بمباران شیمیایی سردشت در انیمیشن «بادها کجا می‌میرند» به تصویر درمی‌آید
تاریخ انتشار: ۲۴ مرداد ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۴۴۰۵۵۵۰
فرهنگ>سینما - انیمیشن «بادها کجا می‌میرند» از تولیدات جدید مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی به کارگردانی «پژمان علی‌پور» به موضوع بمباران شیمیایی سردشت در جریان جنگ تحمیلی می‌پردازد.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، این فیلمساز درباره‌ی روند تولید انیمیشن «بادها کجا می‌میرند» گفت: «پس از تصویب فیلمنامه، بلافاصله استوری‌ریل اولیه فیلم را به شکل سه‌بُعدی بر اساس فیلمنامه اولیه آماده کردم و حتی صداگذاری و موسیقی را به جهت تاثیرگذاری آن طراحی کردیم تا بتوانیم در فاز اول، تمامی ایرادهای آن را برطرف کنیم؛ لذا پس از بازبینی چند‌باره‌ی پروژه و مشورت با اساتید فیلمساز، فعلاً مشغول بازنویسی فیلمنامه اولیه هستم؛ البته بیشتر اصلاحات پیرامون جزییات کار است و خط اصلی فیلمنامه تغییری نخواهد کرد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
او تصریح کرد: «در ابتدا قرار بود فیلم بصورت سه‌بُعدی کامپیوتری تولید شود که پس از استوری‌ریل اولیه تصمیم گرفتم که کار را بصورت تلفیق دو تکنیک پیکسلیشن و انیمیت به شکل سل دیجیتال و استفاده از جلوه‌های ویژه سه‌بُعدی کار کنم.»
این انیماتور در خصوص موضوع انیمیشن «بادها کجا می‌میرند» توضیح داد: «موضوع فیلم درباره‌ی بمباران شیمیایی سردشت یکی از شهرهای استان آذربایجان غربی است که در واقع نخستین شهر شیمیایی شده‌ی جهان محسوب می‌شود که درآن از گاز خردل استفاده شده است. در واقع این فیلم به لحظات قبل و بعد از بمباران شیمیایی می‌پردازد و اینکه آثار جنگ هیچ وقت از بین نخواهد رفت.»
او با اشاره به دغدغه‌ی همیشگی‌ای که پیرامون موضوع جنگ داشته است، افزود: «انتخاب این سوژه به 15 سال پیش باز می‌گردد که از آن زمان همواره این دغدغه را داشتم؛ واقعیت امر این بود که بمباران شیمیایی سردشت کمتر مورد توجه فیلمسازان قرار گرفته و همین امر در ذهنم مانده بود و همیشه به آن فکر می‌کردم تا سوژه‌ی درخوری پیدا کنم... تا اینکه سال 95 طرح این فیلمنامه را نوشتم و برای مرکز گسترش ارسال کردم که خوشبختانه تصویب شد. البته این را هم بگویم که فیلم من بر اساس ساختار آکادمیک درام طراحی نشده است و به شدت وابسته به تکنیک و فرم روایت است و همین امر باعث شده که نمادین و سمبولیک هم باشد.»
به گفته علی‌پور، مدت زمان این انیمیشن 6 دقیقه است و بهار سال 1397 آماده نمایش خواهد شد. مخاطب هدف «بادها کجا می‌میرند» عامه مردم هستند و این کار بیشتر به موسیقی و افکت‌های صوتی بازیگران و کاراکترها وابسته است و بدون کلام خواهد بود.
او در پایان گفت: «نویسنده، کارگردان و تهیه‌کننده این انیمیشن خودم هستم و در بخش فیلمنامه، کارگردانی و بخش انیمیت تکنیک پیکسلیشن «پاول وینینگر» به من کمک خواهد کرد. با توجه به اینکه تکنیک کار تلفیقی است، لذا برای بخش پیکسلیشن نیاز به بازیگران بسیاری است که هنوز به طور قطعی مشخص نشده‌اند؛ اما تصویربردار تک فریم بخش پیکسلیشن «قادر طه‌زاده» است و برای بخش سل دیجیتال با صحبت‌های اولیه‌ای که انجام شده، انیماتور کار «آزاد معروفی» خواهد بود. ضمن این که علاقمند هستم که موسیقی این پروژه را با افتخار استاد کیهان کلهر انجام دهند و در حال رایزنی در این باره هستیم.»
انیمیشن «بادها کجا می‌میرند» در مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی تهیه می‌شود.
58244
کلید واژه‌ها : انیمیشن -منبع: خبرآنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۴۴۰۵۵۵۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
چرا رتیل‌ها مودار هستند؟
رتیل‌ها جانورانی پوشیده از مو هستند. اما اکثر عنکبوت‌ها چنین بدن «پشمالویی» ندارند. پس چرا رتیل‌ها اینقدر مودار به نظر می‌رسند؟ این مو‌ها مهمتر از آن چیزی هستند که فکر می‌کنید.
به گزارش زیسان به نقل از راز بقا؛ «جروم روونر»، استاد دانشگاه اوهایو و سردبیر سابق مجله Arachnology که متعلق به انجمن باستان‌شناسی آمریکاست، می‌گوید: «برخلاف عملکرد بسیار محدود مو‌های انسان، مو‌های رتیل (و سایر عنکبوت‌ها) می‌توانند کار‌های مختلفی انجام دهند».
