زن در دادگاه: 1100 سکه مهريه ام را مي خواهم
تاریخ انتشار: ۱۴ مرداد ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۲۸۲۲۶۸
خبرگزاري آريا - مرد جوان در حالي که دستبند به دست داشت وارد اتاق دادگاه شد تا تکليف مهريه 1100 سکه‌اي همسرش را مشخص کند.
به گزارش سرويس حوادث جام نيـوز، مرد جوان در حالي که دستبند به دست داشت وارد اتاق دادگاه شد تا تکليف مهريه 1100 سکه‌اي همسرش را مشخص کند. اما پس ازدقايقي اعلام کرد پولي در بساط ندارد و ترجيح مي‌دهد در زندان بماند تا اينکه با همسرش به تفاهم برسد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
با اين حال زن جوان روي خواسته‌اش اصرار کرد تا هم طلاق بگيرد و هم مهريه‌اش را. او مي‌گفت: «شوهرم گاوهايش را از من بيشتر دوست دارد.»
زن همراه با خواهر، مادر و دخترخاله‌اش به شعبه 264 دادگاه خانواده آمده بود ودر کنار مرد جوان نيز مادر و برادرش ايستاده بودند. در اين ميان يک دست مرد با دستبند آهني به دست مأمور کلانتري گره خورده بود و در دست ديگرش بطري آب معدني بود که گاه جرعه‌اي از آن مي‌نوشيد. درعين حال هم به سمتي نگاه مي‌کرد که همسرش را نبيند. در سوي ديگر «نگار» با بي‌قراري به ديوار تکيه داده بود و دائم قدم مي‌زد.
آشنايي محسن - 35 ساله - و همسر 29 ساله‌اش، به 10 سال پيش بازمي‌گشت؛ به روزي که کنار آبشاري در جاده چالوس يکديگر را براي نخستين بار ديده بودند. بهانه صحبت آنها هم «برفي»، سگ خانگي محسن بود. نگار همانجا خواهش کرد چون خانواده‌اش مخالف نگهداري حيوان در خانه هستند، گاهي در يک مکان به ديدن محسن و سگش بيايد که پسرجوان هم با خوشحالي قبول کرد.
در ديدارهاي بعد، محسن به نگار توضيح داد که عاشق حيوانات است و آرزو داشته دامپزشک شود، اما به خاطر پايين بودن رتبه کنکورش به ناچار در رشته مواد غذايي تحصيل کرده است و با اين حال بيشتر وقتش را در گاوداري پدرش مي‌گذراند.
نگار هم گفته بود که عاشق زندگي در مناطق آرام روستايي است و دوست دارد در جايي پر از مرغ، خروس، گل، درخت و نهر آب زندگي کند.
چند ماه بعد از نخستين ديدارشان در جاده چالوس، آنها با هم ازدواج کردند؛ اما از آنجا که خانواده نگار دوست نداشتند دخترشان خارج از تهران بخصوص در مناطق حاشيه‌اي زندگي کند، براي دخترشان 1100 سکه طلا به‌عنوان مهريه تعيين کردند. محسن هم که عاشق نگار شده بود به پدرزن آينده‌اش گفت: «من اعتقادي به مهريه ندارم اما به خاطر نگار حاضرم شرط شما را قبول کنم.»
زندگي اين زوج جوان در سال‌هاي اول بخوبي و در يک خانه روستايي کنار گاوداري گذشت؛ اما بتدريج کار محسن رونق بيشتري گرفت و تمام دارايي و سپرده‌هاي بانکي‌اش را صرف ساخت يک گاوداري بزرگ کرد. دامداري جديد همزمان با تولد فرزندشان افتتاح شد و محسن سخت مشغول اداره آن بود. اما از همان روزها مشکلات زوج جوان هم آغاز شد؛ چرا که محسن گاه تا يک هفته يا 10 روز در گاوداري مي‌ماند و به کارها رسيدگي مي‌کرد، براي همين فرصت نداشت که به همسر و دخترش بيشتر توجه کند.
