نمایش های سیاه بازی در حال فراموشی است

کامران پور ناجی نویسنده و کارگردان نمایش « مجلس خواستگاری مبارک» درخصوص این نمایش در گفت و گو با خبرنگار حوزه تئاتر  گروه فرهنگی باشگاه خبرنگاران جوان،گفت: « مجلس خواستگاری مبارک» یک کار تئاتر روحوضی است . این نمایش روایتگر داستان بازیگری است که عاشق دختری شده و به خواستگاری او می رود, از آن جایی که این بازیگر وضعیت مالی ضعیفی دارد ,  پدر دختر او را جواب می کند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پسر دست از عشق خود بر نمی دارد و تصمیم می گیرد با انجام نمایش های سیاه بازی به منزل میرزا برود ولی این کار او حدود دو سال طول می کشد.

وی افزود: به پیشنهاد یکی از دوستان به میرزا می گویند دختر تو طلسم شده و نمی تواند ازدواج کندو باید دل پسری که به خواستگاری دخترت آمده را به دست آوردید و داستان بر این مینا ادامه پیدا می کند. در حالی که پسر داستان دیگر قصد ازدواج ندارد و می خواهد رسم سیاه بازی   و نمایش های آن را که به دست فراموشی سپرده می شود, دوباره احیا کند و به خاطر تئاتر فداکاری می کند و از نفس خود می گذرد.

پور ناجی با اشاره به اینکه نمایش های سیاه بازی و روحوضی  برای من بسیار با اهمیت است , بیان کرد: از بازیگر تئاتر  حمایتی نمی شود و بازیگر تئاتر یک درآمد مشخص و خاصی ندارد و این درآمد به حدی است که بتوان روزمره خود را گذراند. متاسفانه تئاتر آنقدر در کشور ضعیف شده که من تصمیم گرفتم این نمایش را بر روی صحنه بیاورم. از طرفی کنایه های داریم ولی بازیگر تئاتر گدا نیست ولی انسانی است که به تجملات دنیا نیازی ندارد بلکه نیاز او صحنه و حمایت مردم است.

وی ادامه داد: در حال حاضر سالن های تئاتر خالی هستند و علت آن هم فقر در تئاتر است , مگر اینکه از چهره های سینمایی  در تئاتر استفاده کنیم تا از این چهره ها برای فروش بلیت استفاده کنیم. ما نباید در تئاتر به دنبال شخصیت ها باشیم زیرا این شخصیت ها سبب از بین رفتن اصل تئاتر شده اند.

پور ناجی با اشاره به اینکه کارهایی با پرسوناژ بالا و در بهترین هتل های تهران بسته می شود, افزود: بسیاری از مخاطبان برای تئاتر به تماشای آن نمایش ها ننشسته بلکه به خاطر چهره های آن نمایش است . مخاطبانی که حتی اولین بار است که برای  تماشای تئاتر آمده و ترجیح می دهند 250 هزار تومان برای آن نمایش هزینه کنند , اما نمایشی که در چهارچوب تئاتر و در سالن های درست و با بازیگران تئاتری اجرا می شود, دیده نمی شود. از طرفی هم شبکه های مجازی و سایت ها حمایت درستی  از تئاترها ندارند و به دنبال آن فرهنگ سازی مناسبی برای تماشای تئاتر به وجود نمی آید.

وی ادامه داد: نمایش « مجلس خواستگاری مبارک» نشان دهنده این است که شخصی برای اینکه تئاتر احیا شود و زنده بماند, از عشق زمینی خود دست می کشد و به عشق تعالی خود که بازیگری تئاتر و احیا ساختن نمایش های آیینی و سنتی است , روی می آورد.  در کشور ما بازیگران سیاه باز بسیار انگشت شمار هستند و تعدادشان روز به روز در حال کاهش است. در سیاه بازی حرف دل های مردم گفته می شود. در نتیجه من کاری را انتخاب کردم که هم سیاه بازی در آن باشد و هم حرمت بازیگر تئاتر حفظ شود.

