به نقل از «ایران آنلاین»

بودجه موسیقی درست مصرف نمی شود

تاریخ انتشار: ۲۶ دی ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۲۳۹۰۷۰۲

تلاش‌های بی‌وقفه علی رهبری، هنرمند نام آشنای موسیقی ایران، موسیقیدانی با آوازه بین‌المللی و رهبر پیشین ارکسترسمفونیک تهران، درعرصه موسیقی برکسی پوشیده نیست. سال‌ها تدریس و مدیریت او برهنرستان‌های موسیقی، طبعاً یکی از پربارترین ادوار آموزش موسیقی را در کشورمان رقم زد. نداسیجانی خبرنگار                    او از شاگردان هنرستان موسیقی ملی است و دستی هم در موسیقی سنتی دارد و به گفته خودش ردیف‌های استاد صبا را به‌طور کامل آموخته است؛ هرچند حرفه تخصصی‌اش موسیقی غربی است و با آکادمی‌های بزرگی چون وین همکاری داشته و تا به امروز بیش از120 ارکستربزرگ را رهبری کرده‌ است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

علی رهبری ازجمله هنرمندان و بهتراست بگوییم مدیرانی است که ریاست هردو هنرستان؛ موسیقی ملی و هنرستان موسیقی عالی را برعهده داشته است، هنرستان‌هایی که تا پیش ازمدیریت ایشان دورئیس مجزا داشتند، چرا که فعالیت هر دو مرکز تقریباً تفکیک شده بود.اما رهبری این روزها دلخور از اتفاقاتی است که برسرموسیقی آمده است؛ کم توجهی به هنرمندان پیشکسوت و مشکلاتی که همچنان برسر اهالی موسیقی باقی است، ازجمله دلخوری‌های اوست. شاید از همین روی باشد که جشن صدسالگی هنرستان موسیقی، که روزگاری در آنجا روزهای خوشی را درکنار هنرمندان نام آشنای موسیقی سپری کرده، چندان خوشحالش نکند و به درخواست نماینده هنرستان موسیقی پاسخی ندهد و بدین مناسبت پیامی نفرستد. رهبری به بهانه جشن صد سالگی هنرستان موسیقی درگفت‌و‌گو با «ایران» بیان داشت: این روزها خیلی‌ها ازمن می‌پرسند چرا به درخواست مسئولان هنرستان موسیقی در خصوص ارسال پیام ویدئویی پاسخی نداده ام! باید بگویم بسیارعلاقه‌مند به این کار بودم اما وقتی به مشکلات نگاه می‌کنم بخصوص اتفاقاتی که پیش آمده دلم نمی‌آید این جشن را تبریک بگویم و به عقیده من جایی برای گفتن تبریک به هنرستان 40 سال گذشته وجود ندارد؛ البته به معلمان و استادان هنرستان تبریک ودست‌مریزاد می‌گویم. او یکی ازدلایلی ناراحتی خود را کم توجهی مسئولان به استاد حسن ناهید بیان کرد وافزود: استاد ناهید نوازنده برجسته ساز نی هستند وسال‌های بسیار درهنرستان سابقه تدریس داشته است و در حال حاضر بازنشسته شده اما من در مصاحبه‌ای خواندم که ایشان با حقوق بازنشستگی کمتر از یک میلیون تومان زندگی خود را می‌گذراند و هیچ حمایتی برای این استاد بزرگ انجام نگرفته است، البته ایشان تنها نیستند و این موضوع برای برخی ازموزیسین‌ها هم صدق می‌کند اما در مقابل درهمین ایران خودمان هنرمندانی هستند که اوضاع مالیشان بسیارخوب است و انگار نه انگار در ایران مشکلاتی وجود دارد. دوران طلایی هنرستان موسیقی علی رهبری حدوداً سه سال پیش از انقلاب ایران را ترک کرد و پیش از آن  به مدت سه سال ریاست هنرستان‌های موسیقی را برعهده داشت و آن را بهترین دوران یا دوران طلایی خود می‌داند. اوبیان کرد: حدود 13 سال پیش و بعد ازسی سال بی‌خبری به ایران آمدم و اولین کاری که انجام دادم رفتن به هنرستان بود چرا که می‌خواستم بدانم دراین سال‌ها اوضاع معلم‌ها درچه حال بوده وچه اتفاقی افتاده است وجای تعجب داشت!