به نقل از «خبرگزاری آریا»

گزارش: المالکي: تشکيل دولتي مبتني بر وفاق سياسي در عراق، مطلوب بوده و پايدار خواهد بود

تاریخ انتشار: ۱۵ بهمن ۱۳۹۶ | کد خبر: ۱۷۰۱۱۵۵۲

خبرگزاري آريا - «نوري المالکي»، معاون رييس جمهوري عراق در گفت وگو با خبرنگاران درباره برگزاري انتخابات آينده اين کشور گفت، ما خواهان وفاق سياسي هستيم زيرا وفاق سياسي عامل تشکيل دولتي مبتني بر اکثريت سياسي خواهد بود.
به گزارش شبکه العالم، المالکي تصريح کرد، به دولتي که مبتني بر اکثريت سياسي باشد، مي توان اعتماد کرد و اين دولت تداوم داشته و مي تواند خدمات رساني کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

معاون رييس جمهوري عراق اظهار داشت، بدون وفاق سياسي و بدون اکثريت سياسي، تقسيم قدرت ميان احزاب باقي خواهد ماند و اين مساله در قانون اساسي بي پايه بوده و ريشه دار نيست.
المالکي افزود، تقسيم قدرت ميان احزاب، در قانون اساسي عراق جايگاهي ندارد اما مشاهده مي کنيم که برخي از سياستمداران و احزاب و گروه ها، بخش هايي از قدرت را بر اساس قوم و مذهب، سهم خود مي دانند.
معاون رييس جمهوري عراق سهم بندي قدرت ميان احزاب را ريشه فساد دانست و افزود، پيش از آن که شعار مقابله با فساد سردهيم، مي بايست ريشه آن يعني تقسيم قدرت را نابود کنيم و پيش از آن که شعار مقابله با تروريسم را سردهيم بايد ريشه تروريسم يعني تقسيم قدرت ميان احزاب را بخشکانيم.
المالکي در ادامه گفت، کساني که شعار ارائه خدمات به شهروندان عراقي را سر مي دهند - درحالي که آنها مدت هاست که از اين خدمات که حق طبيعي آنهاست، محروم شده اند – ابتدا بايد با تقسيم بندي قدرت ميان احزاب، مقابله کنند زيرا اين معضل نه تنها خدمات و ثروت جامعه را نابود کرده بلکه سبب توقف سازندگي کشور شده است.
المالکي مقابله با تقسيم بندي قدرت ميان احزاب را شعار خود در دولت پيشين (دولت قانون) دانست و افزود، در کنار شرکاي سياسي، به اين شعار عمل خواهيم کرد زيرا آنها درباره تشکيل دولت اکثريت سياسي توافق کرده و خواهان انتخاب نخست وزيري هستند که به وي اعتماد داشته و در پارلماني منسجم، از وي حمايت کنند.
وي افزود، با اکثريت سياسي مي توانيم منابع عراق را حفظ و بازسازي کشور را آغاز کنيم زيرا عراق کشوري فقير نيست.
از سوي ديگر المالکي با اشاره به پيروزي عراق در جنگ با تروريسم، يادآور شد، کشورهايي بودند که در راستاي حمايت از تروريست ها، ميلياردها دلار هزينه کردند اما سرانجام شکست خورده و اکنون مورد انتقاد کشورهاي جهان قرار گرفته اند.
به گفته مالکي، اين کشورها نمي توانند به حمايت هاي خود از تروريسم و طائفي گرايي اذعان دارند اما در راستاي حمايت از تروريسم، اقداماتي انجام خواهند داد که عراق از آن آگاه است.
کشورهاي بزرگ از مشاهده مصائب و مشکلات ما لذت بردند؛ برگزاري تجمعات اعتراض آميز، تشکيل تريبون هايي براي اعلام اعتراض، سردادن شعارهاي ديوانه وار عليه ايران در حالي که تصاويري از صدام و ديگر جنايتکاران را در دست داشتند؛ همگي اقداماتي بود که توسط اين قدرت ها در عراق انجام شد.
اين مسايل نيز پايان يافت آن هم زماني که هيچ يک از اين کشورهاي بزرگ که مدعي دموکراسي هستند، در مقابل مسدود شدن راه هاي بين المللي، ربوده شدن نظاميان و قتل آنها در ميادين محل برگزاري تجمع هاي اعتراضي، بمب گذاري خودروها و منفجر کردن آنها در الديوانيه و کربلا و ديگر مناطق عراق فقط سکوت کردند درحالي که هدف اين قدرت هاي بزرگ ناکام ماندن روند سياسي عراق به هر بهايي است .
معاون رييس جمهوري عراق با اشاره به موفقيت کشورش در بيرون راندن نيروهاي خارجي از خاک اين کشور و تحقق حاکميت عراق، خاطرنشان کرد، کشورهاي خارجي فقط زماني تحت عنوان مقابله با تروريسم و براي همکاري با ارتش عراق، وارد کشور شدند که تروريسم بلژيک، فرانسه، آمريکا و بريتانيا و ديگر کشورها را هدف قرار داد و آنها دريافتند که تروريست ها هيچ ديني ندارند و با عبور از مرزها مي تواند همه کشورها را هدف قرار دهند.
با اين حال عراق از کشورهايي که از اين کشور در مقابله با معضل تروريسم حمايت مي کنند، استقبال خواهد کرد.

