بدبین ها از برجام ترکمانچای ساختند

به گزارش جماران؛ «حسن بهشتی پور» تحلیلگر مسائل بین الملل، با انتقاد از بدبینی مطلق و خوش بینی افراطی درباره آینده توافق هسته ای، این دو رویکرد را آسیب زا دانست و گفت: واقع بینی در سیاست خارجی یعنی تمام فرصت ها و تهدیدها را شناسایی و موضع مناسب اتخاذ کنیم.

نشست مشترک وزرای امور خارجه کشور‌های عضو برجام برگزار شد و «فدریکا موگرینی» مسوول سیاست خارجی اتحادیه اروپا، پس از این نشست گفت: «همه طرف‌ها به گفت وگو‌ها ادامه می‌دهند تا راه‌هایی برای نجات توافق هسته‌ای پیدا کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

» 

مجموع تحلیل ها از مواضع اتحادیه اروپا در قابل توافق هسته ای با ایران حکایت از آن دارد که اروپا برای برجام خواهد جنگید اما با توان و لشگر محدود خود.

دامن زدن به برخی خوشبینی ها درباره میزان پایبندی اروپا به منافع ایران و نیز ایجاد جو بدبینی می تواند بر مشکلات و التهابات کشوربیفزاید و زمینه ناامیدی میان مردم باشد. 

بهشتی پور درباره جو خوشبینی و بدبینی افراطی نسبت به رفتار اتحادیه اروپا در قبال برجام هشدار داد و گفت: در طول سال های پس از پیروزی انقلاب اسلامی، سیاست خارجی و کشور از این نوع خوشبینی ها و بدبینی های افراطی به شدت آسیب دیده و متضرر شده است. اما این واقع بینی است که می تواند منافع ملی کشور را حفظ کند. 

**خوش بینی افراطی حل همه مشکلات را در گروه برجام می دید

این تحلیلگر مسائل بین الملل درباره خوش بینی های کاذب به برجام گفت: در موضوع برجام نیز از همان ابتدا هم جو خوشبینی کاذب و هم جو بدبینی افراطی وجود داشته است. خوشبینان به برجام دستاوردهای آن را به تمام موضوعات و مشکلات تعمیم دادند. در حالی که دولت و تیم دیپلماسی از همان ابتدا اعلام کرد که محدوده برجام و مذاکرات تنها مسائل هسته ای است. 

هر دو طرف تمایلی برای ورود به بحث های دیگر نداشتند. ایران به مذاکرات طولانی علاقه ای نداشت چون با طولانی شدن این گفت و بیشترین فشار و تحریم را برای ایران در پی داشت بنابراین ایران ترجیح داد برجام را در محدود برنامه هسته ای خود نگه دارد. 

با وجود این واقعیات عده ای تلاش کردند تا از برجام تحولات و دستاوردهای عظیم اقتصادی استخراج کنند این موضوع اما با توجه به مشکلات عمده و ساختاری اقتصاد ایران که قدمتی بیش از یک قرن دارد، توجیه منطقی نداشت.

**بدبین ها از برجام ترکمانچای ساختند

بهشتی پور درباره بدبینی ها نسبت به برجام گفت: گروه دومی که از مسیر واقع بینی درباره برجام دور شدند، بدبینان و منتقدان این سند بودند، عده ای آن را با قرارداد ترکمانچای مقایسه کردند و دلواپس شدند. عده ای دیگر هم آن را توافقی بدون دستاورد دانستند. همین گروه اما با مشاهده دستاوردهای غیرقابل انکار برجام و نیز طی ماه های گذشته پس از خروج آمریکا از برجام و بازگشت تحریم ها، متوجه دستاوردهای برجام خواهند شد و با پاسخ این پرسش روبرو می شوند که اگر برجام دستاوردی نداشته چرا با ابهام در کارکرد آن این همه هیاهو به راه انداخته اند. 

**بسته پیشنهادی اروپا حداقل مطالبات ایران را داراست

این کارشناس مسائل هسته ای معتقد است گرچه هنوز از جزییات بسته پیشنهادی آمریکا اطلاعی در دست نیست اما می توان نگاهی واقع بینانه به آن داشت. بهشتی پور می افزاید: در 10 بند بیانیه پایانی خانم موگرینی مشخص است که پنج کشور طرف ایران، یعنی انگلیس، فرانسه، آلمان، روسیه و چین، کف مطالبات و خواسته های ایران را مورد توجه قرار داده و رعایت کرده اند. موضوع صادرات نفت، محصولات پتروشیمی، میعانات گازی و کشتیرانی در این بیانیه مورد توجه قرار گرفته و درباره موضوعاتی چون بیمه و امور بانکی هم نیازمند توافق نامه FATF هستیم. در این مباحث که اساسا ربطی به برجام ندارد، تا زمانی که بحث اف ای تی اف را به صورت جدی پیگیری نکنیم، مشکلات باقی خواهند ماند. 