در شرايطي که رابطه زن و شوهر جوان روز به روز کمتر مي‌شد، مشکلاتي در کار دامپروري پيش آمد تا اينکه محسن بشدت بدهکار شد. براي همين بيشتر اختلاف‌هاي آنها به مشاجره کشيده مي‌شد تا آنکه از دو سال پيش يکديگر را تهديد به جدايي کردند؛ مدتي بعد نگار قهر کرد و به خانه پدرش درتهران برگشت. محسن هم دادخواست الزام به تمکين همسرش را به دادگاه خانواده داد. نگار هم مهريه 1100 سکه‌اي‌اش را به اجرا گذاشت و گاوداري تعطيل شده شوهرش را به دادگاه معرفي کرد و در نتيجه محسن محکوم به پرداخت تمام مهريه همسرش به طور يکجا شد.
با اين حال محسن به دادگاه اعلام کرد که پولي در بساط ندارد و در صورت فروش گاوداري ضرر زيادي خواهد کرد. زوج جوان بارها در دادگاه حضور پيدا کرده بودند و براساس آخرين حکم قاضي مرد جوان بايد مهريه همسرش را پرداخت مي‌کرد، اما مدتي خودش را پنهان کرده بود تا شايد پولي فراهم کند تا اينکه شب قبل از جلسه دادگاه وقتي براي ديدن دخترش مي‌رفت، سردي دستبند را بر دستانش حس کرد و گرفتار شد.
همزمان با شروع جلسه دادگاه در شعبه 264، قاضي آنها را به سازش و گذشت دعوت کرد و از زن و شوهر خواست به خاطر آينده خود و دخترشان صلح کنند و به روي خوش زندگي لبخند بزنند، اما محسن و نگارهمچنان با هم قهر بودند. مرد زنداني مي‌گفت: «زني که مهريه‌اش را بخواهد ديگر زن زندگي نيست.» نگار هم مي‌گفت: «مردي که هفته‌ها پيش گاوهايش مي‌ماند و يک ساعت براي خانواده‌اش وقت نمي‌گذاشت، همان بهتر که در زندان بماند...»
چند دقيقه بعد قاضي به مرد جوان اعلام کرد براساس برگه‌ها و مستندات پرونده بايد مهريه همسرش را تمام و کمال بپردازد و با توجه به تعهدي که در نوبت قبل براي پرداخت مهريه داده و عمل نکرده، تا مزايده گاوداري‌اش بايد در بازداشت بماند.
ايران
110
منبع: خبرگزاری آریا
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۲۸۲۲۶۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
هیچ مسئولی نمی‌تواند طلبکار رشته کشتی باشد / نمی‌خواهم نفر اول تیم ملی باشم!
رسول جزینی که در سه المپیک لندن، ریو و توکیو عضوی از کادر فنی تیم ملی کشتی فرنگی ایران بوده و سهم به‌سزایی در افتخارآفرینی این رشته داشت، در گفت‌وگو با ایمنا مروری بر هت‌تریک حضور او در بزرگترین فستیوال ورزشی دنیا دارد و از وضعیت این‌روزهای کشتی کشور و اصفهان می‌گوید.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، همیشه برایمان سوال است چطور او که روزی رفیق گرمابه و گلستان بزرگانی چون محمد بنا بوده است حاضر شده از کنار گود کشتی مسابقات المپیک و قهرمانی جهان بگذرد و در زادگاهش مشغول پرورش نسل جدید کشتی ایران باشد. رسول جزینی متولد آذر ۱۳۵۵ در اصفهان، کشتی گیر فرنگی‌کار است. وی طلای مسابقات غرب آسیا ۱۹۹۷ در وزن ۹۷ کیلوگرم را کسب کرده است و سابقه همراهی تیم ملی کشتی فرنگی ایران در سه المپیک لندن، ریودوژانیرو و توکیو را در کارنامه دارد.
سی و سومین دوره رقابت‌های کشتی فرنگی قهرمانی آسیا، طی روزهای بیست‌وهفتم و بیست‌وهشتم فروردین در شهر بیشکک قرقیزستان برگزار شد و در پایان سعید اسماعیلی در وزن ۶۷ کیلوگرم، ناصر علیزاده در وزن ۸۷ کیلوگرم، محمدهادی ساروی در وزن ۹۷ کیلوگرم و امین میرزازاده در وزن ۱۳۰ کیلوگرم به مدال طلا دست یافتند.
