چگونه جشنواره‌تئاتر فجر هنرمند را بی‌پول می‌کند؟
تاریخ انتشار: ۹ اردیبهشت ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۵۹۷۴۶۵
به گزارش جهان نيوز، جشنواره تئاتر فجر در سال‌های ابتدای انقلاب اسلامی به مناسبت بزرگداشت یک حرکت مردمی آغاز می‌شود. قرار هم بر آن بود که در یک جشنواره آنچه انقلاب نامیده می‌شود از دریچه هنر تئاتر دیده شود. محصول این حرکت نمایش‌هایی است که در اوایل جشنواره روی صحنه می‌روند و نام‌هایشان تداعی‌گر تفکراتی است که در آن سال‌ها جاری و ساری بوده است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
در دوره نخست این جشنواره شما نام هنرمندانی را مشاهده خواهید کرد که این روزها هیچ نامی از آنان نیست. کسی آثارشان را به یاد نمی‌آورد و درموردشان صحبت نمی‌کند. برخی آن آثار را محصول دوران خویش می‌دانند و فراموش شدنشان را بدیهی می‌پندارند. نکته مهم آن است که آن نمایش‌ها با اهداف اولیه جشنواره تئاتر فجر تولید شده‌اند و قرار بوده برای آن تفکر روی صحنه روند. این در حالی است که تفکر ابتدایی دوران عبدخدایی و منتظری دیگر در این روزگار خریداری ندارد؛ چرا که اگر خریداری داشت باید در جشنواره فجر شاهد حضور چهره‌هایی چون علی‌اکبر قاضی‌نظام، احمد سپاسدار، علی‌نقی رازقی، مجید زارع‌کار و جواد انصافی می‌بودیم. چهره‌هایی که هنوز فعالند اما برای جشنواره فجر دیگر جذاب نیستند. آنان تبدیل به چهره‌های محلی شده‌اند.
کافی است نام هنرمندان آن دوره را جستجو کنید تا دریابید چطور خالقان آثار محتوا محور آن روز در محاق فرورفته‌اند. نام‌هایی که نشان می‌دهد روزگاری در سینما، تلویزیون و تئاتر موفق بوده‌اند و در جشواره فجر شهرتی به دست آورده‌اند؛ در گذر تغییرات به فراموشی ملی عقب‌نشینی کرده‌اند. جشنواره فجر در این سال‌ها دیگر آم جشنواره محتوایی نیست؛ بلکه به قول متولیانش ویترین تئاتر ایران است. این ویترین‌بودگی پاشنه آشیل آن شده است و خواهم گفت چگونه به واسطه ویترین بودنش، در مسائل اقتصادی هنرمندان را در دو موضوع مالی و اخلاقی منحط کرده است. هر چند می‌توان انتقادهایی به محتوامحور بودن جشنواره در دهه شصت داشت؛ اما حداقل محتواگرایی با اصل جشنواره بودن نزدیک‌تر است تا ویترین‌سازی - آمارسازی و تاریخ‌آفرینی.
جشنواره‌ها در سراسر دنیا یا نگرشی محتوامحور دارند که در پی آن قرار است تفکری مشترک را با تجمیع آثار هنری تبلیغ کنند - همانند جشنواره‌هایی که موضوعشان آثار شکسپیر است - یا قرار است استعدادها و رویکردهای تازه‌ای در حوزه هنر تئاتر کشف کنند - همانند آنچه در آوینیون یا ادینبورگ رخ می‌دهد. اما جشنواره فجر امروزه داعیه این دو مسأله را ندارد. فجر نه محتوایی را دنبال می‌کند و در پی کشف استعدادهای تازه است؛ هر چند در این سال‌ها در نهایت استعدادها پیروز نبرد فجر بوده‌اند. با این حال به یاد داشته باشیم استعدادها از مسیر سخت‌تر و شرایط اسفناک مالی خود را به فجر می‌رسانند و این مسأله برای محصولات ویترین فجر چنین خاصیتی ندارد.
بیاید به فرایند ورود به فجر نگاهی بیاندازیم و ببینیم چه اتفاقی در این سال‌ها بر سر ویترین تئاتر ایران آمده است؛ اما پیش از این بهتر است یک نکته را بررسی کنیم. در سال‌های گذشته ساختار دولتی تئاتر کشور در پرداخت مطالبات هنرمندان چندان موفق نبوده است. نمایش‌هایی که با امید اندک حمایت مالی روی صحنه می‌روند شاید برای دریافت اندک پولی و حفظ تراز مالی خود می‌بایست یک سال صبوری کنند. صبوری که با توجه به رشد نرخ تورم چندان امیدبخش نیست.