کارگردانه نمایش « مجلس خواستگاری مبارک» درخصوص انتخاب بازیگران نمایش گفت: ما یک گروه تئاتری هستیم که از بازیگرانی که در ورکشاپ های ما شرکت می کنند , تشکیل شده است . ما از بازیگران مبتدی تا حرفه ای در کارها استفاده می کنیم و این جریان روح نمایش ما سبب شده تا بازیگران در کنار هم  گروهی زیبا تشکیل دهند و همه بازیگران به صورت حرفه ای حاضر شوند و واقعا حیف است که باید خودمان تماشاگران نمایش را انتخاب کنیم و از سازمان ها و ارگان ها و حتی دوستان خود بخواهیم برای تماشای نمایش بیایند. ای کاش تماشای تئاتر فراگیر میشد و مردم برای تماشای تئاتر به سالن های نمایش می آمدند. 

وی ادامه داد: بیشتر مخاطبان به تماشای نمایش هایی که حرف های نامناسب زده می شود , می روند ولی کسی برای تماشای نمایش سیاه بازی که خبری از حرف های ناشایست نیست , زمان نمی گذارد. در آخر باید بگویم ما با خنده های مردم شاد هستیم و هدف ما شادی مردم است.

محسن برزگار، سیروس معصومی، کامران پور ناجی، مجید برومند، هومن جباری، المیرا غفوریان، کیمیا عباس‌نژاد، شیده پورمحمدی، سرور قاسمی و امین امیری بازیگران این سیاه‌بازی هستند.

گفتنی است نمایش طنز «مجلس خواستگاری مبارک» از ۱۹ اردیبهشت تا ۵ خردادماه هر شب به جز دوشنبه‌ها ساعت ۲۲:۱۵ در تماشاخانه استاد مشایخی به صحنه می‌رود.

انتهای پیام/

منبع: باشگاه خبرنگاران

کلیدواژه: هنرهای نمایشی نویسنده کارگردان

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۸۲۴۲۱۶ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

قصه شهرت و پایانش رنگ کهنگی نمی‌گیرد/ ترس‌ و تردیدهای یک ستاره

به گزارش خبرنگار مهر، نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت» به نویسندگی و کارگردانی بهرام افشاری و بازی افشاری و تینو صالحی تا ۲۱ اردیبهشت ماه در پردیس تئاتر شهرزاد روی صحنه است. این اثر نمایشی که در دور جدید اجراهای خود با استقبال مخاطبان روبه‌رو شده قرار است به زودی در شهر اصفهان نیز اجرا داشته باشد. محدثه واعظی پور منتقد و فعال رسانه‌ای یادداشتی درباره این اثر نمایشی نوشته و به ویژگی‌های نمایش افشاری که این روزها تبدیل به ستاره پولساز سینما نیز شده، پرداخته است.

در این یادداشت آمده است:

«عشق به بازیگری و دنیای سینما، دستمایه ساخت فیلم‌های مختلف و طرح روایت‌های متنوع بوده است، این عشق سودایی که بسیاری را درگیر و مهمتر از آن سرخورده کرده، موضوع اصلی نمایش «جوجه تیغی» به کارگردانی بهرام افشاری بازیگر تئاتر و سینما بود، نمایشی که بر اساس مونولوگ پیش می‌رفت و افشاری، راوی آن، زندگی شخصی و تجربه‌های خود را با قصه و خیال در هم آمیخته و داستان جوانی شهرستانی را روایت می‌کرد که عشق به بازیگری او را به تهران و پشت صحنه سینما آورده است. اواخر دهه ۹۰، وقتی «جوجه تیغی» روی صحنه رفت، افشاری بازیگر شناخته شده تئاتر بود، اما مثل امروز در سینما محبوب، مشهور و پولساز نبود. آنهایی که نمایش‌های «دیابولیک: رومئو و ژولیت» (آتیلا پسیانی) یا «پاییز» (نادر برهانی مرند) و «دن کاملیو» (کوروش نریمانی) را دیده‌اند، او را به خاطر می‌آورند. بازیگر هم‌نسل نوید محمدزاده و هوتن شکیبا که حضورشان در تئاتر، مژده تولد نسلی تازه را می‌داد. بازیگرانی مستعد که تئاتر، خانه اصلی‌شان بود اما بالاخره کشف شدند و مقابل دوربین رفتند.

افشاری، به خاطر ویژگی‌های ظاهری‌اش اغلب در نقش‌های کمدی و فضاهای طنزآمیز روی صحنه می‌رفت، صدای خوب، قدرتش در بداهه‌گویی و انعطاف بدنی‌اش کمک می‌کرد تا برای خنداندن تماشاگر، دست به هر ترفندی بزند و بازیگر شیرینِ روی صحنه باشد. اگر چه نقش جدی‌اش در «دیابولیک: رومئو و ژولیت» نشان داد می‌تواند سیمای جوان بذله‌گو و طناز را تغییر دهد.