با تمام این امتیازاتی که در بیانیه نشست کمیسیون برجام مورد توجه قرار گرفته آنچه موجب می شود که رییس جمهوری بسته پیشنهادی اروپا را ناکافی بداند، سازوکارهای اجرای این بسته و بیانیه است. مشخص است که بسته پیشنهادی برجام حداقل های مورد نظر ایران را داراست اما باید مشخص شود که برای اجرای بندهای آن چه تمهیداتی اندیشیده می شود. این بسته ها نباید از جنس بسته های پیشنهادی تروییکای اروپا در اوایل دهه هشتاد و در زمان آقای سولانا باشد. ایران انتظار دارد که مشخص شود شرکت های طرف قرارداد با ایران، نگرانی بابت تحریم ها نخواهند داشت و ارزهای حاصل از فروش نفت و دیگر تبادلات از طرق امن بانکی به دست ایران خواهد رسید، همچنین چگونگی هماهنگی در این زمینه میان چین، روسیه و اتحادیه اروپا هم موضوع بحث است. تمام این اما و اگرها نشان دهنده واقع بینی است که به نظر می رسد دستور کار قرار گرفته است. 

بهشتی پور عجله برای بهم زدن مذاکرات و خروج از برجام در برهه کنونی را به نفع آمریکا، رژیم صهیونیستی و عربستان سعودی دانست و گفت: ما تا جایی که می توانیم و تا جایی که منافع ما ایجاب می کند و بر اساس همان سه اصل مصلحت، عزت و حکمت تلاش کنیم با اروپا، روسیه، چین، ژاپن، کره و هند که مهمترین شرکای تجاری ایران هستند به نتیجه رسیم. اگر چنین تلاش هایی به نتیجه رسید که به نفع کشور است اما اگر این گونه نشد می توان با سازوکارهای داخلی امور کشوررا سامان داد. این میان نباید فراموش کرد که هم خوشبینی افراطی و هم بدبینی بی اندازه می تواند به همین منافع ملی آسیب رساند.

انتهای پیام

منبع: جماران

کلیدواژه: جام جهانی 2018 نقل و انتقالات لیگ برتر لیگ ملت های والیبال ارزش های دهه 60 برجام توافق هسته ای تحریم های ایران تحریم ها FATF چیست FATF ایران بسته پیشنهادی اروپا برای ایران جام جهانی 2018 نقل و انتقالات لیگ برتر لیگ ملت های والیبال ارزش های دهه 60 امام خمینی س سید مصطفی خمینی سید احمد خمینی سید حسن خمینی انقلاب اسلامی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jamaran.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جماران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۶۴۷۸۶۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

پیش بینی ۲۷ سال پیش برژینسکی درمورد ایران که درست از آب درآمد

بلومبرگ در مطلبی به قلم نایل فرگوسن نوشت: برای درک اینکه در مبارزه با ائتلاف چین، روسیه و ایران پای چه چیز‌هایی در میان است فقط باید رشته افسانه "ارباب حلقه ها" را مطالعه کرد.

به گزارش انتخاب، در رشته افسانه معروف تخیلی و حماسی ارباب حلقه ها، اثر جی آر آر تالکین به تدریج مشخص می‌شود که نیرو‌های تاریکی با یکدیگر متحد شده اند. سائورون، با چشم بصیرت خود به عنوان رهبر محور شیطانی یا ارباب تاریکی انتخاب می‌شود. تالکین خوب می‌دانست چه وضعیتی را توصیف می‌کند. او که یک کهنه سرباز جنگ جهانی اول بود، با ناامیدی نزدیک شدن دومین جنگ خانمان سوز جهانی را تماشا می‌کرد. در آن سال‌ها و در فاصله ۱۹۳۶ تا ۱۹۳۷ شاهد همگرایی و نزدیکی تدریجی آلمان نازی، ایتالیای فاشیست و ژاپن امپریالیست و تشکیل یک نیروی اهریمنی جهانی بود.

