کارگران قربانی شرایط سخت اقتصادی و بی‌تدبیری مسئولان/اخراج، دستمزد 14 سال کارگری!

شرایطی که بنگاه‌های تولیدی هر روز باید قیمت بیشتری برای مواد اولیه پرداخت کنند و حتی با افزایش قیمت باز زیان می‌بینند و در کنار ناتوانی بازار مصرف، نتیجه کاهش یا توقف روند تولید است و در این میان، کارگران قربانی شرایط سخت اقتصادی، سوء‌مدیریت کارفرمایان و بی‌تدبیری مسئولان دولتی هستند. به گزارش بلاغ،اشتغال نه تنها منزلت بخش بلکه ضرورتی برای بقا است، شاغل که باشی امید به فردا وجود دارد و اما دریغ از آن زمانی که حداقل‌ها هم برباد رود و این دریغ و درد را در این روزهای گرانی و مشقت اقتصادی، کارگران تعدیل‌شده از کار با پوست و خون لمس می‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

*تعطیلی کارخانه، تعدیل کارگران  و شرم خالی بودن دست‌های آنان

تعطیلی کارخانه و تعدیل کارگران فقط یک تیتر در اخبار نیست که بخوانیم و بگذریم بلکه زندگی‌هایی است که در این تندباد گرانی‌ها، دیوار حصین خویش را از دست می‌دهد و شروع روزهای دویدن‌ها و تلاش بی‌ثمر، درد استیصال و دیده نشدن‌ها و فرزندی که به دست‌های پدرش امید بسته و شرم خالی بودن این دست‌ها، مثل زندگی این روزهای آقا محمود، کارگر تعدیل‌شده شرکت آب معدنی تولیپ سوادکوه.

با غمی بزرگ در صدایش می‌گوید: الان پنج ماه است که بیکارم. چندین بار به کارخانه زنگ زدم؛ التماس کردم که بیکارم، مستاجرم و زن و بچه دارم، کاری کنید؟ همه جا رفتم تا فرمانداری هم رفتم اما نتیجه‌ای نگرفتم. بیکارم و جای دیگری هم نیست که سرکار بروم تا شرمنده همسر و بچه‌ام نباشم. هر روز این در و آن در می‌زنم اما همه بی‌نتیجه بوده است. پسر شش ساله‌ام تصادف کرده و پایش از سه جا شکسته و دفترچه درمانی‌ام اعتبار ندارد و نمی‌توانم از آن هم استفاده کنم. آخر شما بگویید چکار کنم؟

حرف‌هایش را این گونه ادامه می‌دهد: حدود 6 سال راننده این کارخانه بودم و در شب‌ها و یخبندان، هر روز صدها کیلومتر می‌رفتم به این امید که سرکار هستم و یک لقمه نان سر سفره همسر و فرزندم می‌گذارم اما بعد از این همه سال، دی ماه سال 97 به من اعلام کردند که به اداره کار مراجعه کنم و با وجودی که به آنها گفتم که بیمه بیکاری‌ام حدود سه ماه بیشتر محل ندارد، پاسخ دادند که همین چند ماه را سر کن، با وام ما موافقت شده و دستگاه که خریدیم، پس از عید همه را سرکار می‌آوریم و حالا دو ماه از عید گذشته و وقتی تماس می‌گیرم می‌گویند شرایط شرکت معلوم نیست.

کسی باور نمی‌کند که من با توافق از کارخانه نرفتم و اگر اکنون بگویند برای کار به کارخانه بازگردم، با سر می‌روم و چرا نروم؟ در این شرایط گرانی و بیکاری جامعه مگر می‌شود که کارگری بخواهد از جایی که کار می‌کند، بیرون برود؟ آن هم بعد از اینکه 6 سال در آنجا کار کرده است؟ من خودم نرفتم بلکه به ما گفتند بروید!

*از کارگری روزمزد تا سرپرستی واحد تولید

محمود تنها کارگر تعدیل‌شده این شرکت نیست؛ 10 نفر دیگر نیز چون او، یکی پس از دیگری بیکار شده‌اند و یکی از این افراد، عباس هدایتی است. کسی که از روزهای شروع ساخت این کارخانه در آنجا کار می‌کرده و در طی 14 سال کار در این شرکت، از کارگری روزمزد شروع کرد و با عنوان سرپرست واحد تولید از کار بیکار شد.

