وقوع بیش از ۹۰ درصد موارد سل و مرگ ناشی از آن در کشورهای در حال توسعه
تاریخ انتشار: ۲۵ مهر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۱۰۰۶۴۳
امروزه یکی از بزرگ‌ترین مسائل بهداشتی جهان، بیماری سل است. این بیماری علیرغم آنکه کاملا قابل درمان است، اما همچنان بزرگ‌ترین علت مرگ ناشی از بیماری های عفونی تک عاملی در جهان محسوب می‌شود؛ در حالی که تمامی موارد مرگ، به شرط تشخیص و درمان به موقع کاملا قابل پیشگیری هستند.
بنابر اعلام وزارت بهداشت، بیش از ۹۰ درصد موارد سل و مرگ ناشی از آن در کشورهای در حال توسعه رخ می‌دهد؛ کشورهایی که ۷۵ درصد موارد بیماری در آنها به فعال‌ترین گروه سنی به لحاظ اقتصادی (یعنی ۱۵ تا ۵۴ سالگی) تعلق دارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
واضح است که سل بجز لطمات اقتصادی، اثرات منفی غیرمستقیم دیگری نیز بر کیفیت زندگی بیماران یا افراد خانواده آنها دارد؛ نظیر طرد شدن زنان مبتلا از خانواده‌هایشان به دلیل نگرش‌های غلط موجود یا ترک تحصیل فرزندان بیماران به دلایل مختلف.
بنا بر اعلام وزارت بهداشت، بر اساس آخرین آمار و برآوردهای منتشره توسط سازمان جهانی بهداشت، در سال میلادی گذشته، حدود ۱۰.۴ میلیون نفر به بیماری سل فعال مبتلا شده که ۵.۹ میلیون نفر از این افراد مرد، ۳.۵میلیون نفر زن و یک میلیون نفر کودک بوده‌اند، حدود ۱.۶۷ میلیون نفر نیز در اثر این بیماری جان سپرده‌اند.
میزان بروز سل در جهان، در سال قبل، ۱۴۰ مورد در هر ۱۰۰هزار نفر جمعیت تخمین زده شده است. اما متاسفانه تنها ۶۱ درصد از موارد سل تخمینی در سال میلادی گذشته شناسایی، درمان و از طریق وزارت بهداشت کشورهای جهان به سازمان جهانی بهداشت گزارش شده‌اند.
مقاومت دارویی که نتیجه مدیریت ضعیف درمان سل است، مشکلی جدی و روبه فزونی در بسیاری از کشورهای جهان را رقم زده است. به هر حال اهمیت و اولویت سل و برنامه‌های کنترلی آن در حدی است که در سال ۱۹۹۳ این بیماری از سوی سازمان جهانی بهداشت به عنوان اورژانس جهانی اعلام شد و پس از دو دهه مجددا در سال ۲۰۱۴ موضوع اصلی بحث در مجمع عمومی سالانه نهاد مذکور قرار گرفت و کشورها متعهد شدند میزان بروز و مرگ و میر ناشی از سل را تا سال ۲۰۳۵ به ترتیب به مقدار ۹۰ و ۹۵ درصد (نسبت به سال ۲۰۱۵) کاهش دهند.
وضعیت سل در ایران
دکتر مهشید ناصحی - رئیس اداره کنترل سل و جذام مرکز مدیریت بیماریهای واگیر وزارت بهداشت، درباره آمار سل در ایران می‌گوید: اگر بخواهیم مقایسه‌ای میان آمار جهانی و کشورمان داشته باشیم، باید ذکر کنم که میزان بروز تخمین زده شده سل توسط سازمان جهانی بهداشت برای جمهوری اسلامی ایران ۱۴ مورد در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت است؛ به عبارتی میزان بروز سل در ایران ۱۰ برابر کمتر از آمار جهانی است، از طرفی بررسی روند ۵۰ ساله میزان بروز بیماری سل در کشورمان نشان دهنده کاهش ۱۳ برابری این مقدار است.
وی ادامه می‌دهد: این موفقیت‌ها در شرایطی حاصل شده است که ما در همسایگی دو کشور با شیوع بالای سل یعنی افغانستان و پاکستان به ترتیب با میزان‌های بروز ۱۸۹ و ۲۶۸ مورد در هر ۱۰۰ هزار نفر جمعیت، همچنین عراق با بحران‌های دو دهه اخیر و جمهوری‌های شمالی کشور با شیوع بالای سل‌های مقاوم به چند دارو قرار داریم.
