پنج هزار دانشگاه برای ٣٠٠ میلیون آمریکایی

  حدود پنج‌هزار و ٣٠٠ دانشگاه و کالج در آمریکا وجود دارد؛ از کالج‌های آموزش زیبایی گرفته تا دانشگاه هاروارد. گرچه ما به آن‌ها به‌عنوان سیستم آموزش عالی آمریکایی نگاه می‌کنیم، اما این خیلی دور از نظام سازمان‌یافته است.   به گزارش شهروند، سیستم آموزش آمریکا مورد حسادت همه کشور‌های جهان است. بهترین دانشگاه‌های دنیا در آمریکاست، اما این موضوع تنها مربوط به چند صد دانشگاه می‌شود.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

با وجود تعداد زیاد دانشگاه‌ها و کالج‌ها در این کشور، بسیاری از دانشجویان آمریکایی از هزینه‌های سرسام‌آور تحصیل نالانند؛ کمااین‌که کیفیت آموزش هم درحال پایین آمدن است. همچنین میزان فارغ‌التحصیلی در بسیاری از کالج‌ها به‌دلیل بدهی زیاد دانشجویان، پایین است و میزان اشتغال فارغ‌التحصیلان نیز بسیار کم است.   هفته گذشته یک سخنرانی در مورد آینده سیستم آموزشی آمریکا در نشویل انجام شد. در آن‌جا تام آنجلو، متخصص در امور آموزش در دانشگاه کارولینای شمالی در چپل هیل، این موسسات آموزشی سطح پایین را «سرطان در سیستم آموزش عالی آمریکا» توصیف کرد. در هر بازار رقابتی، معمولا بازیگران قوی‌تر و ارزان‌تر، بازیگران ضعیف‌تر و گران‌تر را حذف می‌کنند.   اما این موضوع در مورد کالج‌های آمریکا صادق نیست، چراکه آن‌ها به‌طور منظم از سوی دولت یارانه نقدی دریافت می‌کنند و تعدیل می‌شوند. آن‌ها میلیارد‌ها دلار یارانه مستقیم دریافت می‌کنند و به‌صورت غیر مستقیم از پرداخت مالیات معاف می‌شوند و تنها راه دسترسی به این بودجه‌ها از طریق موسسه معتبری است که خود از سوی کالج‌ها کنترل می‌شود. داستان کالج سوئیت بریر مثال فوق‌العاده‌ای است از این موضوع که خارج کردن یک کالج از بازار، که تنها ٧٠٠ دانشجو دارد، تا چه اندازه سخت و دشوار است.   از آن‌جا که هیچ‌گاه یک سیستم آموزش عالی فدرال وجود نداشته است، رشد کالج‌ها و دانشگاه‌های جدید آمریکایی در سراسر کشور‌های جهان در طول سالیان متمادی، افزایش چشمگیری داشته است. دلیل پراکندگی و توزیع این دانشگاه‌ها، هم تصادفی و هم سیاسی است؛ به‌عنوان مثال در دهه ١٩٦٠، جیمز رودز، فرماندار اوهایو، قول داد که هر ٣٠ مایل (حدود ٥٠ کیلومتر)، یک کالج برای ساکنان منطقه ایجاد کند. البته این افزایش کالج‌ها باعث افزایش دسترسی به آموزش عالی می‌شود.   مشکل حالا این است که اگر به نقشه پراکندگی دانشگاه‌ها و کالج‌های آمریکایی نگاه کنید، می‌بینید که بسیاری از آن‌ها در شمال شرق و میانه شمال غربی به بالا وجود دارند؛ درحالی‌که بیشتر جمعیت جوانی که نیازمند رفتن به دانشگاه هستند، در جنوب و غرب کشور زندگی می‌کنند. به همین دلیل است که بسیاری از کالج‌ها، چه خصوصی و چه دولتی، در شمال غرب و میانه غرب، درگیر مسائل مالی هستند و هر ساله با هر بهانه‌ای کرسی‌های خود را پر می‌کنند. درحالی‌که بسیاری از کالج‌ها در غرب کشور، فضای کافی برای همه دانشجویان واجد صلاحیت که خواهان رفتن به دانشگاه هستند، ندارند.   حالا زمان آن رسیده که دولت فدرال نقش خود را در این سیستم غیر فدرالی ایفا کند. ما یک کمیسیون فدرال نیاز داریم تا بتواند این سیستم را بازسازی کند. این کمیسیون نه‌تن‌ها باید کالج‌های اضافی و فاقد صلاحیت را تعطیل کند، بلکه باید تشخیص دهد که ادغام و اتحاد کدام کالج‌ها می‌تواند راه حلی برای مقابله با رشد خوشه‌ای این نهاد‌ها باشد.   دولت نقش مهمی در این سیستم دارد. دولت حدود ١٦٥‌میلیارد دلار سالانه برای آموزش عالی هزینه می‌کند. با توجه به این‌که دولت تقریبا ٩٠‌درصد یارانه این موسسات را به آن‌ها می‌دهد، بی‌توجهی به چگونه صرف‌شدن این پول‌ها، بی‌احترامی به بودجه است. دولت فدرال باید راهی پیدا کند تا این پول منصفانه و عادلانه در سراسر کشور هزینه شود.   البته این مشکلی نیست که تنها به آمریکا محدود باشد. در نظام آموزشی ایران نیز شاهد رشد فزاینده و بعضا نامعقولی در تعداد دانشگاه‌های تاسیس شده هستیم. دانشگاه‌هایی که گاهی برخی از آن‌ها تنها منجر به اتلاف هزینه و منابع می‌شوند و مشخص نیست چه خروجی در تولید علم دارند. واقعا آن‌چه ما به آن احتیاج داریم، دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی باکیفیت است؛ نه این‌که در هر خروجی اتوبان و بزرگراه، یک دانشگاه ایجاد شود.