پویا دادمرز در وزن ۵۵ کیلوگرم، محمدرضا رستمی در وزن ۷۲ کیلوگرم و رسول گرمسیری در وزن ۸۲ کیلوگرم صاحب مدال نقره شدند و امیررضا ده‌بزرگی و ایمان محمدی در وزن ۶۳ کیلوگرم نیز به مدال برنز رسیدند. در رده بندی تیمی ایران مقتدرانه و با کسب ۲۰۰ امتیاز، به‌عنوان قهرمانی رسید و تیم‌های قرقیزستان با ۱۴۴ امتیاز و ژاپن با ۱۴۲ امتیاز دوم و سوم شدند.
با توجه به پشت سر گذاشتن مسابقات قهرمانی آسیا و کسب سهمیه المپیک همچنین پیش رو بودن المپیک پاریس ۲۰۲۴ شاید بتوان گفت رسول جزینی از معدود افرادی است که می‌تواند نظری کارشناسانه در خصوص شرایط تیم ملی کشتی فرنگی داشته باشد. رسول جزینی که یک‌سالی است چالش جدیدی را در زادگاهش آغاز کرده است طی روزهای گذشته با حضور در خبرگزاری ایمنا پاسخگوی سوالات خبرنگاران بود که مشروح این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید
ایمنا: از محمد بنا چه خبر، اطلاعی از وی دارید؟
جزینی: محمد بنا نیز مثل همه در حال گذران زندگی است نباید فراموش کنیم زندگی ادامه دارد و کشتی بخشی از زندگی است. به نظر من، بنا در حال حاضر فقط کشتی را دنبال می‌کند. در گذشته بیشتر زمانش را برای کشتی صرف می‌کرد، اما در حال حاضر این زمان را برای خانواده و فرزند کوچکش که بیشتر به پدر احتیاج دارد صرف می‌کند.
ایمنا: آیا بنا ندارید از محمد بنا برای حضور در تمرینات دعوت نمی‌کنید؟
جزینی: فکر نمی‌کنم محمد بنا دیگر به فضای کشتی ورود کند، اما ایده خوبی است که به آن فکر نکرده بودم. اگر امکانش به وجود داشته باشد حتماً پیشنهادش را مطرح می‌کنم. محمد بنا زمانی که به طور مستقیم در کشتی حاضر نیست در فضاهایی که به کشتی مربوط است کمتر ظاهر می‌شود اگر بتوانم حتماً این کار را می‌کنم، امیدوارم دعوت ما را قبول کند.
ایمنا: هفت سال از حضور شما در شورای شهر اصفهان می‌گذرد، با شنیدن نام شورای شهر اصفهان چه تصویری به ذهنتان خطور می‌کند؟
جزینی: جدای از زمان‌هایی که برای مردم خدمتی انجام می‌دادیم و گره‌ای باز می‌کردیم، برای من قسمت خوبی از زندگی‌ام نبود. در آن مدت چهار ساله به واسطه دل‌مشغولی‌های زیاد و مسئولیت بزرگی که بر دوش داشتم، نسبت به دیگر سال‌های زندگی بسیار اذیت شدم. کارهای بزرگی در نظر داشتیم که با پیگیری‌های زیاد و با شرایط ویژه توانستیم انجام دهیم.
ایمنا: به عنوان عضو سابق شورای شهر، به نظرتان وظایف شورای شهر و شهرداری در راستای پیشرفت ورزش همگانی چیست؟
جزینی: به نظر من شهرداری امکانات خوب و مطلوبی برای توسعه ورزش همگانی دارد. ورزش همگانی می‌تواند پایه و اساس ورزش قهرمانی باشد زیرا این دو مقوله علت و معلول‌اند. ورزش قهرمانی با الگوسازی و کسب افتخارات می‌تواند باعث پیشرفت و افزایش توجهات به ورزش همگانی شود. اگر ورزش همگانی نهادینه شود خانواده‌ها با ورزش بیشتر آشنا می‌شوند و فرزندان را به سمت ورزش حرف‌های و قهرمانی سوق می‌دهند.
شهرداری با توجه به امکاناتی که دارد می‌تواند خیلی بهتر از این خدمات ارائه دهد و مردم را به ورزش تشویق و ترغیب کند. علت اصلی استفاده کمتر از امکانات شهرداری شاید به تعامل نداشتن هیئت‌های ورزشی باز می‌گردد. هیئت‌های ورزشی منفعل عمل می‌کنند در صورتی که می‌تواند خیلی فعال‌تر باشند و با کمک و استفاده از امکانات شهرداری اتفاقات بهتری را رقم بزنند. با شناختی که از عوامل ورزشی شهرداری اصفهان دارم، آماده همکاری با تمامی هیئت‌های ورزشی هستند. آنچه که دیده نمیشود فعالیت و مطالبه‌گری هیئت‌های ورزشی است.