عده‌ای دراین سال‌ها برای خود استادی شده بودند و یک زندگی شیک تشکیل دادند وعده‌ای دیگراز موزیسین‌ها به‌دلیل اوضاع بد مالی به کارهایی مشغول هستند که در شأنشان نیست تا بلکه یک زندگی معمولی را بگذرانند؛ ازجمله نوازنده‌های ارکسترسمفونیک تهران و ارکستر ملی ایران. او در ادامه گفت: بهترین خاطرات من به دوران هنرستان موسیقی برمی گردد آن زمان که دانشجوی این هنرستان بودم؛ زمانی که با همکلاسی‌هایی چون آقایان کامبیزروشن‌روان، اسماعیل تهرانی و خانم‌ها سوسن اصلانی و ملیحه سعیدی و...گذشت و البته هنرمندان سال پایین‌تر چون حسین علیزاده، داریوش طلایی، شهریار فریوسفی که در راهروهای هنرستان سازمی‌نواختند. آن دوران ریاست هنرستان موسیقی ملی برعهده استاد حسین دهلوی بود و بعد از ایشان زنده یاد مصطفی کمال پورتراب عهده دار شدند و بزرگ‌ترین افتخار خود را در این دیده‌ام که در سن 25 سالگی، توسط این دو استاد بزرگ موسیقی ایران از اتریش به ایران دعوت شدم تا بعد از خودشان با موافقت وزیر وقت به ریاست هنرستان عالی موسیقی ملی وسپس کنسرواتوار تهران منصوب شوم. آیا صد ساله شدن افتخار است! در آن سه سالی که من درهنرستان فعالیت می‌کردم همچنین این افتخار را داشتم که استادانی چون فرامرز پایور، مرتضی حنانه، فرهاد فخرالدینی، هوشنگ ظریف، جواد معروفی، علی اکبرخان شهنازی و تمامی استادان بزرگی که نامشان را این روزها می‌شناسید آهنگسازی و رهبری ارکستر تدریس می‌کردند و هنرستان در سطح بسیار بالایی قرار داشت و حتی برای هنرآموزان کم‌بضاعت ، خوابگاه تعبیه شد وهمچنین ارکسترصد‌ نفری کنسرواتوار را راه‌اندازی کردیم که همه اعضای آن ایرانی بودند. آن روزها  40 سالگی هنرستان را جشن گرفتیم اما این سؤال را از مسئولان دارم آیا صد ساله شدن افتخار است! آیا کسی که از40 سال به صد سالگی می‌رسد باید به آن احترام‌های متعارف گذاشت! در صورتی که وقتی هنرستان موسیقی از 40 سالگی که می‌شناختیم به صد سالگی می‌رسد باید انتظار 60 سال پیشرفت خوب و بهتر را داشت، اما متأسفانه انتظارما آنگونه که می‌خواستیم نشد و نیازی به دیدن حال امروز هنرستان نیست. شرایط امروز موسیقی ما را شوکه می‌کند ؛ نه به این خاطر که سطح نوازندگی نوازنده ها پایین است بلکه عکس این قضیه بوده و نوازندگان سازهای ملی و سنتی به مراتب از پیش از انقلاب بهترشده‌اند.  