این بارگاه کیست که از عرش برتر است؟
تاریخ انتشار: ۱۲ مرداد ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۲۶۳۴۳۲
این دو شخصیّت، در این موقف بزرگ و مقام، از امام سؤالی نمودند که امام علیه‌السلام، آنها و مردم را به روایت و حدیثی از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) سرافراز فرماید.
قدس-اللّهم صلّ علی علی بن موسی الّرضا المرتضی الامام التّقیّ النّقیّ و حجتک علی من فوق الارض و من تحت الثّری الصدّیق الشّهید صلوةً کثیرةً تآمّةً زاکیةً متواصلةً متواترةً مترادفة کافضل ما صلّیت علی احدٍ من اولیائک
این شرح بی‌نهایت کز وصف یار گفتند
حرفی است از هزاران کاندر عبارت آمد
محققان دانشمند، قلم به دستان متتبّع و ارباب علوم و فنون اسلامی، و شعرای بزرگ و کم نظیر، همواره در میدان مدح عظمت‌های حضرت علیّ بن موسی الرّضا(علیه‌السلام) حضور داشته و این رشته بی انتها را بی‌انقطاع ادامه داده و هر کدام به امید کسب افتخار و نیل به اجر ثواب، بضاعت خود را، با کمال مسکنت به محضر درگاه آسمان‌جاه آن حضرت نثار کرده و با عریضه «إنّ الهدایا علی مقدار مهدیها»، زمین معذرت بوسیده‌اند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
از آن جمله، خالد نقشبندی از شعرای بزرگ در وصف بارگاه عظیم و منور آن حضرت قصیده بلندی دارد:
این بارگاه کیست که از عرش برتر است؟
وز نور گنبدش همه عالم منور است؟
وز انعکاس صورت گل آتشین او
بر سنگ، جای لغزش پای سمندر است
نعمان، خجل ز طرح اساس خَوَرنق اش
کَسری شکسته دل پی طاق مکسّر است
بهر نگاهبانی کفش مسافران
بر درگهش هزار چو خاقان و قیصر است
و در میدان وسیع مدح آن حضرت، حقیر، ذرّه و کمتر از ذرّه هم در حساب نمی‌آیم، لیکن از باب «فمن تشبه بقوم فهو منهم» جسارت نموده و سطوری را در بیان گوشه‌ای از یکی از کلمات گهربار آن امام همام بنویسم:
در سفر آن حضرت از مدینه تا مرو که به الزام مأمون بر آن حضرت تحمیل گردید، در بین راه، به هر منطقه و روستایی که امام(علیه‌السلام) وارد می‌شد، شیعیان و دوستداران اهل‌بیت(علیهم السلام)، با شور و شوق و وجد و نشاط بسیار، از آن حضرت استقبال کرده و عهد ولایت خود را با خاندان رسالت، تجدید و تازه می‌کردند.
از شهرهای بزرگ و مرکزی خراسان که در موقعیت علمی و سیاسی و اقتصادی و اجتماعی، مهمّ و کم‌نظیر بود و دانشمندان و محدّثان نامدار در آن زندگی می‌کردند، شهر نیشابور بود.
در شهری اینچنین، وقتی امام(علیه‌السلام) با آن جلال ملکوتی و عظمت الهی، در حالی که در عماری نشسته و روی دل‌آرا و جمال همایون حق نمایش، از مردم پنهان بود، در میان هجوم و شعار و تکبیر و صلوات مردم وارد شد، دو نفر از حافظان احادیث، پیش آمدند و چنین درخواست و تقاضا نمودند: «أَیُّهَا السُّلَالَةُ الطَّاهِرَةُ الرَّضِیَّةُ، أَیُّهَا الْـخُلَاصَةُ الزَّاکِیَةُ النَّبَوِیَّةُ بِحَقِّ آبَائِکَ الْأَطْهَرینَ وَأسْلَافِکَ الْأَکْرَمینَ إِلَّا أَرَیْتَنَا وَجْهَکَ الْـمُبَارَکَ الْـمَیْمُونَ، وَرَوَیْتَ لَنَا حَدیثاً عَنْ آبَائِکَ عَنْ جَدِّکَ نذکرک به»
این دو شخصیّت، در این موقف بزرگ و مقام، از امام سؤالی نمودند که امام علیه‌السلام، آنها و مردم را به روایت و حدیثی از رسول خدا(صلی الله علیه و آله) سرافراز فرماید.
