به نقل از «بولتن نیوز»

دود عالی مستدام!

تاریخ انتشار: ۱۶ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۴۹۹۴۸۰

به گزارش بولتن نیوز، کرمانشاه، شیراز، اراک، مشهد، اصفهان، تبریز، اهواز و تهران هم فرقی نمی‌کند، معابر این کلانشهرها در قرق اتوبوس، مینی‌بوس، تاکسی و خودرو‌های سواری شخصی فرسوده است.

هرچند در کنار دامن زدن به آلودگی هوا، این ارابه‌های‌مرگ، جان و مال مردم را نیز نشانه رفته‌اند. اما تلاش‌های ده سال گذشته برای از رده خارج کردن خودروهای فرسوده راه به جایی نبرده، چون قرار بود با پایان برنامه پنجم مشکل خودروهای فرسوده نیز حل شود، اما در خوشبینانه‌ترین حالت هنوز 50 درصداز خودروی‌های فرسوده در معابر کشور دود به دل شهروندان می‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

آمارهای متفاوتی از تعداد خودروهای فرسوده در این چند سال از زبان مسئولان شنیده شده و می‌شود؛ از عدد شش میلیون خودروی فرسوده که احمد دنیامالی، عضو پیشین شورای شهر تهران به آن اشاره کرده تا آمار یک میلیون و 250هزار خودروی فرسوده که از سوی حمیدرضا فولادگر، نماینده مجلس مطرح شد‌.

فارغ از این آمار‌های متناقض، ‌باید به مشکلاتی که سبب نامناسب بودن این روند شده پرداخت‌‌، از کمبود منابع مالی و سیاست‌های اشتباه بگیرید تا نبود متولی واحد و ‌برنامه منسجم و مناسب نوسازی و از رده خارج کردن خودروهای فرسوده.

در این میان، اما تصویب لایحه هوای پاک شاید بتواند قفل معضل خودروهای فرسوده را باز کند، مصوبه‌ای که براساس یکی از بندهای آن خرید و فروش و تردد خودروهای فرسوده به واسطه اهرم‌های قوی قانونی ممنوع شده است.

بن‌بست فرسودگی

حدود یک دهه از طرح خروج خودروهای فرسوده از چرخه حمل و نقل می گذرد. طبق این طرح قرار بود تا پایان برنامه پنجم توسعه تمامی خودروهای فرسوده از رده خارج شود، اما با اتمام برنامه پنجم توسعه کمتر از 50درصد خودروهای فرسوده از رده خارج شدند.

اعطای تسهیلات با سود کم به متقاضیان از رده‌خارج کردن خودروهای فرسوده یکی‌از راهکارهای خروج خودروهای فرسوده است.

برای سهولت این روند باید بانک‌ها وام‌هایی با سود کم را در اختیار متقاضیان خودرو قرار دهند، چون عمده این خودروها در اختیار اقشاری است که درآمد چندانی ندارند و معمولا جزو دهک‌های متوسط و پایین جامعه هستند.

این موضوعی است که مسعود تجریشی، معاون محیط زیست انسانی سازمان حفاظت محیط زیست به آن اشاره می‌کند و در گفت‌وگو با جام‌جم می‌ افزاید: مهم‌ترین مشکلی که در ارتباط با تعویض خودروها داریم همین تامین منابع مالی است که وقتی دولت اعتباری ندارد از بانک‌ها درخواست می‌کند و بانک‌ها به واسطه طلب وثیقه‌های سنگین عملا باعث به بن‌بست رسیدن در این مرحله می‌شوند.

او از رایزنی برای استفاده از صندوق ملی حرف می‌زند و معتقد است تا به حال کارکرد خاصی از این صندوق مشاهده نشده است.

تجریشی می‌گوید: یکی از کارکردهای این صندوق ‌ تامین منابع مالی برای پروژه‌های زیست محیطی است که می‌تواند اثرات آنی داشته باشد. این صندوق می‌تواند وام‌هایی بدهد که بتوانیم بسیاری از مشکلات زیست محیطی از جمله خودروهای فرسوده را با آن پوشش دهیم.

معاون محیط انسانی سازمان محیط زیست با اشاره به اسقاط خودروهای فرسوده می‌گوید: ما سالانه بیش از 300 هزار خودرو اسقاط می‌کنیم، اما از آن سو بیش از یک میلیون خودرو اضافه می‌شود و هیچ مدیریتی نمی‌تواند پاسخگوی تبعات این چرخه باشد.این درحالی است که کارشناسان تاکید می‌کنند با توجه به کیفیت نامناسب خودرو و موتورسیکلت‌ و قطعات به کار رفته در آنها خیلی از این وسایل نقلیه نو نیز بعد از چند ماه یا چند سال به اندازه خودروهای فرسوده تولید آلودگی می‌کنند.