این رهبرارکستر می‌گوید: به استادان هنرستان افتخارمی کنم آنهایی که زحمت کشیدند تا هنرجویان به این سطح برسند، ولی نتیجه آن چیست! نتیجه‌اش این است که ارکستر سمفونیک باید به نسبت  40 سال گذشته قوی‌تر باشد که نیست و با وجود آنکه نوازنده‌های ارکسترملی و ارکسترسمفونیک ازآن دوران بهترهستند اما به لحاظ کیفی و شرایط مالی نیاز است برنامه‌ریزی‌های اصولی صورت بگیرد تا ارکسترها بتوانند درآمد زایی داشته باشند. کم لطفی موزیسین ها به اهالی موسیقی اوافزود: 30 سال در این اندیشه بودم مقصر تمامی این اتفاقات نهاد دولت است و می‌شنیدم در ایران مسئولان فرهنگی دولت به موسیقی رسیدگی نمی‌کند اما وقتی از نزدیک این اتفاقات را دنبال کردم متوجه شدم اینگونه نیست و تصور اشتباهی بود بلکه تمامی سال‌های بعد از انقلاب مبالغ بالایی هزینه موسیقی شده اما متأسفانه صرف کارهایی بود که نه به درد امروز می‌خورد نه آینده. به‌طورمثال ضبط برخی قطعات موسیقی هنرمندان با هزینه‌های بالا از سوی وزارت فرهنگ و  ارشاد در کشورهای مختلف انجام گرفته و جای تأسف است که خود موزیسین‌ها حق هنرمندان دیگر را پایمال کردند.این‌ها چیزهایی است که دلم را به درد می‌آورد. رهبری گفت: از بعد از انقلاب هنرستان‌ موسیقی اوضاع مالی چندان خوبی ندارد و حقوق معلمان پایین است و در مقابل امکاناتی هم فراهم نیست اما وقتی به بودجه دولت نگاه می‌کنیم می‌بینیم بیش از کشورهای دیگر بودجه صرف شده است ودرحال حاضرهم این کار ادامه دارد ومتأسفانه بودجه‌های دولتی صرف موزیک‌های سرگرمی می‌شود که به عقیده من نیازی نیست چرا که این خواننده‌های مشهورهرجا که بخوانند می‌توانند پول خود را دربیاورند. این موزیسین یکی دیگر از اتفاقات ناخوشایندی که در این 30-40 سال افتاده و مقصرآن را خود موزیسین‌ها می‌داند این است که برخی ازهنرمندان که تعدادشان به 8 نفر هم نمی‌رسد تنها به فکر منافع خود هستند و هیچ کمکی به نهادهای دولتی نمی کنند و تمامی کارهایشان عوام‌فریبی و شوآف است درحالی که با وجود نوازنده‌های خوب و درجه یک می‌توانیم ارکسترهای بسیاری در تهران و شهرستان‌ها دایر کنیم که هفته‌ای یک برنامه ارائه کنند.اینکه بیشتر به ارکسترها اشاره می‌کنم به این دلیل است که درهنرستان سختی‌های بسیاری برای پرورش و تربیت نوازنده انجام شده اما به‌دلیل عدم برنامه‌ریزی درست بسیاری ازآنها بیکار هستند و آنهایی که مشغول به کارند باید در کنار کارهایشان آنقدرکارهای خالتوری (مطربی) انجام بدهند تا چرخ زندگیشان بچرخد. علی رهبری به آینده موسیقی ایران بسیار خوشبین است و بیان می‌کند: این اطمینان را دارم یک روز وضعیت ارکسترها و هنرستان موسیقی درست خواهد شد اما به شرط آنکه مسئولان فرهنگی همیاری و همکاری لازم را داشته باشند اما تا زمانی که شخص وزیر ورود نکند نه وضع ارکسترها درست می‌شود نه هنرستان‌ها البته شرایط حال حاضر برای وزیر محترم فرهنگ و ارشاد اسلامی و معاونانشان تازگی دارد و اطمینان دارم با یک برنامه‌ریزی دلسوزانه و همکاری هنرمندان مشکلات برچیده خواهد شد.

