به نقل از «مهر»

حافظ معصوم نبوده است/ دایره دشمنان سعدی هنوز هم وسیع است

تاریخ انتشار: ۱۴ مرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۰۰۷۷۶۵

به گزارش خبرنگار مهر، اردوی اول از هفتمین دوره آموزش شعر جوان، آفتابگردان‌ها، به ایستگاه آخر  خود رسید و شاعران جوان با شرکت در آخرین کلاس‌ها و کارگاه‌ها پس از چهار روز بحث و گفتگو درباره شعر ظهر روز جمعه مجتمع آدینه را ترک کردند تا سفیران شعر انقلاب در سراسر ایران باشند.

هر کسی از ظن خود، شد یار حافظ

در برنامه روز آخر کلاس «آشنایی با بزرگان شعر فارسی» بود که با محوریت حافظ و با حضور دکتر محمدرضا ترکی، شاعر و استاد دانشگاه، برگزار شد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

او ابتدا به مقایسه‌ای اجمالی بین سعدی و حافظ پرداخت و گفت: در طول تاریخ، علی‌الخصوص در دوران معاصر بسیاری صریحاً به سعدی فحش و ناسزا داده‌­اند و دایره دشمنان و منتقدان سعدی از کمونیست‌ها که او را طرفدار سرمایه‌دارها می‌دانند، تا متفکران و شاعران بزرگ معاصر را در برمی‌گیرد.

 وی در ادامه اضافه کرد: البته قسمتی از این دشمنی‌ها به علت بلد نبودن متن فارسی است؛ چون هرکس زبان فارسی و داستان‌پردازی را بداند متوجه بی‌اساس بودن این انتقادات خواهد شد ولی با این حال ما دو کتاب مبسوط درباره اتهامات به سعدی داریم و همواره شاهد جدال‌های فراوان در این زمینه بوده‌ایم.

او سپس به تبیین دلیل این خصومت‌ها پرداخت و گفت: اما اغلب این دشمنی‌ها از نظر من به این خاطر است که از سعدی نمی‌شود سوءاستفاده کرد، چون به صراحت موضع‌گیری کرده و مصادره به مطلوب او کار بسیار دشواری است پس دشمنی برمی‌انگیزد.

تاویل پذیری، ذات شعر حافظ

وی در ادامه با بیان اینکه برای حافظ این ماجرا تا حدود زیادی متفاوت است گفت: در این مورد حافظ برخلاف سعدی دشمنان زیادی ندارد و او را معمولاً شخصیت محبوبی می‌دانند.

ترکی سپس در توضیح دلایل این تفاوت افزود: این تفاوت عللی دارد. یکی از آن‌ها ذات شعر حافظ است که به‌نوعی تفسیرپذیر و تحلیل‌پذیر است و آیینه‌ای است که هرکس می‌تواند خود را در او ببیند و این ویژگی سبب می‌شود که جریان­های متفاوت در آن طمع بکنند و هرکس از هر فرقه‌ای که هست حافظ را از جنس خودش بداند. البته باید باز هم توجه داشت که در این تفسیرها به‌نوعی افراد تنها خودشان را در حافظ می‌بینند و می‌توان شخصیت افراد را با تفسیرشان از حافظ فهمید.

شاعر «فصل فاصله» در ادامه با اشاره به تعدادی از این تفاسیر آن‌ها را نامعتبر دانست و گفت: نظریات و تفاسیر درباره شعر حافظ بسیار است، برخی گفته‌اند او نسبی‌گراست و حقیقت را نفی کرده است، برخی نیز او را یک لیبرال و فردی اهل سازش دانسته‌اند، برخی او را سوفسطایی و برخی دیگر کفر گو و ملحد خوانده‌اند و حتی عده‌ای به او نسبت فساد اخلاقی داده‌اند. اما با اندکی تأمل در ادله هر دسته می‌توان آن‌ها را یکسونگرانه و بی‌اعتبار دانست. زیرا بسیاری از الفاظ به‌کاررفته در شعر حافظ تحول معنایی پیداکرده است و باید این الفاظ در فضای زمان حیات حافظ درک شود. واژه‌هایی نظیر مغ، باده، شراب، شاهد و... به‌مرور تحول معنایی یافته‌اند و البته باید به این موضوع هم توجه کرد که کل این جریانات در شعر حافظ نماد هستند که البته بحث پیرامون آن طولانی و مفصل است.

