به نقل از «دانا»

چه کسی انگلیس خبیث را گستاخ کرده است؟

تاریخ انتشار: ۲۹ آبان ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۶۰۷۲۸۱

با وجود همه‌ی خیانت‌ها و خودباختگی‌ها، ایران دیگر آن جایی نیست که صدر الوزرایش را سفیر مختار ملکه تعیین می‌کرد و نمایندگانش با «کیف انگلیسی» برای تصویب قرارداد ننگین استعماری به مجلس می رفتند.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛  روز 28 آبان، «جرمی هانت» ، وزیر خارجه بریتانیا، وارد ایران شد تا بامحمدجواد ظریف دیدار کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

این اولین سفر یک وزیر خارجه از گروه 1+5 به ایران، بعد از خروج آمریکا از برجام بود. اما اظهارات وزیر خارجه قبل از سفر به ایران و فضاسازی انگلیسی‌ها علیه کشورمان، حواشی زیادی برای این سفر ایجاد کرد.  وبسایت بی بی سی فارسی، همان روز، ساعاتی قبل از ورود هانت به ایران گزارش داد:

"  آقای هانت با دو پیام روشن به ایران می‌رود، نخست آنکه ایرانی-بریتانیایی‌هایی دوتابعیتی که در ایران در زندان هستند و به گفته آقای هانت بیگناهند باید آزاد شوند. دوم اینکه ایران از اقداماتی که آقای هانت "بی‌ثبات‌کننده" می‌خواند دست بردارد."

آقای هانت پیش از سفر به ایران بر اهمیت برجام در حفظ ثبات در منطقه و حمایت بریتانیا از آن تاکید کرد اما گفت: «ما لازم است که پایان اقدامات بی ثبات کننده ایران را در منطقه ببینیم اگر بخواهیم ریشه چالش‌های منطقه را برطرف کنیم»."[1]

هانت بار دیگر، در ادامه سیاست‌های مداخله‌جویانه لندن جهت آزادسازی جاسوسان ایرانی(که با تابعیت بریتانیایی برای این کشور جاسوسی می کردند)، مدعی شد:

" بیش از هر چیز، ما باید شاهد بازگشت این بریتانیایی های ایرانی تبار دو تابعیتی زندانی در ایران نزد خانواده هایشان در بریتانیا باشیم. من ماجراهای دردناک بسیاری از خانواده هایی شنیده ام که مجبور بوده اند جدایی هولناکی را متحمل شوند. از این رو در ایران پیامی روشن برای رهبران آن کشور دارم: زندانی کردن مردم بی‌گناه نمی تواند و نباید به عنوان ابزار فشار دیپلماتیک مورد استفاده قرار بگیرد. "

جرمی هانت، وزیر خارجه بریتانیا

این وزیر انگلیسی که هفته قبل، سفرهایی به سعودی و امارات متحده داشت، در تطابق با اتهامات ترامپ، پومپئو، بولتون و سایر دولتمردان آمریکایی، به صراحت ایران را متهم کرد:

"...اگر در پی رسیدگی به دلایل ریشه ای چالش های پیش رو در منطقه هستیم، باید خواهان پایان یافتن فعالیت های برهم زننده ثبات ایران در مابقی منطقه باشیم. "

بازی تبلیغاتی وزیر خارجه بریتانیا با فرزند «نازنین زاغری»، جاسوس ایرانی‌تبار بریتانیا

اما جنگ تبلیغاتی وزیر خارجه دولت انگلستان علیه جمهوری اسلامی ایران، مقدماتی هم در هفته‌های اخیر داشته است.

در همین 18 آبان گذشته، گزارشی با عنوان «صد سال پیش در ایران چه خبر بود؛ خوردن گوشت انسان در سرزمین گرسنگان شاه» در وبسایت بی بی سی فارسی منتشر شد که در آن برای اولین بار، بی بی سی به صراحت به وقوع قحطی در ایران مقارن با جنگ جهانی اول (و اشغال ایران توسط انگلستان و روسیه) اشاره کرده است. در این گزارش صحنه‌های دلخراش و تکان‌دهنده‌ای از آثار این قحطی بزرگ، از زبان نظامیان انگلیسی حاضر در ایران توصیف شده است. یک نمونه ان به این شرح است:

" سرهنگ ام. اچ داناهو، افسر اطلاعاتی ارتش بریتانیا که به عنوان خبرنگار ویژه دیلی کرونیکل در ۵ آوریل ۱۹۱۸ وارد ایران شد در کتابش "ماموریت به پرشیا" می‌نویسد که درباره وخامت اوضاع اقتصادی و کمبود غذا در این کشور زیاد شنیده بوده اما پس از عبور از مرز با عمق فاجعه روبرو شده است:

"اجساد مردان و زنان در معابر عمومی افتاده بود؛ پشته‌های چروکیده و تلنبار شده بشریتی فلک‌زده، در میان انگشتان خشکیده آنها هنوز دسته‌ای علف که از خاک بیرون کشیده بودند دیده می‌شد یا ریشه‌هایی که از مزارع کنده بودند تا شکنجه مرگ از گرسنگی را سبک‌تر کنند."

در مواقع دیگر پیکری زار و نحیف که اندک شباهتی به انسان داشت، چهار دست و پا به جلوی ماشین‌هایی که می‌گذشتند می‌خزید و بجای حرف با علامت برای تکه‌ای نان التماس می‌کرد. برای رد کردن چنین درخواستی واقعا دل سنگ لازم است."

در اولین روز در سرزمین گرسنگان شاه! در قصر شیرین توقف کوتاهی داشتیم و به سرعت جماعت گرسنگان ما را احاطه کردند. زن بیچاره‌ای که کودکی به بغل داشت از ما خواست فرزندش را نجات دهیم. نصف قوطی گوشت کنسرو و مقداری بیسکویت به او دادیم و او از خدا برای ما در خواست آمرزش کرد. ما تحت تاثیر نگرانی مادرانه او قرار گرفتیم؛ با اینکه معلوم بود از گرسنگی مفرط عذاب می‌کشد اما تا بچه سیر نشد لقمه‌ای از گلوی خودش پایین نرفت."

این که رسانه اصلی روباه پیر، با سابقه سیاه استعمار، به آن قحطی بزرگ به این تفصیل اشاره کند (حقیقتی که همواره در رسانه های غربی و رسانه‌های غربزده داخلی سانسور شده است(، احتمالا برای بسیاری از خوانندگان این مطلب عجیب می‌نمود. اما آگاهان و اهل فن می دانستند که رسانه روباه پیر بی‌جهت دست به اعتراف نزده، بلکه انتشار چنین مطلبی، بیشتر متوجه فرامتنی از تحولات سیاسی روز مرتبط با ایران است. درست مقارن با روزی که وزیر خارجه ایالات متحده، مایک پمپئو، در اظهاراتی خصمانه در مصاحبه با «بی بی سی» گفت که " رهبران ایران اگر می خواهند مردمشان غذا بخورند، باید تصمیماتی بگیرند و به حرف آمریکا گوش دهند. "

این اظهارات پمپئو در همان 18 آبان(با خبرنگار «ایرانی» بی بی سی به نام هادی نیلی) انجام گرفت، و مقاله مزبور درباره قحطی ایران هم در همان روز منتشر شد. این تقارن، اوج خباثت و پلیدی شبکه وابسته به دولت انگلستان را نشان می دهد که اولا، چنین اظهاراتی موهن و به شدت ضدایرانی را از زبان دشمن بزرگ مردم ایران، مایک پمپئو، بیرون می کشد و از آن تیتر می گیرد، و از سوی دیگر، برای تکمیل این عملیات روانی کثیف، یاد جنایت بزرگ ارتش انگلستان را در ایجاد قحطی بزرگ دوران جنگ اول جهانی زنده می کند.

دکتر «محمدقلی مجد» ، پژوهشگر و استاد ایرانی در دانشگاه‌های آمریکا، در کتاب محققانه و ارزشمند خود به نام «قحطی بزرگ و نسل‌کشی در ایران، 1917 تا 1919» ، با اسناد و مدارک خود غربی‌ها، عمق نقش جنایت‌کارانه ارتش استعمارگر انگلستان را در ایجاد یکی از بزرگ‌ترین قحطی‌های تمام تاریخ بشر، که طبق تخمین دکتر مجد موجب از بین رفتن حدود 8 میلیون ایرانی در یک بازه  دوساله شد، افشاء کرده است. فیلم «یتیم‌خانه ایران» (1393) ساخته ابوالقاسم طالبی، گوشه‌هایی از همین جنایت و نسل‌کشی بزرگ را به تصویر کشیده است.

