به گزارش «خبربان» و به نقل از ایلنا

۴ فروردین ۱۳۹۶

از طلای کیمیا تا شوک به سوریان؛ اتفاقات مهم ورزشی در سالی که گذشت (تصویر)

به گزارش خبرنگار ورزشی ایلنا، ورزش کشورمان در سال 95 تغییرات، اتفاقات، شیرینی ها وتلخی ها، مدال ها و خداحافظی های چهره های مشهور را به دنبال داشت. از کسب اولین مدال در تاریخ تکواندو بانوان ایران در المپیک توسط کیمیا علیزاده تا ناکامی حمید سوریان، پرافتخارترین کشتی گیر ایرانی از کسب مدال در المپیک ریو.

از جا به جا کردن رکورد جهانی وزنه برداری توسط سیامند رحمان تا حق خوری قوی ترین مرد ایران و جهان بهداد سلیمی در آوردگاه ریو.

در ادامه به چند شخصیت مهمی که درصدر اخبار قرار گرفتند و اتفاقات تلخ و شیرینی را در سال 95 در تاریخ ورزش ایران ثبت کردند نگاهی خواهیم داشت:

*محمدرضا پولادگر؛

آرام اما خشن. متین اماطغیانگر. صبوراما عصبی. پدرخوانده تکواندوی ایران. هموکه قریب به دو دهه برصندلی ریاست تکواندو تکیه زده و این رشته تحت مدیریت او به اوج قله افتخار رسیده اما مدال‌های رنگارنگ و سکوهای افتخار از رییس فدراسیون تکواندو یک مدیر تمامیت خواه ساخت. مدیری که از سبدافتخارات برای دیگران سهمی قائل نبود و همین سر آغاز سقوط تکواندو شد. او که در یک تصمیم ساده لوحانه و پوچ رضا مهماندوست را کنار گذاشت و سرمایه تکواندو را دو دستی تقدیم رقبا کرد تا با حسرت شاهد درخشش بیگانه‌ها با کارگردانی یک ایرانی باشیم. سقوط هولناک تکواندو و موفقیت طعنه آمیز مهماندوست در المپیک ریو به اندازه‌ای برای آقای رییس غیرقابل باور و غیرقابل تحمل بود تا عنان از کف داده و مربی موفق رانده شده را مزدور خطاب کند. مزدوری که خود پولادگر او را تقدیم رقبا کرد و حیرت انگیز این که هنوز هم او را قبول ندارد!

*قاسم رضایی؛

کوه عضله. خونسرد و ساکت. کم حرف بازبانی چوبین. بازگشت بعد از 4 سال. 4 سال قبل‌تر از المپیک ریو و در همان روزهایی که در کنج خانه با نا امیدی در حال مرور نقشه‌ای برای کوچ از ایران بود، ناگهان دست سرنوشت برای او بازی دیگری نوشت. با دوپینگ علی اکبری و خالی ماندن وزن 96کیلو، بنا او را فرا خواند و در عرض یک سال از او ستاره‌ای ساخت که یک سال بعدترش به طلای المپیک بوسه بزند. ازفرش به عرش، ازحضیض به اوج. بعد از چهار سال گوشه‌نشینی با بازگشت بنا به خانه کشتی آمده بود تا تاریخ را دوباره تکرار کند اما ریو قتلگاه آرزوها بود. شکست برابر لوگو کابررا از کوبا طلا را بر باد داد اما در نهایت با پیروزی پرزحمت مقابل استفان شوئن سوئدی مدال برنز را به سینه زد. مدالی که او را بدل به پرافتخارترین تاریخ ایران در المپیک کرد. برنز شیرین در عین تلخ کامی.

*ساراخادم الشریعه؛

برای جاودانگی در ورزش همیشه قهرمانی یا مدال کفایت نمی‌کند. گاهی می‌شود نبرد و موفقیتی کسب نکرد اما جاودانه شد. یک رقابت داغ در یک شب سرد در شهر خانتیمانسیک روسیه. رقابت‌های شطرنج گرندپری قهرمانی جهان. دورهشتم. سارا آرام پشت میز نشست و با همان چهره کودکانه‌اش روی خانه‌های سیاه و سفید زوم کرده اما آنسوی میز غوغایی برپاست. ناتالیاژوکووا از اوکراین بی تاب است. دوست فرانسوی دختراوکراینی به واسطه حمله قلبی در بیمارستان بستری شده و ناتالیا آرام و قرار ندارد و با چشمانی بارانی پشت میز می‌نشیند. سارای ایران غم حریف را غم خود می‌داند، پس به تساوی خود خواسته رضایت می‌دهد تا رقیب اوکراینی بدون دغدغه به تیمار دوستش در بیمارستان برسد. یک حرکت جوانمردانه که دنیا را تکان داد به ویژه این که وقتی فروتنانه گفت: «کار فوق‌ العاده‌ای نکردم، تنها خودم را جای حریفم گذاشتم.»