از سختی‌های دوران کارش می‌گوید؛ مشکلات پوستی کم‌ترین مشکل بوده است، من 40 درصد از بینایی‌ام را در همین کارخانه بخاطر نشت گاز ازون برای شست‌وشوی ظروف از دست دادم، مدتی مسئول فنی بودم و انگشت پیوندی‌ام از آن دوران است و بخاطر سرما و رطوبت آب در سالن دچار رماتیسم شدم اما با تمام این شرایط 14 سال در آنجا کار کردم و سرانجام مزدم این بود!

حرف‌هایش را را اینگونه ادامه می‌دهد: شاید عنوان سرپرست واحد تولید را داشتم اما در تمام این مدت حقوقم به اندازه یک کارگر ساده بود و چون کار دیگری پیدا نمیشد و این کار از بیکاری بهتر بود، تحمل می‌کردم؛ حتی کارگری که به مرخصی می رفت، من جایش را پر می‌کردم؛ چراکه نمی‌خواستم از زیر بار مسئولیت شانه خالی کنم و شاید در سال تنها دو روز به مرخصی می‌رفتم و با وجود تأیید کارشناسان مبنی بر سخت و زیان‌آور بودنم شغلم اما هیچگونه مزایایی به ما ندادند.

از هنگامه روزهای تعدیل می‌گوید: موقع تعدیل نیرو با زبان بی‌زبانی ما را بیرون کردند، دو سه ماه حقوق ندادند و شرایط سخت کار و فشارهایی که به ما وارد می‌کردند و با تمام این شرایط آنجا کار می‌کردم تا اینکه از چهارم بهمن ماه 96 به من پیام دادند که برایم نامه تعدیل زدند و خودم را به اداره کار معرفی کنم و من پس از 14 سال کار و در سن نزدیک به 50 سالگی بیکار شدم.

هدایتی درباره روزهای پس از تعدیل شدن و کش‌وقوس‌های گرفتن معوقاتش که حق طبیعی هر کارگری است، می‌گوید: به هر طریقی می‌خواستند ما را دور بزنند تا مجبور شویم حق و حقوقمان را پس از6 ماه به صورت شرایطی دریافت کنیم؛ حق ما را ندادند و ما هم از طریق مراجع قضایی اقدام کردیم و اموال کارخانه توقیف شد و تنها در روز مزایده حاضر شدند که حقمان را بدهند و من اکنون یک سال و دو ماه است که تصفیه کردم و اگر هم کارخانه دوباره باز شود، بخاطر شکایت برای گرفتن حقم مرا تحت هیچ شرایطی قبول نمی‌کنند با آنکه جوانی‌ام را در این کارخانه گذاشتم.

* مشکلات ارزی، افزایش سرسام‌آور قیمت مواد اولیه و کمبود آن

در کنار اوضاع بد کارگران اما تولیدکنندگان هم روزگار خوشی را نمی‌گذرانند. مدیرعامل شرکت آب معدنی تولیپ، با بیان اینکه مشکلات ارزی، افزایش سرسام‌آور قیمت مواد اولیه، کمبود مواد اولیه، گرانی قطعات و لوازم یدکی ماشین‌آلات و در مواردی کمبود آنها از جمله تنش‌هایی است که این روزها شرکت‌های تولیدی با آن مواجه هستند، افزود: از آنجا که مواد اولیه ما پتروشیمی است و با افزایش قیمت دلار در یک سال اخیر، موجب چند برابر شدن قیمت مواد اولیه پتروشیمی شد و متاسفانه 400 تا 500درصد قیمت مواد اولیه ما نیز بالا رفته است.

*عدم حمایت سازمان‌های دولتی بویژه سازمان صمت

رزاقی با اشاره به عدم حمایت سازمان‌های دولتی بویژه سازمان صنعت، معدن و تجارت در بحث تأمین مواد اولیه مرتبط با پتروشیمی، گفت: یک سری رایزنی‌ها برای رفتن ما به بورس انجام شد اما به هیچ نتیجه‌ای نرسید و ما عملا به همان خانه اول بازگشتیم و مشکلات بر سر راه تولید همچنان هست و هیچکدام رفع نشده و تنها شعار می‌دهند و من تولیدکننده حمایتی را لمس نکرده‌ام.

