جدیدترین تصاویر رصدخانه اشعه ایکس ناسا
تاریخ انتشار: ۱ آذر ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۵۷۵۵۰۷۳
ایران اکونومیست - به گزارش ایران اکونومیست؛ "سحابی سیارهنما" (planetary nebula) نوعی سحابی منتشر شونده است که از گاز و پلاسما تشکیل شده است و معمولا این نوع سحابیها پس از مرگ ستارگان به وجود میآیند.
این نام از قرن هجدهم، هنگامی که این سحابیها به علت حلقوی بودن(که خود به خاطر انفجار ستاره است) در تلسکوپهای ضعیف به شکل یک سیاره دیده و اشتباه گرفته میشدند، به وجود آمده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
عمر این سحابیها کوتاه و حدود 10 هزار سال در مقابل با عمر چند میلیون ساله ستاره است.
نواحی روشن از گاز یونیده، نه تنها کنار ستارگان تازه متولد شده، بلکه اطراف ستارههایی که آخرین مراحل تحول خود را سپری میکنند نیز دیده میشود.
سحابی سیاره نما عبارت است از یک پوسته گازی به دور یک ستاره آبی داغ و کوچک.
در زمان تحول ستاره و در مرحله هلیومسوزی، ممکن است ناپایداریهایی بروز کند. برخی ستارگان شروع به تپش میکنند، در حالی که در دیگر ستارهها ممکن است تمام اتمسفر بیرونی به فضا پرتاب شود. در حالت اخیر، یک پوسته گازی که با سرعت 20 تا 30 کیلومتر بر ثانیه در حال انبساط است اطراف یک ستاره کوچک و داغ(دمای 50 هزار تا 100 هزار درجه کلوین) تشکیل خواهد شد.
در اولین تصویر ناسا تصویر یک سحابی سیارهنما را در فاصله 5000 سال نوری را منتشر کرده است که شعاع آن 100 برابر منظومه شمسی بوده و آینده خورشید را نشان میدهد. دمای این سحابی به سه میلیون درجه سانتیگراد میرسد.
در دومین تصویر ناسا تصویری از یک ابر الکترونی در حال محو شدن را منتشر کرده است که پس از برخورد دو کهکشان بزرگ با یکدیگر مجددا انرژی خود را بازیافته است.
این ابر الکترونی 1.6 میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارد.
سومین عکس ناسا بقایای یک ابرنواختر را نشان میدهد که "تیکو"(Tycho) نام دارد و اولین بار در سال 2000 رصد شده است و براساس اعلام ناسا نسبت به اولین رصد صدها میلیارد کیلومتر گسترش یافته است.
ابرنواختر به وضعیتی از یک ستاره بسیار بزرگتر از خورشید اطلاق میشود که پس از انفجار یک ابر عظیم و درخشان از گاز را تشکیل میدهد که با از دست دادن انرژی خود کمکم محو میشود.
پرجرمترین ستارههای عالم، زندگی خود را با انفجاری عظیم به نام ابرنواختر به پایان میبرند. یک ابرنواختر زمانی رخ میدهد که یک ستاره در حال مرگ شروع به خاموش شدن میکند. آن گاه به طور ناگهانی منفجر شده و مقدار بسیار زیادی نور تولید میکند و در پس خود یک هسته کوچک نوترونی به جای میگذارد.
نوترون سنگینترین ماده در فضا است. مقداری نوترون به اندازه یک سر سوزن میتواند هزاران تن جرم داشته باشد. ستاره ماده خود را به سوی فضا پرتاب میکند و ممکن است درخشندگی آن چند روزی از کل یک کهکشان هم بیشتر باشد. هنوز هم میتوان بقایای درخشان ستارههای منفجر شده را که صدها یا هزاران سال پیش از هم پاشیدهاند، دید. در کهکشان خودمان به طور میانگین در هر قرن یک یا دو ابرنواختر رخ میدهد که برخی از آنها نیز در پس غبار کهکشان پنهان میشوند.
آخرین ابرنواختر قطعی که در راهشیری دیده شد، ابرنواختر کپلر در سال ۱۶۰۴ میلادی بود. اما اخترشناسان، بهخصوص رصدگران آماتور، تعداد بسیار بیشتری را در دیگر کهکشانها یافتهاند. در عمل تشکیل یک ابرنواختر به معنای پایان زندگی یک ستاره است.
منبع: ایران اکونومیست
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۵۷۵۵۰۷۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
نمای حیرتانگیز اسب سیاه آسمان از نگاه تلسکوپ فضایی جیمز وب / عکس و فیلم
به گزارش خبرآنلاین، تصاویر جدید تلسکوپ فضایی جیمز وب، بخشی از آسمان را در صورت فلکی جبار (شکارچی)، در سمت غربی ابر مولکولی شکارچی B نشان میدهد و بر لبه نورانی بالای ساختار متمایز غبار و گاز سحابی متمرکز است.