وی می‌افزاید: در سال ۱۳۹۶ در کشورمان تعداد ۸هزار و ۸۱۹ نفر مورد بیمار مبتلا به سل گزارش شده است که از این میان ۴۶درصد موارد را زنان بیمار و ۱۴.۷ درصد موارد را بیماران غیر ایرانی (اغلب افغانی) تشکیل می‌دادند. همچنین بیشترین میزان بروز سل مربوط به گروه سنی ۶۵ سال به بالا بوده است که این حاکی از موفقیت چشمگیر کشور در کنترل این بیماری است.
بیشترین موارد "سل" در ۲ استان
ناصحی درباره استان‌هایی که میزان بروز سل در آنها زیاد است نیزمی‌گوید: در میان استان‌ها نیز همچنان سیستان و بلوچستان و گلستان بیشترین میزان بروز و شیوع را در کشور دارا هستند.
وضعیت "سل" در مبتلایان به ایدز
وی ادامه می‌دهد: ابتلا به عفونت با ویروس ایدز، خطر ابتلا به بیماری سل را به طور معناداری افزایش می‌دهد. به همین خاطر در کشورهای با شیوع بالای HIVبویژه کشورهای واقع در افریقای زیر صحرا، شاهد افزایش چشمگیر تعداد بیماران مبتلا به سل در دهه‌های اخیر بوده‌ایم. در سال گذشته میلادی، ۱۰ درصد بیماران مبتلا به سل در جهان به طور همزمان مبتلا به عفونت اچ آی وی نیز بوده‌اند. این میزان در سال قبل در کشورمان ۳.۳ درصد بوده است.
ناصحی درباره درمان راهکارهای درمان سل می‌گوید: لازمه دستیابی به ریشه کن شدن سل تا سال ۲۰۳۵، کشف هر چه بیشتر و سریع‌تر موارد موجود سل مسری و درمان موفقیت‌آمیز حداقل ۹۰درصد آنها است؛ لازم است فعالیت‌هایی که به افزایش کشف به موقع و درمان موثر بیماران در هر کشور می‌انجامد در برنامه راهبردی کنترل سل کشورها گنجانده شود.
اقدامات وزارت بهداشت در کنترل و پیشگیری بیماری سل
ناصحی درباره اقدامات وزارت بهداشت برای کنترل و پیشگیری بیماری سل در ایران نیز می‌گوید: وزارت بهداشت کشور ما نیز اقداماتی را به طور روتین در زمینه کنترل این بیماری انجام داده است، از جمله این اقدامات تشخیص و درمان سل بصورت رایگان، همچنین شناسایی و بررسی افراد خانواده و در تماس نزدیک با بیماران مبتلا به سل و تجویز رایگان درمان پیشگیری برای آنها، واکسیناسیون ب ث ژ در بدو تولد برای پیشگیری از اشکال شدید و کشنده بیماری، بیماریابی فعال و غربالگری سل در گروه‌های در معرض خطر بیشتر نظیر افراد در تماس با بیمار مسلول ریوی، افراد اچ آی وی مثبت، زندانیان، دریافت کنندگان پیوند و ... است.
وی متذکر می‌شود: اگرچه برنامه کنترل سل در کشور ما بسیار موفق بوده است، اما هنوز موارد سل در کشور ما وجود دارد. سل بر خلاف تصور اشتباه بسیاری از مردم، یک بیماری کاملا قابل درمان است و فقط سل‌های ریوی و سل حنجره مسری تلقی می‌شوند. همچنین سل‌های ریوی و سل حنجره، بشرط عدم وجود مقاومت دارویی، پس از دو هفته از شروع درمان، سرایت پذیری خود را از دست می‌دهند. اگر چه درمان سل حداقل شش ماه بطول می‌انجامد، اما فرد مبتلا معمولا پس از دو هفته از آغاز درمان می‌تواند به زندگی معمول خود بازگردد و پس از خاتمه دوره درمانی تجویز شده توسط پزشک، یک فرد سالم و عادی تلقی می‌شود.