منبع: ایران آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۲۳۹۰۷۰۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

گزارشی از تولد رادیو در ایران؛ از هیاهوی مردم در میدان توپخانه تا نخستین آوازخوانان

فهیمه نظری: غروب چهارشنبه ۴ اردیبهشت ۱۳۱۹ میدان سپه (امام خمینی کنونی): جمعیت موج می‌زند و همه به بلندگوی بزرگی چشم دوخته‌اند که قرار است صداهایی از آن به گوشش‌شان برسد. مردم از چند روز پیش که خبر گشایش پخش صدای تهران را در روزنامه‌ها خوانده‌اند، از ساعت شش‌ونیم بعدازظهر دسته‌دسته به میدان سپه هجوم آورده‌اند. بالاخره ساعت هفت بعدازظهر رادیوی ایران به دست محمدرضا پهلوی، ولیعهد وقت گشایش می‌یابد و بلافاصله پس از آن با پخش نخستین برنامه که از بلندگوی بزرگ کار گذاشته‌شده در بیرون عمارت وزارت پست به گوش می‌رسد فریاد شادی جمعیت به هوا برمی‌خیزد. از چندین روز قبل از این اتفاق به دستور فرمانداران در میادین اصلی تمامی شهرها بلندگوهایی کار گذاشته‌اند تا مردم به محض افتتاح رادیو صدای آن را بشنوند.

نخستین ایستگاه فرستنده‌ در ششم اردیبهشت ۱۳۰۵، دو روز پس از تاج‌گذاری رضاشاه، تاسیس می‌شود. این ایستگاه در حضور شاه افتتاح و «بی‌سیم پهلوی» نام می‌گیرد؛ اما تاسیس رادیو با هدف پخش برنامه زمان زیادی می‌برد. فکر تاسیس رادیو که از سال ۱۳۱۶ به وجود می‌آید، تا اردیبهشت ۱۳۱۹ طول می‌کشد.

مراسم گشایش با حضور شخصیت‌های کشوری و لشکری

افتتاح رادیو در این برهه؛ یعنی یک سال پس از شروع جنگ دوم جهانی آن‌قدر اهمیت دارد که رجال برجسته‌ی کشوری و لشکری در آن حضور یافته‌اند. از هیات دولت و وزیر دربار تا رئیس مجلس و سران لشکری. روز پنجم اردیبهشت یعنی فردای افتتاح رادیو روزنامه‌ی اطلاعات این مراسم را چنین توصیف می‌کند:

«عمارت [کلاه فرنگی] مرکز فرستنده‌ی بی‌سیم [در فضای وزارت ارتباطات کنونی در خیابان شریعتی نرسیده به سیدخندان] با پرچم‌های سه‌رنگ ملی و چراغ‌های رنگارنگ تزئین شده بود. سردر عمارت در پرتوی فروغ نورافکن‌ها و چراغ‌های الکتریکی مانند روز روشن شده بود. چند رشته چراغ به رنگ پرچم ایران در اطراف دکل‌های بی‌سیم نورافشانی می‌کرد. مقارن ساعت شش بعدازظهر هیات دولت، وزیر دربار شاهنشاهی، رئیس مجلس شورای ملی، جناب آقای شکوه رئیس دفتر مخصوص شاهنشاهی، جناب آقای دکتر مودب نفیسی پیشکار والاحضرت همایون ولایتعهد، جناب آقای قوام، رئیس تشریفات خارجی سلطنتی، رئیس تشریفات والاحضرت همایون ولایتعهد، سران لشگر، هیات‌رئیسه‌ی مجلس شورای ملی، معاونین وزارتخانه‌ها، رئیس و دادستان دیوان کشور، رئس بانک ملی ایران، رئیس اداره‌ی کل شهربانی، فرماندار تهران، کفیل شهرداری، مدیران جراید، روسای کمیسیون رادیو همگی با لباس‌های رسمی در مرکز فرستنده‌ی بی‌سیم حضور یافتند. در ساعت شش و نیم موکب مبارک والاحضرت همایون ولایتعهد به مرکز فرستنده‌ی بی‌سیم نزول اجلال فرمودند. هنگام تشریف‌فرمایی در مدخل عمارت هیات وزیران، رئیس مجلس شورای ملی، سران لشکر موکب مبارک را استقبال نمودند. موکب والاحضرت همایون ولایتعهد ابتدا به تالار پذیرایی تشریف‌فرما شده از برابر صف مدعوین عبور فرمودند.»

