به پایان دردناک کره زمین نزدیک می‌شوید!

حتی اگر کره زمین، باقیمانده روزگارش را صرف فرار از موجودات بیگانه، شهاب‌سنگ‌ها و آخرالزمان هسته‌ای کند، روزی که در آن خورشید آن را نابود کند، درحال نزدیک شدن است.

به گزارش گروه رسانه های دیگر آنا، خورشید خیلی زودتر از آنچه فکر کنید، زمین را نابود خواهد کرد.

حتی اگر کره زمین، باقیمانده روزگارش را صرف فرار از موجودات بیگانه، شهاب‌سنگ‌ها و آخرالزمان هسته‌ای کند، روزی که در آن خورشید آن را نابود کند، درحال نزدیک شدن است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

کره زمین، راه‌های فراوانی پیش‌رو دارد. ممکن است با یک سیاره دیگر برخورد کند، یا توسط یک حفره سیاه بلعید شود یا اینکه توسط یک سیاره کوچک له شود. هیچ راهی برای اینکه بگوییم کدام سناریوی آخرالزمانی علت مرگ سیاره ما خواهد بود، وجود ندارد. اما یک چیز قطعی است و آن این است که حتی اگر زمین باقیمانده عمرش را صرف فرار از حملات بیگانه کند، آن روز که در آن، خورشید کره زمین را نابود کند، فرا خواهد رسید.

این فرآیند، زیبا نخواهد بود. بیزنس انسایدر طی ویدئویی نشان داد هنگامی که نهایتا خورشید بمیرد، چه اتفاقی برای زمین رخ خواهد داد.

همانطور که جیلیان اسکودر، متخصص فیزیک نجومی در دانشگاه ساسکس توضیح داد، آن روز، زودتر از آنچه که فکر می‌کنیم فرا خواهد رسید.

خورشید با سوزاندن اتم هیدروژن و تبدیل آن به اتم هلیوم در هسته‌اش، دوام می‌یابد. در حقیقت، خورشید در هر ثانیه، ۶۰۰ میلیون تن هیدروژن مصرف می‌کند.

همزمان با اشباع شدن هسته خورشید با این هلیوم، خورشید به تحلیل می‌رود. در نتیجه، موجب افزایش سرعت همجوشی هسته‌ای می‎‌شود. این بدین معناست که خورشید انرژی بیشتری از خود خارج می‌کند. در حقیقت هر یک میلیارد سال که خورشید هیدروژن مصرف می‌کند، ۱۰ درصد روشن‌تر و درخشان‌تر میشود.

شاید این ۱۰ درصد زیاد به نظر نرسد، اما برای سیاره ما فاجعه‌بار خواهد بود.

اسکودر گفت: پیش‌بینی اینکه با روشن‌تر و درخشان‌تر شدن خورشید در طول یک میلیارد سال آینده، دقیقا چه اتفاقی برای زمین رخ خواهد داد، خیلی نامشخص است. اما نکته کلی این است افزایش حرارت خورشید، موجب خواهد شد تا آب بیشتری از سطح زمین بخار شده و در جو مستقر شود. این آب، مانند گاز‌های گلخانه‌ای عمل خواهد کرد. یعنی حرارت بیشتری را نگه می‌دارد. در نتیجه، روند بخار سریع می‌شود.

مسئله به اینجا ختم نمی‌شود، افزایش ۱۰ درصدی روشنایی خورشید در هر یک میلیارد سال، به این معناست که این افزایش با زمان حال، ۳.۵ میلیارد سال فاصله دارد. در آن زمان، خورشید، ۴۰ درصد روشن‌تر خواهد بود. در آن حالت، اقیانوس‌ها به جوش خواهند آمد، یخچال‌های طبیعی ذوب شده و اتمسفر را از هرگونه رطوبت محروم خواهند ساخت.

