ماجرای خانههای سازمانی کارخانه شماره پنج دهونک
تاریخ انتشار: ۲۷ آبان ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۵۸۰۱۳۴
خبرگزاری تقریب، حوزه سایر رسانه ها: یکی از رفقا میگفت ببین چطور با بیتدبیری یک مشکل محلی را به مسئله ملی تبدیل کردند. دیدم بد نمیگوید. انگار گاهی برای حل شدن بعضی مشکلات باید آنها را ملی کرد تا حداقل صدای مردم عادی و بیرسانه به کسی برسد. ماجرای تخریب خانههای بازنشستگان در دهونک یک ماجرای محلی در شمال شهر تهران بود که حالا به یکی از ماجراهای داغ سراسری در رسانهها و شبکههای اجتماعی تبدیل شده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
اصل ماجرای خانههای ده ونک چیست؟
منطقه ونک یکی از مناطق قدیمی و اصیل شمال تهران است. در دههی بیست شمسی، آلمانها یک کارخانه ماسکسازی در این منطقه برپا کردند. ده از شهر دور بود و برای کارگرهای کارخانه در اطراف همان جا خانههای کارگری ساخت. بعد از رفتن آلمانها، وزارت راه مالک آن کارخانه شد و کارگرها کار و سکونتشان را ادامه دادند. کسی هم به خانهها کاری نداشت. در دورهای به کارگرها گفتند خانهها به شرط تملیک برای خودتان و مقداری از حقوقشان کم شد. کمکم ساکنان هم به بازسازی خانهها پرداختند ولی در روند واگذاری، بین سازمانهای دولتی اختلاف بود و این اختلاف تا ابتدای انقلاب ادامه داشت.
بعد از انقلاب هم این ماجراها و اختلافات حقوقی ادامه پیدا کرد. ولی حتی قبض آب و برق هم برای ساکنان صادر میشد. هرچند اوایل انقلاب به بعضیها گفتند پولی برای سند بدهند و مالک خانهها شوند که به خاطر هزینهی بالا، فقط تعداد کمی از ساکنین سند گرفتند.
این ماجرا تا سال ۱۳۸۱ ادامه داشت. آن سالها زمین کارخانه به دانشگاه الزهرا واگذار شد. دانشگاه از همان اول مدعی شد که زمینهای اطراف که شامل این خانهها هم میشود هم جزو املاک دانشگاه است و شکایت و شکایتکشی شروع شد تا اینکه بالاخره در ۲۷ مرداد ۱۳۹۷ دانشگاه توانست حکم قطعی تخریب خانهها را بگیرد.
مردم هیچ وقت فکر نمیکردند کار به اینجا بکشد. در این بین چندتایی خانه را هم خراب کردند. با حضور گروههای دانشجویی و چند سلبریتی اینستاگرامی ماجرای تخریب دچار اختلال شد و در حد همان چند خانه ماند. ولی در حکم و همت دانشگاه برای تخریب خدشهای وارد نشد. حتی فشارهای قانونی به فشارهای رسانهای تبدیل شد.
دانشگاه الزهرا چه میگوید؟
از ۱۳۸۱ که هیأت وزیران سند زمینهای راه آهن را به نام دانشگاه الزهرا کرد، دانشگاه میگفت زمینهای اطراف نیز دولتی و متعلق به دانشگاه است. مسئولان دانشگاه مدعیاند از سال ۹۴ براساس بخشنامه دولت که قرار شد تمام اموال خود را به صورت دقیق شناسایی و در سیستمهای وزارت دارایی ثبت کنند، دانشگاه برای رفع تصرف پیگیری کرده است. هرچند به قول مسئولان دانشگاه، کمبود فضای آموزشی هم باعث این اتفاق شده است.
بعد از برگزاری ۲۰۰ جلسه در دادگاه، نهایتاً رأی خلع ید متصرفین برای دانشگاه الزهرا صادر شد و در جلسه تجدیدنظر هم رأی به نفع دانشگاه صادر شد. دانشگاه مدعی است پس از آن، با تمام ساکنان صحبت شد و اعلام شد که هیچ حق و حقوقی ندارند و باید آنجا را تخلیه کنند. ۲۰ روز قبل از حکم دادگاه مبنی بر تخلیه، در تابستان نماینده دادستانی هم به خانه ساکنان رفت و حکم مربوطه را به همه ساکنین ابلاغ کرد. دانشگاه هم اعلام کرد در حمل بار و بستهبندی اسباب ساکنان کمک میکند. بنا بر اعلام دانشگاه فردی هم پیدا شد که به ساکنان پنجاه میلیون پول بدهد تا جایی برای خودشان اجاره کنند.