مشکل عمده نیز در آن است که بودجه مصوب مجلس در حوزه تئاتر اساساً به شکل واقعی تأمین نمی‌شود و بودجه تخصیصی از سوی سازمان برنامه و بودجه اختلاف فاحشی با رقم اعلامی دارد. هنرمند در حالی که منتظر رقم 60میلیارد تومانی است متوجه می‌شود نمی‌تواند مطالبات سال خود را دریافت کند. در سوی دیگر بودجه تخصیصی در حدود نیمی از رقم مصوب است و این مهم به شکل شفاف از سوی دستگاه دولتی به هنرمندان اعلام نمی‌شود. این مسأله موجب تجمیع بدهی‌ها می‌شود. در مقابل وضعیت جشنواره تئاتر فجر چنین نیست. تئاتر فجر باید برگزار شود و بودجه آن فارغ از تخصیصات سازمان برنامه و بودجه پرداخت می‌شود. در جشنواره تئاتر فجر کسی برای مدت طولانی طلبکار نمی‌ماند و در نتیجه هنرمندان به شکل شرطی می‌دانند برای اجرای یک شب نمایش می‌توانند کمک‌هزینه‌ای ظرف یک ماه دریافت کنند. این مهم درمورد نمایشی در تئاتر شهر با سی اجرا بین شش تا پانزده ماه زمان تلف می‌کند.
این مسأله در کنار آن بگذاریم که جشنواره فجر با فرمان ویترین شدن در این سال‌ها مسیری جذاب را طی کرده است. جشنواره‌ای که سفارش‌دهنده آثار محتوایی بوده و قصدش تبلیغ انقلاب بوده آرام آرام خود را در دایره بازار می‌بیند. به یاد داشته باشیم واژه ویترین فرانسوی یا همان Showcase انگلیسی - که در دوره گذشته وارد ادبیات تئاتر فجر شد - وجوه اقتصادی دارند و اساساً عرصه‌ای است برای به نمایش گذاشتن داشته‌ای برای فروش. ویترین از واژه vitrum لاتین به معنای شیشه نشئت گرفته شده است و وضعیت فجر برای بررسی مسائل مالیش چون vitrum روشن است.
در سال‌های اخیر که جشنواره فجر به سوی تبدیل شدن به مرور تئاتر ایران پیش رفته است، اتفاق قابل توجهی رخ داده است. بیشتر نمایش‌های متقاضی در این جریان، نمایش‌هایی است که در گیشه شکست خورده‌اند و در دریافت حمایت نیز با موفقیت روبه‌رو نبوده‌اند. برای حضور در بخش اصلی جشنواره تئاتر فجر یک گروه می‌داند برای تنها دو اجرا می‌تواند بین 10 تا 30 میلیون دریافت کند و این پول بدون تأخیرهای مرسوم رخ می‌دهد. این وضعیت درباره جشنواره تئاتر کودک و نوجوان نیز صادق است، جشنواره‌ای که در دورههای اخیر رویکرد مرورمحور داشته است. پس یک گروه با دانش وضعیت گیشه خود و برای رفع کسری به وجود آمده میان هزینه تولید و سود کسب شده می‌داند حضور در فجر می‌تواند جبران کسری کند. از همین رو تمام تلاش خود را می‌کند در فرایند فجر حاضر شود و جایزه گفتن حتی برای او علی السویه می‌شود. این وضعیت تا جایی پیش می‌رود که جشنواره فجر در سال‌های گذشته بزرگتر و بزرگتر می‌شود. گزارش‌هایی از تلاش برخی هنرمندان برای حضور در جشنواره به هر نحو به دست خبرنگاران رسیده است. برخی مصاحبه‌ها نشان می‌دهد مخالفان یک دوره جشنواره عمدتاً از میان کسانی است که در فجر نیستند و از قضا در گیشه هم شکست تجاری خورده‌اند.
