به نقل از «طرفداری»

10 بازیکنی که در 2 تیم ملی بازی کردند؛ از تصمیم ناگهانی قدوس برای انتخاب ایران تا عزم جزم دیگو کاستا برای بازی با پیراهن اسپانیا!

تاریخ انتشار: ۲۵ آبان ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۵۴۱۸۹۶

ماریو فرناندز، بازیکنی که با مجوز ولادمیر پوتین به عضویت تیم ملی روسیه درآمد.

طرفداری- دکلان رایس، سه بازی برای جمهوری ایرلند انجام داده اما هنوز به بازی برای تیم ملی انگلیس علاقه نشان می‌دهد. بعد از این‌که مدافع جوان وستهام برای تیم ملی خود فقط در بازی‌های دوستانه حاضر شد قصد تغییر تیم ملی خود را دارد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به نقل از فورفورتو، گرت ساوتگیت شدیداً به رایس علاقه نشان اده و خود این بازیکن نیز درخواست کرد که در فهرست جدید ایرلند حاضر نباشد تا بتواند تصمیم بگیرد. اما این بازیکن 19 ساله تنها کسی نیست که با وجود انجام بازی ملی برای یک کشور قصد دارد برای کشور دیگری بازی کند.

ویلفرد زاها؛ انگلستان / ساحل عاج

از نقطه نظر یک انگلیسی، زاها مشهورترین نمونه برای تغییر ملیت با وجود بازی برای کشور خود است. او در تیم ملی انگلیس با روی هاجسون دو بازی را با پیروزی پشت سر گذاشت. او در آبیجان (پایتخت ساحل عاج) متولد شد و تا 4 سالگی که خاک کشورش را به مقصد انگلستان ترک کند در ساحل عاج زندگی کرد. زاها مورد توجه ساحل عاج هم قرار گرفت و علیرغم تلاش‌های ساوتگیت برای متقاعد کردن او جهت ماندن، این مهاجم زیرک در ژانویه 2017 تصمیم خود برای تغییر ملیت فوتبالی خود را گرفت و قبل از شروع جام ملت‌های آفریقا به ساحل عاج پیوست.

دیگو کاستا؛ برزیل / اسپانیا

مسر ستاره شدن دیگو کاستا آسان نبود. او در فصل 2014-2013 به دوران اوج فوتبالی خود رسید زمانیکه 27 گل در لالیگا برای اتلتیکو مادرید به ثمر رسانده بود- دو برابر بهترین عملکردهای قبلی‌اش! در همین زمان بود که این مهاجم برزیلی تصمیم خود را برای ادامه فوتبال ملی در اسپانیا اتخاذ کرد.

علیرغم این که کاستا دو بازی در ماه ژوئن برای تیم ملی برزیل انجام داده بود، وی در جولای سال 2013 تصمیم خود را برای پیوستن به تیم ملی اسپانیا گرفت و در این‌باره اظهار داشت:

اینجا جایی است که من همه‌کار کردم. هر چیزی که در زندگی دارم در این کشور به من داده شده است.

ماریو فرناندز؛ برزیل و روسیه

ماریو فرناندز، مدافع زسکا مسکو عجیب‌ترین مورد تیم ملی روسیه در جام جهانی 2018 بود. او یک بازی برای برزیل انجام داد و پس از آن در تیم ملی روسیه به کار خود ادامه داد. فرناندز با قانون 5 سال اقامت در روسیه ماندنی شد و از طریق خود ولادمیر پوتین شهروندی روسیه را دریافت کرد و در مقابل کره جنوبی اولین بازی رسمی ملی خود را انجام داد. او در تمام بازی‌های جام جهانی 2018 در ترکیب اصلی بود و گل به یادماندنی روسیه را مقابل کرواسی به ثمر رساند و بازی را به پنالتی کشاند. اما متأسفانه یکی از دو بازیکنی بود که ضربه پنالتی خود را از دست داد و روسیه حذف شد.

الکس بروس؛ جمهوری ایرلند، ایرلند شمالی

اگرچه پدر الکس بروس علیرغم بازی فوق العاده در منچستریونایتد به تیم ملی دعوت نشد، الکس بروس در دو تیم ملی سابقه بازی دارد. در سال 2007 اولین بازی‌اش را برای جمهوری ایرلند انجام داد اما چهار سال بعد به ایرلند شمالی پیوست و نتوانست خود را در ترکیب این تیم جا بیندازد. او فقط در دیدارهای دوستانه حاضر بوده است.

 

ناصر چادلی؛ مراکش / بلژیک

چادلی مانند بسیاری از بازیکنان دو ملیتی بلژیک برای یک کشور دیگر بازی کرده است. او اولین بازی رسمی ملی‌اش را برای مراکش انجام داد که در سال 2010 به تساوی 1 بر 1 با ایرلند شمالی انجامید. کمتر از 3 ماه بعد او به عضویت تیم ملی بلژیک درآمد و اولین بازی دوستانه‌اش را مقابل فنلاند انجام داد. او همیشه در لیست بلژیک حاضر بوده است و بهترین دوران خود را در جام جهانی 2018 تجربه کرد جایی که در مرحله دوم مقابل ژاپن در وقت‌های اضافی گلزنی کرد.

