اگر کودکمان را در حین دکتر بازی دیدیم، چه عکس العملی نشان دهیم؟
تاریخ انتشار: ۲۵ تیر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۱۹۷۰۰۳۹۹
دکتر بازی کودکان یعنی یکی از بچه‌ها که علاقه‌مند به نازکردن و دیده‌شدن است، در بین بازی بیمار شده و کودک دیگر که همبازی اوست، نقش دکتر را برعهده گرفته و تنها نسخه‌ای که برای بیمار خود می‌پیچد، آمپول‌زدن است و هر دو نیز از این بازی لذت می‌برند. معمولا هر دو کودک می‌دانند که کاری که در حال انجام دادن آن هستند، اشتباه است و برای همین نباید چیزی به والدین بگویند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
دکتربازی در بچه‌ها نوعی کنجکاوی جنسی است
وقتی بچه‌ها بزرگ می‌شوند، نسبت به اعضای خصوصی بدن خود و جنس مخالف به طور طبیعی کنجکاوی می‌کنند و در بازی‌های عادی خود، از فرصت استفاده می‌کنند و از نظر جسمی به بچه‌های جنس موافق یا مخالف خود نزدیک می‌شوند تا شکل بدن آن‌ها را کشف کنند. بچه‌ها از سر کنجکاوی بازی‌های جنسی می‌کنند و این امر طبیعی است. نمونه‌‌ای از این کنجکاوی جنسی، دکتربازی است. بچه‌های سن پیش‌دبستانی عاشق دکتربازی هستند و گاهی حین دکتربازی می‌خواهند همدیگر را معاینه کنند و یا به هم آمپول بزنند. در این گیرودار گاهی اعضای بدن همدیگر را می‌بینند. این‌جور رفتارها با قصد و غرض جنسی صورت نمی‌گیرد و یا به روابط جنسی منجر نمی‌شود. کنجکاوی جنسی کودک از چهار، پنج سالگی شروع می‌شود و این یکی از مراحل طبیعی تکامل جنسی اوست که اگر به درستی پاسخ نگیرد، کنجکاوی جنسی او بیشتر می‌شود. گرچه بلوغ جنسی در سنین بالاتر از دبستان اتفاق می‌افتد، اما تمایلات جنسی و سؤالات پیرامون آن تنها مختص به دوره‌ی بلوغ نیست، بلکه مدت‌ها پیش از آن به صورت احساسی ویژه در کودک پدید می‌آید. بسیاری از عادت‌های نامناسب کودکان از جمله دکتربازی که از نگاه پدر و مادر مخفی می‌ماند، در این دوره شکل می‌گیرد.
۱-عصبانی نمی‌شویم و با فرزندمان دعوا نمی‌کنیم
بسیاری از والدین نسبت به این‌جور رفتارها واکنش بسیار شدیدی نشان می‌دهند. یادتان باشد در این‌جور مواقع، دعوا و سرزنش بسیار شدید اصلا راه‌حل مناسبی نیست. کودکان در این سن در دوره‌ی خاموشی جنسی به سر می‌برند و رفتار و بازی‌هایشان با نگاه جنسی (آن‌گونه که تصور بزرگسالان است) نبوده، بلکه به دلیل آشنا شدن کودک با بدن، شناخت تفاوت‌های جنسیتی و از روی کنجکاوی است.
۲- ناراحتی خود را نشان می‌‌دهیم و سکوت نمی‌کنیم
گروهی از والدین ممکن است به دلیل شرم از ورود به این مقوله، اطلاع نداشتن از روش‌های آموزش و تربیت جنسی، یادگیری‌ها و اطلاعات قبلی در زمینه‌ی تابو بودن و صحبت‌نکردن درباره‌ی مسائل جنسی عکس‌العملی نشان ندهند. سکوت‌کردن در این زمینه واکنش مناسبی نیست، چون باعث می‌شود کودکان نسبت به رفتار نامناسب خود آگاهی پیدا نکنند و به آن ادامه دهند.
۳- خود والدین به موقع مداخله کنند
در صورت دیدن دکتربازی در بچه‌ها، فورا نزد بچه‌ها رفته و از آن‌ها بخواهیم که مثلا آمپول را به دستشان بزنند و یا دندان‌های همدیگر را معاینه کنند. خلاصه به نحوی سعی کنیم موضوع بازی بچه‌ها را عوض کرده و ماجرا را خاتمه دهیم.
