به نقل از «ایران آنلاین»

حامد بهداد، غزل شاکری و نوید محمدزاده بهترین های جشن بیستم سینما/آرزوی سلامتی برای محمدرضا شجریان

تاریخ انتشار: ۱۱ شهریور ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۴۲۲۸۴۲

بیستمین جشن سینمای ایران، شامگاه شنبه دهم شهریور در تالار وحدت شد و برترین آثار و هنرمندان هنر هفتم در سال ۱۳۹۶ معرفی شدند.

فیلم «بدون تاریخ بدون امضا»، رکوردار دریافت جوایز از بیستمین جشن سینمای ایران شد. این فیلم پنج تندیس مهم این جشن از جمله بهترین فیلم (علی جلیلوند)، بهترین کارگردانی (وحید جلیلوند)، بهترین فیلمنامه (علی زرنگار و وحید جلیلوند) و بهترین بازیگری زن و مرد نقش مکمل (نوید محمدزاده و زکیه بهبهانی) را به دست آورد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

«خوک» به کارگردانی مانی حقیقی هم توانست سه تندیس بهترین موسیقی، چهره‌پردازی و طراحی لباس این جشن را از آن خود کند. بعد از آن، فیلم‌های «به وقت شام»، «سد معبر» و «سارا و آیدا» هرکدام با دو جایزه قرار گرفتند. به هریک از فیلم‌های بلند داستانی «چهار راه استانبول»، «پل خواب» و «خفه‌گی» هم یک تندیس تعلق گرفت.

بهترین های بازیگرهای جشن بیستم سینما

جایزه بهترین بازیگر نقش اول سال ۱۳۹۶سینمای ایران به حامد بهداد (سد معبر) و غزل شاکری (سارا و آیدا) رسید.

سرآغاز بیستمین جشن سینمای ایران با اجرای محمدرضا شهیدی‌فرد، سخنرانی کوتاه علی نصیریان، رییس بیستمین جشن سینمای ایران بود که گفت: «این جشن بر همه مبارک باشد. زمان ما کار کردن سخت بود. ولی الان با دسترسی ساده‌تری که به تکنولوژی هست و توسعه فرهنگی کشور، بهتر و آسان‌تر می‌توان به خلق هنر متعالی امیدوار شد. هنر بنیادش بر مهر و خوبی است و امیدوارم این جشن‌ها موجب شود هنر رشد کند.»

علی نصیریان مدیر جشن بیستم سینما

منوچهر شاهسواری، مدیرعامل خانه سینما، دیگر سخنران این مراسم بود که گفت: «راز ماندگاری سینمای ایران جز عشق نیست و هر کس سینمای ایران را غیر از این بخواهد خطای بزرگی کرده است. سینما گذشته تاریخ و آینده ما را روایت می‌کند و چه چیز از این گران‌بها‌‌تر. وقتی گفتیم جشن را کوچک برگزار می‌کنیم، برداشت نادرستی شد که گویی نمی‌خواهیم جشن داشته باشیم، مگر می‌شود داوری کنیم و برگزیده نداشته باشیم.»

آرزوی سلامتی برای محمدرضا شجریان

پس از صحبت‌های شاهسواری، نوبت به اهدای جوایز رسید.

در بخش انیمیشن، تندیس بیستمین جشن خانه سینما به حسین ملایمی برای «بدو رستم بدو» اهدا شد. روانبخش صادقی و گلاره عباسی جایره این بخش را دادند.

تندیس بهترین فیلم کوتاه را مجید برزگر و پانته‌آ پناهی‌ها به محمد کارت برای فیلم «بچه خور» اهدا کردند.

در ادامه، رامین حیدری‌فاروقی و رویا نونهالی، تندیس مستند نیمه بلند را به ارد عطارپور برای فیلم «پرسپولیس شیکاگو» اهدا کردند.

تندیس بهترین مستند بلند به آزاده موسوی و کورش عطایی برای فیلم «در جستجوی فریده» رسید.

در میانه اهدای جوایز جشن خانه سینما، محمدرضا شهیدی‌فرد برای محمدرضا شجریان آرزوی سلامتی کرد که با تشویق گرم حاضران در تالار وحدت روبرو شد.

جایزه بهترین جلوه های بصری

در ادامه، جایزه بهترین جلوه‌های بصری به فرید ناظرفصیحی برای فیلم «چهارراه استانبول» رسید که این هنرمند تندیس خود را از دستان سیروس ابراهیم‌زاده و ماهور الوند گرفت.