*کیانوش رستمی؛

تک و تنها در کرمانشاه وزنه می‌‌زند. بدون مربی. تنهای تنهای تنها. جدا افتاده. سولوئیستی در میان آهن‌پاره‌ها. سرمربی تیم ملی وزنه‌برداری را قبول ندارد پس تنهایی را به حضور در اردو ترجیح می‌دهد. انتقادها بالا گرفته. همه او را متهم به ورزشکار سالاری می‌کنند اما واکنش به همه این هجمه‌ها تنها سکوت است.

رقابت‌های فجر کاپ تهران فرصت خوبیست که ضرب شستی به همه منتقدان بدهد. جایی که پیش چشمان تماشایان با خونسردی 220 کیلو را مثل پر کاه بالای سرمی‌برد و 2 کیلو رکورد جهان را می‌شکند تا تنهایی‌اش ادامه داشته باشد. چند ماه بعد در ریو. تک و تنها روی تخته می‌رود واینبار 217 کیلوگرم را در دو ضرب بالای سر می‌برد تا رکورد المپیک را بشکند و اینبار از ته دل فریاد بکشد، فریادی برای پایان 9 ماه سکوت. او حالا بهترین وزنه‌ بردار سال جهان است.

*سهراب مرادی؛

روزهای سیاه بعد از لندن را هنوز فراموش نکرده. اول مصدومیت ناگهانی آرنج و دوم آزمایش مثبت دوپینگ. روزهای سخت تنهایی آرام آرام زیر برف فراموشی دفن می‌شود. آنقدر فراموش که حسین رضا زاده رییس وقت فدراسیون تصمیم می‌گیرد با نامه‌‌ای خود سرانه به فدراسیون جهانی او را بازنشسته اعلام کند. یکسال قبل از المپیک و بعد از پایان دوره محرومیتش پیله فراموشی و تنهایی را پاره کرده و دوباره به اردو باز می‌گردد. با انگیزه‌ای مضاعف برای جبران مافات اما نامه کذایی بازنشستگی سد بزرگی پیش روی اوست. در اوج آمادگی رقابت‌های جهانی 2015 آمریکا را از دست می‌دهد. ابرهای ناامیدی زندگی‌اش را احاطه کرده اما با رایزنی‌های فدراسیون، سرانجام مجوز حضور در المپیک را کسب می‌کند و در ریو بدون رقیب و کوچکترین تهدیدی در 94 کیلو مدال طلا را به سینه می‌زند. مدالی با 4 سال تاخیر. پایانی خوش برای 4 سال فراموشی، زجر و مرارت.

*مجتبی عابدینی؛

چکاچک شمشیرها در آکادمی. دراوج بی اعتنایی اما او و مربی‌اش بی توجه به همه کم محلی‌ها در سکو ت فقط تمرین می‌کنند؛ تمرین و مبارزه. همه دنیا را زیر پا می‌گذارد تا سهمیه المپیک را بگیرد اما اینجا پایان کار او نیست. ماجرا تازه شروع شده. ماجرایی بزرگ. شمشیرش را برای موفقیت آخته کرده. آرام آرام جلو می‌آید. رقبا یکیپس از دیگری مقهور برقشمشمیر او می‌شوند تانوبت به نبرد بزرگ نیمه‌ نهایی می‌رسد؛ هامر آمریکایی. رقابت شانه به شانه. نفس به نفس. شمشیر علیه شمشیر. هامر حریف مجتبی نیست اما داوران نماینده قدرت اول المپیک را بیشتر از پدیده ایرانی دوست دارند تا مجتبی در عین شایستگی دستش از مدال المپیک کوتاه بماند. قصه اما هنوز تمام نشده. چند ماه بعد، او ناکامی ناعادلانه المپیک ریو را در جام جهانی سنگال جبران می‌کند، اولین مدال طلای تاریخ شمشیربازی. نوشتن تاریخ با انگشت شکسته.

*کمیل قاسمی؛

خوش استیل‌ ترین و روی فرم‌ ترین سنگین وزن کشتی ایران. بدون چربی‌های اضافه و شکم فربه. خوش تکنیک، باهوش و البته با یک چهره‌ای کودکانه. برنده نخستین مدال سنگین وزن تاریخ المپیک کشتی ایران در لندن.

در آستانه ریو اما نیش و کنایه‌ها تمامی ندارند. همه المپیک را حق رقیب موحنایی‌اش می‌دانند اما آقا رسول به او اعتقاد و اعتماد دارد. در ریو اما وقتش رسیده پاسخ همه هجمه‌ها و اعتماد آقای سرمربی را بدهد.