۴- در فرصت مناسب با فرزندمان صحبت می‌کنیم
سر فرصت مناسب با فرزندتان صحبت کنید و محدوده بازی با کودکان دیگر را برایش مشخص کنید و به او بگویید که می‌دانید او نقش دکتر و یا بیمار را بازی می‌کرده و فقط بازی بوده، اما او دیگر بزرگ شده و نباید عضو خصوصی خود را در معرض دید دیگران قرار دهد. به او توضیح دهید که عضو خصوصی هر کس، مخصوص خود اوست و دیگر این کار را تکرار نکند و اگر کسی، دفعه‌ی دیگر این کار را با او کرد، شما از دست او ناراحت نمی‌شوید، فقط سریعا به شما خبر دهد و هر نوع رفتار نامناسب و ناراحت‌کننده‌ای را بدون ترس و نگرانی به شما بگوید.
۵- سعی نمی‌کنیم همیشه مراقب فرزندمان باشیم تا دیگر چنین اتفاقی نیفتد
بسیاری از والدین بعد از دیدن چنین مواردی از سوی کودک خود روش تربیتی نظارت سختگیرانه را انتخاب می‌کنند و گمان می‌کنند از طریق نظارت مستمر می‌توانند رفتارها و شرایط فرزندشان را کنترل کنند و به جای روش آموزش تربیت جنسی، روش کنترل را انتخاب می‌کنند، در صورتی که سختگیری بیشتر والدین در این مورد و آموزش ندادن مناسب باعث می‌شود کنجکاوی کودکان در زمینه‌ی مسائل جنسی بیشتر شده و بدون جواب باقی بماند.
راهکارهایی در زمینه‌ی تربیت جنسی کودک
آموزش مسائل جنسی به کودکان و پاسخ به پرسش‌های آنان، مطلبی است که اکثر پدر و مادرها حتی دوست ندارند راجع به آن فکر کنند و همیشه از پاسخ‌دادن به آن‌ها طفره می‌روند، اما باید بدانید این مسئله نیز نیاز به آموزش دارد. نکات زیر می‌تواند در پاسخ به بعضی از مسائل در زمینه‌ی مسائل جنسی کودکان کمک‌کننده باشد:
– به فراخور سن و سال و بلوغ جسمی و فکری فرزندتان، با او در زمینه‌ی مسائل جنسی صحبت کنید و آموزش‌های اساسی و اولیه مانند نظافت، خصوصی‌بودن عضو بدن خود و… را به او بدهید، خلاصه اینکه تربیت جنسی او را نادیده نگیرید.
– برای بچه‌ها در خانه حد و مرز تعیین کنید، مثلا بگویید بدن شما خصوصی است و نباید در خانه کس دیگری لباست را دربیاورد.
-اگر دیدید که فرزندتان باز هم به کنجکاوی‌های جنسی خود ادامه می‌دهد، شاید نشانه‌ی این باشد که کنجکاوی‌اش هنوز ارضا نشده است. بنشینید و اطلاعات اساسی را با فرزند خود مرور کنید. مثلا با او درباره‌ی شکل بدن صحبت کنید و یکی یکی اعضای مختلف بدن را نام ببرید.
– به طور نامحسوس مراقب خلوت‌های کودکان باشید. خیلی خوب است که مکان خلوت آن‌ها، مثلا اتاق مستقل‌‌شان به گونه‌ای باشد که از چشم والدین دور نماند و والدین گاهگاهی به عناوین مختلف که رنگ مداخله به خود نگیرد، سرکشی‌هایی داشته باشند تا فرزندان از خلوت خود احساس امنیت برای انجام اعمالی مثل دکتربازی نکنند.
– به فرزند خود آموزش دهید که بدن او خصوصی است و دیگران حق دست زدن به برخی از اعضای او را ندارد. بهتر است برای بیان این نکته از شیوه‌های غیر مستقیم استفاده کنید.
– کودک را متوجه تفاوت‌های بدن خود در مقایسه با جنس دیگر کنیم. وقتی کودک از والدین خود این تفاوت را می‌پرسد، فرصت مناسبی است که هویت جنسی‌اش را به او بشناسانیم. از فرزندتان بخواهید که به تفاوت‌های ظاهری پدر و مادر یا خواهر و برادرش توجه کند، سپس به او بگویید این تفاوت‌ها در همه‌ی قسمت‌های بدن ما وجود دارد. اگر شناسایی این تفاوت‌ها را به خود کودک محول کنیم، کودکان به بهانه‌های مختلف مکان‌هایی تنها و خلوت را پیدا می‌کند و به بررسی بدن یکدیگر می‌پردازند.
