گروگانگیری منافع شهروندان در جهت مصالح جناح

نجفی مهم‌ترین ثمره شورایی است که حتی نمی‌توان در صورت عیان شدن ناکارآمدی آن پای شورای نگهبان و نهادهای دیگر را نیز به آن باز کرد.

به گزارش مشرق، «صادق فرامرزی» در یادداشت روزنامه «وطن امروز» نوشت: 

نجفی به‌رغم تکرار چندباره مساله بیماری خود و ناتوانی‌اش از ادامه مدیریت شهرداری تهران نتوانست رأی مثبتی برای استعفای خود کسب کند تا مساله نگاه جناحی داشتن در امور موثر بر زندگی عمومی مردم در سیاست‌های «شورای شهر تهران» امتداد پیدا کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

بیشتر بخوانید:

ابقای نجفی؛ خیانت شورای شهری‌ها به مردم یا بی‌اعتنایی به مشکلات؟ اختلاف کارگزاران و مشارکت بر سر استعفای شهردار تهران

اعضای شورای شهر تهران و فعالان سیاسی اصلاح‌طلب که از همان نخستین ساعات انتشار خبر استعفای محمدعلی نجفی به طرق مختلف سعی کرده بودند با وارونه جلوه دادن علت استعفای شهردار تهران از بیماری وی به فشارهای موهوم و کاذب بیرونی، این تلقی را ایجاد کنند که باز هم پای «نگذاشتند کار کنیم» در میان است، دیروز پس از تاکید مجدد نجفی بر مساله بیماری‌اش که او را مجبور به بستری شدن و تحت مراقبت قرار گرفتن از چند هفته دیگر می‌کند، باز هم بر نظرات سابق خود پافشاری کردند تا در قدرت ماندن نجفی را تبدیل به نمادی از مقاومت در برابر عوامل بیرونی کنند.

مساله اصرار موکد نجفی بر علیت داشتن بیماری و ناتوانی جسمی‌اش در ادامه مدیریت شهرداری تهران و انکار مجدد آن از سوی حامیان سیاسی وی ذهن‌ها را به سمت آن حکایت می‌برد که در مجلس ختم شخصی گفتند «مرحوم وصیت کرده در عزای او کسی لباس مشکی نپوشد که ناگهان یکی از حضار فریاد زد: مرحوم غلط کرده با تو؛ اون داغ بود نمی‌فهمید!» اما با تمام این اوصاف چگونه می‌شود فردی خود اقرار به ناتوانی جسمی‌اش برای ادامه مسؤولیتی بکند اما حضار به مثابه «کاسه داغ‌تر از آش» به اتفاق بگویند خیر و به او تفهیم کنند که اتفاقا نه‌تنها توانایی ادامه مسؤولیت را دارد که حتی ناتوانی جسمی‌اش پوششی بیش نبوده است؟

پاسخ پرسش فوق را می‌توان از لابه‌لای سخنانی که نمایندگان شورای شهر تهران بر زبان آورده‌اند، یافت. موضع غالب اعضای شورا در واکنش به استعفای نجفی بیش از آنکه موضعی بر مبنای مصلحت مدیریتی شهرداری باشد بر پایه منافع حزبی و جناحی اعضا بود، فی‌المثل مرتضی الویری که حتی در جلسه دیروز هم تمام تلاش خود را برای انتساب استعفای نجفی به عوامل بیرونی کرده بود با یادآوری تجربه استعفای خود از شهرداری تهران و ضرباتی که بابت آن به اصلاح‌طلبان وارد آمد، گفت: «این باعث لطمه به شهر و اصلاح‌طلب‌ها شد لذا باید دقت کنیم و براحتی فکر نکنیم که کسی بیماری دارد و مدیر دیگری می‌گذاریم».