حس کردن دنیارتیلها به دلایل مختلفی پشمالو هستند. برخلاف موی پستانداران که از کراتین ساخته شده، موی رتیل‌ها که «ستائه» نامیده می‌شوند، از کیتین ساخته شده، مشتقی از گلوکز که ساختار اسکلت بیرونی عنکبوت را نیز تشکیل می‌دهد. برخی از این مو‌ها به‌عنوان اندام‌های حسی عمل می‌کنند و به رتیل‌ها کمک می‌کنند تا بو کنند، بچشند، لمس کنند و ارتعاشات دنیای اطراف را تشخیص دهند. این مو‌های حسی عمدتاً روی پا‌ها و قسمت‌های دهان عنکبوت‌ها یافت می‌شوند و روی اعصاب حسی واقع در «پوست» یا کوتیکول عنکبوت اثرگذار هستند.
حساس‌ترین مو‌ها که «تریکوبوتریا» نامیده می‌شوند، به دلیل اتصال «مفصلی» (مفصل توپی یا گودالی) آنها به غشای کوتیکول، حتی کوچکترین تغییرات در حرکت هوا را تشخیص می‌دهند. این مو‌ها به هدایت رتیل‌ها در گرفتن شکار یا واکنش به احتمال شکار شدن آنها کمک می‌کنند. در سال ۱۸۸۳، «فردریش دال»، جانورشناس آلمانی، این «مو‌های شنیداری» را زمانی نام‌گذاری کرد که تشابه آنها به صدای ویولن را تشخیص داد.
مو‌های حساس از نظر شیمیایی که برای بو و مزه استفاده می‌شوند، سخت و توخالی هستند. آنها همچنین در تولید مثل نقش دارند و به رتیل کمک می‌کنند تا جفت پیدا کنند. روونر می‌گوید: «رتیل‌های نر در جستجوی لانه ماده سرگردان می‌شوند. اگر نزدیک لانه ماده حرکت کنند، مو‌های حساس از نظر شیمیایی آنها توسط «فِرومون جنسی» (ماده شیمیایی که برخی جانوران برای جلب همنوع ترشح می‌کنند) که به رشته‌های ابریشمی نزدیک ورودی لانه متصل است تحریک می‌شود و در نتیجه نر را قادر می‌سازد ماده را پیدا کند». وی افزود: «این مو‌ها احتمالاً می‌توانند مواد شیمیایی باقی مانده از رتیل‌های شکار شده را تشخیص دهند».
مو‌های رتیل سه کاربرد دیگر نیز دارند:
اول، آنها به رتیل‌ها که خونسرد هستند کمک می‌کنند تا دمای بدن خود را تنظیم کنند.
این باستان‌شناس می‌گوید: «مو‌ها لایه‌ای از هوا را در مقابل بدن و کوتیکول بیرونی خود به دام می‌اندازند و نوعی عایق ایجاد می‌کنند. رتیل‌ها با یک پوشش ضخیم مو می‌توانند در طول شب‌های خنک و در جنگل‌های بارانی و بیابان‌های استوایی همچنان فعال باقی بمانند».
استاد دانشگاه اوهایو به دومین کارکرد مو‌های رتیل نیز اشاره می‌کند و می‌گوید: «مو‌های بلند همچنین به عنوان نوعی پوشش ضد آب عمل می‌کند که می‌توانند «در صورت غرق شدن رتیل در اثر سیل، آب را دفع کنند.»
سوم اینکه، سطح زیرین مو‌های پا‌های آنها «چسبنده» است. این امر به رتیل‌ها کمک می‌کند تا از سطوح عمودی صاف بالا بروند. این شبکه‌های متراکم از مو‌ها «اسکوپولا» نامیده می‌شوند و به گرفتن طعمه توسط رتیل‌ها کمک می‌کنند.
بسیاری از رتیل‌های نیمکره غربی نیز تا ۱ میلیون موی تیز کُشنده روی شکم خود دارند که برای دفاع در برابر حملات از آنها استفاده می‌کنند. روونر توضیح می‌دهد: «این مو‌های خاردار می‌توانند در پوست، چشم‌ها و غشای مخاطی شکارچیان فرو بروند و باعث آزار آنها شوند».
رتیل‌ها در صورت تهدید، از پا‌های عقبی خود استفاده می‌کنند و آنها را به شکم خود می‌مالند تا این مو‌های خارش آور را جدا کنند و توده‌ای از خار‌های گزنده ایجاد می‌کنند که به بدن شکارچی نفوذ می‌کنند تا فرار کنند. هنگامی که این مو‌های خارش‌آور رتیل به افراد اصابت کند، باعث قرمزی، سوزش و خارش شوند و حتی اگر به چشم‌ها برخورد کنند. کور شوند. در مقابل، رتیل‌های بومی نیمکره شرقی دارای گزنه‌های خارش‌آور نیستند. در عوض آنها سم قوی تری دارند و از موضع تهاجمی برای هشدار دادن به شکارچیان قبل از گاز گرفتن آنها استفاده می‌کنند.
tags # حیات وحش سایر اخبار
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