۱۱ بند برای ادای حقِ میزبانی
تاریخ انتشار: ۲۰ شهریور ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۰۵۷۴۱۰۹
اکنون در روزگارِ ارتباطاتِ جهانی هستیم و هر گردشگر پیش از سفرش، همه هزینه‌های کشور میزبان را از اینترنت درمی آورد و حساب و کتاب می‌کند. پس همین امروز، فرهنگِ «زرنگ بازی» را دست به سر کنیم.
یکم. مشهدِ عزیز، امسال بیش از هر سالِ دیگر، میزبانِ زائران و گردشگرهای عرب زبان است. حضوری که هرچند با حاشیه‌ها و فضاسازی‌هایی نیز همراه شد، اما بی شک به بازار و اقتصادِ شهر، رونق داده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
دوم. پیش از هر چیز، بیایید گردشگرِ خارجی را صرفنظر از رنگِ پوست و ملیت و نژادش ببینیم. اگر خودمان را ملتِ متمدن می‌نامیم باید از هر رفتار که سرِ سوزنی بویِ نژادپرستی می‌دهد، پرهیز کنیم.
سوم. دوستان! گردشگر را «طعمه» نبینیم. گردشگر به شهرِ ما نیامده تا من و شما سرکیسه‌اش کنیم و جیبش را تا دینار و دلارِ آخر، خالی کنیم. فکر نکنیم زبانِ ما را نمی‌فهمد و با
چَم و خَمِ شهر، آشنا نیست پس تیغ زدنش سزاوار است و می‌چسبد و حال می‌دهد!
چهارم. گردشگرِ خارجی «همین امروز و فردا به کشورش برمی گردد و دیگر دستش به ما نمی‌رسد.»... این همان نگاهِ نابخردانه است که سال‌ها تیشه به ریشه گردشگری زده، همان نگاهِ سوداگرانه و «آنی» که نمی‌گذارد نگاه راهبردی به توریسم در ایرانِ نازنینِ ما شکل بگیرد. این را هم فراموش نکنیم که در روزگارِ ارتباطاتِ جهانی هستیم و هر گردشگر پیش از سفرش، همه هزینه‌های کشور میزبان را از اینترنت درمی آورد و حساب و کتاب می‌کند. پس همین امروز، فرهنگِ «زرنگ بازی» را دست به سر کنیم.
پنجم. این نسخه را با آب طلا بنویسید، چون برای من و شمای میزبان، از نانِ شب هم واجب‌تر است، اینکه به خودمان بگوییم: «جوری رفتار کنیم که گردشگر، سفرِ اول و آخرش به ایران و مشهد نباشد.»... عزیزِ دلِ برادر! اگر افزون خواه هم هستی، جای آن همین جاست و نه جای دیگر. پس بیایید نسبت به حضورِ دوباره و سه باره و چندباره گردشگرِ خارجی، حریص باشیم.
ششم. برخی‌ها نسبت به گردشگرِ خارجی «حسِ بد» دارند، شمارِ دیگر اما توریستِ خارجی را شیفته وار می‌نگرند و بر فَرقِ سر می‌نشانندش! همان‌ها که وقتی گردشگرِ خارجی- خاصه از جنسِ چشم آبی‌اش- را می‌بینند، مانندِ «ندید بدید» ها با انگشت به او اشاره می‌کنند و با سه چهار کلمه «ِیس، نو، واتر، بوک» می‌خواهند تسلط شان را به زبانِ انگلیسی نشان بدهند، یا با موتور سیکلت شان ویراژ می‌دهند و تک چرخ می‌زنند تا توانمندی‌های محیرالعقولِ ایرانی را به رخِ میهمانِ خارجی بکشند و بگویند: «ما اینیم!».... ناگفته پیداست، هم نفرت و هم شیفتگی، تصویرهای کاریکاتوری و نادرستی از مردمِ ایران به خارجی‌ها می‌دهد.
هفتم. بحث سیاسی ممنوع! اگر سر و کارمان به یک گردشگرِ عراقی افتاد، قرار نیست نظرش را درباره صدام و جنگِ هشت ساله کشورش با ایران بپرسیم یا گردشگرِ اروپایی را استنطاق و سین جیم کنیم که پس از امضای برجام، چرا همچنان بانک‌های اروپایی از ترامپ می‌ترسند و با ایرانی‌ها کار نمی‌کنند؟... این را بدانیم که نه ما دیپلماتِ ارشدِ نظام هستیم و نه او فرستاده بلندپایه بروکسل!... قرار نیست، میهمانِ چند روزه شهرِمان را با بحث هایی از این دست، به چالش بکشیم یا برنجانیم.