پیروزی کوبنده و بولتوار برابر دلاگنف آمریکایی سریع ترین ضربه فنی تاریخ است؛ در 33 ثانیه، و در نهایت مدال سیمین دوست داشتنی المپیک. کاشتن طلا و درو کردن نقره. آنچه نام او را در ردیف یکی از پر افتخارترین‌های المپیک قرار می‌دهد. چند ماه بعد در جام جهانی کرمانشاه، تاریخ را دوباره از نو می‌نویسد. با برد حریف آمریکایی در فینال جام را در خانه نگه می‌دارد؛ موفق‌ترین کشتی‌ گیر سال.

*درک بائرمن؛

عجیب‌ترین مربی تاریخ تیم ملی بسکتبال. یک آلمانی نام آشنا با کارنامه‌‌ای متوسط. مردی خشک و غیرقابل انعطاف با چهره‌ای سرد و بی روح. هموکهآمده بود تا بسکتبال ایران را از نو بسازد اما هنوز دیوار رویاها چیده نشده بود که ناگهان همه چیز را رها کرد و رفت.

بائرمن پس از پایان حکم رانی ویچ‌ها آمده بود تا یک هوای تازه در حوالی بسکتبال ایران جاری کند. آمده بود تا بسازد و نسل عوض کند و ستاره‌هایی تازه برای بسکتبال ایران پرورش دهد اما در عمل هر آنچه ساخت، خشت بر آب بود.

از ناکامی با تیم ملی گرفته تا اختلافات نهان و آشکار با ستاره‌های قدیمی نظیر صمدنیکخواه بهرامی و در نهایت فرار شبانه از ایران به مقصد نیمکت ورزبرگ آلمان. اتفاقی که از بی تدبیری فدراسیون بسکتبال در تنظیم قرارداد با یک مربی خارجی پرده برداشت تا ثابت شود مدیریت تار عنکبوت گرفته بسکتبال تا کجا ناتوان است.

*تیم ملی کاراته؛

جشن در سرزمین موتزارت. صید طلا پای کوه آلپ. تیم بی هیاهو، بی ادعا و بی سر و سامان از تشکیلاتی بی ثبات که محله برو و بیا و رکورد دار تغییرات بوده؛ 8 رییس در 11 سال اما بی اعتنا به این همه حاشیه، در روی تاتامی می‌درخشد. تیم ملی کاراته به تعبیری موفق‌ترین تیم سال بود.

تیمی که در آخرین لحظات توانست مجوز حضور در رقابت‌های جهانی کاراته را بگیرد اما در وین شاهکار کرد با شهرام هروی مربی جوانی که به جای حرف زدن، عملکرد تا ستاره‌های شکن ازرود دانوب طلا صید کنند.

قهرمانی تیم کومیته در مصافی نفسگیر با ژاپن که خاستگاه اصلی این رشته است اوج شاهکار کاراته کاها در رقابت‌های جهانی بود.

طلایی که با مدال‌های زرین امیرمهدی‌زاده و سجادگنج‌زاده، برنز علی اصغر آسیا بری و ذبیح‌ا... پورشیب و حمیده عباسعلی در بخش بانوان در کومیته انفرادی، بهترین نتیجه تاریخ کاراته را ثبت کرد.

*پیمان فخری؛

بی ادعا و موفق. فخر شمشیربازی. مردی که از کاه، کوه ساخت. رنسانس شمشیربازی در روزگار بعد از انقلاب با او رقم خورده.

چه آن روز که در دوران فترتو فراموشی شمشیربازی با مدال برنز آسیا، نخستین مدال این رشته را بعد از انقلاب به سینه زد و چه حالا که درسکوت سرمربی تیم ملی ستاره‌های درخشانی چون مجتبی عابدینی و علی پاکدامن را ساخته و پرداخته کرده که شمشیرهایشانبرق طلا دارد.

مربی اولین ها. از اولین مدال بعد از انقلاب تا مربی تیم فاتح اولین مدال بازی‌های آسیایی و اولین رتبه چهارم المپیک و البته اولین مدال طلای جهان. مردی که تاریخ شمشیربازی را از نو روایت کرده است.

مربی موفقی که نامش جلوتر از ستاره‌های تیمش می‌ایستد و در قاب‌ها می‌نشیند. چه آن زمان که در ریو بر این ناکامی ناعادلانه شاگرد خلفش اشک ریخت و چه آن زمان که در سنگال برای قهرمانی تیمش فریاد شادی سر داد.