تجهیزات و بنای رادیو چیزی از بهترین‌های دنیا کم نداشت

پس از ورود محمدرضا پهلوی برای اجرای مراسم گشایش رادیو، محمدابراهیم علم (شوکت‌الملک/ پدر اسدالله علم) وزیر پست و تلگراف وقت پشت تریبون قرار می‌گیرد تا گزارشی درباره‌ی کیفیت و کمیت تجهیزات رادیو به عرض برساند. نکته‌ای که در میان صحبت‌های او قابل توجه است چگونگی شروع عملیات تاسیس رادیو در ایران و نیز بنای آن است. علم درباره‌ی تجهیزات رادیو مدعی می‌شود که مطابق با پیشرفته‌ترین تکنولوژی روز است و از ساختمان آن سخن می‌گوید که ظرف هفت ماه توسط شرکت هوختیف آلمان ساخته شده بود.

«تاسیساتی که از نظر مبارک می‌گذرد بر حسب اراده‌ی اعلیحضرت همایون شاهنشاهی و امری که در بهمن‌ماه ۱۳۱۶ از پیشگاه همایونی شرف صدور یافته انجام پذیرفته. لوازم انتقال صوت شامل دو مجموعه‌ی میکروفون و تقویت‌کننده بوده و به وسیله‌ی آن‌ها می‌توان دو برنامه‌ی مختلف به وسیله‌ی فرستنده پخش نمود. این دستگاه‌ها که از نظر خصایص با آخرین ترقیات فن بی‌سیم مطابقت می‌نماید در ماه‌های بهمن و اسفند ۱۳۱۶ به کارخانه‌ی تلفنکن سفارش و در اواخر آذرماه ۱۳۱۸ تحویل و نصب آن‌ها در فروردین ۱۳۱۹ به پایان رسیده است. و ابنیه‌ای که جهت برقرار نمودن آن‌ها ساخته شده به وسعت دو هزار و دویست و چهل متر مربع و در ظرف هفت ماه به وسیله‌ی شرکت هوختیف انجام و با وسایل تهویه و گرم کردن و خنک کردن مرکزی... منظور گردیده است. پنجاه و هشت کیلومتر کابل مخصوص دستگاه فرستنده را به نقاط لازمه‌ی شهر و مرکز گیرنده‌ی بی‌سیم نجف‌آباد متصل می‌نماید و بدین وسیله انتقال سخنرانی‌ها از آن نقاط امکان‌پذیر می‌باشد پس از تحویل شدن دو دستگاه فرستنده‌ی امواجر کوتاه دیگر که از از بنگاه بل‌استاندارد خریداری و در آتیه‌ی نزدیکی نصب خواهند شد و دوازده دستگاه فرستنده امواج متوسط محلی که در شهرستان‌ها برقرار خواهند گردید سازمان پخش صدا در کشور شاهنشاهی توسعه خواهد یافت. دستگاه‌هایی که به عرض پیشگاه مبارک رسید برا این‌که از نظر مبارک بگذرند و گشایش یابند آماده هستند.»