ما نیز امروز شاهد تشکیل و تحکیم یک محور مشابه هستیم. همانطور که متیو میلر سخنگوی وزارت امور خارجه آمریکا هفته گذشته گفته بود، در پس تلاش‌های جنگی روسیه، منابع عظیم اقتصادی چین قرار دارد. میلر روز سه شنبه به خبرنگاران گفت: «آنچه طی ماه‌های گذشته شاهد بوده ایم این است که مواد خامی از چین به روسیه منتقل شده و روسیه از آن‌ها برای بازسازی صنایع خود و تولید تسلیحاتی که در صحنه نبرد اوکراین کاربرد دارد استفاده کرده است... ما به شدت نگران این وضعیت هستیم.» اوایل ماه جاری میلادی در پکن، جانت یلن وزیر خزانه داری آمریکا به همتای چینی خود هشدار داد که اگر پکن به حمایت از تلاش‌های جنگی روسیه در اوکراین ادامه دهد "تبعات قابل توجهی" در انتظارش خواهد بود.

رهبران چین علیرغم مواضع علنی شان مبنی بر اینکه می‌خواهند به عنوان یک دولت صلح طلب عمل نمایند، قبل شروع جنگ اوکراین در این خصوص به روسیه چراغ سبز نشان داده بودند. تعهد متقابل نسبت به شراکت "بدون محدودیت" با روسیه چه مفهوم دیگری می‌توانست داشته باشد؟ از زمانی که دو سال پیش نیرو‌های متجاوز روسی از حومه کیف عقب رانده شدند، حمایت شی جینپینگ برای تداوم بقای پوتین در قدرت نقشی حیاتی داشته است.

بر اساس همین تحلیل، نمی‌توان رویارویی ایران با اسرائیل را به عنوان رویداد منفرد و فاقد عقبه راهبردی تعبیر کرد. تهران از روسیه در جنگ اوکراین حمایت می‌کند و هزاران پهپاد و موشک، مشابه همان‌هایی که آخر هفته گذشته به سمت اسرائیل شلیک کرد تحویل روسیه داده است. روسیه به نوبه خود احتمالا به تقویت دفاع هوایی ایران کمک خواهد کرد. چین نیز نمی‌تواند تنها یک خریدار عمده نفت ایران باقی بماند. وانگ یی، وزیر امور خارجه چین بلافاصله پس از حمله به اسرائیل با تهران تماس گرفت و به جای محکوم کردن حمله ایران، این اقدام را تحسین نمود. دستگاه پروپاگاندای دولت چین از زمان حمله ۷ اکتبر به صورت مداوم در خدمت انتقاد از اسرائیل بوده است.

ظهور این محور جدید در سال ۱۹۹۷ توسط ژبیگنیف برژینسکی، مشاور امنیت ملی جیمی کارتر، رئیس جمهور سابق آمریکا پیش بینی شده بود. وی در کتاب خود تحت عنوان صفحه شطرنج نوشته بود: «احتمالا خطرناکترین سناریو تشکیل یک ائتلاف عظیم متشکل از چین، روسیه و احتمالا ایران خواهد بود که یک ائتلاف "ضدهژمونیک" تشکیل شده نه بر اساس ایدئولوژی بلکه بر اساس شکایت‌های مکمل هم خواهد بود. این ائتلاف از نظر ابعاد و گستردگی مشابه چالشی خواهد بود که بلوک چین و شوروی برای غرب ایجاد کرده بود، اما این بار چین احتمالا رهبر و روسیه دنباله رو آن خواهد بود.»

پیش گویی برژینسکی پیامبرگونه بوده است. با این حال نگاهی به عملکرد سه سال گذشته نشان می‌دهد که جانشینان برژینسکی در دولت بایدن خواسته یا ناخواسته نقش بی نقصی در محقق کردن این پیش بینی ایفا کرده اند. این اقدامات از تنها گذاشتن افغان‌ها در دست طالبان در سال ۲۰۲۱ تا کوتاهی در بازداشتن روسیه از تهاجم به اوکراین در سال ۲۰۲۲ و در نهایت کوتاهی در بازداشتن ایران از تشویق نیرو‌های نیابتی اش برای حمله به اسرائیل در سال ۲۰۲۳ نمود یافته است. بله زمانی که اوکراین و اسرائیل هدف حمله قرار گرفتند بایدن برای کمک به آن‌ها دست به کار شد، اما احتمالا یک نمایش قدرت اولیه می‌توانست از بروز هر دوی این وضعیت‌ها جلوگیری کند.

جمهوری خواهان اکنون متوجه شده اند، آنطور که مایک پمپئو وزیر امور خارجه سابق مدت‌ها استدلال می‌کرد، برخی از نزاع‌های موجود در کشور‌های دور دست احتمالا باید در نهایت موجب نگرانی ما شود. این منازعات بخشی از جنگی واحد هستند که توسط این ائتلاف جدید علیه ارزش‌های بنیادینی که ما آن‌ها را ارج می‌نهیم یعنی دموکراسی، حاکمیت قانون و آزادی‌های فردی آغاز شده اند. پیش بینی من این است که استدلال‌های انزواطلبانه دوام چندانی نخواهد داشت.

