به نقل از «ایکنا»

مراکز علمی از بی‌مرامی رنج می‌برند

تاریخ انتشار: ۲۱ خرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۰۲۲۷۴۵

به گزارش ایکنا، شبستان نوشت: چندی قبل مقام معظم رهبری(مدظله العالی) طی سخنانی از ضرورت ورود و بهره مندی از ظرفیت نخبگان برای حل مسایل درجه اول کشور سخن گفتند. تاکیدی که بیش از پیش اهمیت حضور نخبگان در مدیریت جامعه را نشان می دهد.

مجمع عالی علوم انسانی اسلامی در لبیک به این خواسته رهبری، بیانیه‌ای را مبنی بر دعوت از جامعه دانشگاهی برای پاسخ‌گویی علمی به مسایل درجه اول کشور، اعلام کرد.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

از این رو، در بررسی ضرورت ایجاد فضای نخبگانی در عرصه های گوناگون در کشور با توجه به تاکید مقام معظم رهبری، با «سید محمدتقی موحد ابطحی»، عضو گروه فلسفه پژوهشگاه حوزه و دانشگاه گفت وگویی داشته ایم که در ادامه حاصل آن تقدیم حضورتان می شود:

ضرورت ورود نخبگان علوم انسانی در حل مسایل درجه اول کشور (با توجه به آنکه این روزها بیش از هر زمانی بر این مساله تاکید می شود) از چه نظر ضروری و حساس است؟ 

اگر از حیث رسانه های خبری به این قضیه نگاه کنیم، این خبر با بیانیه یک مرکز علمی ارتباط تنگاتنگ می یابد و اگر چنین باشد باید گفت اتفاقا تاکیدهایی از این دست نشانه آسیب در جامعه علمی است که برای ورود به حل مسأله یا رفع مشکلات جامعه، بیانیه نوشته می شود. پیش از این هم بارها و بارها شاهد بیانیه هایی از این دست بودیم و به واسطه این بیانیه ها نیز مراکز جدیدی تاسیس شد، اما در مقام عمل دیدیم که نتیجه ای در پی نداشت.

اصولا دانشگاه و البته حوزه به عنوان مغز متفکر جامعه باید بدون توصیه و بیانیه درصدد شناختی مهمترین مسائل و مشکلات و تلاش برای حل و رفع آنها برآید و اگر می بینیم که پس از توصیه یک مقام مملکتی نسبت به موضوعی جمعی از دانشگاهیان یا حوزویان به آن موضوع ورود پیدا می کنند و بیانیه صادر می کنند و سخنرانی و اظهار موضع دارند، شاید بتوان گفت که حوزه علمیه و دانشگاه ما کارکردی را که باید داشته باشند، از دست داده است.

یک جامعه علمی، اعم از حوزوی و دانشگاهی در صورتی که زنده بوده و از سلامت برخوردار باشد، باید خود در شناسائی مسایل و مشکلات جامعه پیش قدم باشد، به صورت خودجوش آنها را اولویت بندی و به صورت آزادانه به حل مسائل و رفع مشکلات اولویت دار اقدام کند.

آیا مشکلات امروز را می‌توانیم ناشی از معضلاتی بدانیم که بروکراسی اداری پیش پای نخبگان به ویژه نخبگان علوم انسانی گذاشته است؟

بروکراسی اداری یکی از موانع پیش روی نخبگان علوم انسانی است. البته اگر واقعا نخبه ای در عرصه علوم انسانی وجود داشته باشد، باید بتواند با در نظر گرفتن موقعیتی که در آن قرار دارد، چنین موانعی را که در فضای کاری و زیستی خود وجود دارد شناسایی کرده و برای برطرف کردن آنها تلاش کند. اگر مشاهده می کنیم که چنین موانعی در طول زمان نه تنها تداوم داشته بلکه افزایش یافته است، شاید بتوان گفت ما در جامعه خود نخبه واقعی نداریم.

نکته دیگر این که حوزه علمیه هم که سال های طولانی درگیر بروکراسی اداری نشده بود، عملا نتوانست در شناسائی و اولویت بندی و حل مسایل و مشکلات آنطور که باید عمل کند. پس صرف بروکراسی اداری را نمی توان تنها عامل مشکلات و معضلات اجتماعی دانست.

