به نقل از «ایران آنلاین»

سفرنامه سیل؛ معمولان

تاریخ انتشار: ۱۶ اردیبهشت ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۶۷۸۷۵۵

زهرا کشوری؛ ​​​​​​​معمولانی‌ها هم مثل همه لرها زبان رکی دارند، صریح هستند. همان لحظه اول که به شهر می‌رسیم می‌گویند آمده اید برای سلفی گرفتن. بعد هم لبخند تلخی کنج لبشان می‌نشانند و می‌روند. هیچ کدام، نمی‌مانند برای شنیدن جوابی. این جمله از دهانی به دهان دیگری می‌چرخد. ترجیع بند کلامشان همین است می‌گویند و می‌روند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 قبل از ما مسئولان آمده بودند به سلفی گرفتن. خودشان می‌گویند. به خبرنگارها اعتماد ندارند. می‌گویند: «آخرش می‌روید حرف‌های مسئولان را می‌نویسید.» معمولان 60 کیلومتر با خرم آباد مرکز لرستان فاصله دارد. آنها به زبان لری خرم آبادی یا لری بالاگریوه ای(مینجایی) صحبت می‌کنند. بالا گریوه یکی از گویش‌های لری جنوب غرب لرستان است. بیشترین گویش‌وران این گویش زبان لری از ایل بالاگریوه ساکن در پلدختر، معمولان، اندیمشک، دهلران، آبدانان، دره شهر، جنوب خرم‌آباد، دورود، مهران و... هستند. خودشان به معمولان می‌گویند «معمولو.» لهجه خرم آبادی، لهجه سختی نیست. اگر تند صحبت نکنند، راحت متوجه می‌شوی چه می‌گویند. زبان شیرینی دارند. سیل 5 فروردین هم از شیرینی زبانشان کم نکرده. وسط شهر که می‌رسی، کافی است سر بچرخانی به کوچه‌هایی که به ساحل کشکان می‌رسد. کوچه‌هایی که پای آمدن و رفتنشان در گل مانده. سیل همه خانه‌های ساحلی را زخم زده. ساکنان همه وسایل را بیرون کشیده‌اند. گِل تار و پود فرش‌های بسیاری را خورده. وسایل برقی سوخته. سیل کتاب‌های درس و مدرسه دانش‌آموزان را به آب داده. راه‌ها قطع است و اهالی شهر معمولان نمی‌دانند چه بر سر باغ‌ها، زمین‌های کشاورزی و جالیزشان آمده است. آنها خیار، بادمجان و... می‌کارند. باغ دار هم هستند؛ انار، انگور، انجیر، زیتون و... اما همه چیزشان را یک صبح ساعت 6 از دست داده‌اند. مانده‌اند که این چه کاری بود که کشکان کرد؟! کشکان را هرگز این‌گونه ندیده‌اند. مشکل هم همینجاست. هیچ‌کس به آنها نگفته که سیل دوره دارد. حتی مسئولان هم فراموش کرده‌اند که سیل دوره دارد. سیل چند دهه پا پس می‌کشد بعد می‌آید خاکی بیشتر از آنچه از او گرفته‌اند، پس می‌گیرد. وگرنه به قول جوانان معمولانی اگر مسئولان می‌دانستند که نباید در ساحل خانه ساخت، چرا مجوز دادند؟ الآن هم فقط درد از بین رفتن وسایلشان را ندارند. زخم فروریختن دیوارهای خانه هایشان را ندارند. شهرداری و شورای شهر به آنها گفته باید خانه‌های ساحلی را برای همیشه تخلیه کنند. سند خانه را به آنها نمی‌دهد. اما نگفته‌اند کجا بروند؟ خانه‌ها را هم از آنها نمی‌خرند. هرچند کشکان تکلیف برخی از خانه‌ها و روستاها را مشخص کرده. چنان زمین برخی خانه‌ها و روستاها را زیر شویی کرده که چاره‌ای جز رفتن ندارند.