هشتم. شما هم آیا دیده‌اید که برخی هموطنانِ ما به محضِ دیدنِ یک خارجی، بی درنگ سفره دل شان را باز می‌کنند و از پرایدِ ۳۶ میلیون تومانی و تأخیر در واریزِ رایانه ۴۵ هزار تومانی تا خشکیدنِ دریاچه ارومیه و کمبودِ پوشکِ بچه، برای او درد و دل می‌کنند!... دوستان! گشودنِ سفره دل به نزدِ میهمانِ خارجی، کارِ قشنگی نیست و ارزش و منزلتِ ما را در پیشِ چشمِ او می‌کاهد. وانگهی توریستِ خارجی، مگر فرستاده ارشدِ دبیرکل سازمان ملل است یا از دستش چه کار برمی آید که با شنیدنِ مشکلاتِ ریز و درشتِ ما بتواند چاره بیندیشد؟
نهم. گاهی غلظتِ میهمان نوازیِ ما چنان سر ریز می‌کند که گردشگرِ خارجی را در تنگنا می‌گذاریم. هرچند او شاید متوجه باشد که علتِ رفتار ما محبتِ سرشارِ جماعتِ ایرانی است، اما مراقب باشیم که از قضا «سرکنگبین صفرا نیفزاید».
دهم. آبریزگاه!... و تو چه می‌دانی آبریزگاه چیست؟... با نهایتِ شرمساری و افسوس باید بگویم که بسیاری از راه‌های جاده‌ای و جاذبه‌های گردشگری ما هنوز از داشتنِ سرویس‌های بهداشتیِ استاندارد، محروم هستند و گردشگرانِ وطنی را از این بابت، سرافکنده می‌کنند، میهمانِ خارجی که پیشکش!... پیشترها در جایی خواندم: نخستین و شاید بزرگترین گام برای تحققِ صنعتِ گردشگری در ایران، راه انداختنِ جنبشِ فراگیرِ ساختِ آبریزگاه در سراسرِ کشور است.
یازدهم. برخی از توریست‌های خارجی، وقتی خاطره سفر به ایران را در شبکه‌های اجتماعی منتشر می‌کنند، به «تعارف» ایرانی‌ها اشاره می‌کنند و آن را پدیده‌ای پیچیده می‌نامند. جیمز پس از سفر به ایران نوشته: «تعارف ایرانی‌ها برای من کابوس است» اما ماریشیا می‌نویسد: «شما وقتِ پرداختِ پول تاکسی و رستوران باید اصرار کنید، ایرانی‌ها وانمود می‌کنند که نمی‌خواهند از شما پول بگیرند. برخورد با تعارفِ ایرانی مانندِ راه رفتن روی میدان مین است» (مجله مهر).... قضاوت دراین باره با خودتان، اما تعارف کردن‌های ما میهمانِ خارجی را گیج می‌کند، پس بد نیست در این باره، کمی تخفیف بدهیم و آسان‌تر بگیریم.
منبع: روزنامه قدس
انتهای پیام/
منبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: زائران عراقی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۰۵۷۴۱۰۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تغییر میهمان ویژه نمایشگاه کتاب تهران
با توجه به ادامه محدودیت سفر هندی‌ها به ایران، این کشور میهمان ویژه نمایشگاه کتاب تهران نخواهد بود و یمن جایگزین آن شد.
به گزارش ایسنا، علی رمضانی قائم‌مقام و سخنگوی سی‌وپنجمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران، در پیامی در حساب کاربری خود در فضای مجازی نوشت: «علی‌رغم تلاش جامعه فرهنگی هند، نظر به ادامه محدودیت حضور اتباع این کشور در ایران پس از عملیات وعده صادق و اتمام فرصت رفع محدودیت بعد از دیدار اخیر سفیر هند، حضور این کشور منتفی شد و یمن مهمان ویژه سی‌وپنجمین نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران خواهد بود.»
سی‌وپنجمین دوره نمایشگاه بین‌المللی کتاب تهران با شعار «بخوانیم و بسازیم» از ۱۹ تا ۲۹ اردیبهشت (۱۴۰۳) در محل مصلای امام خمینی(ره) به شکل حضوری و در سامانه ketab.ir به صورت مجازی برگزار می‌شود.
انتهای پیام
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»