*حسن یزدانی؛

آماده و خروشان. با سینه‌ای ستبر و سری نترس. مثل یک پلنگ می‌خروشد وحریفان را تارو مار می‌کند. یک سال قبل‌ترش در رقابت‌های جهانی لاس وگاس همه چشم‌ها را خیره کرده. در نخستین تجربه جهانی مدال نقره را به سینه می‌زند تا طلا را به سال بعد و المپیک حواله دهد. جایی که مشتی مدعی درجه یک در بیشه 74 کیلو برای طلا کمین کرده اند؛ ازجردن باروفس نابغه سیاهپوست آمریکایی تا انور گدویف کوه عضله روس. حسن تا فینال می‌تازد ؛ مثل برق و باد. توفانی از گرد راه رسیده که تومار حریفان را در هم می‌پیچد اما در فینال سد گدویف با صلابت‌تر از بقیه رقباست. عقب می‌افتد، می‌جنگد و سرانجام در ثانیه‌های پایانی مقاومت حریف را می‌شکند. بردی از دل اشک و عرق وخون. بوسه به پرچم ایران. بوسه به مدال طلا. طلای المپیک بعد از 16 سال. خوشا به حال مادرت، دلاورمن.

*حمیدسوریان؛

پرافتخار ترین کشتی‌گیر تاریخ ایران. با دستانی لبالب از طلا. 7 مدال طلای جهان و المپیک. ستاره‌ای که آغازگر قصه شیرین و زرفام المپیک لندن بود. چهار سال بعد و آوردگاه ریو اما حکایتی متفاوت داشت. بازگشت محمدبنا و فوران انگیزه برای کسب طلای دوم المپیک اما دست سرنوشت مثل همه اسطوره‌ها، پایان بندی قصه حمید را با تلخی نوشته بود؛ به تلخی قهوه‌های ریو. اسطوره‌ای که روی تشک هر چه داشت رو کرد تا شاید این قصه را جور دیگری به پایان ببرد اما بدن لاکرداردیگر نایی نداشت تا بتواند به جنگ سرنوشت برود. شینوبو اوتا کشتی‌گیر زیرک ژاپنی و تکرار کابوس سابق. پرتاب حمید به بیرون تشک و برخورد با اسکور بورد. یک کنایه تلخ از پرتاب آرزوها. شکست و پریدن طلا. ضربه فنی مقابل آلمات کبیس بایف قزاق در عین برتری 7-صفر. حذف از المپیک. دراز کش وسط تشک. خیره به سقف. از نفس افتاده. یک پایان بندی زهر ماری.

*زهرا نعمتی؛

پرچمدار. نمادایستادگی، صبر و استقامت. بانوی اولین ها. چهره سال تیر و کمان. بانویی که تعریف تازه‌ای از اراده را روایت کرد و دنیا به احترامش کلاه از سر برداشت. وقتی به عنوان نخستین ورزشکار معلول تاریخ ایران سهمیه المپیک را گرفت تا در یک تصمیم فوق‌ العاده بهترین پرچمدار تاریخ ورزش ایران در المپیک لقب بگیرد و با همان لبخند آشنایش پیشاپیش کاروان المپیک در ریو با پرچمی در دست وارد ورزشگاه شد تا تمام حاضرین به احترام او برخیزند. تیرهای او در ریو هم به سیبل طلا نشست، درست مثل لندن تا طلایه دار ورزش ایران در تاریخ پارالمپیک شود. بانویی که حالا آوازه‌اش مرزها درنوردیده و جهانی شده. ستاره‌ای که در انتخاب بهترین کماندار سال در جایگاه نخست نشست و حالا سفیر ایران در اجلاس کنوانسیون حقوق افراد معلول در سازمان ملل متحد شده تا این بار آوازه‌اش از دنیای ورزش به دنیای سیاست تعمیم پیدا کند.

*محمد بنا؛

بازگشت عجیب و غریب در فاصله 9 ماه مانده به المپیک. باپهن شدن فرش قرمز از سوی مخالف بزرگ و رییس قبیله کشتی. مردی که امتیاز گرفت و آمد. با اختیارات نامحدود. با این تئوری که من به کسی پاسخ نمی‌دهم چون از همه بهترم. آمد تا دوباره از نو بسازد غافل از این که بعد از 4 سال همه چیز تغییر کرده است. دعوت از همان سرداران قدیمی. همان تاریخ سازان لندن. یک قمار بزرگ. بنا آمد اما سرنوشت از همان روز نخست مشخص بود، یک ناکامی قابل پیش بینی. سردارانی که یکی بعد از دیگری در ریو به خاک افتادند تا همه خاطرات شیرین لندن بدل به یک کابوس پریشان شود. ضجه‌های یک قهرمان پشت میله‌های بی هویت سالن کشتی ریو. یک تراژدی محض. یک شکست تمام عیار. بازگشت باسری افکنده و خداحافظی قابل پیش بینی از کشتی، برای همیشه. ریو قتلگاه آقای خاص بود. سرت را بالا بگیر مرد.