نخستین برنامه‌ای که از رادیو پخش شد

بلافاصله پس از افتتاح رادیو در ساعت هفت بعدازظهر چهارشنبه چهارم اردیبهشت ۱۳۱۹، سرود سلام شاهنشاهی نواخته می‌شود و احمد متین‌دفتری نخست‌وزیر وقت (داماد دکتر مصدق) در مقابل دستگاه سخنرانی می‌کند. نکته‌ی قابل تامل در سخنان نخست‌وزیر نگاه حکومت وقت به رادیو است که چندین بار به آن اشاره می‌کند؛ نگاهی آموزشی و پرورشی:

«... از امروز دستگاه آموزشی که برای پرورش افکار در رشته‌های مختلف دانش ایجاد شده تعلیمات خود را بی‌واسطه و تاخیر به گوش شنوندگان خواهد رسانید و همگی یکسان و در یک زمان از این نعمت بهره‌مند خواهند گردید. به شکرانه‌ی موهبت هم‌میهنان باید همواره در افزودن دانش خویش و به کار بستن آن در راه تعالی کشور کوشیده و خاطر خطیر همایونی را از این رهگذر خشنود ساخته خود را شایسته‌ی عطایای بیش‌تری بنمایند. تعلیمات گوناگونی که به وسیله‌ی رادیو به منظور بسط دانش و آسان کردن راه زندگی به زبانی ساده داده خواهد شد برای همگان قابل استفاده خواهد بود...»

نکته‌ای که متین‌دفتری در بیانات خود بر آن تاکید دارد در واقع مهم‌ترین هدفی است که حکومت از تاسیس رادیو دنبال می‌کند. رضاشاه به پشتوانه‌ی نخبگان دور و برش قدم در راه مدرن‌سازی ایران گذاشته و در این زمینه باید جامعه را نیز با خود همراه کند. رضا مختاری اصفهانی پژوهشگر تاریخ معاصر ایران در مقدمه‌ی کتاب خود با عنوان «رادیو؛ توسعه و تحولات سیاسی_اجتماعی» نیز بر این نکته اشاره می‌کند البته با تعبیری دیگر. او رادیو را به عنوان ابزاری در دست سلطنت پهلوی معرفی می‌کند که از آن انتظار عمومی کردن ایدئولوژی خود و ایجاد هویت جدید برای ایرانیان دارد؛ «انتظاری که از همان ابتدا با بحران‌های گوناگون مانند جنگ جهانی دوم و اشغال ایران با چالش مواجه شد.» و در ادامه این رسانه را در نظر سلطنت پهلوی و دولت‌های آن قدرت نرم می‌داند؛ که ابزار اقتدار و سرکوب شمرده می‌شود.

باری پس از پخش سخنان نخست‌وزیر از رادیو برنامه‌ی بعدی، اعلام خبر گشایش دستگاه پخش صدای تهران به زبان‌های فارسی و سپس عربی، ترکی، فرانسه، روسی، انگلیسی و آلمانی است.

شب افتتاح رادیو و چهره‌ی میدان توپخانه

مراسم افتتاح رادیو تا ساعت ۱۱ شب ادامه دارد. اما میدان اصلی شهر یعنی سپه تماشایی‌تر از همه جاست. با این‌که هوا طوفانی است و باران به‌شدت می‌بارد جمعیتی که به ذوق شنیدن رادیو در میدان جمع شده‌اند، پراکنده نمی‌شوند و به شنیدن خبر گشایش و قسمت‌های دیگر برنامه مشغول‌اند. مردم از این‌که با این وسیله‌ی تازه قرار است در جریان وقایع دنیا قرار بگیرند ذوقی عجیب دارند. برای همین هم است که به محض پخش نخستین برنامه فریاد شادی‌شان این میدان تاریخی را به لرزه درمی‌آورد.