منبع: خبرگزاری آریا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.aryanews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری آریا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۰۱۱۵۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

رئالیسم سیاسی چیست؟

  عصر ایران - رئالیسم سیاسی (political realism) احتمالا قدیمی‌ترین نظریه دربارۀ سیاست بین‌الملل است. پیشینۀ این نظریه را می‌توان در شرح توکیدیدس (thuchydides) دربارۀ جنگ‌های پلوپونزی و نوشتۀ کلاسیک شون تسه (sun tzu) متفکر چین باستان مشاهده کرد.

  جنگ‌های پلوپونزی به مجموعه جنگ‌هایی گفته می‌شود که از 431 تا 403 پیش از میلاد بین اسپارت و آتن وجود داشت. نوشتۀ کلاسیک شون تسه نیز "هنر جنگ" نام دارد که دربارۀ راهبردها یا استراتژی‌های جنگی است. این کتاب تقریبا همزمان با شرح توکیدیدس دربارۀ جنگ‌های پلوپونزی (یا پلوپونز) نوشته شده است.

  از دیگر چهره‌های برجسته در سنت رئالیسم سیاسی می‌توان به ماکیاولی و توماس هابز اشاره کرد. با این حال رئالیسم فقط در قرن بیستم، با انگیزه‌های برآمده از دو جنگ جهانی، به صورت چشم‌انداز مسلط سیاست بین‌الملل درآمد.

  در حالی که ایده‌آلیسم تاکید دارد که "اخلاق" باید راهنمای روابط بین‌الملل باشد، رئالیسم بر پایۀ تاکید بر "سیاست قدرت" و پیگیری "منافع ملی" بنا نهاده شده است. فرض بنیادی رئالیسم این است که "دولت" بازیگر اصلی صحنۀ بین‌المللی یا جهانی است، و چون حکمران است، می‌تواند به صورت واحدی خودمختار عمل کند.

  افزون بر این، پیدایش ناسیونالیسم و ظهور دولت-ملت جدید، دولت را به اجتماع سیاسی همبسته‌ای تبدیل می‌کند که در آن سایر وفاداری‌ها و بستگی‌ها تابع وفاداری به ملت است.

  اندیشمندان رئالیست، مانند تی.اچ.کار و هانس مورگنتا، دربارۀ باور ایده‌آلیستی به "اینترناسیونالیسم" و هماهنگی طبیعی به "جامعۀ جهانی"، موضعی انتقادی داشته‌اند. تی.اچ.کار معتقد بود که ایمان ساده‌لوحانه به "حقوق بین‌الملل" و "امنیت جمعی" در دورۀ میان دو جنگ جهانی، سیاستمداران اروپایی و آمریکایی را از شناخت توسعه‌طلبی آلمان و اقدام برای جلوگیری از آن بازداشت.

  در مقابل، رئالیست‌ها بر این موضوع تاکید دارند که چون اقتداری بالاتر از دولت حکمران وجود ندارد، سیاست بین‌الملل در شرایط "وضع طبیعی" عمل می‌کند و به همین علت دستخوش آنارشی است نه هماهنگی.

  از این منظر، دولت‌ها در جهان مثل "افراد" هستند در جامعه‌ای فاقد دولت. در چنین جامعه‌ای، هیچ منبع اقتدار مشروعی وجود ندارد که بتواند افراد را از تعرض احتمالی به حقوق یکدیگر بازدارد. در جهان واقع نیز عملا چنین منبع اقتداری وجود ندارد.

 اگرچه تشکیل سازمان ملل اقدامی در راستای نقض این توصیف رئالیستی از سیاست بین‌الملل بوده، ولی ناکارآمدی این سازمان در جلوگیری از نقض حقوق بین‌الملل از سوی یک دولت، دال بر این است که توصیف رئالیست‌ها از وجود نوعی آنارشیسم در عرصۀ روابط بین‌الملل کاملا هم بیراه نیست.

  با این حال می‌توان مواردی را هم مثال زد که شورای امنیت سازمان ملل موفق شده به عنوان یک منبع مشروع اقتدار، مانع نقض حقوق یک دولت از سوی دولتی دیگر شود؛ و یا دولتی را از نقض حقوق ملت تحت حکمرانی‌اش بازدارد. بیرون راندن ارتش عراق از کویت در جنگ اول خلیج فارس و نیز ساقط کردن حکومت معمر قذافی برای ممانعت از کشتار مردم لیبی، هر دو با مجوز شورای امنیت سازمان ملل صورت گرفت.