البته با نگاهی به جدول آثار مرور هم می‌توان دید که آثار شکست خورده بخش مهمی از جشنواره فجر را تشکیل می‌دهند و اساساً آثار بر مبنای هنریشان وارد گردونه فجر نشده‌اند. در این میان همیشه شائبه‌هایی مبنی بر اهمیت یافتن رابطه برای حضور در فجر به گوش می‌رسد. برای مثال در دوره 36 تئاتر فجر به دبیری فرهاد مهندس‌پور، آتیلا پسیانی برای تولید نمایش «صد سال تنهایی» دعوت می‌شود و برای آن بالاترین دستمزد جشنواره که مبلغ 40 میلیون بوده را دریافت می‌کند. این نمایش تنها دو شب اجرا می‌شود و دیگر رنگ صحنه نمی‌بیند و این در حالی است در نوبت اجرای تماشاخانه ایرانشهر بوده است. رابطه مهندس‌پور و پسیانی بر کسی پوشیده نیست.
پسیانی به عنوان مهمان در فجر حضور داشت.
با نگاهی به فهرست آثار مهمان دوره اخیر نیز می‌توان دید نادر برهانی مرند در تعداد آثار دعوتی تخلف کرده است و می‌توان دید در میان آثار معرفی شده بخش مهمی از آنها اساساً فاقد گیشه برای رسیدن به سوددهی بوده‌اند. حضور این گروه‌ها در فجر برابر با رسیدن به یک تراز نزدیک به مثبت به حساب می‌آید. نتیجه چنین کاری تلاش و رقابت ناسالمی برای حضور در فجر است. رقابتی که در آن هنرمند برای رفع مشکل اقتصادیش به هر ترفندی رو می‌آورد تا در ویترین تئاتر کشور باشد و این مهم تمام آنچه وظیفه یک جشنواره به حساب می‌آید را از بین می‌برد. دیگر شما به جشنواره نمی‌روید تا شاهد یک رویداد هنری نو باشید یا با شیوه‌های اجرایی تازه یا تقویت‌شده مواجه شوید. شما نمی‌توانید با یک موقعیت محتوایی روبه‌رو شوید تا شما را اقناع کند.
جشنواره تئاتر فجر در چنین وضعیت تنها یک کارکرد داشته است و آن هم مفلس کردن هنرمند است. جشنواره تئاتر فجر هنرمند تئاتر را به سمت و سویی می‌برد تا بیش از هر زمانی محتاج دولت باشد و برای گذران زندگیش بازی ناسالمی در پیش گیرد.
مصاحبه‌های آتشین علیه فجر کند و برای به دست آوردن چندرغاز بیشتر، عرصه فعالیت خود را خدشه‌دار می‌کند. این وضعیت زمانی بدتر می‌شود که بسیاری از هنرمندان تئاتر فعالیت‌های هنری خود را معطوف به جشنواره‌ها می‌کنند و از طریق جشنواره ارتزاق می‌کنند. آنان اثر هنری خود را نه برای مخاطب که برای پول درآوردن از جشنواره‌ها می‌آفرینند. این آثار عمدتاً فاقد هر گونه بار هنری و زیباشناسی هستند و با تغییر نام در سراسر کشور می‌چرخند و با دریافت کمک هزینه‌های جشنواره، اقتصاد سازندگانشان را فراهم می‌کنند. فارغ از اینکه برای تاریخ تئاتر ایران آورده‌ای داشته باشند.
بازی جشنواره تئاتر فجر هنرمند را در عرصه اقتصادی بدبخت‌تر از همیشه می‌کند زمانی که بدون حضور در جشنواره وضعیت مالی هنرمند بد می‌شود. برای اهالی تئاتر عبارت «ما به جز تئاتر راه دیگری برای پول در آوردن نداریم» بدل به عبارتی رخوت‌آور شده است و نتیجه آن سالن‌هایی خالی است. اجراها به امید رسیدن به فجر تولید می‌شود و هنرمند نمی‌گوید چه بیافرینم که مخاطب داشته باشد. همه مخاطب تئاتر می‌شود همان سه عضو مثلاً بازبین - که عبارت به شدت اشتباهی است - که پس از اعلام اسامی مورد انواع اتهامات قرار می‌گیرد.
شاید تعطیل شدن فجر بتواند به هنرمندان بیاموزد در جهان امروز برای فعالیت اقتصادی می‌بایست به گونه دیگری بیاندیشد و دولت را در تغییر سیاست‌هایش تشویق کند تا به نحو شفاف‌تری بودجه خود را در تولید تئاتر اختصاص دهد و شاید شرایط را برای بهبود گیشه‌ها فراهم کند. فقدان فجر می‌تواند وضعیت تئاتر را هم تغییر دهد؛ چرا که دیگر کسی برای جایزه بردن نمایشی نمی‌سازد؛ بلکه برای جلب‌نظر مخاطب کار می‌کند.
دیگر گونه‌ها محدود به چند عنوان مشخص نمی‌شود و نیاز برای جلب مخاطبان با سلایق مختلف حساس‌تر می‌شود. فجر با شمایل امروزش یک وصله ناجور است. یک ابزار هزینه‌ساز برای دولت و یک بستر مفلس‌کننده برای هنرمند.
منبع:تسنیم
منبع: جهان نيوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.jahannews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «جهان نيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۵۹۷۴۶۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
کج‌سلیقگی مدیران فرهنگی نوجوانان را از مسجد فراری کرد
کوروش زارعی در نشست خبری جشنواره تئاتر بچه‌های مسجد گفت: یکی از دلایلی که نوجوانان ما از مسجد فراری شدند به خاطر کج سلیقگی‌هایی است که در مسجد رخ می‌دهد. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، نشست رسانه‌ای پانزدهمین جشنواره سراسری تئاتر مردمی «بچه‌های مسجد» صبح امروز با حضور کوروش زارعی مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری و سیدمصطفی موتورچی دبیر این جشنواره در سالن طاهره صفارزاده حوزه هنری برگزار شد.
زارعی با اشاره به برگزاری این جشنواره در شهر یزد گفت: شعار این جشنواره «خانه هنرم مسجدم» است؛ ما از 4 سال پیش که سیزدهمین جشنواره را در قزوین برگزار کردیم به این نتیجه رسیدیم که جشنواره تئاتر بچه‌های مسجد نیازمند بازنگری است و باید سند تحول و چشم‌اندازی برای آن طراحی شود. به همین دلیل، به مدت سه سال جشنواره را تعطیل کردیم و چشم انداز 9 ساله تئاتر مسجد را طراحی کردیم که مبنای برگزاری رویداد 2-3 سال اخیر نیز همین چشم انداز است.
اقدام زیبای بچه مسجدی‌های قم به مناسبت روز معلمزارعی تاکید کرد: اکنون در سال چهارم این چشم‌انداز هستیم و فکر می‌کنیم بعد از 4 سال کار زیربنایی توانستیم به نقطه خوبی برسیم. بچه‌های مسجد از سراسر ایران در این رویداد حضور دارند و انگیزه خوبی در بین آنان ایجاد شده است. آنها به شکوفایی رسیدند و فکر می‌کنم خروجی خوبی خواهند داشت.
مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری با اشاره به برگزاری دورههای تخصصی کارگردانی تئاتر گفت: سال گذشته در مشهد دوره پیشرفته کارگردانی تئاتر را برگزار کردیم. قرار است خروجی‌های این دوره طرح‌های خود را ارائه بدهند و اگر تایید شود، بودجه ساخت نمایش دریافت خواهند کرد. با این کار کارگردانان جدیدی را در عرصه هنرهای نمایشی وارد کار خواهیم کرد که حتما انرژی جدیدی خواهند بود.
او درباره طراحی چشم‌انداز 9 ساله بچه‌های مسجد توضیح داد: این کار برای این بود که بچه‌ها را به رشد خوبی برسانیم تا در جشنواره‌های معتبر دیگر تئاتر مثل جشنواره‌های مقاومت، ایثار و حتی بین‌المللی فجر حضور پیدا کنند و کارهایشان دیده شود. جشنواره تئاتر بچه‌های مسجد امسال خروجی بیش از 800 گروه نمایشی از سراسر کشور است که 200 تای آنها روستایی هستند. هدف ما در چشم انداز این است که تئاتر را به روستاها بکشانیم و از این طریق استعدادیابی کنیم. اکنون 3-4 گروه برگزیده که در یزد حضور دارند، روستایی‌اند و حتما هنرشان به جامعه تئاتر کشور معرفی خواهد شد.
سید مصطفی موتورچی دبیر جشنواره تئاتر بچه‌های مسجد در بخش دیگری از این نشست خبری گفت: پانزدهمین جشنواره تئاتر مسجد در شرایطی برگزار خواهد شد که فراخوانی منحصرا برای جشنواره امسال صادر نشده است. دلیل این موضوع این است که در 3 سال گذشته رویدادهای تولیدی متعددی در دفاتر مساجد سراسر کشور با عنوان «محرابیان» برگزار شده و جشنواره امسال محلی برای نمایش نیروهای تربیت شده از طریق همین رویداد است.
وی ادامه داد: در این رویداد، نوجوانان علاقه‌مند به تئاتر در قالب یک گروه کار خود را از مساجد محله‌شان شروع می‌کردند و آرام آرام به رویدادهای استانی می‌رسیدند. در نهایت، با رقابت این گروه‌ها و معرفی برگزیدگان، 3 اثر به عنوان برگزیده هر روستا معرفی می‌شدند. این رویداد به مدت دو سال برگزار شد و هر استان تاکنون 6 گروه برتر معرفی کرده است. این نمایش‌ها در ابتدا به صورت غیرحضوری بازبینی شدند و 42 اثر به بازبینی حضوری رسیدند. در اواسط فروردین ماه نیز بازبینی‌های حضوری انجام شد و در نهایت به 14 نمایش رسیدیم که از روزهای 18 تا 20 اردیبهشت ماه در بافق یزد به نمایش درمی‌آیند.
موتورچی با تاکید بر پیش زمینه‌های کار هنری در مساجد گفت: معتقدیم تربیت مربی، پیش زمینه کار هنری در مساجد است. به همین دلیل، همزمان با رویداد تولیدی محرابیان، سلسله دورههای تربیت مربی هم برگزار شد و مربیان هر استان و استان‌های همجوار گرد هم آمدند. سه سال پیش با 200 مربی کار خود را آغاز کردیم و اکنون به 800 مربی رسیده‌ایم که به معنای 800 گروه است. علاوه براین، پیش زمینه دیگر، توجه به نمایشنامه مناسب جهت اجرا در مساجد است. در اجرای تئاتر در مساجد باید به پارامترهایی مثل تک جنسیتی بودن، زمان نمایش، مخاطب خاص آن و .... توجه داشت. بر همین اساس، تاکنون سه دوره نمایشنامه نویسی «گلدسته‌ها» برگزار شده است که خروجی آن 150 نمایشنامه مسجدی است. باید تاکید کنم تمام 14 گروهی که در جشنواره امسال حضور دارند، همه این مراحل را پشت سر گذاشته‌اند.
وی داوران این دوره از جشنواره را معرفی کرد و گفت: خانم‌ها اعظم بروجردی، الهام چرخنده و وفا طرفه داوران این دوره از جشنواره تئاتر بچه‌های مسجد هستند.
کوروش زارعی در بخش دیگری از صحبت های خود گفت: در جشنواره بچه‌های مسجد، آن چیزی که در دستور کار خودمان قرار دادیم، «گروه محوری» است. عمده جشنواره‌ها رویکردهای فردگرایی دارند اما ما اصل و اساس کار این جشنواره را بر گروه بودن بچه‌ها قرار دادیم. بر همین اساس نیز جایزه‌های ارزشمند جشنواره به گروه‌ها تعلق می‌گیرد. با این کار می‌خواهیم به بچه‌ها یاد بدهیم که تئاتر کار فردی نیست و گروهی است و اگر بتوانید گروه موفقی داشته باشید تئاتر بهتری روی صحنه خواهید برد.
وی درباره جایزه ویژه این جشنواره گفت: جایزه ویژه جشنواره جایزه ویژه فرج الله سلحشور است؛ هنرمند نام آشنایی که فعالیت هنری خود را از مسجد شروع کرد. این جایزه از این پس در جشنواره خواهد بود و به یک گروه برتر که اجرای خوبی از نظر ساختاری داشته باشند و مسجدی باشند و در دورههای ما حضور پیدا کرده باشند اهدا می‌شود.
زارعی درباره انتخاب داوران زن در جشنواره امسال نیز گفت: هدف این بود تا جایگاهی برای داوران زن قایل شویم و از هنرمندانی که با تجربه و تحصیل کرده هستند استفاده کنیم. نمی‌شود که داوران جشنواره همیشه مردان باشند، در حالی که زنان هنرمند ما نیز از توانمندی‌های بسیار خوبی برخوردار هستند.
