانم در چمن زنی به شما کمک کنم. ”

در صورت تمایل توضیحاتی درباره کاری که باید انجام شود ارائه دهید، اگر فرزندتان صحبت‌های شما را تکرار کرد تا انتظاراتتان را شفاف سازی کند. دیگر جای نگرانی نخواهد بود.

۳ – هشدار بدهید

هنگامی که به فرزندتان دستوراتی دادید – مطمئن شوید که معنای دقیق را درک کرده‌اند – سپس برای پنج ثانیه صبر کنید. ممکن است چند ثانیه زمان ببرد تا اطلاعات را عمیقا دریافت کنند. اما اگر برای درک مفهوم درخواست شما هیچ تلاشی از خود نشان ندهند، این به این معنی است که صحبت‌های تان را نادیده گرفته است.

به او هشدار بدهید اگر …، چیزی شبیه به این جمله بگویید: “اگر به طبقه بالا نروید و اتاق خود را تمیز نکنید، امشب نمی‌توانید کامپیوتر بازی کنید. ” یک دقیقه صبر کنید تا از واکنش‌های کودک دریابید که پیامد کارش را دریافت کرده است و مطمئن شوید در صورت ناسازگاری، آماده انجام آن هستید.

از همین رویکرد استفاده کنید، حتی اگر فرزند شما توجه و یا واکنشی از خود نشان ندهد. اگر جمله‌ای مانند “می دانم” یا “در یک دقیقه دیگر انجام می‌دهم” دریافت کردید، هشداری به او دهید. به آنان آموزش دهید که از دستور العمل‌های شما پیروی کنند.

۴ – نتیجه را پیگیری کنید

پس از هشدار دادن، پنج ثانیه دیگر صبر کنید. اگر فرزند شما هیچ تلاشی برای انجام خواسته تان نکرد، عواقب کار را در نظر داشته باشید.

سعی کنید امتیازی را از آنها سلب کنید، از اسباب بازی یا ابزار مورد علاقه شان در این زمینه استفاده کنید. فقط اطمینان حاصل کنید این امتیازات را برای مدت کوتاهی از آنها گرفته‌اید. تهدید‌هایی مانند اینکه تبلتت را به سطل آشغال می‌اندازم، به هیچ عنوان سازنده نخواهد بود، در عوض می‌توانید برای یک روز استفاده از این ابزار‌ها را ممنوع کنید.

۵ – یک برنامه برای حل مسئله در نظر بگیرید

اگر فرزندتان اغلب موارد در خواست‌های شما را نادیده می‌گیرد، یک برنامه برای حل مسئله ایجاد کنید. انتظارات خود را به او بگویید: “انتظار دارم هنگامی که در خواست من را می‌شنوید، در همان اولین بار از خود توجه نشان دهید. ” سپس به او بگویید چه مشکلی در گوش دادن دارد و بر روی چه بخش‌های باید کار کند.

برای برخی کودکان، تحسین و ستایش رفتار‌های مثبت به اندازه کافی انگیزه دهنده خواهد بود. بنا براین اگر به فرزندتان بگویید “اگر تلویزیون را خاموش کنی، لطف بزرگی کرده‌ای”، مطمئنا موثر خواهد بود.

کودکان دیگر نیازمند انگیزه‌های بزرگ‌تر برای پیروی از دستور العمل‌ها هستند. یک سیستم پاداشی برای ایجاد انگیزه در فرزند و افزایش سازگاری‌ها ایجاد کنید.

۶ – این مشکلات را نادیده نگیرید

شاید نادیده گرفتن شما توسط فرزند تان ناشی از مسئله‌ای دیگر باشد و در خانه و یا مدرسه نیز رفتار و واکنش‌هایی مشابه داشته باشند. مسائل اساسی را کنار بگذارید و از خودتان بپرسید:

• آیا ممکن است ناشی از اختلالی در شنوایی باشد؟

• آیا فاصله زمانی توجه کودک و بیان در خواست شما زیاد است؟ اگر فرزندتان برای انجام کاری نتواند تمرکز کند و یا در شنوایی نیز مشکلی نداشته باشد، ممکن است دچار اختلال کم توجهی- پیش فعالی شده باشد.

• آیا مسئله‌ای در رابطه با مهارت‌های شناختی کودک وجود دارد؟ اختلال مهارت‌های شناختی ممکن است برای پردازش اطلاعات مشکل ساز شود.

ممکن است فکر کنید کودک تان دچار یکی از مشکلات بهداشتی روانی شده است، شاید بهتر باشد با پزشک متخصص اطفال مشورت کنید. مهم است قبل از اینکه برنامه ریزی برای حل مشکل داشته باشید، این مسائل را بررسی کنید.

۷ – عواملی که سبب کم توجهی می‌شوند

گاهی اوقات والدین به طور تصادفی وغیر ارادی به بچه‌ها آموزش می‌دهند تا آنها را نادیده بگیرند. خشمگین شدن، غر‌های پیوسته و ناله‌های مداوم چند عاملی هستند که سبب تشویق کودکان به کم توجهی می‌شوند. جملات طولانی و دستورات بیش از حد باعث می‌شوند که کودک گوش دادن به شما را متوقف کند.هشدار‌های تکراری به فرزندتان یاد می‌دهد تا تنها یک بار به صحبت‌های شما گوش دهند، بهتر است به یک هشدار اکتفا کنید.

منبع: verywellfamily

منبع : فرارو