دانشگاه معتقد است ساکنان از قبلِ انقلاب به دلیل دولتی بودن ملک، تحت عنوان خانه سازمانی یا کارگری از این زمینها استفاده میکردند و حالا این تصور برایشان بهوجود آمده است که خانهها مال آنهاست. به نظر دانشگاه آنها باید جریمهای هم بابت اسکان غیرمجازشان پرداخت کنند. چند نفری از ساکنان با همین پول و تهدیدها خانهها را تخلیه کردند.
مردم چه میگویند؟
تهران این روزها حال و هوایی پاییزی دارد؛ علیالخصوص طرفهای دهونک. ساعت ده صبح در کوچه شهید شهامتی محله ده ونک بودم؛ یعنی جایی که دو ماهی است اسمش در شبکههای اجتماعی میچرخد. کوچه تقریباً خلوت بود ولی تک و توک کسانی توی کوچه بودند که با دقت اطراف را میپاییدند. کوچه پر از بنرهای تظلمخواهی مردم بود. اگر کسی از ماجرا خبر نداشت، ازشان سر درنمیآورد.
با یکی از بچههای جنبش عدالتخواه قرار گذاشته بودم تا درباره ماجرا حرف بزنیم. توی خیابان همدیگر را دیدیم. با هم رفتیم حسینیه محل که در انتهای کوچه بود؛ همان جایی که اکثر معترضان جمع میشوند. چند جوان در مسجد بودند که دیشب را توی حسینیه و کوچه کشیک داده بودند. مراقب بودند که اگر بولدوزرها آمدند بقیه را خبر کنند. چند باری این کارشان جواب داده بود. میگفتند شیفت بچههای روز شروع شده و آنها باید بروند به زندگیشان برسند. از مردادماه ده باری بولدوزرها سراغ خانهها آمدهاند و به غیر از بار اول که با زور چندتایی از خانهها را تخریب کردند، تا امروز موفق نبودهاند.
منطقه مورد مناقشه دو تکه بود. از قسمت شمالی فقط دو خانه مانده بود که بزرگتر بودند ولی خانههای منطقه جنوبی خیلی کوچک بودند. حتی بعضیشان بیشتر از ۳۰متر نمیشدند و یک خانواده در آنها زندگی میکردند. همان خانههای کارگری یک جورهایی به یک خانه برای خانواده تبدیل شده بود. دستشویی و حمامهای بعضی از خانهها هنوز مشترک بود.
توی حسینیه منتظر بودیم تا یکی از اهالی که بیشتر از بقیه اطلاعات و سند داشت بیاید. هر کسی میرسید چیزی میگفت. حسینیه در این روزها پاتوق اهالی محل شده بود. یکی از پیرمردها به من گفت صبح که دیدمت میخواستم بپرسم برای چه عکس میگیری؟ برای اهالی مسئله خانهها به مهمترین موضوع زندگی تبدیل شده بود. دانشجوها و آدمهای دغدغهداری هم که میآمدند، آنجا سر میزدند، دوستان جدید اهالی بودند. اکثر اهالی و ساکنان تقریباً بازنشسته و از کار افتاده بودند. تنها راه نجات خود را هم در رسانهها و شبکههای اجتماعی میدیدند و حتی چند نفری قسطی گوشی هوشمند گرفته بودند تا در جریان دعواها قرار بگیرند. آن روز صبح از یک کاربر اینستاگرام شاکی بودند که دیشب علیهشان حرف زده و گفته حق با دانشگاه است. یکی از پیرزنها آن کاربر را نفرین میکرد که گفتیم زیاد جدی نگیرید.
هر کسی فیش و قولنامهای هم داشت برایمان میآورد؛ از قبض آب گرفته تا قراردادهای داخلی. منتظر بودیم تا نفر اصلی از راه برسد. آن وسطها فیلم کتک خوردن روحانی معروف اینستاگرامی را هم که حامی آنها بود دیدیم. فیلم را از دوربین مداربسته گرفته بودند. واقعیت این است که اگر دانشجوها و بعضی از اینستاگرامیها نبودند احتمالاً خانهها تا الان خراب شده بود. اتفاقاً مسئول کلانتری هم با آنها دعوا کرده بود که اگر شما نبودید تا حالا کار را تمام کرده بودیم.
کمی که گذشت کسی که منتظرش بودیم آمد. در جریان ماجرا بود و یک سری کاغذ و سند برای من کپی کرده بود. توی حرفهایش چیز جدیدی نداشت. سندها و حرفها میتوانست نشان دهد که چرا ساکنین احساس میکنند که حق دارند ولی دادگاه حکم دیگری داده. آنها از وضعیت دادگاهها راضی نبودند و دربارهاش حرفهایی داشتند.
