شخصیت امام کاظم علیه السلام درس آموز کظم و استقامت در امور مختلف زندگی فردی و اجتماعی است
تاریخ انتشار: ۱۲ فروردین ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۲۷۶۸۷۴
آشنایی با شخصیت بلند مرتبت آن حضرت، ما را در راه رسیدن به اخلاقی شکوهمند و آموختن درس مواجهه ی با مشکلات و صبر و کظم و استقامت در امور مختلف زندگی فردی و اجتماعی خانوادگی یاری می کند.
خبرگزاری شبستان-کرمان
***امام موسی بن جعفر علیهماالسلام در سال ۱۲۸ق، همزمان با انتقال قدرت از امویان به عباسیان متولد شد و در سال۱۴۸ق پس از شهادت پدر بزرگوارشان، امام صادق(علیه السلام)، به امامت رسید.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
هر اندازه امامان معصوم(ع) را بهتر و بیشتر بشناسیم، در راه رسیدن به سبک زندگی واقعی ـ که در جهان آشفته ی امروز دغدغه ی هر مسلمان متعهدی است ـ موفق تر خواهیم بود.
***یکی از ویژگی های سبک زندگی اسلامی، روش صحیح برخورد با حکام ظالم و فاسد و منحط است. امام کاظم(ع) با صبر و کظم بیکران خود، به بهترین وجه به مسلمان ها ـ بلکه به همه ی انسان ها ـ درس عزت و بزرگی و دینداری داده است.
مطالعه ی کتاب «مروری بر اندیشه های سیاسی و اخلاقی امام کاظم(ع)» و آشنایی با شخصیت بلند مرتبت آن حضرت، ما را در راه رسیدن به اخلاقی شکوهمند و آموختن درس مواجهه ی با مشکلات و صبر و کظم و استقامت در امور مختلف زندگی فردی و اجتماعی خانوادگی یاری می کند.
محتوای کتاب عنوان های «مولود مبارک»، «منصب الهی» و «امام هفتم و خط مشی اخلاقی» در سه بخش سامان یافته است.
***در این ماجرا گوشه ای از عبادت و کرامت امام کاظم(علیه السلام) بر اساس حدیثی از إحقاق الحقّ عن شَقیقٍ البَلخی به استناد حکمت نامه جوان ص ۳۶۸ نشان داده شده است:
در سال ۱۴۹ ق، برای حج حرکت کردیم. در منزل قادسیه فرود آمدم. همان گونه که مردم و آرایش آنها و بسیاری جمعیت آنان را می نگریستم، چشمم به جوانی زیبارو افتاد که بر روی لباس هایش لباسی پشمینه داشت، نعلین پوشیده بود و تنها نشسته بود. با خود گفتم: این جوان از فرقه صوفیه است و می خواهد در سفر، بارِ دیگران باشد. به خدا سوگند که نزد او رفتم تا او را سرزنش کنم. به وی نزدیک شدم. چون مرا دید، فرمود: ای شقیق! «از بدگمانی بپرهیزید که برخی از گمان ها، گناه است» » و مرا گذاشت و رفت.
با خود گفتم: این، کاری شگفت است. او مرا به نام صدا زد و از درونم خبر داد. همانا او بنده ای صالح است. به او ملحق شوم و از او بخواهم مرا حلال کند. به سرعت به دنبالش رفتم؛ ولی به وی نرسیدم و از چشمم پنهان شد. وقتی به منزل واقصه فرود آمدیم، او را دیدم که نماز می گزارد و بدنش می لرزد و اشکش جاری است. با خود گفتم: این، آقای من است. به سوی او می روم و از او حلالیت می طلبم. صبر کردم تا از نماز، فارغ شد و نشست. به سویش رفتم. چون مرا دید، فرمود: «ای شقیق! بخوان: «به راستی که من، بخشنده ام. هر آن کس را که توبه کند و ایمان آورد و عمل صالح انجام دهد و راه هدایت بپیماید» » و باز مرا گذاشت و رفت.
با خود گفتم: این جوان، از اَبدال (اولیای بزرگ خداوند) است که دو بار، درون مرا خواند. وقتی در مِنا فرود آمدیم، همان جوان را دیدم که بر سرِ چاه ایستاده بود و ظرفی پوستی به دست داشت و می خواست آب بکشد. ظرف از دست او در چاه افتاد و من او را می نگریستم. دیدم به آسمان نگریست و می گفت:
«تو پروردگار منی، هرگاه آب بخواهم
و غذای منی هرگاه غذا بخواهم.
بار خدایا! تو می دانی ـ ای خدای من و سرورم ـ که جز این، چیزی ندارم. پس آن را از من مگیر».
به خدا سوگند، دیدم که آب چاه، بالا آمد و او دست برد و ظرف را گرفت و از آب، پُر کرد و با آن، وضو ساخت و چهار رکعت نماز به جا آورد. آن گاه، به سمت تپّه ای رَملی رفت و با مشت از رمل ها برمی داشت و داخل ظرف می ریخت و آن را به هم می زد و می نوشید. به سویش شتافتم و بر او سلام کردم. پاسخ سلامم را داد. گفتم: مرا از آنچه خداوند بر تو اِنعام کرده، اِطعام نما.
فرمود: «ای شقیق! نعمت های ظاهری و باطنی خداوند، همیشه بر ما سرازیر است. به پروردگارت خوش گمان باش».
آن گاه، ظرف را به من داد و از آن نوشیدم، و آن، سویق (آرد گندم بو داده) و شکر بود. به خدا سوگند که لذیذتر و خوش بوتر از آن، نخورده بودم. پس، سیر و سیراب شدم و تا چند روز، میلی به غذا و نوشیدنی نداشتم.
دیگر او را ندیدم تا این که وارد مکه شدیم. شبی در نیمه های شب، او را نزد چادر آب دیدم که با خشوع و ناله و گریه، نماز می خوانَد. یکسر چنین بود تا شب به سر آمد. چون فجر طلوع کرد، بر محلّ نماز نشست و تسبیح می گفت. سپس برخاست و نماز صبح را به جا آورد و پس از آن، هفت دور طواف کرد و از مسجد، خارج شد. به دنبالش رفتم. دیدم دارای شترها و ثروت است و خانه ای دارد و مردم، در اطراف او می چرخند، برخلاف آنچه در راه دیده بودم. از برخی نزدیکانش پرسیدم: این جوان کیست؟
گفت: او، موسی بن جعفر بن محمّد بن علی بن حسین بن علی بن ابی طالب است که رضوان خدا بر تمامی آنان باد!
به شگفت آمدم که این همه شگفتی ها و کرامت ها جز از چنین آقایی سر نمی زند.
منبع: پایگاه مطالعات حدیثی
پایان پیام/80
منبع: شبستان
کلیدواژه: سیل بارندگی و سیلاب خسارت سیل خسارت سیلاب خبرگزاری شبستان مسافران نوروزی اصفهان دولت شهرستان آران و بیدگل آران و بیدگل امام کاظم علیه السلام
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت shabestan.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «شبستان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۲۷۶۸۷۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
ببینید | سخنان شاپور بختیار در مورد شخصیت و سبک زندگی امام خمینی در جلسه‌ی شورای امنیت حکومت پهلوی
264 33
برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید. کد خبر 1902339
حقوق کدام یک از ایثارگران در سال ۱۴۰۳ افزایش داشت؟