مهدی کارسلا گونزالس؛ بلژیک / مراکش

یک بلژیکی دیگر که برای مراکش به میدان می‌رود و جالب آنکه زمان خروجش از تیم ملی بلژیک همزمان با ورود ناصر چادلی به آن بود. او دو بازی برای بلژیک انجام داد و در فوریه 2011 تیم ملی مراکش را برای ادامه بازی‌اش انتخاب کرد.

کارسلا 22 بازی برای شیرهای اطلس انجام داده و جزو بازیکنان جام جهانی 2018 بود اما تنها 15 دقیقه و آن‌هم مقابل پرتغال به میدان رفت.

 

جرمین جناس؛ آلمان / آمریکا

یورگن کلینزمن در طول دوران مربیگری‌اش در تیم ملی آمریکا آلمانی‌های زیادی را به آن‌جا برد که از جمله می‌توان به جان بروکز، فابین جانسون و تیموتی چندلر اشاره کرد. اما مشهورترین آن‌ها یعنی جرمین جناس جزو این قافله نبود. او قبل از کلینزمن به تیم ملی آمریکا آمد و در بین این افراد تنها کسی است که در تیم بزرگسالان آلمان بازی کرده است. هر سه بازی او برای آلمان در سال 2008 انجام شد زمانیکه او برای شالکه بازی‌های فوق العاده‌ای انجام می‌داد. اما مشخص بود که یواخیم لو برای بلندمدت روی او حساب باز نکرده و او به تیم ملی آمریکا پیوست. او چهار گل برای آمریکا به ثمر رسانده و در جام جهانی 2014 نیز مقابل پرتغال به میدان رفت.

سامان قدوس؛ سوئد / ایران

قدوس که برای دو کشور بازی کرده از خانواده ایرانی در سوئد متولد شد. پس از آن‌که او در اولین فصل حضورش در اوسترشوند فوق العاده ظاهر شد در دسامبر 2016 برای اولین بار در لیست تیم ملی سوئد قرار گرفت. او در 2 بازی دوستانه حاضر شد و حتی در پیروزی 6 بر 0 سوئد مقابل اسلواکی گلزنی کرد. اما، کارلوس کی روش در تابستان گذشته به او علاقه نشان داد و قدوس ناگهان ایران را برای ادامه کار برگزید و به همبازی‌های جدیدش در جام جهانی کمک کرد و در هر سه بازی به عنوان یار تعویضی وارد زمین شد.

تیاگو موتا؛ برزیل / ایتالیا

این هافبک دفاعی که در تیم‌های پاری سن ژرمن، اینتر و بارسلونا سابقه بازی دارد، در سال 2003 با پیراهن برزیل در دو بازی ملی پیروزی بدست آورد. اما پس از آن به دعوت چزاره پراندلی به تیم ملی ایتالیا ملحق شد. این درخواست زمانی مطرح شد که او با پیراهن اینترِ تحت هدایت خوزه مورینیو قهرمان سری آ شد و جزو کلیدی ترین عناصر پراندلی برای رسیدن به فینال یورو 2012 بود. موتا در سال 2016 پس از انجام 30 بازی ملی اعلام بازنشستگی کرد.

والون بریشا؛ نروژ / کوزوو

کوزوو بعد از کشمکش‌های طولانی بر سر شناخته شدن توسط فیفا، سرانجام در سال 2016 به آرزویش رسید. فیفا به آن‌ها اجازه داد که وارد رقابت‌ ملی بشوند و آن‌ها به دنبال بازیکن از دیگر کشورها می‌گشتند. مخصوصاً شایعاتی پیرامون بازیکنانی چون شکیری، یانوزای و بهرامی بود.

در حالی که بازیکنان فوق‌الذکر به ترتیب ذر سوئیس و بلژیک ماندنی شدند، بازیکنان دیگری کوزوو را برای ادامه کار خود انتخاب کردند. والون بریشا که برای نروژ 20 بازی ملی انجام داده بود شاخص‌ترین این نفرات است و حتی برادر او، وترون تصمیم گرفت که در نروژ بماند.

بریشا در حال حاضر در لاتزیو است و حتی در بازی مرحله انتخابی جام جهانی با لباس کوزوو به فنلاند گلزنی کرد.

منبع: طرفداری

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۵۴۱۸۹۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

سبک بسکتبال ایران باید تغییر کند/ ضعف برنامه‌ریزی دلیل انتقادهاست

کارشناس بسکتبال ایران گفت: ابتدا باید سبک بسکتبال خود را انتخاب کرده و تغییر دهیم، سپس به فکر انتخاب سرمربی آینده تیم ملی باشیم.

سیامک ویسی در گفت‌وگو با ایسنا، درباره تغییراتی که قرار است در راس کادرفنی تیم ملی بسکتبال ایران ایجاد شود، توضیح داد: قبل از اینکه جواب این سوال را بدهم، باید اینگونه به موضوع نگاه کنیم که یکسری قوانین بازی در تیم ملی ایران ایجاد شده که به مرور زمان ایجاد می‌شود، حالا بازیکن‌های نسل قدیمی‌تر ما در حال خداحافظی و در سن بازنشستگی هستند که در نتیجه آن، یک نسل جوانتر جایگزین می‌شوند.