حسن رسولی، دیگر عضو شورای شهر نیز دلیل تاکید بر ادامه فعالیت نجفی به‌رغم بیماری و ناتوانی جسمانی‌اش را این چنین توضیح داد: «نگذارید بگویند اصلاح‌طلبان محکوم به تجربه شورای اول هستند، با قدرت به استعفا رأی منفی بدهیم. ما به مردم قول داده‌ایم غیر از مرگ از شورا خارج نشویم و شهردار هم به ما قول داد بماند». چنین مواضعی که با صراحت و در جلسه‌ای علنی بر زبان‌ها آمد اذهان را به این سمت و سو می‌برد که دیروز به‌جای جلسه بررسی استعفای یک شهردار در شورای شهر، جلسه شورای مرکزی یک حزب سیاسی تشکیل شده بود، جلسه‌ای که بیش از سنجش یک استعفا بر مبنای سبک و سنگین کردن نتایج موافقت یا مخالفت با آن بر حوزه شهر و منافع شهروندان با ترازوی منافع حزبی شرایط را در صورت در قدرت ماندن و نماندن نجفی مورد بررسی قرار داده است.

حیثیت سیاسی نجفی و بقای او در جایگاه شهردار تهران برای اصلاح‌طلبان و ابهام آینده مدیریت شهری تهرانی که قرار است شهردار داشته باشد و نداشته باشد تصویری کوچک اما واضح از نحوه تصمیم‌گیری‌های موجود در میان مدیریت پرزدوبندی را به نمایش می‌گذارد که به جای ابزارانگاری جناح در جهت منافع عمومی، منافع عمومی را به گروگان مصالح جناحی درمی‌آورد. آنچه در قالب جلسه روز گذشته شورای شهر تهران رخ داد و تلاش تمام‌قد اعضای شورا برای وارونه جلوه دادن علت استعفای نجفی، بی‌گمان این فرضیه را تقویت خواهد کرد که نگاه‌های حاکم بر فضای تصمیم‌گیری مدیریت شهری حتی در معضلات شهری نیز از زیر عینک جناحی می‌گذرد. تلاش برای تبدیل یک تهدید مدیریتی- ادامه شهرداری فردی که خود اقرار به ناتوانی جسمی برای انجام آن را دارد- به یک فرصت جناحی- باز کردن پای عواملی غیردخیل در استعفا برای فرار از پاسخگویی- و پس از شکست خوردن آن، تلاش برای امتداد یک تهدید مدیریتی برای ممانعت از تبدیل شدن آن به یک تهدید جناحی، خلاصه‌ای از تمام آنچه بود که در جریان استعفای محمدعلی نجفی و رای مخالف نسبت به این استعفا رخ داد.

استعفای نجفی که نمادی از یک مدیریت پیرسالارانه و تکنوکراتیک بود می‌توانست امیدبخش تغییر در مسیر مدیریتی‌ای باشد که افق نگاه خود را به سمت مدیران جوان و باانگیزه تغییر دهد اما تلاش برای ماندن وی به دلایل جناحی‌ای که از سوی نمایندگان اصلاح‌طلب بیان مهر بطلانی بود بر این امیدها.

نجفی مهم‌ترین ثمره شورایی است که حتی نمی‌توان در صورت عیان شدن ناکارآمدی آن پای شورای نگهبان و نهادهای دیگر را نیز به آن باز کرد. نجفی نمادی از پایان عمر سیاسی مدیرانی است که از نسل اول مدیریت پس از انقلاب تا به حال بدون هیچ‌گونه پوست‌اندازی، جایگاه مدیریتی کشور را همواره در دست داشته‌اند و هیچگاه مبدع حرکت جدید و موثری نبوده‌اند، از جمیع این جهات حیثیت جناحی نجفی و مصلحتی که ماندن او را اقتضا می‌کرد تبدیل به مهم‌ترین علت در تصمیم اخیر شورای شهر تهران شد، تصمیمی که پذیرفت تا تهران پس از این با شهرداری اداره شود که خود نیازمند شدیدترین مراقبت‌ها و نگهداری در فضایی دور از فشارهای کاری است اما نگذاشت تا هزینه این انتخاب نابجا به اسم یک جناح سیاسی ثبت شود.