– به سؤال جنسی کودک جواب ساده بدهیم. سن مناسب برای آگاه‌کردن کودک از مسائل جنسی زمانی است که او سؤال جنسی می‌پرسد و شروع آن در کودکان متفاوت است. ما نباید به کودکمان دروغ بگوییم یا سؤال او را بی‌جواب بگذاریم و یا با جواب‌های سخت و پیچیده آن‌ها را از سر خود باز کنیم تا انبوه کنجکاوی‌های جنسی آن‌ها بی‌جواب باقی بماند. منبع: سیمرغ
منبع: پارسینه
کلیدواژه: تربیت کودکان آموزش جنسی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.parsine.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «پارسینه» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۱۹۷۰۰۳۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
مداخله به‌هنگام، راه کنترل نشانه‌های اوتیسم
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین اختلال اوتیسم آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
به گزارش خبرگزاری ایمنا، اوتیسم که به علت وجود نقص‌هایی در برقراری ارتباط اجتماعی، ارتباط چشمی، مناسبت‌های اجتماعی و فرو رفتن فرد مبتلا در خود است، به معنای لغوی در خود ماندگی نیز شناخته می‌شود و در گروه اختلالات عصبی-رشدی قرار دارد، زیرا بر رشد عصبی و عملکرد مغز تأثیر می‌گذارد و از ابتدای دوره رشد کودک آغاز می‌شود و تا پایان عمر او ادامه خواهد داشت.
برای درمان اختلال اوتیسم داروی خاصی وجود ندارد و تنها با مداخله‌های آموزشی و رفتاری طولانی مدت می‌توان از شدت علائم آن کاست، این اختلال در سه سال اول زندگی کودک آغاز می‌شود که اگر اطرافیان کودک با نشانه‌های رفتاری آغازین آن آشنا باشند، با انجام مداخلات به‌هنگام مانند رفتاردرمانی، کار درمانی و آموزش ویژه می‌توانند از تشدید علائم آن جلوگیری کنند.
در حال حاضر هیچ درمان قطعی و مشخصی برای اوتیسم شناسایی نشده است، اما روش‌های زیادی برای کاهش علائم و افزایش توانایی‌های فرد مبتلا وجود دارد، به نظر می‌رسد تشخیص زودهنگام بیماری و شروع روش‌های درمانی تأثیرات مثبت بیشتری بر بهبود وضعیت فرد داشته باشد.
امیر سالار شریفی، روان‌شناس و مشاور خانواده و دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا در خصوص غربالگری اوتیسم اظهار می‌کند: اولین افرادی که می‌توانند به صورت آگاهانه و با مداخله زودهنگام متوجه وجود این اختلال شوند، خانواده‌ها هستند.
وی با بیان اینکه خانواده‌ها باید در صورت تشخیص این اختلال آن را بپذیرند و دست به انکار نزنند، می‌افزاید: والدین باید آگاهانه، بدون تعصب و با پذیرش بالا با مشاهده رفتارها و نشانه‌هایی که نسبت به رشد فرزندشان متفاوت است، به متخصصانی که صلاحیت تشخیص این اختلال را دارند مراجعه و مراحل آزمون و مصاحبه را طی کنند تا بتوانند بروز قطعی این اختلال را تشخیص دهند.
این آهنگ‌ساز و فعال حوزه موسیقی درمانی با اشاره به اینکه پس از تشخیص قطعی فرد متخصص نسبت به بروز اختلال طیف اوتیسم باید سعی بر بهبود و کاهش علائم اختلال داشته باشیم، ادامه می‌دهد: به‌طور معمول علائم اختلال طیف اوتیسم در بازه سنی دو تا پنج سال بروز پیدا می‌کنند و فقدان انجام فعالیت‌های معمول می‌تواند هشدار دهنده این موضوع باشد، برای مثال کودک در زمانی که به نسبت همسالان باید توانایی سخن گفتن داشته باشد، اما سخن نمی‌گوید، می‌تواند نشانه‌ای برای ابتلاء به اختلال طیف اوتیسم باشد.
شریفی عنوان می‌کند: دوری کردن از برقراری ارتباط چشمی با دیگر افراد، درگیری‌های حسی مانند بال بال زدن، مشکلات تغذیه و گوارشی، گریه و بی‌تابی بسیار زیاد ناشی از اضطراب بالا، بازی با وسایل محدود یا دوری کردن از انجام بازی‌هایی که اقتضای سن فرزندان است، می‌تواند از دیگر نشانه‌های اولیه تشخیص اختلال طیف اوتیسم باشد.