دولت «خبیث» انگلیس (به تعبیر رهبر انقلاب)، هیچ‌گاه بابت این جنایت بزرگ در حق ملت ایران عذرخواهی نکرد، بلکه برعکس همواره به نقش‌آفرینی‌های مخرب و ضدایرانی خود ادامه داد که تا همین امروز هم با شدت و حدّت ادامه دارد.

در واقع، سخنان جرمی هانت درباره لزوم توقف آن‌چه که "فعالیت های برهم زننده ثبات ایران در مابقی منطقه" می خواند، دقیقا هم‌جهت و همراه با اتهامات ترامپ و پمپئو به ایران است و به صراحت معلوم می کند که نه تنها انگلستان (و دیگر اروپایی‌ها) هیچ قصدی برای سرپیچی از اوامر ترامپ در خصوص ایران ندارند، که خود تکمیل‌کننده پازل آمریکا هستند.

هانت در گفتگو با  روزنامه گاردین در آستانه سفر به ایران، به صراحت گفت که "سعودی، و نه ایران، شریک بریتانیا در خاورمیانه است" و این پیامی به همه کسانی در داخل کشور است که با وجود اثبات عینی و چندباره‌ی بدعهدی و خباثت بریتانیایی‌ها (و سایر کشورهای اروپایی) در نارو زدن به ایران در بزنگاه‌ها، چشم امید به «ایستادگی اروپا در برابر ترامپ» بسته‌اند و با ماله‌کشی دفع‌الوقت آشکار اروپایی‌ها، از "ساز و کار مالی مستقل اروپا برای تعامل با ایران" می گویند.

هانت در بخشی دیگری از گفتگو با گاردین یک جمله کلیدی افزود: " انگلیس نفوذ خود را در منطقه حفظ کرده است ما یک قدرت کوچک در خاورمیانه نیستیم و یک بازیگر مهم هستیم. "[2]

کاملا معلوم است که هانت می خواسته نقش استعماری بریتانیا در ایران و سلطه تاریخی این روباه پیر بر کشورمان را یادآور شود و این جمله را باید در پازل همان مصاحبه بی بی سی با پمپئو و انتشار آن مقاله درباره قحطی بزرگ در ایران دانست.

 

البته که اظهارات جرمی هانت بسیار گستاخانه، توهین‌آمیز و یادآور دوران سیاه استعمار انگلستان بر این آب و خاک است، اما متاسفانه، نحوه تعامل دولت محترم با این گستاخی‌ها و جسارت‌ها، در 5 سال گذشته، وقاحت اذناب ملکه را تند و تیزتر کرده است.

به بیان دیگر، در برابر این شرارت آشکار انگلیسی‌ها، که انتظار دارند به سبک دوران «استعمار» با یک تماس سفارت «دولت فخیمه»، اوامر ایشان  توسط وابستگان انگلوفیل حکومتی، صورت گیرد و فلان «جاسوس» آزاد شود، آن‌چه از سوی دولت جمهوری اسلامی در چند سال اخیر دیده شده، نه تنها متناسب با اقتدار و استقلال جمهوری اسلامی نیست، که بعضا انفعالی حیرت‌آور را نشان می‌دهد که انگلیسی‌ها را در شرارت و زیاده‌خواهی‌های گستاخانه، تحریص و تحریک می کند.

همین روز دوشنبه(28 آبان) در جریان استقبال ظریف از وزیر خارجه انگلستان، وزیر خارجه کشورمان چنان با شور و شوق و و عجله و خنده‌کنان به سمت وزیر انگلیسی رفت که خود هانت غافلگیر شد، انگار نه انگار که همین فرد، قبل از سفر به تهران آن خط و نشان‌ها را برای ایران کشید و از پیوند استراتژیک لندن با دشمن ایران(عربستان سعودی) گفت.

     

 

در دیدار 6 مهرماه 94 در نیویورک بین حسن روحانی و دیوید کمرون، نخست وزیر وقت بریتانیا،[3] در حرکتی توهین‌آمیز و خلاف عرف دیپلماتیک، نخست‌وزیر بریتانیا پای خود را در حضور روحانی روی پای دیگر انداخت. این حرکت در مناسبات سیاسی بین‌الملل یک «توهین» آشکار محسوب می شود.