مردم در میان اعتراض به بی‌کسی و بی‌توجهی مسئولان تلاش می‌کنند تا خانه‌ها را آماده کنند تا دوباره زندگی را از سر بگیرند. مسأله دقیقاً همینجا است. پیش‌بینی هواشناسی می‌گوید: «لرستان 12 فروردین سیل شدیدتری را تجربه خواهد کرد.» سیل در همان اولین حمله هم ضربه کاری زده است. پیش‌بینی‌ها هم می‌گوید، کشکان پا پس کشیده است برای تجدید قوا. جنگ آب ادامه دارد. کشکان خاک بیشتری می‌خواهد پس با شدت و حدت بیشتری می‌آید. خیلی از پل‌های ارتباطی را قطع کرده است، رمق زمین و جاده را گرفته و زمین‌های کشاورزی را نابود کرده. بی‌شک دفعه بعد به قصد جان می‌آید اما این خبرها انگار به گوش معمولان نرسیده، نه مردمش نه مسئولانش. شورای شهر و شهردار توی شهر چرخ می‌زنند. به هیچ طریقی راضی نمی‌شوند به خبرنگاری نزدیک شوند. تمام برنامه شان برای دفاع در مقابله حمله دوباره سیلی که در همان بار اول هم از دیوارهای دو سه متری خانه‌ها بالا کشیده و زار و زندگی مردم را به آب داده، یک وانت شن است که جلوی همه کوچه‌های منتهی به کشکان ریخته! از لابه لای کپه‌های شن، لوله‌های کوچک فاضلاب یک متری را گذشته تا آبی که به کوچه سرازیر می‌شود را به کشکان برگرداند. بهانه داده است به دست معمولانی‌ها تا طعنه بزنند. هر کی رد می‌شود می‌گوید معلوم نیست این لوله‌ها قرار است آب کوچه را از کشکان برگردانند یا آب کشکان را به کوچه ببرند. کپه شن‌ها با فشار یک شیلنگ شسته می‌شوند و از بین می‌روند. مایه خنده تلخ اهالی سیلزده شده. می‌دانند که کشکان با اولین موج، شن‌ها را نیست و نابود می‌کند اما نمی‌دانند چرا شهرداری این کار را می‌کند! ارتباط‌ شان با روستاهای اطراف قطع شده. «گرگر» تنها وسیله‌ای است که خود را می‌توانند به روستاهای آن سوی کشکان برسانند. سیل که آمد گرگر را هم غرق کرد. وضعیت مالی اهالی خوب نیست. قرقره همین گرگر تا چند سال پیش انگشت بسیاری از ساکنان روستاها و شهر معمولان را حین عبور قطع می‌کرد. زنان و مردان زیادی هستند که دست شان را نشان می‌دهند تا ثابت کنند بندی از انگشتانشان در قرن 21 لای قره قره‌ای گیر کرده که آنها را از دو سوی کشکان به روستایی وصل می‌کرد یا به شهری می‌رساند. قطع انگشتان، کرایه‌ای است که آنها سال‌های سال می‌پرداختند. خودشان می‌گویند بالاخره یک تبریزی خَیر آمد و گرگر را درست کرد. اینجوری بود که گرگر از خیر انگشت‌های آنها گذاشت. سیل گرگر را هم خراب کرد. چند روز بعد از سفر ما خبر می‌رسد که خیر تبریزی دوباره به معمولان آمده و گرگر را برای اهالی تعمیر کرده است. بعد از آن خیر هم سیل می‌آید و زخمی کاری به معمولان می‌زند. سیلی که معمولانی‌ها منتظرش نبودند، بازهم جدی‌اش نگرفتند. فکر می‌کردند که خطر از سر آنها گذشته بود اما ما می‌دانستیم این بار که بیاید به قصد جان می‌آید و به قصد جان آمد.../ ایران عصر

منبع: ایران آنلاین

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۶۷۸۷۵۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دزدی با آگهی اجاره خانه ؛ ماجرا چیست؟

دریافت 12 MB کد خبر 847535 منبع: فارس برچسب‌ها خبر مهم مسکن اجاره کلاهبرداری - قمار - شرط‌بندی