محمدرضا شرف‌الدین و همایون ارشادی هم جایزه بهترین جلوه‌های ویژه میدانی را به محسن روزبهانی برای فیلم «به وقت شام» اهدا کردند.

تندیس بهترین چهره‌پردازی را مهرداد میرکیانی برای فیلم «خوک» از دستان جلال معیریان و حسن معجونی دریافت کرد.

حامد بهداد، غزل شاکری و نوید محمدزاده بهترین بازیگران جشن بیستم سینما

تندیس شایستگی صدابرداری در بیستمین جشن سینمای ایران به رشید دانشمند برای فیلم «پل خواب» اهدا شد. همچنین تندیس بهترین صداگذاری به علیرضا علویان برای فیلم «به وقت شام» رسید. حسن زاهدی، محمود سماک‌باشی و جمشید گرگین جوایز این بخش را اهدا کردند.

تندیس بهترین طراحی لباس

نگار نعمتی، تندیس بهترین طراحی لباس برای فیلم «خوک» را از دستان آتوسا قلمفرسایی و لیلی رشیدی گرفت.

در بخش بهترین طراحی صحنه بیستمین جشن سینمای ایران، محسن شاه‌ابراهیمی و ستاره اسکندری روی صحنه آمدند و جایزه و تندیس این بخش را به حجت اشتری برای فیلم «سد معبر» اهدا کردند.

خانم‌السلطنه، عاشق سینما

اهدای لوح تقدیر به خانم‌السلطنه امینی، یکی از عاشقان سینما از استان کردستان، دیگر بخش این مراسم بود. این لوح با حضور جواد عزتی روی صحنه اهدا شد. متن این تقدیر توسط علی نصیریان نوشته شده بود.

در ادامه اهدای جوایز بیستمین جشن سینمای ایران، جایزه بهترین بازیگر مکمل زن به زکیه بهبهانی برای فیلم «بدون تاریخ بدون امضا» رسید. هانیه توسلی و صابر ابر تندیس این بخش را اهدا کردند.

تندیس بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را هم نوید محمدزاده برای فیلم «بدون تاریخ بدون امضا» از دستان امیر جدیدی، طناز طباطبایی و جواد عزتی گرفت.

با به صحنه رفتن علیرضا زرین‌دست و مرضیه برومند، این هنرمندان جایزه بهترین فیلمبرداری را به مسعود سلامی برای فیلم «خفه‌گی» اهدا کردند.

تندیس بهترین موسیقی فیلم جشن بیستم سینمای ایران به پیمان یزدانیان برای فیلم «خوک» رسید. این جایزه توسط شهرداد روحانی و شبنم مقدمی اهدا شد.

کنایه سیروس الوند به رضا عطاران

تندیس بهترین تدوین را احمد مرادپور برای فیلم «سارا و آیدا» از آن خود کرد و جایزه را از دستان سیروس الوند و عباس گنجوی گرفت.

سیروس الوند در این بخش از جشن خانه سینما با کنایه به فروش بالای فیلم‌هایی که رضا عطاران در آن‌ها بازی می‌کند، گفت: «از من پرسیدند اوضاع سینما چطور است؟ گفتم خوب است فقط آدم صبح که بلند می‌شود مسواک بزند، جای خودش تو آینه، رضا عطاران را می‌‌بیند!»

در ادامه، حسن فتحی و نگار جواهریان، تندیس بهترین بازیگر نقش اول زن را به غزل شاکری برای فیلم «سارا و آیدا» اهدا کردند.

حامد بهداد تندیس بهترین بازیگر نقش اول مرد برای فیلم «سد معبر» را از دستان امین تارخ و پریناز ایزدیار گرفت.

تندیس بهترین فیلمنامه

تندیس بهترین فیلمنامه با حضور فرهاد توحیدی و هومن سیدی روی صحنه، به علی زرنگار و وحید جلیلوند برای فیلم «بدون تاریخ بدون امضا» رسید.

تندیس بهترین کارگردانی بیستمین جشن سینمای ایران به وحید جلیلوند برای فیلم «بدون تاریخ و بدون امضا» اهدا شد. این کارگردان، جایزه خود را از دستان همایون اسعدیان و ابوالحسن داودی دریافت کرد.