وی با تاکید بر اینکه اختلال اوتیسم شامل طیف‌های گوناگون است و امکان دارد فرد اوتیسم تنها تعداد محدودی از نشانه‌های این اختلال را دارا باشد، اضافه می‌کند: هرچه بروز و ظهور نشانه‌ها در فرد کمتر باشد، با طیف خفیف‌تری از اوتیسم مواجه خواهیم بود و هرچه تعداد و شدت بروز علائم بیشتر شود، با طیف شدیدتری از اختلال اوتیسم روبه‌رو خواهیم بود.
این روان‌شناس با یادآوری این نکته که بهترین برخورد خانواده‌ها در مواجهه با بروز اختلال طیف اوتیسم در فرزندان، پذیرش است، خاطرنشان می‌کند: افراد اوتیسم در یک بازه زمانی طلایی که به طور معمول کمتر از سن ۱۱ سالگی است، می‌توانند دست به اقدام برای بهبود عملکرد و کاهش علائم بزنند، اما با انکار والدین اقدامی برای بهبود صورت نمی‌گیرد و این زمان طلایی از دست می‌رود.
شریفی می‌افزاید: با توجه به اینکه اعصاب و نورون‌های کودکان اوتیسم در سن طلایی تشخیص، قابلیت بازسازی خود و باز ارتباط‌گیری با دیگر اعصاب را دارند و انعطاف‌پذیری عصبی در سیستم عصبی کودکان اوتیسم اتفاق می‌افتد که سبب بهبود عملکرد آن‌ها می‌شود، نیاز است با مداخله‌های زودهنگام و اقدامات برنامه‌ریزی شده فرد اوتیسم تحت درمان قرار بگیرد.
وی در خصوص مراحل غربالگری و تشخیص اوتیسم بیان می‌کند: سازمان بهزیستی کشور و بعضی از سازمان‌های خصوصی آزمون‌هایی مجازی را در صفحه موتورهای جست‌وجوگر ایجاد کرده‌اند که خانواده‌ها می‌توانند با شرکت در این آزمون‌ها و پاسخ به سوالات آن تشخیص اولیه نشانه‌های اوتیسم را انجام دهند، اما باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند.
دانشجو دکتری روانشناسی کودکان استثنایی با تاکید بر اینکه نباید برای تشخیص قطعی به نتایج آزمون‌های مجازی اکتفا کرد، می‌گوید: غربالگری اختلال اوتیسم در سنین متفاوت به علت ویژگی‌ها و رفتارهای هر دوره سنی، سوالات متفاوتی دارد و نیاز است برای تشخیص قطعی و دقیق‌تر این اختلال به افراد متخصص مراجعه شود.
شریفی در خصوص هزینه‌های غربالگری عنوان می‌کند: استفاده از آزمون‌های مجازی برخط برای تشخیص خانگی و مراجعه به سازمان بهزیستی برای انجام غربالگری رایگان است و هزینه‌ای برای خانواده‌ها ندارد، اما مراجعه به مراکز خصوصی، خانواده‌ها باید هزینه‌ای را پرداخت کنند.
معصومه یزدانی‌پور، پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص و مدرس دانشگاه در گفت‌وگو با خبرنگار ایمنا با اشاره به اینکه فرد اوتیسم نمی‌تواند به صورت اختیاری علائم و نشانه‌های اختلال اوتیسم را کنترل کند، اظهار می‌کند: نداشتن توانایی کنترل کردن نشانه‌ها مربوط به مسئله‌های عصب شناختی است که باعث می‌شود فرد اوتیسم رفتارهایی را از خود بروز دهد که اختیاری نبوده و کنترل آن در توان او نیست.
وی با بیان اینکه انجام غربالگری، مرحله اولیه تشخیص اختلال اوتیسم است و نمی‌تواند سبب کنترل نشانه‌های اوتیسم در افراد شود، می‌افزاید: هرچه غربالگری تشخیص اوتیسم زودتر انجام شود، مؤثرتر خواهد بود، چراکه فرد اوتیسم سریع‌تر وارد فرایند درمان می‌شود و مراحل آن را طی می‌کند.
این دانشجو دکتری روانشناسی و آموزش کودکان با نیازهای خاص با اشاره به اینکه شرایط گوناگونی برای تشخیص اختلال اوتیسم در افراد به‌ویژه کودکان وجود دارد، ادامه می‌دهد: هنگامی که والدین متوجه وجود تفاوت‌های رفتاری میان فرزند خود و دیگر همسالانش شوند، باید برای تشخیص قطعی به متخصص مراجعه کنند، برای مثال اگر فرزندشان در برقراری ارتباط عملکرد ضعیفی داشته باشد و از تماس چشمی با دیگران خودداری کند یا در مواجهه با نور شدید شروع به جیغ زدن کند، می‌تواند نشانه‌هایی از اختلال اوتیسم باشد.
