خواص آب تربچه / خواص ضد سرطان آب تربچه / خواص آب تربچه برای قلب
تاریخ انتشار: ۲۴ آذر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۹۶۶۲۴۵
ساعت24-خواص آب تربچه / خواص ضد سرطان آب تربچه / خواص آب تربچه برای قلب / خواص آب تربچه برای لاغری / خواص آب تربچه برای فشارخون / خواص آب تربچه برای کبد / خواص آب تربچه برای یبوست / خواص آب تربچه برای دیابت / مضرات آب تربچه
یک خلاصه از تربچه
نام علمی Raphanus sativus
منبع چین
نامهای دیگر: 'مول' یا 'مول' (هندی)، 'مولانگی' (تلوگو و تامیل)، 'مولانکی' (مالایی)، 'مولانگی' (کانادهای)، 'مولا' (بنگالی)، 'مولو' (گجراتی) ، 'مولا' (مراتی) و 'مولی' (پنجابی)
تربچه اولین بار در سال های قبل در چین کشت شد و به آرامی به سایر نقاط جهان راه یافت.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
تربچه یک گیاه است. ریشه به عنوان غذا و همچنین به عنوان دارو استفاده می شود.
آب تربچه برای اختلالات معده و روده، مشکلات مجاری صفراوی، از دست دادن اشتها، درد و تورم (التهاب) دهان و گلو، گرایش به عفونت، التهاب یا مخاطی بیش از حد دستگاه تنفسی، برونشیت، تب، سرماخوردگی و سرفه استفاده می شود. .
ریشه های تربچه می تواند آب گوارشی و جریان صفراوی را تحریک کند. ریشه های تربچه نیز می توانند با باکتری ها و سایر میکروارگانیسم ها مبارزه کنند.
آب ترب دارای پتانسیل هیپوگلیسمی خوب و اثربخشی آنتی دیابتی است. ( خواص آب تربچه )
اثرات جانبی و ایمنی
آب تربچه برای بسیاری از مردم ایمن است. مقدار زیادی از آب تربچه می تواند دستگاه گوارش را تحریک کند.
هشدارها و هشدارهای ویژه:
بارداری و شیردهی: در مورد استفاده از آب تربچه در دوران بارداری و شیردهی اطلاعات کافی نیست. اما بهتر است از مصرف بیش از حد مواد غذایی معمولی جلوگیری کنید.
خواص آب تربچه
آب تربچه غنی از ویتامین ها، اسید فولیک و آنتوسیانین ها است و مؤثر بر مبارزه با سرطان در نظر گرفته می شود. ویتامین های موجود در تربچه ها می توانند از اختلالات پوستی جلوگیری کنند. نه تنها آب تربچه کمک می کنند که عملکرد کبد و کیسه صفرا بهبود یابند، بلکه آنها همچنین به انواع مختلفی از عملکرد های حیاتی با خواص باور نکردنی کمک می کنند.
1. فیبر غذایی
آب تربچه ها دارای محتوای فیبر رژیمی هستند. این درصد بالا کمک می کند تا توانایی بدن برای هضم غذا را بهبود بخشد و همچنین متابولیسم را در سرعت مناسب حفظ کند. محتوای فیبر نیز به مقدار سبزیجات مورد نیاز شما در رژیم غذایی شما افزوده می شود و باعث می شود تا شما احساس سیری بیشتری برای مدت طولانی داشته باشید.
2. کامل از آنتی اکسیدان ها است
آب تربچه حاوی آنتی اکسیدان هایی مشابه آنهایی است که در خانواده مرکبات و سبزیجات وجود دارد. این آنتی اکسیدان ها بدن را از واکنش های اکسیداسیون و محصولات جانبی محافظت می کند که ممکن است سرطانی باشد یا بدن را مستعد بیماری کند.
3. مزایای ویتامین
ویتامین A، C و K که در آب تربچه وجود دارد، به شدت به جلوگیری از اختلالات پوست کمک می کند. مصرف آب تربچه همچنین باعث تولید سلول و ترمیم سلول می شود.
