اگر می خواهید ورزش پیاده روی کنید بخوانید

افراد در تعطیلات نوروز می‌توانند زمانی را به پیاده‌روی اختصاص دهند تا از فواید بی‌شمار این ورزش بهره‌مند شوند.به گزارش بلاغ،فرناز المعی‌نژاد دکترای حرفه‌ای فیزیوتراپی درباره پیاده‌روی اظهار کرد: تعطیلات نوروز فرصتی مناسب برای پیاده روی کردن در هوای با طراوت بهار بوده، برای اینکه پیاده‌روی به بهبود سلامتی افراد کمک کند، رعایت نکاتی در این ورزش ضروری است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

وی بیان کرد: به طور کلی پیاده‌روی تند بر سیستم قلبی و عروقی، عضلات و مفاصل، تناسب اندام هوازی و کنترل وزن افراد اثر می‌گذارد، اگر سرعت پیاده روی به اندازه‌ای باشد که ضربان قلب را در حد ورزش متوسط افزایش دهد، پیاده روی به تناسب اندام افراد کمک می‌کند.

چگونه حداکثر ضربان قلب خود را به دست آوریم؟

این فیزیوتراپیست افزود: افراد برای به دست آوردن حداکثر ضربان قلبشان باید سن خود را از عدد ۲۲۰ کم کنند، عدد حاصل حداکثر ضربان قلب را نشان می‌دهد، ضربان قلب فرد در پیاده‌روی تند باید حداقل نصف حداکثر ضربان قلب باشد، به طور مثال برای فردی چهل ساله حداکثر ضربان قلب ۱۸۰ است پس ضربان قلب او در پیاده‌روی تند باید در محدوده ۹۰ پالس باشد، اگر شخص ۳۰ دقیقه پیاده‌روی تند را به گونه‌ای انجام دهد که ضربان قلبش در محدوده ۵۰ تا ۷۰ درصد حداکثر ضربان قلب باشد، این ورزش برای تناسب اندامش مفید است، اشخاصی که روزانه ۴۵ دقیقه و حداقل سه روز در هفته پیاده‌روی تند می‌کنند، چربی‌های ذخیره شده در قسمت‌هایی از بدنشان مانند شکم و لگن به چرخه تولید انرژی وارد می‌شوند.

المعی‌نژاد با اشاره به اثر پیاده‌روی تند بر عضلات و مفاصل بدن تأکید کرد: به افرادی که به علت آرتروز و درد مفاصل قادر به پیاده‌روی تند نیستند، پیاده روی آرام و روزانه حداقل به مدت ۳۰ دقیقه پیشنهاد می‌شود، این پیاده روی به کاهش پیشرفت آرتروز، بهبود خلق‌وخو و افزایش انرژی آنها کمک می‌کند، پیاده‌روی تند نقشی موثر در افزایش انعطاف پذیری بافت‌های نرم اطراف مفاصل و قدرت عضلانی اشخاص دارد.

وی تصریح کرد: اگر پیاده‌روی تند به گونه‌ای باشد که فرد در هنگام انجام آن با نفس‌نفس زدن قادر به صحبت کردن باشد، این پیاده‌روی نقشی موثر در تناسب اندام هوازی او دارد، انجام پیاده‌روی تند روزانه به مدت ۳۰ دقیقه و حداقل سه تا چهار روز در هفته با افزایش ظرفیت تنفسی ریه‌ها به انتقال بهتر اکسیژن در جریان خون کمک می‌کند.

این فیزیوتراپیست گفت: بدن در هنگام پیاده‌روی تند با استفاده کردن از ذخایر چربی خود انرژی لازم را تأمین می‌کند، اگر پیاده‌روی تند روزانه ۳۰ دقیقه و حداقل سه بار در هفته در کنار مصرف مواد غذایی کم‌کالری در برنامه غذایی انجام شود، چربی‌های ذخیره شده در بدن فرد به انرژی تبدیل می‌شود، بنابراین وزن فرد کاهش پیدا می‌کند و شخص خوش‌اندام می‌شود.

