امام هیچگاه نسبت به مردم کم اعتماد نشد

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی گفت: تفکر امام(ره) اعتماد به مردم بود، امام هیچگاه نسبت به مردمش کم اعتماد نشد.

به گزارش گروه فرهنگی خبرگزاری دانشجو به نقل از روابط عمومی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، سید عباس صالحی بعد از ظهر شنبه به همراه معاونان، مشاوران و جمعی از مدیران وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی با یادگار امام حجت الاسلاموالمسلمین سیدحسن خمینی دیدار کردند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

در این دیدار وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی با گرامیداشت سی امین سالگرد ارتحال امام راحل، گفت: روح بزرگ امام (ره) در کشور ما همچنان مثل نفسی برای انقلاب و کالبد زندگی ما جاری است و هرچه می‌گذرد آثار این روح پرفتوح مشخص‌تر می‌شود.

وی ادامه داد: اگر چه چهل سال از انقلاب اسلامی گذشته است، اما امام راحل همچنان نور وجودی‌شان در زندگی همه ما جاری است. انقلاب اسلامی ایران دینی بود و با این جوهره که دینی است این انقلاب را می‌شناسیم و امام نیز با عنوان یک رهبر دینی تعریف می‌شود.

صالحی تاکید کرد: اگر رهبر دینی انقلاب اسلامی امام راحل نبودند و این رهبری در یک بافت دیگری رخ می‌داد معلوم نبود کشور در چه مسیری حرکت کند، با همه احترام به همه شخصیت‌های دینی و تاریخی کشور می‌توان گفت اگر رهبر انقلاب ما امام خمینی (ره) نبود، معلوم نبود چه اتفاقی برای کشور می‌افتاد زیرا هیچکس جامعیت نگاه امام را ندارند.

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی یادآور شد: اولین نگاه امام به «وحدت و تقریب مذاهب و فضای نوع مناسبات فرقه اسلامی با یکدیگر» بود. در نگاه جهان بینی اسلامی و فقهی امام هم در جوامع اسلامی و هم جامعه داخلی احترام به همه ادیان وجود داشت. امام از همان ابتدا که انقلاب را رهبری و به پیروزی رساندند موضوع «وحدت بین فرق اسلامی» برای ایشان مهم بود.

صالحی بیان کرد: وقتی ما می‌بینیم ۱۱۰۰ شهید اهل سنت در دوران دفاع مقدس داریم یا حتی در انتخابات ریاست جمهوری اخیر کشور ۷۶ درصد مشارکت مناطق اهل سنت به چشم می‌خورد نشانگر جهان‌بینی بزرگ امام است. در حوزه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی هم بعد از انقلاب ۱۵۳ رسانه اهل سنت در قالب‌های مختلف داشته‌ایم، این نشان می‌دهد که همه در مسیر اجتماعی جایگاه خاص خود را دارند. از منظر امام همه حق فعالیت اجتماعی و هویت خاص خود را داشتند. امام به عنوان مرجعیت این نوع نگاه به وحدت بین ادیان را به عنوان یک ایدئولوژی جا انداختند.

وی با تاکید بر توجه ویژه امام به مردم ادامه داد: امام با نگاه خاص خود وحدت ارضی ایران را صیانت کردند، اگر امام خمینی (ره) رهبر دینی ایران نبود و دیگر رهبران دینی جای ایشان بودند بازهم موضوع فرق می‌کرد چون برای مردم جایگاه خاصی قائل بودند، در تقکر سنتی دینی ما مردم جایگاه زیادی ندارند اما تفکر امام اعتماد به مردم بود، امام هیچگاه نسبت به مردمش کم اعتماد نشد.

وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی افزود: امام خمینی (ره) به ملت و مردمش ایمان داشت و لحظه‌ای نسبت به این موضوع تردیدی به خود راه ندادند، همچنین جایگاه رأی مردم و جایگاه آنها در حکومت‌سازی و نظام‌سازی کشور برای امام راحل حائز اهمیت بود. امام در سال ۵۷ مساله انتخابات مکرر را مطرح کردند و این در انقلاب‌های جهانی بی‌سابقه است. به طور کلی امام راحل مردم را از نظر جایگاه عاطفی و روحی به سوی جمهوری‌‎سازی بردند.
‌
وی اضافه کرد: نوع نگاه دیگر امام «مساله زنان» بود، در این بخش امام خمینی (ره) به نوعی عمل کردند که تأثیر آن در این چهل سال دیده می‌شود، در واقع از انرژی ۵۰ درصد جامعه بهره بردند، در مقابل جریان‌هایی که تلاش داشتند زنان را در فضاهای محدودتر قرار دهند امام مقابله کردند. امتناع از حضور زنان در محیط‌های اجتماعی، آموزشی و… در فضاهای مختلف وجود داشت اما امام در یک جایگاه مرجعیت از شأن زنان حمایت کردند و همین امر تأثیر زیادی در این چهل سال بروی جایگاه زنان گذاشته است و در سبک زندگی‌های امروز ما تاثیرش کاملاً مشهود است.
‌
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در ادامه نگاه امام راحل به زنان تصریح کرد: در حوزه فرهنگ و هنر حضور زنان کاملاً محسوس است، برای نمونه قبل از انقلاب کشور ما حتی یک ناشر زن نداشت اما الان ۷۰۰ ناشر از بانوان داریم و این اتفاق در سایر حوزه‌های هنر نیز به همین اندازه چشمگیر است، نگاه حضرت امام در حوزه زنان اگر به عنوان یک رهبر دینی نبود مسیر انقلاب اسلامی با آرایش جنسیتی می‌توانست تغییر کند، اما رفتار امام خیلی از خلاء‌های پیش از انقلاب را هم پر کرد.
‌
صالحی خاطرنشان کرد: اگر امام به عنوان یک مرجع دینی نگاه درست به هنر نداشتند کار امروز ما خیلی سخت می‌شد، دعوای قدیمی موسیقی یکی از موارد است، امام در این مورد وقتی ورود پیدا می‌کردند مبناهایی را بیان می‌کردند که اساسی بود، به همین خاطر است که هرگاه ایشان حرف دینی و مشروعیت زا در باب موسیقی می‌زدند در این بخش خیلی پیشرفت می‌کردیم.
‌
وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در پایان گفت: امام در اوج منازعات سیاسی فرمودند ما با سینما مخالف نیستیم ولی با فحشاء مشکل داریم. این می‌شود که امروز افتخارات خارجی و داخلی زیادی را داریم. پس نگاه‌هایی که می‌توانست سینمای ما را دچار اختلال کند را با نظرات‌شان جهت دادند. ما سال‌های سال مدیون نظرات و اندیشه‌های امام در زوایای مختلف بوده و هستیم.

منبع: خبرگزاری دانشجو

کلیدواژه: وزارت ارشاد امام خمینی سالگرد ارتحال امام مردم

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت snn.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری دانشجو» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۹۵۱۱۲۸ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

انقلاب اسلامی تبلور مکتب سیاسی امام صادق(ع)

امام جعفر صادق(ع) با بنیان نهادن فقه جعفری در دوره‌ای که کسب دانش هم‌چون الماس گرانبها و دور از دسترس بود، انقلاب بزرگی را در عرصه علمی و فرهنگی آغاز کردند، که امروز شاهدیم انقلاب اسلامی تبلور ارزش‌های مکتب امام صادق(ع) تلقی می‌شود.

به گزارش خبرگزاری ایمنا، به مناسبت فرارسیدن بیست و پنج شوال _سال‌روز به شهادت رسیدن امام جعفر صادق (ع) _ پایه گذار «مکتب جعفری‌» ابعادی از حیات اجتماعی و سیاسی آن امام بزرگوار را در کلام رهبر انقلاب به رشته تحریر درمی‌آوریم؛ امامی که در دوران خود موجب نوسازی و احیای تعلیمات اسلامی شد.

زمانیکه حکومت بنی امیه در سراشیبی سقوط قرار گرفت، یک فضای باز سیاسی ایجاد شد که در این مرحله فشار بر روی مخالفین مخصوصاً امام صادق (ع) کاهش یافت و امام از فرصت به دست آمده، حداکثر استفاده از تحولات دوران جابه‌جایی حکومت را بردند. امام صادق (ع) به‌عنوان یکی از پیشگامان حرکت اسلامی و داعیه‌داران فرهنگ اصیل دینی دست به اقدامات سیاسی همانند، تقویت جایگاه امامت و ایجاد ولایت‌پذیری، ایجاد واقعیت‌نگری سیاسی، طاغوت‌ستیزی، زنده‌نگه‌داشتن حماسه عاشورا و تقیه بین شیعیان زدند.