علائم بیماری سل
ناصحی با بیان اینکه تشخیص و درمان سل در شبکه بهداشتی درمانی کشور رایگان است، می‌گوید: اگرچه میکروب سل می‌تواند هر بافت یا اندامی از بدن را مبتلا کند، ولی در اغلب موارد (۸۰ درصد) ریه‌ها را درگیر می‌کند. به همین دلیل شایع‌ترین علائم بالینی سل نیز از نوع تنفسی است. شاه علامت بیماری سل داشتن سرفه مزمن (به مدت ۲ هفته و یا بیشتر) است. لذا توصیه ما به هموطنان عزیزمان این است که در چنین مواردی برای اطمینان از عدم ابتلا، به نزدیک‌ترین مرکز بهداشتی درمانی مراجعه کنند. از علائم دیگری که معمولا در بیمار مبتلا به سل می‌تواند در کنار سرفه وجود داشته باشد، می‌توان به تب، کاهش اشتها، تعریق شبانه و کاهش وزن اشاره کرد. به یاد داشته باشیم که خلط خونی یکی از علائمی است که حاکی از تاخیر طولانی در تشخیص بیماری سل بوده و لذا در مراحل اولیه بیماری مشاهده نمی‌شود.
منبع: افکارنيوز
کلیدواژه: درمان مرگ جهان درآمد خانواده زنان بیماری سل کشورهای جهان جمهوری اسلامی ایران ایران افغانستان پاکستان عراق دارو سیستان و بلوچستان ویروس وزارت بهداشت واکسیناسیون تولد کاهش وزن درآمد کشورهای در حال توسعه مرگ واکسیناسیون وزارت بهداشت سل
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.afkarnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «افکارنيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۱۰۰۶۴۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
اختلال اوتیسم؛ نشانه‌ها، علل و راه‌های درمان آن
فرارو- بسیاری از ما به‌ویژه والدین با نام عارضه «اوتیسم» آشنا هستند و احتمالا یکی از نگرانی‌های مهم آنها هنگام بچه‌دار شدن همین مسئله است. اختلال اوتیسم که در پسران شیوع بیشتری دارد، بر رشد طبیعی مغز در ارتباط با تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر نامطلوبی می‌گذارد و موجب بروز اختلال جدی در ارتباطات کلامی، غیر کلامی و تعاملات اجتماعی از جمله قرار گرفتن در جمع دوستان، بازی کردن و … در افراد مبتلا به این بیماری می‌شود. نگرانی اصلی درباره این اختلال این است که باوجود پیشرفت‌های علمی هنوز علت اصلی ابتلا به اوتیسم ناشناخته مانده است و محققان تنها فرضیاتی را در ارتباط با علت بروز این اختلال ارائه داده‌اند که تاکنون هم به اثبات نرسیده است. به گزارش فرارو، اختلال اوتیسم چیست و چرا برخی افراد به این اختلال مبتلا می‌شوند؟ اختلال اوتیسم چه انواعی دارد و علائم آن چیست؟ اوتیسم چگونه تشخیص داده می‌شود و برای درمان آن از چه روش‌هایی استفاده می‌شود؟ اگر شما نیز به دنبال پاسخ این سوالات هستید، با ما همراه شوید تا اطلاعات مفیدی درباره اختلال اوتیسم در اختیار شما قرار بدهیم. اختلال اوتیسم چیست؟ اوتیسم یا «درخودماندگی» یک بیماری پیچیده عصبی-رفتاری است که شامل اختلال در تعاملات اجتماعی، رشد کلامی و مهارت‌های ارتباطی همراه با رفتار‌های سخت و تکرار شونده است و به دلیل گستردگی علائم به آن «اختلال طیف اوتیسم» (ASD) می‌گویند. اختلال طیف اوتیسم را بیشتر می‌توان یک اختلال نورولوژیکی دانست که به طور معمول در سال‌های اولیه رشد فرد مبتلا نمایان می‌شود. این اختلال باعث می‌شود که مغز فرد مبتلا به اوتیسم نتواند در زمینه