بعد از صحبت با معتمد، نماز خواندیم و توی کوچه راه رفتیم و به خرابهها و خانههای باقیمانده سر زدیم. از جلوی در دانشگاه الزهرا که رد شدیم، مأموران حراست حواسشان حسابی جمع بود. دیروز چندتایی از دانشجویان دختر را که در حمایت از اهل محل به حسینیه آمده بودند، فرستاده بودند حراست.
برای خانههای ده ونک چه کار میتوان کرد؟
مسئله خانههای ده ونک راهحلهای زیادی ندارد. زمینهای مورد مناقشه ۱۳ هزار مترمربع است که بخشی از آن تخلیه شده است. امروز زمین در این منطقه بعضا با قیمت سرسامآور متری ۳۵ میلیون تومان هم معامله میشود. بنابراین زمینها ارزش بالایی دارند. با باز شدن منطقه، برجی هم که کنار دانشگاه است سود میکند.
راهحل آسان و البته خلاف مروت برای دهونک، تخریب خانهها و بیرون کردن ساکنان هشتاد ساله آن است. این که بگوییم آنها باید برای خودشان فکری بکنند و سرنوشت آنها به دولت و دانشگاه الزهرا ربطی ندارد. اما شاید راههای دیگری هم برای حل مناقشه وجود داشته باشد.
یکی اینکه نامهای برای رییس قوه قضاییه تنظیم شود و ایشان براساس اختیاراتشان در ماده 477 آیین دادرسی، اعاده دادرسی کنند و پرونده دوباره از اول بررسی شود. برخی از مردم و حتی حامیان آنها معتقدند که در روند قضایی اتفاقات مشکوکی افتاده است که البته هیچ کدام را نمیتوان ثابت کرد ولی شاید با طرح مجدد آنها، رأی پرونده جور دیگری صادر شود.
یک راه دیگر این است که دانشگاه الزهرا با ساکنان به توافق برسد یا حداقل جای دیگری برای سکونت آنها پیدا کند و اسکان مناسب خانوادهها را تضمین کند و آرامش را به ساکنان بازگرداند.
در پایان چه خواهد شد؟
خیلیها میگویند نمیشود که هر کسی هر جا زندگی کند مالک آنجا شود. حرف درستی است، ولی شواهد و قرائنی وجود دارد که ساکنان این محل حقوقی دارند؛ ازجمله اینکه براساس بعضی سندهای موجود بارها حتی توسط بعضی وزرا عنوان شده که آنها مالک خانهها هستند.
اما بالاتر از اینها، حقوق انسانی و کرامت ساکنان این منطقه مطرح است و اینکه دانشگاه میتواند با فروش بخش کوچکی از این زمین، برای این مردم سرپناهی درست کند. ضمن اینکه طرف دعوای مردم دولت است، نه شاکی خصوصی. بنابراین میتوان کمی با آنها مهربانتر و با مدارای بیشتر رفتار کرد. این برخورد اتفاقاً به نفع دولت هم هست چون مردم میبینند که دولت در عمل هم حامی آنهاست.
انتهای پیام/
منبع: تقریب
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.taghribnews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «تقریب» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۵۸۰۱۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بزرگترین چاپگر ۳بعدی جهان یک خانه را در ۸۰ ساعت میسازد
در حالی که ساخت یک خانه تک طبقه به روش سنتی ممکن است چند ماه طول بکشد، اما بزرگترین چاپگر سه بعدی جهان که توسط مهندسان دانشگاه مین(Maine) ساخته شده است، میتواند این پروژه را در کمتر از چهار روز به پایان برساند.
به گزارش ایسنا، دانشگاه مین با ایجاد بزرگترین چاپگر سه بعدی پلیمری، رکورد جهانی را که در اختیار خودش بود، شکست و راه را برای آینده تولید پایدار هموار کرد.
به نقل از آیای، آنها در سال ۲۰۱۹ اولین چاپگر سه بعدی رکورد شکن را راهاندازی کردند که خانهای به مساحت ۵۶ متر مربع را با مواد قابل بازیافت ساخت.
این چاپگر برای پاسخگویی به تقاضای مسکن مقرون به صرفهتر در ایالت مین ساخته شده است که به ۸۰ هزار خانه جدید در شش سال آینده نیاز دارد و با کمبود نیروی انسانی مواجه است.
اکنون پژوهشگران دانشگاه مین یک چاپگر سه بعدی بزرگتر و بهتر موسوم به FoF ۱.۰ را ساخته است که به نسبت نسخه قبلی کارایی بیشتری را با هزینه کمتر ارائه میکند.