ایمنا: چه پیشنهادی برای رسیدن ورزش همگانی به نقطه اوج و هدف غایی آن دارید تا از کلیشه‌ها دور شود؟
جزینی: توسعه و همه گیرکردن ورزش همگانی برای آشنایی عموم مردم با ورزش و کشف استعدادهای ورزشی، وظیفه اداره ورزش و جوانان است. بازوهای اصلی اداره ورزش و جوانان که مستقیماً وظیفه قهرمان پروری دارند هیئت‌های ورزشی هستند و باید با استفاده از امکانات شهرداری ضمن همه‌گیر کردن رشته‌های ورزشی قهرمان پروری انجام دهند.
ایمنا: علت دور ماندن کشتی استان اصفهان از کشتی کشور را چه می‌بینید؟
جزینی: علل مختلفی روی این موضوع تأثیر گذار است، اما یکی از بزرگترین علت‌ها حضور مدیران ضعیف در این ورزش است. به نظر من بزرگترین ضربه‌ای که کشتی اصفهان خورد حضور مدیران ناکارامد را در رأس آن می‌دانم. مدت زیادی کشتی اصفهان درگیر چنین افرادی بود و هنوز هم ارتعاش اتفاقات ناگوار قبل وجود دارد. انشاالله با تلاش‌هایی که صورت می‌گیرد آثاری از خرابی‌های گذشته باقی نماند.
جا دارد از مصطفی میرزایی، رئیس هیئت کشتی استان تشکر کنم. میرزایی دلسوزانه و پدرانه در راه پیشرفت و اعتلای کشتی استان تلاش می‌کند. افرادی هستند که به دلیل اختلاف سلیقه و موضوعات غیر ورزشی از وی ایراد می‌گیرند. به شخصه اختلاف سلیقه زیادی با میرزایی دارم، اما باید واقع بین بود و منصفانه نظر داد. در زمان سکان‌داری وی از نظر زیرساختی و عمرانی همچنین کسب موفقیت‌های تیمی و انفرادی در مسابقات و در کل موفقیت نسبی نسبت به گذشته کسب شده است. به نظرم نمره قبولی را می‌توان به میرزایی داد.
ایمنا: با شنیدن نام المپیک چه حسی پیدا می‌کنید؟
جزینی: المپیک قله ورزش است. طلای المپیک قله آرزوهای یک کشتی‌گیر، مربی و همه افرادی که در ورزش حضور دارند است. هر زمان اسم المپیک را می‌شنوم جای خالی نمایندگان کشتی اصفهان در کشتی و المپیک در ذهنم نقش می‌بندد. من سالیان سال در کنار تیم ملی بودم و سه المپیک را تجربه کردم، اما دریغ از یک همشهری و هم استانی که بتوانم هرچه که در توان دارم را در طَبق اخلاص برایش نمایان کنم تا بالاترین افتخار ورزشی دنیا را برای اصفهان کسب کند. ما در ورزش کشتی حرف‌های بسیاری داریم و در المپیک همیشه قوی بوده‌ایم، اما متأسفانه اصفهان از این نقطه قوت کشور دور است.
ایمنا: در المپیک یک «سالتوی» خاطره‌انگیز اجرا کردید، بعد از چند سال آیا هنوز نیز توانایی اجرای چنین فنونی را دارید؟
جزینی: در همان زمان نیز آمادگی لازم برای سالتو زدن را نداشتم، بنا به جو و شرایطی که بود و میزان خوشحالی که داشتم، اتفاق افتاد. اگر عکس و فیلم‌های المپیک را نگاه کنید، متوجه می‌شوید که با عینک، ساعت و لباس نامناسب این حرکت را زدم. این حرکت سالتو یا لحظه‌ای که هادی ساروی را بر دوش انداختم چیزی نبود که برایش برنامه‌ریزی کرده باشم در لحظه اتفاق افتاد.
این لحظات از قبل پیش‌بینی نشده و بدون فکر بودند. واکنش‌هایی که از فرط خوشحالی «فی البداهه» رخ داد و ماندگار شد. وقتی به این تصاویر نگاه می‌کنم تداعی خاطرات می‌شود. امیدوارم افراد و کشتی‌گیرانی که در شهر و استان اصفهان فعالیت می‌کنند به چنین افتخاراتی برسند.