رفتار‌های اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی به‌درستی عمل کند و مانع یادگیری چگونگی ارتباط و تعامل اجتماعی با دیگران می‌شود. درواقع کودکان و بزرگسالان دارای اختلال طیف اوتیسم در زمینه ارتباط کلامی و غیرکلامی، مهارت‌های شناختی معمول، رفتار‌های اجتماعی، فعالیت‌های سرگرم کننده و بازی دارای مشکل هستند. اختلال طیف اوتیسم فارغ از نژاد، فرهنگ یا پیشینه اقتصادی در افراد مختلف سراسر جهان یافت می‌شود و طبق گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماریهای آمریکا (CDC) در سال۲۰۱۴ این اختلال پسران را بیشتر از دختران تحت تأثیر قرار می‌دهد.میزان شیوع اختلالات طیف اوتیسم در دو دهه گذشته در سراسر جهان افزایش زیادی داشته است و به طور کلی اعتقاد بر این است که اوتیسم در حال افزایش است. پژوهش‌های ۲۰ سال گذشته تاکنون نشان داده‌اند که شیوع اختلال اوتیسم به دلایل مختلفی در حال افزایش است. در اوایل دهه اخیر برآورد می‌شد که شیوع این اختلال ۱ در ۳۳۵ نفر باشد. این میزان در سال‌های اخیر رو به افزایش بوده است، طوری که طبق آخرین پژوهش‌ها این آمار در سال ۲۰۰۹ میلادی ۱ مورد در هر ۹۱ نفر در آمریکا و یک مورد در هر ۶۶ نفر در انگلستان گزارش شده است؛ همچنین در آخرین ویرایش راهنمای آماری و تشخیصی اختلالات روانی آمریکا (۲۰۱۴) شیوع اوتیسم یک به ۵۹ ذکر شده است. مطالعات شیوع‌شناسی در ایران نیز گستره‌هایی از یک به ۱۵۰ بین کودکان را گزارش کرده‌اند.
۱. اختلال درخودماندگی: اختلال درخودماندگی همان چیزی است که با شنیدن کلمه اوتیسم به ذهن خیلی‌ها خطور می‌کند. به اختلال در برقراری ارتباطات، تعاملات اجتماعی و بازی‌های تخیلی در کودکان زیر ٣ سال اختلال درخودماندگی گفته می‌شود.
۲. سندرم اسپرگر (Asperger): کودکان مبتلا به این سندروم مشکل زبانی ندارند و در تست هوش میانگین هوشی بالاتر از متوسط دارند؛ اما مانند کودکان اوتیسمی در برقراری ارتباطات اجتماعی مشکل و محدودیت دارند.
۳. اختلال فراگیر رشد (PDD یا اوتیسم آتیپیک): این اختلال یک دسته عمومی و فراگیر برای کودکانی است که برخی از رفتار‌های اوتیسمی را نشان می‌دهند؛ اما در سایر دسته‌ها قرار نمی‌گیرند.
۴. اختلال فروپاشی دوران کودکی: کودکان مبتلا به این اختلال حداقل در دو سال اول زندگی رشد نرمالی دارند و پس از آن بخش بزرگی از مهارت‌های ارتباطی خود را از دست می‌دهند. این اختلال بسیار نادر است و بسیاری از متخصصان بیماریهای ذهنی در مورد اینکه آن را یک بیماری در نظر بگیرند، تردید دارند.
امروز راهنمای آماری و تشخیصی بیماریهای روانی (DSM) که انجمن روان‌شناسان آمریکایی آن را تهیه و تدوین کرده‌اند، به عنوان مرجعی برای تشخیص بیماریهای روانی مورد تأیید و استناد قرار می‌گیرد. در ویرایش پنجم که جدیدترین ویرایش این راهنماست و در سال ۲۰۱۳ منتشر شد (DSM-5)، اوتیسم به پنج نوع مختلف به شرح زیر دسته‌بندی می‌شود که عبارتند از:
۱. دارای نقص هوشی یا بدون آن
۲. با نقص زبانی یا بدون آن
۳. همراه با بیماریهای ژنتیکی یا پزشکی شناخته شده یا عامل محیطی
۴. همراه با اختلال رفتاری، ذهنی یا رشدی ـ عصبی دیگر
۵. با کاتاتونیا.
البته بعضی از افراد ممکن است یکی یا بیشتر از این مشخصات را داشته باشند.
