به نقل از «جماران»

70 درصد سپرده‌های کشور در اختیار 7 درصد جامعه!

تاریخ انتشار: ۲۶ مرداد ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۱۸۴۱۷۲

به گزارش جماران؛ کارشناس مسایل راهبردی با بیان اینکه نظام اقتصادی سالم باید به تولید پاداش بدهد و نه سوداگری و معامله، گفت: در حال حاضر این نظام اقتصادی برعکس عمل می کند، باید کاری کنیم که سود تولید بیش از سود دلالی باشد.

سیدیاسر جبرائیلی عصر امروز در نهمین همایش هیات های محوری و برگزیده کشور در مجتمع یاوران مهدی(عج) با اشاره به ظرفیت عظیم هیات ها در کشور گفت: مساله مطالبه گری و نقطه مقابل آن یعنی بی تفاوتی ریشه در مسئولیت و نقطه مقابل آن، یعنی بی مسئولیتی دارد؛ این مسئولیت را می توان حول محور انقلاب و ولایت و.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

..دانست، امروز و به اقتضای مقطعی از حرکت ملت ایران، مطالبه گری در قلب این مسئولیت قراردارد.

کارشناس مسایل راهبردی بیان کرد: انقلابی گری و ولایت مداری، غیر از ایمان به قلب و بیان زبانی نیازمند عمل جوارح نیز هست که اگر این سه رکن محقق نشود تفاوتی میان فرد مدعی وغیر انقلابی نیز وجود ندارد.

وی گفت: امروزه باید به دنبال عملی باشیم که ما را واجد عنوان انقلابی می کند، مسئولیت ایمان به انقلاب اسلامی وولایت فقیه باید در عرصه عمل به منصه ظهور برسد، در این راستا باید درک درستی نسبت به شرایط حاضر داشته و وظیفه خود را بداند.

جبرائیلی اظهارکرد: بدون در نظرداشتن این راهبرد، نه فقط حیات بشری بلکه هر پروژه بشری به شکل خاص، بدون معنی خواهد بود، اگر میخواهیم به کشف مسئولیت خود برسیم باید حرکت گذشته و حال و آینده انقلاب را در کلام امام و مقام معظم رهبری توجه کنیم.

وی تصریح کرد: براندازی رژیم طاغوتی، تاسیس نظام اسلامی، تشکیل دولت اسلامی، تشکیل جامعه اسلامی و سپس رسیدن به تمدن اسلامی پنج مرحله ای هستند که رهبر انقلاب به آنها اشاره کردند، باید با شناخت این جریان به مسئولیت خود توجه کنیم، رهبر معظم انقلاب اسلامی بیان کردند که دولت اسلامی یعنی کارگزاران نظام اسلامی باید  جهت گیری اجتماعی و فردی و رابطه خود با مردم را با معیارهای اسلامی تطابق بدهند.

وی گفت: در این میان باید متناظر با کارکرد هر دستگاه مبانی اسلامی را از فقه بگیریم و طرح هایی را نیز آماده کنیم و به دست اجرا بسپاریم؛ اشکال این رویکرد آن است که وقت زیادی باید صرف این کار کنیم و ثانیا همین آموزه ها ممکن است در آینده محل اختلاف باشد؛ در این میان معتقدیم رفتن به سراغ چنین رویکردهایی حاصل نگاه تشریفاتی به مساله ولایت فقیه و ایمان بی عمل نسبت به ولایت فقیه است.

جبرائیلی اظهارکرد: استخراج اهداف، رویکردها و باید و نبایدهای حوزه‌های سیاسی و اجتماعی و... بر اساس منویات رهبر معظم انقلاب بسیار کارگشا است و قطعا اگر می خواهیم راه نجات را طی کنیم باید این مسیر باید و نباید های رهبری را رعایت کنیم.

کارشناس مسایل اقتصادی و سیاسی کشور بیان کرد: علم و فقه و اردات به امام حسین(ع) باید با هم ارتباط داشته باشد و نیازهای گفتمان انقلاب اسلامی را رفع کند؛ نباید این سه حوزه را به شکل انحصاری دنبال کنیم.