تجریشی در ارتباط با نقش این خودروها در زندگی مردم معتقد است یکی از راه‌حل‌های این مشکل حساسیت‌زایی افکار عمومی در این زمینه است.

او می‌گوید: در زمینه آب، افکار عمومی حساسیت ویژه‌ای به خرج می‌دهد. به همین علت باید مردم را نسبت به خودروهای فرسوده نیز‌ حساس کنیم تا به پیامدهای ناشی از این مشکلات آشنا شوند.

سیاست‌های فرسوده

مجید کیان‌پور، عضو کمیسیون عمران مجلس هم آمار دیگری از خودروهای فرسوده اعلام می‌کند. او با اشاره به وجود یک میلیون و 500 هزار خودروی فرسوده در ایران، به جام‌جم می‌گوید:‌ وجود متولیان متعدد باعث شده روند نوسازی خودروهای فرسوده با کندی پیش رود و در واقع مشکل خودروهای فرسوده متولی واحدی ندارد.

او تعلل در نوسازی خودروهای فرسوده را حاصل سیاست‌های اشتباه و طرح‌های ناکارآمد می‌داند و به جام‌جم می‌گوید: متاسفانه بانک‌ها همکاری مناسبی را با دیگر دستگاه‌ها نداشته و در پرداخت تسهیلات نوسازی تعلل می کنند. در این رابطه نیاز است وزارت صنعت، معدن و تجارت، بانک‌ها، شهرداری‌ها و سازمان حفاظت محیط زیست همکاری مناسبی را با هم داشته و بانک‌ها تسهیلات ‌ با نرخ پایین را به صاحبان خودروهای فرسوده اختصاص دهند تا بتوان طی یک برنامه چهار تا پنج ساله نوسازی خودروهای فرسوده را تحقق بخشید.

نایب‌رئیس کمیسیون عمران مجلس شورای اسلامی، از تردد یکهزار مینی‌بوس فرسوده و سه میلیون خودروی فاقد کاتالیست در تهران انتقاد می کند و می‌گوید: بیش از 10 درصد خودروهای پایتخت فرسوده هستند و به صورت جدی نیاز است در جهت نوسازی آنها اقدام کرد.

خودروهای فرسوده و مشکل فرهنگی

آخرین آمار به گواه اطلاعات پلیس راهور ناجا‌ از وجود سه میلیون و 800 هزار خودروی پلاک تهران در پایتخت حکایت دارد. این در حالی است که حدود 20 درصد خودروهای پلاک شهرستان هم طی شبانه‌روز در شهر تهران تردد می‌کنند. از این تعداد خودروهای پلاک تهران ‌حدود 280 هزار خودروی کاربراتوری است و نزدیک به یکصد هزار خودروی فرسوده.

نواب حسینی‌منش، دبیر معاینه فنی کلانشهرهای کشور نیز معتقد است 32 درصد آلودگی هوای تهران به علت عبور و مرور خودروهای فرسوده است.

او به جام‌جم می‌گوید: در صورتی که بتوان این خودروهای آلاینده را نوسازی کرد، بخش مهمی ‌از آلودگی هوای شهر تهران و خسارات ناشی از آن که سالانه حدود 30 میلیارد دلار تخمین زده می‌شود، حل خواهد شد.

حسینی‌منش معتقد است سیاست‌های تشویقی و اعمال نظرهای تنبیهی در کشورمان پاسخگو نیست.

او به جام‌جم می‌گوید: در کشورهای پیشرفته، از رده خارج کردن خودروهای فرسوده، با توجه به سن خودرو، بیمه آن و هزینه‌های عوارض، در حال افزایش است. یکی از دلایل ناموفق بودن این امر در ایران به این موضوع برمی‌گردد که خودرو معمولا در اکثر نقاط دنیا، به عنوان یک کالای مصرفی شناخته می‌شود، اما در ایران اغلب به آن به عنوان یک کالای سرمایه‌ای نگاه می‌کنند بنابراین تعویض آن بسختی انجام می‌شود.