۲. درک احساسات دیگران: درک احساسات دیگران برای مبتلایان به این اختلال دشوار است. در واقع، توانایی این افراد در همدردی با دیگران نسبت به افراد عادی بسیار ضعیف است. صحبت و معاشرت با افراد مبتلا به اوتیسم تا حدود زیادی شبیه به حرکت در جاده‌ای یک طرفه است، انگار فرد اوتیستیک بدون گوش دادن و توجه به دیگران صحبت می‌کند.
۳. ارتباط جسمی: برخی از کودکان مبتلا به اوتیسم مانند کودکان عادی تمایل به در آغوش کشیده شدن یا لمس از سوی دیگران ندارند. البته اشتباه است که این ویژگی را به تمام کودکان دچار این اختلال تعمیم بدهیم؛ زیرا در برخی موارد این کودکان هم دوست دارند تا والدین، خواهر و برادر یا مادربزگ و پدربزرگ را در آغوش بگیرند و از این کار لذت زیادی هم می‌برند. با این حال ارتباط جسمی و بازی‌های کودکانه مانند قلقلک دادن ممکن است برای این افراد فاقد هرگونه معنا و مفهومی باشد و به واکنش‌های متفاوتی منجر شود.
۴. صحبت کردن: هرقدر طیف اختلال اوتیسم در فرد شدیدتر باشد، مهارت‌های او در صحبت کردن پایین‌تر خواهد بود. خیلی از افراد اوتیستیک اصلا صحبت نمی‌کنند. این افراد معمولا عبارات و واژه‌هایی را که می‌شنوند، تکرار می‌کنند. به این حالت «اکولالیا» یا «پژواک‌گویی» گفته می‌شود. نوع حرف زدن این افراد هم با دیگران متفاوت است و حالت رسمی و کتابی دارد. نوجوانانی که به سندروم آسپرگر مبتلا هستند، معمولا شبیه اساتید صحبت می‌کنند و جملات‌شان فاقد هرگونه فراز و فرود است.
۵. رفتار‌های تکراری: افراد مبتلا به اوتیسم از تکرار و پیش‌بینی لذت می‌برند. تکرار دوست آن‌هاست و تمایل زیادی به تکرار کردن دارند. برای افراد عادی وجود حجم زیادی از حرکات و رفتار‌های تکراری خسته‌کننده است؛ اما افراد اوتیستیک از این تکرار راضی هستند و می‌توانند حرکتی مانند لِی‌لِی رفتن در عرض اتاق را برای بار‌ها و بار‌ها تکرار کنند یا مثلا ممکن است یک نقاشی واحد را مدام در دفتر خود و صفحه‌ای بعد از دیگری رسم کنند. گاه ایجاد تغییر ممکن است زندگی یک فرد اوتیستیک را دچار بحران کند؛ چراکه این افراد به‌شدت از تغییر گریزان هستند.
۶. حساسیت به صدا، نور و بو: صدا‌های بلند و ناگهانی برای افراد دچار این اختلال نامطلوب و ناخوشایند است. برخی از بو‌ها و تغییر محسوس نور و دمای فضا هم می‌تواند اثرات نامطلوب مشابهی روی آنها داشته باشد. بسیاری معتقد هستند که ایجاد تغییر در نور، صدا یا بو نیست که موجب آزار کودک می‌شود؛ بلکه بیشتر غافل‌گیری است که او را می‌آزارد. در واقع همان حالتی که از پیش‌بینی نکردن ارتباطات جسمانی به شخص دست می‌دهد، در اینجا هم او را تحت تاثیر قرار خواهد داد. اگر فرد اوتیستیک بداند که چه اتفاقی در جریان است یا ممکن است چه چیزی پیش آید، خیلی راحت‌تر خود را برای آن واقعه آماده می‌کند.
۱. ژنتیک: اوتیسم با سابقه خانوادگی مثبت ارتباط دارد، محققان ترکیب خاصی از ژن‌ها را عامل آن می‌دانند.
۲. سن بالا: عوامل دیگری مانند سن بالای پدر یا مادر شانس ابتلای کودکان به اوتیسم را افزایش می‌دهد.
۳. برخی داروها: استفاده از برخی داروها و مواد شیمیایی در زمان بارداری مانند دارو‌های ضد تشنج، مصرف مشروبات الکلی نیز شانس ابتلای فرزند به اوتیسم را افزایش می‌دهد.