در 31 شهریور 95، در دیدار روحانی با ترزا می، نخست وزیر بریتانیا، در حاشیه اجلاس عمومی سازمان ملل، نخست‌وزیر بریتانیا با علم به این که رییس جمهوری اسلامی ایران، علاوه بر مقام سیاسی، یک مقام روحانی هم هست، لباس نامناسبی بر تن کرد. [4]

و کاش این «انفعال» و «بی‌عملی» فقط در حد همین تشریفات بود. متاسفانه در 5 سال اخیر، هرگاه دولتمردان بریتانیا صراحتا به اظهارات خصمانه و مداخله‌جویانه علیه ایران پرداختند، هیچ‌گاه واکنش درخور (حتی از سنخ توئیتری که تخصص دکتر ظریف است) از دستگاه دیپلماسی یا دیگر مقامات ارشد دولتی شاهد نبودیم.

برای نمونه، مقارن با آشوب‌های دی ماه سال گذشته در ایران، باز به سیاق معمولِ روباه پیر جهت موج‌سواری بر ناآرامی‌های ایران، سخنگوی نخست وزیر انگلستان، در مصاحبه‌ای گفت:

" ما معتقدیم که باید در مورد موضوعات مورد اعتراض معترضان یک مذاکرات منطقی صورت انجام شود."

 و بوریس جانسون، وزیر خارجه پیشین این کشور، هم باز ضمن همدردی با اغتشاش‌گران گفت:

" ما از کشته شدن چند نفر از معترضان در ایران متاسفیم و از همه می‌خواهیم که از خشونت پرهیز کنند و به قوانین بین‌المللی و حقوق بشر احترام بگذارند."[5]

اما دریغ از یک واکنش قاطع به این سخنان مداخله‌جویانه،   از سوی دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران.

 

یا در 30 بهمن 96، همین بوریس جانسون در بیانیه‌ای ایران را متهم به نقش مخرب در یمن کرد:

"...یافته‌های هیأت کارشناسان سازمان ملل درباره یمن مبنی بر راه یافتن موشک ها و تجهیزات نظامی مرتبط از مبدأ ایران به یمن، پس از اعمال تحریم‌ هدفمند تسلیحاتی، مرا عمیقاً نگران می کند. این (موضوع)، ایران را در موضع عدم تبعیت از قطعنامه 2216 شورای امنیت سازمان ملل می‌گذارد و نگرانی ما را درباره مبادرت ورزیدن آنها (ایران) به فعالیت بی ثبات کننده در یمن و به شکل وسیع‌تر در منطقه، تأیید می‌کند."[6]

اما پاسخ درخوری به این دروغ‌پردازی آشکار از سوی وزیر خارجه و مقامات این وزارتخانه داده نشد.

اما آشکارترین مصداق این دیپلماسی «انفعالی» در برابر بریتانیا، موضع دولت ایران در قبال فعالیت‌های ضدایرانی شبکه‌هایی چون «بی بی سی فارسی»، «من و تو» و «ایران اینترنشنال» از لندن است که کار آن‌ها مدت‌هاست که از جنگ روانی-تبلیغاتی علیه ایران گذشته و به دفاع آشکار و سیستماتیک از آشوب و تروریسم در کشورمان رسیده است. شاید اگر دولت ایران، یک‌صدم همین دولت همسایه(ترکیه) نسبت به فعالیت‌های رسانة ای و سیاسی ضد این کشور حساسیت به خرج می داد و پیگیری می‌کرد، شبکه «ایران اینترنشنال» (وابسته به سعودی و مستقر در لندن) آن اندازه وقیح نمی شد که ساعاتی بعد از جنایت تروریستی اهواز، به سخنگوی گروهک تروریستی مسوول جنایت، خوشامد بگوید و به او تریبون بدهد.

با همه این اوصاف، یعنی انگلیس خبیث، باید بداند که از آن دوران که انگلوفیل‌های وطنی شایع کرده بودند که "برگی از درخت نمی افتد، مگر با اجازه سفارت دولت فخیمه"، سالیان درازی گذشته است. روباه پیر استعمار مدت‌هاست آن شکوه جعلی استعماری را نه تنها در ایران، که در کل جهان ندارد. از آن مهم‌تر، با وجود همه‌ی خیانت‌هاف نفوذها و خودباختگی‌های برخی عناصر سیاسی، ایران اسلامی دیگر آن ایرانی نیست که «صدر الوزرایش» را سفیر مختار ملکه تعیین کند و نمایندگانش با «کیف انگلیسی» برای تصویب قراردادهای ننگین استعماری به مجلس بروند.