4. حاوی آهن فراوانی است
آهن موجود درآب تربچه دارای اثر مثبت بر روی خون و از این رو بر عملکرد کلی قلب است. آهن کمک می کند تا سلول های سالم، پوست، مو و ناخن را حفظ کند.
5. کمک به کاهش وزن
مقدار آب بالای تربچه و حضور کربوهیدرات غیر قابل هضم آنها را سودمند می کند. مصرف آب تربچه کمک می کند تا از مصرف بیش از حد کالری و تجمع چربی در بدن جلوگیری شود.
6. ساخت و تعمیر عضلات
برای ایجاد عضلات، مقدار زیادی مواد مغذی مورد نیاز است. پروتئین ها ساختار عضلات هستند. آب تربچه یک منبع غنی از پروتئین هستند و از این رو باید آنها را در رژیم غذایی خود قرار دهید.
7. سلامت قلب را فراهم می کند
آب تربچه، مانند بسیاری از سبزیجات دیگر، جذب کلسترول را از طریق سیگنال گیری خون و قلب انجام می دهد تا از بیماری های قلبی جلوگیری کند.
8. شامل مواد معدنی ضروری است
بسیاری از مواد معدنی مانند پتاسیم، آهن، سدیم و کلسیم در آب تربچه یافت می شوند و نقش مهمی در متابولیسم بدن دارند. آنها به عنوان حامل های اکسیژن، مواد مغذی بارداری و کنترل قند خون عمل می کنند. آنها همچنین در کنترل فشار خون کمک می کنند.
9. حاوی خواص ضد میکروبی و ضد باکتری است
آب ریشه ها دارای خواص ضد باکتری و ضد میکروبی هستند که به ما کمک می کند تا بسیاری از بیماری ها را درمان کنیم.
10. سلامت کبد را فراهم می کند
آب تربچه برای کبد و معده بسیار مفید است. آنها به پاک کردن خون و ریشه کن کردن سموم کمک می کنند.
11. کنترل دیابت
یک مطالعه اخیر در دانشگاه الله آباد هند نشان داد که آب تربچه برای بیماران دیابتی مفید است. دارای قابلیت های هیپوگلیسمی و ضد دیابتی هستند. علاوه بر این، آنها اثر ناچیز یا بدون عوارض جانبی دارند؛ آب تربچه همچنین سطح قند خون را متعادل می کند.
12. کمک در تخلیه
آب تربچه یک ملین طبیعی است که با پاک کردن مواد زائد از طریق کولون و کلیه بدن را به طور موثری سم زدایی می کند. همچنین با تسریع در تولید صفرا به هضم کمک می کند.
17. به عملکرد مناسب سیستم تنفسی کمک می کند
آب میوه رادیک Daikon در حل کردن خلط و مخاط است، بنابراین به عملکرد مناسب سیستم تنفسی کمک می کند. آب تربچه دارای خاصیت مبارزه با عفونت های ویروسی است و می تواند بیماری هایی مانند آنفولانزا، برونشیت و آسم را از بین ببرد.
18. ریشه کنی قارچ
آب تربچه حاوی آنزیم هایی مانند آمیلاز، استراز و دیاستاز است که برای ریشه کن کردن قارچی به نام «کاندیدا آلبیکنس» مفید هستند.
19. جلوگیری از سرطان
آب تربچه حاوی ویتامین C، اسید فولیک و آنتوسایانین، آب تربچه به جلوگیری از رشد سلول های سرطانی کمک می کند. در واقع، آب میوه های تربچه شناخته شده است برای کمک به درمان سرطان روده بزرگ، سرطان کلیه، سرطان معده و سرطان در روده.