*کیمیا علیزاده؛

بلند بالا و پرانرژی. دخترکی با دنیای دخترانه. شاد و سرخوش. باعروسک‌های رنگی. 2 سال قبل از المپیک وقتی در بازی‌های آسیایی به بهانه سن کم از حضور او روی شیاپ‌ چانگ اینچئون جلوگیری کردند تا مدال طلا را مفت و مسلم از دست بدهد، آنقدر اشک ریخت که اشک همه را در آورد. اشک‌هایی آمیخته به شوری حسرت. شاید همان روز با خود قرار گذاشت تا این رفتار ناجوانمردانه را 2 سال بعد تلافی کند. در ریو، در کارزار المپیک. آنجا که دست هیچ بانویی به مدال نرسیده بود. تنها بانوی تکواندو ایران در المپیک آنقدر جوان و کم تجربه بود که کسی رویا و حسابی باز نمی‌کرد اما در خزان تلخ تکواندو در ریو او بود که در عین ناباوری درخشید و تاریخ ساز شد. دخترکی که با پاهای بلندش به برنز المپیک ضربه زد تا دوباره اشک‌هایش سرازیر شوند. اشک‌هایی که اینبار طعم غرور و افتخار داشت. کیمیاگری به سبک کیمیای تکواندو.

*رضا مهماندوست؛

رانده شده. قهرمان عاصی. ستاره‌ای روی نیمکت. بدون ادا و اطوار. هموکه چهارسال پیش در بحبوحه المپیک به بهانه زیاده خواهی او را نامهربانانه از تیم ملی کنار گذاشتند تا تیم ملی تکواندو در لندن تنها به یک نقره دلخوش کند. مهماندوست بعد از جفای لندن،جلای وطن کرد و تصمیم گرفت آرزوهایش را در سرزمین دیگری دنبال کند. ابتدا در تایپه و پس از آن در آذربایجان. سرزمین رانده شده‌ها. همسایه شمالی که با مهماندوست قله موفقیت را فتح کرد. در المپیک، آوردگاهی که تکواندوی آذربایجان تا قبل از ریو در حسرت مدال بود. حسرتی که مهاندوست با یک طلا و یک برنز به آن پایان داد. یک موفقیت رشک برانگیز که الهام علی‌ اف رییس جمهور آذربایجان را وادار کرد مدال لیاقت را به سینه او سنجاق کند. موفقیت در رقابت‌های تکواندوی قهرمانی اروپا و کسب عنوان بهترین سرمربی تکواندو سال 2016، سال درخشان مهاندوست را کامل کرد.

*سیامند رحمان؛

تپل دوست داشتنی. هرکول نشسته. ایستاده بر روی قله. مردی که آهن پاره‌ها به او تعظیم می‌کنند. همزاد نشسته حسین رضا زاده اما ساده تر، بی ریاتر و دوست داشتنی تر.

هر کجا که می‌رود، دست خالی باز نمی‌گردد. از تورنمنتی به مسابقات دیگر. از پارالمپیکی به پارالمپیک دیگر. سیامند رحمان متخصص آب کردن طلاست. مردی که انگار‌ زاده شده تا طلا درو کند و معلولیت و محدودیت هم جلو دار او نیست. ستاره دست نیافتنی که رکوردها در برابر او احساس حقارت می‌کنند. در پارالمپیک ریو قطعی‌ترین مدال طلا متعلق به او بود.

سیامند رحمان به اندازه‌ای با رقبا فاصله داشت که اگر با یک دست هم وزنه می‌زد، باز هم طلا می‌گرفت اما او در ریو یک غافلگیری تازه کرد تا همه را هیجان زده کند؛سه بار رکورد دنیا و پارالمپیک را شکست تا از این منظر دست نیافتنی شود. ابتدا 270، بعد 300، سپس 305 و دست آخر 310.

*بهداد سلیمی؛

مراسم گردن زنی در ریو. قهرمان بی مدال. نمایش اشک و آه. بهداد سلیمی 6 ماه آزگار با پایی که وبال گردن بود، با پولاد سرد جنگید تا بلکه در فستیوال پنج حلقه‌ای به مدال زرین چنگ بزند غافل از اینکه یک جلاد کوتاه قامت در کمین نشسته؛ تاماش آیان.آنچه در المپیک ریو رخداد یک جنایت تمام عیار بود که عدالت را پای مصلحت ذبح کرد.

بعد از قدرت نمایی سلیمی در حرکت یک ضرب با 216 کیلو، بهداد در حرکت دو ضرب پشت وزنه 245 ایستاد و آن را دوبار بالای سر برد و هر بار از درد زانو چهره‌اش در هم پیچید اما دل سنگ جلاد نرم نشد.