سؤال از حدیثی نمودند که در طول ازمنه و اعصار و تا دنیا هست، افتخار نقل آن برای مردم باقی باشد و زبان به زبان و قلم به قلم، آن را بگویند و بشنوند، و بنویسند و بخوانند.
در پی این سؤال معرفت‌جویانه بود که آن حضرت، مرکب را متوقّف نموده و پرده از جمال مبارک برداشت و چشم مسلمانان را به دیدار طلعت مبارک و بامیمنت خویش روشن فرمود.
خلایق که چشمشان به جمال جهان‌آرای ایشان افتاد، از خود بی‌خود شده، به همان حالی که برای بانوان مصری به هنگام دیدار جمال حضرت یوسف دست داد، خود را فراموش و زبان حالشان: ﴿مَا هَذَا بَشَراً إِنْ هَذَا إِلَّا مَلَکٌ کَرِیمٌ﴾بود و تا روز به نیمه رسید، کار آنها گریه شوق و تکبیر و صلوات گردید، تا آنکه پیشوایان آنها صیحه زدند که ای مردم! بشنوید و نگهدارید و ضبط کنید.
وقتی آن جمعیّت بی‌شمار ساکت شدند، امام(علیه‌السلام) شروع به املای حدیث فرمود.
اگر چه این حدیث گرانبها، از لحاظ سند به سلسلة‌الذّهب معروف شده، ولی اهل بینش و معرفت می‌دانند که چیزی از مواد گرانبهای دنیا اگرچه هزاران برابر طلا و جواهرات ارزش داشته باشد با آن برابر نمی‌شود تا بتوان این سند را به آن تشبیه کرد.
اگر همه دنیا را در یک کفه ترازو بگذارند و سند این حدیث یا لفظ آن را در کفه دیگر، در جنب سنگینی این حدیث، پر کاهی هم محسوب نمی‌شود، و به گفته مرحوم آیت‌الله والدم اعلی الله مقامه:
لعل و مرجان را چه کس گفته است بهتر از خزف
جان علوی را چه کس سنجید با نقش جدار
آری، اینچنین روایتی را باید عمرها و ساعت‌ها و کتاب‌ها و منبرها صرف شود تا اندکی و فقط کمی به معارف آن، دست پیدا کرد.
کلامی که سرتاسر لبریز است از معارف توحیدی و بیان اینکه آگاهی و معرفت، بدون معرفت و ولایت امام(علیه‌السلام) محقّق نخواهد شد؛ زیرا فرمود: «بِشُرُوطِهَا وَأنَا مِنْ شُرُوطِهَا»
آری، باید خدا را از طریق امام(علیه‌السلام) که طریق به‌سوی خداست شناخت و هیچ راه دیگری، مصون از اشتباه و خطا نیست:
قطع این مرحله بی‌همرهی خضر مکن
ظلمات است بترس از خطر گمراهی
خطر قول به جبر و تفویض و قول به وحدت وجود و اقوال باطل دیگر همه در پیش است که فقط با تمسّک به ثقلین قرآن و عترت، می‌توان از این خطرات نجات یافت.
اگر بخواهیم همه عمرمان را صرف شرح این یک روایت عالم آل محمد صلی الله علیه و آله کنیم، باز هم وقت کم خواهیم آورد و اگر انسان، همه زبان‌های گویا و با معرفت عالم را در دهان داشته باشد و هزاران هزار ساعت بگوید و سخنرانی کند، باز هم شرح این روایت نتوان گفت.