۴. اختلالات متابولیسمی: اختلالات متابولیسمی مانند دیابت یا چاقی مادر حتی باعث افزایش احتمال ابتلای کودک به اوتیسم می‌شود.
۵. نقص آنزیمی: در برخی موارد اوتیسم به دلیل برخی اختلالات مانند فنیل کتونوریای درمان نشده (نقص متابولیکی مادرزادی که به دلیل کمبود آنزیم فنیل الانین هیدروکسیلاز، سطح فنیل الانین در خون افزایش یافته؛ همچنین ادرار و تنفس آنها بوی کپک می‌دهد.) و سرخچه رخ می‌دهد.
الف) روش ABA: بسیاری از روش‌های درمانی کودکان اوتیستیک بر پایه اصول این روش تهیه شده‌اند. در این روش اصل مهم این است که رفتارهایی مورد تشویق قرار بگیرند که احتمال تکرار و افزایش خواهند داشت و رفتارهایی که مورد توجه قرار نگیرند، احتمال حذف شدن آنها وجود دارد. اگر چه اِی بی اِی یک تئوری است؛ ولی بسیاری از مردم از این اصطلاح برای روش‌هایی که با این اصل کار می‌کنند، استفاده می‌کنند.
ب) روش تیچ: این روش اولین روشی بود که در آمریکا برای کودکان اُتیستیک به کار گرفته شد. نام این روش مخفف عبارت «درمان و آموزش کودکان اوتیستیک و ناتوانی‌های ارتباطی مرتبط با این بیماری» است. در این روش اعتقاد بر این است که محیط زندگی کودک باید با او تطبیق داده شود، نه اینکه کودک با محیط تطبیق داده شود. در این روش از تکنیک خاصی استفاده نمی‌شود؛ بلکه برنامه درمانی براساس سطح عملکرد کودک پایه‌ریزی می‌شود. توانائی‌های کودک براساس معیار‌های آموزش‌های روانی بررسی می‌شود و تکنیک‌های درمانی برای بهبود ارتباط، مهارت‌های اجتماعی و انطباقی طراحی می‌شوند. در این روش به جای اینکه به کودک یک مهارت و توانائی خاص آموزش داده شود، سعی بر این است که به کودک مهارت‌هایی آموزش داده شود تا بتواند محیط اطراف خود و رفتار‌های اطرافیان خود را بهتر درک کند.
پ) روش ارتباط با تبادل تصویر: این روش، روش مناسبی برای شروع گفتار و برقراری ارتباط در کودکانی است که قادر به صحبت کردن نیستند. در این روش بر پایه اصول اِی بی اِی، به کودک آموزش داده می‌شود که چگونه می‌تواند نیاز‌های خود را از طریق دادن تصاویر برآورده کند. از امتیازات مهم این روش این است که ارتباط کودک ساده، قابل فهم، با تفکر و عمدی است. با این روش کودک می‌تواند با هر کسی ارتباط برقرار کند و تنها کاری که باید انجام شود، گرفتن و دادن تصاویر است.
ت) روش فلور تایم: این روش بسیار شبیه بازی درمانی است. در این روش سعی بر این است که ارتباط کودک با یک فرد دیگر از طریق برنامه‌های دقیق بازی، بیشتر و مؤثرتر شود. این روش شامل شش مرحله است که کودک در طی مراحل آنها تقلید و چگونه یاد گرفتن را از یک بزرگ‌تر فرا می‌گیرد و به عبارتی کودک باید نرده‌بام شش پله‌ای را طی کند. در این برنامه والدین و درمان‌گران سعی می‌کنند تا پیشرفت کودک را از طریق مسیرهایی که کودک دوست دارد و با جهت دادن به این مسیرها فراهم کنند تا کودک بتواند شش مرحله پیشرفت موجود در این روش درمانی را طی کند. این روش به طور مجزا به کودک در به دست آوردن مهارت‌های گفتاری و بدنی کمک نمی‌کند؛ بلکه از نظر احساسی و روانی به کودک کمک می‌کند تا کودک بتواند درک بیشتری پیدا کند و از طریق آگاهی و تجربه مهارت‌های دیگر را نیز به دست بیاورد.