20. درمان مشکلات تیروئید
آب تربچه حاوی گوگرد و ریفان است که به نوبه خود کمک می کند تا هورمون های تیروئید را متعادل سازد. در عین حال، به افزایش میزان متابولیسم کمک می کند. ( خواص آب تربچه )
منبع: ساعت24
کلیدواژه: سئوی سایت
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.saat24.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ساعت24» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۹۶۶۲۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ریشه‌یابی علل کمبود مدافعان چپ ممتاز در فوتبال مدرن
اگرچه مشکل فقدان مدافع چپ‌های قابل اتکا در فوتبال انگلیس ملموس‌تر است، اما در تمامی لیگ‌های معتبر اروپایی وجود دارد.
در فصل گذشته برای اولین بار در تاریخ ۵۰ ساله تیم منتخب فصل اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای (PFA)، بازیکنان لیگ برتر انگلیس هیچ دفاع چپی را در ترکیب یازده نفره منتخب خود قرار ندادند. تنها مدافع کناری منتخب، کیران تریپیر بود که در کنار جان استونز، روبن دیاز و ویلیام سالیبا برگزیده شد.
طرفداری | امسال هم پیدا کردن یک مدافع چپ مناسب برای این تیم منتخب کار دشواری است. بخشی از این موضوع به خاطر مصدومیت بازیکنانی مثل اندی رابرتسون (۱۵ بازی)، لوک شاو (۱۲ بازی) و بن چیلول (۹ بازی) است. اما بخش دیگر هم به خاطر استفاده تیم‌های مدعی قهرمانی، یعنی آرسنال و منچسترسیتی، از بازیکنان عجیب و غریب در این پست است.
اگر به دنبال یک مدافع چپ تخصصی بگردید که در بیش از نیمی از بازی‌های این فصل به میدان رفته باشد، گزینه‌های شما لوکاس دینیه، آنتونیو رابینسون یا دستینی اودوگی هستند. همه این بازیکنان مدافعان چپ خوبی هستند، اما به سختی می‌توان آنها را در سطح جهانی دانست. دلایل مختلفی برای کمبود مدافع چپ باکیفیت وجود دارد، اما به نظر می‌رسد مشکلی در رده‌های پایه نیز وجود داشته باشد.
جذابیت پست دفاع کناری را جیمی کرگر، بازیکن سابق لیورپول، با کنایه‌ای در یک برنامه تلویزیونی به بهترین شکل خلاصه کرده است. او می‌گوید: «هیچ بچه‌ای آرزو ندارد که وقتی بزرگ شد، گری نویل شود.» این جمله در عین شوخی بودن، نکته مهمی را مطرح می‌کند. به طور سنتی، بازیکنان در پست دفاع چپ معمولا بازیکنانی هستند که در پست‌های دیگر عملکرد خوبی نداشته‌اند و به این پست منتقل شده‌اند؛ مثل مدافعان میانی یا وینگرهای سابق.
تقریباً تمام بازیکنانی که به یک فوتبالیست سطح بالای لیگ برتر تبدیل می‌شوند، بهترین بازیکن یا بسیار نزدیک به بهترین بازیکن در تیم جوانان خود بوده‌اند. و صد البته که تیم‌های بسیار کمی بهترین بازیکن خود را در دفاع چپ یا راست قرار می‌دهند. بهترین‌ها، هافبک مرکزی هستند یا اگر گلزن باشند، مهاجم هستند. اگر کوچک و سرعتی باشند، وینگر هستند. اگر قوی و استوار باشند، مدافعان میانی هستند. اما به تیم جوانان خود یا تیم مدرسه خود فکر کنید و به بهترین بازیکن تیم خود فکر کنید. آیا آنها یک مدافع چپ یا راست بودند؟ تقریباً با اطمینان می‌توان پاسخ داد: «نه».
