ایالات متحده آمریکا چگونه از کشاورزان خود حمایت می‌کند؟

به گزارش خبرنگار مهر به نقل از گزارش سایت downsizinggovernment.org (دولت فدرال آمریکا)، وزارت کشاورزی آمریکا در قالب ۸ برنامه مستقل گسترده، با بودجه‌ سالیانه بالغ‌بر ۲۰ میلیارد دلار به کشاورزان خود کمک می‌کند تا آنان بتوانند علاوه بر خودکفایی در تولید محصولات کشاورزی، سهم عمده‌ای در تجارت جهانی داشته باشند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این کشور بودجه‌ای ۲۰ میلیارد دلاری را برای حمایت یارانه‌ای سالانه از بخش کشاورزی اختصاص می‌دهد. حدود ۳۹ درصد از ۲.۱ میلیون کشاورز آمریکا موفق شده‌اند که یارانه خود را دریافت کنند، اما سهم عمده‌ای از این حمایت‌های دولتی نصیب تولیدکنندگان بزرگ گندم، برنج، سویا، ذرت و پنبه خواهد شد. علاوه بر این دولت امریکا قصد دارد تا در برابر نوسانات قیمتی، هزینه‌های بالا و بازدهی کم احتمالی محصولات از کشاورزان خود حمایت کند. بدین منظور دولت قصد دارد تا با عملیات بازاریابی، پوشش بیمه‌ای، خرید و صادرات محصولات کشاورزی و تحقیق در زمینه افزایش بهره‌وری محصولات کشاورزی به کشاورزان کمک کند.

ریسک پایین کشاورزی در آمریکا، مانع حمایت گسترده دولت از این بخش نمی‌شود

باوجوداینکه کشاورزی نسبت به صنایع دیگر  آمریکا ریسک‌پذیرتر نبوده و به یارانه‌های کلی دولت فدرال نیاز نداشته است، اما کمک دولت فدرال و محلی نیز از کشاورزان بسیار گسترده می‌باشد. یارانه اعطایی دولت به تولیدکنندگان کشاورزی برای مالیات‌دهندگان (مصرف‌کنندگان) مقرون‌به‌صرفه است، و این کمک‌های مالی بیشتر جهت نوآوری در بخش کشاورزی، کاهش هزینه‌ها، متنوع ساختن کشت در اراضی زراعی و دیگر اقدامات جهت پویایی اقتصاد رقابتی صورت می‌گیرد.

۶۰ برنامه گسترده حمایتی آمریکا از بخش کشاورزی

به گزارش دولت فدرال آمریکا، وزارت کشاورزی ایالات‌متحده در قالب ۶۰ برنامه مستقیم و غیرمستقیم از بخش کشاورزی خود حمایت می‌کند که ۷۰ درصد این کمک‌ها بیشتر به تولید سه محصول اساسی(گندم، ذرت و سویا) اختصاص دارد. خلاصه‌ای از مهم‌ترین این حمایت‌های امریکا از کشاورزی به شرح زیر است:

بیمه محصولات کشاورزی (Insurance):

بیمه محصولات کشاورزی، مهم‌ترین برنامه وزارت کشاورزی آمریکا طی سالیان گذشته بوده است که توسط آژانس مدیریت ریسک این کشور (SDA's Risk Management Agency) اجرا می‌شود و طی ۵ سال گذشته سالیانه بیش از ۸ میلیارد دلار در این بخش سرمایه‌گذاری کرده است. ۱۰۰محصول کشاورزی تحت پوشش این بیمه قرار گرفته‌اند که مهم‌ترین آن‌ها ذرت، پنبه، گندم و سویا هستند. جالب اینجاست که اغلب کشاورزان با بیمه مزرعه خود پول بیشتری نسبت به هزینه پرداخت شده برای بیمه محصولات خود کسب می‌کنند و جالب‌تر آن‌که هیچ محدودیت بیمه‌ای برای پرداخت خسارت توسط شرکت‌های بیمه وجود ندارد. به‌طوری‌که حدود ۲۰ مزرعه سالانه بیش از ۱ میلیون دلار از محل این برنامه دریافت می‌کنند.