زمان مناسب برای پیاده روی

المعی‌نژاد اظهار کرد: ساعات ۱۵ الی ۱۹ بهترین زمان برای پیاده‌روی است، زیرا حدود ساعت ۱۸ میزان هورمون‌ها در بدن به حداکثر خود می‌رسد، بنابراین پیاده‌روی تند از ساعت ۱۵ تا ۲۱  بر سوخت‌وساز چربی‌ها و عضلات اثری بهتر دارد، عصر‌ها عضلات و مفاصل بدن نرم‌تر هستند و انعطاف پذیری بهتر دارند، پیاده‌روی عصرانه استرس‌های روزانه افراد را کنترل و اشتهای آنها را هم برای خوردن شام کمتر می‌کند.

این فیزیوتراپیست بیان کرد: اگر افراد به هر علتی نتوانند عصر‌ها پیاده‌روی کنند، پیاده‌روی صبحگاهی به علت خنکی و کم بودن آلودگی هوا در ساعات نخست روز پیشنهاد می‌شود، این اشخاص باید توجه کنند که صبح‌ها بدن سردتر بوده و مفاصل و عضلات خشکتر هستند، بنابراین قبل از آغاز پیاده روی انجام چند حرکت کششی ساده برای افزایش انعطاف پذیری مفاصل پیشنهاد می‌شود.

کفش مناسب برای پیاده‌روی

وی درباره ویژگی‌های کفش مناسب برای پیاده‌روی افزود: کفش پیاده‌روی باید نرم و سبک باشد به طوری که اگر کفش‌ها را در دستهایتان بگیرید و آنها را در دو جهت مخالف بپیچانید، کفی کفش باید به راحتی و بدون پیچیدن کفش، در دستان شما بپیچد، کفش پیاده‌روی باید متناسب با اندازه پا باشد همچنین پا‌ باید به راحتی در کفش‌ تنفس کند، برای این منظور حداقل باید یک سوم سانتی متر (معادل یک بند انگشت) میان نوک انگشتان پا‌ و کفش فضا وجود داشته باشد.

المعی نژاد یادآوری کرد: از دیگر ویژگی‌های کفش مناسب برای پیاده روی می‌توان به صاف بودن کفی آن اشاره کرد، زیرا در هنگام پیاده‌روی نخست پاشنه کفش با زمین برخورد می‌کند، بنابراین استفاده از کفش پاشنه بلند (پاشنه بیشتر از یک تا سه سانتی‌متر) ضربه‌های بیشتر به پاشنه وارد می‌کند در نتیجه فرد به درد پاشنه و مچ پا دچار می‌شود، کف کفش پیاده‌روی باید دارای پد یا بالشتک مناسب باشد تا علاوه بر پُر کردن گودی کف پا، از انتقال ضربه از کف کفش به کف پا هم جلوگیری کند.

منبع: بلاغ مازندران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bloghnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بلاغ مازندران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۲۶۰۹۶۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

ادامه جنجال توسل‌جویی علم‌الهدی به شاهنامه | نمی‌دانستید منیژه، زن باده‌نوش و دختر دشمن ایران بود | این ابیات را هم بخوانید!

در سخنان علم‌الهدی، نکتۀ فرعی نادرستی هم وجود دارد و آن اینکه وی منیژه را "یک زن فرهیخته و ایرانی" توصیف کرده؛ در حالی که منیژه تورانی بوده است. او دختر دشمن بزرگ ایران، یعنی دختر افراسیاب – پادشاه توران – بود!

در واکنش به اظهارات اخیر امام جمعه مشهد درباره حجاب، سایت عصرایران در یادداشتی نوشته است؛

در خبرها آمده بود که احمد علم‌الهدی، امام جمعۀ مشهد، گفته است: «حجاب متعلق به فرهنگ ایران است. حتی آن زمان که هنوز اسلام وارد ایران نشده بود، حجاب فرهنگ ایرانیان بود؛ بخصوص در تاریخ ایران باستان؛ و انعکاس این فرهنگ را می‌توان در شاهنامۀ حکیم ابوالقاسم فردوسی دید؛ آن زمان که از قول منیژه به عنوان نماد یک زن فرهیخته و ایرانی نقل می‌کند: منیژه منم، دخت افراسیاب / برهنه ندیده تنم آفتاب».