مدیرعامل شرکت آب معدنی تولیپ در رابطه با 10 کارگر تعدیل شده این شرکت گفت: به دلیل شرایط بد اقتصادی، از یک سال‌و نیم گذشته حدود 10 نیرو را تعدیل کرده ایم که البته از این تعداد 2 نفر خودخواسته بیرون رفتند، 4 نفر را ما تعدیل کردیم و 4 نفر نیز بخاطر بی‌انضباطی و ایجاد تشنج اخراج شدند.

وی با اشاره به کاهش ارزش پولی کشور بر ضرورت وجود سرمایه در گردش زیاد در دست تولیدکننده تأکید کرد و افزود: نقدینگی دست تولیدکننده کم شده است و اگر در گذشته می شد مثلا با حدود100 میلیون تومان یک کارخانه را یک ماه راه انداخت اکنون با این مبلغ تنها می‌توان یک هفته دوام آورد.

رزاقی با اعلام به دریافت وام یک میلیارد تومانی سرمایه در گردش و بروزرسانی ماشین‌آلات، گفت: طبق قرار تعیین شده، معوقات کلیه کارگران تا پایان سال 97 پرداخت شد و پس از چند ماه توقف تولید، از شنبه استارت کار زده شد و از 25 کارگر سابق ما، اکنون 14 کارگر به کار برگشتند اما با این وضعیتی که شاهد آن هستیم گمان نمی‌کنم بتوانیم بیشتر از دو یا سه ماه دوام آوریم.

به گزارش بلاغ، در شرایطی که بنگاه‌های تولیدی هر روز باید قیمت بیشتری برای مواد اولیه پرداخت کنند و حتی با افزایش قیمت باز زیان می‌بینند و در کنار ناتوانی بازار مصرف، نتیجه کاهش یا توقف روند تولید است و در این میان، کارگران قربانی شرایط سخت اقتصادی، سوء‌مدیریت کارفرمایان و بی‌تدبیری مسئولان دولتی هستند.

*نبود اتحادیه‌های کارگری برای حمایت از حقوق آنان

سوال این است که در نبود اتحادیه‌های کارگری، چه کسی از حقوق کارگران حمایت می‌کند؟ کارگرانی که چندین ماه است که تعدیل شده‌اند و دیگر به روزگار ناامیدی و تبعات ناشی از آن نزدیک می‌شوند و در کنار آن، کارگرانی که با هزار بیم و امید پس از ماه‌ها به کار بازگشته‌اند، اما فردایی برایشان روشن نیست و هر شب با واهمه تعطیلی مجدد کارخانه‌ها به خانه باز می‌گردند.

*سرگردانی از این اداره به آن اداره

پس از چند روز تلاش برای مصاحبه با فرماندار سوادکوه درباره وضعیت این کارگران تعدیل شده و نهایتا ارجاع به اداره کار شهرستان و سپس در آخر ارجاع به اداره کار استان، خود حدیث مجملی است از هنگامی که کارگران برای دادخواهی می‌آیند و از این اداره به آن اداره سرگردان می‌شوند و سرانجام دست خالی باز می‌گردند و برای کارگران تعدیلی، این آمدن و رفتن‌های بی‌نتیجه در کنار سختی گذران زندگی در دوران بیکاری دردی فرای تحمل است و شعله‌های فریاد را در درونشان روشن می‌کند.

انتهای پیام/

منبع: بلاغ مازندران

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.bloghnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «بلاغ مازندران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۳۹۵۱۱۵۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دل های نگران کارگران پیمانکاری با قراردادهای لرزان

انعقاد قراردادهای پیمانکاری از سر ناچاری برای کسب درآمد باعث شده است که بخشی از کارگران همواره در نبود امنیت و ثبات کاری با نگرانی کار کنند. - اخبار اقتصادی -

به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، مطابق آمارها یکی از بخش های کارگری که همواره دغدغه دارند و نگران اوضاع و شرایط خود هستند, کارگران پیمانکاری هستند,‌ مطابق تخمین ها بخشی از جامعه 15میلیونی کارگران کشور, با قرارداد موقت کوتاه مدت مشغول به کار هستند. بسیاری از این کارگران با دغدغه تمدید یا پایان قرارداد کاری خود روزگار سپری می کنند.کارگرانی که نبود ثبات در قراردادهای کاری شان باعث می شود همیشه با نگرانی کار کنند.