تحول موسیقی ایران؛ بزرگ‌ترین دستاورد رادیو

اما فارغ از نگاه حکومت به رادیو، این جعبه‌ی جادویی شاید مهم‌ترین وسیله در تحول موسیقی تاریخ معاصر ایران به شمار بیاید. رضا مختاری اصفهانی باز در همان کتاب یعنی «رادیو، توسعه و تحولات سیاسی_اجتماعی» معتقد است رادیو در حوزه‌ی فرهنگ و تغییر ذهنیت ایرانیان در موضوعاتی چون موسیقی رسانه‌ای موفق بود و بسیاری از فرهیختگان و هنرمندان ایرانی از طریق آن به جامعه‌ی ایران شناسانده شدند. مختاری رادیو را عنصری مهم در عمومی شدن موسیقی ایران دانسته است؛ عنصری که موسیقی را از خلوت خانه به ساحت عمومی آورد و بدین ترتیب حیات اجتماعی جدیدی را برای ایرانیان رقم زد. به نوشته‌ی او بخش مهمی از سیاست‌گذاری‌های فرهنگی ایران از طریق رادیو پی گرفته می‌شد.

مرحوم جواد بدیع‌زاده از خوانندگان و آهنگسازان قدیمی ایرانی، نخستین کسی است که آوازش از رادیو پخش می‌شود. او درباره‌ی همین نخستین آوازش و نیز خوانندگان و آهنگسازانی که با تولد رادیو در آن حضور یافته و هر کدام در عرصه‌ی موسیقی ایران نقشی پررنگ بر جای گذاشتند در مصاحبه‌ای که با روزنامه‌ی اطلاعات در ۴ اردیبهشت ۱۳۵۶ به عنوان سی‌وششمین سال تاسیس رادیو انجام داده، گفته است:

«اولین آهنگی که با صدای من از رادیو ایران پخش شد ساز و سبو نام داشت که شعر آن را آقای نورالله همایون سروده بود و آهنگش را خودم ساخته بودم. ساز و سبو که در واقع گفت‌وگویی بود بین یک ساز و یک سبو چنین شروع می‌شد:

با سبو روزی گفت این چنین ساز

کی برنج و شادی با من انباز

گر من افغان دارم و درون دلم می‌کشم آه

چشم خون‌بار تو زین ناله‌ی جانکاه تو برگو دیگر از چیست؟

آهنگ این ترانه در مایه‌ی دشتی بود و چون اولین شعری بود که از رادیو پخش می‌شد خیلی زود سر زبان‌ها افتاد. ... مرحوم قمر هم اولین بانویی بود که رادیو صدایش را پخش کرد و ترانه مرغ سحر او بیش از حد انتظار مورد توجه مردم قرار گرفت... اولین شخصیت‌هایی که در رادیو به فعالیت پرداختند مرحوم صبا نوازنده‌ی ویلن، مرتض نی‌داود نوازنده‌ی تار و حبیب سماعی‌ نوازنده‌ی سنتور و حسین تهرانی نوازنده‌ی ضرب بودند که به جز مرتضی‌خان نی‌داود بقیه جای‌شان در بین ما خالی است... رادیو از بیست سال پیش [۱۳۳۵] به بعد تصمیم گرفت صداها را روی نوار ضبط کند و از همین زمان بود که موسیقی رنگ و بوی دیگری گرفت و خوانندگان هم رغبت بیش‌تری به این کار نشان دادند... تا آن‌جا که به یاد دارم آقایان رهنما، مطیع‌الدوله حجازی، ذکاءالدوله غفاری، صفوی، بزرگمهر، بشیر فرهمد، پاینده ذوالفقاری، تفضلی، معینیان و فرازمند سرپرستی کل انتشارات رادیو را به عهده داشتند و هریک به نوبه‌ی خود قدم‌های موثری در راه اشاعه‌ی موسیقی و حمایت از جامعه‌ی هنرمندان برداشته‌اند. آقای معینیان به حق برای حفظ موسیقی سنتی ایران کوشش کرد و ترتیبی فراهم آورد تا موسیقی ایرانی دوباره حیات تازه‌ای پیدا کند.»

۲۴۵۲۵۹

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1898610