اما تیم‌های بزرگسال به هر حال باید از جایی مدافعان چپ و راست پیدا کنند، و این کار اغلب شامل تغییر نقش یک بازیکن بااستعداد در رده‌های جوانان است. به عنوان مثال، ترنت الکساندر آرنولد صراحتا در مورد این موضوع صحبت کرده است که تغییر پست او به دفاع راست یک حرکت کاملاً حساب‌شده بوده است؛ تصمیمی که بعد از صحبت با کادر مربیگری لیورپول گرفته شد. آنها فکر می‌کردند در خط هافبک بازیکن کافی دارند، اما در پست دفاع راست جای خالی وجود دارد.
در قرن بیستم، زمانی که بازی در پست دفاع چپ و راست یک وظیفه کاملاً دفاعی در نظر گرفته می شد، بازیکنان در این پست معمولاً مدافعان میانی بودند که به کناره‌ها منتقل می شدند. گری نویل نمونه بارز این موضوع است. وقتی از مدافعان کناری انتظار بیشتری برای حمله کردن می‌رفت، آنها معمولاً بازیکنانی بودند که از پست وینگر به عقب آورده می‌شدند. این یک تغییر نسبتاً ساده بود. این بازیکنان باید یاد می‌گرفتند که در موقعیت‌های تک به تک مسلط باشند و چگونه از تیر دوم دفاع کنند. اما هر چه مدافعان کناری ذهنیت هجومی بیشتری پیدا می‌کردند، بیشتر در طول خط می‌دویدند و سانتر می‌کردند؛ اساساً همان کاری را انجام می دادند که زمانی برعهده وینگرها بود.
برای نمونه، وین بریج را در نظر بگیرید که در اواخر قرن بیستم ظهور کرد. او در تیم رزرو ساوتهمپتون مهاجم مرکزی بود، سپس چند فرصت حضور در تیم اصلی در پست وینگر چپ به دست آورد، اما در نهایت به یک مدافع چپ ثابت تبدیل شد. بهترین سال‌های او برای چلسی و انگلیس به عنوان ذخیره اشلی کول سپری شد؛ کسی که در تیم جوانان آرسنال مهاجم بود و اعتراف کرد که از تغییر پست به مدافع چپ ناامید شده است. این یک الگوی آشنا بود.
وین بریج کارش را به عنوان یک مهاجم مرکزی شروع کرد ولی بیشتر دوران بازی خود را به عنوان یک مدافع چپ سپری کردو هنگامی که مدافعان کناری در اورلپ کردن آنقدر راحت شدند که شبیه به وینگرها بازی می‌کردند، دیگر نیازی به وینگرها برای ایفای نقش مشابه نبود. از سال ۲۰۱۰ ظهور وینگرهایی که در عرض حرکت می‌کنند، به این معنی بود که بسیاری از وینگرهای باتجربه به جناح مخالف نقل مکان کردند؛ دیمین داف را در نظر بگیرید که در جناح راست و سایمون دیویس در جناح چپ برای فولام بازی می‌کنند. فولام در آن سال به فینال لیگ اروپا رسید.
این حالا تبدیل به الگوی پیش‌فرض شده است و جوانانی که بزرگ می‌شوند به طور خودکار بهترین پست خود را در جناح مخالف پای قوی‌ترشان می‌بینند. روزگاری انگلیس در سمت چپ مشکل داشت چون هیچ بازیکن چپ‌پای با کیفیتی نداشت. حالا آنها در سمت چپ مشکل دارند، چون تمام بهترین گزینه‌های هجومی کناری‌شان (بوکایو ساکا، کول پالمر و فیل فودن) چپ‌پا هستند و به همین دلیل در سمت راست بازی می‌کنند.
این موضوع هنگام تبدیل بازیکنان به مدافع کناری که هنوز انتظار می‌رود در جناح مربوط به پای ترجیحی‌شان بازی کنند، مشکل ایجاد می‌کند. تغییر پست از وینگر راست به مدافع چپ بسیار چشمگیرتر از تغییر پست از وینگر چپ به مدافع چپ است. زمانی مربیان فقط باید این بازیکنان را متقاعد می‌کردند که کار مشابهی انجام خواهند داد؛ یعنی دویدن و سانتر کردن، فقط با این تفاوت که این کار را از چند متر عقب‌تر شروع خواهند کرد؛ اما متقاعد کردن بازیکنی که با حرکات عرضی و شوت زدن مثل آرین روبن بزرگ شده است، برای تغییر کامل سبک بازی‌اش، کار دشوارتری است.