قراردادهای کوتاه مدت و عدم تمدید آنها, از عوامل مهم اخراج کارگران است و یکی از مسائلی است که باعث شده نسل جوان کمتر به کار کردن در مراکز تولیدی و کارخانه ها تمایلی نشان بدهند. از سوی دیگر، تعداد زیادی از کارخانه ها و شرکت ها برای اینکه با اداره کار و شرایط سخت بیمه مواجه نشوند، همه کارهای خود را به شکل پروژه دراختیار پیمانکاران قرار می دهند.

پیمانکار موظف می شود برای انجام پروژه، نیروی کار استخدام و او را بیمه کند. اما برخی از پیمانکاران با قراردادهای کوتاه مدت آن هم بدون بیمه، کارگران را با کمترین حقوق استخدام می کنند. این اوضاع زمانی سخت تر می شود که مدت قرارداد پیمانکار با شرکت به پایان می رسد و به این ترتیب تعداد زیادی کارگر قراردادی بیکار می شوند. برخی از کارگران هم که قراردادهای کوتاه مدت دارند در اوسط سال به بهانه های مختلف از جمله نبود بودجه و کمبود منابع تولید، تعدیل شده و بیکار می شوند.

*رابطه کارگر و کارفرما باید مستقیم باشد

اولیا علی بیگی،رئیس کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور در گفت‌وگویی اعلام کرده است: یکی از  معضلات جامعه کارگری، شرکت‌های پیمانکاری تامین نیروی کار است؛ در این شرکت‌ها علی رغم اینکه کارگران بیش از ساعت قانونی مصوب شورای عالی کار مشغول به کار هستند، ولی متاسفانه گاها دریافتی آنها کمتر از مصوبه شورای عالی کار مشاهده می‌شود.

وی بیان کرد:  ️لذا معتقدیم که باید یک رابطه مستقیم قرارداد کار بین کارگر و کارفرما برقرار شود و این نیروهای واسطه که هیچگونه سرمایه‌گذاری نیز به همراه ندارند، از بین بروند.️ ️ضمن اینکه ایمنی و بهداشت و سلامت نیروی کار در محیط کار نیز باید مورد توجه جدی کارآفرینان و دولت قرار بگیرد.

*مُهر سکوت بر لب کارگران ناراضی از ترس بیکاری

فتح‌الله بیات، رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی در گفت‌وگو با خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، درباره کارگران دارای قرارداد پیمانی گفت: ناامنی شغلی همواره باعث می‌شود که کارگرانی که از شرایط شغلی خود ناراضی هستند سکوت کنند چرا که می‌دانند اعتراض برابر با بیکاری است.

رئیس اتحادیه کارگران قراردادی و پیمانی با اشاره به اینکه حدود 96درصد کارگران به دلیل ناامنی شغلی، ناراضی هستند، اما چاره‌ای جز ادامه کار ندارند گفت: کارگران معترض از ترس بیکاری چاره‌ای جز سکوت ندارند.

وی با بیان اینکه بیش از 95درصد کارگران قرارداد موقت دارند افزود: دیده شده است که تعداد زیادی از کارفرمایان حقوق و مزایای کامل را پرداخت می‌کنند اما مزایای شغلی را حذف می‌کنند. در جامعه کارگری، هم کارفرمای خوب داریم و هم کارفرمای بد و هم پیمانکار خوب داریم و هم پیمانکار بد. آنچه به ما گزارش می‌شود، نارضایتی‌ها و شکایت‌ها و اعتراض‌ها از کارفرما و پیمانکار بد است، اما حتماً کارگاه‌ها و بنگاه‌هایی در این کشور هستند که کارفرما یا پیمانکار، حق کارگر را به‌طور کامل رعایت می‌کند.

وی گفت: پیمانکاری و واسطه‌گری هیچ‌گاه قابل حذف نیست، چون ماهیت برخی مشاغل کارگری که البته بیشتر از 10 درصد کل مشاغل کارگری را هم شامل نمی‌شود، موقت و غیردایم است و لازم است که برای این 10 درصد، نیروی کار به پیمانکار سپرده شود. اعتراض ما در این 20 سال این بوده که در مشاغل مستمر مثل خودروسازی و پتروشیمی‌ها و بخش‌های مولد صنعت، نه تنها قرارداد موقت معنا ندارد، بلکه کارگر باید با کارفرمای اصلی قرارداد شغلی داشته باشد.

انتهای پیام/