این استاد دانشگاه تهران سپس در ادامه به بررسی نظریات و تفاسیر دیگری که درباره حافظ وجود داشته پرداخت و گفت: برخی گفته‌اند که حافظ زرتشتی بوده است؛ چون از پیرمغان سخن گفته اما این‌ها توجه نمی‌کنند که مغ، گبر و کلمات از این دست در متون قدیم معنای عام دارد و در معنای مطلق نامسلمان به کار رفته­اند و منظور زرتشتی نبوده است. این مورد نیز به علت فرهنگی بوده است که در آن زمان، کفر را ملی واحد می‌دانسته و بین فرَقَش تفاوتی قائل نبوده است.

ترکی  سپس به سراغ نظری رفت که معتقد است حافظ شخصیتی شراب‌خوار و اهل می‌گساری بوده و گفت: ما معتقد نیستیم که حافظ معصوم بوده است و برای او وجه قدسی قائل نیستیم. ما به عنوان یک شاعر و شخصیت ادبی درباره‌اش حرف می‌زنیم و از همین دیدگاه هم اگر بنگریم، خواهیم دید که این نظریات چقدر بی‌پایه و اساس­اند. حتی در برخی موارد صاحبان این‌گونه نظریات اشعار حافظ را بدون مرجعی باب میل خود تغییر داده‌اند که صریحاً نشان از غرض‌ورزی و عدم تعادلشان دارد.

 این استاد دانشگاه سپس با بیان اینکه علاوه بر ذات تأویل‌پذیر اشعار حافظ عامل دیگری نیز در ایجاد این جریانات متعدد و گاه متضاد وجود دارد، گفت: مقدار زیادی از این تعدد آرا مربوط به جریانات برون‌متنی است و جریانات برون‌متنی همین جریانات حاکم بر تفکر امروز است. تأثیر این جریانات این‌گونه بوده است که هرکدام از آن‌ها سعی کرده‌اند از شعر حافظ ایدئولوژی بسازند و از جایگاه حافظ برای اقناع کردن جامعه استفاده کنند». او در ادامه با بیان لزوم شناخت این جریانات برای تحلیل درست از ادبیات امروز گفت: «اگر جریان ادبیات معاصر را دسته‌بندی کنیم به چند جریان اصلی می‌رسیم. یکی از آن‌ها جریان ملی‌گراست که از مشروطیت به بعد شکل گرفت و معتقد بود که باید یک هویت ملی ایجاد شود که مردم حول این اندیشه انسجام بیابند تا بعدها آینده ایران را با آن بسازیم. پیروان این جریان در ادبیات نیز بسیار فعال بودند و شروع به تصحیح متون گذشته کردند که از نمونه‌های برجسته آن می‌توان تصحیح دیوان حافظ توسط قزوینی و تصحیح دیوان سعدی از فروغی را نام برد.

وی در ادامه معرفی جریانات اصلی ادبیات معاصر به سراغ جریان باستان‌گرایی رفت و گفت: این جریان تندتر از ملی‌گراهاست و اغلب در آن اندیشه‌های نژادپرستانه و تعصبات ایرانی و آریایی موج می‌زند. این جریان از دوره رضاشاه به بعد بسیار قدرت گرفت و همواره تحت حمایت حکومت پهلوی بود که البته ثمرات ناگواری همچون تجزیه خواهی و اختلافات قومی و زبانی را به وجود آورد.

او سپس به دو جریان چپ‌ها و جریان مذهبی‌ها نیز اشاره کرد و هرکدام از آن‌ها را در مواردی دارای نفوذ و هژمونی دانست و در ادامه به بررسی برخی جریانات بعد از انقلاب پرداخت و گفت: از دهه هفتاد به بعد دوباره جریان روشنفکری که بعد از مشروطه شکل‌گرفته بود احیا شد و وارد حکومت نیز گردید. این جریان معتقد بر یک چرخه تکنولوژی و اقتصاد و قدرت است که برای باقی­ماندن، باید به آن پیوست و مرکز این جریان را آمریکا می‌داند. این‌ها با هر شرایطی حاضر به مذاکره با این چرخه هستند و برای آن هر تلاشی نیز می‌کنند. اما در کنار این جریان باز جریانات دیگری نیز هست که می‌توان از آن‌ها به جریان نواندیشی دینی اشاره کرد. این جریان نیز دارای رده‌های مختلفی است و غالباً انحرافات و کژفهمی‌های عمیقی در نظریاتش قابل مشاهده است.