سحابی سر اسب که به «بارنارد 33» هم معروف است، از امواج متلاطم گاز و غباری برمیخیزد که 1300 سال نوری از ما قرار دارد و پیشستارگان فراوانی را در دل خود جای داده است. این سحابی از ابر میانستارهای عظیمی تشکیل شده که در حال فروپاشی است، ستاره جوان داغی در نزدیکی آن با قدرت تمام، میتابد و با پرتوهای پرانرژی خود، این سحابی را لایهبهلایه میتراشد. ابرهای گازی اطراف سر اسب قبلاً از بین رفتهاند، اما ستون برآمدگی از تودههای ضخیم موادی ساخته شده که فرسایش آنها سختتر است. منجمان تخمین میزنند که حدود پنج میلیون سال تا از بین رفتن کامل این سحابی زمان باقی مانده باشد.
شرح عکس: چشمانداز لبه فوقانی سحابی سراسب در نور فروسرخ نزدیک. در زمینه تصویر میتوانید ستارگان کهکشان (اجرام نورانی ۸ پر) و کهکشانهای دوردست را ببینید. برای مشاهده عکس در ابعاد بزرگتر، اینجا را کلیک کنید.
سحابی سر اسب، از شناختهشدهترین مناطق تحت سلطه فوتون (PDR) ست. در چنین منطقهای، نور فرابنفش ستارگان جوان و سنگین، ناحیهای از گازوغبار گرم و عمدتاً خنثی را بین گازهای کاملاً یونیزهشده اطراف ستارگان پرجرم و ابرهایی که در آن متولد شدهاند، ایجاد میکند. این تابش فرابنفش بهشدت بر رویدادهای شیمیایی گازهای این مناطق تأثیر میگذارد و بهعنوان مهمترین منبع گرما عمل میکند.
این مناطق در جایی پدیدار میشوند که گازهای میانستارهای از یکسو بهاندازهای متراکمند که خنثی بمانند و از سوی دیگر، آنقدر متراکم نباشند که از نفوذ نور فرابنفش ستارگان پرجرم جلوگیری کنند. نور ساطعشده از این نوعPDR ها ابزاری منحصربهفرد برای مطالعه فرآیندهای فیزیکی و شیمیایی است که باعث تحول ماده میانستارهای کهکشان ما و دیگر نقاط عالم، از دوران اولیه تشکیل ستارههای عظیم باستانی تا امروز میشود.
شرح عکس: نمای لبه فوقانی سحابی سر اسب در نور فروسرخ میانی.
سحابی سر اسب به دلیل نزدیکی و هندسه آن که تقریبا از لبه دیده میشود، هدف ایدهآلی برای اخترشناسان است تا ساختار فیزیکی PDRها و تکامل ویژگیهای شیمیایی گازوغبار و مناطق انتقالی بین آنها را مطالعه کنند. PDRها از بهترین اجرام آسمان برای بررسی نحوه تعامل تابش با ماده میانستارهای به شمار میروند.
آنچه جیمز وب دیده است
به لطف ابزارهای MIRI و NIRCam که بهترتیب تصاویر فروسرخ میانی و فروسرخ نزدیک را ثبت میکنند،گروهی بینالمللی از اخترشناسان برای اولین بار، ساختارهای کوچکمقیاس لبه نورانی سر اسب را آشکار کردند. آنها همچنین شبکهای از ویژگیهای طولی را شناسایی کردهاند که عمود بر جبهه PDR گسترش یافته و حاوی ذرات غبار و گاز یونیزهشده در جریان تبخیر فوتونی سحابی کشیده شدهاند. این مشاهدات همچنین به اخترشناسان امکان داده است که اثرات تضعیف و انتشار غبار را بررسی کنند و شکل چندبعدی سحابی را بهتر درک کنند.
در مرحله بعد، ستاره شناسان قصد دارند دادههای طیفسنجی بهدستآمده از سحابی را برای اثبات تحول خواص فیزیکی و شیمیایی مواد مشاهدهشده در سراسر سحابی مطالعه کنند.
تلسکوپ فضایی جیمز وب با آینه ۶٫۵ متری خود، بزرگترین و قدرتمندترین تلسکوپی است که تاکنون به فضا پرتاب شده است و امید میرود که تا پایان این دهه به مأموریت خود ادامه دهد.
منبع: آژانس فضایی اروپا
۵۴۵۴
برای دسترسی سریع به تازهترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1901324 ذوالفقار دانشی