به‌طور کلی موارد زیر را به‌عنوان برجسته‌ترین و محوری‌ترین فعالیت‌های دوران حیات امام صادق (ع) می‌توان برشمرد:

۱. تبیین و تبلیغ مسئله امامت

۲. تبلیغ و بیان احکام دین به شیوه فقه شیعی و تفسیر قرآن با بینش شیعی

۳. ایجاد تشکیلات پنهانی ایدئولوژیک سیاسی

امامِ مکتب

امام صادق (ع) مرد مبارزه، علم و دانش و تشکیلات بود، اما مرد علم و دانش بودنشان را بسیار شنیده‌ایم. محفل درس امام صادق (ع) و میدان آموزشی که آن بزرگوار به‌وجود آورد هم قبل از او و هم بعد از او در تاریخ زندگی امامان شیعه بی‌نظیر بود. همه حرف‌های درست اسلام و مفاهیم اصیل قرآنی که در طول یک قرن و اندی توسط مغرضان و مفسدان یا جاهلان تحریف شده بودند، امام صادق (ع) به شکل درست بیان کرد و همین موجب شد که دشمن از او احساس خطر کند.

امامِ مبارزه

مرد مبارزه بودن امام را کمتر شنیده‌ایم. امام صادق (ع) مشغول یک مبارزه دامنه‌دار و پیگیر بود؛ مبارزه برای قبضه کردن حکومت و قدرت و به‌وجود آوردن حکومت اسلامی و علوی. یعنی امام صادق (ع) زمینه را آماده می‌کرد تا بنی‌امیه را از میان ببرد و به جای آن‌ها حکومت علوی را که همان حکومت راستین اسلامی است بر سر کار بیاورد. این در زندگی امام صادق (ع) برای کسی که دقت و مطالعه کند بسیار آشکار است.

امامِ تشکیلات

اما آن بُعد سومی که بسیاری نشنیده‌اند، مرد تشکیلات بودن امام است. امام صادق (ع) یک تشکیلات عظیمی از مومنان به خود، از طرفداران جریان حکومت علوی در سراسر عالم اسلام از اقصای خراسان و ماوراءالنهر تا شمال آفریقا به وجود آورده بود؛ تشکیلاتی که امام صادق (ع) هرزمان اراده می‌کرد آنچه را که او می‌خواهد مردم بدانند، نمایندگان او در سراسر آفاق عالم اسلام به مردم منتقل می‌کردند. یعنی از همه‌جا وجوهات و بودجه برای اداره مبارزه سیاسی عظیم آل‌علی جمع می‌شد. وکلا و نمایندگان امام صادق (ع) در همه شهرها وجود داشتند که مردم و پیروان ایشان بتوانند به آنها مراجعه کنند و تکلیف دینی و همچنین تکلیف سیاسی خود را از آن حضرت بپرسند. تکلیف سیاسی هم مثل تکلیف دینی واجب‌الاجراست. آن کسی که برای ما واجب‌الاطاعه و ولی امر است فتوای مذهبی و اسلامی‌اش در باب نماز، زکات، روزه، بقیه واجبات، با فتوای سیاسی‌اش و فرمانش در زمینه جهاد، روابط سیاسی، روابط داخل کشور، و همه مسائل یکسان است، همه واجب‌الاطاعه است. امام صادق (ع) یک چنین تشکیلات عظیمی را به‌وجود آورده بود و با این تشکیلات و به کمک مردمی که در این تشکیلات بودند، با دستگاه بنی امیه مبارزه می‌کرد.

سیاست امام صادق (علیه السّلام) در گام اول، یک سیاست فرهنگی_تشکیلاتی و در جهت پرورش اصحابی بود که از نظر فقهی و روایی از بنیان‌گذاران تشیع جعفری به شمار آمده‌اند. تلاش‌های سیاسی امام (ع) در برابر قدرت حاکمه در آن وضعیت، در محدوده نارضایتی از حکومت موجود، عدم مشروعیت آن و ادعای امامت و رهبری اسلام در خانواده رسول خدا (ص) بود. از نظر امام صادق (ع) تعرض نظامی علیه حاکمیت، بدون فراهم آوردن مقدمات لازم جز شکست و نابودی نتیجه دیگری نداشت. برای این کار به‌راه‌انداختن یک جریان شیعی فراگیر با اعتقاد به امامت، لازم بود تا براساس آن، قیامی علیه حاکمیت آغاز و حصول به پیروزی از آن ممکن باشد وگرنه یک اقدام ساده و شتاب‌زده نه تنها دوام نمی‌آورد، بلکه فرصت‌طلبان از آن بهره‌برداری می‌کنند.