سیاره ما که زمانی پر از جنب‌وجوش زندگی بوده، مانند سیاره ونوس، به طور غیرقابل تحملی گرم، خشک و بایر خواهد شد.

* مرگ خورشید

همه چیز‌های خوب، نهایتا به پایان خواهند رسید. یک روزی، چیزی حدود ۴ تا ۵ میلیارد سال دیگر، خورشید آخرین مقدار هیدروژن را مصرف کرده و به جای آن هلیوم مصرف خواهد کرد.

اسکودر گفت: زمانی که مصرف هیدروژن در قلب خورشید به پایان برسد، این ستاره، رسما نظم اصلی را رها کرده و به عنوان یک غول سرخ‌رنگ به حساب خواهد آمد. پس از آن تا میلیارد‌ها سال، حجم آن افزایش یافته و هلیوم مصرف خواهد کرد و یک پوسته در اطراف آن تشکیل خواهد شد.

با ریختن لایه‌های بیرونی خورشید، حجم آن کمتر خواهد شد. اسکودر می‌گوید هنگامی که خورشید به یک غول سرخ رنگ تبدیل شود، هسته آن به شدت گرم و متراکم خواهد شد. اتمسفر آن به مدار کنونی مارس کشیده خواهد شد و ونوس و عطارد را می‌بلعد.

در آن زمان، کره زمین دو گزینه خواهد داشت. یا از خورشید فرار کند یا اینکه توسط خورشید مصرف شود. حتی اگر سیاره ما از مسیر خورشید کنار رود، دمای گرم، به طرز غمگین و مرگباری آن را خشک خواهد کرد.

اسکودر گفت: در هر دو حالت سیاره ما به سطح غول سرخ‌رنگ خیلی نزدیک خواهد بود؛ و این برای زندگی مناسب نیست.

با این حال نگران نباشید، هزاران سناریوی دیگر وجود دارد که ممکن است ما را قبل از فرا رسیدن آن زمان، از بین ببرند.

منبع: فرارو

منبع: آنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ana.press دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «آنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۶۷۵۱۰۸۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سیاره مشتری ممکن است عامل وجود ماه زمین باشد

در اوایل شکل‌گیری منظومه شمسی، زمانی بین ۶۰ تا ۱۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید، ظاهرا رویدادی موسوم به ناپایداری سیاره‌های بزرگ به هرج و مرج در میان سیاره‌ها منجر و موجب شد تا غول‌های گازی جابه‌جا و در مدارهای فعلی خود ساکن شدند.

به گزارش زومیت، دانشمندان معتقدند سیاره‌های مهاجر به‌ویژه سیاره مشتری احتمالا با از بین بردن ثبات مداری پیش‌سیاره‌ای در ابعاد مریخ موسوم به تیا، زمینه‌ساز شکل‌گیری ماه شده‌اند. این ناپایداری عامل برخورد تیا با زمین بوده است. در نتیجه‌ی این برخورد قطعاتی از زمین به داخل فضا پرتاب شدند و به مرور ماه را تشکیل دادند.

به لطف پژوهش‌های مرتبط با ترکیب و موقعیت انواع مختلف سیارک‌ها و دنباله‌دارها، دانشمندان می‌دانند که رویداد فاجعه‌بار یادشده در اوایل تاریخ منظومه شمسی رخ داده است. با این‌حال هنوز معماهای زیادی درباره‌ی این دوره وجود دارد.

بر اساس نظریه ناپایداری سیاره بزرگ، سیاره‌های غول‌پیکر مثل مشتری در اوایل حیات منظومه شمسی جابه‌جا شدند.

برای مثال دانشمندان می‌دانند اجرام امروزی منظومه‌ی شمسی به‌ویژه زمین، از دیسک گاز و غبار اطراف خورشید شکل گرفته‌اند. با این‌حال، برخی از این مواد مثل سیارک‌ها و دنباله‌دارها از مواد داخل دیسک تشکیل نشده‌‌‌اند. در عوض شکل‌گیری این اجرام در فاصله‌ی نزدیک به خورشید قابل درک‌تر است. اگر مشتری و دیگر سیاره‌های غول‌پیکر از محل شکل‌گیری خود مهاجرت کرده باشند، احتمالا سیارک‌ها و دنباله‌دارها هم قادر به این کار بوده‌اند.

