به نقل از «رکنا»

دیابت نوع یک با سلول های بنیادی قابل درمان است

تاریخ انتشار: ۳۰ آبان ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۷۲۸۶۶۰

رکنا:محققان دانشگاه هاروارد به این مهم پی بردند که سلول های بنیادی در درمان دیابت نوع یک تاثیر گذار است.

محققان دانشگاه هارواد با اصلاح سلول‌های بنیادی موجود در خون برای اولین‌بار روند پیشرفت دیابت نوع یک را به سمت بهبود اصلاح کردند.

به گزارش ایسنا و به نقل از دانشگاه هاروارد، در این روش درمانی با تزریق سلول‌های بنیادی اصلاح شده تولیدکننده پروتئین موسوم به PD-L1 به موش‌های مبتلا به دیابت نوع یک، روند پیشرفت بیماری به سمت درمان معکوس شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در جریان پیشرفت دیابت، تولید پروتئین PD-L1 در بیماران و موش‌های مبتلا به دیابت نوع یک با کاهش مواجه می‌شود و با تزریق سلول‌های اصلاح شده به خون، سطح این پروتئین حیاتی به حالت طبیعی برمی‌گردد.

با تزریق سلول‌های اصلاح شده به خون واکنش خودکار سیستم ایمنی در سلول‌های انسان و موش محدود شده و از افزایش غلظت قند خون جلوگیری می‌شود.مهمترین ویژگی این دستاورد پزشکی، درمان کوتاه‌مدت موش‌های آمایشگاهی است، به‌طوری‌که یک سوم از آنها در طول دوره حیات به سطح طبیعی و پایدار قند محلول در خون رسیدند.

دکتر پائولو فیورینا، محقق ارشد این مطالعه و دستیار تحقیقاتی در بخش نفرولوژی بیمارستان کودکان بوستون گفت: با تزریق سلول‌های بنیادی به جریان خون موش‌ها برای اولین‌بار مشاهده شد که عملکرد سیستم ایمنی تغییر می‌کند.وی در ادامه افزود: این مطالعه همچنین نشان داد که سلول‌های تزریق شده به موش جایگزین سلول‌های تولیدکننده انسولین موسوم به جزایر لانگرهانس می‌شوند.

سلول‌های انسولین‌ساز مستقر در جزایر لانگرهانس که تحت تاثیر فعالیت خودایمنی سیستم ایمنی بدن نابود و یا ناکارآمد شده‌اند، پس از این روند آزمایشی دوباره به حالت عادی بر می‌گردند.این روند درمانی در هر دو روش تولید پروتئین PD-L1 با تحریک ژنی و یا مولکول‌های اصلاح شده کاملا موثر و قابل اطمینان است.

قدرت پروتئین PD-L1

محققان دانشگاه هاروارد در مطالعات قبلی به دنبال استفاده از روش ایمونوتراپی یا ایمنی درمانی برای درمان دیابت نوع یک بودند. هدف از این روش درمانی محدود کردن سیستم ایمنی در نابود کردن سلول‌های انسولین‌ساز بود.

محققان عنوان کردند: این روش درمانی به این علت که برای درمان دیابت نشانه‌گیری نشده بود با شکست مواجه شد.

پژوهشگران در ادامه مطالعات خود متوجه شدند که با تزریق مغز استخوان حاوی سلول‌های بنیادی امکان برنامه‌ریزی و اصلاح سیستم ایمنی به حالت اولیه وجود دارد اما این روش در همه بیماران پاسخگو نیست.

دکتر فیورینا در مورد مراحل پیشرفت این روش درمانی گفت: اگرچه سلول‌های بنیادی خون توانایی تنظیم مجدد سیستم ایمنی را دارند، اما به نظر می‌رسد که این توانایی در موش‌ها و انسان‌های مبتلا به دیابت ضعیف یا به نوعی محدود شده است.

تیم تحقیقاتی دکتر فیورینا در ادامه مطالعات خود دریافتند که سلول‌های بنیادی خون در جریان دیابت معیوب می‌شوند و همین روند در پیشرفت دیابت و حمله سیستم ایمنی به سلول‌های انسولین‌ساز موثر است.

پروژه تحقیقاتی دکتر فیورینا با شناسایی و دسته‌بندی سلول‌های بنیادی و روند پروتئین‌سازی در RNA خون به منظور کشف پروتئین‌های تولیدی سلول‌های بنیادی آغاز شد.محققان در ادامه با استفاده از تکنیک موسوم به ریزآرایه‌های DNA موفق به شناسایی شبکه ژن‌های تنظیم‌کننده یا میکرو RNA های موثر در کنترل و تولید پروتئین مهم PD-L1 شدند.