آنجا که با یک اشاره سه چراغ سفید را گرفت و سه چراغ قرمز به بهداد داد تا لاشاتالاخادزه گرجی در غیاب بهداد، فارغ البال طلا و رکوردهای دنیا را به یغما ببرد و ما ماندیم و غارت بی رحمانه‌ای که به آرزوهای مان زد.

*رائول لوزانو؛

مرد صورت سنگی. خشک و بی عاطفه. با قامتی کوتاه اما بادیوار افتخارات بلند. ازجایی می‌آمد که پیش از این ولاسکو آمده بود؛ با همان مشخصات و همان مولفه‌های آشنا. پناه بردن به همان فرمول امتحان پس داده سابق برای رستگاری.

بعد از روزهای فترتو ناکامی باکو اچ جوان، فدراسیون والیبال برای رسیدن به المپیک و قله موفقیت، دست به دامن یک مربی شهیر و کارنامه دار شد.

رائول لوزانو با سر و صدای فراوان و البته امیدهای دور و دراز به ایران آمد اما 6 ماه بعد بی سر و صدا و ناامید چمدانش را بست و رفت. مردی که در ماموریت اولیه‌اش یعنی صعود به المپیک موفق بود اما از تیمی که همه ابرقدرت‌های والیبال را با ولاسکو زمینگیر کرده بود، در المپیک انتظار بیشتری از دو برد نه چندان مهم برابر مصر و کوبا می‌رفت. آنچه سبب شد عمر حضور لوزانو روی نیمکت ایران به یک سال هم نرسد.

*سعید معروف؛

معروفیت از دست رفته، محبوبیت بر باد رفته و آرامش دریغ شده. ستاره‌ای که مسیر بالا به پایین را با سرعت خیره کننده‌ای پیمود. او در سال 95 انواع و اقسام سقوط‌ها را تجربه کرد.

از جدایی از باشگاه زنیت کازان روسیه گرفته و بازگشت به لیگ ایران تا حاشیه‌های کبود در تیم ملی و لیگ برتر والیبال. کاپیتانی که درباره رفتارهای منفی او در اردوی تیم ملی شایعات تکان دهنده‌ای به گوش می‌رسد و عصیانگری‌ها ویاغی‌گری‌های عجیبش در لیگ والیبال ثابت کرد که این شایعات پر بی راه هم نیست.

هموکه در لیگ از فحاشی و یقه گیری با رفقا و رقبا گرفته تا مربی و حتی داور کم نگذاشت تا ثابت شود پشت آن چهره آرام و متین، یکیاغی تمام عیار قرار دارد.

معروف حالا از قله پایین افتاده، ستاره‌ای که بازگشتش به جایگاه سابق غیرممکن به نظر می‌رسد.

منبع: ایلنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.ilna.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایلنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۲۷۱۵۲۱۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۰۰۲۲۱۰۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

احمدی‌نژاد: فنر مردم به زودی در خواهد رفت/ از کسی نمی‌ترسم و حرف می‌زنم

درخواست روسیه از ایران درباره دریای خزر

احمد توکلی: ۶۰ درصد جمعیت کشور زیر خط فقر هستند / وضع مملکت این‌قدر بد نبوده

پاسخ جنجالی مقام وزارت بهداشت درباره واکسن ایرانی؛ «شما نزن، اجباری نیست»!

عفو بین‌الملل: اسرائیل مانع واکسینه شدن فلسطینیان می‌شود

خبر بعدی:

طلای المپیک حق کاراته ایران است/ مشکل بین‌المللی ما «داخلی» است!

خبرگزاری مهر - گروه ورزشی- محمد بیرامی: کاراته ایران طی شش سال گذشته عملکردی فوق العاده ای از خود به جای گذاشته و اکنون به عنوان یکی از قدرتهای این رشته خود را برای حضوری موفق در بازی‌های المپیک آماده می‌کند. رشته‌ای که پر بود از حاشیه‌های ریز و درشت، مدتهاست در فضایی آرام به دنبال خلق دستاوردهای بزرگ در این رشته پرطرفدار می‌باشد.

در واقع بزرگان این رشته بعد از سال‌ها به بلوغ فکری لازم رسیده‌اند که موفقیت کاراته، یعنی سربلندی همه اعضای خانواده پرجمعیت آن، از همین رو با حمایت از فدراسیون و تیم ملی شرایطی را فراهم کردند که اکنون تیم ملی با عنوان قهرمان سه دور جهان و پای روی تاتامی توکیو خواهد گذاشت.