منبع: فرارو

کلیدواژه: دانشگاه آمریکایی کالج های آمریکا تحصیل در آمریکا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت fararu.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «فرارو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۹۱۴۰۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چگونگی شکل‌گیری جنبش دانشجویی همبستگی با فلسطین از ۱۰۰ سال پیش در آمریکا

دانشجویان معترض آمریکایی، از دانشگاه کلمبیا گرفته تا سایر دانشگاه‌های آمریکا، عزم خود را برای دستیابی به خواسته‌های خود مبنی بر توقف همکاری علمی با دانشگاه‌های «اسرائیل» نشان داده‌اند.

نکته قابل توجه این است که جنبش همبستگی با فلسطین و فلسطینی‌ها در دانشگاه‌های آمریکا ریشه تاریخی طولانی دارد و به قبل از اشغال فلسطین و اعلامیه تشکیل کشور «اسرائیل» در سال ۱۹۴۸ توسط جنبش صهیونیسم بازمی گردد.

وعده بالفور
در سال ۱۹۱۷، پس از آنکه «آرتور بالفور»، وزیر امور خارجه وقت انگلیس، وعده خود را به یهودیان مبنی بر ایجاد وطنی قومی برای آنها در فلسطین اعلام کرد، اعتراضات گسترده‌ای در دانشگاه‌های آمریکا علیه آنچه امروز به عنوان "اعلامیه بالفور" معروف است، انجام شد.
دانشجویان عرب و آمریکایی در آن زمان در دانشگاه‌ها تظاهرات و یک «سازمان فلسطینی ضد صهیونیسم» را تأسیس کردند که بعد‌ها نام آن به «اتحادیه ملی فلسطین» و سپس «اتحادیه ملی عرب» تغییر یافت.

اما این پایان کار نبود، بلکه به موازات تأسیس سازمان فلسطینی ضد صهیونیسم، جنبش دیگری نیز در حمایت از فلسطین در سال ۱۹۲۱، یعنی بیش از ۱۰۰ سال پیش، در دانشگاه‌های آمریکا تشکیل شد.

دانشجویان عضو این جنبش در آن زمان در اعتراض به حمایت آمریکا از گروه‌ها و باند‌های جنایتکار صهیونیستی در فلسطین مقابل ساختمان کنگره آمریکا تجمع کرده و دست به تظاهرات زدند.

پیش از نکبت ۱۹۴۸
در دهه‌های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰، آواره کردن فلسطینی‌ها و به دنبال آن مهاجرت شماری از آنها از فلسطین به ایالات متحده افزایش یافت. این موضوع باعث شد، دانشگاه‌های آمریکا گروه زیادی از دانشجویان عرب از جمله فلسطینی را برای ادامه تحصیل جذب کنند.

این دانشجویان عرب و فلسطینی نقش بسیار مهمی در آگاه سازی و بیداری دانشجویان آمریکایی نسبت به خطر استعمار انگلیس و تلاش این کشور برای تأسیس کشوری یهودی – صهیونیستی برای یهودیان و آواره کردن فلسطینی‌ها، یعنی صاحبان اصلی این سرزمین ایفا کردند.

پس از شکست سال ۱۹۶۷ فلسطینی‌ها از «اسرائیل»، دانشجویان فلسطینی دانشگاه‌های آمریکا نقش برجسته‌ای در شکل گیری اعتراضات تاریخی علیه جنگ ویتنام در دهه ۱۹۶۰ داشتند.

«نورا باروز فریدمن» نویسنده آمریکایی در یکی از تألیفات خویش با عنوان «در قدرت ما: دانشجویان آمریکایی برای عدالت در فلسطین سازمان می‌یابند» می‌نویسد که در دهه ۱۹۶۰ جنبش فلسطینی گسترده‌ای در میان دانشجویان وجود داشت. آنها به همین منظور گروهی تحت عنوان "آزادسازی فلسطین" را تشکیل دادند.

پس از شکست اعراب از «اسرائیل» در سال ۱۹۶۷ و آغاز دور جدیدی از بیرون راندن و آوارگی فلسطینی‌ها، گروه‌های جدیدی از آوارگان وارد ایالات متحده شدند و حضور فلسطینی‌ها به ویژه در دانشگاه‌های آمریکا افزایش یافت.