وی گفت: نگاهی که حوزه را صرفا برای علم و حوزه می خواهد و میگوید که حوزه نباید رویکرد سیاسی هم داشته باشد، مرجعی که همیشه دغدغه مند مسایل سیاسی و اقتصادی مردم است را نیز مورد حمله قرار می دهد، اگر علم ها و آگاهی ها و اعتقادها با عمل امروز ما مطابقت نداشته باشد هیچ مشکلی از ما حل نمی شود.

تلاش برای دولت سازی اسلامی را از هیات های مذهبی آغاز کنیم

جبرائیلی اظهارکرد: باید تلاش برای دولت سازی اسلامی را از هیات های مذهبی آغاز کنیم زیرا این هیات ها بودند که پایه های انقلاب را بنا کردند و پشت سر امام قرار گرفتند و نظام سلطنتی را برانداختند، چرا از این ظرفیت برای پیش قراولی برای شکل دهی به جریان و گفتمان انقلاب اسلامی و دولت سازی اسلامی استفاده نمی شود.

وی تصریح کرد: کسانی که از وسعت بخشیدن به ظرفیت انقلاب اسلامی طفره بروند در مقابل خداوند و امام و شهدا مسئول هستند، عملکرد دیروز و امروز خود را باید با اوامر و مطالبات رهبر معظم انقلاب بسنجیم؛ فلسفه اینکه رهبر انقلاب مساله ای را به شکل عمومی مطرح می کنند، پیگیری عمومی مردم توسط امت است.

وی افزود: مقام معظم رهبری می خواهند که این مسایل را از مسئولان بخواهیم و اگر تلاش نکردیم باید کلاه خود را قاضی کنیم که آیا تفاوتی با مسلمان دائم الصوم منکر ولایت فقیه داریم یا خیر؟ اگر تلاشی نکردیم باید بدانیم تنها تفاوت ما با آنها این است که ما دشمن ولایت نیستیم.

کارشناس مسایل راهبردی کشور بیان کرد: رهبر انقلاب فرمودند که مشکلات اقتصادی ما مشخص است و راهکار مشخص هم دارد، قیمت دلار که در اندیشه اقتصادی آن را یک قیمت کلیدی می دانند و به خاطر وابسته بودن نهادهای تولیدی ما به بخشی از واردات روی همه چیز اثر می گذارد شرایط خاصی دارد.

70 درصد سپرده های کشور در اختیار 7 درصد جامعه است

وی گفت: بیشترین تورم ها در زمانی ایجاد شده است که قیمت ارز افزایش پیدا می کند، دلار از سال قبل گران شد تا به قیمت امروز رسید، این مساله پیش از اعمال تحریم ها بود، برخی آن را روانی می دانند ولی باید بدانید که دولت فعلی نقدینگی را 460هزار میلیارد تحویل گرفت و امروز به 580هزار میلیارد رساند، 70 درصد سپرده های کشور در اختیار 7 درصد جامعه است که این افراد ممکن است بنابه مصلحت اقتصادی خود در بازارهای دیگر حضور یابد.

جبرائیلی اظهارکرد: این اتفاقی که در بازار ارز رخ داد به این دلیل بود که نقدینگی محبوس در بانک به فضایی که امکان سوداگری داشت وارد شد و به همین دلیل دولت دچار کمبود منابع ارزی می شود و آثارش را در همه ابعاد نشان می دهد.

وی تصریح کرد: نظام اقتصادی سالم باید به تولید پاداش بدهد و نه سوداگری و معامله؛ در حال حاضر این نظام اقتصادی برعکس عمل می کند، صنعت نساجی ایران در سال 13 درصد سود دارد ولی همان فرد می تواند پول خود را در بازارهای دلار و طلا و بانک سرمایه گذاری کند و ده ها برابر سود کند.

باید کاری کنیم که سود تولید بیش از سود دلالی باشد

وی افزود: دولت باید بر فرایندهای اقتصادی اشراف داشته باشد، اطلاعات مالی ما در اختیار دیگران است ولی عجب است که دولت اشرافی روی این حوزه ها ندارد، اگر مالیات دهی در کشور به شکل درست ساماندهی شود هیچ معامله گری به سراغ سوداگری نمی رود، باید کاری کنیم که سود تولید بیش از سود دلالی باشد.

کارشناس مسایل راهبردی بیان کرد: باید کاری کنیم که افراد بدانند با تاسیس یک کارخانه بسیار بیشتر از سرمایه گذاری روی طلا سود می کنند، وقتی از هدایت نقدینگی به تولید سخن می گوییم که منظور ما سخن از کار اجباری نیست بلکه باید شرایطی فراهم کنیم که این فضا به شکل خودکار در کشور ایجاد شود.