شبکه گسترده تبلیغاتی و سیاستِ تقیه

باوجود تبلیغات گسترده‌ای که از سوی بلندگوهای رژیم خلافت اموی انجام می‌گرفت و حتی نام علی‌بن‌ابی‌طالب (ع) به عنوان محکوم‌ترین چهره اسلام، در منابر و خطابه‌ها یاد می‌شد، بدون وجود یک شبکه تبلیغاتی قوی آیا ممکن بود اهل‌بیت (ع) در نقاطی چنان دوردست و ناآشنا، چنین محبوب و پرجاذبه باشند که افرادی محض دیدار و استفاده از محضر آنان و نیز عرضه کردن دوستی و پیوند خود با آنان راه‌های دراز را بپیمایند و به حجاز و مدینه روی آورند؟ دانش دین را فراگیرند و در موارد متعددی بی‌صبرانه اقدام به جنبش نظامی _و به زبان روایت، قیام و خروج_ را از امام بخواهند؟ اگر تسلیحات شیعه فقط در جهت اثبات علم و زهد ائمه بود، پس درخواست قیام نظامی چه معنایی داشت؟

ممکن است سوال شود اگر به راستی چنین شبکه تبلیغاتی وسیع و کارآمدی وجود داشته، چرا نامی از آن در تاریخ نیست و صراحتاً ماجرایی از آن نقل نشده است؟

دلیل این بی نشانی را نخست در پایبندی وسواس‌آمیز یاران امام به اصل معتبر و مترقی «تقیه» باید جست که هر بیگانه‌ای را از نفوذ در تشکیلات امام مانع می‌شد.

فعالیت‌های امام (ع) به‌طور عمده در پنهانی انجام می‌گرفت و آن حضرت مکرر اصحاب خود را به کتمان و حفظ اسرار اهل بیت (ع) دستور می‌داد، به‌طوریکه روایات زیادی در این زمینه از آن حضرت نقل شده است. رهبری شیعه به طور مسلم دارای برنامه‌ها و فعالیت‌های پنهانی در جهت انسجام مذهبیان بود؛ چیزی که در دوره‌های بعد آثارش هویدا گشت. امام (ع) معمولاً از رفت‌وآمد به دربار خلفای عباسی جز در موارد معدودی سرباز می‌زد و به همین سبب هم از طرف آنها مورد اعتراض قرار می‌گرفت. بدین‌گونه بود که امام نارضایی خود را نسبت به حکومت آنها ابراز می‌داشت و با توصیه‌های سیاسی به افراد مانند: «اَیّاکَ وَ مُجَالِسَةُ الْمُلُوکِ» (بر تو باد که از همنشینی پادشاهان دوری کنی)، یاران خود را نیز از همنشینی با سلاطین برحذر می‌داشت و نیز می‌فرمود: «کَفَّارَةُ عَمَلِ السُّلْطَانِ، اَلْإِحْسَانُ إِلَی الْاِخْوَانِ» (کفاره همکاری با سلطان، نیکی به برادران است).

انحرافِ انقلاب

در دوران حکومت بنی‌امیه، مبارزات امام به شکل آشکار بود، اما در دوران بنی‌عباس _که طولانی‌تر بود_ این کار به صورت مخفیانه‌تری انجام می‌گرفت. بنی عباس آن جریان انحرافی بودند که از فرصت انقلاب سوءاستفاده کردند. یعنی همان انقلابی را که امام صادق (ع) داشت به‌وجود می‌آورد، منحرف کردند و این خطر همیشه انقلاب‌ها است. آن خط درست انقلاب که منطبق با معیارها و ضوابط اصلی انقلاب است گاهی جای خود را به یک خط عوضی منحرف فاسد باطل با شعارهای حق می‌دهد. این است که انسان حواسش باید جمع باشد. مردم آن زمان حواسشان جمع نبود. تا سال‌ها بعد، شاید تا سی سال بعد یا بیست سال بعد، مردم مناطق دوردست خیال می‌کردند که این حکومت بنی عباس محصول مبارزات آنها است. خیال می‌کردند حکومت آل‌علی همین است و خبر نداشتند که اینها غاصب‌اند.

امام صادق (ع) در عرصه فرهنگ و تمدن اسلامی نقش مهمی را در جهان اسلام ایفا کردند. می‌توان گفت که بیشتر مردم فقط چهره فقهی و دینی امام (ع) را می‌شناسند و کمتر نقش سیاسی ایشان مورد بررسی قرار گرفته و حتی از آن غفلت نیز شده است، اما واقعیت این است که امام صادق (ع) و پدر بزرگوارشان در عرصه سیاست یک الگوی مناسبی را ترسیم کرده که می‌تواند امروزه نقشه راه سیاستمداران قرار گیرد.

کد خبر 750440