دبیر معاینه فنی کلانشهرهای کشور با اشاره به تصویب لایحه هوای پاک می‌گوید: در این قانون قید شده است خرید و فروش خودرو، اخذ بیمه شخص ثالث و دادن معاینه فنی به این خودروها ممنوع است. این قانون تاثیر بسیاری دارد و کمک بسیاری خواهد کرد به تغییر نوع نگاه به خودروها از یک کالای سرمایه‌ای به یک کالای مصرفی.

با توجه به گفته‌های کارشناسان باید تاکید کرد عزمی جدی برای از رده خارج کردن خودروهای فرسوده و بازگرداندن آسمان آبی به کلانشهرها وجود ندارد، زیرا اگر غیر از این بود مسئولان به جای درنظر گرفتن تسهیلات ویژه برای خودروسازان و کمک به آنها تسهیلاتی در اختیار اقشار ضعیف جامعه قرار می‌دادند تا آنها بدون‌ غم نان برای نوسازی خودرویشان قدم بردارند.

منبع: بولتن نیوز

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bultannews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بولتن نیوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۴۹۹۴۸۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سریع‌ترین خودروهای رکوردشکن تاریخ، هواپیماهای بدون بال با سرعت 1000 کیلومتر (+عکس)

از زمانی که اولین خودروها در ابتدای قرن نوزدهم ظهور کردند، انسان‌ها همواره به دنبال دستیابی به سرعت‌های بالاتر بودند. این نبرد برای سرعت منجر به تلاش‌هایی برای رکوردشکنی و ایجاد ارگان‌هایی برای تأیید این رکوردها شد.

به گزارش پدال، از سال ۱۹۶۴ نیز که توافقی بین فدراسیون بین‌المللی اتومبیل (FIA) و فدراسیون بین‌المللی موتورسیکلت (FIM) شکل گرفت، رکوردهای سرعت رسمیت بیشتری گرفتند. طی شش دههٔ گذشته، خودروهای زیادی برای شکستن رکورد سرعت زمینی تلاش کردند اما تنها پنج خودرو موقف شدند که در ادامه با آن‌ها آشنا خواهیم شد.

Green Monster

حداکثر سرعت: ۹۲۷ کیلومتر بر ساعت

از نام گرین مانستر یا هیولای سبز برای چندین خودروی بسیار سریع ساخت اسطورهٔ مسابقات درگ «آرت آرفونز» و برادرش «والت» استفاده شد اما مشهورترین هیولای سبز، خودروی رکوردشکنی بود که توسط آرت در اوایل دههٔ ۶۰ ساخته شد.

این خودرو برای شکستن رکورد سرعت با خودروی «روح آمریکا» مبارزه می‌کرد. هرچند گرین مانستر همیشه به رنگ سبز نبود اما چند بار رکورد سرعت را شکست و در نوامبر ۱۹۶۵ به بالاترین سرعت خود یعنی ۹۲۷ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کرد. هرچند این رکورد تنها ۱۰ روز دوام آورد اما هیولای سبز هنوز هم پنجمین خودروی سریع تاریخ محسوب می‌شود.

این خودرو به یک موتور جت جنرال الکتریک J79 متعلق به جنگندهٔ F104 مجهز بود که با پس‌سوز چهار مرحله‌ای، ۷۸ کیلو نیوتن رانش تولید می‌کرد. عجیب اینکه آرت این موتور را از یک ضایعاتی با قیمت ۶۰۰ دلار خریده بود.

Spirit of America

حداکثر سرعت: ۹۶۶ کیلومتر بر ساعت

«کریگ بریدلاو» هم یکی دیگر از معتادان به سرعت بود که به چیزی کمتر از شکستن رکورد سرعت بسنده نمی‌کرد. او همراه با یک تیم اختصاصی، با استفاده از موتور جت جنرال الکتریک J47، خودروی روح آمریکا را ساخت که اولین بار در سال ۱۹۶۲ مورد آزمایش قرار گرفت.

این خودرو هرچند موفق عمل کرد اما با رقابت سختی از سوی هیولای سبز برادران آرفونز مواجه شد. به همین دلیل، در سال ۱۹۶۴ بریدلاو و تیمش ساخت خودروی جدیدی را آغاز کردند که سونیک نام گرفت.

آن خودرو بدنهٔ بهتری داشت و از موتور بسیار قوی‌تر جنرال الکتریک J79 استفاده می‌کرد که از جنگنده بمب‌افکن F4 فانتوم گرفته شده بود. سونیک در نوامبر ۱۹۶۵ با هیولای سبز مبارزه کرد و توانست با ثبت رکورد ۹۶۶ کیلومتر بر ساعت رکورد سرعت را بنام خود ثبت کند. این رکورد تا پنج سال پابرجا ماند.