پوشش ریسک‌های موجود در بخش کشاورزی (Agriculture Risk Coverage (ARC)):

این برنامه بدین‌صورت است که اگر درآمد کشاورزان در هر هکتار با میانگین درامد دیگر کشاورزان در آن ناحیه برابر نبود، یارانه­ای از محل  برنامه (ARC) به کشاورز پرداخت می‌شود. به‌طورکلی می‌توان گفت هرچقدر قیمت محصول و درآمدش کمتر باشد یارانه بیشتری از این محل دریافت می‌کند. این برنامه که شامل ۲۰ محصول اساسی ازجمله گندم، ذرت، خردل و نخود است، فقط در سال ۲۰۱۷ به کشاورزان بیش از ۳.۷ میلیارد دلار یارانه پرداخت کرده است.

پوشش ریسک قیمت (Price Loss Coverage (PLC)):

این برنامه بدین‌صورت است که اگر کشاورزان بر اساس میانگین قیمت ملی یک محصول در مقایسه با قیمت مرجع (جهانی) محصول که توسط کنگره تعیین می‌شود، پایین باشد کشاورز یارانه دریافت می‌کند. یعنی هرچه قیمت ملی در مقایسه با قیمت مرجع کمتر باشد، کشاورز یارانه بیشتری دریافت خواهد کرد. ازآنجاکه غالبا قیمت مرجع بالا است، پرداخت این نوع یارانه احتمالاً زیاد می‌باشد. این برنامه بیش از ۲۰ محصول کشاورزی را پوشش می‌دهد و در سال ۲۰۱۷ به کشاورزان مبلغ ۳.۲ میلیارد دلار یارانه از این محل پرداخت شده است.

 برنامه‌های حفاظتی (Conservation Programs) :

وزارت کشاورزی ایالات‌متحده چندین برنامه مختلف جهت حفاظت مزارع کشاورزی را دنبال می‌کند. به‌طوری‌که در قالب برخی از این برنامه‌ها به کشاورزان پول پرداخت می‌شود تا با برنامه‌های نظارتی و حفاظتی، نظام تولید خود را جهت حفاظت از منابع طبیعی بهبود بخشند. سالانه بیش از ۵ میلیارد دلار برای این نوع حمایت‌ها پرداخت می‌شود. 

اعطای وام بازاریابی (Marketing Loans):

این برنامه که برای وزارت کشاورزی آمریکا در دو سال گذشته سالانه ۱۶۰ میلیون دلار هزینه داشته است قصد دارد که در زمان برداشت محصول کشاورزی به کشاورزان وام پرداخت کند تا محصولات خود را ذخیره و نگه‌داری کند و پس از بازاریابی مناسب، با قیمتی بالاتر بتواند محصولات خود را به فروش برسانند.

حمایت در برابر بلایای طبیعی (Disaster Aid):

 این برنامه که از سال ۲۰۱۰ حدود ۱.۹ میلیارد دلار برای وزارت کشاورزی ایالات‌متحده هزینه داشته، بدین‌صورت است که علاوه بر تسهیلات و قوانین موجود کنگره در این زمینه؛ به کشاورزان در قبال بلایای طبیعی خسارت پرداخت می‌شود که عمده این کمک‌ها عمدتاً به گندم کاران، دام دران و باغبانان اعطا می‌شود.

بازاریابی و صادرات محصولات کشاورزی (Marketing and Export Promotion):

 سالانه این وزارتخانه بیش از ۱.۲ میلیارد دلار صرف فعالیت‌های تبلیغاتی و بازاریابی برای فروش و سرمایه‌گذاری در بخش کشاورزی می‌کند. دفتر خدمات خارجی کشاورزی امریکا (The Foreign Agricultural Service)، سالانه حدود ۳۰۰ میلیون دلار در بیش از ۹۰ دفتر خارجی خود برای بازاریابی صادراتی کشاورزی هزینه می‌کند. 

تحقیق و پشتیبانی از سایر امور مرتبط (Research and Other Support):

اکثر صنایع در آمریکا منابع مالی تحقیقات و توسعه خود را تأمین می‌کنند، اما در مورد کشاورزی، دولت آمریکا هزاران دانشمند و متخصص دیگر را استخدام می‌کند تا به صنعت کشاورزی کمک کنند. بدین منظور وزارت کشاورزی آمریکا سالانه ۳ میلیارد دلار برای تحقیق و توسعه کشاورزی در بیش از ۱۰۰ منطقه صرف می‌کند. این برنامه همچنین مجموعه‌ای از خدمات پشتیبانی دیگر (مانند داده‌های آماری و مطالعات اقتصادی) را نیز به کشاورزان ارائه می‌دهد.

لینک مرجع مطلب: 

https://www.downsizinggovernment.org/agriculture/subsidies

کد خبر 4437728

منبع: مهر

کلیدواژه: اقتصاد مقاومتی ایالات متحده آمریکا محصولات کشاورزی کشاورزی اربعین ۹۷ اربعین 97 بانک مرکزی ایران قیمت نفت بورس وزارت جهاد کشاورزی گمرک ایران صادرات غیرنفتی تحریم اقتصادی ایران وزارت صنعت معدن و تجارت نفت خام بازار سهام اربعین حسینی تولید نفت دلار

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۱۸۳۰۳۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

گزینه‌های آمریکا در برابر بلندپروازی‌های اتمی عربستان

عربستان سعودی هنوز زیرساخت هسته‌ای قابل‌ توجهی ندارد، اما در حال ساخت یک رآکتور تحقیقاتی هسته‌ای کوچک در حومه ریاض و ساخت موشک‌های بالستیک با کمک چین است. - اخبار بین الملل -

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از میدل ایست نیوز، سال گذشته میلادی(2023)، کمتر از یک ماه پیش از عملیات طوفان الاقصی در  7 اکتبر همه چیز تغییر کرد، اسرائیل و عربستان سعودی در حال مذاکره برای عادی سازی روابط بودند. پس از دهه‌ها روابط سرد، هزینه‌ای که اسرائیل باید برای صلح با عربستان پرداخت می‌کرد مسلماً بالا بود: علاوه بر تضمین‌های امنیتی ایالات متحده آمریکا و حداقل امتیازات نمادین اسرائیل در مورد حاکمیت فلسطین، مذاکره‌کنندگان سعودی خواستار دستیابی به فناوری هسته‌ای غیرنظامی بودند.

با ادامه جنگ اسرائیل و مقاومت فلسطین، در حالی که افکار عمومی عرب، از جمله خود سعودی‌ها، از کشتار مردم فلسطین به دست رژیم صهیونیستی خشمگین هستند، حتی اگر مقامات سعودی علاقه‌مند به گفت‌وگو با بنیامین نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل باشند، به احتمال زیاد مذاکره برای صلح پایدار غیرممکن خواهد بود.

از آنجایی‌ که ایالات متحده به‌ چگونگی ارتقای ثبات در خاورمیانه، چه در طول جنگ غزه و چه پس از آن، می‌اندیشد، موضوع برنامه هسته‌ای عربستان سعودی مسئله مهمی است. اگر واشنگتن امیدوار است که روابط عربستان سعودی را با اسرائیل عادی کند، باید به خواسته‌های ریاض برای همکاری هسته‌ای غیرنظامی تن بدهد – تحولی که می‌تواند به طور چشمگیری تصویر امنیت منطقه را تغییر دهد.

اگرچه عربستان سعودی هنوز زیرساخت هسته‌ای قابل‌ توجهی ندارد، اما در حال ساخت یک رآکتور تحقیقاتی هسته‌ای کوچک در حومه ریاض و ساخت موشک‌های بالستیک با کمک چین است.

اگر چه عربستان سعودی ممکن است در شرایط کنونی به توسعه هسته‌ای غیرنظامی پایبند باشد، اما با توجه‌ به تهدیدهایی که در منطقه حس می‌کند، ممکن است وسوسه شود که در آینده به سمت برنامه‌های هسته‌ای نظامی حرکت کند. ایالات متحده باید برای کاهش این خطر تلاش کند که خط‌مشی دشواری برای واشنگتن است: چرا که اگر واشنگتن همکاری زیادی با سعودی‌ها نداشته باشد ممکن است حمایت عربستان برای عادی‌سازی روابط با اسرائیل را از دست بدهد و آمریکا نفوذ خود را به رقبایی مانند چین واگذار کند.

اما اگر آمریکا از برنامه غنی‌سازی هسته‌ای عربستان سعودی، بدون قید شرط ،حمایت کند آن وقت ریاض می‌تواند از این فرصت برای توسعه یک برنامه تسلیحات هسته‌ای استفاده کند؛ لذا به نظر می رسد، واشنگتن باید جاه‌طلبی‌های هسته‌ای مسالمت آمیز عربستان سعودی را بپذیرد، اما بر اقدامات قوی و مقررات سخت‌گیرانه برای جلوگیری از اشاعه تسلیحات هسته‌ای از سوی سعودی‌ها و جلوگیری از یک مسابقه تسلیحاتی منطقه‌ای پافشاری کند.

نمونه‌های گذشته مانند کره شمالی، و لیبی نشان داد که برنامه هسته‌ای غیرنظامی کشورها می‌تواند راهی برای توسعه سلاح‌های هسته‌ای باشد و این موضوع در مورد عربستان سعودی هم صدق می کند. برخورداری از فناوری‌های با کاربرد دوگانه در یک برنامه غیرنظامی، مانند قابلیت‌های غنی‌سازی، می‌تواند عربستان سعودی را قادر کند تا از طریق انحراف و پنهان‌کاری، قابلیت‌های هسته‌ای خود را به سمت کاربردهای نظامی ارتقا دهد. این قابلیت هسته‌ای نهفته می‌تواند به‌عنوان ابزاری برای چانه‌زنی یا رفتار خصمانه مورداستفاده قرار گیرد.

تعدادی از عوامل؛ از جمله تمایل به تقویت امنیت ملی، بازدارندگی از دشمنان احتمالی، و افزایش نفوذ ژئوپلیتیکی می‌تواند عربستان سعودی را به‌ دستیابی به تسلیحات هسته‌ای سوق دهد، اما انگیزه اصلی احتمالاً می‌تواند رقابت‌های منطقه با همسایگان از جمله ایران باشد؛ اما در حال حاضر، به نظر می‌رسد ایران تصمیم گرفته است که گام بعدی را برندارد و برنامه هسته‌ای خود را به نظامی شدن سوق ندهد.

واشنگتن می‌تواند نقش تعیین‌کننده‌ای در اینکه آیا عربستان سعودی به سلاح هسته‌ای دست ‌یابد یا خیر، ایفا کند، اما یک سؤال اساسی باقی می‌ماند: ایالات متحده آمریکا تا کجا حاضر است از عربستان سعودی محافظت کند؟ آیا ایالات متحده به ریاض ضمانت‌های امنیتی قاطعانه‌ای مانند تعهد به‌ قرار دادن عربستان سعودی زیر چتر هسته‌ای خود می‌دهد؟ آیا آمریکا حاضر است یک اتحاد امنیتی رسمی مشابه آنچه که در اروپا یا شرق آسیا دارد با عربستان امضا کند؟ اگرچه گفت‌وگوهای مداوم در مورد یک رابطه دفاعی رسمی وجود دارد، اما توافق امنیتی بین ایالات متحده آمریکا و عربستان سعودی هنوز قطعی نیست و با نقطه نهایی فاصله زیادی دارد. به‌ویژه اینکه احتمال پیروزی دونالد ترامپ در انتخابات ریاست‌جمهوری وجود دارد.

فراتر از یک اتحاد امنیتی، آمریکا می‌تواند ریاض را به امضای «توافقنامه 123» برای همکاری هسته‌ای وادار کند. این قراردادها نام خود را از بخشی از قانون انرژی اتمی آمریکا گرفته است که بر اساس آن امکان دسترسی به فناوری هسته‌ای غیرنظامی آمریکا در ازای تعهد صریح طرف مقابل به خودداری از تولید تسلیحات فراهم می‌کند. ایالات متحده در خصوص این توافقات به صورت موردی با 47 کشور از جمله برزیل، ژاپن و ترکیه مذاکره کرده است. این توافق نامه‌ها معمولاً یک کشور را ملزم می‌کند که به پادمان های آژانس بین المللی انرژی اتمی پایبند باشد، سطح غنی‌سازی را محدود کند و سوخت هسته‌ای مصرف شده را به ایالات متحده بازگرداند تا از بازفرآوری مواد تسلیحاتی جلوگیری کند. شاه بیت طلایی توافقنامه 123 ممنوعیت کامل غنی‌سازی است.

با این‌حال، یکی از موانع چنین توافقی، تمایل ریاض به غنی‌سازی اورانیوم در داخل برای تولید برق هسته‌ای، به‌جای تکیه بر اورانیوم غنی شده در خارج است. اگر ایالات متحده قادر به مذاکره در مورد ممنوعیت کامل غنی‌سازی نباشد و تمایلی به دادن امتیازات دیگر نداشته باشد، ممکن است عربستان سعودی برای کمک به فناوری هسته‌ای به کشورهای دیگر مانند چین متوسل شود که منجر به ازبین‌رفتن شفافیت در مورد فعالیت‌ها و تأسیسات هسته‌ای این کشور و ازدست‌رفتن نفوذ ایالات متحده خواهد شد.

بنابراین، برای جلوگیری از چرخش عربستان به چین، ایالات متحده آمریکا ممکن است نیاز به مصالحه داشته باشد. واشنگتن می‌تواند پیشنهاد ساخت تأسیسات غنی‌سازی اورانیوم در عربستان سعودی را بدهد که به ریاض اجازه می‌دهد تا کنترل بیشتری بر زنجیره تأمین سوخت هسته‌ای خود و کاهش وابستگی آن به تأمین‌کنندگان خارجی داشته باشد. ایالات متحده همچنان می‌تواند بر تدابیر محکم برای جلوگیری از توسعه برنامه نظامی عربستان سعودی پافشاری کند. برای مثال، می‌تواند تقاضا کند که هر تأسیسات غنی‌سازی، توسط متخصصین آمریکایی اداره شود یا سازوکار خاموش‌کردن از راه دور را نصب کند. اما واشنگتن باید در مورد چنین مفادی چشم‌انداز روشنی داشته باشد: این اقدامات مطمئناً خطر گسترش سلاح‌های هسته‌ای عربستان را کاهش می‌دهد، اما آنها را از بین نمی‌برد.

ضرورت دارد که آمریکا از همان ابتدا برای محدودکردن توانایی عربستان سعودی برای توسعه برنامه تسلیحات هسته‌ای، تلاش کند. واشنگتن نمی‌تواند تأخیر را تحمل کند.

به‌عنوان جایگزینی برای غنی‌سازی عربستان، واشنگتن می‌تواند عرضه مطمئن اورانیوم غنی‌شده را برای رآکتورهای عربستان تضمین کند و نیاز این کشور به تأسیسات غنی‌سازی داخلی را از بین ببرد. احتمالات؛ از تعلیق طولانی‌مدت غنی‌سازی داخلی عربستان تا فعالیت تأسیسات غنی‌سازی زیر نظر متخصصین ایالات متحده به‌جای پرسنل سعودی، همچنین تا مکانیسم‌های خاموش‌کردن از راه دور در صورت تصاحب احتمالی، متغیر است.

واشنگتن می‌تواند ممنوعیت غنی‌سازی را به‌عنوان بخشی از همکاری دفاعی دوجانبه شرط کند. این می‌تواند به شکل یک ممنوعیت رسمی امضا شده توسط ریاض، یا یک سند تکمیلی غیرالزام‌آور همراه با یک توافق رسمی باشد که حاوی یک ماده اضافی است که در آن عربستان سعودی موافقت می‌کند زیرساخت چرخه سوخت را ایجاد نکند.

این رویکرد به ریاض اجازه می‌دهد تا حق فنی غنی‌سازی را حفظ کند، اما از قبل موافقت می‌کند که از آن استفاده نکند. با توجه‌ به تهدیدها در منطقه، تقویت توافق امنیتی ایالات متحده و عربستان سعودی همچنان اولویت اصلی عربستان و عاملی برای محدودکردن جاه‌طلبی‌های هسته‌ای آن خواهد بود.

سیاست‌گذاران آمریکایی باید به همتایان سعودی خود بر مزیت‌های فناوری رآکتورهای آمریکایی نسبت به فناوری چین و روسیه تأکید کنند و بر مزایای فنی و پایبندی به استانداردهای ایالات متحده آمریکا برای برنامه‌های هسته‌ای و تقویت شفافیت، تأکید کنند. آنها همچنین باید از عربستان بخواهند تا به حفظ نظم بین‌المللی مبتنی بر قوانین ،که مشخصه آن هنجارها و همکاری است، متعهد باشد. اگر واشنگتن نتواند به ریاض پیشنهادی قانع‌کننده بدهد، خطر ازدست‌دادن هرگونه نفوذ بر توانایی‌های هسته‌ای عربستان سعودی وجود خواهد داشت.

انتهای پیام/