پایان بخش بیستمین جشن سینمای ایران، اهدای جایزه بهترین فیلم به علی جلیلوند برای فیلم «بدون تاریخ بدون امضا» بود. این پنجمین جایزه این فیلم در این مراسم بود که توسط علی نصیریان و هارون یشایایی اهدا شد./خبرآنلاین

منبع: ایران آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۴۲۲۸۴۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سینما بدون چهره کارگر ایرانی

این سوال مطرح است چرا از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری به راه انداختند، داستانی ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند و اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ - اخبار رسانه ها -

به گزارش گروه رسانه‌های خبرگزاری تسنیم، روز جهانی کارگر، روز ارزش‌گذاری و احترام به تلاش گروه فعال، زحمتکش و ارجمندی از بدنه اجتماع است که در صف مقدم تلاش برای حفظ استقلال اقتصادی کشور قرار دارند. کارگران، در هر صنف و رشته‌ای چه کارگران صنعتی، چه خدماتی و... تنها برای خود و تأمین معاش‌شان فعالیت نمی‌کنند، بلکه تلاش آنها در نگاهی بزرگ‌تر و کلی‌تر، برای همه جامعه است، آنها هستند که نبض اصلی تولید کشور را در دست دارند و بدون تلاش پیگیر و همواره آنان، نمی‌توان به شعارهایی از جنس جهش تولید دست یافت.

خارج شدن تولید از رکود و ارتقای آن نیازمند اجرایی‌شدن مجموعه‌ای از بایسته‌هاست. بخشی از این بایسته‌ها، البته اقتصادی و مدیریتی است. مسئولان باید برای مهار تورم و افزایش ارزش پول ملی تمهیداتی بیندیشند و در خصوصی‌سازی و واگذاری مراکز اقتصادی و کارخانه‌ها به شکلی عمل کنند که حقوق کارگران، ضایع نشود. با همه اینها، همه چیز اقتصادی نیست. بخش مهمی‌ از این مسأله، فرهنگی هم هست. ممکن است بگویید حقوق عقب افتاده کارگر را چه به فرهنگ؟! مسأله اینجاست که اگر فرهنگ تولید و تولیدگرایی، در سرزمین ما به‌خوبی ریشه کند، تولید و فعالان این بخش ارزش واقعی خود را خواهند یافت و تصویر کلی جامعه به سمتی خواهد رفت که یک تلاشگر در یک کارخانه، یک کارگر دلسوز و حرفه‌ای و یک کارفرمای حق‌گزار را به چشم سربازانی در میدان پیشرفت ملی خواهند دید و این گونه است که دیگر به‌راحتی نمی‌شود حقوق کارگر را به عقب انداخت و حق‌شان را خورد. بخشی از این فرهنگ‌سازی را باید هنرمندان کشور به‌دست بگیرند.
 
احتیاط در گفتن از کارگران
واقعیت این است که ادبیات کارگری در کشور ما دارای پیشینه‌ای قابل بررسی است. آثار نویسندگانی چون احمد محمود، علی‌اشرف درویشیان و محمد‌علی گودینی در این زمینه ارزش‌های ادبی و هنری دارد اما این شاخه از ادبیات داستانی ما خیلی زود زیر سایه ادبیات داستانی زبان‌گرا و نیز داستان‌های آپارتمانی رنگ باخت. از سوی دیگر سینمای ایران از همان نخست، چنان دور از فضای واقعی اجتماع بود که در پیش از انقلاب، کلاه مخملی‌ها در آن، چهره پررنگ بودند و در بعد از انقلاب هم بعد از چندین سال دوباره سینمای ما به گنده لات‌های قمه‌کش رجوع کرده است. در چنین سینمایی همیشه کارگر، نادیده گرفته شده است؛ البته از این مسأله هم نباید گذشت که بخشی از نادیده گرفتن فضاهای کار و کارگری در سینما و ادبیات ایران، کژکارکرد ادبیات مارکسیستی است. ادبیات و هنر چپ که تحت تأثیر ادعاهای مارکسیسم، خود را ناجی کارگران و زمینه‌ساز ظهور انقلاب‌های کارگری محتوم در جهان می‌دانست، تا توانست از نام کارگر استفاده کرد. این‌که کارگران در جوامع کمونیستی همچنان همان موجودات استثمار شده پیشین بودند، بدون این‌که امیدی به آزادی بیان و رفاه اجتماعی داشته باشند. سینماگران و ادیبان ایرانی از بیم این‌که به مارکسیسم متهم شوند، در نزدیک‌شدن به مسأله کارگران با احتیاط بسیار عمل کردند. 
 