اینکه جناب علم‌الهدی برای دفاع از حجاب ترجیح داده به سراغ شاهنامه برود و از منیژه مدد بگیرد، خود تایید ناخواسته‌ای است بر آنچه به عنوان دین‌گریزی در جامعۀ ایران مطرح و البته از تریبون‌های رسمی انکار شده است.

محافظه‌کاران در ایران، به ویژه اگر اهل سیاست باشند، غالبا منکر داعیه دین‌گریزی در جامعۀ ایران‌اند؛ ولی چگونه هم آن ادعا را نادرست می دانند و هم آقای علم‌الهدی برای دفاع از حجاب دست به دامن منیژه‌ای شده که اگرچه آفتاب تنِ برهنه‌اش را ندیده بود، ولی شراب‌خواری و عیش و عشرت هم از دیگر ویژگی‌های او بوده است؟

در داستان بیژن و منیژه در شاهنامه، منیژه به بیژن دل می‌بندد و او را به خیمه‌اش دعوت می‌کند. چند شبانه‌روز با او مشغول خوردن و باده نوشیدن می‌شود، در حالی که نوازندگان با بربط و چنگ برایشان می‌نواختند.

ببینیم فردوسی چه توصیفی از خلوت بیژن با "منیژه" داشته:

نهادند خوان و خورش، گونه‌گون

همی ساختند از گمانی فزون

 

نشستنگه رود و می ساختند

ز بیگانه خیمه بپرداختند

 

پرستندگان ایستاده به پای

ابا بربط و چنگ و رامش سرای

 

میِ سالخورده به جام بلور

برآورده با بیژن گیو زور

 

سه روز و سه شب شاد بوده به هم

گرفته بر او خواب مستی ستم

 

در ابتدا هم که بیژن وارد خیمۀ منیژه می‌شود، فردوسی می‌گوید:

به پرده درآمد چو سرو بلند

میانش به زرین کمر کرده بند

منیژه بیامد گرفتش به بر

گشاد از میانش کیانی کمر

 

به هر حال پوشش منیژه هر چه بوده باشد، رفتار و کردار او قطعا باب طبع و مطابق عقاید جناب علم‌الهدی نبوده. پس چرا ایشان از منیژه مدد جسته برای دفاع از عقایدش؟ آیا این گونه تعبیر نخواهد شد که پدیده‌ای به نام دین‌گریزی را پذیرفته‌اند که به باور منتقدان افرادی نظیر آقای علم‌الهدی در شکل‌گیری آن پدیده نقش موثری داشته‌اند از منیژه و نه شخصیت های دینی نام برده است؟

مثلا در همین داستان بیژن و منیژه، نوازندگان برای دو دلداده می‌نواختند تا خلوت و معاشرت‌شان خوشایندتر شود و این اقبال به موسیقی هم دقیقا بخشی از همان "فرهنگ ایرانیان" بوده که آقای علم‌الهدی به آن تمسک جسته‌اند. ولی الآن که اختیار خراسان و شهر مشهد در ید باکفایت جناب علم‌الهدی قرار گرفته، برگزاری یک کنسرت در مشهد هم ممنوع است.

این نفی موسیقی هم آیا برآمده از "فرهنگ ایرانیان" است؟ و آیا همین سخت‌گیری‌ها موجب دین‌گریزی جوانان [‌یا دست کم لایه‌های قابل توجهی از آنان‌] نشده؟ قطعا اگر این سخت‌گیری‌ها نبود، امروز امام جمعۀ مشهد ناچار نبود برای دفاع از حجاب، به مشی منیژه‌ای متوسل شود که پس از آن سه روز شادخواری‌اش با بیژن، در جام شراب بیژن داروی هوش‌بر ریخت و او را با کمک ملازمانش پنهانی به کاخ پدرش برد و باقی قصه را هم از زبان فردوسی بشنوید:

نهفته به کاخ اندر آمد به شب

به بیگانگان هیچ نگشاد لب

چو بیدار شد و بیژن و هوش یافت

نگار سمن‌بر در آغوش یافت

 

در سخنان آقای علم‌الهدی، نکتۀ فرعی نادرستی هم وجود دارد و آن اینکه وی منیژه را "یک زن فرهیخته و ایرانی" توصیف کرده؛ در حالی که منیژه تورانی بوده است. او دختر دشمن بزرگ ایران، یعنی دختر افراسیاب – پادشاه توران – بود!

البته این نکته اهمیت چندانی ندارد و حق با آقای علم‌الهدی است. یعنی رفتار و سلوک منیژه تفاوت چندانی با رفتار زنان ایرانی نداشته. چون ایرانیان و تورانیان در مجموع تا حد زیادی در اتمسفر فرهنگی مشابهی می‌زیستند. ولی همین که امام جمعۀ مشهد واقف نیست منیژه ایرانی نبوده، نشان‌دهندۀ آشنایی کم او با "تاریخ ایران باستان" است و گمان گرده یک بیت کافی است.

نکتۀ مهم‌تر اما این است که تفاخر منیژه به اینکه آفتاب هم تنش را ندیده، ریشۀ اشرافی هم دارد. در مکه و مدینه نیز اشراف دقیقا به علت وضع مالی بهتری که داشتند، لباس‌ بیشتری بر تن داشتند.

اکثریت مردم حجاز فقیر بودند و لباس‌ چندانی نداشتند. یعنی نه لباس‌های گوناگون داشتند، نه همان تک‌ لباسی که داشتند، همۀ جای بدن‌شان را می‌پوشاند و در نتیجه آفتاب تن آن‌ها را می‌دید و می‌سوزاند.

اینکه نقل شده است پیامبر گرامی اسلام لباس‌های با آستین بسیار بلند را نمی‌پسندید و اگر لباسی می‌خرید و آستین‌اش بیش از اندازه بود، مقدار اضافی را می‌برید، دلیلش این بوده که چنین جامه‌هایی را اشراف از سر تفاخر می‌پوشیدند و بسیاری از مردم پول کافی برای تهیۀ چنین لباس‌هایی نداشتند.

احتمالا در ایران هم اقشار فقیر تا حدی گرفتار چنین مشکلی بودند. به هر حال اینکه منیژه می‌گوید آفتاب هم تن مرا ندیده، احتمالا حاوی اشاره‌ای است به خاستگاه طبقاتی برتر او؛ خاستگاهی که اکثر زنان فاقدش بودند.

به عنوان جمع‌بندی باید گفت در این یادداشت به سه نکته اشاره کردیم. یکم اینکه: وقتی برای دفاع از حجاب، پای زن باده‌نوشی مثل منیژه به میان می‌آید، یعنی جناب علم‌الهدی هم واقف‌اند که برای دفاع از حجاب باید به سراغ شخصیت‌هایی تازه و غیراسلامی رفت و همین نشانۀ تحولی اساسی در جامعۀ ایران است که انکار می‌شود.

دوم اینکه: حتی اگر بپذیریم اسلام دقیقا همان چیزی است که آقای علم‌الهدی و همفکران محافظه‌کار ایشان می‌گویند، سخت‌گیری برای اینکه سبک زندگی مردم و حتی مشی آن‌ها در عرصۀ عمومی "کاملا اسلامی" شود، علت اساسی دین‌گریزی در جامعۀ ایران بوده است. با مردم نباید سخت گرفت وگرنه دین‌گریزی به دین‌ستیزی هم منتهی خواهد شد.

سوم اینکه: اگر چیزهایی به نام "تاریخ ایران باستان" و "فرهنگ ایرانیان" وجود دارد، این امور قطعا تاثیر پایدار و ماندگار خودشان را بر زندگی و مشی و منش ایرانیان گذاشته‌اند. جامعه، مومی در دستان صاحبان قدرت نیست تا آن را به هر شکل که خواستند، درآورند. قناعت را فقط به مردم نباید توصیه کرد. حاکمان هم در تلاش برای ایجاد "جامعۀ مطلوب" خودشان باید اهل قناعت باشند.