اگر شورای اول به علت سیاسی‌کاری محکوم به فروپاشی از سمت دولتی همسو با خود شد شورای مستقر با «نه» غیرمنطقی خود به استعفای نجفی سعی کرد این بار هزینه فروپاشی را به روال مدیریتی موثر بر زندگی شهروندان تحمیل کند. تنفس مصنوعی‌ای که روز گذشته به کالبد مدیریت پیر و فرسوده شهری داده شد بیش از آنکه قوت حیات‌بخشی بر شهر داشته باشد یک دوپینگ سیاسی ـ جناحی برای حفظ ظاهری جناحی بود.

ارسال به تلگرام

منبع: مشرق

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mashreghnews.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مشرق» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۷۹۸۵۴۷۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

واکنش جمشید مشایخی، علی حاتمی و بهمن فرمان‌آرا به احضار هنرمندان به دادگاه انقلاب در بهار ۵۹/ از شجریان تا کرم رضایی برای پاره‌ای توضیحات احضار شدند

به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، در روزهای آخر فروردین‌ماه ۱۳۵۹ گروهی از هنرپیشگان سینما و تلویزیون، کارگردانان و خوانندگان از جمله زری خوشکام، پریسا، ایرن، رضا کرم‌رضایی، سیاوش [محمدرضا شجریان] و... جهت پاره‌ای توضیحات به دادگاه انقلاب احضار شدند. در اعتراض به این اقدام جمشید مشایخی سرپرست وقت اداره‌ی تئاتر با تقریر نامه‌ای سرگشاده خطاب به حسن حبیبی وزیر وقت فرهنگ و آموزش عالی از سمت خود استعفا کرد. متن نامه‌ی او که روز ۳۱ فروردین ۵۹ در روزنامه‌های کیهان و اطلاعات منتشر شد به این شرح بود:

جناب آقای حسن حبیبی وزیر فرهنگ و آموزش عالی:

پیروز احضار گروهی از هنرمندان به دادگاه انقلاب اوین، این‌جانب جمشید مشایخی که بعد از انقلاب راستین ملت ایران از طرف مقامات مسئول مملکتی به سرپرستی اداره‌ی برنامه‌های تئاتر وزارت فرهنگ و آموزش عالی انتخاب شده‌ام، معتقدم احضار هنرمندانی چون رضا کرم‌رضایی کارگردان این اداره، آقای سیاوش [محمدرضا] شجریان و خانم پریسا توهین به هنر، هنرمندان و دوست‌داران هنر می‌باشد. لذا به نشانه‌ی اعتراض به این عمل ضد انقلابی از سمت خود استعفا می‌دهم.

اعتراض سندیکای کارگردانان

در همین ایام زمزمه‌ی مصادره‌ی سینماها نیز به گوش می‌رسید تا جایی که محمدعلی نجفی سرپرست مرکز سینمایی کشور نیز در واکنش به این مسئله و نیز مصائب پیش‌آمده برای جامعه‌ی هنری استعفا کرد. به دنبال استعفای محمدعلی نجفی سرپرست مرکز سینمایی کشور و جمشید مشایخی رئیس اداره‌ی تئاتر و زمزمه‌ی مصادره شدن سینماها اعضای سندیکای کارگردانان از جمله مسعود کیمیایی، بهمن فرمان‌آرا، عباس شباویز، عباس جوانمرد، علی حاتمی، حمید سمندریان، امیر قادری، محمدعلی نجفی، رضا کرم‌رضایی و شماری دیگر از دست‌اندرکاران جلسه‌ای تشکیل دادند و اعتراض خود را نسبت به عمل دادسرای انقلاب مبنی بر احضار پی‌درپی هنرمندان اظهار داشتند. آن‌ها طی قطع‌نامه‌ای تاکید کردند که از آن پس به احضاریه‌ توجه نمی‌کنند و در دادگاه انقلاب حضور نخواهند یافت.

متن این قطع‌نامه که در مجله‌ی «جوانان امروز» به تاریخ ۸ اردیبهشت ۱۳۵۹ منتشر شد به این شرح بود:

پیرو اطلاعیه‌های دادستانی انقلاب در مورد فعالیت‌های فعالین جامعه‌ی هنری کشور

به این وسیله به اعضای سندیکای کارگردانان اعلام می‌شود جز این سندیکا در مورد فعالیت‌های هنری، صلاحیت رسیدگی ندارد و سندیکا تنها مرجع ذی‌صلاح درباره‌ی مسائل مربوط می‌باشد.