در طول دیابت روند تولید یا به اصطلاح فرمول تولید پروتئین PD-L1 از حافظه سلول‌های ایمنی خون موش‌ها و انسان‌های دیابتی تغییر می‌کند و این تغییر ژنی تولید پروتئین PD-L1 را حتی در مراحل اولیه دیابت را متوقف می‌کند.محققان همچنین دریافتند که پروتئین PD-L1 خواص ضد التهابی قابل‌توجهی در پیشرفت دیابت نوع یک از خود نشان می‌دهد.

پروتئین PD-L1 که به عنوان مولکول بازرس ایمنی نیز شناخته می‌شود، با پیوند با گیرنده PD-1 در گلبول‌های سفید Tتحریک شده و واکنش سیستم ایمنی را فعال می‌کند. این فرایند به طور طبیعی به منظور مرگ سلول‌های سفید T یا غیر فعال شدن آنها طراحی شده است.

دکتر فیورینا و گروه تحت نظرش با مطالعات پیوسته سرانجام ژن پروتئین PD-L1 را در سلول‌های بنیادی شناسایی کردند. آنها سپس با استفاده از یک ویروس به عنوان عامل انتقال ژن موفق شدند تا روند پیشرفت دیابت نوع یک را در موش‌ها معکوس کنند.

تیم تحقیقاتی دکتر فیورینا همچنین متوجه شدند که می‌توان اثر روش درمانی با پروتئین PD-L1 را با ترکیبی از سه مولکول موسوم interferon beta ، پروتئین interferon gamma و پروتئین polyinosinic-polycytidylic acid شبیه سازی کرد.

منبع: رکنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.rokna.net دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «رکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۷۲۸۶۶۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

التهاب عامل کلیدی در پیشرفت آرتروز زانو

به گزارش صدای ایران از گجت نیوز، در یک مطالعه جدید محققان خون ۲۰۰ زن سفیدپوست که در ابتدای آزمایش هیچ علائمی از آرتروز زانو نداشتند و بر اساس عوامل خطر سنتی مانند آسیب دیدگی قبلی زانو یا جراحی زانو کم‌خطر در نظر گرفته می‌شدند را مورد بررسی قرار دادند.

سپس آنها با استفاده از یک آزمایش جدید که به دنبال پروتئین‌های موجود در خون برای پیش‌بینی خطر ابتلا به بیماری است، خون همین افراد را تجزیه و تحلیل کردند. بر اساس مقاله منتشر شده در مجله Science Advances در روز جمعه (٧ اردیبهشت)، تنها با بررسی شش پروتئین در خون می‌توان با دقت پیش‌بینی کرد که کدام فرد در طول ۱۰ سال آینده دچار آرتروز زانو خواهد شد.

این آزمایش در برخی موارد می‌تواند تا هشت سال زودتر از اشعه ایکس که در حال حاضر روش تشخیصی استاندارد طلایی برای آرتروز است، بیماری را شناسایی کند. محققان بر این باورند که تشخیص زودهنگام اهمیت ویژه‌ای دارد، زیرا اگرچه برای این بیماری درمانی قطعی وجود ندارد، اقدامات پیشگیرانه‌ای وجود دارد که می‌تواند روند پیشرفت آن را کند کند. این اقدامات شامل حفظ وزن سالم، انجام ورزش کم‌فشار و مصرف دارو‌هایی برای تسکین علائم می‌شود.

تشخیص آرتروز زانو با یک آزمایش خون ساده

تشخیص زودهنگام آرتروز زانو می‌تواند به مثابه یک زنگ خطر عمل کند. به گفته دکتر ویرجینیا بایرز کروس، نویسنده اصلی این مطالعه و استاد دانشکده پزشکی دانشگاه دوک در کارولینای شمالی، این موضوع می‌تواند افراد را به سمت درمان‌های پیشگیرانه سوق دهد. این امر می‌تواند از بروز عوارض بعدی بیماری مانند درد، ناتوانی و نیاز به تعویض مفصل جلوگیری کند.

علاوه بر این، دکتر کروس اشاره می‌کند که روزی شاید این یافته‌ها به دانشمندان در توسعه درمان‌های پیشگیرانه جدید و مؤثرتر برای این بیماری کمک کند. برای مثال چنین درمان‌هایی می‌توانند بر پروتئین‌های موجود در خون که با این بیماری مرتبط هستند، تأثیر بگذارند.