یزدانی‌پور عنوان می‌کند: با افزایش سن فرد اوتیسم، روزهای بیشتری برای مداخله به‌هنگام از دست می‌رود و امکان دارد نتوانیم از دوران طلایی تشخیص اوتیسم به خوبی استفاده کنیم؛ هنگامی که والدین اطلاعات کافی در خصوص تشخیص اختلال اوتیسم در فرزند خود را نداشته باشند، تشخیص اختلال اوتیسم در تعامل فرزند با دیگران صورت می‌گیرد.
وی اضافه می‌کند: با افزایش سن کودک اوتیسم و ورود او در جمعی از افراد هم‌سن و برقراری ارتباط با آن‌ها در قالب کلاس‌های آموزشی سبب بروز تفاوت رفتار فرد اوتیسم با دیگر هم‌سن‌وسالان می‌شود، اما به‌طور معمول در این شرایط مقداری از زمان طلایی تشخیص را از دست داده‌ایم و باید در صورت تشخیص، مداخله به‌هنگام صورت گیرد.
پژوهشگر حیطه کودکان با نیازهای خاص خاطرنشان می‌کند: منظور از مداخله به‌هنگام، برگزاری دوره‌های درمانی برای کودکان زیر شش سال است، زیرا در این سن مغز کودکان انعطاف‌پذیری بیشتری دارد و با انجام تمرین‌های درمانی مانند کار درمانی، بازی درمانی و توانبخشی شناختی، ارتباط بیشتری میان اعصاب مغزی کودک برقرار می‌شود که سبب بهبود عملکرد او خواهد شد.
یزدانی‌پور با اشاره به اینکه گاهی تشخیص اختلال در برخی از افراد اوتیسم در طرح سنجشی که برای ورود کودکان به مدرسه برگزار می‌شود، صورت می‌گیرد، می‌افزاید: به صورت کلی در تشخیص اختلال اوتیسم در کودکان، اطرافیان کودک شامل والدین، خانواده، معلم و مربی متوجه بروز رفتارهای متفاوت کودک می‌شوند و با ارجاع دادن او به متخصص روان‌شناس و روان‌پزشک فرایند تشخیص قطعی کودک انجام می‌گیرد.
وی با بیان اینکه مهمترین ابزار روان‌شناس‌ها برای تشخیص اختلال اوتیسم، بررسی تاریخچه خانوادگی، مصاحبه و مشاهده است، تصریح می‌کند: به طور معمول با بررسی تاریخچه خانوادگی در ابتلاء به اختلال اوتیسم و مصاحبه با والدین فرد مبتلا می‌توانیم بروز اختلال اوتیسم را تشخیص دهیم، همچنین برای بررسی عملکرد و توانمندی‌های فرد اوتیسم نیاز است تا این افراد در یک آزمون هوشی شرکت کنند، اگرچه آزمون‌های دیگری برای تشخیص اختلال اوتیسم وجود دارد، اما بیشتر جنبه پژوهشی دارند و کمتر در تشخیص‌های بالینی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
بر این اساس، هنگامی که از درمان اختلال طیف اوتیسم صحبت می‌کنیم، منظور مداخله‌های به‌هنگام است که سبب کنترل شدت بروز علائم و نشانه‌های این اختلال می‌شود، برای مثال با مداخله زودهنگام می‌توان بیش‌تحریکی و کم‌تحریکی افراد اوتیسم را کنترل کرد، اما نمی‌توان به صورت کامل شدت نشانه‌های فرد اوتیسم را به صفر رساند و از بین برد.
تشخیص به موقع اختلال اوتیسم توسط والدین در بهبود و کنترل علائم فرد اوتیسم نقش بسزایی دارد، بنابراین والدین باید با مطالعه و کسب آگاهی در خصوص مراحل رشد کودک، فرزند خود را در ابعاد مختلف فردی، اجتماعی، رفتاری و ذهنی مورد بررسی قرار دهند و در صورت وجود ناهماهنگی، از انکار دوری کنند و به شناسایی و درمان اختلال بپردازند تا با استفاده از زمان طلایی تشخیص بتوانند شدت نشانه‌های این اختلال را در فرزند خود کاهش دهند.
کد خبر 747069
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلاله‌ای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت