دانش آموزان عشایر در ییلاق مشکلات
تاریخ انتشار: ۲۴ مهر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۰۷۹۷۴۲
کرمان- هرچقدر از بالای شهر به پائین و یا از شهرها به سمت روستاها پیش برویم امکانات رفاهی و آموزشی به همان نسبت کاهش می‌یابد تا آنجا که سهمی برای عشایر به‌ویژه دانش آموزان باقی نمی‌ماند.
قدس آنلاین-گروه استان ها: استان کرمان به‌عنوان دومین استان عشایر نشین کشور محسوب می‌شود و ۵۶ درصد مساحت این استان جزو قلمرو عشایر است اما بااین‌وجود سال‌هاست که سوژه ترک تحصیل دختران و یا کمبود امکانات آموزشی به گزارشی تکراری و حل نشدنی تبدیل‌شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
فقر دانش آموزان
در خصوص انبوه مشکلات و یا وضعیت تحصیل دانش آموزان شاید هیچ شخصی به‌اندازه نماینده مردم جیرفت و عنبرآباد در مجلس شورای اسلامی که از حوزه‌های مختلف بازدید دارد آگاه‌تر پیدا نشود.
فقر خانواده‌ها و ازدواج‌های زودرس از جمله عوامل ترک تحصیل دانش آموزان عشایر است و حتی برخی از این دانش آموزان پول تهیه کتاب و لوازم التحریر را ندارندیحیی کمالی پور در توصیف وضعیت دانش آموزان حوزه انتخابیه‌اش بیان می‌کند: در حوزه انتخابی من ۱۰۰ مدرسه عشایری وجود دارد که حتی سرویس بهداشتی هم ندارد و یا بسیاری از دانش آموزان در ساختمان‌های کلنگی و کانکس‌ها درس می‌خوانند.
وی یادآور می‌شود: با این شرایطی که برای آنها فراهم کردیم آن چیزی که ما از دانش‌آموز انتظار داریم تطبیق نمی‌کند.
وی بیان می‌کند: در سال گذشته سازمان نوسازی مدارس را به جیرفت و عنبرآباد آوردیم و مدارس تخریبی کلنگی را شناسایی کردیم و مدارسی را که مهم‌تر بود در دستور کار قرار گرفت تا نوسازی انجام شود.
وی اذعان می‌کند: با پای‌کار آوردن خیرین مدرسه‌ساز نیز تاکنون قریب ۴۰ مدرسه در حال ساخت داریم و در کنار آن از امکانات بومی محلی نیز استفاده کردیم که در سال گذشته ۳۰۰ پکیج آموزشی بین دانش آموزان نیازمند توزیع کردیم.
دانش آموزان فقیر
این نماینده مجلس با اشاره به بضاعت اندک بسیاری از دانش آموزان و خانواده‌هایشان ابراز می‌کند: در جنوب کرمان دانش‌آموزانی راداریم که کیف‌های آنها کیسه پلاستیکی و یا کیسه برنجی است و به‌طورکلی حداقل امکانات آموزشی را نیز برای تحصیل ندارند لذا با شناسایی آنها به دنبال تهیه بسته‌های آموزشی هستیم.
وی ابراز می‌کند: امیدواریم که باهمت خیران و توجه ویژه دولت بتوانیم فرزندان این مرزوبوم را که آینده‌سازان این کشور هستند از دغدغه‌های روحی و روانی نجات دهیم.
امکانات درخورشان دانش آموزان نیست
رئیس آموزش‌وپرورش عشایری استان کرمان نیز با اشاره به کوچ رو بودن جامعه عشایری و محرومیت‌های زیادی که این قشر در جامعه دارند، گفت: گام اول ما در این مسیر این بود که هیچ دانش‌آموز عشایری از تحصیل محروم نماند و این برای ما میسر و اتفاق افتاد و اما با همه دلسوزی‌ها و حمایت‌های انجام‌شده چه از طرف دولت چه خیرین و نهادهای دیگر متأسفانه هنوز نتوانستیم خیلی از مشکلات را به تصویر بکشیم و هنوز جای تأسف است که امکانات و تجهیزات و فضاها درخور این بچه‌ها نیست.