آرتروز زانو شایع‌ترین نوع آرتروز است و بیش از ۳۲.۵ میلیون بزرگسال در ایالات متحده را تحت تاثیر قرار می‌دهد. این بیماری که در ابتدا به‌عنوان یک بیماری فرسودگی و پارگی شناخته می‌شد، زمانی رخ می‌دهد که غضروف داخل مفصل (به‌طور معمول در دست‌ها، لگن و زانو) دچار تخریب شود. این امر باعث می‌شود استخوان زیرین به مرور زمان تغییر کند و منجر به درد، خشکی و تورم شود.

التهاب، عامل کلیدی در پیشرفت آرتروز زانو

با وجود این، شواهد جدید حاکی از آن است که التهاب، نقشی اساسی در آسیب مفصلی ناشی از آرتروز زانو ایفا می‌کند. این بدان معناست که بیومارکر‌ها یا نشانه‌های قابل اندازه‌گیری در بدن وجود دارند که می‌توانند شروع بیماری را سال‌ها پیش از مشاهده آسیب ساختاری با اشعه ایکس هشدار دهند.

در این مطالعه جدید، دکتر کروس و همکارانش دو مجموعه نمونه خون را از گروه شناخته‌شده‌ای از زنان سفیدپوست میانسال در انگلستان که از سال ۱۹۸۹ به‌طور سالانه برای آرتروز زانو مورد بررسی قرار گرفته بودند، تجزیه و تحلیل کردند. تیم تحقیقاتی ۲۰۰ زن از این گروه را انتخاب کرد که از نظر سن و شاخص توده بدنی (BMI) با هم مطابقت داشتند. پس از ۱۰ سال پیگیری، نیمی از این زنان به بیماری آرتروز مبتلا شدند و نیمی دیگر نشدند.

محققان با استفاده از هوش مصنوعی، شش پروتئین را در نمونه‌های خون شناسایی کردند که به نظر می‌رسید نشانگر ابتلا به آرتروز زانو در آینده باشند. این نمونه‌های خون، هشت یا چهار سال قبل از تشخیص بیماری فرد، گرفته شده بودند. پروتئین‌های شناسایی‌شده در ایجاد التهاب و هوموستاز (ایستادگی خونریزی)، که اولین گام در پاسخ بدن به آسیب است نقش دارند.

برای تعیین دقت آزمایش، تیم تحقیقاتی از یک معیار ریاضی به نام مساحت زیر منحنی (AUC) استفاده کرد. امتیاز AUC کمتر یا مساوی ۵۰٪ نشان می‌دهد که یک آزمایش نمی‌تواند بین افراد مبتلا و بدون بیماری تمایز قائل شود.

امتیاز بالاتر از ۷۰٪ عملکرد قابل قبول و بالاتر از ۸۰٪ عالی در نظر گرفته می‌شود. شش پروتئین شناسایی شده در مطالعه جدید، امتیاز AUC برابر با ۷۷٪ را کسب کردند، این در حالی است که امتیاز پیش‌بینی بر اساس سن و شاخص توده بدنی افراد حدود ۵۰٪ و بر اساس درد زانو ۵۷٪ است.

اگرچه نتایج این مطالعه اولیه بسیار امیدوارکننده است، اما به گفته دکتر کروس این آزمایش به این زودی‌ها در کلینیک‌ها قابل استفاده نخواهد بود. تیم تحقیقاتی در حال حاضر باید بررسی کند که آیا این موفقیت در مورد مردان و همچنین افراد با نژاد‌های دیگر نیز قابل تکرار است. لازم به ذکر است که زنان به‌خصوص بعد از ۵۰ سالگی، بیشتر در معرض ابتلا به آرتروز زانو نسبت به مردان هستند.

دکتر کروس اشاره می‌کند پس از تکمیل این مرحله، آزمایش‌های بالینی برای درمان‌های جدید در انتظار ماست. به صورت تئوری، از این بیومارکر‌ها می‌توان برای سنجش کارایی دارو‌های خاص در توقف پیشرفت آرتروز زانو استفاده کرد. در صورت موفقیت‌آمیز بودن این روش در مدل‌های حیوانی، چنین دارو‌هایی می‌توانند روی افرادی که در معرض خطر ابتلا به این بیماری هستند، آزمایش شوند.