او درباره جزییات مراسم افتتاحیه و اختتامیه نیز بیان کرد: مراسم افتتاحیه را در کنار مزار شهدای گمنام شهر بافق برگزار خواهیم کرد و اجراها و مراسم اختتامیه نیز در امامزاده عبدالله است. این مکان محل برگزاری مسابقه برای نمایش در برابر دیدگان داوران است و هر گروه بعد از این اجرا 3 اجرای دیگر نیز در مساجد شهر یزد و بافق خواهد داشت.
موتورچی درباره جوایز جشنواره نیز توضیح داد و گفت: در بخش بازیگری، از 7 نفر از بازیگران زن و آقا برتر تقدیر می‌کنم و رتبه بندی نخواهیم داشت. ما همیشه گفته‌ایم که در این جشنواره گروه محوری مهم است و به همین دلیل 5 جایزه گروهی با رویکردهای مختلف می‌دهیم. علاوه براین، دو مراسم پاسداشت خواهیم داشت. جایزه کارگردانی و تولیدات بصری نیز خواهیم داشت. باید اشاره کنم که در مجموع نزدیک به 300 میلیون جایزه می‌دهیم که جایزه 5 گروه برتر و جایزه فرج الله سلحشور بیشترین مقدار را به خود اختصاص داده است. براین اساس، هرکدام از گروه‌های برگزیده 10 میلیون و گروه برگزیده جایزه سلحشور نیز 20 میلیون تومان هدیه دریافت خواهند کرد.
زارعی در پاسخ به پرسش یکی از خبرنگاران مبنی بر اینکه آیا اجرای نمایش در مسجد کیفیت اجرا در سالن را دارد یا خیر، گفت: بگذارید سوالی را مطرح کنم و آنهم این است که آیا اجرای تئاتر در گاراژ یا پارکینگ به اندازه اجرا در یک سالن همراه با نورپردازی کیفیت دارد؟ پاسخ منفی است اما فراموش نکنید که در اروپا و آمریکا، اجرای نمایش در کارخانه‌های متروکه و گاراژها نیز برگزار می‌شود. جشنواره بچه‌های مسجد یک جشنواره محیطی است و سالهاست که در همه دنیا تئاترهای محیطی برگزار می‌شود. بنابراین اجرای نمایش در مساجد شوآف نیست. این جشنواره شکلی از تئاتر خلاق است و به گروه یاد می‌دهد که می‌توان یک نمایش را بدون نورپردازی و لباس‌های آن چندانی برگزار کرد. بنده معتقدم اگر گروهی بتواند با همین امکانات کم با مخاطب ارتباط برقرار کند و در دل اجرای خود مفاهیم مورد نظرش را آموزش بدهد موفق است. ما بچه‌ها را با دست خالی بار می‌آوریم تا اگر روزی به تالار وحدت رفت بداند دستاوردش از کجا بوده است.
مدیر مرکز هنرهای نمایشی حوزه هنری در واکنش به صحبت یکی از خبرنگاران مبنی بر فاصله گرفتن مساجد از اجرای برنامه‌های فرهنگی در سالیان اخیر گفت: به نظرم این موضوع تحت تاثیر کج سلیقگی مدیران فرهنگی و از سویی دیگر کج سلیقگی در هیئت امنا مساجد رخ داده است. فراموش نکنید که دوره اول جشنواره بچه‌های مسجد را در سال 1374 برگزار کردیم اما بی تدبیری و مسیر غلط فرهنگی این جشنواره را به مدت دو دهه تعطیل کرد. این جشنواره به جایی رسیده بود که سومین جشنواره معتبر تئاتر کشور بود اما تعطیل شد. یکی از دلایلی که نوجوانان ما از مسجد فراری شدند به خاطر کج سلیقگی‌هایی است که در مسجد رخ می‌دهد و بچه‌ها را از مسجد رانده می‌شوند. اگر تاکیدات موکد رهبر انقلاب در سال‌های اخیر نبود وضعیت بدتر بود. شاید یکی از دلایلی که باعث شد در سال‌های اخیر ضربه‌های فرهنگی از سوی نوجوانان بخوریم به این دلیل است که بچه‌ها از مسجد رانده شدند. ما می‌خواهیم به بهانه تئاتر و فعالیت‌های هنری دوباره پایشان را به مساجد باز کنیم.
انتهای پیام/
جزئیات جدید از دزدیده شدن دختر ۴ ساله کلاله‌ای؛ کارگر ۳۵ ساله قصد فروش یسنا را داشت