وی گفت: راه دیگر آن است که وقتی مشکل منابع ارزی دارید نباید شرایطی را ایجاد کنید که کالاهای مشابه خارجی وارد کشور شود، سالی 30 میلیارد دلار کالای مشابه خارجی وارد کشور می شود، این واردات کالاهای مشابه اقتصاد را ویران می کند، بازار تولید کننده با اینکار محدود می شود و منجر به رکود و بیکاری و تعطیلی می شود.

انتهای پیام

منبع: جماران

کلیدواژه: رفع حصر نقل و انتقالات لیگ برتر لایحه شفافیت ارز اقتصاد ایران تورم مقام معظم رهبری نقدینگی بازار ارز نرخ تورم نقدینگی کشور نقدینگی ایران رفع حصر نقل و انتقالات لیگ برتر لایحه شفافیت امام خمینی س سید مصطفی خمینی سید احمد خمینی سید حسن خمینی انقلاب اسلامی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jamaran.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جماران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۱۸۴۱۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما بدون چهره کارگر ایرانی

این سوال مطرح است چرا از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری به راه انداختند، داستانی ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند و اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روز جهانی کارگر، روز ارزش‌گذاری و احترام به تلاش گروه فعال، زحمتکش و ارجمندی از بدنه اجتماع است که در صف مقدم تلاش برای حفظ استقلال اقتصادی کشور قرار دارند. کارگران، در هر صنف و رشته‌ای چه کارگران صنعتی، چه خدماتی و... تنها برای خود و تأمین معاش‌شان فعالیت نمی‌کنند، بلکه تلاش آنها در نگاهی بزرگ‌تر و کلی‌تر، برای همه جامعه است، آنها هستند که نبض اصلی تولید کشور را در دست دارند و بدون تلاش پیگیر و همواره آنان، نمی‌توان به شعارهایی از جنس جهش تولید دست یافت.

خارج شدن تولید از رکود و ارتقای آن نیازمند اجرایی‌شدن مجموعه‌ای از بایسته‌هاست. بخشی از این بایسته‌ها، البته اقتصادی و مدیریتی است. مسئولان باید برای مهار تورم و افزایش ارزش پول ملی تمهیداتی بیندیشند و در خصوصی‌سازی و واگذاری مراکز اقتصادی و کارخانه‌ها به شکلی عمل کنند که حقوق کارگران، ضایع نشود. با همه اینها، همه چیز اقتصادی نیست. بخش مهمی‌ از این مسأله، فرهنگی هم هست. ممکن است بگویید حقوق عقب افتاده کارگر را چه به فرهنگ؟! مسأله اینجاست که اگر فرهنگ تولید و تولیدگرایی، در سرزمین ما به‌خوبی ریشه کند، تولید و فعالان این بخش ارزش واقعی خود را خواهند یافت و تصویر کلی جامعه به سمتی خواهد رفت که یک تلاشگر در یک کارخانه، یک کارگر دلسوز و حرفه‌ای و یک کارفرمای حق‌گزار را به چشم سربازانی در میدان پیشرفت ملی خواهند دید و این گونه است که دیگر به‌راحتی نمی‌شود حقوق کارگر را به عقب انداخت و حق‌شان را خورد. بخشی از این فرهنگ‌سازی را باید هنرمندان کشور به‌دست بگیرند.
 