کاش شهید سردار «محمد ناظری» (دلاورمرد آب‌های نیلگون خلیج فارس) در میان ما بود تا یک جلسه توجیهی برای وزیر گستاخ انگلیسی برگزار می کرد و برایش توضیح می دادکه چگونه وقتی کماندوهای «مخصوص» بریتانیایی جسارت کرده و چند متر وارد آب‌های سرزمینی ما شدند، چند دقیقه بعد دست روی سر و خلع سلاح شده، در چنگ دلاوران نیروهای مسلح ما بودند. و ایران امروز، «محمد ناظری» ها زیاد دارد، آن قدر که سر لندن نشینان از دانستن تعداد آن‌ها گیج خواهد رفت.

سردار شهید «محمد ناظری» و شاگردانش، در سال 2007  درس خوبی به کماندوهای انگلیسی دادند

شاید این سطور از یادداشت «عبدالله شهبازی» ، مورخ و پژوهشگر برجسته کشورمان، به خوبی گویای جایگاه امروز ایران و بریتانیا باشد:

"‌ ایران امروز ایران زمان جنگ اول جهانی نیست که ‌بتوانند در آن قحطی پدید آورند و با ایجاد بحران عمیق مالی، از طریق بانک شاهی و امثال جیمز مک‌ماری رئیس این بانک در ایران، آن را به جامعه‌ای مرده تبدیل کنند و سپس به دست فوج ۲۵۰۰ نفره قزاق تهران را به اشغال درآورند و طی دوره‌ای چهار پنج ساله «رژیم چنج» کنند.

سعودی و متحدانش، که از گران‌قیمت‌ترین و مدرن‌ترین سلاح‌های ساخت کمپانی‌های تسلیحاتی بریتانیایی- آمریکایی برخوردارند، پس از سال‌ها هنوز از پس عشایر پابرهنه یمنی برنیامده‌اند. چگونه به مخیله امثال جرمی هانت خطور کرده که‌ ایران مقتدر و سرافراز امروز را با یادآوری فاجعه نسل‌کشی جنگ اول جهانی تهدید کند؟ "[7]

 

 

 

 

 

 

 

[1] http://www.bbc.com/persian/iran-46255425

[2] http://www.sarpoosh.com/politics/foreign-policy/foreign-policy970807444.html

[3] https://fararu.com/fa/news/248148

[4] http://dana.ir/900368

[5] http://sedayiran.com/fa/news/173911

[6] http://www.iribnews.ir/fa/news/2036995/

[7] https://www.mashreghnews.ir/news/912691

 

منبع: دانا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۶۰۷۲۸۱ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بوتسوانا درخواست انگلیس برای توافق ضد مهاجرتی را رد کرد

کشور بوتسوانا در جنوب آفریقا انعقاد توافق ضد مهاجرتی مشابه رواندا که دولت انگلیس برای مهار هجوم مهاجران به این کشور پیشنهاد داده بود را رد کرد. - اخبار بین الملل -

گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از روزنامه "فرانکفورتر آلگماینه سایتونگ"، کشور بوتسوانا انعقاد توافق ضد مهاجرتی مشابه رواندا با انگلیس را رد کرد. این ترتیب این کشور آفریقای جنوبی با قرارداد اخراج پناهندگان با بریتانیا مخالف کرده است.

چند روز پیش، پارلمان بریتانیا طرح بحث برانگیز اخراج پناهجویانی که با قایق به انگلیس می آیند به رواندا در شرق آفریقا را تصویب کرد. بوتسوانا، یکی دیگر از کشورهای آفریقایی که محافظه‌کاران در زمان نخست‌وزیری ریشی سوناک می‌خواستند به چنین توافقی برای اخراج پناهجویان با آن دست یابند، اکنون این پیشنهاد را رد کرده است.

"لموگانگ کواپه"، وزیر امور خارجه بوتسوانا اخیراً پس از این تصمیم پارلمان بریتانیا به کانال تلویزیونی نیوزروم آفریقای جنوبی گفت: ما خودمان مشکلات کافی برای مقابله داریم. کواپ گفت: در چنین شرایطی، آوردن مهاجران ناخواسته از کشوری دیگر به بوتسوانا «ناعادلانه» خواهد بود. بوتسوانای نسبتاً ثروتمند و کم جمعیت با جمعیت فقط 2.5 میلیون نفر در منطقه ای به وسعت فرانسه زندگی می کنند و از جمله، مهاجران را از ایالت بحران زده همسایه زیمبابوه جذب می کند.