  بنابراین در چنین مواردی، شورای امنیت سازمان ملل مظهر "اقتداری بالاتر از دولت حکمران" است و مانع از پیدایش تام و تمام "وضع طبیعی" در عرصۀ روابط بین‌الملل می‌شود.

  در مجموع به نظر می‌رسد سازمان ملل متحد، وضعیتی مابین توصیفات و انتظارات رئالیست‌ها و ایده‌آلیست‌ها از روابط بین‌الملل ایجاد کرده است. یعنی مانع تحقق کامل توصیفات رئالیست‌ها بوده، ولی انتظارات رئالیست‌ها را چنانکه باید برآورده نکرده است.

  به هر حال مطابق نگرش رئالیسم سیاسی، نظام بین‌المللیِ آنارشیک، نظامی است که در آن هر دولتی مجبور است به خود کمک کند و به منافع ملی خود، که اساسا موجب بقای دولت و دفاع از سرزمین تعریف می‌شود، ارجحیت دهد.

  به همین دلیل است که رئالیست‌ها بر نقش قدرت در مسائل بین‌المللی چنین تاکید شدیدی دارند و می‌خواهند قدرت را بر اساس آمادگی نظامی یا نیروی نظامی‌اش بشناسند.

  البته آنارشی بین‌المللی به معنای درگیری بی‌امان و جنگ بی‌پایان نیست. رئالیست‌ها تاکید دارند که الگوی "درگیری و همکاری" عمدتا با نیازمندی‌های "توازن قوا" هماهنگ است.

این دیدگاه که در پی ایجاد امنیت ملی است، اذعان می‌کند که دولت‌ها وارد اتحادهایی می‌شوند که اگر در برابر یکدیگر به حالت توازن درآیند، ممکن است در بلندمدت صلح و ثبات بین‌المللی را تضمین کنند. اما اگر توازن قدرت به هم ریزد، نتیجۀ احتمالی جنگ است.  

دربارۀ نسبت رئالیسم با "وضع طبیعی" باید این نکتۀ را متذکر شد که رئالیست‌ها معتقدند "نظم بین‌المللی" همان "وضع طبیعی" کلاسیک نیست، زیرا قدرت و ثروت و سایر منابع در میان دولت‌ها به طور برابر توزیع نشده است.

  در واقع بازیگران اصلی به طور سنتی با موقعیت "قدرت‌های بزرگ" هماهنگ شده‌اند. سلسله‌مراتب برآمده از دولت‌ها، که حاصل این وضع است، تا حدی نظمی را به نظام بین‌المللی تحمیل می‌کند، و کنترلی را نشان می‌دهد که قدرت‌های بزرگ از راه بلوک‌های تجاری، "مناطق نفوذ" و مستعمره کردن، آشکارا بر "دولت‌های تابع" اعمال می‌کنند.

  این وضع در دورۀ جنگ سرد به ایجاد نظم جهانی دوقطبی‌ای انجامید که در آن رقابت بین بلوک قدرت ایالات متحدۀ آمریکا و بلوک قدرت شوروی به بیشتر بخش‌های جهان گسترش یافت.

  رئالیست‌ها معتقدند که دوقطبی بودن جهان به حفظ صلح کمک می‌کرد زیرا هزینه‌های نظامی فزاینده منجر به به ایجاد سیستم بازدارندۀ فعالیت هسته‌ای می‌شد؛ بویژه زمانی که در دهۀ 1960 احتمال نابودی حتمی متقابل تشخیص داده شده بود.

  از این رو سلسله‌مراتبی باثبات بر پایۀ مقررات پذیرفته شده و فرایندهای شناخته شده جلوی آنارشی را گرفت و رئالیست‌ها را تشویق کرد تا اندیشۀ تعدیل‌شده‌ای را بپذیرند که آن را "جامعۀ آنارشیستی" نامیدند.  

  رئالیسم سیاسی بر "جدایی سیاست از اخلاق" تاکید دارد. همین تفکیک، مبنای مهم‌ترین انتقادها به این نگرش سیاسی بوده است. منتقدان می‌گویند رئالیسم سیاسی مایۀ مشروعیت رقابت نظامی و جاه‌طلبی قدرت‌های بزرگ و کوچک است. از نظر منتقدان، "سیاست قدرت" جهان را در آستانۀ "فاجعۀ هسته‌ای" قرار داده و در تامین صلح هم چندان موفق نبوده.

  انتقاد دیگر را نظریه‌پردازان فمینیست مطرح کرده‌اند که معتقدند رفتار قدرت‌جویانه و پرداختن به امنیت ملی و قدرت نظامی، همگی بازتاب سلطۀ مردان بر عالم سیاست است که ترجیحاتشان اساسا تجاوزگرایانه و رقابت‌جویانه است.  

کانال عصر ایران در تلگرام بیشتر بخوانید: «ایده‌آلیسم» در سیاست جهانی یعنی چه؟ «وضع طبیعی» ؛ عرصۀ خشونت یا آزادی؟ «سیاست واقعی» چیست؟