به هر حال، جهات عظمت وجود مقدّس امام علی بن موسی الرضا(علیه‌السلام)، بسیار و همه مایه برکت، سعادت و افتخار است؛ باید به ولایت آن حضرت افتخار نماییم و خود را در هر نقطه دنیا که هستیم مبلّغ آموزه‌ها و تعالیم نورانی مکتب اهل‌البیت(علیهم‌السلام) بویژه معارف والای رضوی بدانیم.
منبع: روزنامه قدسمنبع: قدس آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۲۶۳۴۳۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
راهکار اصلاح رابطه با خدا چیست؟
امیرالمؤمنین علیه‌السلام در روایتی فرمود «مَنْ أَصْلَحَ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللَّهِ، أَصْلَحَ اللَّهُ مَا بَیْنَهُ وَ بَیْنَ النَّاسِ؛ وَ مَنْ أَصْلَحَ أَمْرَ آخِرَتِهِ، أَصْلَحَ اللَّهُ لَهُ أَمْرَ دُنْیَاهُ؛ وَ مَنْ کَانَ لَهُ مِنْ نَفْسِهِ وَاعِظٌ، کَانَ عَلَیْهِ مِنَ اللَّهِ حَافِظٌ.»؛ یعنی «هرکه آنچه را میان او و خداست اصلاح کند، خداوند آنچه را بین او و مردم است اصلاح کند و هر کس کار آخرتش را به اصلاح آورد، خداوند کار دنیایش را اصلاح کند و آن را که از خود بر خود واعظ است، از خدا بر او نگهبان است.»
ارتباط اصلاح ارتباط با خدا با اصلاح رابطه با مردم از آن جهت است که اصلاح رابطه با خدا مسلتزم صدق و امانت و راستى است. کسى که صدق و امانت و راستى پیشه کند، به یقین مردم به او علاقه‌مند مى‌شوند و امین مردم خواهد بود و به او اعتماد مى‌کنند و مشکلى با او نخواهند داشت. اصلاح امر آخرت وابسته به تقوا و پرهیزگارى است و به یقین انسان‌هاى با تقوا در زندگى مادى خود نیز موفق خواهند بود، زیرا راه خلاف در پیش نمى‌گیرند؛ به کسى ظلم و ستم نمى‌کنند، همه با او مهربان هستند و او نیز با همه مهربان.
این سخن را با حدیثى از امام باقر (علیه السلام) که مرحوم کلینى در اصول کافى آورده پایان مى دهیم. مطابق این حدیث امام باقرعلیه‌السلام فرمود: خداوند عزّوجلّ چنین فرموده است: «وَ عِزَّتِی وَ جَلاَلِی وَ عَظَمَتِی وَ عُلُوِّی وَارْتِفَاعِ مَکَانِی لاَ یُؤْثِرُ عَبْدٌ هَوَایَ عَلَى هَوَى نَفْسِهِ إِلاَّ کَفَفْتُ عَلَیْهِ ضَیْعَتَهُ وَ ضَمَّنْتُ السَّمَاوَاتِ وَ الاَْرْضَ رِزْقَهُ وَکُنْتُ لَهُ مِنْ وَرَاءِ تِجَارَةِ کُلِّ تَاجِر؛ به عزت و جلال و عظمت و نورانیت و علو مقامم سوگند یاد مى‌کنم که هیچ بنده مؤمنى خواسته مرا بر خواسته خود در چیزى از امور دنیا مقدم نمى‌شمرد مگر این که من بى‌نیازى او را در دل او و همّت او را در آخرتش و آسمان‌ها و زمین را ضامن روزى او قرار مى‌دهم و براى او از تجارت هر تاجرى بهتر خواهم بود» (کافى، ج ۲، ص ۱۳۷، ح ۱)
منبع: تسنیم
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردی
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»