ایمنا: در سه دوره به عنوان مربی المپیک در کنار تیم ملی کشتی فرنگی بودید، چه زمانی سکان تیم ملی کشتی فرنگی را به عنوان سرمربی در دست می‌گیرید؟
جزینی: موقعیت‌های زیادی وجود داشت تا به عنوان سرمربی به تیم ملی خدمت کنم، اما واقعیت این است که در حال حاضر هدفی جز کمک به رشته کشتی در استان و شهرم، ندارم. اعتلای کشتی استان چالشی ست که پیش روی خود می‌بینم. به نظر افراد زیادی رساندن کشتی اصفهان به نقطه عالی و درخشش در سکوهای جهانی و المپیک نشدنی است، اما انشااله انجام خواهد شد. به دنبال نفر اول تیم ملی بودن نیستم زیرا موقعیت این اتفاق سال‌های سال برایم وجود داشت اما به علل مختلف قبول نکردم.
ایمنا: پس از رساندن کشتی استان اصفهان به مقصود نهایی در کنار تیم ملی خواهید بود یا خیر؟
جزینی: انسان در زمان‌های مختلف بنا به شرایط و اتفاقات تصمیمات مختلفی می‌گیرد. در حال حاضر به هیچ وجه حتی به سرمربی‌گری تیم ملی فکر نمی‌کنم اما از فردا و آینده اطلاعی ندارم. فردی نمی‌تواند پیش بینی کند چه چیزی رخ می‌دهد. اگر احساس کنم حضورم در تیم ملی می‌تواند روی کشتی شهر اصفهان تأثیر داشته باشد شاید قبول کردم.
ایمنا: در همه المپیک‌ها، بیشترین نماینده از کشتی و بعد وزنه برداری بوده است و برای المپیک پاریس نیز بیشترین سهمیه توسط کشتی‌گیران کسب شده و انتظارات و فشارها از کشتی بالا افزایش یافته است. آیا این وضعیت و فشارها را بر کشتی‌گیران به حق می‌بینید؟
جزینی: زمانی که فرزند بزرگ خانه باشی ریاضت‌ها به دوشت میفتند؛ کشتی نیز فرزند بزرگ ورزش کشور است. اکثر رشته‌ها به صورت سینوسی موفقیت کسب کرده‌اند، اما کشتی همیشه بوده و یک خط رو به جلو را دنبال کرده است. کشتی را ورزشی است که آبروی ایران را در المپیک حفظ می‌کند.
توقع مردم بیجا نیست زیرا مردمان ایران کشتی دوست هستند و کشتی ورزش ملی و آئینی ماست. هر کجای دنیا رفته‌ام اکثر مردم کشتی را دوست داشته‌اند. از زمانی که هابیل و قابیل با یک دیگر کشی گرفتند در جان آدمیان فرو رفت و محبوب شد. از طرف مردم کسب مدال‌های متعدد و خوش رنگ خواسته زیادی نیست، اما اگر مسئولان این انتظار را داشته باشند وضعیت متفاوت است.
سهم بودجه و امکاناتی که کشتی از ورزش کشور دارد نسبت به ورزش‌هایی که هیچ دستاوردی در سطح بین‌المللی نداشته‌اند ناچیز است، به همین علت هیچ مسئولی نمی‌تواند طلبکار رشته کشتی باشد ولی مردم حق دارد که به هر شکلی از کشتی و کشتی‌گیران انتظار داشته باشند و خواسته‌هایشان به حق است.
مقایسه کشتی با ورزش‌های دیگر فرار رو به جلو است. فوتبال، والیبال، بسکتبال و ورزش‌هایی از این قبیل تبدیل به صنعت شده‌اند. در رشته کشتی، ورزشکار ملی‌پوشی وجود ندارد که دغدغه شغل و درآمد و مسائلی از این قبیل را نداشته باشد. اگر همت شخص علیرضا دبیر و ارتباطات وی نبود کشتی‌گیران از نظر معیشتی در وضعیت مناسبی قرار نداشتند. جای شکرش باقی است که مدیری لایق در فدراسیون حضور دارد و جور دیگر مدیران که قیاس‌های اشتباهی در مورد کشتی دارند، را می‌کشد.
گزارشگر قديمى راديو دار فانى را وداع گفت