او در پایان با تأکید دوباره بر لزوم شناخت این جریان‌ها برای تحلیل درست از مسائل موجود ازجمله مسائل ادبی، شاعران جوان را به مطالعه تاریخ توصیه کرد و آن‌ را لازمه فهم درست این‌گونه مباحث دانست.

کد خبر 4366012

منبع: مهر

کلیدواژه: حافظ شیرازی شعر ادبیات کتاب و کتابخوانی ترجمه گردشگری معرفی کتاب صنایع فرهنگی نقد کتاب ادبیات جهان ادبیات داستانی بازار نشر سازمان میراث فرهنگی و گردشگری بازار کاغذ میراث فرهنگی مشروطه

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۰۰۷۷۶۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا سعدی شادترین شاعر ایران سال‌ها نادیده گرفته شد؟

آفتاب‌‌نیوز :

محمدعلی اسلامی ندوشن متولد ۱۳۰۴ در ندوشن یزد بود که برای دیدار با فرزندانش به کانادا رفت و بعد به‌خاطر عوارض کهولت سن و کرونا آن‌جا ماندگار شد و پنجم اردیبهشت سال ۱۴۰۱ چشم از دنیا فروبست و خانواده پیکرش را همان‌جا به امانت به خاک سپردند تا در فرصت مناسب، طبق وصیت خودش به ایران برگردد و در نیشابور در جوار آرامگاه عطار و خیام آرام گیرد؛ هرچند زادگاهش یزد بود و از ندوشن برخاسته بود.

پیکر اسلامی ندوشن ۲۸ آبان ۱۴۰۲ به ایران بازگشت و بعد از تشییع در دانشگاه تهران، یزد و نیشابور در خانه ابدی‌اش آرام گرفت.

این نویسنده و پژوهشگر دانش‌آموخته حقوق بین‌الملل از فرانسه بود و استاد پیشین دانشگاه تهران، که علاوه بر درس‌های حقوقی، به تدریس نقد ادبی، سخن‌سنجی و ادبیات تطبیقی نیز می‌پرداخت. او سال‌ها زندگی خود را صرف تحقیق در آثار علمی و ادبی ایران و ترجمه آثار نویسندگان جهان کرد و آثارش به‌صورت کتاب در بیش از ۵۰ جلد در زمینه‌های گوناگون اعم از ادبی، فرهنگی و اجتماعی به چاپ رسیده است.

همزمان با سالروز درگذشت محمدعلی اسلامی ندوشن در اردیبهشت که با نام سعدی گره خورده و در هفته بزرگداشت این شاعر قرار داریم، بخش‌هایی از جستار او را درباره سعدی که در کتاب «چهار سخنگوی وجدان ایرانی» (چاپ سوم - ۱۳۸۰) منتشر شده است می‌خوانیم. اسلامی ندوشن در این کتاب سعدی را حاضرترین فرد در متن جامعه ایرانی می‌داند و از این شاعر به عنوان اولین معلم و یک مصلح اجتماعی یاد می‌کند و او را «سخنگوی ضمیر آگاه ایرانی» می‌خواند که در دوره‌هایی کمتر به او توجه شده و کمتر درباره او حرف زده شده است.

اسلامی ندوشن در این کتاب نوشته است:

ز خلق، گوی لطافت تو برده‌ای امروز

به خوبرویی و سعدی به خوب‌گفتاری

سعدی تقریباً شادترین شاعر ایران است. شاعری است که کمتر ما را در دست‌انداز‌های زمین و آسمان می‌اندازد، و یا در دست‌انداز‌هایی که وجدان ما را به تب و تاب افکند. خیلی آرام بیان می‌کند و در واقع می‌خواهد ما را آرام به راه راست بیاورد. نزدیک هفتصد سال سعدی در ایران معلم اول بوده. به عنوان «مصلح اجتماعی» می‌توان گفت که درس‌دهنده به همه خانواده‌ها بوده. اگر درسش را گوش نکرده‌اند، موضوع دیگری است. او درس خود را داده، مردم هم خوانده‌اند و تکرار کرده‌اند، از مکتب‌خانه‌ها تا بالاترین مجامع ایران. چه شد که طی این هفتصد سال، حاضرترین فرد در متن جامعه ایران بوده است؟ و چه شد که طی این پنجاه سال اخیر آن‌طور که می‌بایست، به مقام سعدی توجه نشد؟ کسان دیگری به عللی بیشتر در متن توجه بودند، بیشتر کتاب درباره‌شان نوشته شد، بیشتر بحث و حرف درباره آن‌ها صورت گرفت، مثل حافظ و مولوی و فردوسی. از این چهار بزرگ، از سعدی کمتر حرفش زده شد. برای این موضوع چند علت هست:

یکی اینکه از زمانی که بیشتر سیاسی شدیم، یعنی از شهریور ۲۰ که ایران در اشغال قرار گرفت، قشری از جامعه ایران یکدفعه سیاسی شد، گروه‌های مختلف، مرام‌ها و حزب‌های مختلف و زیر و بم‌های مختلف پیش آمد و کسانی که خود را «پیشرو» می‌دانستند، سعدی خیلی به مذاقشان خوش نمی‌آمد؛ زیرا او را چنان که باید قاطع نمی‌دیدند که یک جهت را در پیش بگیرد؛ مثلا تکلیف با مولانا روشن‌تر است، یا فردوسی، یا حتی حافظ. سعدی، چون همه‌جانبه است، همه مسائل بشری را مطرح کرده، هیچ جهتی را به تنهایی نگرفته و قصدش واقعا تربیت ساده اجتماعی برای جامعه بوده، باب طبع کسانی که بیشتر یک‌جهتی فکر می‌کردند، نبوده. سیاستْ قاطع است. یک حزب می‌گوید این باید بشود و آن نباید بشود، یک مرام نیز همین‌گونه فکر می‌کند. فکر یک‌جهتی باعث می‌شود که انسان‌ها پیشوایان فکری خود را آسان‌تر در جهت معینی انتخاب کنند، تا آن‌ها کمک کنند به نظریه‌ای که آن حزب یا آن دسته و گروه به آن دلبسته است. این است که سعدی چنان که باید، باب طبع چپ‌رو‌ها و کسانی که اندیشه تند را دنبال می‌کردند و خواه ناخواه روی نظریاتشان تعصب داشتند، نبود. آن‌ها هم، چون تبلیغات وسیعی داشتند، در دیگران و به‌خصوص جوان‌ها اثرگذار شدند. البته پیش اهل نظر همیشه سعدی، سعدی بوده؛ اما نزد کسانی که با سیاست تند سروکار داشته‌اند، کمی نادیده گرفته شده و حتی کسانی سبکسرانه این جسارت را به خود دادند که لطیف‌ترین سخنور زبان فارسی را «ناظم» بخوانند، نه شاعر!

علت دوم این بود که سعدی جامعه ایرانی را واگو و ترجمانی می‌کند؛ یعنی آینه‌ای است در برابر ما. بدیهی است که او به این بسنده نمی‌کند. «مایی» که او می‌خواهد، آن است که بهتر از آنچه هست باشد، عیب‌هایش تا حد امکان کاهش گیرد. البته او اینقدر واقع‌بین هست که بداند بشر بی‌عیب نمی‌شود. کمال وجود ندارد و هر انسانی یک مقدار در معرض لغزش است؛ اما تا حد ممکن می‌خواهد جامعه را اصلاح کند؛ بنابراین آینه وجودی جامعه ایرانی است. عیب‌ها و حسن‌هایش، هر دو را می‌گوید و ما البته در این پنجاه‌ساله که دگرگونی سیاسی می‌خواسته‌ایم، این را خیلی خوش نداشته‌ایم. گذشتگان ما قدر این سخن‌ها را می‌دانستند و برایشان مسأله‌ای نبود. ما که در معرض فرهنگ غرب و چپ قرر گرفته بودیم و عوارض بعدی‌اش را هم به نوعی دیدیم، خوش نداشتیم که قیافه خودمان را در آینه سعدی نظاره کنیم! گرایش بر آن بود که اندیشه‌های حزبی و سیاسی جامعه را پیش ببرد، تا اینکه یک فرد اخلاقی بخواهد آن را اصلاح کند.

سومین نکته این است که اصلاح‌کردن فردی خود، قدری مشکل‌تر است تا دنباله‌روی از یک مرام و یک روش. این یکی آسان‌تر است؛ زیرا افراد جمع می‌شوند، دنبال هم راه می‌افتند، چند شعار را مدنظر قرار می‌دهند و امید دارند که فکر خود را بر کرسی بنشانند، در حالی که اصلاح فردی و اخلاقی کار آسانی نیست. انسان باید قدری تحمل محرومیت بکند، تحمل انضباط بکند، برای خود مقداری حفاظ اخلاقی قرار دهد تا بتواند انسان بهتری بشود، و، چون این کار آسان نبوده، مردم آن‌طور که باید به طرف سعدی نرفتند.

منبع: خبرگزاری ایسنا