منوچهر امیر تیموری افزود: وی ادامه داد: این عقب‌ماندگی‌ها البته مربوط به یک دولت و دو دولت نیست بلکه ما در این مسیر یک عقب‌ماندگی تاریخی داریم که جامعه عشایری از این مسئله رنج می‌برد و مشکل اساسی هم‌اکنون فقر و محرومیت این خانواده‌هاست که تأثیر خود را در تحصیل بچه‌های عشایر نیز گذاشته است.
وی با تأکید بر اینکه ۱۰۹ کلاس درس توسط خیرین برای عشایر ساخته‌شده است، اما برای گسترش این خدمات باید نگاه ویترینی خود را به جامعه عشایر تغییر دهیم.
واقعیت چیز دیگری است
رئیس آموزش‌وپرورش عشایری استان کرمان با اشاره به ویترینی بودن جامعه عشایری گفت: متأسفانه در بیرون از جامعه از گل‌وبلبل صحبت می‌شود و اما وقتی سرک می‌کشیم و قدمی می‌زنیم در بین این جامعه واقعیت چیز دیگری است.
وی با اشاره آسیب‌ها و چالش‌های آموزش‌وپرورش عشایری گفت: یکی از این چالش‌ها فضاها و مدارس عشایری است و با توجه به اینکه خیلی از مدارس ثابت ما هنوز چادری و کانکسی هستند و با مشکل کمبود امکانات و تجهیزات مواجه‌اند، اگر این مشکلات حل شوند، سطح سواد بچه‌ها نیز ارتقاء پیدا خواهد کرد.
ترک تحصیل زودرس
رئیس آموزش‌وپرورش عشایری استان کرمان با توجه به اینکه ۳۰۴ مدرسه ما در اول فعالیت فاقد سرویس بهداشتی بودند، اما با توجه به کمک‌ها امروز از وضعیت بهتری برخوردارند، گفت: دانش آموزان پایه ششم ما به لپ تاب و کامپیوتر نیاز دارند و همچنین امروز آموزش‌های نظری بدون آموزش عملی و آزمایشگاه جواب نمی‌دهد که متأسفانه از ۵۳۳ مدرسه عشایری ۵۰۰ مدرسه مربوط به ابتدایی است که فاقد آزمایشگاه هستند.
امیر تیموری در ادامه بیان کرد: فقر خانواده‌ها باعث ترک تحصیل بچه‌هاست و در بین بچه‌های عشایری متأسفانه به دلیل مسئله فقر و درنتیجه ترک تحصیل ازدواج‌های زودرس راداریم و حتی معلمانی هستند که پول تهیه کتاب و لوازم التحریر بچه‌ها را نیز خود می‌پردازند.
وی با توجه به سیر صعودی مدارس عشایری، گفت: این نشان‌دهنده این است که بچه‌ها دارای استعداد هستند و تنها چیزی که باعث و مانع رشد آنها می‌شود، نبود امکانات است.
وی تأکید کرد: سرنوشت ما از این افراد محروم جدا نیست و اگر در یک منطقه فقر وجود داشته باشد در باقی جاها نیز سرایت خواهد کرد و باید به خاطر خودمان هم که شده است فقر را از جامعه به‌خصوص جامعه عشایری بزداییم و بدانیم توسعه و رشد آنها مساوی با رشد و توسعه کشور است.
منبع: قدس آنلاین
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۰۷۹۷۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بندبازی مرگبار برای تحصیل
تمام دردشان فعلا نبود همین پل ساده است که چون ندارند، دانش‌آموزان کم‌سن و سال روستا مجبورند با طناب از روی رودخانه رد شوند. چند روز پیش فیلم یک دقیقه‌ای از وضعیت عبور و مرور آنها در فضای مجازی داغ شدکه نشان می‌داد حوادث مرگباری جان‌شان را تهدید می‌کند. در روستای کورکچ ۱۵۰ خانوار زندگی می‌کنند اما پشت آن ظاهر سبز و دلگشا و آسمان آبی‌اش، مادرانی همیشه نگران سلامت فرزندان خود هستندکه اگر به مدرسه رفتند، دوباره زنده به خانه برمی‌گردند. داوود تائی از اهالی این روستا به جام‌جم می‌گوید، چون مدرسه ندارند، بچه‌ها مجبورند از روی پل رودخانه عمیق کاجو رد شوند تا به روستای بجاربازار در ۱۰ کیلومتری کورکچ بروند. پلی‌که تائی در موردش توضیح میدهد، دو تکه طناب و سیم ۲۰ متری است که دو طرفش به دو درخت بسته شده. دانش‌آموزان با دو دست طناب بالای سرشان را می‌گیرند و زیر پای‌شان هم سیم نسبتا نازکی وزن بدن‌شان را تحمل می‌کند تا داخل رودخانه نیفتند. آنها برای رفتن به مدرسه دو راه بیشتر ندارند؛ یا باید از روی پل معلق رد شوند یا از مسیر دیگری که کلی زمان می‌برد:«بچه‌ها پنج روز در هفته به مدرسه می‌روند و پنج دقیقه طول می‌کشد تا از روی سیم و طناب رد شوند که خطرات مختلفی مثل حمله گاندوها و غرق‌شدگی تهدیدشان می‌کند. اگر از روی طناب رد شوند، ۲۰ دقیقه‌ای به مدرسه می‌رسند، در غیر این صورت، حدود ۵۰ دقیقه طول می‌کشد تا به مدرسه برسند.»دانش‌آموزان چاره‌ای جز یادگیری بندبازی روی طناب را ندارند.کوچک‌ترها باید اول تمرین حفظ تعادل کنند، چون زیرپا و بالای دست‌شان سیم و طنابی است‌که دائم تکان می‌خورد. تائی یک بار شاهد سقوط دختربچه‌ای به داخل رودخانه بوده:«یک بار در خانه بودم که یک‌دفعه صدای جیغ شنیدم. وقتی به رودخانه رفتم، دختربچه‌ای را دیدم که به رودخانه سقوط کرده بود که او را نجات دادیم. اگر در تاریکی هوا، بچه‌ای به رودخانه سقوط کند، ممکن است هیچ‌کس نفهمد و حتی جسدش هم پیدا نشود.»
اسلم جدگال، معلم مقطع دبستان شهید مفتح روستای بجار بازار است‌که دانش‌آموزان روستای کورکچ به آن مدرسه می‌روند. جدگال می‌گوید: دانش‌آموزانی‌که از کورکچ می‌آیند، از نبود پل و جاده مناسب بسیار ناراحت هستند. سیل هم بیاید می‌شود قوز بالا قوز: «از بچه‌ها می‌پرسم چرا دیر به مدرسه می‌آیید، می‌گویند هیچ راهی برای زود رسیدن به مدرسه نداریم. خطر عبور و مرور خودروهای سوختکش و حمله گاندوها هم وجود دارد. چون مسیر رفتن به مدرسه طولانی است، بچه‌های پایه اول خیلی می‌ترسند. بعضی از بچه‌ها دو سه سال سن‌شان بالاتر می‌رود و بعد به مدرسه می‌روند و اگر به دلیل دوری راه نتوانند بیایند، ترک تحصیل می‌کنند.»
به دنبال آرزوها
دو دانش‌آموزی‌که پنج روز در هفته از روی پل معلق رد می‌شوند، کنار تائی ایستاده‌اند. هر دو ۱۲ ساله هستند. صدای شیطنت و خنده‌های ریز امیرحسین و معاوذ را می‌شنوم.
امیرحسین نمی‌ترسی از روی پل رد بشی؟
چرا می‌ترسم غرق شوم یا بیفتم تو آب و گاندو منو بخوره.
تو که اینقد می‌ترسی چطوری میری روی طناب؟
چون درس خوندن برام مهمه.
چرا؟
چون می‌خوام دکتر بشم.
معاوذ تو هم می‌ترسی؟
آره خیلی.
خب چرا میری رو پل؟
چون تنها امید خانوادمم. نمی‌خوام زندگی‌ام مثل اونا بشه.
تو می‌خوای چیکاره بشی؟
معلم.
آرزوت چیه؟
دلم می‌خواست تو روستامون مدرسه داشتیم و مجبور نبودم از رو پل رد بشم و این همه راه برم.
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند