نگاهی به اثرات منفی گوشی و تلویزیون در کودکان
تاریخ انتشار: ۱۹ اردیبهشت ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۳۷۰۸۳۷۵
به گزارش جهان نيوز، درباره پیامدهای استفاده کودکان از موبایل و تبلت به ایسنا میگوید: استفاده از این ابزار موجب میشود تعامل مثبتی که باید بین پدر، مادر و کودک باشد، روی ندهد و موجب عدم تمرکز و افزایش پرخاشگری کودک شود، به همین دلیل سازمان بهداشت جهانی به نقش بازی در سلامت کودکان تاکید میکند.
او ادامه میدهد: وقتی کودک از ابزارهایی که نباید، استفاده میکند، ارتباطی که باید با محیط داشته باشد، از بین میرود و این امر موجب نداشتن تمرکز دیداری و کاهش کیفیت شنیداری او میشود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
این روانشناس اضافه میکند: ما در اولین برخورد با کودکان چهار یا پنج ساله، مدت زمانی را که صرف تماشای تلویزیون یا استفاده از گوشی تلفن همراه و تبلت میکنند، بررسی میکنیم زیرا خوراکی که رسانه به کودک میدهد نقش مهمی دارد، برای مثال من تماشای کارتونهای «پاندای کونگفو کار» یا «باب اسفنجی» را برای کودکان نامناسب میدانم زیرا تحقیقات نشان میدهد کارتون «باب اسفنجی» موجب کُندذهنی کودکان میشود و هوش آنها را پایین میآورد یا کارتون «پاندای کونگفو کار» موجب افزایش پرخاشگری آنها میشود.
امیریان میگوید: تدوین کارتونها، بیزینسی است و اسلایدهایی که کنار هم قرار میگیرند تا کودکان بتوانند برنامه را تماشا کنند به دلیل جذابیت زیاد نور و رنگها، لذتبخش است در حالی که کارتونهای قدیمی آنقدر نور پخش نمیکردند. این امر موجب پرخاشگری کودک میشود به همین دلیل تماشای زیاد برنامههای تلویزیونی برای کودکان ممنوع است.
او با بیان اینکه در حال حاضر، کارتونها یا جنبه بیزنس - آموزشی و یا جنبه تجاری صرف دارند، ادامه میدهد: کارتونهای بیزینس - آموزشی کودک را یکجانشین میکنند تا به او یکسری مسائل را آموزش دهند. کارتونهای تجاری هم برای آنکه به فروش برسند، ساخته میشوند. برای مثال کارتون «شِرک» برای لذت بردن بزرگسالان ساخته شده که به بهانه کودکان روانه بازار شده است و مفاهیم ازدواج را به همراه دارد و در نهایت پندآموزی که برای کودک مناسب باشد، ندارد.
این روانشناس بیان میکند: من حتی برنامههای کودک در شبکههای ماهوارهای مثل «جِم جونیور» را برای کودکان ممنوع میدانم و در نهایت و به شرط آنکه مادر نتواند با کودک کار کند، شبکه پویا را معرفی میکنم چون تدوین کارتونهای این شبکه به نسبت شبکههای خارجی کمتر است، ارتباطی که مجری با کودکان میگیرد بیشتر است و از همه مهمتر فرهنگ این برنامهها با جامعهای که ما در آن زندگی میکنیم همخوانی دارد. اما کودکان فقط ۴۵ دقیقه صبح یا بعد از ظهر و به عنوان جایزه امکان تماشای برنامههای این شبکه را دارند.
امیریان میگوید: آموزش صرف به کودکان کافی نیست و باید روی بیماریهای آنها کار شود زیرا خانوادهها یکسری مشکلاتی دارند که آن را به کودکان هم منتقل میکنند.
این روانشناس معتقد است: مادرانی که خلاق نیستند، اجازه استفاده از ابزارهای الکترونیک یا تماشای تلویزیون را به فرزندانشان میدهند. ما به مادران این چنینی فرزندپروری آموزش میدهیم یعنی مشکلات بچهها را بررسی میکنیم و به مادرها آموزش میدهیم قوانین را به فرزندانشان آموزش دهند یا لوازم کافی مثل کتاب قصه و اسباببازی که با روحیه کودک سازگار است، در اختیارشان بگذارند تا بتوانند فرزندشان را سرگرمشان کنند.
امیریان بیان میکند: خانواده باید قبل از ورود هر ابزاری به خانه برای آن قانون بگذارد. برخی از مادرها میگویند فرزندشان در گوشی فرد دیگری عکسها یا فیلمهای نامناسب دیده است. ما باید قبل از هر چیزی فرهنگ استفاده از ابزارها را داشته باشیم. در یک دهه ماهواره آمد که بسیاری از بچهها تحت تاثیر آن به بلوغ زودرس رسیدند. در حال حاضر بسیاری از خانوادههای مراجعهکننده میگویند که ماهوارهشان را بستهاند چون متوجه شدهاند شبکههای امثال جِم تیوی به درد کودکانشان نمیخورد.
او اضافه میکند: برخی از برنامهها مثل «عمو پورنگ» یا «خاله قاصدک» را همهی بچهها میبینند که من هم به خانوادهها توصیه میکنم اجازه دهند کودکانشان این برنامهها را ببینند چون به این واسطه میتوانند در کار گروهی مهد کودک یا مدرسه درباره آن برنامه صحبت کنند و موضوعی برای گفتوگو داشته باشند. گرچه معتقدم برخی برنامههای کودک تولیدی شبکههای خودمان هم استرسزا و بیمحتوا هستند با این حال به خانوادهها میگویم که به فرزندانشان اجازه دهند این برنامهها را ببینند تا بتوانند با کودکان دیگر ارتباط بگیرند.
این روانشناس درباره اینکه خانوادهها بدون استفاده از این ابزارها چگونه میتوانند فرزندانشان را سرگرم کنند، پیشنهاد میدهد: مادر میتواند با فرزندش غذا درست کند زیرا بسیاری از بچهها دوست دارند در کارهای خانه با مادرشان شریک شوند. یا او را با شعر، کتاب قصه، بردن به پارک سرگرم کند. از طرفی مادری که خلاق است، میتواند از هر ابزاری برای کودکش سرگرمی درست کند.
ما معتقدیم مادر باید در اختیار فرزندی که بدنیا آورده باشد. مادری که یک گوشی تلفن دست فرزندش میدهد تا او را سرگرم کند و خودش به کارها و مشکلاتش برسد، مادرِ در اختیاری نیست و در نهایت فرزند پرخاشگری تربیت میکند. زیادی وقف بچهشدن و زیادی نسبت به آن بیاهمیت بودن خوشایند یک مادر نیست. ما میگوییم مادر میتواند حدود یک ساعت با کودک بازی کند و سپس باید به کودک یاد دهد خودش سرگرم شود.
منبع: ایسنا کپی متن خبر
منبع: جهان نيوز
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.jahannews.com دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «جهان نيوز» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۷۰۸۳۷۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
بازی برای کودکان خیلی مهم است اما جایگاه ادبیات هم حفظ شود
لاله جعفری نویسنده حوزه کتاب کودک، درباره وضعیت کتاب کودک و نوجوان در گفتگو با خبرنگار مهر گفت: خوشبختانه امروز طیف وسیعی از کتابها در بازار نشر وجود دارد اما در مقابله با تالیفهای خارجی که مخاطب زیادی دارند نویسندگان ایرانی کار سختی پیش رو دارند چون باید به نحوی بنویسند تا بچهها فقط به دنبال کتابهای ترجمه نروند و به دنبال تالیفات داخلی نیز باشند.