نکته مهم اینکه استفاده از نظرات پیشکسوتان و صاحب نظران در پیشبرد اهداف فدراسیون نقش مهمی ایفا می‌کند. در واقع طباطبایی با بهره‌مندی از خرد جمعی اهالی و میدان دادن به جوان در حوزه‌های مختلف مدیریتی فدراسیون گام مؤثری در از بین بردن حاشیه‌ها و تحقق اهداف فدراسیون برداشته است. مهمتر آنکه برگزاری اردوهای منظم برای تیم‌های ملی با فراهم آوردن بهترین شرایط و امکانات باعث شده تا ملی پوشان بدون دغدغه به دنبال تمرین و کسب موفقیت باشند. موضوعی که رضایت خاطر ملی پوشان را در پی داشته است.

خبرنگار مهر با سید حسن طباطبایی در همین رابطه گفتگویی انجام داده است.

کرونا سد راه حرکت کاراته نشد

سال ۱۳۹۹ تمام دنیا درگیر ویروس کرونا بود. کاراته نیز از این قاعده مستثنی نبود و در ابتدا تمام فعالیت‌ها به تعطیلی کشیده شد. ولی با بهتر شدن شرایط، اردوهای تیم ملی از سر گرفته شد و برای مسابقات لیگ برنامه ریزی کردیم. دوره‌های آموزشی و مسابقات مجازی انجام شد و توانستیم با کمک کمیته ملی المپیک یک سالن اختصاصی در مجموعه ورزشی انقلاب در اختیار بگیریم که به زودی کار تجهیز آن کامل و اردوها در این سالن متمرکز خواهد شد.

۳۰ میلیارد ریال بدهی را تسویه کردیم

در این مدت موفق شدیم با حمایت وزارت ورزش، کمیته ملی المپیک و بخشش خصوصی بیش از ۳ میلیارد تومان بدهی که بخش عمده آن هم برای سنوات گذشته بود را تسویه کرده و در شرایط فعلی به لحاظ مالی فدراسیون شرایط خوبی دارد. اکنون که در خدمت جامعه کاراته هستم، برای اولین بار بعد از سال‌ها فدراسیون کاراته بدهی انباشته شده و عمده ندارد.

توجه به پشتوانه سازی

انتقاد برخی‌ها در خصوص بی توجهی به رده‌های سنی پایه را قبول ندارم. برای دوره قبلی مسابقات قهرمانی آسیا که بارها توضیح داده و شرایط و دلیل اعزام نشدن تیم تشریح شد. مسابقات جهانی نیز که در شیلی و با شرایط حاد شورش و اعتراض همراه بود که امکان اعزام نداشتیم. بعد از آن هم دنیا درگیر ویروس کرونا شد، مسابقات لغو و امکان برگزاری اردوها برای هیچ رشته‌ای نبود. ان شالله برای مسابقات ۲۰۲۱ برنامه خاصی داریم که مهمترین آن تشکیل دو تیم مجزا برای حضور در مسابقات قهرمانی آسیا و جهانی خواهد بود. با این برنامه فرصت را در اختیار نیروهای جوان مستعد بیشتری قرار می‌دهد تا توانایی خود را به نمایش بگذارند.

کمیته‌های مهم فعال شدند

در این مدت موفق شدیم برخی کمیته‌های غیرفعال چند سال اخیر چون فنی، استعدایابی، فرهنگی، همگانی، آموزش را با بهره گیری از جوانان متعهد فعال کنیم. در این بخش نگاه ما جوانگرایی است. کاراته تعداد زیادی قهرمان تحصیلکرده و متخصص دارد که عاشق کار در حوزه مورد علاقه خود هستند. به همین دلیل با احترام کامل به پیشکسوتان عزیز در تلاشیم تا در بخش اداری و مدیریتی فدراسیون ظرفیت و فرصت لازم را برای همین جوانان فراهم کنیم.

خرد جمعی حرف نخست کاراته

در اداره فدراسیون معتقد به استفاده از تجربه و تخصص هستم و به هیچ عنوان اهل تک روی نیستم. اجازه نمی‌دهیم مسائل و مشکلات مختلف از جمله نگاه سبکی، فردی و … در این بخش تأثیرگذار باشد. ولی هدف بلندمدت ما جذب حداکثری نیروهای جوان، متخصص و پرتلاش است در اداره فدراسیون است. کاراته از رشته‌های پرجمعیت است و نمی‌توان با تصمیمات فردی کار را پیش برد. اتاق فکرهای متعددی داریم که چون بازوان فدراسیون به ما مشورت می‌دهند و بهترین تصمیم را برای کارها خواهیم گرفت.