احتیاط در گفتن از کارگران
واقعیت این است که ادبیات کارگری در کشور ما دارای پیشینه‌ای قابل بررسی است. آثار نویسندگانی چون احمد محمود، علی‌اشرف درویشیان و محمد‌علی گودینی در این زمینه ارزش‌های ادبی و هنری دارد اما این شاخه از ادبیات داستانی ما خیلی زود زیر سایه ادبیات داستانی زبان‌گرا و نیز داستان‌های آپارتمانی رنگ باخت. از سوی دیگر سینمای ایران از همان نخست، چنان دور از فضای واقعی اجتماع بود که در پیش از انقلاب، کلاه مخملی‌ها در آن، چهره پررنگ بودند و در بعد از انقلاب هم بعد از چندین سال دوباره سینمای ما به گنده لات‌های قمه‌کش رجوع کرده است. در چنین سینمایی همیشه کارگر، نادیده گرفته شده است؛ البته از این مسأله هم نباید گذشت که بخشی از نادیده گرفتن فضاهای کار و کارگری در سینما و ادبیات ایران، کژکارکرد ادبیات مارکسیستی است. ادبیات و هنر چپ که تحت تأثیر ادعاهای مارکسیسم، خود را ناجی کارگران و زمینه‌ساز ظهور انقلاب‌های کارگری محتوم در جهان می‌دانست، تا توانست از نام کارگر استفاده کرد. این‌که کارگران در جوامع کمونیستی همچنان همان موجودات استثمار شده پیشین بودند، بدون این‌که امیدی به آزادی بیان و رفاه اجتماعی داشته باشند. سینماگران و ادیبان ایرانی از بیم این‌که به مارکسیسم متهم شوند، در نزدیک‌شدن به مسأله کارگران با احتیاط بسیار عمل کردند. 
 
کارگر در سینمای ایران، بی‌چهره است
در سینمای بعد از انقلاب، با وجود این‌که کارگران خود از قشرهایی بودند که از نخست، همدل و همپای انقلاب بودند و در دوران سخت مبارزه با پیوستن به اعتصابات سراسری در فلج کردن نظام شاهنشاهی نقشی پیشرو داشتند، این کم‌اعتنایی به کارگران ادامه داشت. شاید با قدرت گرفتن چپ‌های اسلامی‌ در دوره‌هایی از حیات جمهوری اسلامی، انتظار این بود که ادبیات و فرهنگ کارگری جانی بگیرد اما در همین دوره‌ها هم تکنوکرات‌های راستگرا بخش مهمی‌ از قدرت را به‌دست گرفتند و فرهنگ و هنر در دوران استیلای آنان بیشتر به سمت فضایی رفت که آنان به‌دنبال آن بودند، فضایی که در آن تولید و کارگر و چیزهایی از این دست اولویتی نداشتند. نتیجه این غفلت طولانی در پرداختن به کارگران در سینمای ایران، این شده است که در سینمای ایران ما قهرمان یا چهره برجسته‌ای که کارگر باشد، نداریم. کارگران در سینمای ایران نه‌فقط مورد توجه نبوده‌اند، اصولا بی‌چهره‌اند. همین الان اگر بخواهید چهره‌های سینمایی برجسته در حوزه‌های مختلف را در ذهن مجسم کنید، نمونه‌هایی به ذهن‌تان می‌آید. مثلا چند کارمند شاخص، پزشک شاخص، نظامی‌ شاخص و... اما یک شخصیت سینمایی شاخص که کارگر باشد به ذهن نمی‌آید. کارگران در سینما همیشه حاشیه بوده‌اند و به همین دلیل برجسته نشده‌اند و تصویری از آنها در ذهن نمانده است. 
 
کارگری که هست، کارگری که دیده می‌شود
فهرستی از فیلم‌هایی را که شخصیت اصلی آنها کارگر بوده است، مرور کنیم: «جنگ جهانی سوم» هومن سیدی،«روسری آبی»، «زیر پوست شهر» و «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «کارگر ساده نیازمندیم» و «زندگی جای دیگری است» منوچهر‌ هادی، «زندگی ادامه دارد» عباس کیارستمی، «بادکنک سفید» جعفر پناهی، «جمعه» حسن یکتاپناه، «زمانی برای مستی اسب‌ها» بهمن قبادی، «آبادانی‌ها» کیانوش عیاری، «دان» ابوالفضل جلیلی، «آتشکار» و «خواب تلخ» محسن امیریوسفی، «چندکیلو خرما برای مراسم تدفین» سامان سالور، «چند می‌گیری گریه کنی» شاهد احمدلو، «چهارشنبه‌سوری» و«جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی، «باد در علفزار می‌پیچد» خسرو معصومی، «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» بهنام بهزادی، «محیا» اکبر خواجویی، «هیچ»، «استراحت مطلق» و «بیست» رضا کاهانی، «کیفر» حسن فتحی، «دیگری» مهدی رحمانی، «لطفا مزاحم نشوید» محسن عبدالوهاب، «آقا یوسف» علی رفیعی، «آلزایمر» احمدرضا معتمدی، «شیفت شب» و «سوت پایان» نیکی کریمی، «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد»  و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی، «جیب‌بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی، «حوض نقاشی» مازیار میری، «چندمتر مکعب عشق» جمشید محمودی،  «ارسال یک آگهی تسلیت برای روزنامه» ابراهیم ابراهیمیان، «انتهای خیابان هشتم» علیرضا امینی، «پنج‌ستاره» مهشید افشارزاده، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «چهارشنبه 19 اردیبهشت» وحید جلیلوند، «ابد و یک روز» و «برادران لیلا» سعید روستایی، «سینما نیمکت» محمدرضا رحمانیان، «برادرم خسرو» احسان بیگری، «به یک کارگر ساده نیازمندیم» پدرام کرمی‌ و... .