کارگر در سینمای ایران، بی‌چهره است
در سینمای بعد از انقلاب، با وجود این‌که کارگران خود از قشرهایی بودند که از نخست، همدل و همپای انقلاب بودند و در دوران سخت مبارزه با پیوستن به اعتصابات سراسری در فلج کردن نظام شاهنشاهی نقشی پیشرو داشتند، این کم‌اعتنایی به کارگران ادامه داشت. شاید با قدرت گرفتن چپ‌های اسلامی‌ در دوره‌هایی از حیات جمهوری اسلامی، انتظار این بود که ادبیات و فرهنگ کارگری جانی بگیرد اما در همین دوره‌ها هم تکنوکرات‌های راستگرا بخش مهمی‌ از قدرت را به‌دست گرفتند و فرهنگ و هنر در دوران استیلای آنان بیشتر به سمت فضایی رفت که آنان به‌دنبال آن بودند، فضایی که در آن تولید و کارگر و چیزهایی از این دست اولویتی نداشتند. نتیجه این غفلت طولانی در پرداختن به کارگران در سینمای ایران، این شده است که در سینمای ایران ما قهرمان یا چهره برجسته‌ای که کارگر باشد، نداریم. کارگران در سینمای ایران نه‌فقط مورد توجه نبوده‌اند، اصولا بی‌چهره‌اند. همین الان اگر بخواهید چهره‌های سینمایی برجسته در حوزه‌های مختلف را در ذهن مجسم کنید، نمونه‌هایی به ذهن‌تان می‌آید. مثلا چند کارمند شاخص، پزشک شاخص، نظامی‌ شاخص و... اما یک شخصیت سینمایی شاخص که کارگر باشد به ذهن نمی‌آید. کارگران در سینما همیشه حاشیه بوده‌اند و به همین دلیل برجسته نشده‌اند و تصویری از آنها در ذهن نمانده است. 
 
کارگری که هست، کارگری که دیده می‌شود
فهرستی از فیلم‌هایی را که شخصیت اصلی آنها کارگر بوده است، مرور کنیم: «جنگ جهانی سوم» هومن سیدی،«روسری آبی»، «زیر پوست شهر» و «قصه‌ها» رخشان بنی‌اعتماد، «اینجا بدون من» بهرام توکلی، «کارگر ساده نیازمندیم» و «زندگی جای دیگری است» منوچهر‌ هادی، «زندگی ادامه دارد» عباس کیارستمی، «بادکنک سفید» جعفر پناهی، «جمعه» حسن یکتاپناه، «زمانی برای مستی اسب‌ها» بهمن قبادی، «آبادانی‌ها» کیانوش عیاری، «دان» ابوالفضل جلیلی، «آتشکار» و «خواب تلخ» محسن امیریوسفی، «چندکیلو خرما برای مراسم تدفین» سامان سالور، «چند می‌گیری گریه کنی» شاهد احمدلو، «چهارشنبه‌سوری» و«جدایی نادر از سیمین» اصغر فرهادی، «باد در علفزار می‌پیچد» خسرو معصومی، «تنها دوبار زندگی می‌کنیم» بهنام بهزادی، «محیا» اکبر خواجویی، «هیچ»، «استراحت مطلق» و «بیست» رضا کاهانی، «کیفر» حسن فتحی، «دیگری» مهدی رحمانی، «لطفا مزاحم نشوید» محسن عبدالوهاب، «آقا یوسف» علی رفیعی، «آلزایمر» احمدرضا معتمدی، «شیفت شب» و «سوت پایان» نیکی کریمی، «گزارش یک جشن» ابراهیم حاتمی‌کیا، «مرگ کسب و کار من است»، «مردی که اسب شد»  و «همه چیز برای فروش» امیرحسین ثقفی، «جیب‌بر خیابان جنوبی» سیاوش اسعدی، «حوض نقاشی» مازیار میری، «چندمتر مکعب عشق» جمشید محمودی،  «ارسال یک آگهی تسلیت برای روزنامه» ابراهیم ابراهیمیان، «انتهای خیابان هشتم» علیرضا امینی، «پنج‌ستاره» مهشید افشارزاده، «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن، «چهارشنبه 19 اردیبهشت» وحید جلیلوند، «ابد و یک روز» و «برادران لیلا» سعید روستایی، «سینما نیمکت» محمدرضا رحمانیان، «برادرم خسرو» احسان بیگری، «به یک کارگر ساده نیازمندیم» پدرام کرمی‌ و... .