گاهی اوقات پیشنهاد شده است که ساکا، که در دوران ابتدایی میکل آرتتا مدتی به عنوان مدافع چپ هجومی بازی می‌کرد، می‌تواند آن پست مشکل‌ساز را برای انگلیس حل کند، اما چنین سناریویی بعید به نظر می‌رسد. این تغییری فاحش نسبت به کاری که او در حال حاضر انجام می‌دهد، محسوب می‌شود. اگر این موضوع چند دهه پیش بود و ساکا به جای بازی در جناح راست، در پست وینگر چپ برای آرسنال بازی می‌کرد، شاید به این اندازه مشکل‌ساز نمی‌شد.
پس چطور است که مدافعان میانی را به مدافعان کناری تبدیل کنیم؟ به هر حال، مدافعان به طور فزاینده‌ای به خاطر توانایی‌شان در حفظ توپ و تحرک‌شان انتخاب می‌شوند. برای مثال، بن وایت به شکل تحسین برانگیزی خودش را با بازی در پست مدافع راست وفق داده است، در حالی که پیش از این در پست مدافع میانی عملکرد خوبی داشت.
این راه حل در سمت راست جواب می‌دهد. اما مشکل برای مدافعان چپ دو جنبه دارد. اولین و واضح‌ترین دلیل این است که بازیکنان چپ پا از بازیکنان راست پا کم‌یاب‌تر هستند، بنابراین گزینه‌های کمتری برای انتقال به آن جناح وجود خواهد داشت. دومین مشکل (و مشکل مدرن‌تر) این است که تقاضای بیشتری برای چپ پا بودن مدافع میانی سمت چپ تیم شکل گرفته است، بنابراین بازیکنان این ناحیه از زمین باید در بازیسازی راحت باشد. البته الزاما نیاز نیست آنها چپ پا باشند (ویرجیل فن دایک راست پاست، در سمت چپ بازی می‌کند و پاسور فوق‌العاده‌ای است) اما دلایل خوبی برای داشتن یک مدافع میانی چپ پا در سمت چپ وجود دارد؛ امروزه بیشتر از زمانی که ضربات دروازه به طور معمول از بالای سر مدافعان و به سمت یک مهاجم هدف قد بلند ارسال می‌شد، به مدافعان چپ پا در مرکز خط دفاعی نیاز است. به عنوان مثال، لیساندرو مارتینز در گذشته شاید به یک مدافع چپ تبدیل می‌شد. او فقط ۱/۷۵ سانتیمتر قد دارد و چپ پا است. اما در دوران مدرن، او به طور واضح یک مدافع میانی است.
امروزه احتمال اینکه مدافعان چپ بازیکنانی باشند که در گذشته وینگر بوده‌اند، کمتر شده است، چون این تغییر پست سخت‌تر شده است. همچنین، احتمال اینکه آنها بازیکنانی باشند که سابقه بازی در مرکز خط دفاع را داشته‌اند، کمتر است، چون مربیان تمایل کمتری به انتقال دادن آن‌گریها از آن پست دارند. در چنین وضعیتی، کمبود مدافعان چپ باکیفیت، جای تعجب ندارد.
به قلم Michael Cox برای وبسایت The Athletic
از دست ندهید ????????????????????????
درخواست دروسی: سردار را در رم حفظ کنید اختلاف علنی رئیس فدراسیون با مجری تلویزیون اعتراض هوادار بارسلونا: ژاوی، مرد سر حرفش می‌ماند! رد پای آرتتا؛ اورتون بعد از 14 سال لیورپول را در خانه شکست داد!
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»