ج) داستان‌های اجتماعی: این داستان‌ها برای آموزش مهارت‌های اجتماعی به کودکان اوتیستیک آماده شده‌اند. از طریق این داستان‌ها به کودک آموزش داده می‌شود که چگونه احساسات، منظور و برنامه‌های دیگران را درک کنند. در این روش یک داستان براساس یک موقعیّت و شرایط خاص با اطلاعات فراوان تهیه شده است که به کودک کمک می‌کند تا از طریق گوش کردن به آن بفهمد چه جواب یا عکس‌العمل مناسب را باید از خود نشان بدهد.
د) درک مجموعه حواس: کودکان اوتیستیک معمولا از نظر حواس بدن خود دارای مشکلاتی هستند. ممکن است این کودکان دارای آستانه تحریک بالا و یا پائین باشند و یا اینکه مغز آنها قادر نیست از اطلاعات به دست آمده با حواس پنجگانه درک درستی از شرایط موجود به دست بیاورد. در این روش درمانی که می‌تواند با بازی درمان، کار درمان و یا گفتار درمان انجام شود، به کودک کمک می‌شود تا بهتر از اطلاعات حسی بهره ببرد. موسیقی درمانی نیز جزئی از این روش است که با فرکانس‌های متفاوت حساسیّت کودک را در برابر برخی اصوات کم و یا زیاد می‌کند. ۲. درمان غذایی کودکان اوتیستیک به غذا‌های حاوی گلوتن و کازیین پاسخ منفی می‌دهند. این پروتیین‌ها در گندم و لبنیات وجود دارد و باعث افزایش علائم بیماری می‌شوند. رژیم GFCF (رژیم بدون گلوتن و کازیین) می‌تواند در روند درمان کمک کننده باشد. در این رژیم غذایی گندم و محصولات حاصل از آن و لبنیات باید حذف و یا بسیار محدود شوند. بسیاری از والدین گزارش کرده‌اند که مهارت‌های اجتماعی و تکلم در فرزندانشان بر اثر این رژیم افزایش یافته است. مصرف میوه‌جات و سبزیجات تازه، گوشت قرمز و سفید، قرص اُمگا سه، ویتامین ب، ویتامین د، قرص کلسیم و آب زیاد در درمان ناهنجاری‌های اوتیسم بسیار مفید است؛ همچنین شیر شتر به دلیل دارا بودن پروتیین‌های محافظ و آنزیم‌های ضد باکتری تاثیر زیادی در بهبود این اختلال دارد.
۳. درمان دارویی داروها نقش آنچنانی در درمان ندارند؛ بلکه بیشتر برای کنترل ناهنجاری‌های رفتاری تجویز می‌شوند. فقط دو داروی مورد تایید سازمان غذا و داروی آمریکا برای درمان تحریک‌پذیری مرتبط با اوتیسم وجود دارد: «ریسپریدون» و «آریپیپرازول» که هر دو در گروه دارو‌های آنتی سایکوتیک آتیپیک قرار دارند. به هر حال به خاطر داشته باشید که استفاده از هر دارویی برای کودکان اوتیستیک باید حتماً زیر نظر متخصص انجام شود و اثرات آن به‌دقت تحت مورد بررسی قرار بگیرد.
۴. روش‌های درمانی مکمل با وجود اینکه تشخیص زودهنگام و درمان زود هنگام اوتیسم بهترین روش در کمک به این کودکان و درمان آن‌هاست، برخی از والدین و محققین معتقدند که روش‌های درمانی مکمل دیگری نیز وجود دارند که می‌توانند ارتباط کودک با دنیای اطراف و سایرین را بهبود ببخشند و رفتار‌های آنها را بهتر کنند. از انواع این درمان‌ها می‌توان به موسیقی درمانی، هنر و حیوان درمانی اشاره کرد که می‌تواند به صورت فردی با کودک کار شده و یا در مراکز مخصوص به صورت جمعی کار شوند. در تمامی این روش‌ها افزایش قدرت ارتباط، بهبود روابط اجتماعی و افزایش اعتماد به نفس مشترک است؛ همچنین این روش‌ها کمک می‌کنند تا کودک بتواند رابطه بی‌خطر و مفیدی را با درمان‌گر خود و سایرین برقرار کند و با آنها مأنوس شود.
همسان سازی حقوق بازنشستگان کشوری از خردادماه سال جاری