معادل‌سازی کارگر و فقر
در اغلب این فیلم‌ها، کارگران موضوع فیلم شده‌اند تا وضعیت اقتصادی وخیم، شوربختی و بی‌پولی‌شان به‌تصویر درآید. در بیشتر فیلم‌های سینمای ایران، کارگری و فقر معادل هم قرار گرفته‌اند و در نتیجه این فقر است که آنها گاه دست به کارهایی می‌زنند که برای‌شان دردسرساز است. کارگر در بیشتر فیلم‌های ایرانی، به‌خاطر شرافتش در انجام دقیق و درست کارش با وجود کم بودن حقوق و مزایایش تصویر نشده است.  البته که وضعیت اقتصادی بسیاری از کارگران ما قابل قبول نیست اما اگر سینمای ایران چشمش را روی این قشر شریف بهتر می‌گشود، سوژه‌های تازه و جذابی در زندگی همین قشر می‌دید. 

چرا این کارگران را ندیدید؟
این سؤال مطرح است که چرا داستانی از کارگرانی که در کوران انقلاب، اعتصاب‌های سراسری را به راه انداختند، ساخته نشده است؟ چرا از شجاعت و احساس مسئولیت شهدای کارگر که در برابر بمباران‌های دشمن ایستادگی کردند اما اجازه توقف اقتصاد کشور را ندادند، چیزی نمی‌بینیم؟ (نیاز به توضیح نیست که فیلم‌هایی مانند پالایشگاه را دچار ضعف مفرطند، محسوب نکرده‌ایم)، کارگرانی که با هوشمندی و خلاقیت، دستگاه‌های از رده خارج را نوسازی کردند یا با اختراعات و ابتکارات خود، به افزایش بهره‌وری و رشد اقتصادی کشور کمک کردند، ارزش توجه نداشتند؟ سینمای ایران باید این غفلت تاریخی را جبران کند و دوباره در تعریف و توجه خود از جامعه کارگری تجدید‌نظر کند. 

مسیری که برگشت
سینمای انقلاب اسلامی در سال‌های نخست حرکت خود، چشم بینایی درباره قشرهای مختلف اجتماعی داشت و با شکار داستان‌هایی از دل جامعه،سعی می‌کردچتری فراگیربرای همه اقشاراجتماعی داشته باشد.این امر از یک سو به وسعت نگاه و اطلاعات فیلمسازان برمی‌گشت و از دیگر سو به شرایط اجتماعی که درآن سهیم بودن همه اقشار واصناف برای سرپا نگه داشتن کشور در گرماگرم نبردی سخت و جنگی تحمیلی مشخص بود.ساخت فیلم‌هایی همچون «شیلات» به کارگردانی رضا میرلوحی و نویسندگی محمد بلیش مازندارانی، محصول سال 1362 با بازی ماندگارزنده یاد داوودرشیدی درباره کارگران شیلات وهمچنین«ترن» به نویسندگی و کارگردانی امیر قویدل محصول سال1366بابازی فرامرز قریبیان وخسرو شکیبایی درباره کارگران خط آهن، نمونه‌هایی از این دست فیلم‌هاست. هردو فیلم که با وجود گذشت چهار دهه از ساخت‌شان هر دو دیدنی و سرپاست، به نقش مستقیم و مهم کارگران در انقلاب توجه دارند، فیلم‌هایی که همچنان هم به لحاظ قصه وکشش داستانی مخاطبان رابه دنبال خود می‌کشانند، هم داستان‌هایی کاملا ایرانی وبومی دارند وهم البته به نقش مهم وسازنده کارگران گمنامی می‌پردازند که درمسیرپیشبرد اهداف انقلاب مؤثر بوده‌اند. این مسیر درسال‌های دهه70، ادامه نیافت وسینمای ایران به مسیری دیگر افتاد وفیلم‌هایی چون ترن و شیلات، فقط در خاطره تصویری مردم ما قرار دارند. 

منبع: جام‌جم آنلاین

انتهای پیام/