در کنار بروکراسی اداری باید به دانش محور نبودن بخش عمده ای از سیاستگذاری ها و برنامه ریزی ها در کشور اشاره کرد. البته شعار دانش محور بودن را زیاد می شنویم، اما در عمل بیشتر شاهد سیاست محور بودن سیاستگذاری ها و برنامه ریزی ها هستیم.

در نهایت باید گفت هر گونه اظهارنظر دقیق در این زمینه مستلزم انجام یک تحقیق علمی است تا در پرتوی آن عوامل مختلف در به وجود آمدن مشکلات را شناسایی و سهم هر یک و ربط آنها به هم را شناسایی و تبیین کند. در چنین موضوع اجتماعی ای خلاصه کردن زمینه ها به یک عامل بی شک نمی تواند از پشتوانه علمی برخوردار باشد؛ هر چند ممکن است جذابیت های سیاسی و ژورنالیستی داشته باشد.

برای ملموس شدن نقش و جایگاه علوم انسانی در اداره کشور چه اقداماتی باید شود؟

اگر علوم انسانی در اداره کشور نقش و جایگاه روشنی داشته باشد، این نقش و جایگاه حس خواهد شد. شما بررسی کنید چرا در غرب برخی از نظریه ها به نام برخی از دانشگاه ها شناخته می شوند، برای مثال در اقتصاد مکتب کمبریج و مکتب اتریش و .... شاید یکی از عوامل آن این باشد که مراکز علمی خارج از کشور برای خودشان دکترین دارند، یک نظام فکری مانند یک پارادایم فعالیت های علمی آن را هدایت می کند و در نتیجه مراکز دیگر در نقش منتقد این مرکز ظاهر می شوند و همین امر به آشکار شدن نقاط ضعف و در نتیجه تلاش برای رفع نواقص دکترین های مراکز می شود. اما نظام متمرکز دانشگاه ها ما و متاسفانه الگوبرداری ای که حوزه های علمیه در سالهای اخیر از این نظام متمرکز داشتند، عملا این فضای انتقادی را در جامعه از بین برده است. مراکز علمی ما دکترین ندارند و به تعبیری از نوعی بی مرامی رنج می برند.

البته باز هم تاکید می کنم حوزه علمیه و دانشگاه به عنوان مغز متفکر جامعه نباید منتظر باشند تا از بیرون برای آنها سیاستگذاری و برنامه ریزی شود، بلکه خودشان باید در گام اول وضع خودشان را شناسایی کرده و وضع مطلوبی را برای خود ترسیم و برای رسیدن به آن وضع مطلوب برنامه ریزی کنند. و در گام دوم هر یک از آنها به شناسایی، اولویت بندی و حل مسایل و رفع مشکلات اجتماعی بپردازند. در صورت موفقیت این مراکز در حل و رفع مسائل و مشکلات اجتماعی، جامعه نقش و جایگاه آنها را حس می کند.

انتهای پیام

منبع: ایکنا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iqna.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایکنا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۰۲۲۷۴۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

بی‌توجهی به مشکلات معیشتی کادر درمان سلامت را به مخاطره می‌اندازد/ دولت توان افزایش حقوق پرستاران را ندارد

به گزارش «نماینده»، همایون سامه یح در مورد وضعیت ناخوشایند پرستاران، گفت: طی چهار سال گذشته کمیسیون بهداشت و درمان مجلس چندین مرتبه جلسات مختلفی با مسئولان مربوطه در خصوص وضعیت معیشت پرستاران و مهاجرت آنها برگزار کرد تا بتواند این مسئله را ریشه‌ای پیگیری کند.

نماینده مردم کلیمیان در مجلس یازدهم با انتقاد از تورم حاکم در جامعه، افزود: امروز تنها پرستاران و کادر درمانی گلایه مند وضعیت نامناسب حقوقی خود نیستند، شرایط اقتصادی به گونه‌ای است که کارمندان، کارگران و سایر گروه‌های شغلی دیگر از کوچک شدن سفره‌های خود ناراضی هستند، امیدواریم تیم اقتصادی دولت اقدامی عاجلی برای حل مشکلات اقتصادی کشور داشته باشند تا حقوق دریافتی عموم جامعه کفاف مخارج زندگی آنها را بدهد.

عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی، اظهار داشت: زمانی که حقوق کارمند یا کارگری 10 میلیون تومان است و از این مبلغ حدود 9 میلیون آن برای اجاره بهای منزل استیجاری پرداخت می‌کند، چاره‌ای جز انتخاب شغل دوم و سوم و حتی تخلف را ندارد، همه این گزینه‌ها منجربه ایجاد مشکلات متعدد در طولانی مدت خواهد شد.

تناسبی بین حقوق دریافتی و تورم نیست

وی با بیان اینکه در چند سال اخیر حقوق‌ها متناسب با تورم جامعه نبوده است و همین مسئله مشکلات متعددی را در کشور ایجاد کرده است، یادآور شد: با تمام هشدارهایی که در خصوص عدم تناسب حقوق و تورم در جامعه شاهد هستیم امیدواریم دولت و مسئولان اقتصادی راهکار متناسبی برای این مهم داشته باشند.

افزایش درآمد، رشد صادرات، ورود ارز و رشد نقدینگی بهترین راهکار حل مشکلات اقتصادی است

نجف آبادی با ابزار امیدواری برای برداشته شدن تحریم‌ها خارجی بر علیه ملت ایران که معیشت آنان را تحت تاثیر قرار داده، گفت: بهترین راهکار کاهش مشکلات معیشتی گروه‌های مختلف شغلی افزایش درآمد، رشد صادرات، ورود ارز و رشد نقدینگی است که می‌تواند بسیاری از مسائل و مشکلات عنوان شده را هم پوشانی کند.

نماینده مردم در مجلس یازدهم تاکید کرد: بر اساس نیاز کشورهای حوزه خلیج فارس و کشورهای اروپایی به خدمات بهداشتی و درمانی به خصوص پرستاری، منجر به مهاجرت و یا پذیرش پرستاران ما می‌شود که آنان با مهاجرت می‌توانند امکانات و درآمد بسیار بهتری برای خود رقم بزنند.

کمبود پرستار در کشور جدی است

وی در خصوص تحلیل کمبود پرستاران با توجه به روند فعلی در کشور، گفت: در واقع ما چندین مرتبه به سازمان نظام پرستاری مراجعه کرده و در مورد کمبود پرستار نسبت نیاز کشور و سوء استفاده از پرستاران در بخش خصوصی به دلیل پایین بودن حقوق آنها تذکر داده‌ایم؛ امروز کادر درمانی در بخش دولتی و خصوصی تحت فشار هستند.

این نماینده مجلس با انتقاد از افزایش پرستاران بیکار در جامعه، یادآورشد: متاسفانه دولت با مشکل تامین بودجه برای حقوق پرستاران مواجه است و طبیعتأ زمانی که در بخش دولتی پرستاران ما با این مشکلات مواجه هستند در بخش خصوصی نیز از آنان سوء استفاده می‌شود.

بودجه‌ای برای افزایش حقوق پرستاران نیست

وی با تاکید بر نبود بودجه برای افزایش حقوق پرستاران، اظهار داشت: دولت، مجلس و نظام پرستاری بر این عقیده هستند که باید حقوق پرستاران افزایش یابد اما زمانی که توان دولت در این حد است چه انتظاری می‌توان داشت.

نجف آبادی در پایان با بیان اینکه مشکلات پرستاران منجر به دلسردی آنان می‌شود و سیستم درمانی کشور را دچار مخاطره می‌کند، خاطرنشان کرد: برخی از پرستاران که شرایط مهاجرت دارند استعفا داده و اقدام به خروج از کشور می‌کنند، اما برخی دیگر که شرایط و توان مهاجرت ندارند و به دلایل مختلف از جمله وابستگی به خانواده، عشق به وطن و یا نداشتن مشکلات مالی درکشور ماندگار می‌شوند، اما چنین شرایطی دلسردی و بی‌انگیزگی را برای آنان رقم می زند، بی تردید بی توجهی به مشکلات کادردرمان به ویژه پرستاران منجر به ایجاد مخاطراتی برای سیستم درمانی کشور خواهد شد.