چاپگر سه بعدی FoF ۱.۰ مسکن مقرون به صرفه میسازد
این دانشگاه که رابطه دیرینهای با دولت ایالات متحده دارد، میخواست نشان دهد که یک چاپگر سه بعدی میتواند خانهای با ردپای کربن کمتری را با روش چاپ سهبعدی ایجاد کند.
گفتنی است که طبق اعلام سازمان ملل، صنعت ساخت و ساز ساختمان حدود ۳۷ درصد از گازهای گلخانهای را در سطح جهان تولید میکند.
چاپگر FoF ۱.۰ چهار برابر سریعتر چاپ میکند، به این معنی که میتواند یک خانه را ظرف حدود ۸۰ ساعت چاپ کند. برای مثال، ساخت یک خانه تک طبقه ممکن است چند ماه طول بکشد، اما این چاپگر میتواند این پروژه را در کمتر از چهار روز به پایان برساند.
دکتر حبیب داغر مدیر مرکز سازهها و کامپوزیتهای پیشرفته در دانشگاه مین میگوید: هدف ساختن خانهای ارزان نبود، بلکه ساختن خانهای بود که مردم بخواهند در آن زندگی کنند.
نمایندگانی از وزارت دفاع و انرژی ایالات متحده، اداره مسکن ایالت مین و همچنین سایر سهامدارانی که قصد دارند از این چاپگر سه بعدی استفاده کنند، در مراسم رونمایی رسمی از FoF ۱.۰ حضور داشتند.
این چاپگر پلیمری ترموپلاستیک میتواند اجسامی به طول ۳۰ متر، عرض ۱۰ متر و ارتفاع ۵.۵ متر را تنها با مصرف ۲۲۷ کیلوگرم ماده در ساعت چاپ کند.
کاربردهای آن از صنایع گرفته تا امنیت ملی را شامل میشود، به این معنی که اگر آنها نیاز به ساخت سریع یک کشتی داشته باشند، فناوری لازم برای این کار را در اختیار دارند.
اگرچه ساخت کشتیهای نظامی به طور معمول سالها طول میکشد، اما ایالات متحده در جنگ جهانی دوم کشتیهای لیبرتی را ظرف ۴۲ روز ساخت. این چاپگرهای سه بعدی در مقیاس بزرگ میتوانند به چنین سرعتی برسند و در صورت نیاز از آن پیشی بگیرند.
با این حال، کاربردهای چاپگرهای سه بعدی بسیار گسترده است.
سوزان کالینز از سناتورهای آمریکا گفت: دانشگاه مین و مرکز سازهها و کامپوزیتهای پیشرفته این دانشگاه دارای نوآوری، ظرفیت و نیروی کار برای حمایت از نیازهای آتی وزارت دفاع در تولید پیشرفته هستند. این روز بزرگی برای این دانشگاه، ایالت مین و ملت ماست.
چاپگر FoF ۱.۰ بسیار بیشتر از یک چاپگر است. این چاپگر میتواند عملکردها را بسیار بهبود بخشد و هم یک رایانه و هم سازنده است.
این چاپگر میتواند صنایع مختلفی را متحول کند که شامل ساخت مسکن مقرون به صرفه، کارهای عمومی مانند ساخت و ساز پل و تاسیسات بهرهبرداری از انرژی اقیانوس و باد است که همگی نیز از مواد قابل بازیافت ساخته شوند.
دکتر داغر میگوید: شما میتوانید اساساً آن را تجزیه کنید، در صورت تمایل آن را خرد کنید، قطعات چاپ سهبعدی را خرد کنید و با آنها دوباره چاپ کنید و چندباره این کار را انجام دهید.
استقرار FoF ۱.۰ در یک مرکز تحقیقاتی جدید در ایالت مین
دانشگاه مین با دو دستگاه چاپگر بسیار قدرتمند میتواند مواد اولیه زیستی و محلی را توسعه دهد، خانههای مقرون به صرفه را چاپ کند و به سرعت خواستههای ملی را برآورده کند.
دَنل مالوی رئیس دانشگاه مین آن را محل تقاطع مهندسی و محاسبات نامید که راه حلهایی را که اقتصاد و جوامع را تقویت میکند، تسریع میبخشد.
چاپگر سه بعدی FoF ۱.۰ تازه آغاز کار است. کارخانه مهندسی سبز و مواد آینده(GEM) که قرار است تابستان امسال افتتاح شود، به عنوان یک مرکز نوآوری تولید ۴۳۰۰ متر مربعی زمینه جدیدی را ایجاد خواهد کرد.
ایجاد شیوههای تولید پایدار و پر کردن شکاف بسیار مورد نیاز در نیروی کار هدف آن است. آنها قصد دارند نسل بعدی چاپگرها را از طریق یک مدل پایدار پرورش دهند.
انتهای پیام