وی افزود: همچنین گستردگی سبکهای ادبی در حوزه کودک زیاد است و تنوع خوبی وجود دارد. ما داستانهای تخیلی، ترسناک، طنز، علمی و… را داریم و این تنوع باعث میشود تا بچهها به طرف کارهای تألیفی جذب شوند. البته که هنوز فاصله بسیاری با آثار خارجی داریم، چرا که گرانی کاغذ و چاپ باعث شده تا ناشران محدودتر کار کنند و این محدودیتها برای نویسندگان نیز بهوجود میآید. امیدوارم این مشکلات حل شوند و آثار تألیفی در کنار ترجمه بچهها را به سمت خود جلب کنند.
نویسنده کتاب «چوم چوم» درباره یافتن ایده برای نگارش و همراهی با کودک امروز گفت: سعی میکنم تجربههای میدانی زیاد داشته باشم و با بچهها کار کنم. حواس پنجگانه خود را در مواجه با بچهها تقویت کنم. در پارک، خیابان، مترو و هر جاییکه کودکی میبینم شش دانگ حواسم را جمع کنم تا ببینم عکسالعملش در مقابله با مسائل چگونه است و سعی میکنم ایجاد ارتباط کنم و ببینم مدل حرفزدنشان تا چه اندازه نسبت به بچههای دوره خودمان تغییر کرده است. در کنار این مشاهده میدانی سعی میکنم کتابهای پرفروش دنیا را بخوانم و نکات قابل توجه آن را درک کنم. از سوی دیگر تلاش میکنم تا در فیلمها، انیمیشنها یا حتی بازیهای رایانهای جستجو کنم ببینم آثار پرطرفدار چه نکاتی به همراه دارند که بچهها به سمت آنها جلب میشوند.
جعفری به چگونگی ترغیب بچهها برای مطالعه و فرهنگسازی در راستای مطالعه گفت: بازاریابی مهمترین مساله است. تبلیغات اثر بسیار زیادی دارد و فکر میکنم رسانهها حرف اول را در این میان میزنند. امروز بین دو فیلم برای پخش، رقابت و تبلیغات گستردهای وجود دارد، چه در شبکههای داخلی و چه فارسی زبان خارجی؛ در حالیکه برای کتاب ما هیچ تبلیغی نداریم. فکر میکنم سهلالوصولترین راه، همین تبلیغ است. هرچند که هزینهبر است، اما رسانههای داخلی مانند تلویزیون، به نوعی جزو مایملک مردم ایران به شمار میآید و باید از آن استفاده شود. ما در طول روز همه نوع تبلیغی در رسانه میبینیم، غیر از کتاب.
وی ادامه داد: از سویی فکر نمیکنم در مدارس هیچ تمرکزی روی این مسئله وجود داشته باشد. این اتفاق در حالی است که بیشترین زمان را فرزندان ما در مدرسه و در کنار هم میگذرانند و میتوان برای آنها ساعت مطالعه، یا زنگ کتاب تعریف کرد و به هزار نوع، نه به شکل خشک و اجباری بلکه با بازی و سرگرمی تبلیغ کتاب کرد تا فرهنگ مطالعه در میان بچهها ایجاد شود.
ایننویسنده گفت: ناشران به دنبال کتابهایی همراه با بازی و سرگرمی هستند و وجه بازی برایشان غالب است. درست است که بازی نقش مهمی در زندگی کودک دارد، اما ادبیات نیز جایگاه خودش را دارد و باید این جایگاه حفظ شود. ناشران مجبور هستند برای فروش کتاب دست به هر کاری بزنند و کالایی تولید کنند که روی دستشان نماند. اما کتابهایی که ادبیات خالص هستند و به جشنوارههای داخلی و خارجی راه پیدا میکنند هر روز کمرنگ و کمتعداد شدهاند و این را من از سفارشهایی که به خودم ارائه میشود، میبینم. ناشر از من میخواهد که سری کاری کنم در حالی که باید بذر آگاهی در ذهن کودک کاشته شود و این با یک اثر خوب اتفاق میافتد، اما امروز این گونه نیست. وی در پایان گفت: امیدوارم شرایطی فراهم شود تا نویسنده آنچه که دلش میخواهد را بنویسد و تنها سفارشی کار نکند.
کد خبر 6090973 زینب رازدشت تازکند