گسترش و توسعه جنبش‌های دانشجویی
با شروع دهه ۱۹۷۰، حضور فلسطینی‌ها در ایالات متحده به شکل چشمگیری توسعه و گسترش یافت و بالطبع یکی از نمود‌های این حضور دانشگاه‌ها بود.
در مدت کوتاهی، چندین گروه دانشجویی با هدف اساسی فعالیت برای فلسطین تشکیل شد که از جمله آنها می‌توان به «سازمان دانشجویان عرب»، «اتحادیه عمومی دانشجویان فلسطینی» و «انجمن فارغ التحصیلان دانشگاه‌های عربی-آمریکایی» اشاره کرد که تشکل دانشجویی اخیر توسط «ادوارد سعید»، اندیشمند فقید فلسطینی-آمریکایی تأسیس شد. 

جنبش دانشجویی آمریکا به فعالیت خود ادامه داد و با هر رویداد مهمی که رخ می‌داد، مانند جنگ اکتبر ۱۹۷۳، حمله به بیروت در سال ۱۹۸۲ و انتفاضه اول فلسطینی‌ها در سال ۱۹۸۷ بر دامنه و گسترده فعالیت‌های خود می‌افزود. 

این جنبش در دور جدید فعالیت‌هایش تنها به حمایت از فلسطین و فلسطینی‌ها اکتفا نکرد، بلکه همبستگی خود را با آفریقای جنوبی در مبارزه‌اش علیه آپارتاید نیز اعلام کرد که در دهه ۱۹۸۰ اعلام موجودیت کرده بود.

"اسلو" و بازنگری در ساختار جنبش‌های دانشجویی
توافقنامه صلح بین سازمان آزادیبخش فلسطین و رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۹۳ که به توافقنامه «اسلو» معروف شد، ضربه‌ای به جنبش‌های دانشجویی حامی فلسطین در دانشگاه‌های آمریکا بود. پس از امضای این توافقنامه فشار‌ها و اعمال محدودیت‌ها برای همبستگی با فلسطین و حمایت از فلسطینی‌ها توسط دولت‌های آمریکا آغاز شد و هم زمان با تشدید این فشار‌ها و محدودیت‌ها اصطلاح مبالغه‌آمیز "یهودستیزی" ابداع شد تا اتهام آن به هر جنبشی وارد شود که رژیم صهیونیستی و اشغالگری‌ش در فلسطین را رد می‌کرد.

همراستا با تشدید فشار‌ها و سرکوب‌ها، دانشجویان فلسطینی‌الاصل ایالات متحده و دانشجویان آمریکایی حامی قضیه فلسطینی نیز اقدام به بازنگری در تشکل‌های خود و تغییر شکل و ماهیت جنبش‌های دانشجویی در دانشگاه‌های کردند.

در این راستا، طی سال‌های گذشته جنبش «دانشجویان برای عدالت در فلسطین» تشکیل شد. این جنبش اغلب هماهنگی‌ها و سازماندهی‌ها برای برگزاری تظاهرات و تجمعات دانشجویی اعتراض‌آمیز به ویژه پس از تجاوزات رژیم صهیونیستی به نوار غزه از ۷ اکتبر گذشته را آغاز کرد، اعتراضاتی که همچنان ادامه دارد و هر روز بر گستره آن افزوده می‌شود.

شیطنت‌های گسترده و اتهامات بی‌سابقه
دانشجویان حامی فلسطینی‌ها با اتهامات شیطنت‌های گسترده و اتهامات بی‌سابقه‌ای در اعتراضات اخیر مواجه هستند، از جمله این اتهامات، متهم کردن آنها به «یهود ستیزی» و دشمنی و خصومت‌ورزی با یهودیان آمریکایی است.

«الن گرانبرگ»، رئیس دانشگاه جورج واشنگتن، از جمله افرادی بود که با وارد کردن چنین اتهاماتی به دانشجویان معترض این دانشگاه تلاش کرد، آنها را از ادامه اعتراضات و همکاری با دیگر دانشجویان معترض بازدارد.

گرانبرگ می‌گوید، دانشجویانی که شعار‌هایی مانند «توقف نسل‌کشی فلسطینی‌ها توسط صهیونیست‌ها»، «افتخار از آن شهدای ماست» و «آزادسازی فلسطین از رودخانه تا دریا» را سر می‌دهند، «یهودستیز» هستند و او حضور چنین دانشجویانی را در دانشگاه جورج واشنگتن قاطعانه رد می‌کند.
اما با همه این اتهامات و اعمال فشار‌ها و تشدید سرکوبگری‌ها دانشجویان آمریکایی همچنان بر ادامه اعتراضات خود تا دست یافتن به خواسته‌هایشان تأکید دارند

منبع: فارس

باشگاه خبرنگاران جوان وب‌گردی وبگردی