در منظومه‌ی شمسی جوان، چهار سیاره غول گازی یعنی مشتری، زحل، اورانوس و نپتون در فاصله‌ی نزدیکی نسبت به یکدیگر قرار داشتند. به‌مرورزمان، برهم‌کنش‌های گرانشی با خرده‌سیاره‌های آن‌سوی نپتون باعث شد زحل، اورانوس و نپتون به سمت بیرون مهاجرت کنند، در حالی که مشتری به سمت داخل حرکت کرد و به‌این‌ترتیب به ناپایداری اجرام بخش داخلی منظومه‌ی شمسی منجر شد. به گفته‌ی کریسا اودلیدو، دانشمند سیاره‌ای دانشگاه لستر:

فرضیه‌ی ناپایداری مداری امروزه به خوبی در جامعه‌ی سیاره‌ای پذیرفته شده است، با این‌حال زمان رخ دادن این ناپایداری هنوز موضوع بحث است.

دانشمندان نظریه‌ی ناپایداری را «مدل نیس» می‌نامند. نام این مدل برگرفته از نام شهر میزبان رصدخانه‌ی کوت دازور در فرانسه است که برای اولین بار این فرضیه در آنجا مطرح شد. در ابتدا دانشمندان تصور می‌کردند این ناپایداری بین ۵۰۰ میلیون تا ۸۰۰ میلیون سال پس از تولد خورشید رخ داد. در صورتی که این فرضیه حقیقت داشته باشد، همزمان با رویدادی موسوم به بمباران سنگین پسین است که طی آن سیاره‌های داخلی منظومه‌ی شمسی هدف بمباران دنباله‌دارهایی بودند که به لطف مهاجرت غول‌های گازی از مدار خود منحرف شده بودند.

با این‌حال شواهدی خلاف بمباران سنگین پسین وجود دارند و به باور دانشمندان ناپایداری حداکثر ۱۰۰ میلیون سال پس از شکل‌گیری منظومه شمسی رخ داد؛ یعنی زمانی که مشتری می‌توانست سیارک‌های تروجانش را در نقاط لاگرانژی L4 و L5 خود تصاحب کند. کوین والش از مؤسسه‌ی پژوهشی بولدر کلرادو می‌گوید:

به نظر می‌رسد این توافق وجود دارد که ناپایداری مشابه مدل نیس کمتر از ۱۰۰ میلیون سال پس از شکل‌گیری منظومه‌ی شمسی رخ داده است، اما نظریه‌های متفاوتی در حال ظهور هستند. بر اساس یک نظریه، ناپایداری ممکن است به‌سرعت و تنها در فاصله‌ی چهار میلیون سال از شکل‌گیری منظومه شمسی رخ داده باشد. گروهی دیگر بر این باورند که دیرتر و حدود ۶۰ میلیون سال بعد رخ داده است. آودلیدو به کمک والش و دیگر دانشمندان سیاره‌ای به دنبال پاسخ این معما هستند.

پژوهشگرها بر نوعی شهاب‌سنگ به نام EL کندریت انستاتیت تمرکز کردند که دارای فراوانی اندک آهن است و از نظر ترکیب و نسبت ایزوتوپی شباهت زیادی به مواد تشکیل‌دهنده‌ی زمین دارد. آن‌ها با بررسی این شهاب‌سنگ می‌توانند بگویند زمین و کندریت‌های EL احتمالا از بخش یکسانی از دیسک شکل‌گیری ستاره‌ای سرچشمه گرفته‌اند.