کاراته حاشیه ندارد

اعتقادی به وجود حاشیه در کاراته ندارم. کاراته اهداف بزرگی دارد که با کمک و حمایت پیشکسوتان و قهرمانان محقق خواهد شد. اینکه گروه کوچکی با هدف رسیدن به مطامع و منافع شخصی دعوای ساختگی راه می‌اندازند و مسائل غیر واقعی را مطرح می‌کنند، نمی‌تواند مانع حرکت این قطار شود. کاراته خدا را شکر از افراد نجیب و بزرگواری تشکیل شده که ما را با رهنمودهای خود یاری می‌کنند. متأسفانه در سالهای قبل هم شاهد بوده‌ایم که برخی‌ها وقتی از فدراسیون دور می‌شوند و منافع خود را از دست می‌دهند دست به سیاه نمایی می‌زنند، به صورت بزرگان کاراته خنج می‌اندازند و با ادبیاتی دور از شأن کاراته، فلسفه این رشته که احترام است را به چالش می کشند. البته دست این افراد برای جامعه کاراته رو شده است. پیشکسوتان و بزرگان سرمایه‌های این رشته هستند که امید را کاراته تزریق می‌کنند و به با انرژی مثبت و همفکری خود کمک حال ما هستند.

حمایت از همه ارکان فدراسیون

سید شهرام هروی به عنوان سرمربی تیم ملی کاراته، همکاران او در کادر فنی و اعضای تیم پرافتخار ملی مورد حمایت همه جانبه فدراسیون است و هروی بعد از المپیک باید به فکر مسابقات قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان باشد. او با ما قرارداد دارد و هیچ مشکلی برای ادامه همکاری وجود ندارد. این حمایت ما به همه بخش‌های مختلف اجرایی و فنی کاراته که کمک حال ما باشند و برای رشد و اعتلای این ورزش تلاش کنند، خواهد بود.

تغییر دیدگاه مجامع بین المللی

کاراته ایران در بحث بین الملل سالهاست مشکل دارد. اقدامات سلیقه‌ای و تغییرات پی در پی در رأس فدراسیون رفتار دیپلماسی بین الملل را تحت شعاع قرار داده است. از زمانی حضور خود در فدراسیون تلاش کردم این شرایط تغییر کند و با اتحادیه آسیا و فدراسیون جهانی ارتباط منطقی برقرار شد و جلسات متعددی داشتیم که خروجی آن انتخاب خانم امینی به عنوان عضو کمیته فنی بود.

مشکل بین الملل ما داخلی است

در بخش بین الملل عمده ترین مشکل ما داخلی است. همین سال گذشته نامه‌های زیادی از افراد خاص و بی هویت در خصوص رئیس کمیته داوران فدراسیون جهانی ارسال شد. همه این نامه‌ها به فدراسیون ارسال شده و کامل در جریان موضوع هستیم. با تمام این کارها ارتباط خوبی با Wkf برقرار کرده و پس از انتخاب خانم امینی به عنوان عضو کمیته فنی به زودی اخبار خوش دیگری را در اختیار جامعه کاراته قرار می‌دهیم و ان شالله به زودی به شرایط قبل از کرونا برخواهیم گشت.

کمیته فنی مغز متفکر کاراته

با دعوت از برخی بزرگان کاراته موفق شدیم کمیته فنی را نیز دوباره تشکیل دهیم. این کمیته مغز متفکر فنی کاراته ایران است و پیشکسوتان ارجمندی که عضو این کمیته هستند و دعوت ما را برای همکاری قبول کردند ما را در این بخش یاری خواهند داد.

مدال طلای المپیک حق کاراته ایران است

سال ۱۴۰۰ مسابقات قهرمانی آسیا و قهرمانی جهان را بعد از المپیک پیش رو داریم. مجموعه فدراسیون در تلاش است تا با ایجاد شرایط مناسب سهمیه‌های خود را برای حضور در بازی‌های المپیک تکمیل کرده و با حداکثر نفرات راهی ین بازی‌های مهم و با اهمیت شویم. امیدوارم ملی پوشان کاراته در مسابقات لیسبون و فرانسه عملکرد خوب خود را بازهم به نمایش گذاشته و سهمیه‌های باقی مانده خود را بدست بیاورند. کاراته ایران ظرفیت بالایی دارد و رسیدن به مدال‌های با ارزش در بازی‌های المپیک حق اهالی این رشته است.

روزنه‌هایی برای بازگشت به المپیک

المپیک نه تنها برای ورزش ایران که برای کاراته اهمیت بالایی دارد. به این فکر نمی‌کنیم که کاراته دیگر در المپیک حضور ندارد. چرا که نحوه نمایش این رشته در توکیو شاید روزنه‌های بازشده را برای بازگشت به این بازی‌ها با افق جدیدی پیش ببرد. به همین دلیل برای موفقیت و کسب مدال در این مسابقات همه توان خود را به کار می‌گیریم.

در پایان هم باید از وزیر و معاون ورزش قهرمانی وزارت ورزش، رئیس و دبیرکل کمیته ملی المپیک، مسئولان آکادمی ملی المپیک و همه کسانی که کاراته را حمایت می‌کنند، تشکر و قدردانی می‌نمایم.

کد خبر 5185114