معادل‌سازی کارگر و فقر
در اغلب این فیلم‌ها، کارگران موضوع فیلم شده‌اند تا وضعیت اقتصادی وخیم، شوربختی و بی‌پولی‌شان به‌تصویر درآید. در بیشتر فیلم‌های سینمای ایران، کارگری و فقر معادل هم قرار گرفته‌اند و در نتیجه این فقر است که آنها گاه دست به کارهایی می‌زنند که برای‌شان دردسرساز است. کارگر در بیشتر فیلم‌های ایرانی، به‌خاطر شرافتش در انجام دقیق و درست کارش با وجود کم بودن حقوق و مزایایش تصویر نشده است.  البته که وضعیت اقتصادی بسیاری از کارگران ما قابل قبول نیست اما اگر سینمای ایران چشمش را روی این قشر شریف بهتر می‌گشود، سوژه‌های تازه و جذابی در زندگی همین قشر می‌دید. 

چرا این کارگران را ندیدید؟
این سؤال مطرح است که چرا داستانی از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری را به راه انداختند، ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند اما اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ (نیاز به توضیح نیست که فیلم‌هایی مانند پالایشگاه را دچار ضعف مفرطند، محسوب نکرده‌ایم)، کارگرانی که با هوشمندی و خلاقیت، دستگاه‌های از رده خارج را نوسازی کردند یا با اختراعات و ابتکارات خود، به افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی کشور کمک کردند، ارزش توجه نداشتند؟ سینمای ایران باید این غفلت تاریخی را جبران کند و دوباره در تعریف و توجه خود از جامعه کارگری تجدید‌نظر کند. 

مسیری که برگشت
سینمای انقلاب اسلامی در سال‌های نخست حرکت خود، چشم بینایی درباره قشرهای مختلف اجتماعی داشت و با شکار داستان‌هایی از دل جامعه،سعی می‌کردچتری فراگیربرای همه اقشاراجتماعی داشته باشد.این امر از یک سو به وسعت نگاه و اطلاعات فیلمسازان برمی‌گشت و از دیگر سو به شرایط اجتماعی که درآن سهیم بودن همه اقشار واصناف برای سرپا نگه داشتن کشور در گرماگرم نبردی سخت و جنگی تحمیلی مشخص بود.ساخت فیلم‌هایی همچون «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی و نویسندگی محمد بلیش مازندارانی، محصول سال 1362 با بازی ماندگارزنده یاد داوودرشیدی درباره کارگران شیلات وهمچنین«ترن» به نویسندگی و کارگردانی امیر قویدل محصول سال1366بابازی فرامرز قریبیان وخسرو شکیبایی درباره کارگران خط آهن، نمونه‌هایی از این دست فیلم‌هاست. هردو فیلم که با وجود گذشت چهار دهه از ساخت‌شان هر دو دیدنی و سرپاست، به نقش مستقیم و مهم کارگران در انقلاب توجه دارند، فیلم‌هایی که همچنان هم به لحاظ قصه وکشش داستانی مخاطبان رابه دنبال خود می‌کشانند، هم داستان‌هایی کاملا ایرانی وبومی دارند وهم البته به نقش مهم وسازنده کارگران گمنامی می‌پردازند که درمسیرپیشبرد اهداف انقلاب مؤثر بوده‌اند. این مسیر درسال‌های دهه70، ادامه نیافت وسینمای ایران به مسیری دیگر افتاد وفیلم‌هایی چون ترن و شیلات، فقط در خاطره تصویری مردم ما قرار دارند. 

منبع: جام‌جم آنلاین

انتهای پیام/