خوشبختانه ما فعلا در جنگ سرد دوم قرار داریم نه جنگ جهانی سوم. اما جنگ سرد دوم سریعتر از جنگ سرد اول به پیش می‌رود. اگر تهاجم روسیه به اوکراین را معادل جنگ کره در سال‌های ۵۳-۱۹۵۰ بگیریم، ما بحران موشکی دوم کوبا را بر سر تایوان رد کرده ایم و اکنون وارد دوران تنش زدایی شده ایم؛ دوره‌ای که دو دهه به طول انجامید. از زمان نشست قبلی روسای جمهور دو کشور در وودساید کالیفرنیا در ماه نوامبر، به نظر می‌رسد که چینی‌ها از هرگونه نمایش قدرت امتناع می‌کنند و خواستار تعاملات جدی با همتایان آمریکایی شان هستند که این یادآورد تعاملات دو کشور در طی سال‌های ۱۹۶۹ تا ۱۹۷۲ است.

اما حمله غیرمنظره حماس به اسرائیل در اکتبر سال گذشته به یکباره ما را به سال ۱۹۷۳ رساند. لازم به یادآوری است که دوران تنش زدایی دوام چندانی نداشت و با ادعای برتری آمریکا در خاورمیانه توسط هنری کسینجر پس از جنگ یوم کیپور در آن سال از بین رفت. به طور خلاصه، به نظر می‌رسد که در جنگ سرد دوم ما دهه‌های ۱۹۵۰، ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ را در یک ترکیب تا حدی گیج کننده در هم فشرده ساخته ایم.

حال سوال اینجاست که بزرگترین تفاوت‌های بین جنگ سرد اول و دوم در چیست؟

اولا چین رقیب اقتصادی بسیار قدرتمندتری نسبت به اتحاد جماهیر شوروی است. ثانیا، غرب از نظر اقتصادی با اقتصاد چین در هم تنیدگی دارد و شبکه زنجیره عرضه کالا‌های مختلفی که در چین تولید می‌شوند هرگز با شوروی قابل مقایسه نیست. ثالثا، ما از نظر ظرفیت تولید در وضعیت به مراتب ضعیف تری قرار داریم در حالی که چین مقادیر عظیمی محصولات سازگار با طبیعت روانه بازار جهانی می‌کند، غرب گزینه دیگری جز احیای سیاست حمایت گرایی و سیاست‌های صنعتی و بازگرداندن ساعت استراتژی اقتصادی به دهه ۱۹۷۰ میلادی ندارد. ماه گذشته جانت یلن وزیر خزانه داری آمریکا اظهار داشت که ظرفیت بالای چین در صنایع نوین نظیر باطری‌های خورشیدی، خودرو‌های برقی و باطری‌های لیتیومی در حال آسیب زدن به شرکت‌ها و کارگران آمریکایی و شرکت‌ها و کارگران سراسر جهان است.

رابعا سیاست پولی آمریکا در مسیر کاملا غیر پایداری قرار دارد. هماگونه که دفتر امور بودجه کنگره اعلام کرد، رشد بی وقفه بدهی‌های دولت فدرال نسبت به تولید ناخالص داخلی از کنترل خارج شده و از ۹۹ درصد در سال جاری به ۱۶۶ درصد در سال ۲۰۵۴ میلادی خواهد رسید.

ایرانی‌ها با انجام حمله پهپادی و موشکی به اسرائیل به صورت ناخواسته این مجوز را به بسیاری از جمهوری خواهان داده اند تا از رویکرد تهاجمی پمپئو که به هیچ وجه انزواطلبانه نیست دنباله روی کنند. کافی است نگاهی به مقاله مایک گالاگر نماینده ویسکانسین در کنگره و مت پوتینگر، مشاور سابق ترامپ که در فارن افرز منتشر شده بیاندازید. در این مقاله آمده است: «چین... در حال تضمین حیات کشور‌های توسعه طلب در روسیه، ایران، کره شمالی و ونزوئلاست.» متوقف کردن این کشور «مستلزم یک اصطکاک گسترده در روابط آمریکا و چین و افزایش سریع توانمندی‌های دفاعی آمریکاست.»

بنابراین به نظر می‌رسد که اهمیت تاریخی حمله ایران به اسرائیل را نباید در تاثیر آن بر خاورمیانه بلکه بر برداشت جمهوری خواهان از رویکرد آمریکا در عرصه سیاست جهانی و خروج از سیاست انزواطلبی جستجو کرد.