Blue Flame

حداکثر سرعت: ۱۰۱۴ کیلومتر بر ساعت

در اواخر دههٔ ۶۰، توجه شرکت Reaction Dynamics که اولین درگستر راکتی هیدروژن پراکسید جهان را ساخته بود، به شکستن رکورد سرعت جلب شد. این شرکت چند سال را صرف توسعهٔ شعلهٔ آبی کرد که در اکتبر ۱۹۷۰ توانست را رانندگی «گری گالیچ» به حداکثر سرعت ۱۰۱۴ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند.

این خودرو روی یک شاسی مونوکوک آلومینیومی ساخته شده بود و از یک موتور موشک اختصاصی استفاده می‌کرد. این موتور که از مخلوط پراکسید و گاز مایع استفاده می‌کرد، می‌توانست تا ۱۰۰ کیلو نیوتن رانش معادل ۵۸ هزار اسب بخار تولید کند. این خودروی رکوردشکن هم‌اکنون در موزهٔ اتو تکنیک آلمان نگهداری می‌شود.

Thrust 2

حداکثر سرعت: ۱۰۲۰ کیلومتر بر ساعت

پس از شکسته شدن رکورد سرعت توسط شعلهٔ آبی، «ریچارد نوبل» کارآفرین اسکاتلندی تصمیم گرفت به سلطهٔ آمریکا بر رکورد سرعت پایان دهد. بدین منظور، وی شرکتی بنام SSC Programme Limited را تأسیس کرد و با بکار گرفتن طراحانی مثل «جان آکروید»، توسعهٔ خودرویی آزمایشی بنام Thrust 1 را آغاز کرد.

این خودرو در سال ۱۹۷۷ اولین آزمایش خود را انجام داد اما پس‌ازاینکه در آزمایش بعدی تصادف کرد، نسخهٔ بروز شدهٔ Thrust 2 ساخته شد. هرچند قرار بود این خودروی آزمایشی دوم باشد و برای توسعهٔ خودروی سوم مورداستفاده قرار گیرد اما Thrust 2 بهتر از حد انتظار عمل کرد و در اکتبر ۱۹۸۳ با رانندگی خود نوبل رکورد سرعت جدیدی را با ۱۰۲۰ کیلومتر بر ساعت به ثبت رساند.

Thrust 2 به یک موتور جت رولزرویس مجهز بود که ۷۲ کیلو نیوتن رانش معادل ۳۰ هزار اسب بخار تولید می‌کرد. این خودروی رکوردشکن هم‌اکنون در موزهٔ حمل‌ونقل کاونتری انگلستان نگهداری می‌شود.

Thrust SSC

حداکثر سرعت: ۱۲۲۸ کیلومتر بر ساعت

ریچارد نوبل که با رکورد سال ۱۹۸۳ راضی نشده بود، تصمیم گرفت خودروی دیوانه‌واری بسازد که نه‌تنها رکورد سرعت زمینی را بازهم ارتقاء دهد بلکه دیوار صوتی را هم روی زمین بشکند. این خودرو که تراست سوپرسونیک کار یا به‌طور مخفف SSC نام گرفت، برخلاف خودروی رکوردشکن قبلی نوبل به دو موتور جت مجهز شده بود.

این‌ها موتورهای غول‌پیکر توربوفن ساخت رولزرویس بودند که در نسخهٔ بریتانیایی جنگندهٔ F4 فانتوم استفاده می‌شدند. این دو موتور باهم ۲۲۳ کیلو نیوتن رانش تولید می‌کردند. هرچند نوبل تجربهٔ لازم برای راندن این خودرو را داشت اما به این نتیجه رسید که هیولای او باید توسط کسی هدایت شود که به شکستن دیوار صوتی عادت داشته باشد.

به همین دلیل، او یک خلبان جنگندهٔ نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا بنام «اندی گرین» را برای این کار انتخاب کرد. پس از چند تلاش، سرانجام گرین موفق شد در ۱۵ اکتبر ۱۹۹۷ دیوار صوتی را بشکند و با SSC به سرعت ۱۲۲۸ کیلومتر بر ساعت دست پیدا کند. هرچند از آن زمان تاکنون تلاش‌های زیادی برای شکستن این رکورد صورت گرفته اما تا به امروزی نتیجه‌ای به دنبال نداشته و SSC هنوز سریع‌ترین خودروی جهان محسوب می‌شود.

کانال عصر ایران در تلگرام