موفقیت «جوجه تیغی» بیش از قصه ساده‌اش، به روایت صمیمی و سرراست افشاری مربوط می‌شد. او که بر متن تسلط کامل داشت، با دستی باز، شوخی می‌کرد، از تماشاگر خنده می‌گرفت و در لحظاتی، احساسات او را درگیر می‌کرد. در فاصله اجرای «جوجه تیغی» تا «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» افشاری، در سینمای ایران چند فیلم کمدی پر سر و صدا و پرفروش بازی کرده است. او در «فسیل» (کریم امینی)، تنها یک کمدین پولساز نیست، بلکه سعی کرده به شخصیت اسی، جوان آس و پاس و ساده‌دل پایین شهری، شیرینی و ملاحت بدهد. از میان انبوه بازیگران کمدی چند سال اخیر، افشاری در «فسیل» طراوتی دارد که اگر خودش مدام آن را در سینمای تجاری خرج نکند، برای تماشاگر دوست داشتنی و تازه است.

طبیعی است که سینمای کمدی، انبوهی نقش مشابه اسی به او پیشنهاد کند، اما مقاومت در برابر دستمزدهای وسوسه‌کننده عمر بازیگری افشاری را تضمین می‌کند. نکته‌ای که به نظر می‌رسد، یکی از دغدغه‌های شکل‌گیری «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» است. در این نمایش، افشاری، مانند «جوجه تیغی» خودش را نقد کرده و در معرض داوری قرار می‌دهد. این رویکرد جسورانه، هوش بازیگری را نشان می‌دهد که فردای حرفه‌اش را در وضعیت سرخوشانه امروز، نمی‌بیند. او در این نمایش، نقش بازیگری را بازی می‌کند که دوره طلایی حرفه‌اش را پشت سرگذاشته و در مسیری که طی کرده، گرفتاری‌های فراوانی داشته است. برای آنکه روایت ملال‌آور نشود، افشاری، بخشی از بار قصه را روی دوش همبازی‌اش تینو صالحی قرار داده است.

تعامل و بده بستان‌های آنها خوب از کار درآمده و ایده ارجاع به گذشته و نمایش «جوجه تیغی» تمهید مناسبی برای رفت و برگشت‌های قصه و انرژی گرفتن از آن نمایش است. «چه کسی …» متلک‌های سیاسی و تکه‌پراکنی‌های اجتماعی بیشتری نسبت به «جوجه تیغی» دارد، اما همه جذابیت نمایش به خاطر ترسیم این بازجویی و نقد بازی قدرت نیست. «چه کسی...» باز هم درباره بازیگری است، درباره سودایی که بر خلاف تصویر پرزرق و برق و باشکوهش، می‌تواند ویران کننده باشد و برای بهرامِ نمایش «چه کسی...» این گونه بوده است. افشاری با پیش کشیدن پای شبکه‌های اجتماعی، نقض حریم خصوصی و مسائلی از این دست، جامعه را نقد و با بازیگرانی که سرنوشتشان، از این طریق، تغییر کرده همدلی می‌کند.

برای افشاری به شهادتِ «چه کسی …»، دنیای بازیگری هنوز فریبنده و جذاب است. رویاهای او همچنان روی صحنه جان می‌گیرند و مهرش به مردم (مخاطبانش) را آنجا حس می‌کند. او در این نمایش، بیش از آنکه بخواهد نماد هنرمند یا بازیگر ممنوع‌الکار باشد (که هست)، شبیه خودش است، خودش را در مواجهه با مأموران نظارت کننده قرار داده و به جلسه بازجویی خودخواسته‌ای تن داده تا به تماشاگر یادآوری کند، ترس‌ها و تردیدهای یک ستاره، غیرقابل باور نیست.

«چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» درباره زوال دوران ستاره‌هاست، درباره ترس از مواجه شدن با جهانی که بازیگر، دیگر در آن شناخته شده و محبوب نیست. تصویری از مواجهه عقل و عشق و جهان پر اضطراب هنرمند، پس از افول جایگاهش. همان طور که «جوجه تیغی» می‌تواند بارها دیده شود و روایتی درباره امروز باشد، «چه کسی …» هم این ویژگی را دارد، چرا که قصه شهرت و پایان آن رنگ تکرار و کهنگی نمی‌گیرد.

کد خبر 6097465 آروین موذن زاده