در این جلسه که با حضور جمعی از خبرنگاران تشکیل شد، بهمن فرمان‌آرا، علی حاتمی، محمدعلی نجفی و... در اعتراض به شیوه‌ی در پیش گرفته شده در دادگاه انقلاب نسبت به احضار هنرمندان سخنانی را ایراد کردند که بخش‌هایی از آن را به نقل از جوانان امروز (۸ اردیبهشت ۵۹) در پی می‌خوانید:

بهمن فرمان‌آرا: دستگاه‌هایی که هیچ نوع صلاحیتی ندارند قیم ما شده‌اند

مدت‌هاست مردم می‌گویند لیست ساواکی‌ها را منتشر کنید، کسی گوش نمی‌کند ولی ناگهان کتابی منتشر می‌شود و دولت می‌گوید چون نمی‌خواستیم نام عده‌ای لکه‌دار شود و زندگی‌شان به خطر افتد از این کار خودداری نمودیم. ولی در مورد کسانی که یک عمر در کار فرهنگی تلاش کردند اعلام می‌کنند به نام فحشا مراجعه کنید و خیلی موارد دیگر.

نیکاراگوئه که پس از یک سال که از انقلابش می‌گذرد فیلم‌هایی روانه‌ی بازار نمود که موفق به اخذ جایزه گردید ولی ما در این مدت چه کردیم؟! دستگاه‌هایی که هیچ نوع صلاحیتی ندارند قیم ما شده‌اند، حکمی صادر می‌شود که سینماها باید به دست یک مرکز مورد اعتماد سپرده شود! چه کسی تشخیص می‌دهد دستگاه تازه که می‌خواهد سینماها را اداره کند صاحب صلاحیت است.

چرا به خود ما مراجعه نمی‌شود و با چاپ اسامی در روزنامه‌ها چه چیز را می‌خواهند ثابت کنند؟!

علی حاتمی: اجازه ندادم همسرم به دادگاه برود

عقیده دارند سینما باید دانشگاه بشود ولی وقتی با دانشگاه چنین می‌شود تکلیف سینما روشن است. من نمی‌توانم سینما را کنار بگذارم و آن‌ها هم که نیستند از کار کنار نرفته‌اند مگر می‌شود نفس کشیدن را کنار گذاشت.

این‌جانب در جواب احضاریه‌ی دادگاه انقلاب که همسرم زری خوشکام را خواسته‌اند به فرموده‌ی اسلام که اجازه نداده زنی بدون اجازه‌ی شوهرش از خانه بیرون رود اشاره نموده و به حاکم شرع نوشتم: «این‌جانب اجازه نمی‌دهم همسرم جهت احضاریه‌ی شما اقدام به خروج از خانه نماید و کلیه‌ی پی‌آمد این کار را به گردن گرفته‌ام، ما منتظر نمی‌شویم هنر را به ما دیکته کنند چراکه هنر از خود هنر به وجود می‌آید. وقتی کسی نمی‌تواند نقاشی کند به خط پناه می‌برد، خود خط یک هنر اسلامی است.

محمدعلی نجفی: عمل این‌ها اسلامی نیست

عمل این‌ها اسلامی نیست چراکه در قرآن آمده نباید در افکار و رفتار دیگران تجسس کرد و اگر کسی گفت من مسلمان هستم باید پذیرفته شود. در مورد مصادره سینماها گفته شد مکان فحشا است، چنین حرفی تهمت و افترا می‌باشد، به‌خصوص اگر از طرف کسانی که خود را حامی اسلام می‌دانند زده شود.

ایرن: در دادگاه گفتم آگاهانه نقش‌هایم را بازی کردم

در دادگاه اظهار داشتم هیچ‌کس مرا مجبور به کار در سینما و ارائه‌ی نقش‌ها ننمود بلکه خود آگاهانه نقشی را پذیرفتم و بازی کردم.

۲۵۹

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1903009