با این‌حال بدنه‌ی میزبان کندریت EL دیگر نزدیک به زمین نیست. در واقع بر اساس رصدهای نجومی تلسکوپ‌های زمینی، این شهاب‌سنگ‌ها به خانواده‌ی سیارک‌های آتور تعلق دارند که در فاصله‌ی بسیار دوردست در کمربند سیارکی بین مریخ و مشتری قرار دارد. خانواده‌ی آتور و کندریت‌های EL زمانی بخشی از یک سیارک بزرگ بودند که در برخورد نزدیک به سه میلیارد سال پیش قطعه قطعه شدند. این رویداد ربطی به ناپایداری بزرگ ندارد.

با این حال قطعا قرار گرفتن جد خانواده‌ی آتور در کمربند سیارکی، دلیل داشته است. به باور دانشمندان این عامل همان آشوبی است که به سرگردانی مشتری انجامید؛ بنابراین کندریت‌های EL زمان‌سنج‌های خوبی برای این رویداد به شمار می‌روند، زیرا سابقه‌ی شفافی از اتفاقات را در خود دارند.

در اوایل حیات منظومه شمسی، جرمی موسوم به تیا با زمین برخورد کرد.

پژوهشگرها با استفاده از شبیه‌سازی‌های متغیر، سناریوهای متعددی را برای مهاجرت سیاره‌ی مشتری مدلسازی کردند. آن‌ها در نهایت به این نتیجه رسیدند که سیاره‌ی مشتری حدود ۶۰ میلیون سال پس از تولد منظومه شمسی باعث قرار گرفتن جرم میزبان آتور در کمربند سیارکی شد. حالا دانشمندان می‌توانند بگویند ناپایداری بزرگ بین ۶۰ میلیون تا ۱۰۰ میلیون سال رخ داده است. بر اساس توضیحات والش:

آدولیدو متوجه شد مدل نیس که بر اساس آن مدار سیاره‌های غول‌پیکری در بازه‌ای ۱۰ تا ۲۰ میلیون ساله در هم می‌ریزند، بهترین و شاید تنها زمان ارسال سیارک‌ها به منطقه‌ی خانواده‌ی سیارکی آتور بوده است.

از سویی، برخورد بین زمین و تیا که به شکل‌گیری ماه انجامید در همین زمان رخ داده است. به گفته‌ی آودلیدو:

می‌دانیم برخورد بزرگی بین پیش‌سیاره زمین و تیا رخ داده است که دارای ترکیب بسیار مشابه بوده‌اند. تخمین‌های سنی موجود، حاصل نمونه‌های دریافتی از ماه هستند. درحالی‌که دیگر همکاران نشان می‌دهند این برخورد نتیجه‌ی ناپایداری سیاره‌های بزرگ بوده است.

البته راهی برای اثبات دقیق ادعای فوق وجود ندارد زیرا وقتی بحث ۴٫۵ میلیارد سال پیش به میان می‌آید، اثبات یک نظریه کار دشواری خواهد بود. با این‌حال پژوهشگرها بر این مسئله توافق دارند که برخورد تشکیل دهنده‌ی ماه زمین همزمان با ناپایداری سیاره‌ غول‌پیکر رخ داده است. به نوشته آودلیدو:

پژوهش ما این رویدادها را در یک بازه‌ی زمانی منسجم قرار می‌دهد. با اینکه رسیدن به اثباتی جامع برای تأثیر مشتری بر شکل‌گیری ماه زمین ممکن نیست، شواهد کاملا بیانگر هستند.

بنابراین دفعه‌ی بعد که به چهره‌ی نقره‌ای ماه در آسمان شب نگاه می‌کنید، بدانید که ماه زمین میراث شرایط آغازین منظومه شمسی است؛ یعنی زمانی که پای مشتری در میان بود.

یافته‌های پژوهش ۱۶ آوریل در مجله‌ی ساینس منتشر شد.

کانال عصر ایران در تلگرام