او ادامه داد: اکنون که نسل جوانتر ما می‌خواهد کار کند، به نظر من باید دنبال این باشیم که سبک بسکتبال بازی کردن خود را انتخاب کنیم. اینکه ما فقط دنبال این باشیم دو سه سرمربی عوض کنیم عملا نمی‌تواند بازدهی داشته باشد. از نظر من وجود دمیر یا هر مربی خارجی دیگر اتفاق بدی نیست، اما باید ببینیم از حضور او چه چیزی می‌خواهیم و دنبال چه سبکی از بسکتبال هستیم.

کارشناس بسکتبال ایران با تاکید بر اینکه باید سبک بسکتبال بازی کردن تیم ایران تغییر کند، اظهار کرد: سال‌های گذشته که ما حامد حدادی را داشتیم، تیم ما خیلی وابسته به بازیکن بلند و شخص خود حدادی بود. حالا در نبود ایشان، با توجه به تغییر نسل تیم ملی و وجود بازیکنان کوتاه قامت‌تر البته مستعدتر، ما باید سبک بازی جدیدی را برای تیم ملی خود پیدا کنیم. وقتی این‌کار را کنیم، آن زمان می‌توانیم هم مربی خوبی انتخاب کنیم و هم زمان بدهیم که کار کند.

ویسی تصریح کرد: دو نکته مهم وجود دارد که باید به آن‌ها توجه کرد، هرچند که وقتی کمیته فنی تشکیل جلسه می‌دهد، قطعا به این نکات هم توجه کرده‌اند. نکته نخست اینکه ما چه بازیکنایی در اختیار داریم و آن مربی که می‌آید چه نوع سبک بازی دارد. نکته دوم هم اینکه مربی انتخاب شده باید اهداف فدراسیون را دنبال کند و از نظر من قطعا تیم ملی ما با تغییر نسل روبرو است. قطعا مشکلات زیاد خواهد بود و اگر بخواهیم همانطور که ۵ تا ۱۰ سال پیش بازی می‌کردیم پیش برویم، با مشکل روبرو می‌شویم. باید حتما زمان بگذاریم و آن مسائلی که هست را با گذشت زمان حل کنیم، چرا که گذر زمان خیلی مسائل را روشن می‌کند.

کارشناس بسکتبال ایران، در واکنش به تغییرات زیاد سرمربی تیم ملی طی دو سال گذشته، اظهار کرد: یکسری انتقادها نسبت به کاری که فدراسیون انجام می‌دهد همیشه وجود دارد. وقتی انتقادات هست قبل از شروع کارها ما باید برنامه‌ریزی مناسبی کنیم و بگوییم که از کجا به کجا می‌رویم. بی‌شک انتقادات زیاد خواهد بود، اما یکسری از آن‌ها سازنده است و یکسری هم خیلی منطقی نیست. وقتی ما وارد کار می‌شویم اگر برنامه‌ریزی درست باشد انتقادی هم باشد از مثبت‌ها استفاده می‌کنیم و اگر هم غیر منطقی باشد آن‌ها را کنار می‌گذاریم. الان نسبت به یکسری انتخاب‌های فدراسیون انتقاد وجود دارد که قطعا شاید دلیل آن وجود ضعف برنامه‌ریزی باشد.

ویسی در پاسخ به این سوال که آیا با مربی خارجی برای تیم ملی موافق است یا مربی داخلی، توضیح داد: این اعتقاد شخصی من است که مربی خارجی اگر بیاید و کسی باشد که نه فقط به تیم ملی بلکه به کل بسکتبال ما کمک کند، از او استقبال می‌شود. یک موضوع دیگر هم که خیلی به آن اعتقاد دارم، این است که آیا بسکتبال ما در سایر جهات هم پیشرفت کرده است یا نه؟ پیشرفت بسکتبال را فقط نتیجه می‌بینیم؟ ما اگر دنبال پیشرفت هستیم بسکتبال ما در همه موارد باید رشد کند. به عنوان مثال ما باید در بخش داوری، مربیان، بازیکنان، سخت افزار، امکانات و ... پیشرفت کنیم که به جمیع آن‌ها پیشرفت می‌گویند.

او در پایان تاکید کرد: به نظر من خیلی بهایی به مربیان در رده بزرگسالان داده نشد. اگر مربیان خود را پیشرفت ندهیم نمی‌توانیم مدعی شویم که پیشرفت کرده‌ایم. از نظر من در این شرایط مربی ایرانی می‌توانست بیشتر کمک کند. البته حضور مربی خارجی را هم اتفاق بدی نمی‌دانم، باید بیاید و به او زمان بدهیم. اینکه صرفا به نتیجه فکر و اکتفا کنیم رفتار درستی نیست. در کل اما من احساس می‌کنم که در شرایط فعلی مربی داخلی مناسب باشد. 

انتهای پیام