آسوشیتدپرس گزارش داد، دولت بریتانیا اخیرا در حال مذاکره با پنج کشور برای انعقاد توافق اخراج پناهندگان بوده است: رواندا، بوتسوانا، ساحل عاج، ارمنستان و کاستاریکا از جمله این کشورها هستند. روزنامه بریتانیایی "ایندیپندنت" اکنون گزارش داده است که حداقل در ارمنستان هم مردم نسبت به این مسئله بدبین هستند. سخنگوی وزارت امور خارجه این کشور در ایروان نیز به این روزنامه گفت که تاکنون "بحث اساسی" با لندن در مورد این موضوع صورت نگرفته است.

در حالی که سازمان های حقوق بشری به شدت از توافق بریتانیا و رواندا انتقاد می کنند، در خود این دولت آفریقای شرقی نیز انتقاداتی به این مسئله وجود دارد.

"فرانک هابینزا"، رئیس حزب اپوزیسیون سبز پیشرو در این کشور بارها خاطرنشان کرده که حقوق بشر باید محافظت شود. وی روز پنجشنبه به خبرگزاری آنادولو ترکیه گفت: کشورهای ثروتمندی مانند بریتانیا باید به تعهدات بین‌المللی خود عمل کنند و از پناهجویان استقبال کنند و آنها را به کشورهای ثالث نبرند.

پارلمان بریتانیا شب سه شنبه با وجود انتقادها ومخالفت ها قانونی را تصویب کرد که در آن رواندا به عنوان کشور سوم امن معرفی شد. این قانون به دولت محافظه کار لندن اجازه می دهد تا پناهجویانی را که به طور نامنظم وارد این کشور آفریقای شرقی شده اند، اخراج کند. آنها باید در آنجا درخواست پناهندگی بدهند.

فعالان حقوق بشر این قانون را نقض تعهدات بین المللی می دانند. دولت ایرلند نیز به شدت از این پروژه انتقاد کرد.

نمایندگان پارلمان آلمان نیز اقدامات ضد مهاجرتی دولت بریتانیا را محکوم کرده بودند. در نامه ای به سوناک، نخست وزیر بریتانیا، 13 سیاستمدار حزب سوسیال دموکرات، سبزها و اتحادیه احزاب متحد مسیحی به ویژه از بیانیه دولت بریتانیا مبنی بر اینکه "دیگر نمی خواهد به دستورات موقت دادگاه حقوق بشر اروپا احترام بگذارد عصبانی و نگران بودند.

با این قانون جدید دولت "ریشی سوناک"، نخست وزیر انگلیس دیگر نمی خواهد به مهاجرانی که به طور نامنظم وارد این کشور می شوند این فرصت را بدهد که برای پناهندگی در انگلیس درخواست دهند. در عوض، آنها باید بتوانند به رواندا اخراج شوند و در آنجا درخواست پناهندگی دهند و صرف نظر از منشاء واقعی هیچ برنامه ای برای بازگشت آن ها به انگلیس وجود ندارد.

هدف از این مقررات جلوگیری از عبور پناهندگان از کانال انگلیسی مانش با قایق های کوچک است. دولت بریتانیا برای این معامله میلیون ها دلار به رواندا می پردازد. دادگاه عالی انگلیس این پیمان پناهندگی را غیرقانونی اعلام کرد. منتقدان این کشور آفریقای شرقی را به نقض حقوق بشر متهم می کنند.

این قانون جدید قصد دارد با اعلام رواندا به عنوان کشور ثالث امن و جلوگیری از درخواست تجدیدنظر در دادگاه های بریتانیا علیه اخراج، حکم دادگاه عالی را لغو کند. سازمان شورای پناهندگان که برای پناهنجویان در این کشور کمپین می کند، از این طرح انتقاد کرد و نسبت به هزینه های بالا، هرج و مرج و رنج انسانی هشدار داده است. این سازمان گفت که دولت به این ترتیب خطر گرفتار شدن ده ها هزار نفر در این سیستم را ایجاد می کند.

بعد از تصویب قانون اخراج پناهندگان به رواندا در پارلمان انگلیس سازمان ملل و شورای اروپایی هم انتقاد شدیدی به آن وارد کرده واین کشور را به نقض حقوق بشر متهم کردند.

موافقت پادشاه انگلیس با قانون ضد مهاجرتی روانداانتهای پیام/